หนุ่มหล่อสาวโหดโคตรอันธพาล

ลำดับตอนที่ #6 : ช่องโหว่ง

                 
              หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วที่คีร์ใช้ชีวิตร่วมกับเรย์ ไม่ว่าเอจะไปไหนเรย์ก็จะคอยตามไปดูแลความเรียบร้อยเสมอ ขนาดคีร์จะเข้าห้องน้ำเรย์ยังตามไปทุกครั้ง ส่วนคีร์ก็เริ่มปรับตัวได้แล้วกับ สิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการที่เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนมอง จนถึงการตะโกนใส่หน้าอาจารณ์ผู้สอนอย่าไม่เกรงใจใคร 
                   
                   และในทุกเช้าเรย์ก็จะไปโรงเรียนพร้อมๆกับคีร์ เช้านี้ก็เช่นเดียวกัน หญิงสาวผมยาวในชุดนักเรียน ม.ปลาย แต่งตัวเสร็จและพร้อมสำหรับการไปรับความรู้ (รึป่าว)  ที่โรงเรียน 
                  
                  แต่วันนี้คีย์รู้สึกแปลกใจอย่างที่สุด เพราะปกติ เมื่อก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายเมื่อไหร่ จะได้ยินเสียงกวนประสาทมาตามหรอกหลอนเธอตลอด แต่ในวันนี้ที่คฤหาสกลับเงียบ มีเพียงสาวใช้เดินไปเดินมาเหมือนทุกๆวัน
                   "นี่ สมหญิง เห็นคุณเรย์มั้ย" คีร์ถามสาวใช้ที่พึ่งเดินผ่านหน้าเธอไป
                   "คุณเรย์ยังไม่ตื่นค่ะ แต่คุณเรย์บอกว่าถ้าคุณคีร์พร้อมไปเรียนแล้ว ให้น้าสมชายไปส่งแทนค่ะ" 

                    สาวใช้พูดจบก็รีบเดินไปทำงานต่อโดยเร็ว เพราะกลัวว่าจะโดนหยอดคำถามแปลกๆที่หาคำตอบไม่ได้ทุกที   
                  
                    "เชอะคิดจะโดดคนเดียวรึไง ฝันไปเถอะ" คีร์พูดจบก็หันก้น มุ่งหน้าไปที่ห้องของเรย์ ทันที"   คีร์เดินมาเรื่อยๆจนถึงประตูบานใหญ่ ที่แสดงบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของห้องอย่างที่สุด
                  
                    คีร์ไม่ได้เคาะ หรือขออนุญาติเจ้าของห้องก่อนแต่อย่างใด แต่หญิงสาวเปิดประตูอย่างแรงแล้ววิ่งตรงไปที่เตียงทันที 
                  
                     "นี่ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ" คีร์ยืนเท้าเอวมองร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ             
                   
                     "นี่บอกให้ตื่นไม่ได้ยินหรอ"  แต่ตอนนี้คีร์เริ่มใช้มือทั้งสอง เขย่าเรย์ แรงๆแล้ว
                    "โอ้ย อะไรนักหนาวะ  คนจะหลับจะนอน" เรย์พูดพลางขยับตัวนิดๆ
                   
                    "ไม่ตื่นใช่มั้ย เห๊อะ"
                    
                    "อื้ม" เรย์ตอบสั้นๆ โดยไม่สนใจถึงหญิงสาวในชุดกระโปงเรียบร้อยที่ยืนข้างหลัง กำลังเตรียมฝีเท้า ที่ใครๆเคยได้ลิ้มลองแล้ว ต่างพูดเป็นสียงเดียวกันว่า 'โค ตะ ระ เจ็บ'        พลั่ก!!!! 
.............................................................เงียบ 3วินาที................................................

                     "ใครฟะ" เรย์ตอนนี้ได้ระเห็ดจากเตียงแสนหรู ไปนอนบนพรมราคาแพงแทนเรียบร้อยแล้ว ตะโกนขึ้นหลังจากจุกไป 3 วินาที
                   
                     "ฉันเอง ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น คิดจะโดดคนเดียวหรอ นิสัยไม่ดี สมน้ำหน้า"
  คีร์ยังไม่ทันจะให้ เรย์ได้พูดอ่ะไร เธอก็รัวออกมาเป็นชุด 
                    
                     "จะบ้าหรอ โดดอ่ะไร วันนี้มีประชุมใหญ่ที่สำนัก อีกอย่างฉันก็บอก สมหญิงให้ไปบอกสมชายให้ไปส่งเธอแล้วไม่ใช่หรอ" 
                    
                      ตอนนี้เรย์ตาสว่างขึ้นมาทันทีเพราะเจ็บหลังมากแต่ยังต้อง ตะโกนแข่งก้บหญิงสาว ผู้ที่เป็นคนทำให้เค้า ลงมานอนกลิ้งตรงนี้ 
                     
                      "แล้วทำไมไม่บอกก่อนหล่ะฮะ แล้วไม่คิดจะต้องคุ้มกันชั้นแล้วหรอ"  คีร์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดอย่างนั้นออกไป
                    
                     "นี่เธองอนฉันหรอ" เรย์พูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ และแววตาจับผิดมามี่คีร์ 
                     
                     "ฉันก็แค่เห็นว่า คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก อีกอย่างที่โรงเรียนก็มีพวกนั้นดูแลเธออยู่" 

                    เรย์ไม่ได้รอฟังคำตอบของคีร์ เพราะเค้ารู้ว่าเมื่อคีร์ตอบคงเป็นเรื่องยาวอีกแหงๆ เลยชิงตอบก่อน
                     
                    "อื้ม งั้นฉันไปแล้ว อ้อแล้วฉันก็ไม่ได้งอนนายด้วยจำไว้" 
คีร์พูดแล้วรีบเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
                      

                      "คุณคีร์พร้อมรึยังครับ"
 สมชายกับบอดี้การ์ดเข้ามาถามคีร์ขนาดที่หญิงสาวกำลังเดินออกจาก คฤหาส
                      
                      "ถ้ายังไม่พร้อมจะเห็นฉันตรงนี้มั้ย"
 คีร์พูดพลางเดินไปที่รถโดยมีบอดี้การ์ดหนุ่มถ้าทางช่างประจบตามไปเปิดประตูให้ แต่ขณะที่บอดี้การ์ดหนุ่มกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูนั่นเอง คีร์ก็ชิงเปิดซะก่อน ทำให้บานประตูรถสุดหรูฟาดหน้าบอดี้การ์ดอย่างจัง
                       
                       ตลอดทางคีร์เอาแต่คิดถึงเรื่องของเรย์ จนทำให้สีหน้าของเธอเหมือนกับว่าทุกส่วนบนใบหน้าย่นเข้าหากัน แล้วก็ทำให้เป็นที่แปลกใจสำหรับสมชายมาก เพราะปกติเขาจะเห็นหน้าของนายยิ้มเสมอเมื่อจะได้ไปโรงเรียน  เพราะนายของเขานั้นมีแผนแกล้งเพื่อนร่วมห้องเด็ดๆอยู่เสมอ  แต่วันนี้ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ขณะที่สมชายกำลังคิดจนลืมมองทางจึงทำให้มีรถมาจอดเทียบแล้วยิงใส่กลางขมับสมชายอย่าจัง ทำให้รถเสียหลังพุ่งชนขอบทางแล้วพลิกคว้ำไปกระแทกกับต้นไม้อีกที
                        
                        คีร์ลืมตาขึ้นมาในที่ๆเธอไม่รู้จักมาก่อน ตอนนี้สมองของคีร์กำลังประมวนภาพเหตุการณ์ต่างๆอย่างช้าๆ เธอรู้ว่านั่งรถไปจากนั้นก้อมีคนมายิงสมชาย รถเสียหลัก คิดมาถึงตรงนี้ก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในห้องที่เธอนอนอยู่ 
                        
                       "เป็น ที่น่ายินดีอย่างยิ่งที่คุณคีร์ให้เกียรติมาถึงแกงค์ของเรา"
  ชายหนุ่มรูปร่างสูงจัดว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียวพูดด้สยเสียงเย็นๆ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ดังออกมาจากด้านหน้าของห้องซึ่งคีร์คิดว่า มันน่าจะเป็นประตูทางออกทางเดียวของห้องนี้ ที่มีเหล่าผู้ชายตัวใหญ่ๆ ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูนั่นเอง

...............................................................................................................................................................
 
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ พอดีช่วงนี้ใกล้สอบเลยต้องอ่านหนังสือค่ะ แต่สัญญาว่าคราวหน้า
หนุกแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ   ยังไงก็อย่าพึ่งเบื่อกันน้า ไปนะคะ