นิยาย Dek-D
อ่านแบบไม่มีโฆษณาที่แอปนิยาย Dek-D
SF krishan ฉันยังอยู่ข้างๆเธอ
คนที่สามรถทำให้เราได้ทุกอย่างโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน จะมีสักกี่คน
ผู้เข้าชมรวม
492
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
492
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 14 มี.ค. 56 / 14:33 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
น้อยนนัที่ะเอับวามรัที่ริใ นที่สามรถทำให้เราไ้ทุอย่าโยไม่หวัสิ่อบแทน ะมีสัี่น ที่รัเรา้วยวามรัอันบริสุทธิ์ ไม่ิทำร้าย ะมีสัี่นที่อยู่้าๆเราไม่ว่าะเิปัหาหนัหรือเบา สำหรับผม ผมไ้เอับนนนั้นแล้ว เารัผมาใริและไม่เยหวัอะไราัวผมเลยเ้าีับผมมาๆ....
...ริส.....
ผมเอเาในวันที่ผมไม่เหลือใร พ่อับแม่อผมประสบอุบัิเหุทารถยน์ เสียีวิทัู้่ผมเสียใมาในอนนั้น ผมพยายามะบอลาโลที่โหร้ายใบนี้ แ่เา็เ้ามา่วยีวิผม มาเือนสิผม บอให้ผมรู้ัรััวเอ โลนี้ยัมีวามสวยามอีมามายที่รออยู่
นับาวันนั้นเป็น้นมา ริส็้าวเ้ามาในีวิอผม เ้าูแลผมทุอย่าสอนให้ผมเ้มแ็และหัเผิหน้าับปัหา้วยัวเอ บาสิ่บาอย่าบอให้ผมไว้ใเา ผมสามารถเล่าทุสิ่ทุอย่าให้เาฟัไ้ ริสะอยรับฟัและ่วยแ้ปัหาที่หนัหนาให้ผมมาโยลอและยัอยให้ำลัใผมเสมอมา วันเวลาผ่านไป ริส็เ้ามาเิมเ็มส่วนที่มันาหายไปาใอผม นผมเริ่มรู้สึีๆับริสและมัน็แปรเปลี่ยนเป็นวามรัโยที่ผมเอ็ไม่รู้ัว ผมไม่ล้าเอ่ยวามในใอผมให้อีนรู้ เพราะผม็ไม่รู้ว่าเ้าิยัไับผม นวันนึเ้าพาผมไปที่สวนสาธาระแห่หนึ่ ที่นั่นสวยามมาเาพาผมเินเ้าไป้าใน รไปที่น้ำพุรลาสวนเรานั่เล่นที่ลานน้ำพุันสัพั ่อนที่เาะลุึ้นมายืนรหน้าผม เาเอื้อมมือมาุมมือผมพร้อมับยื่นอุหลาบสีาวมาให้
“ ันรัเธอนะวาน้อย....เรามาเป็นแฟนันนะ”ริสพูพร้อมับระบายยิ้มบาๆมาให้ผม ผมรู้สึร้อนผ่าวที่ใบหน้า และอุ่นๆที่อบา เอื้อมมือที่สั่นไหวไปรับอไม้มา้วยวามีใ รู้สึเหมือนัวเอลอยว้าอยู่ในอาาศ วามื้นันไู้ลืนเสียอผมไปหม ผมทำไ้เพียพยัหน้ารัวๆให้ับนรหน้า นริสลัวผมะอหัายเลยว้าผมไปอไว้แน่นเราสอนยิ้มให้ันและัน่อนะพาันเินออมาาสวนสาธาระแห่นั้น
นับั้แ่วันนั้นริส็ูแลผมมาเป็นพิเศษ ผมรู้สึมีวามสุมา ผมีใที่มีเ้าอยู่้าๆผมเสมอผมไม่เยรู้สึเหาอีเลยนับั้แ่เราบัน วามรัอเราสอนราบรื่นมาโยลอ
.....นวันนึ.....
วันนี้ผมับริสมาเินเล่นในสวนสาธาระที่เราสอนอบมานั่เล่นันประำ ผมหย่อนัวนั่ลบนสะพานริมสวนสาธาระ สะพานแห่นี้สร้าเป็นทาเินเื่อมลไปถึศาลาลาน้ำ ผมปล่อยาทั้สอ้าไวเล่นไปมาในอาาศ่อนที่อีนะเินมาทรุนั่ล้าๆายผม ผมเอนหัวลไปบับไหล่ว้าอน้าๆาย หลับาลึมับอาาศบริสุทธิ์ ที่นี่เียบและสบมาริๆ
“ริส พรุ่นี้็รบรอบสามปีที่เราบันแล้วนะ”
“.........” ไม่มีเสียอบรับใๆาน้าาย ผมลืมาึ้นมอหน้าเา แววานิ่ๆอริสเหม่อมอออไปยัผืนน้ำเบื้อหน้า ผมยศีรษะัวเอออาไหล่ว้า พลา้อมอเ้าไปในแววาออีน
“เป็นอะไรรึเปล่าริส ไม่สบายเหรอ”ผมเอ่ยปาถามเาออไป วันนี้ผมรู้สึว่าเ้าูนิ่ๆไปนะหรือว่าผมิไปเอ
“เอ่อ..เปล่าหนิ” ริสสะุ้เล็น้อย่อนะใ้มือมาโน้มศีรษะผมลไปพิับไหล่เ้าามเิม
วันนี้ริสูเียบผิปริ อาเพราะ่วนี้ใล้สอบเ้ามหาลัยหรืออาเป็นเพราะทีมบาสที่เาเป็นัปันทีมแพ้ารแ่ัน็เป็นไปไ้ ผมเหลือบสายาไปมอริส แล้ว็หันลับมาถอนหายใ้วยวามเป็นห่วแ่ผม็ทำไ้เพียแ่นั่ อยู่้าๆเาเียบๆอย่าน้อยให้เาไ้รู้ว่ายัมีผมอยู่รนี้้าๆเาเสมอ
ผมลุึ้น้อมอรอบใบหน้าม แววาหม่นๆายแววเศร้าับสีอใบหน้าที่ีาอเาในเวลานี้ทำให้ผมรู้สึไม่สบายใอย่ามาผมละสายาาริสมอไปยัเวิ้น้ำและผืนฟ้าเบื้อหน้า
“อ๊ะ ริสูนั่นสิ” ผมี้มือไปทา้อนเมลุ่มเล็ๆที่่อรวมันนูล้ายับรูปหัวใ
“สวยัเนอะ”ผมพูพร้อมับหันไปมอหน้าริส แววาเายัหม่นเศร้าอย่าัเน
“ลู่หาน.....”ริสมอสบาผมนิ่และเอ่ยื่ออผมออมาอย่าแผ่วเบา ผมมอเห็นวามสับสนปนัวลใในแววาอริส ริสเอื้อมมือมาับมืออผม แววาวูบไหวล้ายับะร้อไห้
“เราเลิันเถอะ” ราวับมีสายฟ้าฟาลมาลาใ ผมมอหน้าอีน้วยวามไม่เื่อ ่อนะเอื้อมมือไปว้ามืออริสที่ำลัะปล่อยามือผม
“ทะ...ทำ..ทำไมล่ะริส..”ผมละล่ำละลัถามออไป้วยวามยาลำบาเหมือนมีอะไรุอยู่ในอ อบาร้อนผ่าว น้ำใสๆ่อยๆไหลรินออมานอวา
“เรา..เราไม่ไ้รัลู่หานแล้ว” ผมอึ้ับำพูอริส ริสปล่อยมือาผมแล้วหันหน้าไปทาอื่น
“ไม่...ไม่ริ...ไม่ริใ่ไหมริส....ริสอบเรามาสิ” ผมเอื้อมมือไปว้าใบหน้าอเ้าให้หันมาเผิหน้าับผม
“บอมาสิริส บอเรามา ว่าริสไม่ไ้รัเราแล้ว ริสโหเราใ่ไหม”ผม้อเ้าไปในวามออีฝ่าย ผมเห็นแววาอริสูปวร้าวมาๆแ่ริส็ปัมือผมอออย่าไม่ไยีพร้อมับเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“มันือวามริลู่หาน นายวรยอมรับมันไ้แล้ว” น้ำเสียราบเรียบอริสที่พูออมา ทำลายวามหวัอผมที่ิว่าเาแ่ล้อเล่นลสะบั้น น้ำามามายไหลพรั่พรูอาบทั้สอแ้ม วามรู้สึเ็บปวแล่นเ้าที่หัวใไม่อยาเื่อเลยว่านที่มาเิมเ็มส่วนที่าหายไปให้ีวิผม ือนๆเียวับับที่ทำลายหัวใผมนแหลสลาย เหมือนโลทั้ใบหยุหมุน มีเพียแ่น้ำาอผมที่ยัไหลออมาไม่หยุ ริสลุึ้นยืน่อนะหันหลัเินาผมไป ผมรีบลุึ้นวิ่ามริสไปและสวมอเ้าไว้
“ริส อย่าทิ้เราไปเลยนะ บอมาสิ ว่าเราทำอะไรผิ”
“ไม่ลู่หาน ลู่หานไม่ผิ นผิือริสเอนะ” ริสหันลับมาสบาับผมเศร้าๆแววาเ้าูเ็บปวไม่น้อย ่อนที่เ้าะยมือึ้นมา่อที่วาผมเหมือนะเ็น้ำาให้ แ่แล้วุ่ๆเา็สะบัมือลไปำแน่นอยู่้าลำัว
“ัใาริสนะ แล้วทุอย่ามันะบ”นำเสียอ่อนโยนอริสทำให้น้ำาอผมไหลลมาอย่าหนั ผมทรุลไปอับพื้น เยหน้ามอริส เ้ามอสบาับผมรู่นึ ่อนะหลับาและำมือแน่นนเส้นเลือปูึ้นมาและหันหลัเินาไปโยไม่หันลับมามอผมอีเลย
เ้าวัน่อมาผมไปหาริสที่บ้านแ่เ้า ผมไม่ยอมให้เรื่อมันบ่ายๆแบบนี้หรอนะผมเินมาเรื่อยๆนถึหน้าบ้านอริสเ้ายืนรน้ำ้นไม่อยู่หน้าบ้านแววาูเหม่อลอย ผมำลัะเอ่ยเสียเรียเ้าแ่็มีผู้หินหนึ่เินออมาาในบ้านหน้าาเหมือนเพิ่ื่นนอนไร้เรื่อสำอา์เินรลมาหาริสพร้อมับรอยยิ้มหวานที่หวานมาๆ
“เพราะเหุนี้ใ่ไหม ถึไ้ทิ้ันน่ะ”ผมะโนถามออไป ริสหันมามอผม้วยแววาใ ่อนที่แววาทั้สอ้าะนิ่สนิท
“ใรเหรอริส” ผู้หินนั้นถามออมา
“อืม แล้วทีนี้ะเลิวุ่นวายไ้รึยั”ริสเลี่ยที่ะอบำถามผู้หินนั้น แล้วพูับผม
“พิสูน์สิ ว่าริสไม่ไ้รัเราแล้ว”ผมพูออไปน้ำาไหลออมาอีแล้ว
“ไ้” ริสพูบ็โน้มใบหน้าลประบปาับผู้หินนั้นทันที ผมรู้สึ็อับภาพรหน้า น้ำายัไหลออมาอย่า่อเนื่อริสยัไม่ละริมฝีปาออปาอิ่มยัูันริมฝีปาบาอยู่อย่านั้นนเป็นผมเอที่ทนเห็นภาพนั้นไม่ไ้่อนะ วิ่หนีออมาานทั้สอ ภาพเมื่อี้ยัิรารึใผมอยู่ น้ำาไหลพรั่พรูออมาโยที่ผมไม่ิะเ็อี ผมวิ่มาถึห้อนอนอัวเอ่อนปิลอนและร้อไห้ออมาอย่าหนั
หลัาวันนั้นผมัสินใทิ้ทุสิ่ทุอย่าที่ีนและสอบิทุนไปเรียน่อมหาลัยที่เาหลี ผมไม่อยาีวิอยู่ที่นี่ ที่ที่มีแ่วามทรำอันเ็บปวอผมับเา ผมไม่สามรถทนเห็นมันไ้อีแล้ว
4 ปี่อมา....
ผมเรียนบและไ้ลับมาที่นี่อีรั้ ที่สวนสาธาระแห่เิม ที่ที่เาทิ้ผมไป ที่นี่ยัสภาพเิมไม่เปลี่ยนแปล ผมเินมาที่สะพานแห่เิมที่ที่ผมับเาอบมานั่้วยันและเป็นที่ที่เาบอเลิผม ผมเอนายลนอนราบไปับสะพานสอาปิสนิท ทิ้ัวเอลสู่วามหลัอันเ็บปวน้ำใสๆไหลลมาาหาา ผมิถึเ้ามา ไม่ว่าเวลาะผ่านไปี่ปี ผม็ไม่เยลืมเ้าไ้เลย
ผมนอนเล่นที่สะพานสัพั่อนะยนาฬิาึ้นมาูเวลา เมื่อเห็นสมวรแล้วผม็ลุึ้นยืนและเินออมาาสะพาน เินมาสัพั็นับใรนหนึ่ ่ออไม้สีาวอเธอร่วลับพื้น
“อโทษฮะ”ผมล่าวอโทษและ้มลเ็บอไม้ยื่นให้เธอ
“ลู่หานใ่ไหมลู” ผมเยหน้ามอผู้หิรหน้าแบบเ็มา ผู้หินนี้ือแม่อริส ผมยิ้มให้ท่านเล็น้อย แล้วแม่อริส็เอื้อมมือมาลูบหัวผมเล่น้วยวามเอ็นู
“น่ารัึ้นเยอะเลยนะลู ไม่เอันนานเลยนะ”แม่ริสพู่อนะส่รอยยิ้มอบอุ่นมาให้ผม
“แล้วแม่ะไปไหนเหรอฮะ ให้ผมไปส่ไหม”ผมยิ้มให้ท่าน ่อนที่ท่านะยิ้มอบผมลับมา้วยแววาเศร้า
“ใรอ่ะะแม่”เสียผู้หินนึ ัึ้นทา้านหลัผมและแม่ริสหันไปมอพร้อมัน พอเห็นหน้าเธอผม็ำไ้ทันทีว่านี่ือ ผู้หินนั้น นเียวับทีู่บับริสเมื่อสี่ปี่อน เธอเินรเ้ามาหาแม่ริสทันที
“อ๋อ นี่ลู่หานน่ะลู นที่แม่เล่าให้ฟับ่อยๆไ” เธอพยัหน้ารับ่อนที่ะหันมายิ้มให้ผม
“ั้นไปับพวเรานะ”เธอเินมาับมือผมและูมือแม่ริสเินออมา ผมที่ทำอะไรไม่ถูไ้แ่เินามเธอเ้ามาเียบๆ เราสามนเินเลยสวนสาธาระออมาทา้านหลั มาหยุอยู่รที่แห่หนึ่ทำเอาหัวใผมหล่นวูบ เนินินเล็ที่มีห้าึ้นเียวี ล้อมรอบไป้วยอไม้มีแผ่นหินอันหนึ่ั้ระห่านอยู่รนั้น
“อู๋ อี้ฟาน” ผมอ่านื่อบนแผ่นหินนั่นเบาๆ แล้วู่ๆน้ำามามายที่ผมลั้นมันไว้นานแสนนาน้ไหลออมาโยไม่หยุหย่อน นภาพรหน้าพร่ามัวไป้วยม่านน้ำา ผมพูอะไรไม่ออไ้แ่หันหน้าไปทาผู้หินนั้น้วยสายาที่เ็มไป้วยำถาม เธอยิ้มให้ผมหนึ่ที่อนะประอแม่ริสไปวาอไม้ไว้ที่แท่นหินและเธอ้หันมาพูับผม
“พี่ื่อ ฟานี่นะ เป็นพี่สาวแท้ๆอริส” ฮะ อะไร พี่สาว ริสมีพี่สาวทำไมผมไม่รู้ล่ะ
“ริสเ้าเป็นโรเนื้ออในสมอั้นรุนแรน่ะ พอเารู้เ้า เา็เอาแ่เศร้าและเป็นห่วเธอลัวว่าเธอะเสียใมา เาวาแผนบอเลิเธอเพื่อให้เธอัใาเา ะไ้ไม่เ็บมาในวันที่เาาไปน่ะ เาไม่อยาทำให้เธอ้อเสียใเพราะเาหรอน่ะลู่หาน เ้ารัเธอมานะ”พี่สาวอริสหันมายิ้มบาๆให้ับผม ่อนที่ะมอไปที่แผ่นหิน ผมหันมอามเธอ ่อนที่เธอะพู่อ
“่อนเ้าาไปน่ะ เ้าเอาแ่เรียถึเธอนะลู่หาน และยับอให้พวเราพาเ้ามาอยู่ที่นี่เพราะมันเป้นที่อเ้าับเธอ”พี่สาวริสพู่อนะยิ้มบาๆให้ับแผ่นหิน
“ริสันพาลู่หานมาหานายแล้วนะ”พี่สาวริสเอ่ยเสียใสับแผ่นหิน รอยยิ้มอเธอูเศร้าล
ผมทรุนั่ล้าหลุมศพริส ริสวันนั้นที่ริสทิ้เราไปเพราะไม่อยาให้เราเสียใน่ะ ริสะรู้ไหมว่าวันนี้เราเสียใมาว่าวันนั้นอี ผมปล่อยโฮ้าหลุมศพอริส แม่และพี่สาวอริสมอมาที่ผม้วยแววาสสารับใ
“ทำไมล่ะริส ริสมีอะไรทำไมไม่บอเรารๆ ใร้ายมานะ” ผมฝืนพุออมา้วยวามยาลำบา ทำไม? ทำไม?แม้แ่วันสุท้ายอริส ผม็ไม่ไ้อยู่ับเ้า ไม่ไ้อปลอบเ้า ไม่ไ้อยุ่เีย้าเาในยามที่เาเ็บปว ไม่ไ้พูให้ำลัใเ้าเหมือนในวันที่เ้าอยู่้าๆผมเวลาผมมีปัหา ยิ่ิน้ำาอผม็ยิ่ไหลลมาเรื่อยๆ ทำไมล่ะ ริส ทำไมผมบ่นรำพึรำพันับัวเอในใ แ่แล้ว้มีสายลมพัวูบมาปะทะับใบหน้าผม ราวับะับน้ำาให้ผม ราวับะอโทษและให้ผมเลิโทษัวเอและสุท้าย ราวับะบอว่า เ้าะยัอยู่้าๆผมเสมอ และลอไป........
THE END
ผลงานอื่นๆ ของ little deerAngle ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ little deerAngle
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น