[Got7] รักเหมียวเหมียวฉบับอิมแจบอม Bnior Marknior

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ into

ณ. โรงเรียน JYP High School เวลา 17.00 น.

 

 

 

นักเรียนชายร่างสูงส่วมแว่นสายตาหนาเตอะ สายการเรียนวิทย์ - คณิต กำลังทำการวิจัยตัวยาอยู่ในห้องแรปวิทยาศาสตร์ของทางโรงเรียน

 

 

"ขอให้สำเร็จทีเถอะ..."

 

 

ชายร่างสูงกล่าวก่อนจะหยดสารใสๆลงไปสามหยดในบีเกอร์

 

 

ซู่

 

 

เพียงไม่นานสารตัวนั้นเริ่มทำปฏิกิริยาจนรอบๆบีเกอร์เริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็ง

 

 

"เยสสสส! สำเร็จแล้ว!"

 

 

ชายร่างสูงยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อีกด้านหนึ่ง

 

 

"จินยอง ขึ้นไปส่งงานตึกวิทย์ให้หน่อยสิ"

 

 

"ไม่! พวกนายไปส่งเองสิ"

 

 

จินยองถูกพวกเพื่อนๆของเขาเดินอ้อนให้ไปส่งงานที่อาคารวิทย์ให้

 

 

"ก็พวกเราต้องไปซ้อมเต้นงานโรงเรียน จินยองไม่ได้มีซ้อมก็ไปส่งให้พวกเราหน่อยสิ"

 

 

"...ไม่"

 

 

จินยองยังคงเดินต่อไป แบมแบมหยุดเดินก่อนจะพูดขึ้น

 

 

"ถ้าจินยองไปส่งงานให้พวกเรา เอาขนมถุงนี้ไปเลย"

 

 

"นั่นมันขนมที่เอาไว้ตุนตอนซ้อมนะแบมแบม"

 

 

"เถอะน่า ซื้อใหม่ได้"

 

 

แบมแบมยื่นถุงขนมไปตรงหน้าจินยอง จินยองหยุดคิดก่อนจะ...

 

 

"ก็ได้...ฉันไม่ได้เห็นแก่กินหรอกนะ"

 

 

จินยองคว้าถุงขนมมาถือก่อนจะแบบมือรอรับสมุดงาน

 

 

"อ่ะ ขอบคุณมากนะเพื่อนรัก  โต๊ะอาจารย์แบงค์นะ"

 

 

แบมแบมและยองแจกระโดดกอดจินยองคนละหนึ่งทีก่อนจะวิ่งจากไป

 

 

"เฮ้ออออออ...นี่ฉันเรียนสายศิลป์นะ!"

 

 

จินยองบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปยังตึกวิทย์จนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องพักครู

 

 

"อาจารย์ ชื่ออะไรนะ...แบ แบ่ แบง..."

 

 

"แบงค์คับ...มาส่งงานหรอครับนักเรียน"

 

 

"คะ...ครับ...อาจารย์แบงค์ใช่มั้ยครับ"

 

 

อาจารย์ชายคนหนึ่งมาหยุดอยู่ด้านหลังจินยอง พูดขึ้นหลังจากที่เห็นจินยองยืนอ่านชื่ออาจารย์จากลายมือสุดสวยของเพื่อนๆทั้งสองคน

 

 

"ครับ...เธอ...ไม่ใช่เด็กสายวิทย์หรอถึงไม่รู้จักครู"

 

 

"ครับ ผมอยู่ศิลป์ภาษาครับ"

 

 

"อือออว่าแล้วเชียว...เข้ามาก่อนสิ"

 

 

จินยองเดินตามอาจารย์เข้าไปในห้องก่อนจะวางสมุดลงบนโต๊ะแล้วเตรียมจะเดินออกแต่ก็ต้องสะดุดตากับ...เจ้าเหมียวตัวน้อยที่กระโดดมาขวางหน้าแล้วเลื้อยแข้งเลื้อยขาเค้า

 

 

"ว่าไงเจ้าเหมียว...แมวอาจารย์หรอครับ"

 

 

จินยองทักทายเจ้าเหมียวก่อนจะนั่งลงไปกับพื้นเล่นกับเจ้าเหมียว

 

 

"แมวเจ้าแจบอมน่ะ ชื่อโนร่า"

 

 

"แจบอม...?เด็กกิ๊ฟเต็ดที่ใส่แว่นหนาๆหน้าแก่ๆไม่หล่อเลยน่ะหรอครับ"

 

 

"ฮ่าๆ เจ้านั่นแหละ พอดีมันมาฝากไว้น่ะ"

 

 

"แล้วเค้าอยู่ไหนล่ะครับ"

 

 

"ทำการทดลองอยู่ในแรปนู้น เธอจะไปดูก็ได้นะนักเรียน"

 

 

"แต่ผมเป็นเด็กสายศิลป์นะครับ"

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก (^_^)"

 

 

"งั้นผมขอแวะไปดูหน่อยนะครับ แล้วก็ลากลับบ้านเลย สวัสดีครับอาจารย์"

 

 

"สวัสดีครับนักเรียน"

 

 

 

โคกกกกกกกกกกก

 

 

 

จินยองเดินถือถุงขนมไปตามทางก่อนที่ท้องจะร้องดั่งเสียงฟ้าผ่า

 

 

"มันจะผิดกดมั้ยเนี่ยถ้ากินขนมบนตึกเรียน...คงไม่หรอกมั้ง"

 

 

จินยองขนมถุงสีแดงรูปปลาหมึกขึ้นมาเดินแกะจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแรปที่เปิดไฟสว่างอยู่ จินยองแง้มประตูก่อนจะปิดลงแล้วมองปลาหมึกแบนๆในมือ...

 

 

"ต้องกินให้หมดก่อน..."

 

 

จินยองตัดสินใจยัดขนมในมือเข้าปากจนหมดก่อนจะผลักประตูห้องแรปเข้าไปเจอกับร่างสูงที่ยืนหันหลังให้เค้าอยู่

 

 

จินยองตัดสินใจยื่นมือไปสะกิดแต่แล้ว...ขนมที่เค้าเคี้ยวอยู่นั้นก็ดันออกฤทธิ์พอดี จินยองห้าปากพ่นลมแล้วเอามือพัดๆใบหน้าแดงก่ำซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แจบอมหันกับมาพร้อมกับบีเกอร์ที่เค้าทดลองเสร็จ

 

 

"ฮ้าาาาาาาาาา!!! เผ็ด"

 

 

"นาย...อือหือ...กลิ่น..."

 

 

คนตัวสูงหลบหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อพอหันกลับมาเจอร่างเล็กที่ฮ้าปากใส่เค้าพร้อมกับกลิ่นปลาหมึก

 

 

"เผ็ด! เผ็ด! ขอน้ำหน่อย!"

 

 

ร่างเล็กคว้าบีเกอร์ในมือร่างสูงเตรียมจะกระดก แต่ร่างสูงก็พยายามยื้อแย่งกลับมา

 

 

"เห้ยๆ นายทำบ้าอะไรเนี่ย! กินไม่ได้นะ!"

 

 

"ฉันเผ็ด อย่ามางกน่า!!!!"

 

 

"กินไม่ได้นะ!!!"

 

 

ตัวเล็กเอาปากคาบบีเกอร์ก่อนจะใช้มือผลักก้นบีเกอร์ให้โด่งขึ้นจนน้ำเย็นเทลงปาก

 

 

"อ้าาาา ค่อยยังชั่วแบมแบมซื้อขนมบ้าอะไรมาเนี่ย"

 

 

ร่างเล็กใช้แขนเสื้อนักเรียนเช็ดปากก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ เกิดอาการ...ช็อคสุดขีด จนน้ำตาคลอ ใบหน้าที่ไม่หล่ออยู่แล้วของเค้ามันยิ่งไม่หล่อเข้าไปอีกเมื่อปากของเค้าอ้าออกเผยให้เห็นฟันหน้ายื่นๆของเค้า

 

 

"ทำงกไปได้แค่น้ำแก้วเดียวเดี๋ยวซื้อให้ใหม่ ไม่ต้องร้องไห้หรอก"

 

 

"นะ...นาย....นาย"

 

 

"ฉันชื่อจินยอง อยู่สายศิลป์ภาษา อาจารย์แบงค์บอกว่าเข้ามาดูได้อ่ะ ฉันขอโทษแล้วกันที่ทำให้ตกใจ"

 

 

"ฉัน...นาย...ฉันจะรับผิดชอบนายเองนะไม่ต้องห่วง"

 

 

ร่างสูงคว้าข้อมือทั้งสองข้างของร่างเล็กตรงหน้า ดวงตาเล็กๆตี่ๆมองไปยังร่างดวงตาแป๋วๆของร่างเล็กอย่างมุ่งมั่น

 

 

"หะ เห้ย! อะไร! ปะ ปล่อยนะเว้ย!"

 

 

ร่างเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากร่างสูง

 

 

"ฉันจะรับผิดชอบนายเองนะ"

 

 

"รับผิดชอบบ้าบออะไรเล่า! ปล่อยยยย!!!!!"

 

 

"ฉันจะไม่หนีไปไหน นี่เบอร์ฉัน อย่าแจ้งตำรวจนะ ฉันจะรับผิดชอบนายแน่ๆ"

 

 

"ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ!"

 

 

"..."

 

 

"อ๊ะ!...ปล่อยมาได้!"

 

 

ร่างสูงปล่อยมือจากร่างเล็กด้วยใบหน้างงๆจนร่างเล็กหงายหลังก้นกระแทรกพื้น

 

 

"นาย...ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ อย่างเช่นแบบ ใจสั่นไรงี้อ่ะ"

 

 

"รู้สึกบ้าบออะไรล่ะ!...อ๊าาาา เจ็บชะมัด แล้วก็ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันทั้งนั้นแหละ! เรียนเยอะจนบ้าไปแล้วรึไง!นายน่ะ!"

 

 

ร่างสูงเอียงคอมองอย่างงงๆก่อนจะหันไปที่โต๊ะแล้วทุบอย่างแรงจนร่างเล็กสะดุ้ง

 

 

"นะ นาย ไม่เป็นไรใช่มั้ย...งั้นฉันไปก่อนนะ"

 

 

ร่างบางรีบลุกขึ้นจากพื้นโดยลืมความเจ็บปวดที่ก้นอย่างปริกพิ้ง พอคว้ากระเป๋านักเรียนและถุงขนมได้ก็รีบเผ่นออกจากห้องทันที

 

 

'ให้ตายสิ ฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่ว่ะเนี่ย! เด็กวิทย์นี่หน้ากลัวชิพเป๋งเลย'

 

 

จินยองคิดในใจก่อนจะรีบวิ่งลงอาคารและวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

19.00 น.

 

 

สวัสดีครับ ผมจินยอง ตอนนี้ผมพึ่งทำการบ้านเสร็จครับ เย่ๆ ดีใจจังเลย ^_^ ขณะที่ผมกำลังนั่งบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง...

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

"จินยองลูกลงมากินเข้าได้แล้ว"

 

 

"ครับแม่เดี๋ยวผมลงไปครับเดี๋ยวจัดตารางสอนก่อน"

 

 

ผมลุกขึ้นจากเตียงแง้มประตูไปส่งยิ้มให้แม่

 

 

"จ่ะรีบๆลงมานะวันนี้มีปลาทูทอดด้วย"

 

 

"ว้าวววววว จริงหรอครับ เดี๋ยวผมรีบลงไปเลยครับ"

 

 

แม่ยื่นมือมาลูบผมซึ่งมันทำให้ผม เคลิบชะมัดยาท เอ๋...ทำไมรู้สึกแปลกๆที่ก้นนะ

 

 

"จ่ะ ที่คาดผมน่ารักดีนะลูก แม่ไปล่ะ รีบๆลงมานะ"

 

 

"ครับ...เอ๋"

 

 

แม่ปิดประตูแล้วทิ้งประโยคแสนงงงวยไว้ให้ผม...ที่คาดผมงั้นหรอ...ผมเอามือจับที่หัวของตัวเองก่อนที่มือจะไปสะดุดกับ...อะไรนุ้มๆที่ยื่นออกมา

 

 

"เห้ย!!!!!!!!"

 

 

ผมแหกปากวิ่งไปยังกระจกก็พบว่า...เมี้ยว มีหูแมวสีดำสีเดียวกับสีผมงอกออกมาจากหัวผมทั้งสองฝั่ง...ผมใช้มือพยายามจะดึงออกแต่มันทำให้มัน...เจ็บชะมัด

 

 

"โอ้ยๆๆ อะไรกันเนี่ย...มาได้ยังไง"

 

 

ผมใช่มือลูบที่หูที่ไม่ได้รับเชิญของผมทั้งสองข้าง (0_0) ใครแกล้งว่ะ! เดี๋ยวนะ ก็อยู่คนเดียวนี่หว่า...

 

 

"จินยองลงมากินข้าวได้แล้วลูก จิมินหิวแล้ว"

 

 

เสียงแม่ตะโกนมาจากชั้นล่าง [จิมินน้องสาวแสนซน อายุ 5 ขวบ ของจินยอง]

 

 

"ครับๆ"

 

 

เอาไงดีล่ะเนี่ย

 

 

ลงไปทั้งอย่างนี้แหละว่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โต๊ะอาหาร ขณะที่กำลังนั่งกินข้าว

 

 

"จินยอง...ที่คาดผมอะไรของลูกน่ะ"

 

 

พ่อพูดขึ้น

 

 

"มันเป็นเทรนน่ะครับพ่อ (^_^)"

 

 

ผมตอบไปส่งๆก่อนจะก้มหน้ากินปลาทูแสนอร่อยตรงหน้า

 

 

"จิมิน! ไปทำอะไรข้างหลังพี่เค้าล่ะค่ะลูก"

 

 

แม่พูดขึ้นแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงกินต่อไป

 

 

"จิมิน! ทำอะไรลูก"

 

 

"เล่น...เล่นกับหางพี่จินยองค่ะ"

 

 

พรวดดดดดดด

 

 

น้ำส้มที่ผมยกขึ้นดื่มอยู่ถูกพ่นไปเต็มๆหน้าพระบิดาที่รักและเคารพเต็มๆก่อนจะหันหลังกับไปดูที่ด้านหลังเก้าอี้

 

 

ภาพที่เห็นทำผมแทบช็อคเมื่อ จิมินกำลังกระโดดคว้าหางที่แกว่งไปมาที่มันออกมาจากก้นผม...ผมรีบลุกขึ้นพรวดแล้ววิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจคำพูดหรือเสียงเรียกจากพ่อและแม่

 

 

 

 

 

 

"จินยอง...หน้าพ่อ..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!"

 

 

ตอนนี้ผมยืนมองสารรูปตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ...แมว...แมว...แมว...ทำไมผมถึงได้มีหูกับหางงอกออกมาได้ล่ะเนี่ย...ผมยืนเท้าเอวพินิจพิจารณาก่อนมือจะค่อยๆไหลไปในกระเป๋ากางเกงซึ่งมีกระดาษอะไรขย้ำๆอยู่ ผมจึงล่วงมันออกมาคลี่

 

 

'01XXXXXXXX แจบอม...'

 

 

"หมอนั่น...ให้มาทำ..."

 

 

'ฉันจะรับผิดชอบนายเอง'

 

 

'นาย...ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ'

 

 

"..."

 

 

"...คงไม่ใช่ว่า..."

 

 

จินยองรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรในกระดาษอย่างรวดเร็ว






 

 

บำหนด บทนำ มาแว้วววววววววววว

เย่ๆ เค้าจะพยายามอัพทุกวันหรือวันเว้นวันนะค่ะ

เป็นกำลังใจในการแต่งเรื่องแรกของเค้าด้วยนะค่ะ