หนุ่มหล่อสาวโหดโคตรอันธพาล

ลำดับตอนที่ #7 : เตรียมบุก อตีดที่เจ็บปวด

       

..................................................................................................................

       
                  " เฮ้พี่ซัน พี่เห็นยัยโหดมั้ย" ซันวิ่งหน้าตื่นมาที่ตึกพิเศษ สำหรับนักเรียนผู้มีอันจะกิน ม.5และม.6 ส่วนชั้นม.4ที่
ซันและคีร์เรียนอยุ่นั้นยังไม่มีห้องเรียนพิเศษ 
                     
                     "ไม่เห็นเลยเช้านี้ ว่าแต่ยัยคีร์ยังไม่ไปเข้าเรียนหรอ" ซันถามพร้อมกับเล่นกีร์ต้าต่อ เหมือนไม่ใส่ใจ เพราะเรื่องที่คีร์หนีเรียนคาบเช้าเป็นเรื่องปกติมาก สำหรับพวกเขา

                      "ไม่พี่คือพี่เรย์โทรมา บอกว่าให้ผมไปรอรับยัยนั่นที่หน้าโรงเรียนอ่ะ เพราะพี่เรย์มีประชุมด่วนที่สำนักงานใหญ่"   ยังไม่ทันร๊อคจะพูดอะไรต่อเสียงกวนๆของเตก็ดังขัดขึ้นซะก่อน

                     " เมื่อกี้เรย์โทรมา  บอกว่ากำลังจะเข้าประชุมโทรหาแกไม่ติด เลยให้ฉันมาดูว่าน้องคีร์ปลอดภัยดีมั้ย แล้วนี่พวกแกคุยไรกันอยู่วะ"      เตซึ่งอยู่ดีๆก็โพล่มาจากไหนไม่รู้ แต่ที่รู้คือสิ่งที่เตพึ่งพูดไปเมื่อกี้  ให้ร๊อคซึ่งได้รับมอบหมายงาน
ที่ยิ่งใหญ่ น่าซีดลงทันตา

                      "เอ่อ..คืองี้พี่ผมรอตั้งแต่เช้าแล้วไอ้คีร์ยังไม่โพล่มาเลยอ่ะ"

                      "หาไอ้ร๊อคแกว่าไงนะ นี่แกทำไมไม่โทรไปหาไอ้เรย์มันหล่ะ เสือกวิ่งมาบอกไอ้ซัน มันจะช่วยแกได้ไหม หา!"

                      "ผมโทรแล้วนะพี่ แต่ไม่ติดอ่ะพี่เรย์ปิดเครื่อง สงสัยเข้าประชุมแล้ว ก็คงหลังจากที่พี่เรย์โทรหาพี่แหละ ฮือๆๆ ทำไมพี่ต้องว่าผมด้วยอ่ะ ผมก็ตกใจไม่แพ้พี่นั่นแหละ ฮึกๆๆ "     

                      "แล้วแกจะร้องไห้หาพระแสงอะไรวะ รีบโทรหาเฮียเวย์เลย เร็ว"
                      
                      "เมื่อกี้กูโทรแล้วเฮียยังไม่ตื่น เดี๋ยวเราออกไปเลยดีกว่า แล้วระหว่างทางค่อยโทรหาเฮีย"  ตอนนี้คนที่เหมือนจะมีสติมากที่สุดก็เห็นจะเป็นซัน ที่เดินนำหน้าไปเอารถออกจากโรงรถแล้ว

                       " ติดแล้วเย้ๆ ติดแล้ว พี่เวย์หรอครับ"
                       (แล้วมึงโทรหาแมวที่ไหนหล่ะ มีไรวะกุจะนอนไม่ได้เลยรึไง)
                       "ฮือๆอย่าเพิ่งว่าผมดิคืองี้ครับพี่ คือคีร์หา...."
                       (คีร์เป็นไร บอกมาสิฟะ)  
                       "พี่คีร์หายไปครับ ผมกำลังจะไปสำนักงานพี่เรย์ฮะ"
                       (เอ้อ เดี๋ยวฉันตามไป เล่ารายละเอียดมาให้หมด..)

....................................................................................................................................

                      "แกคือใคร" คีร์ซึ่งตอนนี้รวบรวมสติและเรียงลำดับเหตุการณ์ทุอย่างได้แล้ว พูดขึ้น ขณะที่ตรงหน้าคือชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งคีร์คิดว่าน่าจะเป็นนายของคนที่ฆ่าสมชาย และจับตัวเธอมาที่นี่ 

                      "ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอกนะ แต่ที่รู้คือคนที่นี่ และผมรวมไปถึงวิญญาณบรรพบุรุษ คงดีใจท่าจะได้เห็นคุณและไอ้เรย์มันตายอย่างทรมาน แค่ตอนนี้ทุกๆคนคงจะดีใจมากแล้วที่ไอ้แก่นั่นตายๆไปซักที หลังจากที่มันมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นมานาน"         สีหน้าเรียบชา ที่มีดวงตาสีดำสนิท มีเรื่องราวมากมายในดวงตาคู่นั้น ดวงตางที่ดูเศร้าที่บัดนี้ลุกโชนด้วยความเกลียดชังที่มีต่อผ้หญิงตรงหน้าเรื่องราวในอดีตพลุดขึ้นมาจากความคิดของชายหนุ่ม

                     ' เตี่ยครับ เตี่ยจะไปไหนฮะให้คิมไปด้วยนะฮะ ' เด็กน้อยที่มีดวงตาสีดำสนิทแห่งความสุขและความสดใสที่ใครเห็นคงต้องยิ้มออกมาเพราะความน่ารักของเขา
                     'ไม่ได้หรอกลูกเตี่ยไปทำงาน ท่าเผื่อเตี่ยกลับมาช้าคิมต้องดูแลแม่ ดูแลน้องตัวน้อยๆที่กำลังจะเกิดด้วยนะลูก'
     
                     'ทำไมฮะ เตี่ยพูดเหมือนจะไปนานอ่ะ อีตั้งนานกว่าน้องจะเกิดด้วย อ้าวอาเจ๊กมาฮะเตี่ย เจ๊กฮะจะไปเที่ยวก่าเตี่ยของซันด้วยหรอ' เด็กน้องวิ่งไปหาเพื่อนของผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าสดใส แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงเสียงของปืน ที่ดังออกมาจากกระบอกปืนที่ ชายร่างใหญ่ถืออยู่

                     'เตี่ย เตี่ยฮะเป็นไรรึป่าวฮะเตี่ย เจ๊กยิงเตี่ยทำไมฮึกๆๆ'

                     'อาฟู่ไปเอาตัวอาเหมยมา' ชายร่างสูงส่งกระบอกปืนให้ลูกน้องพร้อมสั่งอะไรบางอย่าง ทำให้ลูกน้อง7-8คนเดินผ่านเด็กชายที่ร้องให้อยู่หน้าร่างของบิดาที่ซึ่งตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้วแม้ลมหายใจ  พร้อมทั้งเข้าไปอย่างตัวคฤหาสน์หลังใหญ่จากนั้นไม่นาน ชายเหล่านั้นก็ออกมาพร้อมกับผู้หญิงท้องแก่อีกคน

                     'อาม้า ปล่อยม้าผมนะฮือๆ'

                     'อย่ามายุ่งน่าอาคิม เตี่ยรื้อเองนะที่ผิดทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ถ้าเตี่ยของหรือไม่โกงเงินของแก๊งเราครอบครัวของรื้อคงมีความสุขกว่านี้
ส่วนรื้ออาเหมย รื้อกับอาคิมคงต้องตายไปพร้อมกับผัวรื้อหล่ะนะ เพราะจะหาว่าอั๊วใจร้ายไม่ได้' 
              
                     'อาคิมหนี่ไปลูกหนีไป เร็วๆ'  เด็กน้อยวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต เพราะรู้ว่าขืนอยุ่ไปมีแต่จะตายอย่างเดียว ที่เขาทำอย่างนี้ไม่ใช่เพราะกลัวหรือหนีความจริงแต่เพียงเพราะเขาต้องการจะกลับมาแก้แค้น แทนพ่อ แม่ และน้องที่ยังไม่มีโอกาส   ได้ลืมตาดูโลก

                     หลังจากนั้นคิมไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกมีเพียงคนชราใจดีผู้หนึ่งรับคิมมาจากข้างถนนเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม และให้การศึกษาทุกอย่างจนคิมเติบโตขึ้นมาในวงการธุรกิจนี่ได้ โดยที่คิมไม่รุ้เลยว่าหลังจากนั้นเรื่องทุกอย่างจบลงอย่างไร