[Got7] รักเหมียวเหมียวฉบับอิมแจบอม Bnior Marknior

ลำดับตอนที่ #4 : รั ก เ ห มี ย ว ๆ : อีเหมียวแผงฤทธิ์ [100 เปอร์เซ็น]

 

 

1

 

 

 

 

 

17.00 น.

 

 

"...ไม่ได้ผล"

 

 

"ทั้งล้วงคอ ทั้งยาถ่าย...เค้าไม่มีแรงแล้วอ่ะ"

 

 

ร่างเล็กเดินโซซักโซเซออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าซีดเซียว และร่างกายที่อ่อนเพลีย หลังจากลองวิธีต่างๆที่แจบอมคิดทั้ง ล้วงคอ ทั้งกินยาถ่าย ทั้งยาล้างพิษ ยันกระโดดโลดเต้นตีลังกา ก็ไม่มีท่าทีว่าหูแมวและหางแมวจะหายไป จะมีก็แต่จินยองที่อ่อนแรงลงเรื่อยๆ

 

 

"...ไม่ไหวแล้ว"

 

 

ร่างเล็กเดินมาทิ้งตัวลงที่โซฟากลางห้องอย่างอ่อนแรง

 

 

"มีอีกวิธีนึง..."

 

 

"..."

 

 

ร่างสูงยกโน๊ตบุ๊คเครื่องบางขึ้นมาไว้บนตักเพื่อให้ร่างเล็กได้อ่าน ส่วน ร่างเล็กทำได้เพียงพยายามปรือตามองอย่างอ่อนแรง และไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยปากถามคนตรงหน้าด้วยซ้ำ

 

 

เนื้อหาในหน้าจอโน๊ตบุ๊คแสดงเรื่องราวของการได้รับคำสาป ถึงแม้ว่าร่างสูงจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เพราะสิ่งที่ร่างเล็กได้ดื่มเข้าไปนั้นก็คือยาที่เค้าทดลองเองกับมือไม่มีคำสาปเกี่ยวพัน แต่จากการที่เค้าทดลองวิธีการรักษาจากการได้รับพิษทางการทดลองทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมดแล้ว ก็ไม่มีวิธีใดทำให้หูและหางแมวของเจ้าตัวเล็กหายไปเลย

 

 

"จุมพิตรักแก้คำสาปงั้นหรอ...หึ" ร่างสูงอ่านด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อสุดขีด

 

 

ชื่อเนื้อหาบ่งบอกถึงความงมงายสุดขีดสำหรับร่างสูง มันเลยทำให้เค้าตัดสินใจที่จะพับโน๊ตบุ๊คเครื่องบางลงแล้วหันไปมองร่างเล็กที่ตอนนี้เข้าสู่ห่วงนิทราเพราะความเหนื่อยอ่อน

 

 

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปที่ครัวก่อนจะทำการชงน้ำเกลือให้ร่างเล็กได้เพิ่มแรง จริงๆแล้วตัวเค้าก็ได้บอกกับร่างเล็กแล้วว่า การกินยาล้างพิษ พร้อมกับยาถ่ายมันจะเป็นอันตราย แต่ร่างเล็กก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่ใจจนตัวเค้ารับมือไม่ไหวเลยต้องยอมให้กิน

 

 

"ก็รู้ว่าอยากจะหาย...แต่ก็หัดเชื่อฟังกันบ้างนะทีหลังน่ะ"

 

 

ร่างสูงนั่งลงพร้อมกับแก้วน้ำเกลือในมือ

 

 

"จินยอง...ลุกมาดื่มก่อนจะได้มีแรง"

 

 

ร่างสูงใช้เพียงเสียงเรียบๆในการปลุกจินยอง ซึ่งมันก็ไม่ได้ผล เปลือกตาของจินยองยังคงปิดสนิทพร้อมกับบริเวณแก้มที่มีสีแดงระเรือ

 

 

"จิน...เห้ นายไหวมั้ยเนี่ย"

 

 

เมื่อร่างสูงสัมผัสมือลงบนแขนของร่างเล็กเพื่อปลุกจากนิทราก็ต้องตกใจเมื่อร่างกาบของจินยองร้อนละอุ

 

 

"จินยอง! จินยอง! ไหวมั้ย"

 

 

"งื้อออออ...แจบอม...."

 

 

"ไปหาหมอเถอะ"

 

 

"ไม่...เค้าไหว...ไหนล่ะ...อีกวิธีน่ะ"

 

 

"ไม่! นายไม่ไหวแล้วจินยอง!"

 

 

ร่างสูงตะคอกใส่ร่างเล็กเสียงดังก่อนช้อนตัวร่างเล็กขึ้น

 

 

"จะ...ไปไหน..."

 

 

"ฉันจะพานายหาหมอน่ะสิ บอกแล้วใช่มั้ยว่ามันอันตราย!!!"

 

 

"ไม่ไป...ขอร้อง"

 

 

"ทำไม"

 

 

"สภาพเค้า...ไม่เอา..."

 

 

"แต่ถ้านายไม่ไปมัน..."

 

 

"ขอนอนพักก็พอ...นะ..."

 

 

ร่างเล็กมุดหน้าลงกับอกของร่างสูงตอนนี้คราบของเด็กแสบปากร้ายไม่เหลือแล้วเหลือเพียงแค่ลูกแมวเหมียวขี้อ้อนตัวน้อยๆในอกของร่างสูง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

19.00 น.

 

 

ตอนนี้ร่างเล็กอยู่บนเตียงในห้องนอนคอนโดของแจบอม ซึ่งแจบอมเองก็ดูแลและทำหน้าที่เช็ดตัวให้กับร่างเล็กที่นอนอุณหภูมิสูงตรงหน้า ร่างสูงเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงได้ไม่ยอมพายัยลูกแมวนี้ไปโรงพยาบาล และก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองเข้าไปอีกว่าทำไมเค้าถึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอของคนคนนี้ได้สักครั้ง

 

 

"ยัยลูกแมว...ยัย...เด็กดื้อ..."

 

 

ปากก็ว่าไปแต่ก็ยังนั่งเฝ้าคนตรงหน้าไม่ละสายตา เมื่อก้มลงมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าหนึ่งทุ่มกว่า ร่างสูงจึงถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของร่างเล็กออกมาปลดล็อคหน้าจอเข้าไปที่ เมสเสจ แล้วกดพิมบางอย่างส่งไป ก่อนจะเก็บให้เจ้าตัวที่เดิม

 

 

"ฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยนะ..."

 

 

ร่างสูงเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมคนที่ไม่เคยใส่ใจหรือสนใจ คนที่ไม่เคย ดูแลคนอื่นมาก่อนถึงได้ยอมทำให้กับเจ้าตัวเล็กตรงหน้านี้ และก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองเข้าไปอีกว่าทำไมเค้าถึงไม่สามารถปฏิเสธคำขอของคนคนนี้ได้เลยสักครั้งเดียว...

 

 

"ทำไมฉันถึงได้ยอมนายกัน...จินยอง"

 

 

ร่างสูงใช้มือปัดผมที่ปกใบหน้าหวานอยู่ออกเบาเบาก่อนจะประกบริมฝีปากเรียวลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มของคนตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'จุมพิตรักแก้คำสาป'

 

 

 

 

 

 

ฉันเป็นคนไม่เชื่อเรื่องงมงาย และฉันก็ไม่ได้จูบนายเพราะเชื่อเรื่องงมงายพวกนั้น...

 

 

ที่ฉันจูบนาย...มันเป็นเพราะ...ฉันสบสนในตัวเอง...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นายทำให้ฉัน...เสียความเป็นตัวเอง...จินยอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Next

"ว่าไงนะ! นายจะให้ฉันมาอยู่ที่นี่งั้นหรอ"

"ก็ถ้านายไม่โอเค งั้นก็ไปให้คนอื่นหาวิธีรักษาให้แล้วกัน"
 

To be continue