ตราบาป #2JAE

ตอนที่ 1 : ปฐมบท

วันนี้เป็นนับเป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของ อิมแจบอม และ ชเวยองแจ หนุ่มนักธุรกิจประกาศแต่งงานกับคนรักอย่างเป็นทางการ แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ใครๆก็รู้ว่าแจบอมรักและห่วงยองแจซะยิ่งกว่าอะไร 

คืนวิวาห์ที่แสนวิเศษค่ำคืนที่แสนสุขในเรือนหอ มันกำลังจะไปได้สวย..หากไม่มีรอยบ้าๆนี่

"มึงมันลูกไอ้ฆาตกร!!"

ย้อนไปเมื่อ2ปีก่อน 

วันธรรมดาเหมือนทุกวัน หลังจากแจบอมเลิกงานที่บริษัท ก็ต้องมานั่งจิบเบียร์ชิลล์ๆตามผับตามบาร์ วันนี้ก็เกือบจะไม่ต่างจากวันอื่นๆ เว้นแต่ว่า ขณะที่ขาแกร่งกำลังก้าวออกจากบาร์ประจำนั้น มีเสียงร้องของความช่วยเหลือมาจากมุมตึกของอีกฟากถนน ด้วยสัญชาตญาณของคนทีไม่นับว่าเป็นคนดีแต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรที่จะนิ่งเฉยได้  ไวกว่าความคิดหมัดหนักๆก็กระทบลงบนใบหน้าของผู้ร้าย เกิดการปะทะเกิดขึ้น แต่ดีที่มันมาคนเดียว ไม่งั้นเขาอาจจะเป็นฝ่ายถูกกระทืบไปด้วย เพราะสติสตังค์หายไปกับน้ำเมาบ้างแล้ว

"แม่งเอ้ย!! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!" คนร้ายวิ่งหายไปบนถนน เหลือเพียงร่างเล็กของใครบางคนที่นอนร้องไห้โวยวายจนสลบไปแน่นิ่งอยู่กับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือด คาดว่าน่าจะโดนไอ้โจรนั่นเข้าทำร้ายด้วยของแข็ง  แม้จะปลุกไม่ตื่นแต่มีลมหายใจอุ่นๆให้เขาได้โล่งใจ แจบอมช้อนร่างเล็กขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิง แม้จะไม่รู้จักกัน แต่เขาก็อยากยื่นมือเข้าช่วย ถือซะว่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

เขาพาคนที่เพิ่งช่วยชีวิตมาไว้ที่บ้าน น้อยคนนักที่จะมีโอกาสเข้ามาเหยียบคฤหาสน์ตระกูลอิม แต่เด็กแก้มกลมนี่เขาละไว้เป็นข้อยกเว้นแล้วกัน

แขนแกร่งวางร่างเล็กลงบนโซฟารับแขก ครั้นจะปลุกแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องรับรองตอนนี้คงจะดูใจร้ายกับลุกจ้างเกอนไป เพราะนี่ก็ตีหนึ่งสามสิบเอ็ดนาทีแล้วหมดเวลาทำงานไปตั้งแต่เที่ยงคืน ฉะนั้นหน้าที่ดูแลเจ้าภาระตัวเล็กนี่ก็คงไม่พ้นมือเขา 

ท่าทางเงอะงะของนักธุรกิจมาดนิ่งชื่อดังที่กำลังพยายามเช็ดตัวให้คนตัวเล็ก แต่ทำไมรู้สึกว่ามันยากจังนะ วันๆเอาแต่จับปากกาจับเอกสาร เคยดูแลใครที่่ไหน คิดแล้วก็ทะเลาะกับตัวเองว่าทำไมต้องมาทำแบบนี้ เด็กนี่เป็นใครก็ไม่รู้ ทำไมเขาต้องมานั่งดูแลให้ขนาดนี้  ว่าแล้วก็วางผ้าและกะละมังไว้แบบนั้น ทั้งๆที่ยังเช้ดคราบเลือดไม่เสร็จ แผลที่หางคิ้วนั่นก็ยังไม่ได้ทายาให้...แล้วไง มันไม่ใช่กงการอะไรของเขานี่ ช่วยไว้ก็บุญโขแล้ว

เช้าวันหยุดที่ไม่ต้องตื่นเช้าของอิมแจบอม...ถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้องลั่นที่ชั้นล่างห้องรับแขก

สองมือทึ้งผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด เจ้าเด็กนั่นเอาแรงร้องมาจากไหนนักหนา!!

"โถ่เว้ย!!"

ในที่สุดก็ยอมสลึมสลือตื่นด้วยความโมโห  สองขามุ่งหน้าไปหาต้นเหตุของเสียงแสบแก้วหูนั่นทันที

"เกิดบ้าอะไรขึ้น!!"

"ท่านคะ พวกเราไม่ทราบว่าเด็กคนนี้เข้ามาได้ยังไง"

สายตาคมเหลือบดูเจ้าเด็กเสียงแหลมนั่งก้มหน้าก้มตาสะอื้นจนไหล่สั่น

"ฉันพาเข้ามาเองแหละ"

สิ้นสุดคำพูดของคนมาใหม่ เด็กแก้มกลมเงยหน้ามาสบตากับเขาแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

"ออกไปเตรียมข้าวต้มกับยาทำแผลไว้ เดี๋ยวฉันออกไป"

"ค่ะท่าน"

"หนี่ ชื่อ เฉ๋ย?" (คุณเป็นใคร?) คนเด็กกว่าถามคนตรงหน้า

"รู้ว่าที่นี่เกาหลียังจะมาพูดจีนใส่อีก" ด้วยอารมณ์หงุดหงิดแจบอมเอ็ดคนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังนัก 

แต่ทำให้เด็กน้อยก้มหน้ารู้สึกผิด

"พูดเกาหลีได้มั้ย?" 

หัวกลมทุ้ยพยักงึกๆ

"บ้านนายอยู่ไหน"

"ไม่มีครับ"

"คนบ้าอะไรไม่มีบ้าน"

"...."

เด็กน้อยไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ขอบตามีน้ำใสๆที่พร้อมเอ่อล้นทุกเมื่อ

"นายชื่ออะไร"

"ยองแจครับ"

"ฉัน อิม แจบอม"

ได้ยินแบบนั้นยองแจก็เผลอหันควบมองแจบอมด้วยสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด...นามสกุลอิมงั้นหรอ..คงไม่ใช่ตระกูลเดียวกันหรอกมั้ง

"อะไร รู้จักฉันหรอ?"

ยองแจไม่ตอบแต่ส่ายหน้ารัวๆ ไม่แม้จะสบตากับคนตรงหน้า กลัวว่าแจบอมจะจับความผิดปกติได้

"แล้วนายนามสกุลอะไรล่ะ ฉันจะได้ตามหาบ้านให้ อย่าบอกว่าไม่มีนะ มันจะพิลึกเกินไปแล้ว"

"ชะ ชเว...ชเวยองแจ" เชื่อเหอะว่านี่เป็นการโกหกครั้งแรกของยองแจ

"คุ้นๆนะ ไว้ฉันจะตามหาบ้านให้ละกัน เผื่อนายป่วยแล้วจำทางกลับบ้านไม่ได้"

"ไม่นะครับ!!!"

"....?"

"ผมไม่ได้ป่วย ผมไม่มีบ้าน...."

"แล้วจะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันรับเลี้ยงนายหรือ"

"ได้มั้ยครับ...ขอผมอยู่ที่นี่ได้ไหม ในฐานะอะไรก็ได้..."

#ตราบาปทจ

*ยังไม่ได้แก้คำผิด*

อันยองงงงค่า 

เรื่องนี้จะเป็นการเล่าอดีตแล้ววนไปปัจจุบันนะคะ ไม่งงเนาะ^^

เอนจอยรีดดิ้งค่าาา