คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5 -มิสทีนมาแล้วค่า
"ใช่ๆแก น้องของวอยซ์นะหล่อลากกกกกกกกกก"
"จริงอ่ะแล้วแกจะเอานอยซ์เป็นเครื่องมือเผด็จศึกวอยซ์จริงๆเหรอ ร้ายไม่เบานะ"
"อ๊ะแน่นอน แต่ที่แกพูดอ่ะมันทะแม่งๆนะโว้ย เผด็จศึกเตี่ยแกสิ เค้าเรียกว่าเครื่องมือสำเร็จราชการลับโว้ย"
ขณะนี้ชั้นกำลังนั่งคุยกับเต้าหู้ทางมือถืออยู่อย่างแข็งขันและแน่นอนชั้นเล่าเรื่องเมื่อตอนเย็นให้มันฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วนเรียบร้อย และรวมทั้งแผนปฏิบัติขนาดย่อมๆให้มันฟังเช่นกัน ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเห็นด้วยอย่างเต็มที่ ดีมากๆ นี่สิเพื่อนแท้ (ปฏิหารย์)
"โฮ่ๆๆๆเดี๊ยวชั้นจะรีบโทรไปหานอยซ์ดีกว่า จะได้แน่ใจว่าพรุ่งนี้เค้าว่างรึเปล่า จะได้บุกไปตีสนิทกับวอยซ์เค้าซะหน่อย ตอนนี้อ่ะชั้นที่เค้ารู้จักก็คือพนักงานแจกไม้จิ้มฟัน แล้วชาติไหนคนมันจะบอกว่ารักฟะ อีหมี่ละอยากรู้"
"ฮ่าๆๆก็แกนี่น้า แทนที่จะวิ่งไปห้ามอย่างเดียวดันไปแจกไม้จิ้มฟัน ประสาท!!"น่าเตะนักอีหู้!!
"ชั้นไม่คุยกับแกแล้ว ไปคุยกับนอยซ์ดีกว่า อีเต้าห้อย!!!"ชั้นตะโกนด่ามันไปแล้วรีบปิดโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว ใครจะไปนั่งฟังมันกรี๊ดเล่า แก้วหูแตกกันพอดีสิ
หลังจากที่ชั้นตัดสายมันเรียนร้อย ชั้นก็รีบกดไปที่เบอร์ สวีทฮาร์ท หมายความว่า เอ่อ..รู้สึกว่าชั้นจะดูเป็นคนหื่นๆๆยังไงไม่รู้แฮะ...ช่างมันเหอะ
"ฮัลโหลนอยซ์ใช่ป่าว นี่หมี่เย็นนะ"ชั้นทักทายคนปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใสสุดๆ
"เอ่อ..ใช่ ว่าแต่เธอเมมชื่อตัวเองได้เท่ห์ดีนะ เรารึก็นึกว่าใครโทรมา"
"อ่ะแหะๆ ว่าแต่เดี๊ยวชั้นเอาค่ารถเมล์ไปคืนนะ ดีมั้ย"
"จะคืนแต่ค่ารถเมล์เหรอ แล้วค่าราเมงละเธอไม่คิดจะคืนชั้นหรอ"
"อะนายเลี้ยงชั้นมะช่ายหรอ เฮอะๆ" ชั้นว่าพลางยิ้มแหยงๆ
"เฮ้อ ชั้นเลี้ยงก็ได้ชั้นเห็นแก่เด็กตาดำๆผู้ยากไร้นะ =_=" ไม่ต้องทำเสียงเหมือน อนาจชั้นขนาดนั้นก็ได้นะ "นี่เธอโทรมามีอะไรหรอ คิดถึงชั้นมากเลยหรอเนี่ย ^O^"
"ใช่!!!แต่อีกเรื่องนึงสำคัญกว่า เอ่อ..คือว่า..คือ เอ่อ" ชั้นว่าจะให้เค้าช่วยชั้นเรื่องของนายวอยซ์นะน่ะ
"เอางี้ดีกว่า พรุ่งนี้นายอยู่บ้านป่ะ"ชั้นเริ่มถามเค้าก่อน
"อืม...ถ้าเบื่อๆก็คงจะออกอ่ะ ไปเลี้ยงราเมงคนยากคนจนเล่น"อ่ะเอ่อ..นี่เค้าพูดประชดชั้นใช่มั้ยเนี่ย-_-?
"ง่ะ..นี่พรุ่งนี้นายอยู่บ้านนะ เข้าใจมั้ย ห้ามออกเด็ดขาด!!!"ชั้นพูดเชิงข่มขู่ใส่เค้า ก่อนจะรีบกดวางทันที เพราะว่าเค้าอาจจะปฏิเสธคนสวยไปก็ได้ ซึ่งนั่นไม่ดีแน่ๆ ไม่ดีแน่ๆสำหรับเค้า(ที่ปฏิเสธคนสวยน่ะ)
ใช่แล้วล่ะค่ะ ท่านผู้ชม พรุ่งนี้ชั้นจะไปบุกบ้านของนายวอยซ์แอนด์เดอะนอยซ์ ในฐานะเพื่อนสาวของนายนอยซ์เค้า เพื่อที่จะตีสนิทวอยซ์ พูดง่ายๆคือเข้าไปจีบน่ะนะ เฮอะๆ
แผนนี้จะต้องสำเร็จ อ้อ!แล้วว่างๆชั้นก็จะเล่าแผนการนี้ให้นอยซ์ด้วย
เอาล่ะ รีบนอนดีกว่า เดี๊ยวไม่สวย วอยซ์เค้าจะแหยงเอาซะเปล่าๆ เฮ้อ...แล้วชั้นจะนอนหลับมั้ยเนี่ย ก็มันตื่นเต้นนี่นา ว้าย!ตาค้างแหงเลยเรา งี้ชั้นก็กลายเป็นหมีแพนด้าผู้แสนน่ารักน่ะสิ ทำไงดีๆ ชั้นอยากไปเจอเค้าแล้วน่ารักในแบบคนง่ะ ไม่เอาแบบแพนด้าน้อยน่ารัก
หนึ่งนาทีผ่านไป ไวเหมือนโกหก
อ๊า!!นอนไม่หลับง่ะ บอกแล้วง่ามันตื้นเต้ลลล.. อ๊า ตาค้างง่ะ ทำไงดี ทำไงชั้นจึงจะหลับได้เล่าแง้วๆ
ซะเมื่อไหร่ล่ะ ชั้นน่ะหลับไปแล้วต่างหาก ตั้งแต่วินาทีแรกที่หัวถึงหมอนน่ะแหละ แฮะๆ ทำไมมันหลับง่ายจังฟร่ะ เซ็งจิตๆ-_-;;
"อ้ากกกกกก!!!!ทำไมไม่มีใครปลุกช้านนนนน เก้าโมงแล้วโว้ยยยยยยยย"ชั้นตะโกนโหวกเหวกโวยวายพลางวิ่งเข้าห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ชั้นจะไปถึงเอาสี่โมงเย็นมั้ยเนี่ย
อาบน้ำๆๆๆๆ อาบให้เร็วที่สุด!!!>^<
"อุ๊บฮ้า!!!!"และแล้วชั้นก็อาบน้ำเสร็จ ในระยะเวลาอันรวดเร็ว เฮอะๆเร็วมาก ห้าโมงแล้ว ใช้เวลาไปแค่สองชั่วโมงเท่านั้น นี่มันอะร้ายยยย นางเอกเรื่องอื่นนี่วิ่งผ่านน้ำ ส่วนชั้นน่ะเรอะ ยิ่งกว่าว่ายน้ำอี๊ก ง่า ไหนจะแต่งตัวอีกอ่า..T^T
"แม่จ๋า หนูไปแล้วนะ"ชั้นตะโกนบอกแม่พลางใส่รองเท้าคู่เก่งของชั้นไปด้วย ง่ะแม่เริ่มบ่นอีกแล้วอ่ะ ต้องรีบไปแล้ว จะบ่นอะไรนักหนานะแม่ นี่มันวันหยุดนะ จะไม่ให้ลูกหาลูกเขยให้แม่รึไง>O< เอ๊ะ!ไม่ใช่สิ จะไม่ให้ลูกพักผ่อนรึไง ต่างหาก นับวันชั้นจะหื่นขึ้นเรื่อยๆนะ
ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง ชั้นถึงจะเสด็จออกมาถึงหน้าบ้านวอยซ์ได้ โอ้!นี่ชั้นตื่นตั้งแต่เก้าโมงนะ แล้วชั้นก็ไม่ได้เถลไถลไปไหนด้วย ไหงเวลามันเดินเร็วอย่างนี้ล่ะ
ติ๊งต่อง
"มิสทีน(ไทยแลนด์)มาแล้วค่ะ ก๊าก"อิอิชั้นลองพูดดูเล่น หวังว่าคงไม่มีใครมาเห็นหรอกนะใช่มั้ย แต่รู้ก็รู้อยู่ว่านิยายเรื่องไหนๆก็...
"OoO;;;;;;"
"OoO"
แน่นอนมีคนเห็น และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของบ้านสองคน ไม่คนใดก็คนหนึ่ง และในที่นี้คือนายวอยซ์ ของเดิมพันของชั้น ง่ะถัดจากพนักงานแจกไม้จิ้มฟัน ก็พนักงานมิสทีนเรอะ อ้ากกกกชั้นไม่ได้จนนะเฟ้ย
"ง่ะ..หวัดดี"
"เธอ...มีอะไรอีก ชั้นจำได้ว่าชั้นไม่ได้รู้จักเธอเป็นการส่วนตัวนี่"เค้าถามชั้นอย่างงงๆ
"อ่ะ..แต่ชั้นรู้จักนอยซ์นะ"ชั้นบอกเค้าอย่างเป็นต่อ
"เหรอ..งั้นเข้ามา"เค้าเดินนำชั้นเข้าไปในตัวบ้าน น่ะ..นี่นายจะไม่ปิดประตูหรือยะ ว่าแต่..นายเชื่อคนง่ายดีแฮะ เฮอะๆ
"นอยซ์..นอยซ์โว้ยยยมีสาวมาหา"วอยซ์ตะโกนลั่นบ้าน น่ะ..นี่ไม่ใช่วอยซ์ วอยซ์ที่โรงเรียน มันสุภาพมาดขรึมไม่ใช่เรอะ แล้วนี่นาย..
หรือนายวอยซ์จะมีแฝด...ไม่เจงงงงงงงงงง!!!!!!
"อ่ะเอ่อ..นายใช่วอยซ์รึเปล่าอ่ะ"ชั้นเริ่มถามเค้าชั้นอย่างลังเล
"ทำไม แปลกใจล่ะซี้ นี่แหละชั้น ทำไมผิดหวังเหรอ"นายนั่นพูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ อ่ะเฮือก
"...."ชั้นพูดไม่ออกไปชั่วขณะทำไมน่ะเหรอ
"อึ้งรึไง ผิดดหวังขนาดนั้นเลยเหรอ"นายนั่นเดินมาจ้องหน้าชั้นยิ้มๆ
"น่ะ..นาย.."ชั้นเริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
"ทำไม"วอยซ์ถามอย่างงงๆ
"นายเท่ห์กว่าที่โรงเรียนอีกอ่า ขอยิ้มแบบเมื่อกี้อีกทีซิ ว้า!ไม่ได้เอากล้องมาอ่า เดี๊ยวนะขอหยิบมือถือก่อน ยิ้มแบบนั้นแหละ เอ้ายิ้มสิ โธ่จะทำหน้าแบบนั้นทำไม อ๊ะๆๆแต่ก็เท่ดี เอาก็เอา หนึ่ง...สอง..สาม..แชะ"อ้ากกกนายนั่นเท่ห์กว่ามาดนิ่งๆอีกอ่า น่ารักจริง จริ๊ง
"ทะ..เธอ"วอยซ์พูดตะกุกตะกัก
"ทำไม จะถ่ายรูปคู่กับชั้นเรอะ มาสิๆ*O*"
"ไม่ใช่..เธอไม่ตกใจเหรอ"นายวอยซ์ถาม หน้าตาหล่อๆ(?)
"ไม่นี่เท่ห์ดีออก"ชั้นตอบตรงๆ (เพราะหน้าด้าน)
หลังจากนั้นชั้นก็ถ่ายภาพเค้าไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเค้าจะห้ามยังไง ช่วยไม่ได้ก็ขนาดนายหน้าบึ้ง นายยังหล่อเลยนี่นา
"หมี่เย็น..."
"นอยซ์!!หวัดดี"ชั้นถลาไปทักทายนอยซ์อย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นนอยซ์วิ่งลงบันไดมา
"มาได้ไง...เธอมาได้ไง"นอยซ์ถามชั้นหน้าตาแปลกๆ(แต่ก็หล่อน่ะนะ)
"นั่งรถมาสินายนี่ก็แปลก"ชั้นตอบเค้าอย่างงงๆ
"ระ..เหรอ มานี่มีไรล่ะ"นอยซ์ถามชั้น หน้าตาดูสดใสขึ้นเล็กน้อย
"นี่นายจำเรื่องที่ชั้นจะเล่าให้นายฟังได้มั้ย"ชั้นเริ่มเกริ่นๆให้นอยซ์ฟัง
"ได้..เล่ามาสิ"
"ตรงนี้ไม่ได้ เป็นความลับ"ชั้นซุบซิบๆกับนอยซ์เบาๆ(จะให้ดังๆรึไงล่ะ)
"งั้นป่ะ"นอยซ์พดพร้อมพยักหน้า เป็นเชิงบอกว่าให้ตามมา
เมื่อชั้นเดินขึ้นมาถึงชั้นสองนอยซ์ก็พาตรงไปยังประตูที่แกะสลักอย่างดี ดูดีๆแล้วนี่มันคำว่า นอยซ์นี่นา นี่นายจะให้ชั้นเข้าห้องนายสองต่อสองรึไง ชั้นไม่กลัวนะ เอ้ย!ชั้นกลัวนะ นายต้องรับผิดชอบ ฮือๆๆ(ยังโว้ย ยัง)
"เข้ามาสิ"นอยซ์เรียกชั้น เมื่อพบว่าชั้นยังยืนอยู่หน้าประตู
"อะ..อืม"ชั้นตอบแบบลังเลเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าไป
"ตามสบายนะ"นอยซ์พูดพลางทรุดตัวลงนั่งที่เตียง
"ว้าว"ชั้นอุทานขึ้นมาพร้อมกับวิ่งไปดูรอบๆห้อง
ชั้นวิ่งเข้าห้องน้ำเป็นอันดับแรก ห้องน้ำใหญ่มากๆ มีอ่างอาบน้ำด้วยแหละเรียกให้ถูกก็ต้องเรียกว่าจากุชชี่ น่านอนแฮะ ชั้นจึงตัดสินใจวิ่งไปลองนอนดู มีที่รองหัวด้วย ว้าว ถ้าชั้นได้มาอาบนะ สุขีๆแน่นแนเล้ย
"เธอทำอะไรน่ะ"นอยซ์เข้ามาหาชั้นเมื่อเห็นว่าชั้นเข้ามาในห้องน้ำนานมากแล้ว
"อ่ะเอ่อ..สำรวจน่ะ สำรวจ"ชั้นพูดพร้อมปีนออกมาจากากุชชี่ขนาดยักษ์ ว้าเสียดายจริงจริ๊ง ไปดูโซฟาก็ได้วะ
"โอ้ย ทำไมมันเด้งดึ๊งๆ อย่างนี้ล่ะนอยซ์หนุกเป็นบ้าเลย อยากได้จัง"ชั้นหันมาพูดกับนอยซ์ในระหว่างที่กำลังกระโดดเป็นลิงอยู่บนโซฟาของนอยซ์อย่างเมามันส์ มันเด้งได้สุดยอดสุดๆ
"ว้าว!!นี่มันเตียงน้ำนี่ มิน่าเด้งได้ไม่แพ้กันเลย วู้ว"ว่าแล้วชั้นก็กระโดดเล่นระหว่างโซฟากับเตียงน้ำของนอยซ์อย่างเอาเป็นเอาตาย มันส์ดีจริงๆ
"แฮ่กๆๆเหนื่อยเป็นบ้าเลยวุ้ย"ชั้นนอนหอบแฮ่กๆอยู่บนเตียงหลังจากกระโดดๆอยู่ได้พักใหญ่ๆ ในขณะที่นอยซ์นั่งอย่างสง่างามอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"เอาล่ะเข้าเรื่องๆ เสียเวลามานานแล้ว(ใครกันล่ะที่ทำให้เสียเวลา) นี่นายฟังนะ ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนชั้น นายต้องช่วยชั้นอย่างสุดความสามารถ โอเคมั้ย"
"อะ..อือ"นอยซ์ตอบแบบลังเลนิดๆ
"เอาล่ะนะ เนื่องจากที่ตอนนั้นชั้นเข้าไปช่วยเหลือ(ให้มีแฟน)แก่เด็กหนุ่มน่ารักคนหนึ่งเข้า แล้วบังเอิญเพื่อนผู้แสนน่ารัก(ษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ของแปลก)ดันเป็นเป็นแฟนกับเด็กคนนั้น แล้วมันก็ดันเข้าใจผิดคิดว่าชั้นเข้าไปจีบ(ก็เรื่องจริงไม่ใช่เรอะ) มันก็เลยท้าให้แข่งกันไปจีบวอยซ์น่ะ นายต้องช่วยชั้นนะ ไม่งั้นมันบอกว่ามันจะแย่งคนที่ชั้นรัก(กิ๊ก)ไปหมดเลย นะๆๆ"ชั้นทำท่าน่าสงสารสุดๆ เพื่อเรียกคะแนน่าสงสาร
"หวา เอ่อ..แบบ"นอยซ์มีท่าทีอึกอักเล็กน้อย
"นะๆๆน้า......."ชั้นออดอ้อนนอยซ์อย่างเต็มที่
"อ่ะ..คือก็ได้อ่ะ"นอยซ์ตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แต่ชั้นก็ถือว่าเค้าตอบตกลงอย่างเต็มใจแน่นอน
"ดีมาก..นายว่าชั้นควรจะทำอะไรต่อล่ะ ไหนๆก็มาบ้านนี้แล้วนี่"ชั้นเขยิบมานั่งข้างๆเค้า
"ชั้นว่าที่แน่ๆ เธอบอกเรื่องราวทั้งหมดให้วอยซ์ฟังดีที่สุด"
TALK- TALK -TALK
อ้ากก~ตกลงนิยายเรื่องนี้มันมีคนอ่านมั้ยเนี่ย คนเม้นท์ไม่มีเล้ย แต่จำนวนคนอ่านมันเพิ่ม ตกลงมีคนอ่านม้ายยย คนมาแล้วผ่านไปเลยเรอะ โอ้วแซด ได้โปรด ใครเข้ามาอ่านก็เม้นท์สักกะนิดๆ สักกะหน่อยๆ เห้อ..
บะบายจร้า
ปล.ใครเม้นท์ขอให้รวยๆ สวยๆ หล่อ น้า โปรดเม้นท์ซ้าา...
ความคิดเห็น