ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คนปากร้าย
ในเช้าวันหยุดรวิตาตื่นแต่เช้าขึ้นมาใส่บาตรพระหน้าบ้านกับป้านมเหมือนทุกๆครั้ง
"หนูปีหายไม่สบายแล้วเหรอ ออกมาตากลมเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก"
"เอ่อ หนูหายดีแล้วค่ะป้า"
"ป้าว่าหน้าหนูปีซีดๆนะ แล้วคอมีรอยจ้ำแดงๆด้วย" คนตาดีแอบเห็นรอยแดงที่ลำคอ
"เอ่อ สงสัยมดกัด" รวิตารีบจับผมมาปิดร่องรอยนั้น ฝีมือเขาคนเดียวเลยอีตาเสืออันธพาล เธอก็ไม่ทันเห็นไม่อย่างนั้นคงใส่เสื้อปิดคอออกมาแล้ว
"หึ มดกัดจริงเหรอ" เสียงขำดังมาอีกทางหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆแล้วทอดสายตามองรวิตา
"คุณเสือตื่นแต่เช้าเลยนะคะ ใส่บาตรด้วยกันมั๊ยคะ" ป้านมเอ่ยชวนเจ้านายที่ดูเหมือนวันนี้จะอารมณ์ดีผิดปกติ
"ครับป้า" เมื่อพระเดินมารับบาตรหน้าบ้านรวิตาหยิบทัพพีตักข้าวแต่จู่ๆก็มีมือหนามากุมมือเธอไว้ ทั้งสองหันมาสบตากันก่อนจะตักข้าวใส่บาตรพระ ป้านมมองอย่างไม่เชื่อสายตาแต่ก็ไม่ได้พูออะไรรีบหยิบดอกไม้วางบนบาตรแล้วยกมือขึ้นไหว้รับพร
"เช้าๆอากาศดีนะครับป้านม ต่อไปผมจะมาใส่บาตรพระด้วยทุกวัน" เวทิศบอก
"ได้ค่ะคุณเสือป้าจะเตรียมของไว้ให้" รวิตาเห็นว่าทั้งสองคุยกันอยู่เลยค่อยๆเดินเลี่ยงไปอีกทาง
"เดี๋ยว! อย่าพึ่งไป ฉันมีธุระจะคุยกันเธอ" เสียงนั้นทำให้รวิตาต้องหยุดเดิน
"เอ่อ ถ้างั้นป้าขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" ป้านมบอก เวทิศมองคนหน้าหวานที่เอาแต่ยืนหลบตาเขาอยู่
"อย่าหลบตาฉัน!"
"คุณมีธุระอะไรกับฉันก็รีบๆพูดมาสิ"
"วันนี้เธอว่างรึเปล่า"
"ไม่ว่างค่ะ" เธอตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย
"ไม่ว่างก็เรื่องของเธอ ถึงยังไงเธอก็ต้องไปกับฉันอยู่ดี" เวทิศกระตุกแขนเธอให้เดินตามเขาไป
"นี่คุณฉันไม่ไปนะ ฉันมีนัดแล้ว"
"นัดใครไว้ ผู้ชายหรือผู้หญิง ตอบ!" เขาเสียงดังใส่ เผลอบีบข้อมือบางจนเธอเจ็บ
"พี่บอล" คำตอบนั้นทำให้เขาอารมณ์ขึ้น
"ที่หนีฉันออกไปหามันยังไม่ถึงใจเธออีกใช่มั๊ยห๊ะ! ร่าน! ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันร่านจริงๆ มีผัวแล้วยังกล้าคบชู้อีก น่าไม่อาย สำส่อน เพียะ!!" รวิตาทนไม่ไหวตบหน้าเขาไปแรงๆ
"มันจะมากไปแล้วนะ อย่ามาดูถูกกันฉันไม่ชอบ"
"หึ ทำมาเป็นไม่ชอบ ต้องอยู่บนเตียงใช่มั๊ยเธอถึงจะชอบ"
"คุณ! ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย ปากหมา"
"ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกันยายกาฝากผู้หญิงมักมาก" ทั้งสองจ้องมองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ด่าจบแล้วใช่มั๊ย ฉันขอตัว" เธอยังไม่ทันจะก้าวไปไหนเสือร้ายกระชากแขนเธอแรงๆให้หันกลับมา
"อุ๊ย! ฉันเจ็บนะคุณ"
"เธอจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืนฉันลงโทษเธอยังไง ถึงได้กล้าดื้ออีก อยากจะโดนอีกใช่มั๊ย"
"เรื่องไร้สาระแบบนั้นฉันลืมมันไปหมดแล้ว"
"ไร้สาระอย่างนั้นเหรอห๊ะ!" เวทิศโมโหมากบีบข้อมือบางจนมันจะหักออกเป็นสองท่อน
"โอ๊ย! เจ็บ ปล่อยนะคุณ" ป้านมได้ยินเสียงร้องก็รีบวิ่งออกมาห้าม
"ตายแล้วๆคุณเสือปล่อยหนูปีเถอะค่ะ ใจเย็นๆค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะคะ" เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเจ้านายจะขย้ำหนูปีอีกแล้ว
"ป้านมช่วยหนูด้วยคะ หนูเจ็บ"
"อย่ามาสำอ่อย ผู้หญิงอย่างเธอมันมารยา" พูดจบเขาก็ปล่อยมือเธอ รวิตาจับข้อมือแดงๆมากุมไว้ คนบ้าบีบแรงขนาดนี้กระดูกจะหักรึเปล่าก็ไม่รู้ จะโมโหอะไรนักหนา
"ห้ามเธอออกไปข้างนอกเด็ดขาด!"
"ทำไมคุณต้องมาสั่งฉันด้วย อย่ามาบ้าอำนาจให้มากนักเลย ไปกันเถอะค่ะป้านมปล่อยให้คนบ้าเขาอยู่คนเดียว"
"นี่เธอ! ว่าใครบ้า"
"ฉันก็พูดลอยๆคุณร้อนตัวเหรอ" รวิตายิ้มก่อนจะจูงมือป้านมออกไป เวทิศแทบจะแยกเขี้ยวมองเธออย่างไม่พอใจ ร้ายขนาดนี้เมื่อคืนเขาน่าจะจัดให้หนักๆเลยจะได้ลุกขึ้นมาปากดีไม่ได้อีก
"หนูปีทำไมไปพูดกับคุณเสืออย่างนั้นล่ะคะ มันไม่ดีเลยนะ"
"ก็คุณเสือของป้าเขามาว่าหนูก่อน" หนอย!! มาหาว่าเธอร่าน สำส่อน มารยา พูดออกมาแต่ละคำน่าตบปากนักผู้ชายบ้าปากจัด ใครได้ไปเป็นสามีคงจะอกแตกตายเข้าสักวัน เธอเดินกลับเข้ามาในห้องหยิบผ้ามาทำความสะอาดห้องนอนหวังจะช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มในใจลงได้บ้าง
"ไอ้คนปากหมา บ้ากาม หื่น" เสียงหวานตะโกนด่าไม่หยุดมือก็เก็บหนังสือบนโต๊ะจัดเรียงให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จู่ๆฉากรักอันร้อนแรงเมื่อคืนของเธอกับเขาก็ฉายเข้ามาในสมอง โต๊ะนี้ร้อนแทบลุกเป็นไฟแค่คิดแล้วเธอก็หน้าแดง
"หยุดคิดๆยายปีใหม่ แกต้องหยุดคิดเดี๋ยวนี้" รวิตายกมือทุบหัวตัวเองเบาๆ แต่ว่าสมองกลับนึกถึงจังหวะรักลีลาของเขาแรงจนเธอเสียวซ่านไปหมดทั้งตัว ถ้าเธอได้ขึ้นไปอยู่บนตัวเขาบ้างก็คงจะดีตอนนี้หน้าเธอแดงเห่อไปหมดแล้ว
"บ้าน่า คิดอะไรของแก ชงกันอย่างนี้จะฆ่ากันตายสิไม่ว่า" ดวงเขากับเธอคงจะชงกันมากๆเลย ถึงได้คอยจิกกัดกันตลอด เจอหน้าเป็นอันต้องทะเลาะกันทุกที เมื่อเธอหันหลังกลับมาจะกวาดพื้นต้องสะดุ้งตกใจทันทีที่เห็นเขาเสืออันธพาลกำลังยืนกอดอกพิงประตูอยู่
"คุณ! เข้ามาได้ไง" เดี๋ยวนะ! แล้วเมื่อตะกี้ที่เธอพูดด่าไปเขาคงไม่ได้ยินหรอกมั้ง
"เธอด่าใครฉันได้ยินนะ"
"ด่าอะไร คุณหูฝาดรึเปล่า หลีกไปฉันจะกวาดพื้น"
"ไม่ต้องทำมาเป็นเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง" เวทิศเดินมาดักอยู่ข้างหน้าเธอ
"นี่คุณ! ว่างมากนักรึไง อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหมเห็นมั๊ยว่าฉันทำงานอยู่"
"เธอก็ทำไปสิ ฉันไม่ได้ว่าเธอสักคำ" เวทิศแอบอมยิ้มแล้วเดินมาทรุดนั่งอยู่บนที่นอน วันนี้จริงๆก็ไม่ได้ว่างหรอกแค่อยากจะหาอะไรสนุกๆทำ แกล้งเธอแล้วสนุกดี ทันทีที่เธอหยิบกระกร้าผ้าเขาก็ลุกเดินตามเธอไปนั่งที่ม้าหินหลังบ้านหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านแอบชำเลืองตามองคนที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่
"จะออกไปหาพี่บอลยังไงละเนี่ย" เธอหันมองคนหน้ายักษ์อีกครั้ง จะมานั่งตรงนี้ทำไมก็ไม่รู้ร้อยวันพันปีเขาก็ไม่เคยมานั่ง เธอต้องทำให้เขากลับไปที่เรือนใหญ่ให้ได้ จากนั้นเธอถึงจะออกไปข้างนอกได้
"คิดอะไรอยู่! อย่าคิดนะว่าฉันรู้ไม่ทันเธอยายกาฝาก" เขาตะโกนเสียงดังจนเธอตกใจ
"อีตานี่มีหูทิพย์รึไงกัน โอ๊ย! ทำไงดี" เธอบ่นพึมพำพลางลุกขึ้นไปตากผ้าโดยมีผู้คุมติดตามไปด้วย
"เลิกเดินตามฉันได้มั๊ย ฉันไม่ใช่นักโทษนะ ตามอยู่ได้" เสียงรำคาญนั้นทำให้เขายิ้มชอบใจก่อนจะตีหน้ายักษ์ต่อ
"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าแม่คูณ นี่มันบ้านฉันนะ ฉันจะเดินไปไหนก็ได้ทั้งนั้น"
"ค่ะๆคุณเจ้าของบ้าน" เธอประชด จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์กรีดเสียงร้องเรียกจนเธอรีบหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น สายตาเสือร้ายรีบจ้องเขม็งดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ไอ้บอลอีกแล้วเหรอวะ
"สวัสดีค่ะพี่บอล" รวิตาทักทายคนในสาย แล้วเดินเลี่ยงออกมาคุย เวทิศทำทีเป็นเดินชมนกชมไม้แอบฟังอยู่ใกล้ๆ
"เอ่อ วันนี้ปีใหม่ไม่ค่อยสะดวกน่ะคะพี่บอล เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะคะ ปีใหม่ก็คิดถึงพี่บอลเหมือนกัน ตุ๊ดๆๆ" สิ้นเสียงนั้นโทรศัพท์เครื่องจิ๋วถูกคนมือดีกระชากออกไปพร้อมกับหวังดีกดวางสายให้ด้วยก่อนจะยัดมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองหน้าตายเฉย
"คนไม่มีมารยาท เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ เอาคืนมาสิ"
"ไม่คืน! ทำอะไรก็หัดเกรงใจกันบ้าง กล้าบอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผัวตัวเอง ไร้ยางอายสิ้นดี นี่เธอคิดจะสวมเขาให้ฉันใช่มั๊ย" มือหนาจับต้นแขนเธอเขย่าแรงๆจนเธอหัวสั่นหัวคอน
"โอ๊ย! พี่บอลเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ปล่อยสิ"
"แต่มันคิด! ฉันดูตามันก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไรกับเธอ ต่อไปนี้ห้ามเธอคุยหรือติดต่อกับมันอีก! ฉันไม่ชอบ!"
"ทำไมคุณต้องไม่ชอบด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณจะมาหึงมาหวงฉันทำไม" เธอถาม
"หึ มั่นใจเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทีเมื่อคืนเธอร้องเรียกฉันผัวคะผัวขาลืมไปแล้วรึไง!"
"หยุดพูดนะ!"
"ทำไม กลัวเหรอ" เขาแสยะยิ้ม
"ฉันไม่อยากพูดกับคุณแล้ว ขอโทรศัพท์คืนด้วย" เธอแบมือขอ แต่เสือเจ้าเล่ห์กลับหันหลังเดินกลับเรือนใหญ่ รวิตาวิ่งตามเขาไปเพื่อจะเอาโทรศัพท์ของเธอคืนจนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องของเสือร้าย
"มาเอาไปสิ อยากได้ไม่ใช่เหรอ" เวทิศชูโทรศัพท์ก่อนจะโยนมันไปนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีเทาเข้ม เจ้าของเครื่องรีบขึ้นเตียงไปหยิบ เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าได้หลงกลเสือร้ายเข้าให้แล้ว เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก
"ว้า สงสัยประตูจะเสียพอดี เราต้องอยู่ในห้องสองต่อสองแล้วแหละ" เสือร้ายยิ้มกรุ้มกริ่ม เธอออกไปไม่ได้หรอกเพราะห้องนอนของเขาเป็นประตูแบบพิเศษจะออกไปได้ต้องใส่รหัสเท่านั้น
"ไม่นะ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ คนบ้าเปิดสิ" เธอเข้ามาทุบเขา แต่เขายิ้มแล้วเดินไปนั่งอยู่บนเตียงทรุดตัวนอนอย่างสบายใจ
"คุณลุกขึ้นมานะ" รวิตาดึงมือเขาให้ลุกขึ้น คนเจ้าเล่ห์กลับกระตุกแขนเธอแรงๆจนล้มลงมานอนอยู่บนเตียง คนตัวโตรีบขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเธอ
"อร๊าย!! คะ คุณจะทำอะไรฉัน!" เธอถามเสียงสั่น หวังว่าเขาคงไม่ขย้ำเธออีกนะ
"กลัวเหรอ"
"เปล่า ฉันไม่เคยกลัวคุณ"
"ก็ดี เก่งให้เหมือนปากละกัน" จมูกคมสันกดลงบนแก้มใส เธอทั้งดิ้นทั้งทุบเขา
"คุณใจเย็นๆก่อนสิ ฉันว่าเรานั่งคุยกันดีๆเถอะนะ"
"ไม่อะ ฉันชอบนอนคุยกับเธอมากกว่า" มือหนาสัมผัสหน้าท้องแบนเรียบ
"คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ที่ฉันว่าคุณเมื่อเช้าฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ" เสียงหวานเอ่ยบอก นาทีนี้ยอมอ่อนให้เขาก่อน หลุดออกไปเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
"ปากของเธอด่าว่าฉันเอาไว้เจ็บแสบมากเลยนะ" นิ้วโป้งยกลูบไล้ที่ริมฝีปากบาง
"ฉัน อื้อ!!" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดปากอุ่นประกบจูบตวัดลิ้นเกี่ยวดูดดึงเอาความหวานจนอีกคนหายใจไม่ทันจึงหยิกเข้าที่สีข้างคนเอาแต่ใจ
"โอ๊ย! แสบจริงๆ ทำร้ายผัวแบบนี้ต้องโดนลงโทษ" เขาแกล้งซุกหน้าที่ปทุมถันคู่งามผ่านเสื้อยืดตัวบาง
"ฉันหิว""เอ่อ เดี๋ยวฉันลงไปทำอาหารให้คุณดีกว่านะคะ ฉันจะทำหลายๆอย่างเลยดีมั๊ย" เธอรีบบอก
"ฉันอยากดื่มนม นมจากเต้าของเธอ" เสียงแหบพร่านั้นชวนให้ขนกายลุกซู่ซ่าไปหมด
"ไม่เอานะคะ"
"ห้ามคนหิวมันบาปนะรู้มั๊ย ฉันขอนะ" มือหนาเลิกชายเสื้อขึ้นปลดตะขอชั้นในสีหวานออก ปทุมถันคู่งามก็ดีดเด้งออกมาปรากฏแก่สายตา ปากอุ่นกดจูบบนยอดอกแล้วค่อยๆตวัดลิ้นเลีย
"อื้ม อย่า" มือบางจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น แอ่นอกขึ้นรับปากอุ่นที่กำลังดูดดึงยอดปลายถันไว้ในอุ้งปากราวกับเด็กชายตัวน้อยๆ
"อื้ม ใหญ่สู้มือฉันจริงๆ ฉันชอบ" มือหนากุมอกนุ่มนวดคลึงอย่างสนุกมือ
"อ๊ะ อย่าบีบแรงสิค่ะ"
"โทษที เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหว"
"เอ่อ ฉันหายมานานแล้วเดี๋ยวป้านมจะสงสัยเอา" เธอบอกเสียงเบาเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย ใครรู้เข้ามันคงไม่ดีแน่ๆ
"นวดให้ฉันก่อนสิ แล้วฉันจะปล่อยเธอไป"
"ดะ ได้คะ ฉันจะนวดให้คุณ" เธอชันตัวลุกขึ้นนั่งสองมือบีบจับต้นแขนกำยำของเขา
"ไม่ใช่ นวดตรงนี้ต่างหากล่ะ" เสือร้ายคว้ามือบางสอดเข้ามาในกางเกงบ็อกเซอร์จับกุมมังกรยักษ์ที่นอนนิ่งครู่หนึ่งมันก็ดิ้นสู้มือพองตัวขยายใหญ่ขึ้น
"อร๊าย! คนบ้า! น่าเกลียดที่สุดเลย" รวิตาจะชักมือออกแต่คนเจ้าเล่ห์ยิ้มร่ารีบกุมมือเธอเอาไว้ได้ทันพาเธอลูบขึ้นลงเป็นจังหวะ
"ลูบมันแบบนั้น อ่า รู้มั๊ยว่าเจ้านี่มันชอบเธอ อ่า แรงอีกนิด อ่า" เขาครางเบาๆ ก่อนจะจับมือเธอให้หยุด สายตามองที่อกอิ่มเปล่าเปลือยตรงหน้าเขายกมือจับมันแล้วเงยหน้าสบตาเธอ
"เธอนี่มันร่านกว่าที่ฉันคิดนะ แค่พาขึ้นเตียงหน่อยเธอก็พร้อมจะถอดอ้าขาให้ฉันเอาแล้ว" คำด่านั้นกระแทกใจของเธออย่างแรง สองมือรีบหยิบเสื้อมาสวม พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ใช่!เธอมันน่าไม่อายจริงๆ
"คิดจะจับฉันงั้นสิ ถึงได้ถอดง่ายขนาดนี้ ฝันไปเถอะยายกาฝาก"
"ฉันไม่เคยคิดอยากจะจับคุณเลย"
"ฉันไม่ได้โง่! ที่เธอยอมอ้าขาให้ฉันก็คงอยากจะตกถังข้าวสารใช่มั๊ยล่ะ เธอจะได้สุขสบายมีเงินใช้ไปตลอดชีวิต เธอมันผู้หญิงไร้ยางอาย คิดอยากจะรวยทางลัด รู้ตัวรึเปล่าว่าเธอเป็นกาฝากของครอบครัวฉัน" รวิตาหน้าชาเจ็บจี๊ดไปทั้งหัวใจ
"ด่าฉันจบรึยังคะ ถ้าคุณด่าฉันจนพอใจแล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคะ" รวิตาลุกขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออกสองเท้ารีบวิ่งออกไป เวทิศหันมองเธออีกครั้งใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งตามเธอไป แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเขาทำถูกแล้วเพราะแม่นั่นหวังอยากจะรวยทางลัดถึงได้คิดอยากจะจับเขา
รวิตากลับมาที่ห้องก็ร้องไห้โฮอย่างไม่อาย เธอเกลียดตัวเองนัก ทำไมถึงยอมให้เขาดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาคือคนไม่มีหัวใจ คอยแต่จะรังแกจิกกัดเธอสารพัด ที่ผ่านมาเขาคงเกลียดเธอมากๆ สำหรับเธอในสายตาเขาคงเป็นได้แค่กาฝาก ทำไมเธอถึงไม่ตายไปพร้อมกับพ่อแม่และก็น้องนะ เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วที่นี่มีแต่คนใจร้าย เสียงร้องไห้ปานคนจะขาดใจดังไปถึงห้องครัว
"หนูปีร้องไห้เหรอ" ป้านมรีบวางจานแล้วเดินไปหา ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเห็นรวิตากำลังหยิบมีดมาปาดข้อมือตัวเองก็ตกใจสุดขีด
"หนูปีอย่าค่ะ!!" ป้านมรีบมาแย่งมีดไปถือไว้ รวิตาสวมกอดร้องไห้โฮ
"ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะคะ ถ้าป้าไม่เข้ามาเห็น ป้าไม่อยากจะคิดเลย มีอะไรค่อยๆคิดสิคะ อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้" ป้านมร้องไห้ตามพรางกอดรวิตาเอาไว้แน่น มีเรื่องอะไรกัน สงสัยจะโดนคุณเสือดุมาอีกแน่เลย
"ฮือๆ หนูไม่อยากอยู่แล้ว อึก ฮือๆ"
"โถ่ หนูปีของนมไม่เอาๆอย่าพูดอย่างนี้"
"ฮือๆ ป้านมขาหนูเสียใจ ทำไมหนูไม่ตายตามครอบครัวหนูไป ฮือๆ ทุกคนทิ้งหนูไปหมดเลย ฮือๆ"
"หนูปียังมีป้านะลูก ป้าก็รักหนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง โอ๋ๆไม่ร้องนะๆ" ป้านมปลอบใจเธอที่เอาแต่ร้องไห้โฮ คุณเสือต้องไปพูดอะไรแน่ๆเลยหนูปีถึงได้ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าคิดสั้นทำร้ายตัวเอง น้อยสาวใช้อีกคนยืนอึ้งตกใจพอได้สติก็รีบวิ่งแจ้นไปเรือนใหญ่
"คุณท่านเกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ คุณท่านขา" น้อยตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่นบ้านจนเวทิศเดินลงมาจากห้อง
"มีอะไรพี่น้อย คุณพ่อไม่อยู่หรอกครับ"
"คือ คือว่า น้อง" น้อยที่พึ่งวิ่งมาเหนื่อยจนพูดไม่ออก
"ใจเย็นๆครับพี่น้อย ค่อยๆพูด"
"น้องปีใหม่จะฆ่าตัวตายคะ"
"อะไรนะครับ!!" เวทิศตกใจรีบวิ่งไปที่เรือนเล็ก ไม่นะ! ไม่จริงใช่มั๊ย ทันทีที่เข้ามาเห็นคนหน้าหวานนอนนิ่งอยู่บนตักของป้านมใจเขาแทบจะสลาย
"ปีใหม่ๆเธอเป็นอะไร เธอได้ยินฉันมั๊ย ปีใหม่" เวทิศดึงแขนคนไร้สติเข้ามากอดไว้ กวาดตามองหาบาดแผล
"เกิดอะไรขึ้นครับป้านม" เขาถามอย่างร้อนรน
"หนูปีร้องไห้จนเป็นลมไปค่ะ ป้าก็ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นหนูปีเอาแต่ร้องไห้ พูดว่าอยากจะตายอย่างเดียวเลย นี่ก็จะเอามีดปาดข้อมือตัวเองนะคะ โชคดีที่ป้ามาเห็นก่อน ไม่งั้นแย่แน่ๆเลยค่ะ"
บ้าเอ้ย! ทำไมถึงคิดบ้าๆแบบนี้นะ เขารีบอุ้มเธอขึ้นมา
"ผมจะพาปีใหม่ไปโรงพยาบาล!"
.
"หนูปีหายไม่สบายแล้วเหรอ ออกมาตากลมเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก"
"เอ่อ หนูหายดีแล้วค่ะป้า"
"ป้าว่าหน้าหนูปีซีดๆนะ แล้วคอมีรอยจ้ำแดงๆด้วย" คนตาดีแอบเห็นรอยแดงที่ลำคอ
"เอ่อ สงสัยมดกัด" รวิตารีบจับผมมาปิดร่องรอยนั้น ฝีมือเขาคนเดียวเลยอีตาเสืออันธพาล เธอก็ไม่ทันเห็นไม่อย่างนั้นคงใส่เสื้อปิดคอออกมาแล้ว
"หึ มดกัดจริงเหรอ" เสียงขำดังมาอีกทางหนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆแล้วทอดสายตามองรวิตา
"คุณเสือตื่นแต่เช้าเลยนะคะ ใส่บาตรด้วยกันมั๊ยคะ" ป้านมเอ่ยชวนเจ้านายที่ดูเหมือนวันนี้จะอารมณ์ดีผิดปกติ
"ครับป้า" เมื่อพระเดินมารับบาตรหน้าบ้านรวิตาหยิบทัพพีตักข้าวแต่จู่ๆก็มีมือหนามากุมมือเธอไว้ ทั้งสองหันมาสบตากันก่อนจะตักข้าวใส่บาตรพระ ป้านมมองอย่างไม่เชื่อสายตาแต่ก็ไม่ได้พูออะไรรีบหยิบดอกไม้วางบนบาตรแล้วยกมือขึ้นไหว้รับพร
"เช้าๆอากาศดีนะครับป้านม ต่อไปผมจะมาใส่บาตรพระด้วยทุกวัน" เวทิศบอก
"ได้ค่ะคุณเสือป้าจะเตรียมของไว้ให้" รวิตาเห็นว่าทั้งสองคุยกันอยู่เลยค่อยๆเดินเลี่ยงไปอีกทาง
"เดี๋ยว! อย่าพึ่งไป ฉันมีธุระจะคุยกันเธอ" เสียงนั้นทำให้รวิตาต้องหยุดเดิน
"เอ่อ ถ้างั้นป้าขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" ป้านมบอก เวทิศมองคนหน้าหวานที่เอาแต่ยืนหลบตาเขาอยู่
"อย่าหลบตาฉัน!"
"คุณมีธุระอะไรกับฉันก็รีบๆพูดมาสิ"
"วันนี้เธอว่างรึเปล่า"
"ไม่ว่างค่ะ" เธอตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย
"ไม่ว่างก็เรื่องของเธอ ถึงยังไงเธอก็ต้องไปกับฉันอยู่ดี" เวทิศกระตุกแขนเธอให้เดินตามเขาไป
"นี่คุณฉันไม่ไปนะ ฉันมีนัดแล้ว"
"นัดใครไว้ ผู้ชายหรือผู้หญิง ตอบ!" เขาเสียงดังใส่ เผลอบีบข้อมือบางจนเธอเจ็บ
"พี่บอล" คำตอบนั้นทำให้เขาอารมณ์ขึ้น
"ที่หนีฉันออกไปหามันยังไม่ถึงใจเธออีกใช่มั๊ยห๊ะ! ร่าน! ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันร่านจริงๆ มีผัวแล้วยังกล้าคบชู้อีก น่าไม่อาย สำส่อน เพียะ!!" รวิตาทนไม่ไหวตบหน้าเขาไปแรงๆ
"มันจะมากไปแล้วนะ อย่ามาดูถูกกันฉันไม่ชอบ"
"หึ ทำมาเป็นไม่ชอบ ต้องอยู่บนเตียงใช่มั๊ยเธอถึงจะชอบ"
"คุณ! ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย ปากหมา"
"ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกันยายกาฝากผู้หญิงมักมาก" ทั้งสองจ้องมองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ด่าจบแล้วใช่มั๊ย ฉันขอตัว" เธอยังไม่ทันจะก้าวไปไหนเสือร้ายกระชากแขนเธอแรงๆให้หันกลับมา
"อุ๊ย! ฉันเจ็บนะคุณ"
"เธอจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืนฉันลงโทษเธอยังไง ถึงได้กล้าดื้ออีก อยากจะโดนอีกใช่มั๊ย"
"เรื่องไร้สาระแบบนั้นฉันลืมมันไปหมดแล้ว"
"ไร้สาระอย่างนั้นเหรอห๊ะ!" เวทิศโมโหมากบีบข้อมือบางจนมันจะหักออกเป็นสองท่อน
"โอ๊ย! เจ็บ ปล่อยนะคุณ" ป้านมได้ยินเสียงร้องก็รีบวิ่งออกมาห้าม
"ตายแล้วๆคุณเสือปล่อยหนูปีเถอะค่ะ ใจเย็นๆค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะคะ" เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเจ้านายจะขย้ำหนูปีอีกแล้ว
"ป้านมช่วยหนูด้วยคะ หนูเจ็บ"
"อย่ามาสำอ่อย ผู้หญิงอย่างเธอมันมารยา" พูดจบเขาก็ปล่อยมือเธอ รวิตาจับข้อมือแดงๆมากุมไว้ คนบ้าบีบแรงขนาดนี้กระดูกจะหักรึเปล่าก็ไม่รู้ จะโมโหอะไรนักหนา
"ห้ามเธอออกไปข้างนอกเด็ดขาด!"
"ทำไมคุณต้องมาสั่งฉันด้วย อย่ามาบ้าอำนาจให้มากนักเลย ไปกันเถอะค่ะป้านมปล่อยให้คนบ้าเขาอยู่คนเดียว"
"นี่เธอ! ว่าใครบ้า"
"ฉันก็พูดลอยๆคุณร้อนตัวเหรอ" รวิตายิ้มก่อนจะจูงมือป้านมออกไป เวทิศแทบจะแยกเขี้ยวมองเธออย่างไม่พอใจ ร้ายขนาดนี้เมื่อคืนเขาน่าจะจัดให้หนักๆเลยจะได้ลุกขึ้นมาปากดีไม่ได้อีก
"หนูปีทำไมไปพูดกับคุณเสืออย่างนั้นล่ะคะ มันไม่ดีเลยนะ"
"ก็คุณเสือของป้าเขามาว่าหนูก่อน" หนอย!! มาหาว่าเธอร่าน สำส่อน มารยา พูดออกมาแต่ละคำน่าตบปากนักผู้ชายบ้าปากจัด ใครได้ไปเป็นสามีคงจะอกแตกตายเข้าสักวัน เธอเดินกลับเข้ามาในห้องหยิบผ้ามาทำความสะอาดห้องนอนหวังจะช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มในใจลงได้บ้าง
"ไอ้คนปากหมา บ้ากาม หื่น" เสียงหวานตะโกนด่าไม่หยุดมือก็เก็บหนังสือบนโต๊ะจัดเรียงให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จู่ๆฉากรักอันร้อนแรงเมื่อคืนของเธอกับเขาก็ฉายเข้ามาในสมอง โต๊ะนี้ร้อนแทบลุกเป็นไฟแค่คิดแล้วเธอก็หน้าแดง
"หยุดคิดๆยายปีใหม่ แกต้องหยุดคิดเดี๋ยวนี้" รวิตายกมือทุบหัวตัวเองเบาๆ แต่ว่าสมองกลับนึกถึงจังหวะรักลีลาของเขาแรงจนเธอเสียวซ่านไปหมดทั้งตัว ถ้าเธอได้ขึ้นไปอยู่บนตัวเขาบ้างก็คงจะดีตอนนี้หน้าเธอแดงเห่อไปหมดแล้ว
"บ้าน่า คิดอะไรของแก ชงกันอย่างนี้จะฆ่ากันตายสิไม่ว่า" ดวงเขากับเธอคงจะชงกันมากๆเลย ถึงได้คอยจิกกัดกันตลอด เจอหน้าเป็นอันต้องทะเลาะกันทุกที เมื่อเธอหันหลังกลับมาจะกวาดพื้นต้องสะดุ้งตกใจทันทีที่เห็นเขาเสืออันธพาลกำลังยืนกอดอกพิงประตูอยู่
"คุณ! เข้ามาได้ไง" เดี๋ยวนะ! แล้วเมื่อตะกี้ที่เธอพูดด่าไปเขาคงไม่ได้ยินหรอกมั้ง
"เธอด่าใครฉันได้ยินนะ"
"ด่าอะไร คุณหูฝาดรึเปล่า หลีกไปฉันจะกวาดพื้น"
"ไม่ต้องทำมาเป็นเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง" เวทิศเดินมาดักอยู่ข้างหน้าเธอ
"นี่คุณ! ว่างมากนักรึไง อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหมเห็นมั๊ยว่าฉันทำงานอยู่"
"เธอก็ทำไปสิ ฉันไม่ได้ว่าเธอสักคำ" เวทิศแอบอมยิ้มแล้วเดินมาทรุดนั่งอยู่บนที่นอน วันนี้จริงๆก็ไม่ได้ว่างหรอกแค่อยากจะหาอะไรสนุกๆทำ แกล้งเธอแล้วสนุกดี ทันทีที่เธอหยิบกระกร้าผ้าเขาก็ลุกเดินตามเธอไปนั่งที่ม้าหินหลังบ้านหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านแอบชำเลืองตามองคนที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่
"จะออกไปหาพี่บอลยังไงละเนี่ย" เธอหันมองคนหน้ายักษ์อีกครั้ง จะมานั่งตรงนี้ทำไมก็ไม่รู้ร้อยวันพันปีเขาก็ไม่เคยมานั่ง เธอต้องทำให้เขากลับไปที่เรือนใหญ่ให้ได้ จากนั้นเธอถึงจะออกไปข้างนอกได้
"คิดอะไรอยู่! อย่าคิดนะว่าฉันรู้ไม่ทันเธอยายกาฝาก" เขาตะโกนเสียงดังจนเธอตกใจ
"อีตานี่มีหูทิพย์รึไงกัน โอ๊ย! ทำไงดี" เธอบ่นพึมพำพลางลุกขึ้นไปตากผ้าโดยมีผู้คุมติดตามไปด้วย
"เลิกเดินตามฉันได้มั๊ย ฉันไม่ใช่นักโทษนะ ตามอยู่ได้" เสียงรำคาญนั้นทำให้เขายิ้มชอบใจก่อนจะตีหน้ายักษ์ต่อ
"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าแม่คูณ นี่มันบ้านฉันนะ ฉันจะเดินไปไหนก็ได้ทั้งนั้น"
"ค่ะๆคุณเจ้าของบ้าน" เธอประชด จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์กรีดเสียงร้องเรียกจนเธอรีบหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น สายตาเสือร้ายรีบจ้องเขม็งดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ไอ้บอลอีกแล้วเหรอวะ
"สวัสดีค่ะพี่บอล" รวิตาทักทายคนในสาย แล้วเดินเลี่ยงออกมาคุย เวทิศทำทีเป็นเดินชมนกชมไม้แอบฟังอยู่ใกล้ๆ
"เอ่อ วันนี้ปีใหม่ไม่ค่อยสะดวกน่ะคะพี่บอล เอาไว้คราวหน้าดีกว่านะคะ ปีใหม่ก็คิดถึงพี่บอลเหมือนกัน ตุ๊ดๆๆ" สิ้นเสียงนั้นโทรศัพท์เครื่องจิ๋วถูกคนมือดีกระชากออกไปพร้อมกับหวังดีกดวางสายให้ด้วยก่อนจะยัดมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองหน้าตายเฉย
"คนไม่มีมารยาท เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ เอาคืนมาสิ"
"ไม่คืน! ทำอะไรก็หัดเกรงใจกันบ้าง กล้าบอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผัวตัวเอง ไร้ยางอายสิ้นดี นี่เธอคิดจะสวมเขาให้ฉันใช่มั๊ย" มือหนาจับต้นแขนเธอเขย่าแรงๆจนเธอหัวสั่นหัวคอน
"โอ๊ย! พี่บอลเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ปล่อยสิ"
"แต่มันคิด! ฉันดูตามันก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไรกับเธอ ต่อไปนี้ห้ามเธอคุยหรือติดต่อกับมันอีก! ฉันไม่ชอบ!"
"ทำไมคุณต้องไม่ชอบด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณจะมาหึงมาหวงฉันทำไม" เธอถาม
"หึ มั่นใจเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทีเมื่อคืนเธอร้องเรียกฉันผัวคะผัวขาลืมไปแล้วรึไง!"
"หยุดพูดนะ!"
"ทำไม กลัวเหรอ" เขาแสยะยิ้ม
"ฉันไม่อยากพูดกับคุณแล้ว ขอโทรศัพท์คืนด้วย" เธอแบมือขอ แต่เสือเจ้าเล่ห์กลับหันหลังเดินกลับเรือนใหญ่ รวิตาวิ่งตามเขาไปเพื่อจะเอาโทรศัพท์ของเธอคืนจนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องของเสือร้าย
"มาเอาไปสิ อยากได้ไม่ใช่เหรอ" เวทิศชูโทรศัพท์ก่อนจะโยนมันไปนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีเทาเข้ม เจ้าของเครื่องรีบขึ้นเตียงไปหยิบ เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าได้หลงกลเสือร้ายเข้าให้แล้ว เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก
"ว้า สงสัยประตูจะเสียพอดี เราต้องอยู่ในห้องสองต่อสองแล้วแหละ" เสือร้ายยิ้มกรุ้มกริ่ม เธอออกไปไม่ได้หรอกเพราะห้องนอนของเขาเป็นประตูแบบพิเศษจะออกไปได้ต้องใส่รหัสเท่านั้น
"ไม่นะ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ คนบ้าเปิดสิ" เธอเข้ามาทุบเขา แต่เขายิ้มแล้วเดินไปนั่งอยู่บนเตียงทรุดตัวนอนอย่างสบายใจ
"คุณลุกขึ้นมานะ" รวิตาดึงมือเขาให้ลุกขึ้น คนเจ้าเล่ห์กลับกระตุกแขนเธอแรงๆจนล้มลงมานอนอยู่บนเตียง คนตัวโตรีบขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเธอ
"อร๊าย!! คะ คุณจะทำอะไรฉัน!" เธอถามเสียงสั่น หวังว่าเขาคงไม่ขย้ำเธออีกนะ
"กลัวเหรอ"
"เปล่า ฉันไม่เคยกลัวคุณ"
"ก็ดี เก่งให้เหมือนปากละกัน" จมูกคมสันกดลงบนแก้มใส เธอทั้งดิ้นทั้งทุบเขา
"คุณใจเย็นๆก่อนสิ ฉันว่าเรานั่งคุยกันดีๆเถอะนะ"
"ไม่อะ ฉันชอบนอนคุยกับเธอมากกว่า" มือหนาสัมผัสหน้าท้องแบนเรียบ
"คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ที่ฉันว่าคุณเมื่อเช้าฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ" เสียงหวานเอ่ยบอก นาทีนี้ยอมอ่อนให้เขาก่อน หลุดออกไปเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
"ปากของเธอด่าว่าฉันเอาไว้เจ็บแสบมากเลยนะ" นิ้วโป้งยกลูบไล้ที่ริมฝีปากบาง
"ฉัน อื้อ!!" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดปากอุ่นประกบจูบตวัดลิ้นเกี่ยวดูดดึงเอาความหวานจนอีกคนหายใจไม่ทันจึงหยิกเข้าที่สีข้างคนเอาแต่ใจ
"โอ๊ย! แสบจริงๆ ทำร้ายผัวแบบนี้ต้องโดนลงโทษ" เขาแกล้งซุกหน้าที่ปทุมถันคู่งามผ่านเสื้อยืดตัวบาง
"ฉันหิว""เอ่อ เดี๋ยวฉันลงไปทำอาหารให้คุณดีกว่านะคะ ฉันจะทำหลายๆอย่างเลยดีมั๊ย" เธอรีบบอก
"ฉันอยากดื่มนม นมจากเต้าของเธอ" เสียงแหบพร่านั้นชวนให้ขนกายลุกซู่ซ่าไปหมด
"ไม่เอานะคะ"
"ห้ามคนหิวมันบาปนะรู้มั๊ย ฉันขอนะ" มือหนาเลิกชายเสื้อขึ้นปลดตะขอชั้นในสีหวานออก ปทุมถันคู่งามก็ดีดเด้งออกมาปรากฏแก่สายตา ปากอุ่นกดจูบบนยอดอกแล้วค่อยๆตวัดลิ้นเลีย
"อื้ม อย่า" มือบางจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น แอ่นอกขึ้นรับปากอุ่นที่กำลังดูดดึงยอดปลายถันไว้ในอุ้งปากราวกับเด็กชายตัวน้อยๆ
"อื้ม ใหญ่สู้มือฉันจริงๆ ฉันชอบ" มือหนากุมอกนุ่มนวดคลึงอย่างสนุกมือ
"อ๊ะ อย่าบีบแรงสิค่ะ"
"โทษที เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหว"
"เอ่อ ฉันหายมานานแล้วเดี๋ยวป้านมจะสงสัยเอา" เธอบอกเสียงเบาเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย ใครรู้เข้ามันคงไม่ดีแน่ๆ
"นวดให้ฉันก่อนสิ แล้วฉันจะปล่อยเธอไป"
"ดะ ได้คะ ฉันจะนวดให้คุณ" เธอชันตัวลุกขึ้นนั่งสองมือบีบจับต้นแขนกำยำของเขา
"ไม่ใช่ นวดตรงนี้ต่างหากล่ะ" เสือร้ายคว้ามือบางสอดเข้ามาในกางเกงบ็อกเซอร์จับกุมมังกรยักษ์ที่นอนนิ่งครู่หนึ่งมันก็ดิ้นสู้มือพองตัวขยายใหญ่ขึ้น
"อร๊าย! คนบ้า! น่าเกลียดที่สุดเลย" รวิตาจะชักมือออกแต่คนเจ้าเล่ห์ยิ้มร่ารีบกุมมือเธอเอาไว้ได้ทันพาเธอลูบขึ้นลงเป็นจังหวะ
"ลูบมันแบบนั้น อ่า รู้มั๊ยว่าเจ้านี่มันชอบเธอ อ่า แรงอีกนิด อ่า" เขาครางเบาๆ ก่อนจะจับมือเธอให้หยุด สายตามองที่อกอิ่มเปล่าเปลือยตรงหน้าเขายกมือจับมันแล้วเงยหน้าสบตาเธอ
"เธอนี่มันร่านกว่าที่ฉันคิดนะ แค่พาขึ้นเตียงหน่อยเธอก็พร้อมจะถอดอ้าขาให้ฉันเอาแล้ว" คำด่านั้นกระแทกใจของเธออย่างแรง สองมือรีบหยิบเสื้อมาสวม พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ใช่!เธอมันน่าไม่อายจริงๆ
"คิดจะจับฉันงั้นสิ ถึงได้ถอดง่ายขนาดนี้ ฝันไปเถอะยายกาฝาก"
"ฉันไม่เคยคิดอยากจะจับคุณเลย"
"ฉันไม่ได้โง่! ที่เธอยอมอ้าขาให้ฉันก็คงอยากจะตกถังข้าวสารใช่มั๊ยล่ะ เธอจะได้สุขสบายมีเงินใช้ไปตลอดชีวิต เธอมันผู้หญิงไร้ยางอาย คิดอยากจะรวยทางลัด รู้ตัวรึเปล่าว่าเธอเป็นกาฝากของครอบครัวฉัน" รวิตาหน้าชาเจ็บจี๊ดไปทั้งหัวใจ
"ด่าฉันจบรึยังคะ ถ้าคุณด่าฉันจนพอใจแล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคะ" รวิตาลุกขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออกสองเท้ารีบวิ่งออกไป เวทิศหันมองเธออีกครั้งใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งตามเธอไป แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเขาทำถูกแล้วเพราะแม่นั่นหวังอยากจะรวยทางลัดถึงได้คิดอยากจะจับเขา
รวิตากลับมาที่ห้องก็ร้องไห้โฮอย่างไม่อาย เธอเกลียดตัวเองนัก ทำไมถึงยอมให้เขาดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาคือคนไม่มีหัวใจ คอยแต่จะรังแกจิกกัดเธอสารพัด ที่ผ่านมาเขาคงเกลียดเธอมากๆ สำหรับเธอในสายตาเขาคงเป็นได้แค่กาฝาก ทำไมเธอถึงไม่ตายไปพร้อมกับพ่อแม่และก็น้องนะ เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วที่นี่มีแต่คนใจร้าย เสียงร้องไห้ปานคนจะขาดใจดังไปถึงห้องครัว
"หนูปีร้องไห้เหรอ" ป้านมรีบวางจานแล้วเดินไปหา ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเห็นรวิตากำลังหยิบมีดมาปาดข้อมือตัวเองก็ตกใจสุดขีด
"หนูปีอย่าค่ะ!!" ป้านมรีบมาแย่งมีดไปถือไว้ รวิตาสวมกอดร้องไห้โฮ
"ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะคะ ถ้าป้าไม่เข้ามาเห็น ป้าไม่อยากจะคิดเลย มีอะไรค่อยๆคิดสิคะ อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้" ป้านมร้องไห้ตามพรางกอดรวิตาเอาไว้แน่น มีเรื่องอะไรกัน สงสัยจะโดนคุณเสือดุมาอีกแน่เลย
"ฮือๆ หนูไม่อยากอยู่แล้ว อึก ฮือๆ"
"โถ่ หนูปีของนมไม่เอาๆอย่าพูดอย่างนี้"
"ฮือๆ ป้านมขาหนูเสียใจ ทำไมหนูไม่ตายตามครอบครัวหนูไป ฮือๆ ทุกคนทิ้งหนูไปหมดเลย ฮือๆ"
"หนูปียังมีป้านะลูก ป้าก็รักหนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง โอ๋ๆไม่ร้องนะๆ" ป้านมปลอบใจเธอที่เอาแต่ร้องไห้โฮ คุณเสือต้องไปพูดอะไรแน่ๆเลยหนูปีถึงได้ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าคิดสั้นทำร้ายตัวเอง น้อยสาวใช้อีกคนยืนอึ้งตกใจพอได้สติก็รีบวิ่งแจ้นไปเรือนใหญ่
"คุณท่านเกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ คุณท่านขา" น้อยตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่นบ้านจนเวทิศเดินลงมาจากห้อง
"มีอะไรพี่น้อย คุณพ่อไม่อยู่หรอกครับ"
"คือ คือว่า น้อง" น้อยที่พึ่งวิ่งมาเหนื่อยจนพูดไม่ออก
"ใจเย็นๆครับพี่น้อย ค่อยๆพูด"
"น้องปีใหม่จะฆ่าตัวตายคะ"
"อะไรนะครับ!!" เวทิศตกใจรีบวิ่งไปที่เรือนเล็ก ไม่นะ! ไม่จริงใช่มั๊ย ทันทีที่เข้ามาเห็นคนหน้าหวานนอนนิ่งอยู่บนตักของป้านมใจเขาแทบจะสลาย
"ปีใหม่ๆเธอเป็นอะไร เธอได้ยินฉันมั๊ย ปีใหม่" เวทิศดึงแขนคนไร้สติเข้ามากอดไว้ กวาดตามองหาบาดแผล
"เกิดอะไรขึ้นครับป้านม" เขาถามอย่างร้อนรน
"หนูปีร้องไห้จนเป็นลมไปค่ะ ป้าก็ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นหนูปีเอาแต่ร้องไห้ พูดว่าอยากจะตายอย่างเดียวเลย นี่ก็จะเอามีดปาดข้อมือตัวเองนะคะ โชคดีที่ป้ามาเห็นก่อน ไม่งั้นแย่แน่ๆเลยค่ะ"
บ้าเอ้ย! ทำไมถึงคิดบ้าๆแบบนี้นะ เขารีบอุ้มเธอขึ้นมา
"ผมจะพาปีใหม่ไปโรงพยาบาล!"
.
.
มี E-book นะคะ หากคุณรี๊ดสนใจอยากอ่านต่อแบบยาวๆกดลิงค์นี้ได้เลยน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น