รักชุลมุน>>คุณหนูตัวแสบ//เพลย์บอยสุดซ่า<<

ลำดับตอนที่ #2 : กองทัพการ์ตูนบุกโลก

กองทัพการ์ตูนบุกโลก

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย>O<"

"เงียบๆหน่อยเซะ"

"ปิงท่ามันเป็นผีล่ะ อันตรายนะ"

"บ้า!!!!"ชั้นกระโดดลงจากอีแต๊นทันที หลังจากที่ขับเข้ามาใกล้ๆที่หมายพอประมาณ   ส่วนยัยปองปองที่ตอนแรกกะจะนั่งรออยู่ที่รถ  ก้อติดสอยห้อยตามชั้นมาด้วย  เพราะมันไม่กล้าอยู่คนเดียวนะสิ!! โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังกลัวเป็นเด็กๆอีก น่ารำคาญชะมัด

"นี่ปิง~" ยัยปองปองทำเสียงน่าสงสาญเพื่อเรียกความสนใจจากชั้น ก้อชั้นน่ะแพ้น้ำตายัยปองปองนี่  แต่ตอนนี้ชั้นรู้สึกว่าเสียงมันจะน่ากลัวกว่าที่จะน่าสงสานซะอีกนะ  แบบว่ามันโหยหวญอ่า=_=

"พอซะทีเหอะ ท่าจะตามก้อตามมาอย่าส่งเสียงดังล่ะ เดี๊ยวพวกนั้นได้ยิน!"

"พวกนั้นอ่ะพวกไหน ผะ..ผีรึเปล่า"

"บ้า ไม่ใช่แต่ไม่รู้ว่าอะไร"ก้อชั้นเห็นแต่ไอ้นั่นนี่นา คนเคินก้อไม่เห็น  คงไม่มีหรอกผีน่ะ (คงนะคง ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่)

แล้วชั้นกับยัยปองปองก้อมาแอบอยู่ตรงหลังพุ่มไม้เพื่อสังเกตการเงียบๆ  ถึงแม้เสียงโหยหวนมันจะดังอยู่ตลอดเวลาก้อตาม(เสียงปองปองน่ะ)  เมื่อสายตาของชั้นตวัดไปข้างหน้าก้อได้ยินเสียงคนคุยกันดังสนั่นหวั่นไหว  จากซุ้มข้างหน้าหลังต้นไม้ใหญ่ 

"ตรงนั้น..เข้าไปเหอะ"ชั้นหันไปชวนยัยปองปอง

"ไม่ดีกว่าอ่ะ เค้าอยู่นี่แหละ ตัวเองไปเหอะ"

"ไมอ่ะ  ไม่กลัวหรอ"

"เปล่า กระต่ายน่ารักกว่า" หา!กระต่าย ภาพที่เห็นทำให้ชั้นเซ็งตะหงิดๆเพราะว่ายัยปององกำลังนั่งเล่นกับกระต่ายขนปุยๆตัวหนึ่งอยู่อย่างเพลิดเพลิน ในขณะที่ชั้นกำลังเครียดอย่างรุนแรงกับบุคคลหลังต้นไม้ใหญ่

มันเห็นกระต่ายตัวเล็กๆดีกว่าพี่สาวหน้าสวยๆที่กำลังเสี่ยงภัย!

"เออ!ไปคนเดียวก้อได้ ชิ!"  ชั้นสะบัดหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงให้ปองปองเห็นว่าชั้นกำลังงอน แต่ยัยปองปองกลับนั่งเล่นกับกระต่ายอย่างเพลิดเพลิน ไปคนเดียวก้อได้!

ชั้นจึงเดินไปหลบพุ่มโน้ม ต้นนี้จนสุดท้ายชั้นก้ออยู่หลังต้นไม้ใหญ่ได้สำเร็จ   แหะแหะ...เหมือนนินจาเลยแฮะ  แต่เมื่อสายตาของชั้นได้พบกับเหตุการณ์อันน่าสลดใจตรงหน้าก้อทำให้หมดมุข  ตะลึง  และแสนเศร้าในจิตจายยยยย  ก้อภาพตรงหน้านั้นอ่ะมีผู้ชายหน้าตาดี(ขอย้ำว่าหน้าตาดีอย่างรุนแรง)  ประมาณ15-16คนนั่งล้อมวงกันอยู่  อยากไปนั่งตรงกลางวงจัง  โอ้สวรรค์บนดินแต้ๆ (เฮ้ย!!ยัยบ้าเธอต้องสลด ตกใจ กลัว วิ่งหนี  คอนเซปนางเอกมันเป็นงี้  เดี๊ยจับปลดซะหรอก  เอ่อ..ขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงนะคะที่นางเอกเรื่องนี้ค่อนข้าง....เอ่อค่ะ-ผู้กำกับ)  อ้อค่ะลืมตัวเอานิสัยเดิมมา เอาใหม่ๆ อ่ะแฮ่ม ส่วนข้างๆผู้ชาย16คนนั้นก้อมีหญิงสาว สวยบ้าง ไม่สวยบ้าง น่ารักบ้างไม่น่ารักบ้างปะปนกันไป นี่ยัยคนนั้นน่ะหน้าตาก้อไม่ดีมาเปลี่ยนกับชั้นดีกว่า  เฮอะๆ  แต่ที่เหมือนกันก้อคือหุ่นที่แสนสะโอดสะอง ใครว่าล่ะ สะบะระฮึ่มฮึ่มฮึ่มตะหาก  ข้อนี้ชั้นคงไปไม่ได้แฮะ โอ้ข้าคือสาวน้อยผู้อาภัพหน้าอกTT^TT

"แกรบ"อ้าวเฮ้ยใครตด ไม่ใช่เหรอ เสียงดังแกรบที่ว่านั้นคือเสียงหัวเข่าของชั้นกระทบกับใบไม้แห้งต่างหากล่ะ โฮะๆๆๆ  บ้า!!!ไม่ใช่เวลามาหัวเราะสักหน่อย ตอนนี้ต้องร้องไห้  โอ้จอร์จ ซวยๆๆๆๆ ผลปรากฏว่าไอ้พวกนั้นหันซ้ายหันขวาเป็นการใหญ่ แย่แล้ว!! แต่เดี๊ยวก่อนคะท่านผู้ชม นางเอกเรื่องนี้ติดละครเหมือนกัน  ใช่!!ต้องทำเสียงแมวเมี้ยวๆๆๆสิ  แต่ยังไม่พอคะนางเอกเป็นคนมีเหตุมีผล  ในป่าคาดว่าจะไม่มีแมว ต้องเปลี่ยนๆ อืม...

"หงิง หงอง แหง  แฮ่..แฮ่.. ตึกตึกๆๆ โฮกกกกกกก" อ่ะฮ้า ชาญฉลาดเหลือเกินมิสปิงปิง  ชั้นทำเสียงกวางค่ะกวางคงร้องดังหงิง หงองหงิงหงอง(มั้งนะ) แถมยังมีเสียงตึกๆๆจากเข่าของชั้นเพื่อใช้เป็นเสียงแห่งการต่อสู้อันดุเดือด  แล้วก้อมีเสียงเสือด้วย!!!  พวกนั้นจะได่คิดว่ากวางกำลังจะถูกเสือจับกิน อิอิ ชั้นฉลาดใช่มั้ยล่า -V- โง่จิงๆไอ้พวกนั้น 555+ หลอกควายสบายดีจัง หลอกกี่ครั้งเกาะยังเป็นควาย 555 (เพลงเก่าไปมั้ยเนี่ย-_-^^^ )

"กวางกับเสือมั้งเนอะเดียว" เสียดายเสียงหล่อๆ  ถึงหล่อแต่โง่ปิงปิงก้อไม่เอานะบอกไว้ก่อน^U^

"ช่าย..ไม่มีอะไรหรอกดาย มาต่อๆๆๆ"เหอะๆๆเสียงหล่อพอๆกัน แถมยังโง่พอๆกันอีกด้วย! คนนี้ปิงปิงก้อไม่รับ

ชั้นนั่งเอาหลังพิงต้นไมเพื่อที่จะอุดปากไม่ให้หลุดขำ  ท่าเป็นปองปองมันจะอดทนไหวมั้ยเนี่ย ดีแล้วที่ไม่ลากมันมา ไม่งั้นมีแต่ซวยกับซวยเท่านั้นแหละ!! แต่แล้วชั้นก้อขำไม่ออก  ก้อมีมือๆนึงมาจิ้มๆอยู่ที่ไหล่อันบอบบางและบึกบึน(?)ของชั้นน่ะสิ

"เทอ"  อื๊อเรียกใครไหนๆ  ชั้นผู้ไม่ยอมรับความจริงทำเป็นรีหันซ้าย หันขวา

"เทอน่ะแหละ" เค้าคนที่หน้าหล่อยื่นหน้าเข้ามาประจันกับหน้าชั้น ชิ!หน้าเค้าใสกว่า อิจฉาๆ เอ๊ะไม่ใช่สิ

"อย่านะ เอาหน้านายออกไปไกลๆ" ใช่ออกไปซะ เดี๊ยวปั๊ดจับจูบ

"ทำไมล่ะ  ชั้นไม่หล่อเหรอ" นายนั่นถามมาเบาๆ โอ้ สยิวกิ้ว นายหล่อมากๆเลยล่ะจอร์จ

"เออน่ะเซะ นาย ไม่ หล่อ"อ๊ายโกหกเป็นบาปหนานะโดยเฉพาะกับคนหล่อด้วยแล้ว ตกนรกหมกไหม้แหงแก๋

"เอ๋ เทอตาบอดรึเปล่าเนี่ย"นายนั้นชักหน้าอกไปเพื่อตรวจสอบโดยการโบกมือไปมา  นี่อย่าเพิ่งเอาหน้าออกไปสิคัมมอนด์ๆ

"....."

"ไม่บอดนิ" ก้อเออน่ะสิ ก้อชั้นบอกแล้วนี่ว่าหล่ออ่ะ ถึงแม้จะในใจก้อตามทีอ่ะนะ

"เอ่อ.."ต่อหน้าคนหล่อแล้วไม่กล้าพูดแฮะ

"ว่าไงจ๊ะ มาร่วมวงกับเรามั้ยล่ะ  ยังเหลือตรงกลางอีกที่นึงแน่ะ" ผู้ชายอีกคนนึงพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้ชั้นโอ้!!!ความฝันเป็นจิงก้อวันนี้นี่เอง ตกลงค่ะ ตกลง อิอิ

"แต่ตรงนี้มันสมอลไปหน่อยนะ" พูดเสร็จอีตานั่นก้อยื่นนิ้มออกมาจิ้มจึกๆไปที่หน้าอกอันแสนบอบบาง(หนักไปทางบาง)ของชั้น2-3ที อ๊ากกกกกกโรคจิต!!!!!!!!

"ไอ้บ้า โรคจิต วิปริต ผิดเพศ ไม่เคยพบ หน้าตาซกมก อย่าอยู่เลยยยยยยย"หลังจากที่ชั้นเอื้อนคำกลอนอันแสนจะไพเราะออกไปชั้นก้อยันไอ้บ้านั่นล้มลงไป  ไม่รู้ฤทธิ์หนูปิงปิงซะแล้ว  แล้วเมื่อชั้นเตรียมตัวลุกจะวิ่งหนีไปหาปองปอง  อยู่ที่นี่อันตรายอย่างรุนแรง  แต่แล้วก้อเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

"หวา!!!!!"เอื้อกซวยแล้วก้อไอ้เสียงนี้น่ะสิมันเป็นเสียงของน้องรักสุดสวาดใจดิ้นของชั้นเอง ร้องตอนไหนไม่ร้อง เสือกร้องตอนนี้อีก  แล้วความสนใจก้อพุ่งไปที่ยัยปองปองทันที พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปนความประหลาดใจที่ประดับอยู่บนใบหน้าของกลุ่มชายโฉดทั้ง16คนทันที  ชั้นต้องช่วยแล้ว ต้องช่วยๆให้ความสนใจมันเปลี่ยนเป็นชั้นทันที  เอาล่แผนนี้แหละ

"อ่ะจู้ว(ขึ้นเสียงสูง)ไฮ้!!ไฮ้!!ไฮ้!!วิชานินจา(โปรดทำเสียงต่ำน่ากลัวๆ)แยกร่าง!!!!!" ชั้นร้องขึ้นมาเสียงดังอย่างรุนแรง พร้อมกับตวัดวาดมือพอเป็นพิธีแล้วจบด้วยท่าชู2นิ้วประกบกันอย่างสวยงาม เพื่อเบนความสนใจ

OUO -> หน้าชั้นเอง

=O= -> หน้าไอ้พวกบ้าทั้งหมด

OoO^^^^ -> หน้าน้องรักของชั้นยัยปองปอง

ว่าแล้วชั้นก้อขยิบตาปิ๊งๆๆๆๆไปที่ยัยปองปองเพื่อเป็นการรู้กัน -_-+++

"เป็นไงล่ะวิชานินจาแยกร่างของข้า ข้ามาเพื่อโชว์เจ้าเลยนะไอ้พวกช็อคเกอร์เอ๊ย" ชั้นยกมือขึ้นเกาะอกอย่างเป็นต่อ

"ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า..รู้มั้ยล่ะไหนร่างจริงไหนร่างปลอม"โอ้ว..สมกับเป็นน้องของชั้นจริงๆ ยัยปองปองวิ่งด้วยท่าทางนินจา (แต่ความเร็วของมันคือเต้าคลาน=_=)มาที่ชั้น  ฉลาดมากๆแสนรู้จริงๆ แล้วมันก้อมายืนเกาะอกอยู่ข้างๆชั้นด้วยท่าทางที่เหมือนชั้น

"ยอมแพ้ซะเถอะช็อคเกอร์เอ๊ย" ชั้นกับยัยปองปองตะโกนออกมาพร้อมๆกัน  แล้วพยักหน้าให้กันหนึ่งที

"อ่ะจู้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว"ชั้นกับยัยปองปองแยกออกจากกันไปคนล่ะฟากแล้วกู่ร้องออกมาเพื่อข่มขวัญพร้อมโกยหนีสุดชีวิต แบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว  แต่แล้วก้อต้องอยุดลงเมื่อมีมือข้างหนึ่งได้ยันหน้าผากชั้นไว้  แต่ขาชั้นก้อยังวิ่งอยู่ โอ้สมเพชตัวเอง  แล้วเมื่อชั้นเหลือบไปเห็นยัยปองปองก้อพบว่าพวกเราเป็น 2 พี่น้องที่น่าสมเพชที่สุดในโลก ก้อเพราะว่าสภาพมันก้อไม่ต่างอะไรกับสภาพชั้น

"พอเหอะเธอ 2 คน"นายหน้าหล่อที่เอามือจับหัวชั้นอยู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแบบเอือมๆ

"ชิ!ทำไงดีล่ะเซลเลอร์มูนน้อย  มันรู้ตัวจริงของพวกเราแล้ว"อ่ะเหอะๆอย่าคิดว่าชั้นจะยอมง่ายๆ  งัดไม้ตายให้อึ้งรอบ2ดีกว่า

"ไม่รู้สิเซลเลอร์มูนดูท่าจะต้องใช้ท่าไม้ตายแล้ว หรือไม่ก้อต้องให้คาโลมาพ่นน้ำแข็งแล้วล่ะ(ใครไม่เคยอ่านบารามอส ก้อไปซื้ออ่านซะนะจ๊ะ)" โอ้โหแฮะเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย 

"OoO^^^^^^^^"

"เซลเลอร์มูน!!!ด้วยพลังแห่งจันทร์ทราจงสำแดงฤทธิ์ทรา ณ. บัดนี้!!!!!"เจอท่าไม้ตายของ2พี่น้องเข้าไปอึ้งดิ อึ้งดิ

"ปัญญาอ่อนจัง"และแล้วคนที่จับหัวยัยปองปองอยู่ก้อพูดขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มละไม  นี่ชั้นลงทุนขนาดนี้ ไม่กลัวก้อต้องปล่อยสิ ยังมีหน้ามายิ้มอีก

"อย่ามาหยามเกียรติเซลเลอร์มูนนะ"อ่ะเหอะๆ

"พอได้แล้วเทอนี่ท่าเทอเป็นเซลเลอร์มูนงั้นชั้นขอเป็นนารุโตะ แล้วให้ไอ้เดียวเป็นซาสึเกะดีมั้ย(ใครยังไม่ดูนารู

โตะก้อไปซื้อมาดูซะนะคะ)"

"อ้าวเทอนี่เองเหรอนารูโตะแหมให้ซากุระหาอยู่ตั้งนานแน่ะเนอะคุณครูคาคาชิ"

"ใช่ๆไปไหนไม่บอกกันมั่ง"แล้วยัยปองปองก้อดัดเสียงเข้มๆเป็นผู้ชาย

"ยัยบ้าบอกความจริงมาซะทีเธอเป็นใคร!!!!"

"อ่ะ..อ่ะ..อ่ะบอกก้อได้ที่จริงชั้นคือเฟรินเองแหละ(บารามอสอีกเช่นเคย)ขอโทษที่ปิดบังมาตลอด ส่วนนู่นก้อคาโลงัย^^"แล้วมันก้อยังไม่เลิก

"-_-+++"อ๊ายยยชั้นพยายามยิ้มเต็มที่แล้วนะ  แต่อีตานั่นก้อแค่ส่งสายตาชิ้งๆๆๆๆๆมาให้ชั้นอ่า

"ชั้นบอกแล้วอ่ะ  โอเคๆที่นี้ชั้นไม่โกหกก้อได้ชั้นคือแฮร์..." แต่ไม่ทันที่ชั้นจะได้พูดจจบประโยค ยัยปองปองก้อแทรกขึ้นมาว่า

"พอเหอะปิงปิง"แทรกผู้เป็นพี่ได้งัย

"ทำไมอ่ะเฮอร์ไมโอนิ..."

"ปิงปิง"ยัยปองปองทำเสียงเครียดๆใส่ชั้น ชั้นกำลังทำให้พวกมันกลัวนะ

"โอเคๆบอกก้อได้"เห็นแก่ปองปองนะเนี่ย

"ว่ามา"ไม่ต้องย้ำหรอกอีตาบ้า

"ชั้นแค่เดินผ่านไม่สินั่งรถผ่านมา แล้วเห็นอะไรแวบๆก้อเลยเดินเข้ามาดู  แล้วก้อเห็นพวกนายแค่เนี้ย"

"แล้วไอ้เซลเลอร์มูน นินจาของเทอมาจากไหนล่ะ บอกมาแต่แรกก้อสิ้นเรื่อง"อีตานั่นพูดเสียงกลั้งหัวเราะ ชิคนล้มอย่าข้ามนะยะ

หลังจากที่เค้าปล่อยตัวชั้นแล้วชั้นก้อรีบวิ่งไปหายัยปองปองทันทีเพื่อความอุ่นใจ

"แล้วพวกเทอชื่ออะไรหน้าตาเหมือนกันจัง"นายคนที่จับหัวปองปองถามขึ้นมาบ้าง

"ก้อชื่อปิงปองเราแยกร่างอุ๊บ!" ยังไม่ทันที่ชั้นจะได้พูดต่อยัยปองปองก้อเอามือมาอุดปากชั้นไว้ ทำอะไรน่ะ!!

"เอ่อโทดที ปิงปิงเทอเลิกโกหกซะทีเค้ารู้กันหมดแล้ว!! คือชั้นชื่อปองปอง ส่วนนี่ปิงปิง เราเป็นฝาแฝดกัน" เมื่อพูดจบยัยตัวแสบก้อเอามืออกจากปากของ ดีมากเดี๊ยวชั้นก้อขาดอากาศหายใจตายกันพอดี

"เราแยกร่างตะหาก!!"ชั้นตะโกนขึ้นมา

"ฝาแฝด!!"คราวนี้ยัยปองปองตะโกนบ้าง

"แยกร่าง!!!"

"ฝาแฝด!!!"

"พอๆๆชั้นเชื่อเทอ"นายคนที่ยันหน้าผากชั้นพูดขึ้นก่อนที่ชั้นจะมีเรื่องกับยัยปองปอง

"เทอเชื่อชั้น"โอ้ชั้นมีความหวัง

"เปล่าชั้นเชื่อปองปอง"แป่ว

เออๆๆยอมรับก้อได้ ชิชั้นมันฟังไม่ขึ้นอ่ะสิ

"ว่าแต่เทอชื่ออะไรจ๊ะ"จะไปอยากรู้ชื่อมันทำไมยัยปองปอง

"ชั้นชื่อเดียว ส่วนนั่นชื่อดาย"นายคนที่จับหน้าผากปองปองตอบมาพร้อมรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นอีกครั้ง ใจละลาย ละลาย

ชิไอ้พวกเดียวดาย