ปีเสือชงรัก

ลำดับตอนที่ #6 : แรงทั้งคู่

เกือบอาทิตย์แล้วที่รวิตาเอาแต่หลบหน้าเวทิศ เพราะเธอไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่อยากจะจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเขาตอนที่อยู่บนดอยด้วยกัน รวิตาใส่ชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้นเหนือเข่ายืนหมุนดูความเรียบร้อยผ่านกระจกบานใหญ่ สองมือเกล้าผมมัดเป็นมวยสูงเผยให้เห็นใบหน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มพอให้สวยงาม สายตาเหลือบมองดูนาฬิกาแล้วรีบออกจากห้องเพื่อไปเรียนหนังสือ

"แปดโมงแล้วทางสะดวก" เธอยิ้ม ป่านนี้เขาคงจะออกไปทำงานแล้ว

"หนูปีมาทานข้าวเช้าก่อนสิคะ" ป้านมเอ่ยบอกทันทีที่เห็นเธอ

"วันนี้หนูต้องรีบไปค่ะป้านม สายแล้วกลัวไม่ทันเช็คชื่อ หนูไปก่อนนะคะป้านมพี่น้อย" เธอยกมือไหว้เสร็จรีบเดินออกไปอย่างไว

"เดี๋ยวสิหนูปี ฟังป้าก่อน ไปนู่ซะแล้ว"

"น้องปีใหม่คงรีบไปเรียนล่ะป้านม เอาไว้ค่อยคุยตอนเย็นก็ได้นิป้า" น้อยบอกขณะที่มือช่วยหั่นผัก

"ตอนเย็นจะไปทันอะไรล่ะ หวังว่าคงจะไม่ไปเจอกันหรอกนะ เฮ้อ" เสียงถอนหายใจดังจนน้อยขำ

"โถ่ ป้านมไม่มีอะไรหรอกน่า คุณเสือกับน้องปีใหม่เขาชงกันมาตั้งนานแล้วนะป้ายังไม่ชินอีกเหรอ"

"จะไปชินอะไรล่ะ คุณเสือกับหนูปีแรงพอกันทั้งคู่เลย เจอหน้ากันทะเลาะกันทุกที ฉันล่ะกลัวจริงๆ"

"นี่ป้า! สมมุตินะถ้าคุณเสือกับน้องปีใหม่เขาสปาร์คกันขึ้นมาจริงๆลูกคงดกน่าดูเลยเนอะ ฮ่าๆ" น้อยหัวเราะ

"ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เขาสองคนถูกกันที่ไหนล่ะนังน้อย คุยกันดีๆบ้างมั๊ยก็ไม่เคย"

"ก็ไม่แน่นะป้า เกิดคุณเสือแอบหลงรักน้องปีใหม่ของเราขึ้นมาจริงๆ โห้! อิจฉา สวยหล่อทั้งคู่ลูกคงจะน่ารักน่าดู โอ๊ย! เจ็บนะป้านม" ป้านมยกมือขึ้นเขกหัวคนช่างพูดไปหนึ่งที

"พอเลยนังน้อย เมาส์เจ้านายอยู่นั่นล่ะรีบๆหั่นเข้าสิ มัวแต่พูด" เสียงดุทำให้น้อยหน้าเจื่อนรีบก้มหน้าก้มตาตั้งใจหั่นผักต่อ

รวิตาต้องหยุดเดินทันทีที่เห็นหน้าคนที่เธอหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ามาหลายวันยืนกอดอกพิงรถคันงามอยู่ สายตาเขาจ้องมองมาที่เธอ

"ทำไมเขาถึงยังไม่ไปทำงานอีกนะ ซวยแต่เช้าเลยเรา" เธอถอนหายใจพลางเดินเลี่ยงไปออกประตูเล็กแทน จังหวะนั้นก็มีแขนใหญ่มาจับหมับเข้าที่ต้นแขนแรงๆ

"คิดจะหลบหน้าฉันงั้นสิ" เวทิศแค่นยิ้ม

"ปล่อยนะฉันเจ็บ" รวิตาพยายามแกะมือเขาออก

"ขึ้นรถสิฉันไปส่ง"

"ไม่ต้อง ฉันขึ้นรถเมล์ไปเองได้"

"อย่าดื้อ! ขึ้นรถ" เสียงเข้มสั่งเธอ

"ไม่! ก็บอกว่าไม่ต้องไงเล่า ฟังไม่รู้เรื่องรึไง ว้าย!!" เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาอุ้มเธอไว้แนบอกจากนั้นเขาก็จับเธอยัดเข้าไปในรถก่อนจะรีบขับออกไปอย่างเร็ว

"นี่คุณ! จอดเลยนะ ฉันไม่ไปกับคุณ จอดสิ" เธอไม่พอใจแว้ดเสียงใส่เขา

"ไม่จอดมีปัญหาอะไรมั้ย" เวทิศยิ้มที่เห็นหน้าบึ้งๆของเธอ

"หลบหน้าฉันทำไม เป็นใบ้เหรอ ทีอยู่บนดอยคืนนั้นที่เรา" ในเมื่อเธอไม่พูดเขาเลยแกล้งพูดถึงเรื่องที่เธอเคยบอกให้เขาลืม

"หยุดพูดนะ! อย่าพูดถึงมันอีก ฉันไม่อยากฟังฉันอยากลืม"

"ลืมได้เหรอ ขนาดฉันยังจำได้แม่นเลยว่าเธอร้องครางแต่ชื่อของฉัน"

"ไม่จริง! คุณหยุดพูดเรื่องบ้าๆนี้สักทีได้มั๊ย"

"หลบหน้ากันทำไม" เขาถามเสียงเรียบ

"ไม่อยากเจอ เบื่อ ไม่อยากทะเลาะด้วยรำคาญ"

"เหอะ ต่อไปเธอจะต้องอกแตกตายแน่ๆเพราะฉันจะตามติดเธอทุกชั่วโมงเลยดีมั๊ย เริ่มจากวันนี้เลยฉันจะไปเรียนกับเธอด้วย"

"บ้า! โรคจิต งานการไม่มีทำเหรอ"

"มี แต่ยังไม่มีอารมณ์ทำงาน อยากทำอย่างอื่นมากกว่า" สายตากรุ่มกริ้มของเสือร้ายกวาดตามองขาขาวที่โผล่พ้นออกมาจากกระโปรงพลีทสีดำที่มีความยาวถึงแค่ต้นขา เสื้อก็รัดรูปเผยให้เห็นปทุมคู่งามดันออกมาเป็นทรงสวยจนเขาอยากสัมผัสมันอีกครั้ง มันคงจะนิ่มใหญ่เต็มไม้เต็มมือดีเหลือเกิน อ่า! แค่คิดก็มีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว ยายกาฝากหุ่นดีเร้าอารมณ์เขาจริงๆเลยให้ตายเถอะ แล้วกับผู้ชายคนอื่นๆล่ะที่ไม่ใช่เขามันก็คงจะคิดไม่ต่างอะไรกันกับเขานักหรอก

"ลามก!" มือบางยกขึ้นปิดหน้าอกให้รอดพ้นจากสายตาคนหื่นที่นั่งยิ้มอยู่

"ที่ใส่สั้นๆรัดๆแบบนี้เธอก็อยากจะโชว์ไม่ใช่เหรอ ฉันมองก็ไม่เห็นมันจะผิดตรงไหนเลย"

"แต่ฉันไม่ได้ใส่มาโชว์คุณก็แล้วกัน"

"แล้วจะใส่ไปให้ใครมันดูห๊ะ!" เวทิศถามเสียงดุในใจเริ่มร้อนกรุ่นๆ หรือจะเป็นบอลไอ้หนุ่มหน้าจืดคนนั้น ฝันไปเถอะ

"จะเสียงดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้ แล้วคุณก็รีบขับรถให้มันเร็วๆหน่อยได้มั๊ยเดี๋ยวฉันเข้าเรียนไม่ทัน"

"ทันหรือไม่ทันมันก็เรื่องของเธอ ตอบฉันมาไอ้บอลกับเธอเป็นอะไรกัน ที่ใส่กระโปรงสั้นๆจะไปโชว์ให้มันดูใช่มั๊ยล่ะ อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันเธอนะยายกาฝาก" รวิตาส่ายหน้าเอือมมโนเก่งจริงๆเลยพ่อคุณ

"พอๆฉันไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันเดินต่อเองได้" เธอบอกทันทีที่มาถึงหน้ามหาวิทยาลัย แต่เขาไม่ฟังเลี้ยวเข้าไปจอดนิ่งอยู่หน้าคณะของเธอ

"ตอนเย็นฉันจะมารับ ถ้ามาแล้วไม่เจอน่าดู" เวทิศบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอหันมาสบตากับเขาครู่หนึ่งก่อนจะรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถไป แล้วปิดประตูแรงๆจนรถคันงามสั่นไหวทั้งคัน

"กลัวตายล่ะ แบร่" เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่รถคันงามที่พึ่งขับออกไป เจ้าของรถขำหลังมองภาพนั้นผ่านกระจกข้าง

"แสบจริงๆยายกาฝาก" เขายิ้ม ยิ้มอะไรวะไอ้เสือแม่นั่นเป็นคู่อรินะอย่าลืมสิ เขารีบดึงสติตัวเองแล้วตั้งใจขับรถไปบริษัทเพื่อให้ทันเวลาประชุมในช่วงเช้าวันนี้

คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้หน้าคณะชะเง้อมองเพื่อนสาวที่เดินตรงเข้ามาหาแล้วทรุดตัวนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พอลเงยหน้ามองดูท้องฟ้าสงสัยวันนี้พายุจะเข้าหนัก

"ไงคะเพื่อนสาว ทำไมแกถึงมากับพี่เสือได้ล่ะ ฉันเห็นแกเกลียดพี่เขาอย่างกับอะไรดี หรือว่าหลงรักพี่เสือสุดหล่อของฉันแล้ว"

"หลงรักบ้าบออะไรของแกพอลล่า ไปเรียนกันเถอะเข้าช้าเดี๋ยวก็โดนอาจารย์ป้าดุอีก" รวิตาบอกพลางลุกขึ้นยืน

"ทำมาเปลี่ยนเรื่องนะนังปี"

"โอ๊ย! ไม่มีอะไรหรอกน่า เขาแค่ผ่านมาแถวนี้เลยชวนฉันมาด้วยก็แค่นั้น ไปกันได้ยังสงสัยอะไรนักหนา"

"ค่ะๆไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" พอลล่ารีบลุกขึ้นตามเพื่อนรักไปติดๆ ทั้งสองเข้ามานั่งจับจองที่นั่งในห้องเรียน

"สวัสดีครับปีใหม่คนสวย เราซื้อขนมมาฝาก" ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยบอกยื่นขนมส่งให้เธอ

"ขอบคุณมากนะแทน คราวหน้าไม่เอาแล้วนะเราเกรงใจ"

"เกรงใจอะไรกันแค่นี้เอง" แทนยิ้มบอก

"แล้วไหนของพอลล่าล่ะแทน"

"เอ่อ ไม่มีอะเอาไว้เราจะซื้อมาฝากนะ" บอกเสร็จแทนก็เดินไปนั่งที่

"เสน่ห์แรงจริงๆนังปี ดูสิหนุ่มๆมองแกยังกับจะกลืนกินแกเข้าไปทั้งตัว" พอลล่าขำ

"พูดมากน่า เอาขนมไปกินไป" รวิตาส่งขนมในมือให้เพื่อนจะได้เลิกพูดจาไร้สาระเสียที เธอได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆให้เพื่อนชายที่มองเธออยู่ตามมารยาท

"ปีใหม่คนสวยยิ้มให้กูด้วยวะ ขาวสวยถ้ากูได้มาเป็นแฟนนะ ฮึ่ม!" เสียงนั้นลอยมาจากกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่ชวนกันคุยอย่างสนุกปาก

"น่ารักมากเลย กูก็ชอบวะ"

"มึงอย่ามาแย่งกูดิวะ ปีใหม่กูจองไว้นานแล้วนะสมัยตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง"

"พวกมึงเบาๆดิวะ แย่งสาวกันอยู่ได้ อาจารย์ป้ามองตาขวางแล้วนั่น" อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องขยับแว่นตาหนาเตอะจ้องมอง เลยทำให้เสียงพูดคุยนั้นเงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนจนหมดคาบเรียนและในช่วงบ่ายก็ชักชวนกันไปห้องสมุดเพื่อทำงานกลุ่มต่อให้เสร็จ รวิตาก้มมองดูนาฬิกาข้อมือสี่โมงครึ่ง จังหวะนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนเธอรีบกดรับสายเพราะไม่อยากให้เสียงนั้นไปรบกวนคนอื่นที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

"สวัสดีค่ะ"

"อยู่ไหน" เสียงนั้นเธอจำมันได้ดีรู้เลยว่าคนในสายเป็นใคร

"คุณ! คุณรู้จักเบอร์ฉันได้ยังไง"

"ฉันถามว่าเธออยู่ไหน ตอบมา!"

"อยู่ไหนก็เรื่องของฉัน! ตู๊ดๆๆๆๆ" เธอกดวางสายเสร็จก็กดปิดเครื่องก่อนจะยัดมันกลับเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม

"ใครโทรมาเหรอนังปี" พอลเงยหน้าขึ้นถาม

"คนบ้านั่นไม่มีอะไร อ่านต่อเถอะ" เธอแสร้งก้มหน้าอ่านหนังสือต่อแต่ในใจครุ่นคิดว่าเขามีเบอร์ของเธอได้ยังไง นี่คือครั้งแรกที่เขาโทรศัพท์มาหาเธอ

"ยายบ้าเอ้ย! ปิดเครื่องหนีเลยเหรอ" เวทิศยืนหัวเสียอยู่หน้าคณะ ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มออกมาต่อสายถึงเพื่อนรักที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นี่

"ว่าไงเสือ"

"เอ่อ เพื่อนมีเรื่องจะรบกวนหน่อย รู้มั๊ยว่าปีใหม่อยู่ที่ไหน"

"เฮ้ย มันอะไรยังไงกันเพื่อน คิดจะจีบลูกศิษย์ฉันเหรอ"

"เปล่าๆ ไม่ใช่นะเว้ย! คือฉันอยากจะคุยธุระด้วยนิดหน่อย"

"จริงอะ ฮ่าๆ ฉันเห็นปีใหม่อยู่ที่ห้องสมุดนะ แต่ไม่รู้ว่ากลับไปรึยัง ลองโทรหาสิเอาเบอร์มั๊ย"

"ฉันโทรไปแล้วแต่ปิดเครื่อง"

"อ้าวเหรอ งั้นเดี๋ยวลองถามพอลดู แล้วจะไลน์ไปบอก

"ขอบใจมากเพื่อน" เวทิศวางสายเสร็จพาตัวเองกลับไปที่รถ บรรดาสาวๆแอบชำเลืองมองตาเป็นมัน

"ใครอะ หล่อจัง"

"นั่นดิ หุ่นก็ดี๊ดี ฉันอยากจะซบอกพี่เขาจัง" สองสาวสวยไม่รอช้าเข้ามาทักทาย

"สวัสดีค่ะพี่ หาอะไรอยู่เหรอให้เชอรี่ช่วยมั๊ยคะ" เชอรี่สาวเปรี้ยวใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋เอ่ยถาม ส่วนอีกคนส่งยิ้มหวานให้เขา

"หนูชื่อพะแพงนะคะ พี่สุดหล่อกำลังหาใครอยู่รึเปล่าเอ่ย ถามพวกเราได้นะคะ"

"เอ่อ น้องๆรู้จักปีใหม่มั๊ยครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"มาหาปีใหม่อีกแล้วเหรอคะ สาวฮอตดาวคณะใครๆก็รู้จักค่ะ" เชอรี่ทำหน้าเซ็ง

"น่าจะอยู่ที่ห้องสมุดกับพอลค่ะ ว่าแต่พี่สุดหล่อเป็นอะไรกับปีใหม่เหรอ" พะแพงถาม

"เป็นแฟนครับ พี่ขอตัวก่อนนะน้องๆ" สองสาวร้องกรี๊ดด้วยความอิจฉา

ในห้องสมุดจากที่เงียบๆก็เริ่มมีเสียงซุบซิบพูดคุยกันจนรวิตาไม่มีสมาธิอ่านหนังสือต่อจึงปิด แล้วหันไปมองเพื่อนรักที่นอนหลับเป็นตายคากองหนังสือที่วางอยู่เต็มโต๊ะ เธอเลยค่อยๆลุกขึ้นหยิบหนังสือเอาไปเก็บที่ชั้นเหมือนเดิมจนมาถึงเล่มสุดท้ายเธอเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่งหยุดยืนมองหาเลขหมวดของหนังสือ เอื้อมมือจนสุดแขนแต่ด้วยชั้นหนังสือนั้นอยู่สูงเกินไปทำให้เธอต้องเขย่าปลายเท้าขึ้นดันหนังสือไปอีกทางและนาทีนั้นเธอไม่ทันได้ระวังตัวหนังสือจากชั้นร่วงตกลงมา เธอได้แต่หลับตาปี๋ยกมือปัดป้องไว้ จู่ๆก็มีแขนของใครบางดึงเธอออกมาก่อนที่เธอจะล้มลงไปนอนทับอยู่บนตัวเขา ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดสนิทกันพอดี รวิตาตกใจสุดขีดที่เห็นหน้าเขา

"คุณ! อื้อ" เสียงหวานเป็นอันต้องหายไปเพราะโดนอีกคนประกบจูบซ้ำอีกครั้งหนึ่ง สองมือพยายามทุบตีดิ้นจนตัวเธอหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเขา

"คนฉวยโอกาส! คุณมาจูบฉันทำไม"

"ก็เธอมาจูบฉันก่อน ฉันก็เลยจูบบ้าง ผิดเหรอ"

"กะ ก็มันเป็นอุบัติเหตุฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษล่ะกัน"

"คราวหน้าก็ระวังๆหน่อยสิ ถ้าฉันไม่ดึงตัวเธอออกมา ป่านนี้เธอคงสลบคากองหนังสือนี่แน่"

"ขอบคุณ" รวิตาเอ่ยเสียงเบา

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นจูบอีกไหมมั๊ย" เขากระซิบถามข้างๆหู คนฟังถึงกับหน้าแดงรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ตามเธอมาติดๆจนมานั่งที่โต๊ะเห็นพอลนั่งหาวอยู่

"สวัสดีครับน้องพอลล่า"

"อ้าว พี่เสือสุดหล่อมาได้ยังไงคะเนี่ย"

"พี่ผ่านมาทางนี้เลยมารับเพื่อนของพอลล่ากลับบ้านด้วยกันจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์"

"น่ารักจริงๆเลย นังปีแกกิ๊กอยู่กับพี่เสือของฉันใช่มั๊ย" ประโยคหลังพอลกระซิบถามเพื่อน

"เปล่านะ" เธอปฏิเสธส่ายหน้าเป็นระวิง

"นี่ก็เย็นแล้วพี่ว่ากลับบ้านกันได้แล้วแหละนะ ห้องสมุดใกล้จะปิดแล้วด้วย" เวทิศเอ่ยบอก ไม่นานทั้งสามคนลงมาที่ชั้นล่าง

"ไปก่อนนะคะพี่เสือ นังปีคืนนี้เจอกันที่ร้านนะ ถ้าแกไม่ไปพี่ๆเขาคงจะลงแดงตาย" พอลหัวเราะ

"อืมๆ" รวิตาโบกมือบ๊ายบายเพื่อน พอหันหน้ากลับมาเจอหน้าดุๆของเวทิศเข้าเธอก็รีบเดินหนีไปอีกทาง

"จะไปไหน! ขึ้นรถสิ" เขาสั่งและทำท่าจะเข้ามาอุ้มเธอ

"อย่าเข้ามานะ ฉันกลับเองได้ไม่รบกวนคุณหรอก" คนหน้าบึ้งตึงตวัดแขนช้อนตัวเธอขึ้นมาเดินดุ่มๆไปที่รถ ระหว่างทางเขาเอาแต่ทำหน้าดุเงียบไม่พูดไม่จาจนมาถึงบ้าน เขาและเธอแยกย้ายกันกลับห้อง

"สวัสดีค่ะป้านม พี่น้อย" รวิตายกมือขึ้นสวัสดี

"กลับมาแล้วเหรอคะหนูปี ได้นั่งมั๊ยวันนี้คนแน่นรึเปล่า" ป้านมถามเหมือนทุกครั้งเวลาที่เห็นเธอกลับมาถึงบ้าน เพราะเธอจะชอบบ่นให้ฟังว่ารถเมล์คนเยอะยืนขาแข็งจนถึงบ้านเลย

"วันนี้น้องปีใหม่เขานั่งรถหรู แอร์เย็นฉ่ำ คนขับรูปงามอีกต่างหาก หวานเห็นยังแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่าน้องปีใหม่จะกลับมากับคุณเสือ"

"ห๊ะ! กลับมากับคุณเสือ ตายแล้วๆเป็นยังไงบ้างคะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ไหนขอป้าดูหน่อยสิ" ป้านมกวาดสายตามองตามร่างกายเธอ

"หนูยังไม่ตายค่ะป้านม แต่ก็เกือบจะโดนเสือขย้ำเอาเหมือนกัน" สายตาดุๆคู่นั่นเธอจำมันได้ดี เขาโมโหหรือว่าโกรธอะไรเธอก็ไม่รู้ ปกติแล้วเสืออันธพาลอย่างเขาจะต้องพูดจาคอยหาเรื่องจิกกัดเธอไม่ว่างเว้น แต่นี่เขากลับนิ่งเฉยใส่เธอ ก็ดีแล้วเธอก็ไม่อยากมีเรื่องกับเขาเหมือนกัน

"แล้วทำไมถึงได้กลับมาด้วยกันล่ะหนูปี"

"ผีเข้าเขามั้งคะ ถึงได้ใจดีไปรับไปส่งหนูที่มหาวิทยาลัย" สิ้นเสียงบอกป้านมกับน้อยหันมาสบตากัน

"เอ่อ หนูไม่ทานข้าวเย็นนะคะป้านม หนูนัดเพื่อนๆเอาไว้ว่าจะไปฉลองวันเกิดกัน"

"ค่ะ แล้วไปฉลองกันที่ไหนละคะ"

"ร้านพบปะกันยันหว่างค่ะป้านม"

"โห้ ชื่อร้านเหมือนกับร้านเหล้าเลยนะคะน้องปีใหม่" น้อยบอก

"เป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ค่ะพี่น้อย"

"ไปร้านเหล้าตอนกลางคืนแบบนี้ ป้าว่าหนูปีขออนุญาตคุณท่านก่อนดีกว่า"

"ถ้าขึ้นไปขอคุณลุงต้องไม่ให้หนูไปแน่ๆ หนูเลยมาขออนุญาตป้านมไงคะ นะๆให้หนูไปเถอะนะ วันเกิดเพื่อนทั้งคนถ้าหนูไม่ไปเพื่อนต้องโกรธหนูแน่ๆ นะคะป้านมหนูสัญญาจะดูแลตัวเอง ไม่ดื่ม ไม่กลับดึก" รวิตาทำเสียงออดอ้อนโอบกอดป้านมหวังให้ใจอ่อนอนุญาตให้เธอไป

"ป้าอนุญาตให้ไปก็ได้ค่ะ"

"แต่ฉันไม่อนุญาต!" เสียงเข้มเอ่ยดังแทรกขึ้นมาจากอีกทาง พาให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว

"คุณเสือ!" ป้านมกับน้อยก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตากับเจ้านายในเวลานี้ สายตาดุๆนั้นทำให้รับรู้ได้ว่าเสือร้ายกำลังโมโห

"ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป ได้ยินชัดมั๊ย"

"แต่ฉันจะไป คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน"

"อย่ามาลองดีกับฉัน!" เสือร้ายตะครุบเข้าที่ต้นแขนเธอ

"เจ็บ! ปล่อยนะ" เธอร้องพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากป้านม

"ป้านมกับพี่น้อยออกไปก่อนครับ ผมขอคุยธุระส่วนตัวกับยายนี่หน่อย"

"ไม่คุย ฉันไม่อยากคุยกับคุณ"

"จะนั่งคุยหรือว่าอยากจะให้ฉันนอนคุยกับเธอห๊ะ!"

"เจ็บนะ! รีบๆพูดมาฉันจะได้รีบไป"

"เธอจะไปได้ก็ต่อเมื่อฉันอนุญาตแล้วเท่านั้น! ถ้าไม่ฟังกัน หรืออยากจะลองดีกับฉันก็เชิญ แล้วอย่ามาหาว่าฉันรังแกเธอก็แล้วกันยายกาฝาก" เขาพูดจบก็เดินจากไป ปล่อยให้เธอยืนครุ่นคิดอะไรบ้างอย่างอยู่คนเดียว

"คิดเหรอว่าฉันจะกลัว คุณสั่งฉันไม่ได้หรอกนะคุณเวทิศ"

.

.

มี E-book นะคะ หากคุณรี๊ดสนใจอยากอ่านต่อแบบยาวๆกดลิงค์นี้ได้เลยน๊า

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=189666