หนุ่มหล่อสาวโหดโคตรอันธพาล

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้รับช่วง

        ในหัวของคีร์ตอนนี้เขาคิดว่า 
        'ใครกันนะที่นายใหญ่ผู้ขี่หวาดระแวง ไปซะทุกเรื่องจะยอม ยกแก๊งให้ง่ายๆ อํอคงจะเป็นตาแก่ผู้มากประสบการณ์ ไม่ ไม่น่าจะใช่คงต้องเป็น ..โอ๊ยใครก็ชั่ง'  
 
        เมื่อคีร์เลิกคิดแล้วเธอก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอ ดังมาจากข้างหลัง
 
        "สวัสดีคับ คุณขี้เอ้ยคุณคีร์"   คีร์รีบหันหน้าขวับ ไปดูที่ต้นตอขอเสียง อันยียวนกวนบาทานั่น ปรากฏว่าต้นเสียงนั่น เป็นเสียงของ ชายหนุ่มที่มีสีของผมและดวงตาดำสนิท   ผมที่ซอยลงมาถึงต้นคอ   ผิวขาวที่รับกับใบหน้าและรอยยิ้มกวนๆที่   มองเธอนั้นทำให้เธอนึก อยากจะกระโดดถีบหน้ามันนัก
 
         "นายเป็นใคร"

         "ฉันหรอ ต่อไปนี้ฉันจะมาเป็นเจ้านายของเธอ และผู้ปกครองของเธอ และคนดูแลเธอด้วย"    

         ชายหนุ่มที่ดูล้อเล่นเมื่อกี้ ตอนนี้กลับดูจริงจัง  คีร์ตาโต ด้วยความตกตระลึง เพราะคีร์ไม่เคยคิดเลยว่า คนที่จะมาเป็นนายใหญ่ของแก๊งนี้  จะต้องมีความสามารถมากที่
สุดเท่าที่จะหาได้  แต่นายคนนี้กลับต่างกัน โดยสิ้นเชิง เขาดูเป็นเด็กหนุ่ม ที่เที่ยวเล่นไปวันๆคนหนึ่ง เท่านั้นเอง

         "นายเนี่ยนะ หัวหน้าคนต่อไป"

         "ก้อใช่หน่ะสิ จะโกหกทำไม ถ้าไม่ใช่ ฉันคงโดนเป่ากระโหลก ตั้งแต่ก้าวเข้ามา  ที่นี่แล้ว"    ชายหนุ่มพูดด้วยหน้าตาที่เซ็งสุดขีด

         "ก้อฉันนึกว่า คนที่จะมาเป็นนายใหญ่จะแก่ๆ ซะอีก " 

        "แล้วจะเอาแก่ๆ ไปทำซากอะไรในเมื่อ ฉันจะไปเป็นรุ่นพี่เธอ ที่โรงเรียนใหม่ของเธอ"    ไงยัยโง่เอ้ย จะได้คอยดูแลเธอทุก ฝีก้าว....

         " คำพูดที่ลากเสียงในตอนท้ายของเขาทำให้คีร์อยากจะ  กระโดดถีบปากมันนัก  แต่ถ้าคำนึงถึงสถานะภาพ ของเขาและเธอตอนนี้เธอว่า อย่าดีกว่า
         "นายชื่อไร"
         "พุดกลับผู้ใหญ่พูดดีๆหน่อยเซ่"
         "คุณชื่ออะไรหรอคะ"
         "ฉันชื่อ เรย์ " 
 
พูดเสร็จ เรย์ก็หันหลัง ไปหยิบซองใส่เอกสารที่อยู่ด้าหลัง มายื่นให้คีย์
        
         "อ่านซะ  นี่คือกฏระเบียบของโรงเรยนของเธอ" 
พรุ่งนี้เธอเริ่มเรียนได้ ฉันทำเรื่องให้เธอ แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องชุดนักเรียน ฉันจัดไว้ให้แล้ว ยังไม่ทันที่คีร์ จะได้พูดอะไร เรย์ก้อเดินนำเหล่า บอดี้การ์ดขึ้นบันไดไปแล้ว



เช้าวันใหม่...

         "คุณคีร์คะ นายใหญ่ให้ดิฉันมาเชิญ คุณคีร์ลงไปรับประทานอาหารค่ะ"
สาวใช้เคาะประตูบอกเจ้านาย ด้วยท่าทางกล้าๆกลัว เพราะเธอรู้ว่า เจ้านายของเธอนั้น ไม่ชอบให้ใครมารบกวนตอนเช้าอย่างนี้
        
         "ฉันเคยบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่ามายุ่งถึงเวลาเเล้วจะลงไปเอง จะไปไหนก็ไป"

         คีร์ที่กำลังอารมณ์เสียแต่เช้า สาเหตุก็มาจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละ  เครื่องแบบของโรงเรียนใหม่เธอนั้น เป็นสิ่งที่เกิดมาสาวฮ้าวอย่างคีร์ไม่คิดที่จะใส่เลย กระโปรงสั้นพอดีเข่า เสื้อแขนยาวสีขาว กับเนคไทสีดำสนิดเช่นเดียวกับสีของกระโปรง

          "โธ่โว้ย ไอ้บ้าเอ้ย!"
 
เสียงที่ดังกึกก้องสะท้านโลกของเธอนั้น ทำให้ผู้ที่แอบฟังอยู่หลังประตู ถึงกับสะดุ้งโหยง  และรีบเก้บอาการเดินลงบันได ไปที่ห้องอาหารอย่างรวดเร็ว


..................5นาทีผ่านไป.....................

           "ทำไมมาช้าอย่างนี้ เฮอะ"

ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวด้วยสายตาขุ่นๆ เป็นเชิงเอาเรื่อง
           "ก็เพราะใครหล่ะ  หากระโปรงยาวกว่านี้ไม่ได้รึไง สั้นอย่างงี้ไม่ต้องใส่เลยดีกว่ามั้ง"

           "ไหนดูซิ ฉันว่ามัก็ดูดีหนิ ใส่อย่างนี้ก้อดีแล้วหนิเพราะว่า....."
           เรย์พูดเสร็จ ก็ส่งสาตตาเจ้าเล่ห์ไปทางคีร์
         
           "ว่าอะไร พุดมาดีๆนะโว้ย"

คีร์หันไปมองทางเรย์แล้วส่งสายตาอาฆาตไป เรย์เห็นแล้วเสียวสันหลังวาบแต่ก้อต้องเก็บอารมณ์ แล้วตอบคีร์หน้าตายไปว่า
      
          "ไม่มีอะไร ก็แค่อยากบอกว่า ที่โรงเรียนฉันจะต้องคอยคุ้มกันเธอ เพราะงั้งเวลาส่วนใหญ่ ฉันก้อต้องอยู่กับเธอ ใครต่อใครเค้าก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันสิ จริงมั้ยเพราะงั้งเธอต้องดูดีหน่อย ถึงจะควงหนุ่มหล่ออย่างฉันได้"
 
           "ไอ้บ้า ไม่กงไม่กินมันแล้ว"  คีร์พูดเสร้จก็รีบวิ่งออกจากบ้านไป