ปีเสือชงรัก

ลำดับตอนที่ #4 : กอดอุ่น

รวิตาลุกขึ้นไปอาบน้ำส่วนเวทิศทำหน้าที่กางเต็นท์ปูผ้าเตรียมไว้พร้อมเสร็จ เมื่อเธออาบน้ำเสร็จเดินมาหยุดมองเต็นท์ที่กางอยู่มีเพียงหลังเดียวเท่านั้นจึงมองหาเต็นท์อีกหลังหนึ่งแต่ก็ไม่พบ

"แล้วเต็นท์ของฉันล่ะ"

"นี่ไง" เขาชี้บอก

"แล้วของคุณ"

"ก็หลังนี้แหละ มีอะไรจะถามอีกมั๊ย"

"เราต้องนอนเต็นท์เดียวกันเหรอ ไม่เอานะ ไม่เอาๆ" เธอรีบบอกส่ายหน้าเป็นระวิง

"แล้วแต่เลย แต่เต็นท์มีหลังเดียวเธอจะนอนตากน้ำค้างก็เชิญตามสบาย"

"แล้วทำไมฉันต้องนอนข้างนอก คุณนั่นแหละนอน คุณเป็นผู้ชายต้องเสียสละให้ผู้หญิงสิ"

"หึ เสียใจ เลือกเอาจะนอนด้วยกันหรือจะนอนหนาวอยู่ข้างนอกคนเดียว"

"ทำไมคุณไม่เอาเต็นท์มาเผื่อฉัน ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย"

"เธอไม่หยิบมาเองจะมาว่าอะไรฉัน นี่ก็เห็นแก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกันหรอกนะถึงได้แบ่งที่ให้ เอาไงเลือกได้รึยัง เรื่องมากจริงๆเลย" รวิตาทำหน้ายิ้มยาก เอาไงดีนะนอนข้างนอกมีหวังแข็งตายแน่ แต่จะให้นอนกับเขาที่เป็นคู่อริกันมาแต่ชาติปางก่อนก็ทำใจยาก

"ฉันไม่ไว้ใจคุณ"

"หึ หุ่นแบบนี้บอกตรงๆไม่ใช่สเปค" เวทิศกวาดตามองเรือนร่างของสาวตรงหน้าที่เวลานี้อยู่ในชุดสบายๆกางเกงขายาวผ้ายืดสีเทากับเสื้อยืดคอกลมสีขาวตัวใหญ่ปล่อยผมยาวสรวยปกหน้าขาวใสไร้สิ่งแต่งแต้มแต่อย่างใด

"ก็ดีฉันถือว่านั่นเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน"

"ฉันสิต้องเป็นฝ่ายกลัวเธอมากกว่ายายกาฝาก"

"โอ๊ย! สบายใจเถอะพ่อคู้ณ แม้แต่หางตาฉันยังไม่แลคุณเลย งั้นเราแบ่งเขตกันคนละครึ่ง คุณห้ามเข้ามาในเขตหวงห้ามของฉันเด็ดขาด" ว่าแล้วเธอหยิบของใช้มาวางเป็นแนวเขต เวทิศมองแล้วก็แอบขำในใจ จากนั้นเขาก็ไปอาบน้ำบ้างผ่านไปครึ่งชั่วโมงอากาศเย็นลงน้ำค้างแรงจนเขาต้องรีบเข้ามาในเต็นท์แสงไฟจากตะเกียงไฟฟ้าส่องให้เห็นว่าใครบางคนนอนหลับอยู่ เธอหอบเอาผ้าไปห่มคนเดียวม้วนกลมจนตัวอ้วนเหมือนกับหนอนดักแด้ และที่สำคัญนอนหลับอย่างสบายใจเลยแนวเขตที่เธอเป็นคนทำเอาไว้ด้วย

"หมดสภาพเลยยายกาฝาก" เขามองเธออย่างขำๆหัวไปทางขาชี้ไปอีกทาง เขาล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ จังหวะนั้นคนที่นอนหลับโอบกอดเขาราวกับว่าเป็นหมอนข้างขาเรียวเกยเกี่ยวเอวสอบไว้แน่น

"บ้าเอ้ย!" เขานอนสบถอยู่ในใจ นิ่งไว้ไอ้เสือ! คนหน้าหวานกลับซุกหน้ามาซบอกอุ่น กระชับแขนกอดแน่นขึ้นเข้าไปอีก เวทิศนอนตัวแข็งไม่กล้าขยับหนี กลิ่นหอมเย้ายวนจิตใจเขาเหลือเกินให้ตายเถอะ! คืนนี้เขาจะนอนหลับมั๊ยเนี่ย เฮ้อ!!

"เธอเป็นคนมากอดฉันเองนะยายกาฝาก" มือหนาดึงผ้ามาห่มให้เธอพลางโอบเอวบางไว้ในอ้อมกอดอุ่นก่อนที่เขาจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

เช้าวันใหม่เสียงนกร้องดังจอแจปลุกเธอให้ตื่นทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจสุดขีด

"กรี๊ด!! คนฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย" เสียงร้องโวยวายทำให้เขาสะดุ้งตื่นปล่อยมือออกจากตัวเธอ

"อะไร ดูก่อนมั๊ยว่าใครล้ำเขตเข้ามา เธอตัวดีเลยแล้วยังจะมาโวยวายใส่คนอื่นเขาอีก" รวิตาก้มดูใช่ตัวเธออยู่ในเขตของเขา โอ๊ย! ยายปีใหม่

"คุณไม่ได้ทำอะไรฉันใช่มั๊ย" เธอถามพลางก้มสำรวจดูเสื้อผ้าตัวเอง

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลย มีแต่เธอเองนั่นแหละที่ลวนลามฉัน" ห๊ะ!! ไม่จริงหรอก แต่เมื่อคือจำได้ฝันว่าซื้อหมอนข้างมาใหม่เธอนอนกอดอย่างมีความสุข นี่อย่าบอกนะว่าเธอกอดเขา อร๊ายยย!!!

"เธอกอด จับ ลูบคลำฉันสารพัด แล้วยังจะแย่งผ้าไปห่มคนเดียวอีก นี่ยัง"

"พอๆ ฉันขอโทษคุณแล้วกัน ก็คนนอนหลับอะจะไปรู้ตัวได้ไงเนอะ"

"หึ ยายกาฝาก" เวทิศส่ายหน้าทั้งๆที่ในใจยิ้มมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองคนรีบจัดการอาบน้ำกินข้าวเช้าท่ามกลางวิวหมอกที่เจ้าของบ้านแสนใจดีจัดเตรียมไว้ให้

"เมื่อคืนหนาวมั๊ยหนู" ป้าถาม

"เอ่อ ไม่หนาวเท่าไหร่ค่ะคุณป้า"

"แต่ผมหนาวมากเลยครับ มีคนแย่งผ้าห่มไปไม่แบ่งมาให้ผมห่มเลย"

"ทนหนาวหวังจะให้เมียนอนอุ่นๆ แหม่ น่ารักจริงๆเลย" คำที่ป้าบอกทำเอาคำฟังหน้าแดงเขินอาย

"ไม่ใช่อย่างที่คุณป้าคิดนะคะ คือเราไม่"

"อายอีกแล้ว เมียพ่อหนุ่มขี้อายจังเลยนะ" เธอพยายามอธิบายแต่ทำไมถึงไม่มีใครฟังเธอเลยสักนิด ยิ่งเวทิศด้วยแล้วเงียบกริบไม่คิดจะพูดหรือว่าอธิบายอะไรเลย

"พร้อมกันแล้วใช่มั๊ย ป้าจะพาไปหาเด็กๆ" ป้านำเขาและเธอเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางเล็กๆข้ามลำห้วยขึ้นไปยังภูเขาอีกลูกเห็นโรงเรียนขนาดเล็กเพราะเท่าที่เห็นมีแค่เรือนไม้เก่าๆอยู่หลังเดียว เด็กๆใส่เสื้อพื้นเมืองวิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนาน ทันทีที่เด็กๆเห็นพวกเขาชวนกันกรูเข้ามาหา

"สวัสดีครับพี่คนสวย"

"สวัสดีครับสุดหล่อ ชื่ออะไรเหรอเราอะ" รวิตาลูบผมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู

"ชื่อบะโอครับ อยู่ป.2/1 มีแฟนแล้วชื่อฟ้าใส" เธอหัวเราะลั่นที่ได้ยิน

"แล้วแฟนพี่สาวชื่ออะไรครับ"

"เสือครับน้อง ไปกินขนมกันมั๊ยครับพวกพี่ขนเอามาให้เพียบเลย" เด็กๆชอบใจจูงมือทั้งสองคนไปยังห้องเรียนที่สร้างด้วยไม้สภาพเก่ามาก

"โห้ น้องๆนั่งเรียนกันได้ไงเนี่ย กลัวไม้มันจะหล่นลงมาจัง" เธอสำรวจมารอบๆห้องเรียน

"พวกผมเคยโดน หัวแตกเลย" เสียงเด็กอีกคนบอก

"อันตรายมาก คุณครูอยู่ไหนครับบะโอ"

"นั่นไงครับครูใหญ่" เด็กชี้ไปที่ผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าเข้ามาในโรงเรียน

"สวัสดีครับคุณเสือคุณปีใหม่ ยินดีต้อนรับนะครับ" เสียงทักทายทำให้เจ้าของชื่อยิ้มแล้วยกมือไหว้

"เด็กๆมาต่อแถวกันตรงนี้เร็วเข้า เด็กที่นี้มีประมาณสิบห้าคน ผมสอนคนเดียว"

"โห้ คนเดียวเลยเหรอคะ"

"บนเขาบนดอยไม่มีใครอยากมาบรรจุเป็นครูที่นี่หรอก ผมก็เห็นแก่เด็กๆถ้าไม่สอนเด็กๆก็ไม่ได้เรียนหนังสือกัน"

"งั้นวันนี้พวกเราขออนุญาตอาสามาช่วยสอนหนังสือน้องๆนะคะ"

"ยินดีมากเลยครับ เด็กๆตั้งใจฟังพี่ๆเขานะ"

"ครับ/ค่ะ" เด็กๆตอบประสานเสียงกัน

"ใครอยากวาดรูปฟังนิทานเดินตามพี่ปีใหม่มาเลยค่ะ"

"น้องๆใครอยากเล่นเกมมาอยู่กับพี่เสือนะ มีของรางวัลด้วย" เด็กๆวิ่งไปต่อแถว รวิตาจับจองที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ฝั่งเวทิศเดินนำขบวนไปหยุดยืนอยู่บนเนินดิน เด็กๆสนุกสนานยิ้มมีความสุขกับการได้ทำกิจกรรม ได้กินขนม

"พี่สาวๆมีแฟนยัง ผมขอจีบพี่ได้เปล่าครับ" เสียงเด็กชายตัวน้อยเอ่ยถาม

"ยังครับ มาเป็นแฟนกันเปล่า" รวิตาหัวเราะ เด็กสมัยนี้ตัวเล็กแค่นี้รู้จักคำว่าแฟนด้วยเหรอ ขนาดเธออายุยี่สิบเอ็ดแล้วยังไม่มีแฟนเลย น่าอายชะมัด

"ไม่ได้นะสายฟ้าพี่สาวคนสวยเป็นแฟนกับพี่เสือแล้ว" บะโอจูงมือเวทิศเข้ามา

"ว้า เศร้าจังสายฟ้าอกหักอีกแล้ว" รวิตาอดขำไม่ได้กับท่าทีของสายฟ้า

"แต่พี่ปีใหม่รักสายฟ้านะ"

"จริงนะ พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย ขอหอมแก้มแฟนหน่อยสิ" ว่าแล้วสายฟ้าปีนก้อนหินขึ้นมาหอมแก้มรวิตาหลายฟอด เวทิศเห็นรีบมานั่งข้างสายฟ้า

"โห้ ไม่เบานะเราอะ ตัวแค่นี้แสบจริงๆ" เวทิศลูบหัวเล่น ร้ายจริงๆมาหอมแก้มยายกาฝากของเขาได้ เอ๊ะ! ไม่สิยายนี่ไม่ใช่ของเขา

"ทุกคนคะ วันนี้เราพอกันแค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้เรามาช่วยกันทาสีห้องเรียนกันนะคะ เจอกันนะเด็กๆ" เธอโบกมือบ๊ายบาย ตอนนี้เหลือเด็กชายตัวน้อยอีกหนึ่งคนนั่งมองหน้าเธออยู่

"ยังไม่กลับบ้านเหรอครับสายฟ้า"

"ผมไม่อยากกลับอยากอยู่กับแฟน"

"ฮ่าๆ จ้างั้นเราไปเดินเที่ยวกันมั๊ย" สายฟ้ายิ้มโชว์ฟันหลอจับมือเธอไปตลอดทาง เวทิศทำได้แค่เดินตาม ดูๆไปอารมณ์เหมือนพ่อแม่พาลูกมาเดินเล่นนะ เวทิศส่ายหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆของตัวเอง ทั้งสองคนมาส่งสายฟ้าที่บ้านซึ่งตั้งอยู่บนไหล่เขามองขึ้นไปด้านบนภูเขาสีเขียวเห็นร่องรอยของการเผ่าไหม้ บ้านไม้อยู่อย่างเรียบง่ายข้างบ้านเลี้ยงหมูดำเอาไว้หลายตัว

"สายฟ้าครับพี่ปีใหม่กลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะครับ"

"ครับแฟน ฝันถึงสายฟ้าด้วยนะ" กว่าเธอจะร่ำลาเสร็จก็พักหนึ่ง เพราะสายฟ้าร้องไห้อยากจะมานอนกับเธอดีนะที่พ่อแม่ของสายฟ้าอุ้มไปก่อนเธอเลยเดินกลับที่พักได้

"เสน่ห์แรงจริงนะ มาแค่วันเดียวก็มีแฟนแล้ว เมื่อวานก็อีก"

"คนมันสวยอะนะ คุณต้องเข้าใจฉันด้วย"

"เหรอ สวยตายแหละ แล้วเธอมีแฟนรึยัง" คำถามนั้นทำให้เธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินต่อ

"ถามทำไม มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะต้องรู้"

"ฉันต้องรู้สิ ถ้าเธอมีแฟนนิสัยไม่ดี ทำเรื่องเสื่อมเสียขึ้นมาครอบครัวฉันก็เสียชื่อไปด้วย"

"คุณไม่ต้องห่วงหรอกฉันไม่ทำให้ครอบครัวคุณเดือดร้อนแน่ อีกไม่นานฉันจะไปตามทางของฉัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วรีบเดินออกไปทิ้งให้เวทิศยืนงงกับคำที่เธอพึ่งบอกเขา

"ไปตามทางงั้นเหรอ จะไปไหน เธอรอฉันด้วยสิ" เวทิศรีบจ้ำตามไปฉุดแขนเธอไว้ก่อน ดูหน้าเธอสิบึ้งขนาดนี้

"โกรธเหรอ ไม่พอใจ"

"เปล่า" เธอสะบัดหน้าหนี

"เป็นอะไร พูดกันดีๆไม่ได้รึไง" เวทิศถอนหายใจมองคนหน้าบึ้งตรงหน้า

"เบื่อ ฉันไม่เข้าใจทำไมคุณต้องคอยจิกกัดฉัน ตลอดเวลา ฉันรู้ว่าหกปีที่ผ่านมาฉันมาอาศัยอยู่บ้านคุณ ใช้เงินคุณไม่ต่างอะไรกับกาฝากอย่างที่คุณชอบเรียกฉัน ขอเวลาอีกนิดเรียนจบเมื่อไหร่ฉันสัญญาจะรีบออกไปจากบ้านของคุณเลย"

"ฉันไม่ได้"

"พอเถอะค่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากไม่อยากทะเลาะกับคุณอีก" เธอรีบเดินกลับที่พัก แล้วแอบไปนั่งดูดวงตะวันกำลังจะตกดินพลางถอนหายใจแรงๆในใจก็คิดหนักอยากจะหนีไปให้ไกล ไปให้พ้นๆจากเสืออันธพาลคนนี้เหลือเกิน

"หนุ่มเมียเราเป็นอะไรนั่งหน้ามุ่ยเชียว" ลุงเอ่ยถามหลังเห็นทั้งสองมึนตึงใส่กัน

"งอนครับ ไม่มีอะไรหรอกลุง"

"ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ง้อสิวะหนุ่ม"

"ง้อไงอะลุง ผมก็ไม่เคยง้อเขาด้วย" เวทิศถามเสียงเบา

"ไม่ยากๆลุงมีตัวช่วย" ลุงยิ้มเมื่อนึกถึงโหลยาดองสุดรักสุดหวงบนบ้าน

.

.

มี E-book นะคะ หากคุณรี๊ดสนใจอยากอ่านต่อแบบยาวๆกดลิงค์นี้ได้เลยน๊า

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=189666