>>[ กิ๊กกั๊ก....พนันรักนายตัวร้าย ]<<

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2-ปฏิบัติการลับ ตามตูดเธอ

ออดดดดดดดดดดดดดดดด~

ออดเลิกเรียนดังขึ้น ส่งผลให้ลิงทโมนอย่างเด็กห้อง F อย่างพวกชั้นลุกขึ้นเก็บกระเป๋าอย่างรีบร้อน แม้ว่าคุณครูภาษาภาษาไทย หรือมิสเหี่ยวฟ้า (ก็เจ๊แกห้อยเหี่ยวทั้งตัวและหัวใจเลยนี่นา) ต้องรีบตวาดเสียงดังให้นั่งลงและขอบคุณคุณครูเสียก่อน

            "นักเรียนคะ ได้โปรดเอาบั้นท้ายอันงอนงามของนักเรียนนะคะ ประทับลงไปที่เก้าอี้ไม้โทรมๆด้วยนะคะ ยังไม่ได้กล่าวขอบพระคุณคุณครูผู้มีพระคุณอันหนักหน่วงเลยนะคะ เดี๊ยวพระคุณครูจะตีให้ตายเลยนะคะ รีบๆนั่งสินะคะ"คุณครูเหี่ยวฟ้าพูดพร้อมกับโปรยรอยยิ้มไปทั่วทั้งห้องเรียน อึ๊ย -_-^^ สยองอ่ะ

            แต่คำพูดนั้นก็ไม่ได้มีประกาศิตแต่อย่างใด มันกลับทำให้นักเรียนรีบออกจากห้องเรียนเร็วยิ่งขึ้นไปอีก จะเพราะอะไรน่ะเรอะ ก็รอยยิ้มที่เปรียบได้กับก้อนเหลืองๆในชักโครกน่ะสิ อี๊อย่าหันมาทางนี้นะ วันนี้ชั้นยิ่งรีบๆอยู่ จะรีบเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ไอ้พนันบ้าๆเมื่อเช้ายังไง วันนี้ชั้นก็เลยจะติดตามตูดเอ้ยติดตามตัวนายวอยซ์อะไรนั่นกลับบ้าน จะได้รู้ซะทีว่าชั้นควรจะทำยังไงในการจีบดี อ้าก~ยิ่งคิดยิ่งปวดเฮด ชั้นต้องไปรอนายที่ห้องเอคนเดียวจริงๆเหรอเนี่ย อ้าก ไอ้เพื่อนบ้า ไม่ยอมไปกับชั้นสักคน นี่ชั้นยังเป็นเพื่อนแกอยู่รึเปล่าหา

            "เอ่อนักเรียนคะ ครูขอใช้คำศัพท์สมัยเก่านะคะ อ่ะแฮ่ม^^"มิสเหี่ยวฟ้าขออนุญาตนักเรียนด้วยรอยยิ้มอันซาดิสต์ แย้ก!!ซวยแล้วมั้ยล่ะ ไอ้หมี่เย็น>.<

            "ไอ้พวกวานร เมิงจะนั่งลงได้ยังโว้ย~"เอ่อ เหี่ยวฟ้าตะโกนด้วยเสียงอันดัง และต่อท้ายด้วย เสียงอันเบาว่า"นะคะ"

            และมันก็ส่งผลให้พวกเราทั้งหมดอันตรธานหายไปจากห้องอย่างไร้ร่องรอย และรวดเร็ว ใครจะไปอยู่ให้โง่ล่ะมิสเหี่ยวฟ้า ^O^

            และเมื่อชั้นหิ้วกระเป๋าออกไปจากห้องสำเร็จ ชั้นก็วิ่งไปที่ห้องAทันทีโดยไม่รีรอ รอรีอะไรทั้งสิ้น ชั้นจะไปทันมั๊ยเนี่ย ถ้าชั้นไปไม่ทันนะครูก็ครูเหอะจะไม่ส่งการบ้านหนึ่งวันเลยเอ้า ลงทุนขนาดไหน-V-

และเมื่อชั้นมาหยุดอยู่หน้าห้องA ชั้นก็พบสิ่งที่ทำให้ชั้นประหลาดใจอย่างรุนแรง"วันนี้เลิกเถอะนะจ๊ะ ครูคอแห้งหมดแล้วเนี่ย"เสียงคุณครูสอนเลขที่ค่อนข้างสาวเล็กน้อย พูดกับนักเรียนในห้องด้วยท่าทีเหนื่อยใจ เอ๊ะ นี่ก็เรียนเกินเวลาเรอะ แต่ไม่ยักกะมีใครลุกแฮะ เมื่อเทียบกับห้องของชั้น -_-;;;

            "ไม่เอา ไม่อาว~ สอนอีกนิดสิครับ อีกแค่หนึ่งชั่วโมงก็ได้ พวกเราอยากรู้บทต่อไปแล้วอ่ะ น่าสนุกดี"เสียงนักเรียนในห้องตะโกนออกมา พอจับใจความได้เท่านี้ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย นี่น่ะหรือห้องA ช่างน่ากลัวนัก ขอเรียนเพิ่มเติมอีกหนึ่งชั่วโมงเพราะสนุก ไอ้ตัวเลขน่าปวดหัวเนี่ยนะ มันสนุกตรงไหนกัน o_O

            "เอ่อ..สวัสดีค่ะนักเรียน บ๊ายบาย"แล้วอาจารย์คนนั้นก็รีบวิ่งจู๊ดออกมานอกห้อง จนทำให้ชนกับชั้นที่อยู่หน้าห้องจนล้มลง

            "โอ๊ย! จารย์"ชั้นร้องออกมา แต่อาจารย์คนนั้นก็ได้หาฟังไม่ เมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมาก็พบเพียงแต่อากาศอันไม่บริสุทธิ์เบื้องหน้าเท่านั้น โอ้ว นี่เค้ากลัวนักเรียนห้องเอถึงเพียงนั้นเชียวรึเนี่ย หน้ากลัวๆ

            ชั้นนั่งอิ้งอยู่ประมาณ3วินาที เพราะไม่นึกว่าในห้อง B ก็จะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเช่นกัน มันจะเรียนให้หัวฟูเลยใช่มั๊ยเนี่ย ให้ตายเหอะ

            "เธอ เธอน่ะแหละ มานั่งอะไรแถวนี้ อย่าบอกนะว่ามานั่งฝันว่าตัวเองได้มาอยู่ห้องเอน่ะ ฝันไปเถอะย่ะ"มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตากวนโอ๊ยโผล่มาทักชั้นพร้อมกับยื่นมือมาให้ชั้นจับลุกขึ้น ชั้นว่าชั้นจะจับมือเธออยู่หรอกนะ ถ้าเธอไม่ปล่อยหมามาไล่กัดชั้นอยู่นี่

            "'ใจ แต่ไม่จำเป็น"ชั้นลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจมือที่ยื่นออกมาข้างหน้าสักนิด ทำให้ยัยฟ่อง(ผมมันฟูฟ่องเลยนี่นา หัดหวีซะมั่งนะยะ)หน้าเสียไปนิดนึงก่อนจะชักมือกลับ

            "อยู่ห้องเอฟก็อย่ามาร่อนแถวนี้นะยะ อากาศเสียหมด"ยัยฟ่องยังคงฝอยต่อไปด้วยท่าทางเชิดๆ หน้าหมั่นไส้โว้ย~>O<

            "อากาศเสียก็เพราะแกน่ะแหละ ทะเลาะกับหวีมารึไงยะ ยัยฟู"ชั้นตอกกลับไปด้วยท่าทางเชิดๆเช่นกับ พร้อมกับสะบัดผมอันเงางามไปโดนหน้ามัน"ว้าย แหมผมมันลื่นเกินไปน่ะ"

            "อ๊าย~ยัยบ้ามันน่าตบนัก"ยัยนั่นวางหนังสือกองใหญ่ลงพื้นดังพลั่ก ก่อนจะง้างมือขึ้น แกจะตบชั้นรึไงยะ มาเซ่ จะได้รู้กันไปเลยว่าใครมันแน่กว่าใคร

            "แชมพู ทำอะไรน่ะ"มีเด็กผู้หญิงคนนึงหน้าตาค่อนข้างน่ารัก  แต่ติดที่ใส่แว่นนิดหน่อย เดินเข้ามาหายัยฟูนั่น ต๊าย นี่ยัยฟูนี่มันชื่อแชมพูหรือเนี่ย ขัดกับสภาพเกินไปแล้วนะยะ แชมฟู

            "ก็จะตบเอาความรู้ยัดใส่หัวยัยโง่ห้องเอฟนี่น่ะสิ แยมโรล มาช่วยกันมั๊ย"ยัยแชมฟูหันไปถามเพื่อหาพวก

            "ว้าย อย่านะแชมพู อย่าไปตบเค้า แล้วเค้าก็ไม่ได้โง่ด้วย"สาวน้อยน่ารัก ที่ชื่อแยมโรลพูดด้วยท่าทีตกใจ เธอนี่น่ารักทั้งน่าตาและนิสัยเลยนะ อิอิ ยัยฟูน่าเหวอไปนิดหน่อย

            "แต่..."ยัยแชมฟูตั้งท่าจะเถียงต่อแต่คุณหนูแยมโรล(ต้องเอาใจหน่อย^^) ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

            "หยุด!!"แยมโรลปรามก่อนจะหันมาพูดกับชั้น"ขอโทษนะคะ เอ่อ..มีธุระอะไรกับใครหรือเปล่าคะ เดี๊ยวไปตามให้"

            "เอ่อ..แหม คือแบบ..รู้จักวอยซ์หรือเปล่าคะ"ชั้นถามเค้าเบาๆ เพราะตอนนี้ชั้นเริ่มเป็นจุดสนใจ เนื่องจากเป็นเด็กต่างห้อง และเพราะชั้นสวย^O^

            "อ้อ จะมาบอกรักหรือคะ วอยซ์อยู่ในห้องแน่ะ นู่นท้ายห้องริมหน้าต่าง เตรียมใจไว้บ้างก็ดีนะ อย่าหาว่าก้าวก่ายเลย แต่ขอเตือนนะคะ"แยมโรลยื่นหน้ามากระซิบกับชั้น เพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยินเช่นกัน

            "อ๋อ..ขอบคุณค่ะ"แล้วเมื่อชั้นกล่าวขอบพระคุณคุณเธอผู้น่ารัก(น้อยกว่าชั้น)เสร็จเรียบร้อย และรอให้พวกเค้าเดินออกไปก่อน ชั้นก็เดินไปรอให้วอยซ์ออกมาจากห้อง

            หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

            อ้าก~วอยซ์เค้าทำอะไรอยู่เนี่ย ปัจจุบันเค้ายังนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอยู่ดี ในขณะที่ชั้นเข่าอ่อนนั่งลงไปที่พื้นหน้าห้องเรียน เค้าทำอะไรอยู่เนี่ย กะจะมาเฝ้าห้องเรียนรึไงยะ โรงเรียนนี้เค้ายังไฮโซอยู่นะโฟ้ย เค้าจ้างยามได้-_-;; เอ๊ะหรือคนที่โรงเรียนจ้างจะเป็นนายนะ นี่อู้งานเรอะ ห้องยามอยู่หน้าโรงเรียนเฟ้ยไม่ใช่ที่ห้องเรียน กะจะมาตากพัดลมล่ะสิ ชั่วร้ายมากนะนายเนี่ย ถ้าโรงเรียนถูกยกเค้า จนชั้นต้องหาโรงเรียนใหม่ล่ะก็ชั้นจะโทษนาย นายวอยซ์

            หกโมงครึ่ง

            โอ๊ย อีกครึ่งชั่วโมงโรงเรียนมันก็จะปิดแล้วนะยะ ถ้านายไม่กลับ ชั้นกลับก็ได้ ท่าทางว่าแผนชั้นมันจะไม่ได้ผลและ ปฏิบัติการของชั้นก็คงจะยากขึ้นเช่นกัน พระเจ้าช่วยTOT

            และเมื่อชั้นจะลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับบ้าน ก็มันรอไม่ไหวแล้วนี่นา ถ้าชั้นโดนขังอยู่ในโรงเรียนล่ะก็นะ มันไม่สนุก และไม่คุ้มเลยนี่นา แต่พอชั้นยืนขึ้นหยิบกระเป๋าเสร็จปุ๊ป ชั้นก็ได้ยินเสียงนายวอยซ์ลุกขึ้นเดินออกมานอกห้อง หวา~ ชั้นต้องรีบซ่อนซะแล้วสิ

            คิดได้ดังนั้นชั้นก็รีบวิ่งไปหลบที่หลังต้นไม่ประดับหน้าห้องเอทันที โดยไม่คิดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ถ้าเค้ามาเห็นชั้นก็ซวยน่ะสิ เค้าจะคิดยังไงถ้าชั้นมายืนอยู่หน้าห้องเค้าดึกๆดื่นๆ (ยังไม่ดึกซะหน่อย)

            แล้วเมื่อชั้นแน่ใจแล้วว่าเค้าเดินลับสายตา โดยไม่มีทางเห็นชั้นอย่างแน่นอน ชั้นก็รีบออกมาจากที่กบดาน(ที่หลบซ่อนย่ะ)ทันที เพื่อที่จะวิ่งตามเค้าไป หวังว่าเค้าคงจะไม่รู้ตัวนะ

            และเมื่อชั้นใช้วิชานินจาแอบตามเค้าจนออกมาจากโรงเรียนได้สำเร็จ ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มขึ้น และชั้นก็เริ่มเมื่อยขาขึ้นด้วยเช่นกัน โอ๊ย~บ้านนายทำไมมันไกลแสนไกลอย่างนี้ฮึ รถเมล์มีทำไมไม่นั่งยะ

            แล้วชั้นก็เดิน เดิน เดิน และเดินต่อไปจนเค้าเลี้ยวเข้าซอยที่คาดว่าน่าจะเป็นซอยบ้านเค้าอย่างแน่นอน และเมื่อชั้นเดินเข้าไปจนเกือบจะสุดซอย ชั้นก็รู้ว่าสิ่งที่ชั้นทายมันถูกต้อง เพราะเค้ายืนล้วงกุญแจอยู่หน้าบ้าน..ไม่สิคฤหาสน์มากกว่านะ คนไรวะ บ้านโคตะระใหญ่เลยวุ้ย

            และเมื่อเค้าล้วงกุญแจขึ้นมาได้แล้ว เค้าก็หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังหลบอะไรอยู่ซักอย่าง ส่งผลให้ชั้นรีบเบียดตัวเข้าไปที่สถานที่หลบซ่อน นี่นายรีบๆเข้าบ้านไปเลยนะเฟ้ย ชั้นอยากจะออกไปจากที่นี่จะแย่อยู่แล้ว แล้วถ้าคุณผู้อ่านอยากจะถามว่าดิชั้นผู้สวยใสแอบอยู่ที่ใดน่ะหรือ ฮึฮึฮึ เดี๊ยวเดี๊ยนจะบอกให้ก็ได้ สถานที่นั้นก็คือ.....ที่ทิ้งขยะ อ๊ายยยเหม็นโว้ย รีบๆเข้าบ้านไปเลยนะไอ้หล่อ(ก็เค้าหล่อจริงๆนี่นา)

            แต่นี่ชั้นยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยนะ แค่รู้ว่าเค้ามหาเศรษฐีอย่างรุนแรง

แค่นั้นเอง และดูเหมือนว่ายัยน้ำแข็งมันก็รู้นะ ชั้นจะมาลำบากเพื่อ?

            แล้วในที่สุดเค้าก็ไขกุญแจเข้าบ้านไปในที่สุด ชั้นรอสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าเค้าจะไม่ออกมาอีก จึงโผล่ร่างอันแสนบอบบางและบอบช้ำออกมาอย่างสง่างาม รอดพ้นเสียที แต่เมื่อชั้นลุกขึ้นยืนปุ๊ป ชั้นจึงได้รู้ว่าชั้นยังไม่รอดตายเสียทีเดียว ถ้ารู้ว่าจะมาเจออย่างนี้ ชั้นยอมเหม็นดีกว่าอ่าTOT

            "น้องสาวสุดสวยจ๋า ไปดริ้งก์กิ้งกับพี่มั๊ยจ๊ะ"อุ๊บมีผู้ชายท่าทางนักเลงและหื่นอย่างรุนแรง(ดูเหมือนจะหื่นกว่าชั้นอีกนะเนี่ย)กลุ่มใหญ่เบิ้มเดินมาทักทายกับชั้น

            "พี่ขาหนูรู้ตัวค่ะว่าหนูสวย แต่หลีกหน่อยนะคะ(^^)"ชั้นพูดยิ้มๆก่อนจะรีบเดินออกไป อ๊ายยมีคนมาชม มีคนมาหลี ดีใจ๊ ดีใจ (เฮ้ยแก จะดีใจหาอะไรเนี่ยฮึ รีบหนีเซ่) โอเคๆหนีก็หนี

            "โอ้ย ขี้เล่น อย่างนี้พี่ล่ะช๊อบชอบ ไปเหอะนะน้องรับรองงานนี้ฟรี ไม่มีอั้น"เฮ้ตะกี้ชั้นพูดจริงเฟ้ย ผู้ชายหน้าตาคล้ายปลามังกรยื้อแขนชั้นไว้ อ๊ะ หลอกแต๊ะอั๊งชั้นเรอะ แม่จับทุ่ม

            "ไม่! ปล่อยเดี๊ยวนี้นะ"ชั้นชักแขนตัวเองกลับ เมื่อพบว่าตัวเองไม่ปลอดภัย ชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย

            "เฮ้ยฉุด"ไอ้หน้าปลามังกรตะโกนบอกเพื่อนที่เริ่มมาล้อมชั้นไว้ นี่นะ..นายกะจะฉุดชั้นจริงๆเรอะ อะ..เอาจริงเรอะ อ๊ายยย ดีใจ๊ ดีใจมีคนฉุดชั้นแล้วโว้ยยย แสดงว่าหน้าตาอย่างชั้นก็คงจะสุดแสนเลิศเลอเพอร์เฟค์แน่นอน อ้ากกกดีใจเดี๊ยวจะปิดซอยเลี้ยงนะจ๊ะ ฮิฮิ เอ้ยไม่ใช่ อ้ากกกกลัวๆๆๆ ช่วยด้วยช่วยพวกมันฉุดที -_-;;;

            แล้วไอ้พวกนั้นก็เริ่มดึงแขนชั้นตรงไปยังคฤหาสน์ของนายวอยซ์ แต่ตอนนี้ชั้นไม่มีเวลาจะมาสงสัยหรอกนะเนี่ย อ๊าย ชั้นเริ่มดิ้น ดิ้น ดิ้น ดิ้นเป็นตัวอะมีบา  เอ่อชั้นไม่มีเวลามาอายหรอกนะ ขอรอด เอาแค่นั้นอ่ะ อ้าก~

            "กรี๊ด~ช่วยด้วย พวกนี้มันจะฉุดชั้น อ๊ายๆๆๆ มันจะพาชั้นไปดริ้งก์ แล้วก็มอมยา ชั้นก็จะเมา แล้วมันก็จะหัวเราะได้ใจ แล้วมันก็ลากชั้นเข้าห้อง แล้วมันก็จะถอดเสื้อผ้าชั้น แล้วมันก็จะถอดเสื้อผ้าตัวเอง แล้วมันก็จะมา...."ชั้นร้องออกมาเสียงดังเพื่อขอความช่วยเหลือ ดูเหมือนพวกนั้นมันจะอึ้งเล็กน้อยก่อนจะลงมือดึงชั้นต่อ ไม่มีใครช่วยชั้นเลย แล้วนี่ไอ้พวกบ้านี่มันจะดึงไปทางเดียวกันได้มั้ย ดึงไปคนละทางชั้นก็เจ็บสิว้อย

            "พะ..พอเถอะเธอน่ะ ขืนพูดต่อนิยายเรื่องนี้โดนลบแน่นอน-_-^^"ผู้แต่งที่มาจากไหนไม่รู้พูดขึ้นขัดจังหวะชั้น

            "พวกเมิงปล่อย"อ่ะ..เอ่อนี่ไม่ใช่เสียงชั้นนะ แบบว่าชั้นไม่พูดเมิงอ่ะ แบบว่าชั้นพูดเพราะนะจะบอกให้ เอ่อ..จริงนะ เชื่อสิพวกเมิง เอ้ย แหะๆ จริงๆ ^^;;

            "นอยซ์"พวกเหล่าทโมนชีกอ ผู้มีดวงตามองเห็นความจริง(ว่าชั้นสวย)ร้องขึ้นพร้อมกัน "เฮ้ยมาดิ มาร่วมวงกันป่าว"ผู้ชายผู้มีหัวอันโสโครกกล่าวเรียกพวก นี่นายกะจะมาร่วมวงเรอะ ชั้นนึกว่านายจะมาช่วยชั้นซะอีก ชั่วร้ายมากแก

            "ปล่อยผู้หญิงซะ เดี๊ยวชั้นยกมิวให้"นอยซ์ยื่นข้อเสนอ โอ้วตกลงนายมาช่วยชั้นเป็นคนดีจริงๆ

            "เอ่อ....ก็ได้ว่ะ งั้นเข้าบ้านกัน"พวกนั้นลังเลนิดหน่อยก่อนจะพากันเข้าบ้านไปง่ายๆ นะ..นี่ชั้นสวยน้อยกว่าไอ้มิว อะไรของนายเหรอยะ อ๊ายย ยอมไม่ได้มาฉุดต่อเดี๊ยวนี้ (ทีเมื่อกี้ล่ะร้องให้ช่วยซะยาว)

            เมื่อพวกนั้นเดินเข้าบ้านนายวอยซ์กันไปจนครบ นอยซ์ก็หันมายิ้มให้ชั้นอย่างน่ารัก น่าหยิก แหม~ถ้านายมาฉุดชั้นด้วยนะชั้นจะยอมไปเลยล่ะ ไม่เปลืองแรงแน่นอน-U-ชั้นมั่นใจ

            ว่าแต่เค้าเข้าไปที่บ้านวอยซ์ทำไมกันนะ ชักสงสัย