[Got7] รักเหมียวเหมียวฉบับอิมแจบอม Bnior Marknior

ลำดับตอนที่ #3 : รั ก เ ห มี ย ว ๆ : อีเหมียวแผงฤทธิ์ [50 เปอร์เซ็น]

 

 

1

 

 

 

06.55 น.

 

 

จินยองยืนดูดน้ำเต้าหูในถุงอยู่ที่หน้าประตูห้อง 777  คอนโดหรูย่านใจกลางเมือง ในมือพลางหยิบปาท่องโก๋เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

07.00 น.

 

 

เป็นไปตามการคาดเดาของจินยอง ประตูห้องถูกเปิดออกโดยอิมแจบอมในชุดนักเรียน

 

 

"หวัดดี"

 

 

จินยองยัดปาท่องโก๋ตัวสุดท้ายเข้าปากก่อนจะเอ่ยทักด้วยเสียงอู้ๆอี้ๆเพราะเคี้ยวปาท่องโก๋เต็มปาก

 

 

แจบอมหรี่ตามองก่อนจะใส่แว่นที่เดินเช็ดออกมาจากห้อง เมื่อภาพคนตรงหน้าชัดเจน แจบอมก็ถึงกับตกใจกระโดดหนีจนหลังชนประตู

 

 

"เห้ยแมว!...จะ จินยอง"

 

 

จินยองเองก็ไม่ปล่อยให้คนตัวใหญ่กว่าได้หายตกใจเดินสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวแล้วใช้แขนซ้ายท้าวประตูไว้ไม่ให้คนตัวใหญ่ขยับหนีก่อนจะยกมือขวาขึ้นไปตรงหน้าคนตัวใหญ่แล้วแกว่งถุงน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆที่พยายามจะดัดให้โหด

 

 

"ฉันซื้อน้ำเต้าหู้ฝาก...เข้าไปในห้องสิ...ฉันคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้ จินยองและแจบอมนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกกลางห้องของแจบอม

 

 

"นายอยู่คนเดียวงั้นหรอ"

 

 

"ใช่...มีอะไรก็ว่ามา...เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"

 

 

"นาย!...บอกวิธีที่จะทำให้ฉันกลับไปเป็นคนปกติเดี๋ยวนี้!"

 

 

"ก็บอกไปแล้วว่าไม่รู้เข้าใจบ้างมั้ย ฉันพึ่งจะทดลองเสร็จ แล้วนายก็ดื่มเข้าไปเลยอ่ะ"

 

 

"แล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะว่ามันจะเป็นแบบนี้เนี่ย! ไม่รู้แหละถ้าวันนี้ฉันไม่กับไปเป็นคนปกติก็อย่างหวังจะได้ไปโรงเรียนเลย"

 

 

"นายไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน ยัยลูกแมว"

 

 

"ก็ค่อยดูแล้วกันว่านายจะได้ไปโรงเรียนมั้ยวันนี้"

 

 

จินยองลุกขึ้นวิ่งไปขวางประตูเมื่อเห็นว่าแจบอมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

 

 

"...ถอยไป"

 

 

"ไม่!"

 

 

"นี่มันสายแล้ว...ถอยไป"

 

 

"ไม่! นายต้องรับผิดชอบ!"

 

 

"ก็บอกแล้วว่าไม่รู้วิธี"

 

 

"นายต้องรู้วิธีสิ นายเป็นเด็กหัวกะทิอันดับหนึ่งของโรงเรียนนะ!"

 

 

"ถ้าฉันรู้ฉันก็บอกนายไปแล้ว อย่าทำให้ฉันโมโหน่า ถอยมาแล้วไปโรงเรียนด้วยกันเดี๋ยวนี้!"

 

 

ร่างสูงกระชากแขนร่างเล็กที่ไม่ได้ตั้งตัวอย่างแรงจนเสียหลักชนล้มลงกับพื้น

 

 

"ฮึก...นาย...ไม่ได้มีหูมีหางโผล่มาแบบฉันนิ ก็พูดได้สิว่าจะไปโรงเรียน...ฮือออ ...คิดว่าฉันไม่อยากไปรึไง...อึก...แต่สารรูปฉันเป็นแบบเนี่ยจะไปโรงเรียนได้ยังไง...งื้ออออออออ"

 

 

เมื่อร่างเล็กเริ่มรู้สึกสู้พละกำลังจากร่างสูงไม่ไหวก็เลยล้วงสกิลการบีบน้ำตาออกมาใช้ในการต่อสู้แทน

 

 

"นี่...นาย...ร้องไห้หรอ"

 

 

"ปล่อย! ฉันเจ็บ!"

 

 

ร่างเล็กสะบัดแขนออกจากมือหนา

 

 

"ขอโทด...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ็บ"

 

 

"ฮึก...ฮืออออ...จะไปก็ไปเลย! โรงเรียนน่ะ! ทิ้งฉันให้ฉันเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์แบบนี้เนี่ยแหละ!...งือออ...ความฝันนักวิทยาศาสตร์ของนายมันสำคัญมากนิ...อึก...ความฝันการเป็นไกด์ของฉันมันต่ำต้อย...ไม่มีใครยกย่องเหมือนพวกวิทย์ๆเค้า...ฮือออ...พรุ่งนี้ฉันจะไปลาออกจากโรงเรียน...ฮึก...ฉันไม่กล้าไปโรงเรียนด้วยสารรูปแบบนี้หรอก...นายมันคนเห็นแก่ตัว...งื้อออออออออ"

 

 

"มันไม่ใช่แบบนั้น..."

 

 

"ไม่ใช่ได้ยังไง!...นายกำลังจะทิ้งให้ฉันกลายเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์อ่ะ! นายกำลังทำลายอนาคตและความฝันของฉัน...ฮืออออออ"

 

 

"ฉันไม่ได้จะทิ้งนาย...แต่ฉันไม่รู้วิธีเข้าใจมั้ย"

 

 

"ก็คิดสิ..."

 

 

"..."

 

 

"พี่แจบอม...ช่วยเค้าเถอะนะ"

 

 

"..."

 

 

"นะ...พี่แจบอมนะ"

 

 

ตัวเล็กกอดแขนแจบอมแน่นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่เบะอ้อนคนตรงหน้าอย่างน่าเอ็นดู

 

 

ร่างสูงก้มหน้าลงมองคนตัวเล็กที่เกาะแขนอ้อนไม่ยอมปล่อยก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วยินยอมแต่โดยดี

 

 

"เฮ้อออออ...เดี๋ยวโทรไปบอกอาจารย์ก่อนแล้วกัน"

 

 

"เย้!!!"

 

 

ตัวเล็กกระโดดชูแขนโหยงๆดีใจเหมือนเด็กน้อยได้ขนม หางเล็กๆแกว่งไปมาตามแรงกระโดด ร่างสูงที่ได้เห็นภาพคนตรงหน้าทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เป็นยัยลูกแมวแบบนี้...ก็น่ารักจะตายไป..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

wait...