[Got7] รักเหมียวเหมียวฉบับอิมแจบอม Bnior Marknior

ลำดับตอนที่ #6 : รั ก เ ห มี ย ว ๆ : Welcome To Seventh Heaven [ 100 เปอร์เซ็นต์]

 

 

 

"มาแม่กอดทีซิ่...กลับบ้านมาบ้างล่ะ"

 

 

ร่างเล็กโอบกอดหญิงวันกลางคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

 

 

"ผมไม่ได้ไปเมืองนอกนะครับแม่"

 

 

"ก็แม่คิดถึงหนูนี่!"

 

 

"พอแล้วแม่...เดี๋ยวลูกก็ไม่ได้ไปกันพอดี"

 

 

"จ่ะๆ เก็บเกี่ยวความรู้ให้ได้มากที่สุดนะ"

 

 

"ครับ (^_^*)"

 

 

"แจบอมดูแลลูกน้าดีๆนะ"

 

 

"ครับ...คุณน้า ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ"

 

 

"จ่ะ...มากอดหน่อย"

 

 

ว่าแล้วหญิงวัยกลางคนก็กอดชายร่างสูงตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

 

 

"พอแล้วแม่...ไปเถอะลูก..."

 

 

"ครับ สวัสดีครับ"

 

 

ร่างสูงเดินไปขึ้นรถทางงฝั่งคนขับก่อนจะค่อยๆออกรถอย่างเชื่องช้า คนตัวเล็กยังคงโบกมือให้กับครอบครับอยู่จนลับตา

 

 

"ครอบครัวนายอบอุ่นดีนะ"

 

 

"ก็เป็นอย่างนี้แหละ...เออ ฉันว่าจะถามอยู่"

 

 

"หืมมมม?"

 

 

"แล้วพ่อแม่นายอยู่ไหนล่ะ"

 

 

"พ่อฉันอยู่จีน แม่ฉันอยู่ญี่ปุ่น"

 

 

"คงทำงานหนักสินะ..."

 

 

"อือ...คงงั้น"

 

 

"แล้วนายอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"

 

 

"จำไม่ได้แล้วแฮ่ะ"

 

 

"นานขนาดนั้นเชียว...เอ้อ...ถ้านายแก่กว่าฉันสองปีก็แสดงว่านายอายุ 19 แล้วงั้นหรอ?"

 

 

"อือ..."

 

 

"งั้นฉันควรเรียกนายว่าพี่สินะ...พี่แจบอม...พี่แจบอม"

 

 

"หึ...คนที่เมกาเรียกฉันว่าเจบีนะ" ร่างสูงหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นร่างเล็กทำหน้าอ้อนเรียกชื่อเค้า

 

 

"เจบีงั้นหรอ...?"

 

 

"มันย่อมาจากแจบอมน่ะ"

 

 

"มันก็ยังยาวอยู่ดีอ่ะ...บี๋"

 

 

"ห้ะ?"

 

 

"เรียกว่า...พี่บี๋ดีกว่า (>_<)"

 

 

"บี๋?...ฮ่าๆ...ตามสบาย"

 

 

"พี่บี๋...แล้วคอนโดบี๋มีกี่ห้องนอน"

 

 

"ห้องเดียวน่ะสิ่"

 

 

"หืออออ...แล้วเค้าจะนอนไหนอ่ะ"

 

 

"ก็นอนห้องนอนไปเดี๋ยวฉันมานอนห้องรับแขกเอาก็ได้"

 

 

"แต่พี่บี๋เป็นเจ้าของห้องนะ...เดี๋ยวเค้านอนห้องรับแขกเอง"

 

 

"ไม่ต้องหรอก..."

 

 

"งั้นก็นอนด้วยกันเลย...เตียงตั้งกว้าง ~"

 

 

ตัวเล็กยิ้มร่าจนหนวดแมวขึ้นเป็นเส้นๆและทำท่าประกอบโดยการผายมือออกกว้างไปทางคอนโซนหน้ารถ \(>_<)/

 

 

"อือ...นายนี่...เปลี่ยนไปจากแรกๆเยอะเลยนะเนี่ย...พูดเพราะขึ้นเยอะ...แถมยังขี้อ้อน"

 

 

"แล้วดีมั้ยล่ะ...(^_^)"

 

 

"น่ารักดี เอ้ย ดี(^_^)"

 

 

 

 

 

 

 

 

และเมื่อขับรถไปได้ซักพักเจ้าลู

กแมวตัวยุ่งก็อ้อนเจ้าของ(บี๋)อีกแล้ว

 

 

"บี๋!~"

 

 

"ว่าไง"

 

 

"เค้าหิวอ่ะ...(T^T)"

 

 

"อยากกินอะไรล่ะ"

 

 

"อยากกินอาหารญี่ปุ่น..."

 

 

"อาหารญี่ปุ่น?...หายดีแล้วหรอที่ไม่สบายน่ะ อาหารญี่ปุ่นมันคาวนะ"

 

 

"หายแล้ว!...หิวววววว!~"

 

 

ร่างเล็กใช้ใบหน้ามาถูกับแขนร่างสูงที่จับประคองพวงมาลัยอยู่

 

 

"โอเคๆ เดี๋ยวถึงห้องแล้วสั่งมากิน แต่ตอนเนี่ยเก็บหางหน่อยก็ดีนะ โผล่ออกมาช่วยอ้อนแล้วน่ะ"

 

 

"แฮร่!~ เย้ๆ"

 

 

ร่างสูงชี้ไปที่หางที่แกว่งสะบัดไปมา แต่ร่างเล็กไม่ได้สนใจอะไรแถมยัง สะบัดหางไปมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ.คอนโด(บี๋)

 

 

ร่างสูงกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก รอให้จินยองจัดเก็บเสื้อผ้าของใช้จนเสร็จ

 

 

"บี๋!"

 

 

"ห้ะ"

 

 

"สั่งข้าวยัง!"

 

 

"สั่งแล้ว"

 

 

"หิวแล้ว!!!"

 

 

ร่างเล็กกอดอกกระแทกตัวลงกับโซฟาข้างๆร่างสูง

 

 

"ก็สั่งไปแล้วรอมาส่งสิ..."

 

 

"หิว!!!!!~"

 

 

เสียงแหลมๆของร่างเล็กตะโกนกรอกหูร่างสูงที่ใจจดใจจ่อกับหน้าจอโทรทัศน์ตรงหน้าจนถึงกับสะดุ้งแล้วเอามือขยี้หูทันที

 

 

"รอก่อนสิ แล้วนี่จัดของเสร็จแล้วรึไง"

 

 

"ยัง!"

 

 

"ไปจัดต่อให้เสร็จสิ"

 

 

"หิว! ทนไม่ไหวแล้ว!"

 

 

"ฉันก็สั่งไปแล้วแต่มันยังไม่มาไง..ไปจัดของให้เสร็จก่อนไป...ฉันจะดูหนัง"

 

 

ว่าแล้วร่างสูงก็หันกลับไปจ้องที่ทีวีต่ออย่างไม่สนใจร่างเล็กที่นั่งงอแงอยู่ข้างๆ

 

 

"นายเป็นคนบอกให้ฉันมาอยู่นะ!!! ก็ต้องดูแลฉันให้ดีสิ!!!"

 

 

"...(=_=)..." งานเข้าแล้วยัยลูกแมวเปลี่ยนสรรพนามแล้ว

 

 

ร่างสูงหันไปมองร่างเล็กที่นั่งกอดอกงอนตุ๊บป่องอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ลืมไปว่าเค้าอยู่คนเดียวมาซะนาน ไม่เคยต้องมีคนมาอ้อน มางองแง หรือมางี่เง่าใส่ ตอนนี้เค้าจะต้องปรับเปลี่ยนลักษณะนิสัยเดิมๆของเค้าซะแล้วสินะ เพราะว่าต่อจากนี้จะมียัยลูกแมวขี้อ้อนนี่มาอยู่ด้วย...

 

 

"อ่ะ...ญี่ปุ่นเหมือนกัน" ร่างสูงเดินหายไปในครัวแล้วกลับมาพร้อมกับ

 

 

"อะไร"

 

 

"คิทแคทชาเขียว...กินลองท้องไปก่อน ของหวานๆช่วยให้มีพลัง"

 

 

"กะได้"

 

 

ร่างเล็กรับมาแล้วแกะกล่องกินทีละชิ้นเงียบๆ และเมื่อร่างสูงเห็นร่างเล็กเลิกงอแงก็กลับไปดูหนังเรื่องโปรดอีกครั้ง

 

 

จิ้ม จิ้ม

 

 

"หือ"

 

 

จิ้ม จิ้ม

 

 

"ว่าไง"

 

 

"อ้าปาก"

 

 

"อาาาาาา"

 

 

ร่างเล็กใช้นิ้วก้อยจิ้มที่กล้ามแขนของร่างสูงก่อนจะพูดเชิงสั่งให้ร่างสูงอ้าปากแล้วยัดแท่งคิทแคทลงไปในปาก

 

 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

 

 

และแล้วข้าวก็มาส่งสักที ร่างสูงเดินไปรับอาหารญี่ปุ่นที่สั่งมาแล้วเดินไปยังห้องครัวซึ่งก็เจอร่างเล็กนั่งผูกผ้ากันเปื้อนในมือถือช้อนส้อม เตรียมรบ พร้อมกับจานบนโต๊ะที่จัดวางไว้เผื่อเค้าด้วย

 

 

"เร็วจริงๆเลยนะ"

 

 

"หิว!~ ว้าววววว แซลมอนจ๋าาาาา!!!~"

 

 

และแล้วทั้งสองละเลงอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยง

เมื่อร่างเล็กเก็บโต๊ะและล้างจานจนเสร็จก็ย่องไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม

 

 

"บี๋"

 

 

"ว่าไง อย่าบอกนะว่าหิวอีกแล้วอ่ะ"

 

 

"ไม่ใช่"

 

 

"งั้นง่วงนอนหรอ"

 

 

"หึ..."

 

 

"แล้วจะเอาอะไร"

 

 

"เรื่องที่เค้าจะอ้อน...เอ้ย...พูดต่อไปนี้น่ะมันไม่เกี่ยวกับตัวเค้าเลย"

 

 

"แล้วมันคืออะไร"

 

 

"...หื้ออออ...มันเป็นเรื่องของบี๋ต่างหาก"

 

 

"ฉัน...?"

 

 

 

#ขออุ๊บไว้ตอนหน้าแล้วกันเน้อะ

#จู่ๆก็เปลี่ยนตัวเองไปขี้อ้อนเฉย

#พี่บี๋ก็ไม่เคยจะทนลูกอ้อนได้สักที

#ติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ