ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รั ก เ ห มี ย ว ๆ : แ ป ล ง โ ฉ ม [50 เปอร์เซนต์]
"อือออ...ซูจี"
"งื้อออออออ...."
เมื่อร่างเล็กได้ยินน้ำเสียงต่ำของร่างสูงกำลังเรียกหาคนที่ไม่ใช่เค้าร่างเล็กก็หยุด...และใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของร่างสูงขึ้นมา...
"มีอะไร..."
ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆร่างเล็กก็หยุดเค้า...
"ไม่...เอา"
"หืม...?"
มือเล็กทั้งสองข้างยังคงประคองใบหน้าหล่อไร้แว่นของร่างสูงก่อนจะเผยอปากพูดด้วยเสียงแหบเบาๆที่เซ็กซี่แบบฉบับยัยลูกแมวจอมยั่ว
"ถ้าถอดแว่นแล้วเป็นแบบนี้...ใส่แว่นเหมือนเดิมดีกว่า"
ไม่พูดเปล่าร่างเล็กยังเอาแว่นที่หลบอยู่ด้านหลังออกมาคลี่แล้วส่วมให้กับชายตรงหน้า
"..."
"เห็นชัดมั้ย..."
"...อือ"
"คนคนนี้...คือใคร"
"..."
ร่างเล็กจ้องลึกลงในดวงตาของชายตรงหน้า
"คนที่อยู่ตรงนี้คือใคร...?"
"...ปาร์ค...จินยอง"
"ใช่..."
ร่างเล็กกระโดดลงจากเคาเตอร์เตรียมจะเดินหนีแต่ก็ถูกร่างสูงรั้งข้อมือไว้ก่อน
"จินยอง..."
"นอกจากสายตาจะสั้นแล้ว...ยังความจำสั้นอีกนะว่าคนที่ถอดแว่นของบี๋ออกคือใคร...คนที่บี๋อยู่ด้วยตอนนี้คือใคร...เค้าไม่สนหรอกนะว่าคนในอดีตของบี๋จะเป็นใคร...แต่อย่างน้อย...ตอนทำแบบนั้น...อย่าเรียกชื่อคนอื่นเลยได้มั้ย..."
"จินยอง...ฉัน..."
"ที่เค้าถอดแว่นบี๋ออกเพราะบี๋ถอดแว่นแล้วหล่อมากนะ เค้าแค่อยากช่วยเปลี่ยนแปลงตัวบี๋...แต่ตอนนี้...เค้าว่าบี๋ที่ใส่แว่น...บี๋ที่ตามใจเค้า...บี๋ที่ไม่ลืมว่าคนตรงหน้าบี๋คนนี้คือใคร...มันดีกว่า...บี๋ที่หน้าตาดี...แต่ลืมว่าคนคนนี้คือใคร..."
"..."
"เค้าไปนอนล่ะ"
ร่างเล็กสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของร่างสูงก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
ผมทำอะไรลงไปเนี่ย...บ้าจริงๆ...
-------------------------------
1 ปีที่แล้ว บนเครื่องบินมุ่งหน้าสู่ LA
"หวัดดี...ฉันชื่อซูจี...เป็นเด็กทุนจาก รร. M.A."
"เอ่อ...สะ...สวัสดีครับ...ผมแจบอมครับ...เด็กทุนจาก รร.G.O.T.ครับ"
"อืมมม...แจบอม...นายมีชื่อที่สั้นกว่านี้บ้างมั้ย"
"สั้นกว่านี้หรอครับ...เอ่อ...เจบี...ครับ..."
"หื้มมมม...เจบีงั้นหรอก็ยังยาวอยู่ดีอ่ะ...บี๋"
"ครับ...?"
"ชื่อย่อนายไง...ต่อจากนี้ฉันจะเรียกนายว่าบี๋ ^_^ ดีม่ะ"
"ดะ ดีครับ"
"เลิกพูดครับได้แล้ว...เราก็รุ่นเดียวกันแหละ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
หญิงสาวยื่นมือไปตรงหน้าชายแว่นหนา ชายแว่นหนายื่นมือไปจับก่อนจะทำการเช็คแฮนด์กันแบบฝรั่ง
เค้าทั้งสองเป็นนักเรียนทุนที่ได้มาศึกษาต่อที่ LA เพียงสองคนจากทุนนี้ ซึ่งเค้าทั้งสองก็ได้ใช้เวลาร่วมกัน ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน ทั้งเรียน กิน เล่น และ อยู่อาศัย ซึ่งเค้าทั้งสองคนก็สนุกสนานแฮปปี้และมีความสุขจนถึงคืนก่อนวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่ LA เพื่อนๆที่ LA จัดงานเลี้ยงส่งพวกเขาทั้งสองคน...ทุกคนมีความสุข...และเมื่อระยะเวลาล่วงเลย และผลจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทำให้เพื่อนๆของเค้ามึนเมาและหลับไหลกันจนหมด...จะมีก็แต่แจบอมที่ไม่ได้แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์...ซูจีเองก็มีอาการมึนเมาเช่นกันแต่เธอยังพอมีสติอยู่บ้างเล็กน้อย...
"บี๋!...ไม่คิดจะดื่มสักหน่อยหรอ!"
ซูจีลินเครื่องดื่มลงในแก้วขนาดเล็กก่อนจะเดินเป๋ๆไปหาแจบอมที่ยืนลินน้ำป่าวอยู่ที่เคาเตอร์ครัว
"ไม่ล่ะ...ฉันไม่ค่อยถูกกับเจ้านี่น่ะ"
"...อ่อน"
"ห้ะ...?"
"ฉันบอกว่า...อ่อน!!!"
ซูจีพยายามท้าทายแจบอมซึ่งเธอก็ทำมันได้สำเร็จ แจบอมคว้าแก้วในมือเธอไปกระดกจนหมด ซูจียกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้าหนุ่มของแจบอมให้หันไปประเชิญหน้ากับเธอ
"นายก็...หน้าตาดีนะเนี่ย"
"อะไรของเธอ...เมาแล้วนะ"
"หึ! ไม่เมา!...แต่ว่านายต้อง..."
ซูจีเลื่อนมือไปจับที่แว่นของแจบอมก่อนจะถอดออกมา
"นี่! เล่นอะไรของเธอเอาแว่นฉันคืนมา"
"ไม่มีทาง!"
"ฉันมองไม่เห็น!เอาคืนมา!"
แจบอมใช้มือควานหาอย่างสะเปะสะปะเมื่อซูจีวิ่งวนรอบตัวเค้า แต่เมื่อร่างสูงเวียนหัวจึงใช้มือทั้งสองข้างท้าวกับเคาเตอร์ครัว ซึ่งเป็นโชคดีของเค้าที่ซูจีก็หยุดพอดี จึงอยู่ในอ้อมแขนของแจบอม
"จับตัวได้แล้ว..."
"แล้วจะทำอะไรได้ไม่ทราบ...แว่นนายฉันโยนไปนู้นแล้ว"
"ก็ทำแบบนี้ไง!"
แจบอมกดริมฝีปากลงบนปากกระจับสีแดงสดจากลิปสติกราคาแพง ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ทั้งสองล้ำเส้นกันมากจนถึงมากที่สุด...
และหลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นวันถัดมาซูจีก็พยายามหลบหน้าแจบอมมาโดนตลอด...เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ต้องหลบหน้าเค้า...จนถึงหลังจากที่กลับมาจาก LA เค้ามุ่งไปถามเธอตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงตอบกลับมาว่า...
"ฉันมีแฟนแล้ว...ฉันไม่ควรทำแบบนี้...ต่อจากนี้ไป...คิดซะว่าเราทั้งสองคนไม่รู้จักกันจะดีกว่า...ฉันคิดว่านายคงจะแมนพอและไม่เอาเรื่องคืนนั้นไปบอกกับใคร"
รักครั้งแรกของแจบอมแตกสลายไปหลังจากที่ซูจีได้พูดประโยคนั้นออกมาเค้าไม่ได้เจอกับเธออีกเลยหลังจากวันนั้น ซูจีที่เป็นรักแรกและครั้งแรกของเค้า...
หลังจากได้รับบทเรียนความรักที่แสนเจ็บปวดครั้งนั้น อิมแจบอมก็ ไม่เคยปล่อยตัวเองให้กับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือแม้กระทั่งการที่เค้าจะถอดแว่นออก เพราะคนที่สายตาสั้นระดับเค้า เรียกได้ว่าแว่นคือดวงตาของเค้าเลย และเพราะการที่เค้าไม่มีแว่นอยู่บนใบหน้า...เค้าไม่เคยห้ามใจตัวเองเรื่องแบบนี้ได้เลย...เค้าจึงตัดสินใจแล้วว่าเค้าจะไม่มีทางให้ใครมาถอดแว่นเค้าอีก...จนกระทั่ง ปาร์คจินยองได้ ถอดออกมา
-------------------------------
เฮ้อออออ ตอนนี้ผมควรจะง้อยัยลูกแมวยังไงดีเนี่ย แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แค่งอลแล้วล่ะ ท่าทางจะโกดหรือเกลียดมากเลยต่างหาก...
ก๊อก ก๊อก
ร่างสูงเคาะประตูห้องนอนของเค้าก่อนจะเปิดเข้าไปในห้อง ซึ่งก็เห็นยัยลูกแมวน้อยของเค้านอนขดตัวหันหลังอยู่ใต้ผ้าห่ม
ร่างสูงเดินอ้อมไปอีกฝั่งก่อนจะขึ้นไปบนเตียงและแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มเบาๆ
เค้านอนหันหน้ามองคนตัวเล็กที่หลับพริมอยู่ตรงหน้าเค้าก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ แต่แล้วสายตาของเค้าก็ไปสะดุดกับสมุดโน๊ตเล่มเล็กที่โผล่ออกมาใต้หมอนเลยถือวิสาสะหยิยขึ้นมาเปิด
-------------------------------
'เนรมิตรบี่บี๋ <3'
'ขั้นที่หนึ่งจะต้องมห้บี๋ยอมใส่คอนแทคเลนต์ให้ได้!'
'ขั้นตอนที่สองต้องพาบี๋ไปเล็มผมให้เข้าทรงกว่านี้'
'ขั้นที่สามฟิตหุ่นบี๋ให้มีแพ็ค >///< '
'ขั้นที่สี่ต้องพาบี๋ไปช็อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่ๆ โดยปาร์คจินยองจะต้องเป็นคนเลือกให้'
'จะต้องทำให้ได้พร้อมกับที่บี๋รักษาเราจนเสร็จ! (>_<)/ นยองงี่ สู้ตาย!
'ถ้านายทำได้ ฉันจะซื้อขนมเค้กให้นายกินจนกว่าจะหน่ำใจเลย'
-------------------------------
"อย่างอลกันแบบนี้ได้มั้ย..."
"ฉันอึดอัดถ้าไม่มีนาย..."
"อย่าทรมานกันได้มั้ย..."
"ฉันยอมแล้ว ฉันสัญญา..."
"ฉันจะใส่คอนแทคเลนต์...ยัยลูกแมว"
ร่างสูงนอนพูดเบาๆคนเดียวก่อนจะใช้มือลูปที่กลุ่มผมนุ้มสีดำของคนที่นอนอยู่ตรงหน้า
"...(^____^)..."
ร่างเล็กนอนยิ้มหวาน คงเป็นเพราะฝันดีๆจากการที่เค้าได้ยินคำพูดที่เค้าต้องการเมื่อกี้ในฝัน...
10.30 น.
"งืมงำ งึมงำ"
เมื่อรู้สึกตัวร่างเล็กนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงคิงไซต์หนานุ่ม
"...บี๋...อยู่ไหนน่ะ"
ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปยังห้องรับแขก
"ไม่มี..."
ห้องครัว
"ไม่มี...หึ่ย...เห็นเคาเตอร์แล้วรู้สึกแย่จิงๆ"
"ทำไมฉันต้องยอมเค้าล่ะ!"
"ซูจีคือใคร!...ชิ...ที่พูดเมื่อวานใช่ว่าไม่อยากรู้นะ...พูดเท่ๆไปงั้นแหละ"
"เรียนก็เก่งไหวพริบไม่มีเลยรึไง!...ที่พูดอย่างนั้นน่ะอยากให้ง้อเว้ย!!!"
ร่างเล็กยืนบนคนเดียวในครัว ก่อนที่ประตูห้องจะถูกรูดด้วยคีการ์ด
"(0_0) ซวยแล้ว..."
ร่างเล็กอุทานก่อนจะมุดเข้าไปแอบในตู้ใต้เคาเตอร์
"แล้ว...ฉันจะหนีทำไมล่ะ...ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่!"
นั่งเถียงกับตัวเองได้สักพักร่างเล็กก็เปิดประตูตูออก แต่ใครจะรู้ล่ะว่า...
"(=_=) เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ"
"ยุ่ง!" ร่างเล็กตอบส่งๆแล้วก้มหน้าก้มตาคลานออกมา
"ไอ้ดื้อ...พูดไม่เพราะเลยนะ"
"แล้วจะ...ทำไมไม่ใส่แว่น?...มองเห็นหรอ!!"
เมื่อเงยหน้าขึ้นมากำลังจะเตรียมตัวแว๊ดอย่างขัดใจ แต่ก็ประหลาดใจเมื่อเห็นคนตัวโตกำลังยืนจัดข้าวจัดของอย่างคล่องตัว
"ก็...มีคนแถวนี้งอล...เพราะอยากให้ใส่คอนแทคเลนต์..."
"(0_0) บี๋...ยอมใส่คอนแทคเลนต์แล้วหรอ...จริงๆอ่ะหรอ!!!"
"ช่าย...แล้วก็ไปสมัครฟิตเนตของคอนโดแล้วด้วย...กะว่าวันนี้จะพาเด็กดื้อไปเลือกช็อปเสื้อผ้าให้หน่อยแล้วก็พาไปเล็มผมด้วย..."
"จริงๆหรอ!!!"
"จริงสิ (^_^)"
"เย่!~ บี๋รู้ได้ไงว่าเค้าอยากให้บี๋ทำอะไรอ่ะ"
ร่างเล็กกระโดดกอดคอคนร่างสูงจากด้านหลัง
"เดาใจ...นยองงี่"
"(0_0) บี๋!!!! เปิดอ่านสมุดโน๊ตเค้าหรอ!!!"
"ป่าวนี่"
"คนโกหก!"
"โอ๋ๆไม่งอนนะ ซื้อเค้กมาฝากด้วยนะ"
"ไหน!...(0_0)3"
"หูผึ่งเชียวนะ -_-"
"ว้าววววว เครปเค้กกกกก"
"เฮ้ออออ..."
ร่างเล็กนั่งตักเค้กเข้าปากอย่างอารมดีโดยไม่สนใจอิมแจบอมที่ยืนถอดหายใจเลย
"ฟันก็ไม่แปรง...น้ำก็ไม่อาบ...ไอ้สกปรก"
"เดี๋ยวค่อยอาบน่าาาา...อร่อยสุดๆไปเลยยยยย!!!~~~"
"เฮ้ออออ..."
ร่างสูงถอดหายใจกับการกระทำที่เค้าต้องอดทนกับความน่ารักของยัยลูกแมวคนนี้
#เป็นยังไงบ้าง
#ตอนนี้มีเรื่องให้ดราม่านิสนุงโน๊ะ
#ไม่เป็นไรโน๊ะ
#ไม่งอแงโน๊ะ
#ไรท์กวนตีนโน๊ะ
#อย่าถีบไรท์โน๊ะ
#รออีก 50% โน๊ะ
#รักมากๆโน๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น