คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ท่านหิับนุสบายีหรือไม่ เมื่อเย็นวานนี้หิเศเล้าเมียายพัน์สิ้นเสียแล้ว ลูยัสาวอยู่เลยแท้ๆ อัศวภาย์ไม่มีลูาย พ่อิว่าุูละมีน้ำใอยู่บ้าระมั มาบวส่ท่านป้าเสียหน่อย มิลำบาว่าแร
พ่อ
วัรัสรร์สถิ
“ท่านหิ...เสวยสัหน่อยเถิเพะ” แม่บ้านให่วัเ้าพระยาล่าวเสียเรือ นาสสารสาวรุ่นที่พับเพียบหน้าศพหม่อมเ้าเศเล้า อัศวภาย์ เหลือเิน
“แม่อ...ท่านแม่...ท่านแม่สิ้นแล้ว” หล่อนสะอึสะอื้นเปล่เสียไม่เป็นำ อ้อมแนอเสื้ออมาราแนบอ หยาน้ำาไหลรินลพื้นน่าเวทนา
‘โถ แมุ่ ำลัสาว ะาแม่อย่านั้นหรือ’
“ท่านหิเพะ ท่านแม่ทรสบายแล้ว ท่านมิ้อเ็บายอีแล้วนะเพะ” แม่ประอลั้นน้ำาโอบอร่าเล็อสาวแรรุ่น
“โฮ...แม่อ”
เ้านายและบ่าวแบ่ปันวามเศร้าให้ันมิน้อยหน้า ร่าสูอบุรุษรา้าวเ้ามาใล้ ยืนเหนือศีรษะอัรเล้า เอ่ยเสียแหบ
“หิัร”
เ็สาว่อยๆ เยหน้าเปรอะน้ำามอบุรุษผู้นั้น พลัน็เบะปาร้ออย่าลั้นไม่ไหว
“เส็ปู่ ฮือ...” ร่านั้นผละออาอแม่ประอ เอนศีรษะแนบพระ์พระอ์เ้าสฤษิ์รัสรร์ “ทำไมท่านแม่ึทิ้หิไปเพะ หิทำอะไรผิ” เสียใเหลือเิน วามทุ์นี้หนัเินะรับไหว ิริยาึอ่อนแรเหลือประมา
หม่อมในเส็พระอ์ายทนไม่ไหว ใหิราสะเทือนไม่่าาราสุลอัศวภาย์ นี่ไ้่าวว่าท่านหิัรำลัะสอบเ้าเรียน่อ เิเรื่อเ่นนี้ใระทำใสอบไหวันเล่า หม่อมวัยราึลูบหลัปลอบัิยนารี
“ท่านหิหยุร้อ่อนนะะ ย่าะพาไปนั่พั”
ุย่ามุน่าเมานั ท่านอ่อนแรแล้วแท้ๆ ยัประอหลานสาวพาไปพัที่เ้าอี้รับรอไหว
ที่เ้าอี้ยาวแถวหน้าสุนั้น พระอ์เ้าพิพันศัิ์ทรอ้าพระพาหารอรับร่าบอบบาอพระธิา ัรเล้าุใบหน้าเปรอะเปื้อนับพระอุระ
สาวน้อยพูอะไรไม่ออ ท่านพ่อเอ็มิไ้รัสอะไรเ่นัน ทำไ้เพียใ้วามเียบปลอบันและัน
“เส็ย่าำลัไปรับน้ำหลวอาบศพ เส็ปู่่อะเป็นอ์ประธานในวันนี้”
“โฮ...” นี่หรือือำปลอบใ พระอ์พัน์่าพระทัยร้ายเสียริ
“พระอ์าย” ‘น้ามุน’ อท่านทูลเสียเ้มและส่ายหน้าเป็นารบอว่า ‘มิวร’
พระอ์เ้าพิพันศัิ์ทรสบาอาสะใภ้ทรยมุมพระโอษ์ึ้นเล็น้อยให้ผู้สูวัย
“ลูสาวอายรับไ้รับน้ามุน ้อรับให้ไ้” ท่านรัสพลาลูบผมเาสวยเบาๆ เ็นนี้เป็นวใอท่านั้แ่แรเิ “แม่เาเ็บมานานแล้วนะหิ ให้เาไปเถอะ หิอยาเป็นหมอ หิ้อเ้าใีวิ”
พระำรัสนั้นเรียเสียร้อไห้ออมาอี สาวน้อยส่ายหน้า...ทำใไม่ไ้หรอ ทำไม่ไ้...
แเหรื่อมามายหลั่ไหลมาแสวามเสียใ่อวามสูเสียในรั้นี้ ทุท่านเวทนาท่านหิน้อยเหลือเิน ร่าผ่ายผอมอหม่อมเ้าเศเล้านอนอยู่ลาศาลา เ้าพนัานเิน้ำหลวอาบศพไว้บนโ๊ะหน้า[U2] เศียรหม่อมเ้าเศเล้า รั้นาิสนิทและแเหรื่อรน้ำันหมแล้ว พระอ์เ้าสฤษิ์รัสรร์ หรือเส็พระอ์าย่อ ผู้เป็นประธานในพิธี ึประทานน้ำหลวอาบศพเป็นพระอ์สุท้าย าม้วยน้ำมิ้น น้ำอบ เสร็แล้วทรถอยออมา ไม่้าร่าที่นอนนิ่็ถูเิลหีบั้สวพระอภิธรรมในืนแร ลำับั้นอนเป็นไปอย่ารวเร็วแ่ถู้อามประเพี ามพระประส์อพระอ์เ้าพิพันศัิ์ผู้เป็นสวามีอท่านหิ ัรเล้านั่มอารระทำอันรวเร็วนั้นนิ่ัน
“ายพัน์ ะไม่ให้หิัรไ้ทำใหน่อยหรือลู” พระอ์เ้าสิรินภิลาส หรือเส็พระอ์หิเื้อ ทรปรารภ
พระอ์ายทรหันพระพัร์สบพระเนรพระมารา ราบทูละทรยพระหัถ์ึ้นประนมฟัสว “ัานให้เสร็เร็วๆ หิะไ้เลิเศร้าเสียที”
พระมาราทรหันไปทอพระเนรพระอ์ายอย่ามิเื่อพระรร
“ลอสิบเ็ปีที่ผ่านมา ลูรัหิเศบ้าไหม” พระโอรสรัสเหมือนับว่ามิเยมีวามผูพันประทานแ่พระายาเลยระนั้น
พระอ์ายแย้มพระสรวลบาๆ แล้วมีรับสั่อบ
“เส็แม่ทรทราบอยู่แล้ว” พระอ์ายทอพระเนรรูปอหิามพลาราบทูลเส็พระอ์หิเื้อ
เส็สะท้านพระทัยนั...สิบแปปีมิไ้ทำให้ใอายเปลี่ยนไปเลย
“ท้อรึยัล่ะ ผู้หินนั้น” ท่านเพียแ่รัสประ มิทรนึว่าพระโอรสะอบลับมาเ่นนี้
“ท้อแล้วระหม่อม หิัรำลัะมีน้อ”
ความคิดเห็น