ตราบาป #2JAE
ตอนที่ 2 : ไว้ใจ
ทำไมเขาไว้ใจยองแจขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เด็กคนนี้ไม่มีอะไรยืนยันตัวตนด้วยซ้ำ เป็นใครมาจากไหนก็ไม่มีหลักฐาน ขนาดตระกูลชเวที่เจ้าตัวแอบอ้างยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ในเมื่อเขาไว้ใจแล้ว หากยองแจคิดจะหักหลังหรือเล่นไม่ซื่อ..เด็กคนนี้ก็คงจบไม่สวยแน่ และแจบอมรู้ว่ายองแจเองก็รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว..
"ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ฉันไม่มีโบนัสให้หรอกนะ" คนโตกว่าพูดเอ็ดคนตัวเล็กแต่มือก็ยื่นโกโก้อุ่นมาให้
"ผมไม่ได้หวังอะไรสักหน่อย ผมแค่อยากตอบแทนคุณ" ร่างเล็กตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมหลับตาพริ่มไปกับโกโก้อุ่น
ยองแจเป็นคนที่ทำงานเก่งแม้อายุยังน้อย เจ้าตัวบอกว่าเขาเรียนด้านนี้มาโดยเฉพาะ แจบอมก็ไม่ได้สงสัยอะไร
"หมดเวลางานแล้วครับคุณผู้ช่วย ปิดคอมแล้วกลับบ้านกันเถอะ"
"ครับคุณบอส^^"
บนโต๊ะกินข้าวที่มันเคยมีแต่เจ้าของบ้านนั่งคนเดียวมาตลอด แต่2สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ นับว่าเป็นเรื่องดีๆที่มีคนมีร่วมโต๊ะด้วยทุกมื้อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนคนนั้นคือชเวยองแจหรือเปล่า อาหารถึงได้อร่อยขึ้นขนาดนี้ ทุกๆอย่างมันดูมีสีสันขึ้นเมื่อยองแจเข้ามาเติมเต็ม...แต่อิมแจบอมยังไม่รู้ใจตัวเอง
"พรุ่งนี้มีประชุมด่วนตอน9โมงเช้านะครับ อย่าตื่นสายหล่ะคุณบอส"
"ย่าห์ นี่เวลาพักผ่อนนะชเวยองแจ มานวดไหล่ให้ฉันด้วย ข้อหาพาฉันเครียด"
ยองแจก็เป็นแบบนี้แหละ ขนาดกลับบ้านมายังไม่ละเลิกหน้าที่เลขาในบริษัท
"งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนครับ"
"อาบเสร็จแล้วมาถูหลังให้ฉันด้วย อย่าช้าหล่ะ"
"ครับบบ นายท่าน^^"
"เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย"
แม้จะเป็นเด็กที่จริงจังกับการใช้ชีวิตแต่ก้ทะเล้นไม่น้อยเลย เจ้าเด็กคนนี้
ก็อกๆ
"เข้ามาสิ"
ร่างหนานอนเปลือยอกแกร่งอยู่บนโซฟาตัวหรู สายตาคมตวัดมองคนที่เข้ามาใหม่ ก้อนสีขาวในชุดนอนลายการ์ตูนที่เจ้าตัวชอบ กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ ผมที่ฟูฟ่องเพราะถูกเป่ามามาดๆ ภาพตรงหน้าทำเอาแจบอมละสายตาไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ เจ้าเด็กนี่จะยั่วเขาหรือไงกัน
"ยั่วฉันหรือไงชเวยองแจ"
"พูดอะไรของคุณ ผมไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่" คิ้วเล็กขมวดเข้ม อยุ่ดีๆมากล่าวหาว่าเขายั่วตนได้ไง ว่าแล้วก็แกล้งบีบไหล่คนแก่หนักขึ้น
"ย่าห์! เด็กนี่ ฉันให้มานวดผ่อนคลายนะ จะหักไหล่ฉันหรือยังไง"
"ก็คุณหาว่าผมอ่อยคุณทำไมหล่ะ ผมไม่ได้ทำสักหน่อย"
เดี๋ยวนี้หัดเถียงแล้วสินะชเวยองแจ!!
"มานี่เลยไอ้เด็กดื้อ"
"ผมไม่ดื้อนะ อ๊ะ!!"
ว่าพลางดื้อมือคนตัวเล้กมายืนตรงหน้าแล้วฉุดให้นั่งคร่อมตักตนเอง
"หัดเถียงผู้ใหญ่แล้วหรอ เด็กนิสัยไม่ดี"
"ผมไม่ได้ถะ.. อื้ออออ"
ริมฝีปากหนาประกบลงบนปากงุ้ยๆที่เอาแต่เถียงเมื่อกี้ อาศัยช่วงที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัวฉกฉวยความหวานภายในโพรงปากอุ่น
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...
แต่มันก็ไม่เคยเลยเถิดไปมากกว่านี้
กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งให้แจบอมได้สติ เพราะมือปลาหมึกที่เริ่มลุกลามเขาไม่ทั่วตัว ทั้งสะโพก แผ่นหลัง หน้าอกนิ่ม
ทุบแรงขึ้นเรื่อยๆจนแจบอมยอมผละออกมา
"อื้ออออ แฮ่กๆ" คนตัวเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนตักทำสีหน้าไม่พอใจที่วันนี้ตนลุกล้ำมากเกินไป..ใครว่าแจบอมไม่มีสติหล่ะ เขาตั้งใจต่างหาก
แถมตอนนี้ยังกอดรัดคนตัวเล็กแน่น
"ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลย!"
"ไม่ปล่อย..ทั้งนุ่มทั้งหวานขนาดนี้ คนหรือมาชเมลโล่"
"แก่ขนาดนี้รู้จักมาชเมลโล่ด้วยหรอครับ"
"รู้สิ แล้วเด็กแบบนี้รู้จักไอติมร้อนมั้ย"
ไม่พูดเปล่าแจบอมจงใจกดสะโพกยองแจลงให้ชิดกับลูกชายเขามากขึ้น จนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก หูแดง หน้าแดงไปหมด
"อื้ออ ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ!!"
"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวมันตื่นนะ"
ยองแจหยุดดิ้นแล้ว แถมตัวแข็งทื่ออีกต่างหาก เรียกร้องเสียงหัวเราะของคนแก่ขี้แกล้งได้เป็นอย่างดี เฮ้อ นับวันยิ่งเปลืองตัว อิมแจบอมนี่เฒ่าหัวงูชัดๆเลย ดูออก!
"ผมกลับได้ยัง"
"ยัง"
"แต่พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้านะครับ"
"นั่นงานฉัน คืนนี้นายยังทำงานไม่เสร็จ.."
คิ้วเล็กขมวดผูกกันเป็นปม อิมแจบอมจะเอาอะไรอีก - -
"นายยังไม่ได้ถูหลังให้ฉันเลย ลืมแล้วหรือ เตือนความจำหน่อยดีมั้ย?"
"มะไม่ ไม่ครับ!"
ท่าทางเด็กน้อยบนตักเรียกเสียงหัวเราะของแจบอมได้อีกระรอกหนึ่ง แกล้งคนอื่นละมีความสุขเชียวนะ!!
"มันตลกนักหรือไงครับ รีบเข้าห้องน้ำไปสิ ผมง่วงแล้วนะ"
"งั้นวันนี้ก็นอนนี่เลยแล้วกัน ทำหน้าที่เป็นหมอนข้างให้ฉันอีกงาน"
"ผมเคยอนกับคุณซะที่ไหนล่ะ"
"ที่ห้องฉันนี่แหละ พูดมาก ฉันอยากอาบน้ำแล้ว"
เชื่อเลยเหอะว่าหลังๆมานี้ยองแจไม่เคยได้เห็นโหมดนักธุรกิจมาดนิ่งของอิมแจบอม...
#ตราบาปทจ
*ยังไม่ได้แก้คำผิด*
ยังอยู่กับการย้อนรอยอดีตนะคะ^^
ไม่งงน้า
เอนจอยค่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
เเจบอมร้ายยย น่ารักมากก