หนุ่มหล่อสาวโหดโคตรอันธพาล

ลำดับตอนที่ #3 : โรงเรียนใหม่ ใหญ่กว่าเดิมเอิ๊กๆ

           เรย์วิ่งตามคีร์ออกมาถึงโรงจอดรถ โดยเรย์เลือกขับรถยุโรปสีดำ  ระหว่างทางทั้งคีร์และเรย์ก็ทะเลาะกันไปตามทาง  เมื่อรถขับเข้าเข้าโรงเรียน คีร์ก็รู้สึกได้ว่าสายตาแทบทุกคู่จับจ้องมาที่รถที่เธอนั่งอยู่  เรย์เหลือบมองทางคีร์ และพอจะคิดออกว่าคีร์กำลังคิดอะไร จึงพูดขึ้นมาว่า
           
            "นี่ไม่ต้องนั่งทำหน้าโง่ๆ เอ๋อๆหรอก จำไว้อย่าคุยกับใครนอก ซะจากคนที่ฉันเลือกให้ ไม่งั้นหล่ะก็ เธอจะได้รับบทลงโทษที่เธอไม่อาจลืมได้ เข้าใจมั้ย"
 
             เรย์พูดแบบไม่ได้คิดจะรอคำตอบ เพราะรู้ว่ายังไงๆ เธอก็ต้องทำตามคำสั่งเขาอยู่แล้ว คีร์ก็เช่นกัน ไม่ได้คิดจะตอบหรือแย้งอะไร เพราะตอนนี้ความสนใจของเธออยู่เบื้องหน้า เรย์หันรถเลี้วเข้าจอดเบื้องหน้าเป็นทีจอดรถขนาดใหญ่และแยกออกจาก ที่จอดรถที่อื่นๆทั่วๆไป และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจ ของคีร์ได้มากที่สุดก็คือ ป้าย ที่ติดอยู่ที่โรงจอดรถน่นเขียนว่า     'คุณชายเรย์'   ระหว่างที่เรย์กำลังจอดรถอยู่นั้น คีร์ก็คิดถึงเรื่องที่เธอไม่สามารถ จะคุยกับใครได้เลย เธอจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ 
           "เฮ้อ" 
           "เป็นอะไร"
           "ป่าว"  
           
           คีร์รู้ว่าบอกไปคงไม่ทำให้เรย์เปลี่ยนใจ จึงตัดสินใจ
เงียบไว้ซะก็หมดเรื่อง แต่ในใจคีร์ก็คิดว่า 
           ' เชอะ ฉันจะคุยกับใครนายจะรู้ได้ไง'

           เมื่อก้าวลงจากรถ คีร์ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาเข้าไปใหญ่ ระหว่างทางเดินยังมีเสียงซุบซิบนินทา ตลอดจนเสียงกรี๊ด 
 
           "โอ้ย อดไม่ไหวแล้วโว้ย มองหาพระแสงสามง้าวอะไรวะ!" 
            คีร์ตระโกนออกมาด้วยความเหลืออด

........................................เงียบ.......................................

           "ยัยบ้าเอ้ย จะตระโกนทำไมเล่า"   เรย์พูดกับคีร์ ด้วยสีหน้าหงุดงิด
           "ฉันบอกแล้วว่าไม่ให้คุยกับใคร อยากโดนลงโทษใช่มั้ย"     ตอนนี้เรย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆคีย์

           "ก็พวกมันอยากมองฉันก่อนอ่ะ"  
           
           คีร์พูดพลางพยายามหลบสายตาของเรย์
          
           "ฉันไม่สนคำสั่งก็คือคำสั่ง"

           พูดจบเรย์ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคีย์เข้าไปอีก คีร์ไม่สามารถจะทำไรได้เพราะกำลังช๊อคสุดขีด แต่เมื่อริมฝีปากของเรย์กำลังจะแตะที่ริมฝีปากของคีย์นั้นเรย์ก็รีบดึงตัว
กลับอย่างไม่มีสาเหตุ
           "ยัยบ้าเอ้ยเป็นผู้หญิงภาษาอะไร หน้ามันยังกับ กะทะทอดไข่ไม่ไดล้าง"
            เรย์พูดเสร็จก็ลากคีร์เข้าตึกไป โดยไม่สนสายตาของผู้ที่กำลังมองมา ต่างกับคีร์โดยสิ้นเชิง เพราะตอนนี้หน้าคีร์ กำลังแดงเหมือนคนกินเหล้า ได้ซักโหล

            'นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมเราต้องมาอับอาย ต่อหน้าคนตั้งมากมาย เพราะไอ้บ้านี่ด้วยนะ'   
 
            ในขณะที่เรย์ลากคีร์เดินเข้าตึกอยู่นั้น คีร์ก็ได้มองดูรอบๆด้วยความสนใจ เพราะที่โรงเรียนแห่งนี้มีชื่อเสียงในทุกๆด้าน ซึ่งก็ไม่แปลกที่จะมีแต่ลูกหลานนักธุรกิจรวยๆมาเรียน เป็นส่วนใหญ่ นอกจากนี้ โรงเรียนนี้ยังเป็นศูนย์รวมของ ดารา นักร้องวัยรุ่นที่กำลังดังอีกมากมาย 
          
            "นายจะพาฉันไปไหน เฮอะ"  
             คีร์บ่นแล้วหยุดเดินไปเฉยๆ ทำให้เรย์ต้องหยุดเดินด้วย แล้วหันหลังกลับมาคุยกับคีร์
            
             "ฉันก็จะพาเธอไปเข้าห้องเรียนไงหล่ะโง่รึป่าว...เอ้หรือว่า...เธอคิดว่าฉันจะพาเธอไปต่อเรื่องเมื่อกี้"

             "จะบ้า  หรอในหัวนายก็คิดเเต่เรื่องพวกนี้หล่ะสิ"
คีร์พูดเสร็จแล้วกระชากมือออกจาก มือของเรย์
 
           กิ้ง..ก่อง...กิ่ง...ก่อง...กิ่ง...ก่อง...กิ้ง...ก่อง

            "เห็นไหมหล่ะ มัวแต่พูดมากอยู่ได้ป่านนี้เค้าเข้าเรียนกันหมดแล้ว"

            เรย์พูดจบก็ลากคีร์เข้าห้องที่อยุ่ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยไม่เคาะประตูเลย 

.......ครืด..........

             "ใครกันยะ เสียมารยาทไม่รู้จักเคาะประตู "   0_0 

  คุณครูเสียงแหลมๆด่าเราสองคน ทั้งๆที่ยังไม่หันหน้ามาดู แต่มื่อคุณครูคนนั้นหันหน้ามาแล้วก็ทำตาโต ด้วยความตกใจ  'จะตกใจอะไรกันนักกันหนาวะ'  คีร์คิดเพราะทุกคนตอนนี้หันหน้ามาทางเธอกันหมด
           
             "เอ่อ..คุณเรย์คือดิฉันไม่ทราบค่ะว่าเป็นคุณ" 
คุณครูเสียงแหลมพูดด้วยนำเสียงอ่อนลงทันที และทำหน้าเอ๋อๆแบบว่ากลัวความผิดซะมากมาย
            
              "ไม่เป็นไร ที่หลังก็หัดดูซะมั่งว่าพูดกับใคร"
            
              "ค่ะๆ" 
            
     คุณครูเสียงแหลมพูดแล้วก็ ก้มหัวเหมือนหาเศษเหรีญอ่ะไรซักอย่าง  'นายนี่ไม่มีสัมมาคารวะ เอาซะเลย สงสัยจะต้องรวยมากๆแน่ ถึงได้มีแต่คนโอ๋แบบนี้' คีร์คิด
 
             "คือฉันมีเรื่องจะให้ช่วย ตั้งแต่วันนี้ยัยนี่จะมาเรียนที่นี่ ดูแลให้ดีด้วยห้ามยุ่งยากวุ่นวายกับเธอเป็นอันขาด"  
    
             เรย์พูดจบก็จับตัวฉันเหวี่ยง ไปข้างหน้า
             "โอ้ย จะบ้ารึไงเบาๆก็ได้ไม่เห็นจะต้องทำแรงขนาดนี้เลย"
             "เออ โทษ อยู่ดีๆหล่ะ"  

             พูดจบคีร์ก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่ก็หันกลับเข้ามาในห้อง แล้วเดินไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง
 
              "นี่ ร๊อคๆ ตื่นเซ่"   คีร์ไปเขย่าตัวผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ติดหน้าต่าง
              "อะไรวะ..อ้าวพี่!มาได้งัยอ่ะ"    ร๊อคพูดทั้งๆที่กำลังงัวเงียอยู่
            
             "มีเรื่องอยากจะให้แกช่วยหว่ะ"
             
             "เรื่องไรครับ สำคัญมากมั้ย"
             
             "มานี่ซิ" 
             
             เรย์พูดพลางกวักมือเรียกคีร์ ให้เดินเข้าไปหา
 
             "นี่ร๊อค ฉันอนุญาตให้เธอพูดกับเค้าได้ แค่คนเดียวในห้องนี้ เข้าใจมั้ย"

             เรย์พูดจบก็วางกระเป๋านักเรียนของคีร์ ลงบนโต๊ะข้างๆร๊อค และจัดการโยนกระเป๋าที่วางอยู่ออก 
เมื่อโฮมรูมอันแสนจะวุ่นวายผ่านไป แต่นักเรียนในห้องส่วนใหญ่ยังคง แอบเหลือบตามองมาทาง คีร์และร๊อคไม่หยุด

             "เฮ้อ"คีร์ถอนหายใจออกมา

             "รำคาญหรอ"
           
ร๊อคถามคีร์ด้วยความเป็นห่วง ตีร์ไม่ตอบได้แต่ พยักหน้าอย ก่อนจะยิ้มจางๆให้ร๊อค

             "นี่  หยุดมองได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะควักลูกตาออกมาสับเล่นทีละคนเลย"

เมื่อร๊อคพูดจบ ทุกคนก็ต่างก้มหน้าก้มตา ทำงานของตัวเอง.

              "นี่ร๊อค ฉันถามไรนายหน่อยดิ"
 คีย์พูดพลางหันไปมองหน้าร๊อค

              "ถามมาดิ" ร๊อคยิ้มให้คีร์

              "ทำไม มีแต่คนเคารพและก็กลัวพวกนายหล่ะ"

              "นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอ ก็พี่เรย์ เป็นถึงเจ้าของโรงเรียน ส่วนพ่อชั้นก็มีหุ้นใน โรงเรียนนี้ อ่ะ"

พอร๊อคพูดจบก็ ก้มหน้าก้มตาวาดการ์ตูนต่อ

             'หนอย เป็นถึงเจ้าของโรงเรียนก็ไม่เคยบอกกันเลย'

ทันใดนั้นคีร์ก็คิดขึ้นได้  

             "เอ่อ แล้วไม่มีคนอื่นอีกหรอ เพราะนายเรย์ไม่ให้ฉันคุยกับใครอ่ะ นอกจากนาย ถ้ามีคนอื่นฉันจะได้มีเพื่อนบ้าง"
คีร์ตาโตอย่างมีความหวัง 

             " อ๋อๆ มีสิ แต่เป็นผู้ชายหมดเลยอ่ะ"

ตอนนี้คีร์อยากฆ่าตัวตาย มากๆเพราะ เธอต้องอดทนอยู่แต่กับผู้ชายได้ยังงัยกันนะ
             "เฮ้อ..." 
      ร๊อคชายหนุ่มร่างสูงผมสีทอง ซอยยาวๆ หน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์ ดีมากคนหนึ่ง พยายามปลอบใจคีร์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้