>>[ กิ๊กกั๊ก....พนันรักนายตัวร้าย ]<<

ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 - ตีสนิท เพิ่มมสัมพันธ์ไมตรีกับนอยซ์

            หลังจากที่ชั้นชวดจากการได้เบอร์เด็กน่าเขมือบ เฮ้ย! น่ารักแล้ว (ชักจะหื่นขึ้นทุกวันนะชั้น) ชั้นก็เดินอย่างเซ็งเฮดเหมือนอดอะไรตายอยาก เฮ้อไม่มีผู้ชาย เฮ้ย! อาหารตกถึงท้องเลยอะ หิวจัง  แต่ตังค์ก็ไม่มี =_=

            แต่พอล้วงๆควักๆควานๆก็พบสิ่งมหัศจรรย์ โอ้ว!!!สวรรค์โปรด มีเหรียญห้าบาทตกอยู่ตรงก้นกระเป๋า อ๊า!!อะไรจะโชคดีขนาดนี้ โอ้ ซาบซึ้ง ^OTT

ว่าแต่ห้าบาทจะซื้อะไรได้บ้างวะ อ่ะฮ้าไอ้นี่ไง โฆษณาอะไนเนี่ยแหละ

ประหยัดหน่อยดีกว่า ซื้อเจย์ไลท์เล่ยห้าบาท อิ่มเหมือนกัน

ไวว่องปานวอก ขาของชั้นก็ก้าวฉับๆไปที่ซูเปอร์มาเก็ตทันที เป้าหมายคือเจไลท์เลย์ห้าบาท เพื่อประทังชีวิตตนเอง

อยู่ไหนวะ อยู่ไหน อ่ะฮ้านั่นไง สวรรค์ส่งมาให้ (โปรดจินตนาการนางเอกหน้าหื่นๆวิ่งด้วยท่าสกิปๆตรงไปคว้าเจไลท์เลย์ห้าบาท-_-;;)

และเมื่อชั้นเดินๆดูดๆไปเรื่อยเปื่อย ชั้นก็พบสัจธรรมแห่งชีวิตว่า ไอ้เจไลท์เลย์บ้านี่มันอิ่มที่ไหนเล่า-O-;; อ้ากกหิวๆๆตังค์ค่ารถกลับบ้านก็ไม่มี โธ่!!ทำไมเรานี้ช่างฉลาดอย่างเง้ มาห้างพกมาแค่สิบสองบาท ค่ารถเมล์เจ็ดบาท ค่าเจไลท์เลย์ที่ไม่อยู่ท้องอีกห้าบาท = สิบสองบาทเป๊ะ ค่ากลับบ้านก็ไม่มี ค่าอาหารก็ไม่มี นางเอกรันทดค่า นางเอกรันทด ขอแจ้งจับผู้แต่งด่วนโว้ยยย =O=

เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ล้างจานก็ล้างวะ หิวไส้กิ่วเป็นขอดๆ(?)แล้ว หวังว่าเข้าไปจะเจอคนรู้จักนะ จะได้จับให้เลี้ยงซะ โฮ่ๆๆๆๆ แผนอันฉลาดเกลี้ยงเกลาของข้าพเจ้า

แต่...จะเอาร้านอะไรดีอ่ะที่น่าจะมีพวกเพื่อนพ้องชั้นอยู่ เอ็มเค ไม่ๆๆๆ บาร์บีคิว ไม่ชอบกิน (ยังเรื่องมาก) อะ...อิจิบัง!!!นี่แหละ แหล่งรวมวัยรุ่น ต้องมีคนรู้จักสักคนแน่นอน ไปเล้ย

"ยินดีต้อนรับค่ะ กี่ที่คะ"เสียงพนักงานเอ่ยทักทายเสียงหวาน

"อ๋อ มีคนไปจองที่ไว้แล้วค่ะ"ชั้นตอบแบบเอ่อ...แบบหน้าหนาๆ พลางสอดส่ายสายตาไปยังที่ต่างๆในร้าน มีใครรู้จักไอบ้างม้ายยยยย

อ๊ะนั่นๆๆๆๆเด็กที่เคยเจอแถวบ้านวอยซ์นี่ ที่เคยช่วยชั้นไว้ นี่แหละๆเรารู้จักกันแล้วน้า อิอิ ขอเกาะหน่อยนะตัวเอง

ว่าแล้วชั้นก็ก้าวฉับๆตรงไปที่นั้นทันที ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะมองชั้นอย่างงงๆ ประมาณว่าอีนี่มาจากไหนเนี่ย

"เอ่อ..หวะหวัดดีค่ะ" ชั้นเป็นฝ่ายทะลายความเงียบลงก่อน

"คุณคือ...."

"อ่ะเอ่อ..คือที่ๆๆๆที่เต็ม..อ่า" เมื่อชั้นหันซ้ายไปก็พบที่ว่างเปล่าอยู่ตรงหน้า แบบจะทิ่มลูกตาอยู่แล้ว

"ไม่เต็มมั้งครับ"เค้าตอบมายิ้มๆ อ๊างูจะโผล่จากหัวแล้ว

"มะ..ไม่ใช่ค่ะ เออ คือชั้นจะมาขอบคุณที่ช่วยชั้นไว้นะ" ว่าแล้วชั้นก็นั่งลงโดยที่เค้ายังไม่ได้อนุญาต(หน้าด้านจริงๆเลยนางเอกชั้น) 

"ไม่เป็นไรหรอก"

"จะรับอะไรดีครับ" พนักงานเสิร์ฟหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามาถามพวกชั้น

ถ้าจะสั่งเธอห่อสาหร่ายทางร้านจะมีไม่จ๊ะ ฮุฮุ OpO แต่นั้นมันเป็นแค่ความคิดของชั้นตั้งหาก

"เอาเทมปุระราเมง 2 เกี๊ยวซ่า 1 หมี่เย็น 1 แค่นี้ละค่ะ อ้อ น้ำชาเขียวด้วยนะ แลัวนายอะ" ชั้นหันไปถามเค้า

"เออ.. เอาเทมประราเมงครับ"

พนักงานหน้าหล่อรับรายการแล้วเดินจากไป

"นี่นาย ชั้นชื่อหมี่เย็นนายอะ" ชั้นแนะนำตัวเองเสร็จสรรพก็หันไปถามชื่อเค้าต่อ

"ชั้นชื่อนอยซ์"นายนอยซ์ตอบยิ้มๆ อ๊ายยยยย น่ารักเป็นบ้าเลย ^O^ น่ากินจัง

"นี่เธอน้ำลายไหลแล้ว หิวขนาดนั้นเลยหรอ=_=" ว๊าย! นี่ชั้นออกอาการขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ซู๊ดดดดดดดดดด

"เธอเป็นใครน่ะ"อยู่ดีๆเค้าก็ถามชั้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

            "ก็มะ..หมี่เย็นไง^^"ชั้นตอบเค้ายิ้มๆ ด้านเท่านั้นที่ครองโลก

"ไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นหมายความว่าทำไมเธอถึงมานั่งตรงนี้"เค้าถามชั้นเสียงเครียด แต่ก็ยังหล่อ-_-

"ก็เธอไปช่วยชั้นวันนั้นไง ที่ชั้นกำลังจะถูกฉุดอ่ะ จำได้ป่ะ คือชั้นจะมาขอบคุณ"ชั้นอธิบายคร่าวๆ หวังว่านายจะไม่ได้มีความจำเป็นปลาทองหรอกนะ

"อ๋อ!เธอน่ะเอง แล้วเธอจะมาเลี้ยงขอบคุณชั้นใช่มั้ยล่ะ*O*"

"หา!!เอ่อ..อ๊ะนี่ไงราเมงมาแล้วกินๆๆๆ"เมื่อราเมงมาชั้นก็ได้ทีเลี่ยงคำตอบอันตรายพวกนั้น

แล้วชั้นจะเลี่ยงได้จนหมดชามมั้ยเนี่ย เอาล่ะด้านๆๆๆๆๆๆ

"นี่นาย..นายเป็นอะไรกับวอยซ์เหรอ"อยู่ดีๆชั้นก็พลั้งปากถามนอยซ์ออกไปหวังว่าเค้าคงจะไม่มาถามอะไรชั้นต่อหรอกนะ ไม่งั้นล่ะก็ชั้นจะตบปากตัวเองให้ตายไปเล้ย

"เธอรู้ได้ไงอ่ะ ว่า...ว่า..เอ่อนั่นแหละเธอรู้ได้ไงว่าชั้นเกี่ยวข้องกับไอ้วอยซ์"เค้าถามชั้นอย่างงงๆ

"ก็วันนั้นชั้นเห็นเธอเดินเข้าบ้านเดียวกับวอยซ์นี่"

"อ๋อ ชั้นก็ไม่อยากบอกเธอหรอกนะว่าชั้นเป็นอะไรกับไอ้บ้านั่น"ท่าทางเค้าจะสนิทกันมากเลยนะเนี่ย อิอิโชคเข้าข้างคนสวยแล้ววโว้ย!!

"บอกเหอะนะ น้าๆๆๆๆรับรองเรื่องนี้เหยียบจมดินเลยเอ้า!!"ชั้นยื่นข้อเสนอสุดวิเศษไปให้เค้า พลางโซ้ยราเมงไปด้วย

"ฮ่าๆๆๆ เอ้า ชั้นบอกให้เท่าที่บอกได้แล้วกัน แต่มีข้อแม้"เค้ายิ้มหวานเจี๊ยบมาให้ชั้น ละลาย..ละลาย

"อะไรล่ะ เร็วๆชั้นรับข้อแม้นั่น"ชั้นพูดส่งๆโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังอะไร หวังว่าเค้าจะไม่หลอกชั้นไปข่มขืนนะ ไม่งั้นชั้นจะแต่งงานกับนายเลยนะ ฮุฮุ-_-

"ขอเบอร์"

"เป็นข้อเสนอที่เวรี่กู๊ดมาก เจ๊งชะมัด มาเลยเอามือถือนายมา"ชั้นแทบเต้นเมื่อรับฟังข้อเสนอที่เข้าข้างชั้นสุดๆ

เมื่อชั้นรับมือถือของนายนั่นมาชั้นก็เมมเบอร์ไปว่า ดาร์ลิ้งค์ พร้อมกับยิงไปที่เครื่องตัวเองก่อนที่จะคืนมือถือคืนนอยซ์ไป

"บอกมาเร็วๆสิ"ชั้นเร่งเค้า

"ใจร้อนจัง คืองี้นะ เรากับวอยซ์อยู่บ้านเดียวกัน แล้วก็สนิทกัน จนรู้ไปถึงตับไตไส้พุง นี่ชั้นยังอาบน้ำกับวอยซ์อยู่เลยนะ ว่างๆถ่ายรูปเอามาให้เธอดีมั้ย^^"เค้าบอกชั้นยิ้มๆ

ได้ก็ดีดิ แต่เดี๊ยวชั้นต้องรักษาภาพพจน์อันงดงามของชั้นไว้ก่อน (แกยังเหลืออีกเหรอภาพพจน์น่ะ)

"ฮะๆๆ ไม่ต้องหรอกน่า ชั้นดูหื่นขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"

"ถูกต้อง!!!"

"นาย...-_-^^"จะบอกว่านายรู้ความจริงได้ยังไง

"แฮะๆล้อเล้นน่า"เค้าเอ่ยขำๆ

"โอเคๆว่าแต่นายสนิทกับวอยซ์ใช่มั้ย"ชั้นเอ่ยอย่างจริงจัง เพราะถ้าเค้าสนิทกันจริง นอยซ์นี่แหละสุดจะมีประโยชน์ฮี่ๆ

"ใช่แล้ว^^"

"งั้นเราก็ต้องเจริญสัมพันธ์ไมตรีกันไว้เยอะๆ"ชั้นเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

"ทำไมล่ะ"

"เอาน่าเดี๊ยวค่อยเล่า วันนี้ชั้นมาขอบคุณนายนะ"ชั้นพูดปัดๆเพราะตอนนี้เกี๊ยวซ่าสำคัญที่สุด

"เธอจะเลี้ยงใช่มั้ย ชั้นจะได้สั่งเพิ่ม*O*"เค้าถามตาวาววับ

"เปล่า ชั้นมาขอบคุณด้วยการนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ กินคนเดียวไม่อร่อยหรอกน่า"ฮ่าๆๆดูเหมือนว่าเค้าจะอึ้งไปนิดหน่อยนะเนี่ยนะ

"เธอเนี่ยนะ มาขอบคุณโดยการให้ชั้นเลี้ยง เฮ้อ แถมยังกินซะเยอะเลย อย่างนี้แย่แน่ๆ"เค้าเอ่ยติดตลก แย่ยังไงยะ

"เอาน่าๆ ตั้งแต่วันนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ แล้วต่อไปเราก็จะสนิทกันด้วย"ชั้นเอ่ยอย่างภาคภูมิ และมั่นใจสุดๆ

"สนิทกันเลยเหรอ ว้าว!! แต่..ทำไมล่ะ"เค้าถามชั้นอย่างสงสัย

สงสัยอะไรมากมายยะ-_-^^^

"เอาน่าๆ เดี๊ยวนายก็รู้เองแหละ ว่างๆเดี๊ยวเล่า ว่าแต่ราเมงหมดแล้วนี่ พี่สาวคิดตังค์!!!"ชั้นตะโกนเรียกพี่สาวที่อยู่ใกล้ตัวให้มาเช็คบิล(ที่นอยซ์)

"อ่ะ..เอ่อหมี่เย็น"นอยซ์พูดตะกุกตะกัก หน้าแดง

ทำไมจะบอกรักชั้นเหรอจ๊ะ^^

"พี่สาวเร็วๆหน่อยดิ รีบอยู่นะ รีบอยู่นะ เดี๊ยๆรู้มะว่าพ่อชั้นเป็นใคร(อาโกขายก๋วยเตี๊ยวหน้าปากซอย) ชักช้าจริงฮู้ววว"ชั้นบ่นทั้งดังและยาวเพื่อให้คนทั้งร้านได้ยิน(เพื่อ?)

"มะหมี่เย็น...คือ"นอยซ์หน้าแดงยิ่งขึ้นลามไปถึงใบหู

"ทำไมเหรอ"ชั้นหันไปถามเค้าอย่างงงๆ

"คือว่า ร้านนี้เค้าให้เอาบิลไปคิดตังค์เองอ่ะ-///-"นอยซ์ตอบพลางหลบสายตาคนในร้าน ที่พร้อมใจกันมามองที่โต๊ะชั้นเป็นตาเดียว

เอาจริงดิ ก็แถวบ้านชั้นมันไม่ใช่นี่ อับอายๆ>///<

"ง่า..งั้นเรารีบไปคิดตังต์กันดีกว่านะ โฮ่ๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะสยบความเงียบ ที่เกิดขึ้นในร้านง่ะ อายชิๆ>//<

หลังจากที่ชั้นและนอยซ์เดินไปจ่ายตังค์ด้วยความอับอาย เราทั้งคู่ก็จรลีออกมาจากห้างนั้นทันที อยู่ทำไมล่ะ?

            แล้วชั้นก็เกิดปัญหาอีกอย่าง ชั้นไม่มีค่ารถเมล์น่ะสิ ซวยอย่างรุนแรง สาวสวยรวยเริ่ดอย่างชั้นไม่มีค่ารถเมล์ล่ะ จะให้ชั้นเดินไปรึไงล่ะ จะบ้าเหรอน่องอันงดงามของชั้นมันจะได้โป่งกันพอดี          ม้ายยยยย ชั้นไม่อยากมีน่องแบบนั้นTT^TT

            "นี่เธอจะกลับอะไรล่ะ ชั้นไม่มีรถมานะ พอดีว่าจะกลับรถเมล์น่ะ"นอยซ์หันมาถามชั้น

            ง่ะแล้วชั้นจะบอกเค้ายังไงว่าไม่มีค่ารถเมล์น่ะ

            "คือเราก็กลับรถเมล์เหมือนกัน"ชั้นตอบเสียงละห้อย จะขอก็ไม่กล้าขอ แต่ถ้าไม่ขอก็ต้องเดินกลับบ้าน ไม่อาววววTT^TT

            "อะเอ่อ..คือนอยซ์"ชั้นเรียกนอยซ์อย่างตะกุกตะกัก

            "หืม..มีไรเหรอ"

            "แบบว่านายอย่าหัวเราะนะ"ชั้นบอกเค้าอย่างกล้าๆกลัวๆ

            "ไม่หัวเราะ..อ่ะไม่หัวเราะหรอกน่า"เค้าตอบชั้นอย่างสงสัย

            "คือ..."ด้านไว้ลูก ด้านไว้ วันนี้ด้านมาเยอะแล้ว ด้านอีกนิดจะเป็นไรไป

            "...."

            "ขอยืมตังค์เจ็ดบาท!!!!>//<"ชั้นเผลอตะโกนดังลั่นป้ายรถเมล์โดยไม่รู้ตัว ง่ะ...เค้าหันมาทางชั้นกับนอยซ์หมดเลย รู้สึกว่าวันนี้ชั้นจะตกเป็นเป้าสายตาบ่อยมากเลยนะ หรือเพราะชั้นสวย (ยังไม่วายหลงตัวเอง)

            "ฮ่ะๆๆๆๆ โอ๊ยฮ่าๆๆๆๆ เธอนี่ก๊ากกก"นอยซ์หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง หลังจากที่ชั้นพูดจบประโยค

            "นายบอกว่าจะไม่หัวเราะ"ชั้นบอกเค้าเสียงเข้ม

            "ก็..ชั้นไม่ได้หัวเราะ ชั้นแค่ขำ แล้วก็ปล่อยก๊าก"เค้าพูดหน้าตาเฉยๆ

            "เหมือนกันย่ะ"ชั้นกระแทกเสียงใส่เค้า

            "อ่ะ..เจ็ดบาท ค่ารถเมล์ใช่มั้ย"นอยซ์ถามชั้นหน้าแดงแปร๊ด ก็เข้าใจอ่ะนะ

            "อ่ะอืม"แล้วชั้นก็แบมือเพิ่อรอรับตังค์เมื่อเห็นว่านอยซ์เริ่มล้วงหาเศษเหรียญ

            "หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...หก...เจ็ด...อ่ะ เอ่อ..รถเมล์มาแล้วชั้นไปก่อนนะ-///-^^"นอยซ์นับเงินส่งให้ชั้นก่อนจะวิ่งปรู๊ดขึ้นรถเมล์ไป เดี๊ยว!!รถเมล์นั่นไม่ได้ไปบ้านนายซะหน่อยนี่ แสดงว่าเค้าอายมากๆเลยใช่มะ

            แต่ดูชั้นสิ ต้องยืนด้านอยู่ที่ป้ายรถเมล์นั่นอีกครึ่งชั่วโมงเพื่อรอรถเมล์ จะชิ่งขึ้นคันอื่นก็มีตังค์แค่เจ็ดบาท

            โอ้ว!!!รันทดอะไรเยี่ยงนี้ ชีวิตชั้นTT^TT

Talk Talk Talk

            หวัดดีงับ^/^ มาพบกับคนสวยอีกครั้งและนิยายตอนที่ 4

เรามาอัพก้อบ่อยทำไมไม่มีคนเม้นท์ให้เรื่องของเราเลยอะ มันไม่สนุกหรอ

มาอ่านกันก้อช่วยเม้นท์กันหน่อยนิ จะได้รู้ว่ามีคนอ่าน

บ๊ายบายจ้า