[Got7] รักเหมียวเหมียวฉบับอิมแจบอม Bnior Marknior

ลำดับตอนที่ #5 : รั ก เ ห มี ย ว ๆ : Welcome To Seventh Heaven [50 เปอร์เซ็น]

2

 

 

 

วันเสาร์ 09.30

 

 

"งืมมมมมม..."

 

 

ร่างเล็กค่อยๆชันร่างของตัวเองขึ้นนั่งก่อนจะใช่มือขยี้ตาเพื่อปรับโฟกัสและเมื่อเอามือลงวางที่ข้างลำตัวก็ทำให้มือบางไปวางอยู่บนกุมผมสากๆสีดำหนา ร่างเล็กหันไปมองและเกิดการตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงกำลังนั่งเท้าคางหลับอยู่และมีกาละมัง ผ้า ซองของเจลลดไข้ละเก็กระกะห้องไปหมด  ร่างบางใช้มือคลำที่หน้าผากของตนเองก็สัมผัสได้ว่ามีเจลลดไข้แปะอยู่ ร่างบางเดาได้ว่าร่างสูงคงจะพาเค้ามานอนพักที่นี้แล้วดูแลเค้าทั้งคืนจนไม่ได้นอนแน่ๆ ร่างบางค่อยๆใช้มือถอดแว่นของร่างสูงออกมาแล้วพับวางไว้ข้างๆ

 

 

"หน้าตา...ก็ดีนิหน่า...ทำไมถึงเอาเจ้าแว่นหนาๆนี่มาบดบังซะล่ะ..."

 

 

ร่างเล็กพูดออกมาเบาๆและนั่งจ้องใบหน้าคมของคนร่างสูงอยู่นานก่อนจะจัดท่าให้คนตรงหน้านอนได้อย่างสบายมากขึ้น ร่างเล็กขยับตัวเตรียมจะไปทำความสะอาดห้องให้กับร่างสูงแต่เมื่อลุกขึ้นได้ก็เกิดอาการปวดหัวจี๊ดๆที่เกิดจากการนอนมากเป็นเวลานานจนต้องเอามือกุมขมับตัวเองทั้งสองข้างและมุดหน้าลงกับเตียง

 

 

"งื้ออออออ..."

 

 

เสียงร้องอู้อี้จากร่างเล็กปลุกให้ร่างสูงข้างๆสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

 

 

"(0_0) จินยองเป็นอะไร"

 

 

"ปวด...ปวดหัวอ่ะ!"

 

 

"เอ๊ะแว่น..."

 

 

ร่างสูงคลำแว่นตาขึ้นมาส่วมแล้วรีบพุ่งเข้าไปโอบจินยองที่ขดตัวอยู่อย่างรวดเร็ว

 

 

"ไหวมั้ย คงนอนเยอะไปหน่อยน่ะสิ ไม่เป็นไรนะ"

 

 

แจบอมใช้มือลูบกลุ่มผมนุ้มนิ้มสีดำเบาๆ

 

 

"นาย...ทำไมถึง...ดีกับฉันล่ะ"

 

 

"ฉัน...จะช่วยหาวิธีรักษานายเอง"

 

 

"จริงหรอ!!!"

 

 

"อือ...แต่..."

 

 

"หื้ม...?"

 

 

"นายต้องย้ายมาอยู่กับฉันจนกว่าจะรักษาเป็นปกติได้"

 

 

"ว่าไงนะ! นาย...จะให้ฉันมาอยู่ที่นี่...งั้นหรอ?"

 

 

"ใช่...ก็ถ้านายไม่โอเค...งั้นก็ไปให้คนอื่นหาวิธีรักษาแล้วกัน"

 

 

"เฮ๊อะ! แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่กับนายด้วยล่ะ!"

 

 

"ก็..."

 

 

"ว่าไง...?"

 

 

"ก็เวลาที่ฉันคิดวิธี..."

 

 

"..."

 

 

"คิดวิธีได้ นายก็จะได้ลองเลยไง!"

 

 

"(-"-)..."

 

 

"จริงๆนะ มันจะได้สะดวกเวลาที่ฉันดูแลนาย ฉันเป็นคนทำให้นายกลายเป็นแบบนี้...ฉันก็ต้องรับผิดชอบไง "

 

 

"สำนึกผิดแล้วว่างั้น?"

 

 

ร่างเล็กบนเตียงยื่นหน้าเข้าไปจ้องตากับร่างสูงที่นั่งอยู่กับพื้น แต่ร่างสูงก็ทนได้ไม่นาน ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วหลบตาร่างเล็ก

 

 

"อือ...แล้วสรุปว่ายังไง"

 

 

"ได้...เดี๋ยวฉันไปบอกแม่ก่อน...แล้วจะให้ฉันย้ายมาเมื่อไหร่ล่ะ?"

 

 

"เย็นนี้!"

 

 

"จะบ้าเร๊อะ!"

 

 

"เดี๋ยวขับรถไปส่งแล้วนายก็ไปเก็บของ จากนั้นฉันจะรอรับนายมาเลย"

 

 

"(-0-)"

 

 

"ไปเลยมั้ยล่ะ"

 

 

"น่ะ นาย...ระ รีบ..."

 

 

"เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน ส่วนนายฉันพึ่งเช็ดตัวให้เมื่อ 6 โมงเช้า แค่เปลี่ยนชุดก็พอ เลือกเอาในตู้ฉันเอาที่ใส่ได้ ถ้าเสร็จก่อนก็ไปรอที่ห้องนั่งเล่นเลย โอเคนะ เดี๋ยวฉันมา"

 

 

"ดะ เดี๋ยว เห้ย!"

 

 

ร่างเล็กนั่งเอ๋ออยู่บนเตียงเมื่อจู่ๆคนร่างสูงก็สั่งและพูดเองเออเองทั้งหมด แล้วก็พุ้งไปในห้องน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กก็ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปรอที่ห้องนั่งเล่น

 

 

"เฮ้ออออ แล้วฉันจะบอกแม่ว่ายังไงว่ะเนี่ย"

 

 

ระหว่างที่นั่งคิดหูก็กระดิกดิ๊กๆเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิด

 

 

"เสร็จแล้วไปกันเถอะ"

 

 

ร่างสูงวิ่งออกมาจากห้องแล้วลากแขนร่างเล็กให้วิ่งตามเขาไปแล้วยัดเค้าลงในรถคันหรู

 

 

"ย้า!!!!! ฉันพึ่งหายจากไม่สบายนะ!"

 

 

"ขอโทษๆ"

 

 

"นายรีบอะไรของนายเนี่ย"

 

 

"ก็ฉันดี!จะ..."

 

 

"ดี?"

 

 

"ดี..."

 

 

"...?"

 

 

"ดีด"

 

 

"ห้ะ!!! ดีด"

 

 

"ก็ฉันนั่งเฝ้านายเมื่อคืนไม่ได้นอนก็ เลยกินเอ็มร้อยยี่สิบเข้าไป"

 

 

"อ่อ...เอ็มร้อยห้าสิบ?"

 

 

"เออนั้นแหละ...รัดเข็มขัดด้วยสิ"

 

 

ร่างสูงติคนข้างๆก่อนจะเอี้ยวตัวไปดึงเข็มขัดมารัดให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ร่างสูงไม่ทันสังเกตุว่าใบหน้าของเค้ากับใบหน้าของตัวเล็กใกล้กันขนาดไหน แต่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ถึงกับตัวเกร็งเพราะว่าจมูกโด่งของเค้าเกือบจะชนเข้ากับแก้มเนียนๆของร่างสูงอยู่แล้ว

 

 

"ฉะ ฉะนทำเองได้หน่า..."

 

 

"ก็เห็นนั่งบื้ออยู่นี่ ใครจะรู้ และก็เลิกสงสัยสักที"

 

 

"รู้แล้วน่า..."

 

 

ร่างสูงเอี้ยวตัวกับไปทำหน้าที่ขับรถเหมือนเดิม

 

 

หลังจากที่รถยนต์คันหรูเคลื่อนที่ออกมาได้สักพักร่างเล็กที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นทำลายบรรยกาศเดดแอร์

 

 

"แล้ว..ฉันจะบอกแม่ว่ายังไงดีเนี่ย"

 

 

"เรื่องอะไร"

 

 

"ที่จะไปอยู่กับนายน่ะ"

 

 

"แม่นายไม่รู้เรื่องเจ้านี่หรอ"

 

 

ร่างสูงพูดพลางใช้มือจับเจ้าหูที่แผลออกมา

 

 

"แง๊ววว...เดี๋ยวก็ข่วนซะเลย"

 

 

ร่างเล็กร้องแง๊วหันหน้าไปเบะปากใส่ร่างสูงก่อนจะทำมือตะคุบอากาศแหย่ร่างสูงที่ขับรถอยู่ เมื่อร่างสูงได้เห็นก็อดที่จะหมันเคี้ยวไม่ได้ใช้มือหยิกแก้มใสใสไปหนึ่งที

 

 

"อ๊ะ!เจ็บนะ! ไม่เล่นด้วยแล๊ว"

 

 

ร่างเล็กนั่งกอดอกเบะปากงอนร่างสูงที่บังอาจหยิกแก้มของเค้าจนแดงเป็นรอยมือ

 

 

"โอ๋ๆ ขอโทษๆ"

 

 

"ชิ!"

 

 

"งอลหรอ ดีกัน"

 

 

ร่างสูงยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าร่างเล็ก

 

 

"เช๊อะ!"

 

 

"งั้นไม่รักษาให้..."

 

 

"ง่ำ"

 

 

"โอ้ย!"

 

 

"ลองไม่รักษาฉันสิ...นิ้วขาดแน่"

 

 

ร่างเล็กงับเข้าที่นิ้วก้อยของร่างสูง แล้วปล่อยก่อนจะหันมายิ้มเย๊ย

 

 

"หลังนี่รึป่าว...บ้านนาย"

 

 

"อ๊ะ! ถึงแล้วหรอเนี่ย!"

 

 

"เดี๋ยวฉันลงไปด้วย"

 

 

"นายจะลงไปทำไมเล่า!"

 

 

"เถอะน่า...นายมีหน้าที่แค่ไปเก็บของที่เหลือฉันเคลียเอง"

 

 

"นายจะเคลียร์อะไรไม่ทราบ!"

 

 

"เดี๋ยวก็รู้...(^_^)"

 

 

"ย้า! บอกเลยว่าฉันไม่ไว้วางใจนายเลยแม้แต่น้อย...นี่! นี่!"

 

 

"(^_^)"

 

 

ร่างสูงหันไปยิ้มให้กับร่างเล็กก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปยังหน้ารั้วกดออดที่บ้านของจินยอง

 

 

เมื่อจินยองเห็นอย่างนั้นจึงรีบกุลีกุจอลงจากรถทันที แต่ว่า...

 

 

'ที่ปลดล็อคอยู่ไหนว่ะ! เคยนั่งแต่รถเมลล์ รถหรูๆแบบนี้ไม่เคยนั่งโว้ย' จินยองบ่นในใจ

 

 

และยังไม่ทันที่จินยองจะหาที่ปลดล็อคเจอ บิดาผู้เป็นที่รักของเค้าก็เดินออกมาเปิดประตูรั้วและเชื้อเชิญนายอิมแจบอมเข้าบ้านอย่างเป็นมิตร

 

 

"ย๊าาาาาา!!! อยู่ตรงไหนเนี่ย"

 

 

แก๊ก

 

 

ในที่สุดก็เจอปุ่มแล้วววว จินยองรีบโดดลงจากรถแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าบ้าน

 

 

"พ่อแม่!"

 

 

"อ่าวจินยอง...ไปเก็บของสิลูก"

 

 

"ห้ะ!"

 

 

"ถ้าลูกได้เรียนกับแจบอมที่เค้าเคยใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา 1 ปีเต็มๆ มันจะทำให้ลูกเก่งภาษามากขึ้นสินะลูก"

 

 

"คะ ครับ"

 

 

"ปะเดี๋ยวแม่ช่วยเก็บของนะ"

 

 

แม่เดินนำขึ้นไปบนห้องก่อนส่วนจินยองหันไปมองแจบอมด้วยใบหน้าสงสัย ก่อนที่แจบอมจะขยิบตาให้หนึ่งที่แล้วหันกลับไปคุยกับพ่อต่อ...

 

 

"..."

 

 

"ย้า! จิมิน! อย่าเล่นกับหางพี่!"

 

 

"หางพิ้จินยอง...จริงๆหรอเนี่ยยยย!~"

 

 

"ดะ เดี๋ยวมันขาด! มะ มันเป็นชุดครอสเพลย์"

 

 

ว่าแล้วก็รีบวิ่งหนีจิมินขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก่อนหน้าที่จินยองจะมา

 

 

"สวัสดีครับคุณอา ผมอิมแจบอม เพื่อนของจินยองครับ"

 

 

"สวัสดีจ่ะ"

 

 

"คือว่าที่ผมมาวันนี้ ผมขออนุญาติคุณอาทั้งสองให้จินยองไปอยู่กับผมสักพักได้มั้ยครับ"

 

 

"หือ...?"

 

 

"ขออนุญาตินะครับคือว่าก่อนหน้านี้เมื่อปี 55 ผมได้มีโอกาสเป็นนักเรียนทุนแรกเปลี่ยนที่ประเทศญี่ปุ่น 1 ปี และ ปี 57 ผมได้มีโอกาสเป็นนักเรียนทุนแรกเปลี่ยนที่ประเทศอเมริกาครับ และจินยองมีความฝันที่อยากจะเป็นไกด์ซึ่งอาชีพนี้ต้องใช้ภาษาเป็นตัวสำคัญครับ  ที่ผมอยากจะบอกคุณอาคือ..."

 

 

"เธอจะช่วยให้จินยองได้ทำตามความฝันของเค้าได้...ใช่มั้ยจ๊ะ"

 

 

"ครับ"

 

 

"แล้วเธอจะดูแลลูกชายของฉันได้ใช่ไหมหืออออ..."

 

 

"แน่นอนครับ"

 

 

"เอางั้นก็ได้จ่ะ...(^_^)..."

 

 

"พ่อแม่!"