>>[ กิ๊กกั๊ก....พนันรักนายตัวร้าย ]<<

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 - การพบกันที่แสนประทับใจ

"พวกแกเชื่อๆกันหน่อยดิ นี่มันเรื่องจริงนะ ชั้นเห็นมากับตาเลยนะจะบอกให้-O-" ฉัน

            "แกจะบ้าหรือไงมันก็เห็นๆอยู่ว่าพวกนั้นน่ะเป็นเพื่อนของนอยซ์เค้า แกนี่ก็อคติจริงๆ"เต้าหู้

            "จีบไม่ติด แล้วอย่าพาลน่าป้า"น้ำแข็ง

            นี่มันอะไรกันเนี่ย เช้านี้ชั้นพยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ให้เพื่อนๆ(ที่ไม่รู้ว่ามันยังนับชั้นเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า)ฟัง แล้วดูๆ พวกมันสิน่าแพ่นกบาลแค่ไหน เล่าอะไรไม่เคยเชื่อกันสักนิดเดียว>3< มันก็เห็นๆอยู่ว่าพวกนั้นน่ะนักเลงขนาดไหน แถมยังจะเข้าไปในบ้านของนายวอยซ์อะไรนั่นอีก นายวอยซ์ต้องมีเบื้องหลังแน่นอน ทำไมเค้าต้องทำตัวลึกๆลับๆขนาดนี้ด้วยนะ ชั้นจะเล่าคุณสมบัติแปลกๆของนายวอยซ์ให้ฟังแล้วกันนะ เท่าที่รู้มาก็มี

            -ชอบนั่งหลังห้อง เท่าที่ดูๆมาแทบจะไม่คุยกับเพื่อนด้วยซ้ำ (นายป็อปเข้าไปอีท่าไหนล่ะเนี่ย)

            -ชอบเหม่อ ล่องลอยออกนอกหน้าต่าง (นายฝันว่าจะเป็นนกหรือไงยะ)

            -ชอบอยู่โรงเรียนเย็นๆ กลับบ้านก่อนโรงเรียนปิดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง (ทำให้คนนั่งสังเกตการณ์ณ์อย่างชั้นอยากจะบ้าตาย รู้ไว้ซะ)

            -ไม่ยอมนั่งรถเมล์ แท็กซี่ และไม่มีรถส่วนตัว (จะมาออกกำลังกายอะไรเอาป่านนี้ฮะ)

            -ก่อนจะเข้าบ้านต้องมองว่ามีใครแอบดูรึเปล่า (เอ่อ ไม่มีใครเค้ามาแอบดูนายอาบน้ำหรอก)

            -มีนักเลงเข้าบ้าน (ข้อนี้สำคัญ แต่ไม่มีใครเชื่อชั้นเลยอ่ะ)

            -มีกิ๊กเป็นผู้ชายอย่างเยอะ (ง่ะ .. หนักใจข้อนี่อย่างรุนแรงเลยอ่ะเจ้าค่ะ-_-;;;)

            ดูสิคิดคร่าวๆ และแอบดูตอนเย็นแค่วันเดียวเองยังได้ตั้งเท่านี้เลยอ่ะ แล้วต่อไปมันจะเป็นยังไงเนี่ย  โอ้ว..อะไรมันจะลึกลับซับซ้อนถึงเพียงนี้การท้าพนันของชั้นTTOTT

            แล้วทุกๆวันมันก็เป็นแบบนี้ ก็คือเค้า เอ่อ..หมายถึงนายวอยซ์น่ะนะจะกลับเย็น เย็นมากซะจนชั้นต้องกลับบ้านไปก่อนเกือบทุกวัน จะเพราะอะไรน่ะเหรอ มันเป็นเหตุผลที่ดูดีม๊ากมากเลยนะ เอ่อ..แบบขี้เกียจรออ่ะ แหม ช่วยไม่ได้นี่ก็ชั้นอยู่ในช่วงวัยรุ่นแรกปิ๊งอยู่นี่นา จะให้มานั่งรอจนหน้าย่นก็ไม่เอาด้วยหรอก (ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับหน้าย่นฟะ) ส่วนมากชั้นจึงไปรอสักห้านาที ก่อนจะเที่ยวไปหาเหยื่อตามห้างแถวๆบ้านแทน

            และวันนี้ก็เช่นกันชั้นไปยืนรอห้องตานั่นเลิกไม่ไหว ช่วยไม่ได้นี่วันนี้เป็นคุณครูแก่หงำเหงือกผู้รักการสอนเป็นชีวิตจิตใจ พอเห็นเด็กๆร้องอยากเรียนต่อ เจ๊แกก็เลยจัดให้ ผลสรุปว่าไม่ทันที่ห้องตาวอยซ์จะเลิกเรียน ชั้นก็ชิ่งไปแรด เอ้ย! ไปเที่ยวห้างซะแล้ว ใครจะมานั่งรอให้โง่ละ อิอิ^O^

            และเมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าขนาดมหึมา และไฮโซสุดๆ แบบสุดๆในย่านนี้อ่ะนะ(ย่านนี้มีห้างอยู่ที่เดียว=O=) ชั้นก็จัดการมองหาหนุ่มน้อยน่ารักทันที อุเหม่~เด็กๆสมัยนี้น่ารักได้ใจจอร์จเจงๆ คิคิ มาให้โซ้ยซะดีๆนะน้องเดี๊ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน

            สรุปว่าวันนี้ชั้นก็นั่งจีบหนุ่มไม่สิจีบเด็กไปหลายคน แต่มีคนเดียวที่ยอมเล่นกับชั้น ถามว่าใครน่ะเหรอ ก็เด็กน้อยหน้าใส ที่นั่งอยู่กับชั้นในร้านกาแฟในบรรยากาศอันสุดแสนจะโรแมนติกน่ะสิ อ้ากกกมีฟามสุขค้า อีหมี่เย็นมีฟามสู้กกกก..

            "อร่อยมั้ยจ๊ะน้องริว"ชั้นถามหนุ่มน้อยหน้าใสวัยสิบห้าด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ

            "อร่อยครับ ถ้าเป็นของที่พี่หมี่เย็นเลี้ยงก็อร่อยทั้งนั้นเลยนะครับเนี่ย"น้องริวเอ่ยยิ้มๆอย่างเอาอกเอาใจ ปากหวานจริงๆนะ พี่ล่ะช็อบชอบ

            "ถ้าอร่อยก็กินให้เยอะๆนะจ๊ะ นี่มีโทรศัพท์มั๊ยขอเบอร์หน่อยสิ"ชั้นเอ่ยพร้อมควักเอาโทรศัพท์มือถือของชั้นขึ้นมา

            "โทรศัพท์บ้านเหรอครับ"แหมขี้เล่นซะด้วย

            "แน้ ไม่เอาสิ เอามือถือดีกว่านะ เราจะได้คุยกันตอนก่อนนอนไง อยากฝันดีก็บอกเบอร์มาสิจ๊ะ"

            "งั้นเดี๊ยวผมยิงไปให้นะครับพี่"ว่าแล้วน้องเค้าก็ควักมือถือขอตัวเองมาจิ้มๆก่อนที่มือถือชั้นจะสั่น

            "แต๊งค์จ้า งั้นเดี๊ยวพี่ยิงไปมั่งล่ะกันนะ"ชั้นเมมเบอร์น้องริวพร้อมกำกับไปด้วยว่าแปด(ลำดับกิ๊ก แหมคนมันมีเยอะอ่ะ แต่ดูเหมือนว่าจะมีก็แต่น้องริวนี่แหละที่โดนใจสุด) เมื่อชั้นเมมเสร็จชั้นก็จัดการยิงไปที่เบอร์นี้ทันที

            "เมมเสร็จแล้วหรือยังจ๊ะริว"ชั้นเอ่ยถามน้องริวหน้าใสทันที

            "อ่ะครับ"

            "นี่ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นะ แล้วก็เรียกแค่หมี่เย็นเถอะแบบนี้มันดูห่างเหินน่ะ นะริวนะ"ชั้นเอ่ยถามเสียงออดอ้อน

            "จริงเหรอ ชั้นก็นึกว่าเธอเคร่งซะอีก งั้นเรียกเลยนะว่าหมี่เย็น ที่จริงเธอก็อ่อนกว่าชั้นแค่ปีเดียวเองนี่ แถมชั้นยังสูงกว่าด้วย นี่อย่าทำเหมือนชั้นเป็นเด็ก เหมือนกิ๊กคนก่อนๆของชั้นนะหมี่เย็น ทำไมมีแต่คนแก่ๆมาจีบชั้นน้า"นายริว(เปลี่ยนสรรพนามแล้ว)พูดขึ้นมาหน้าตาเรียบเฉยสุดๆ เสียงก็แข็งกระด้างกว่าเดิม

            ดะ..เดี๊ยวนี่มันใช่ริวหรืเปล่าเนี่ย ทำไมมันเป็นแบบนี้ ไม่จริงนี่มันก็เกินไปน้า แต่ชั้นก็ชอบอยู่ดีอ่ะ นิสัยน่ะมันหักลบกลบกับหน้าตาไปเรียบร้อยแล้วนี่ แถมเถื่อนนิดๆก็สเปคเค้าหน่อยๆนะตัวเอง

            "โอเคๆ เห็นอย่างนี้แล้วใครจะไปเห็นว่าเด็กได้ลงคอฮึริว"ชั้นถามยิ้มๆ

            "เอาน่านี่วันหลังไปเดทกันที่ไหนดีอ่ะ หมี่ตรงสเปคเค้ามากมายเลยนะ"นายริวยื่นมือมาหยิกแก้มชั้นหนึ่งที อะฮ้า มือนิ๊ม..นิ่ม ขนาดแก้มยังสัมผัสได้

            "ที่ไหนก็ได้ที่มีริวแหละ"ชั้นหยอดคำหวานพร้อมกับจับมือของริวที่หยิกแก้มชั้นเบาๆ

            "งั้นเดี๊ยวคิดดูอีกทีละกัน เย็นนี้จะโทรหาละกันนะหมี่เย็น"นายริวบอกชั้นเสียงหวานจ๋อย

            โอ้ย อะไรจะหวานหยดย้อยขนาดนี้ฟะเนี่ย แหม~

            แล้วชั้นกับริวก็นั่งสวีทวี้ดวิ้วกันจนเกือบๆจะห้าโมงจึงแยกย้ายกันขยับตูดออกนอกร้าน (นั่งจนรากงอกสั่งแค่สองอย่าง) ถึงแม้จะโดยพวกพนักงานเขม่น แต่เพราะพลังความรักชั้นจึงสามารถด้านอยู่ได้หลายชั่วโมง (ธรรมดาก็ด้านอยู่แล้วไม่ใช่รึไง)

            เมื่อชั้นเดินไปอยู่ตรงร้านขายอุปกรณ์กีฬา เพื่อที่จะตรงกลับบ้าน ชั้นก็ได้พบกับสิ่งที่ชั้นไปนั่งรอ(ห้านาที)ทุกเย็น นายวอยซ์

            แต่นั่นก็ไม่ได้ตกใจไปกว่าที่นายวอยซ์เดินมากับกลุ่มอันธพาลผุ้มีดวงตามองเห็นความจริง (อย่าลืมนะคะว่าพวกมันมองว่าชั้นสวย) กลุ่มเดียวกับที่ฉุดชั้นแน่นอน เพราะชั้นจำไอ้หน้าปลามังกรนั้นได้ชัดเจนแจ่มแจ๋วทีเดียว

            เมื่อชั้นมองนายวอยซ์กับกลุ่มเดินต่อไปดูแถวๆรองเท้าฟุตบอลราคาแพงก็แทบช็อค นายนั่นวิ่งไปไถตังค์เด็กผู้ชายหน้าใสอายุราวๆสิบห้าปี อ๊ายยยหมี่เย็นยอมไม่ได้อายุราวๆนั้นน่ะสเปคเค้านะ ไปไถตาลุงข้างๆนั้นเซ่

            อันเนื่องมาจากที่ชั้นเป็นผู้มีนิสัยอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กอายุน้อยทั่วไป(ก็เรียกไปสิว่ามีนิสัยชอบเ สือก เรื่องชาวบ้านน่ะ พูดให้ยาวทำไม) ชั้นจึงวิ่งไปแอบดูพวกนั้นใกล้ๆ นั่นก็ทำให้ชั้นได้ยินบทสนทนานั่นเต็มสองรูหู

            "เฮ้ยไอ้น้องมีกี่บาทวะ ยืมหน่อยดิ ตังค์ไม่พอค่ารองเท้าอ่ะ"ไอ้หัวเหม็นคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น

            "มะ..ไม่มีครับ เอ่อ.."หนุ่มน้อยหน้าใสพูดด้วยท่าทีหวาดกลัว

            "ไม่มีเรอะ เอากระเป๋ามาดูหน่อยซิ นี่อย่าตุกติกน่า เดี๊ยเจอดี"ไอ้หน้าปลาจวดที่แสนชั่วร้ายพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

            โอ้ย ชั้นเพิ่งเห็นนายเท่ก็วันนี้ แต่มาเท่ตอนไถตังค์เนี่ยไม่ค่อยดีนะ =_=^

            "เอามา!!!!!"สะ..เสียงนี้ นี่มันนายวอยซ์นี่นา เฮ้ย!นายก็ร่วมวงด้วยเหรอเนี่ย เลวมาก>.<

            นายวอยซ์เริ่มฉุดกระชากกระเป๋าสะพายข้างของเด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย แย้ก ชั้นต้องเข้าไปช่วยสิ เผื่อจะได้เด็กนั่นมาอิอิ แผนการระยะยาว เอาไงดีวะ ไม่ทันแล้วกระเป๋าจะหลุดมือตานั่นไปแล้ว

            "อะ..เอ่อรับของแจกมั้ยคะ"ไวเท่าความคิดชั้นถลาไปกั้นระหว่างตานั่นกับหนุ่มน้อยหน้าใสทันที ทำให้กระเป๋าอยู่ที่เจ้าของอย่างปลอดภัย

            "อะไรเจ๊ แจกไร อย่ามายุ่งน่า"ไอ้หน้าปลามังกรทักขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

            แล้วจะเอาอะไรแจกดีวะ ไม่มีอะไรติดตัวเลยอ่ะ ไหนค้นกระเป๋าซิ กระเป๋า ค้นๆๆ อ๊ะเจอแล้ว น่าจะใช้ได้น้า มีสิบกว่าอันพอดีเลยวุ้ย

            "น่ะนี่ค่ะ คนละอันนะคะ สะอาดปลอดภัย ไร้สารพิษ ทั้งแคะ ทั้งแกะ ทั้งเกา สะดวกสบาย"ว่าแล้วชั้นก็แจกไปคนละอัน พวกนั้นทำหน้าเหลอหลากันใหญ่ ก็มันมีแต่อันนี้นี่น่าที่ครบจำนวนคน

            "มะ..ไม้จิ้มฟัน-_-;;"นายวอยซ์พูดเสียงแปลกๆ

            จะไม่ให้แปลกได้ยังไงล่ะ ก็ที่ชั้นแจกไปน่ะก็คือไม้จิ้มฟันที่ชั้นเก็บมาจากร้านคอฟฟี่ช็อปน่ะสิ (เริ่มเห็นแววงกของนางเอกบ้างแล้วใช่มั้ยคะ)

            "ถอยไปเธอน่ะ อย่ามาเล่นตลก ถอย!!!"นายวอยซ์เริ่มขึ้นเสียงกับชั้น คิดว่ากลัวรึไงฮะ

            "หลบแน่ แต่เธอต้องปล่อยเด็กคนนั้นไป"ชั้นยื่นข้อเสนอไปให้เพื่อปกป้องหนุ่มน้อยหน้าใส เริ่มมองเห็นความน่ารักของชั้นบ้างแล้วใช่มั้ยล่ะหนุ่มน้อย ฮุฮุ

            "ได้แต่..."นายนั่นกล่าวยิ้มๆ

            "กระเป๋าด้วย นายต้องปล่อยชั้นปล่อยเด็กและปล่อยกระเป๋าไป"ชั้นเริ่มขึ้นเสียงกับเค้าบ้าง ประทับใจมั้ยวอยซ์TTOTT นายประทับใจชั้นตั้งแต่แรกพบเลยใช่ม้ายย(ประชดนะยะ)

            "ไม่ เธอน่ะไปไกลๆไป" อ่ะเค้าไล่ชั้นง่ะ โธ่ถ้าเกิดชั้นเกิดมาเป็นผู้ชายนะ นายนั่นต้องจีบชั้นแน่นอนเลย พนันได้

            "ไม่ หนูจ๊ะรีบไปซะ อ้อพี่ชื่อหมี่เย็นนะ เบอร์..."ยังไม่ทันที่ชั้นจะให้เบอร์ นายวอยซ์ก็พูดขัดโชค ขัดลาภของชั้น

            "พอ!!เซ็งโว้ย ยัยนี่จะไปไหนก็ไปเลยไปทั้งเธอเด็ก.."

            "และกระเป๋า"ชั้นประกาศเสียงเข้ม

            "เออๆๆทั้งหมดนั่นแหละโว้ยย"ดูท่าทางนายนี่จะอารมณ์เสียมากมายเลยนะเนี่ย

            แต่พอชั้นหันมาอีกทีหนุ่มน้อยหน้าใสคนนั้นก็อันตรธานหายไป อ๊ายยยนายวอยซ์ชั้นยังไม่ได้ขอเบอร์น้องเค้าเลยนะ แล้วชั้นจะมาช่วยทำไมเนี่ย โอ๊ยกลับๆๆกลับบ้านสักที เบื่อนายแล้ว ไอ้ตัวขัดโชคขัดลาภ

            "ชั้นกลับแล้วนะ"แล้วเมื่อชั้นเตรียมตัวจะหันหลังกลับ

            "เดี๊ยว"คนทั้งกลุ่มก็รีบห้ามชั้นไว้ นายจะฉุดชั้นอีกเหรอ แหมสวยไม่สร่างจริงๆเลยนะเราเนี่ย^O^

            "มีอะไรอีก ชั้นจะรีบกลับบ้าน อ๊ะเด็กคนนั้นหายไปแล้ว นายวอยซ์ นายนี่มันตัวขัดลาภจริงๆเลยนะอ๊ายยยยย"ชั้นร้องขึ้น เมื่อเห็นว่าหนุ่มที่ชั้นหมายปองเดินหายไปไหนไม่รู้

            "คือว่า.."นายปลามังกรเอ่ยขึ้น

            "นาย!! นาย นาย และนาย นายทั้งหมดน่ะแหละ" ชั้นเอ่ยพร้อมชี้ตัวทีละคน

            "ทำไม"นายวอยซ์เอ่ยถามอย่างแปกใจ

            "นายทำให้ชั้นจีบเด็กไม่ได้ รู้มั้ยว่าชั้นตายอดตายอยากขนาดไหน เด็กที่นายแย่งกระเป๋าคนนั้นก็อีกรู้มั้ยถ้าชั้นรู้ว่านายจะไล่เด็กคนนั้นไปเร็วอย่างนี้ ชั้นก็คงจะไม่ต้องมาช่วยแล้วก็ไม่ต้องสละไม้จิ้มฟันให้พวกนายหรอกนะ" ชั้นตวาดแว้ดๆใส่พวกนั้นอย่างเหลืออด โอ๊ยยคนนั้นหล่อจะตายไป ฮึ้ย!!

            "อะไรของเธอชั้นแค่จะถามว่าเธอชื่ออะไร"

            "ชื่อเหรอ ชื่อหมี่...อ๊ะคนนั้นก็น่ารัก รอด้วยยยยยยยย" ชั้นตอบพวกนั้นไปอย่างไม่ใส่ใจ จะเพราะอะไรน่ะเหรอ แฮะๆ ก็เพราะตอนนี้ชั้นเจอเหยื่อใหม่แล้วน่ะสิ หล่อใสสไตล์หมี่เย็นเลยด้วย

            "เธอ....อะไรกันเนี่ย"คนทั้งกลุ่มร้องขึ้นมาพร้อมกันอย่างงงๆ

--- ->>[ กิ๊กกั๊ก...พนันรักนายตัวร้าย ]<<--- ---

Talk Talk Talk

สวัสดีค่ะ ตอนที่สามแล้วเนอะ แต่ไม่ค่อยมีคนเม้นเลยอ่ะ มาเม้นกันหน่อยสิ คนละหนึ่งข้อความก็ยังดีนะ เพื่อเป็นกำลังใจส่วนตัว อิอิ

อ้อแล้วก็จะบอกอีกอย่าง ตอนที่แต่งตอนนี้อ่ะโคตะระร้อนมากมายเลยY_Y;;;;;;;; แอร์มันเป็นไรไม่รู้อ่ะ อยู่ดีๆมันก็ไม่เย็นไปเฉยๆเลย มีแต่พัดลมตัวกระจ๋อง-_-;;;;;;;;;; มันไม่ได้ทำให้เย็นขึ้นมาเล้ย ย้ากกกกเมื่อไหร่มันจาเย็นฟร่ะ ร้อนๆๆๆๆๆๆๆ อะไรมันจาร้อนอย่างเง้>O<;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;