ปีเสือชงรัก

ลำดับตอนที่ #2 : จับผิด

บรรยายกาศในห้องอาหารเวลานี้ช่างดูเงียบเหงาสงกรานต์นั่งประจำหัวโต๊ะรอสมาชิกอีกคนที่ยังไม่ลงมาจากห้อง

"ทานเลยมั๊ยคะคุณท่าน" ป้านมเอ่ยถามเมื่อเจ้านายพยักหน้าเธอรีบกุลีกุจรยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ ไม่นานชายหนุ่มอีกคนเดินลงมาจากชั้นบนแล้วมาทรุดนั่งที่เก้าอี้

"วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งนะคะคุณเสือ" ว่าแล้วถ้วยข้าวต้มร้อนๆหอมควันกรุ่นถูกยกมาวางอยู่ตรงหน้า

"ขอบคุณครับป้านม แล้วนี่คนอื่นๆหายไปไหนกัน"

"น้อยกับหวานอยู่ในครัว ส่วนเต่ารดน้ำต้นไม้อยู่ค่ะ คุณเสือมีอะไรรึเปล่าคะป้าจะได้ไปเรียกให้" ป้านมบอก

"ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงแม่นั่น" เสือแกล้งทำทีเป็นถามพลางตักข้าวต้มเข้าปาก

"หนูปีเขาไม่อยู่หรอก เขาไปทำกิจกรรมอาสาบนดอยสามวัน" สงกรานต์บอกลูกชาย

"แล้วคุณพ่อก็อนุญาตเหรอครับ ไปทำกิจกรรมจริงรึเปล่าหรอก ไม่ใช่แอบไปอยู่กับผู้ชาย"

"ว่าไปนั่น ลูกก็มองหนูปีเขาในแง่ดีบ้างสิ เขาไม่อยู่ลูกก็น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ หรือว่าคิดถึง" สิ้นเสียงนั้นเสือถึงกับลำลักน้ำข้าวต้มจนต้องรีบหยิบน้ำในแก้วมาดื่ม

"แค่กๆ โอ๊ยคุณพ่อ! ผมเนี่ยนะจะไปคิดถึงแม่นั่น ไม่เคยอยู่ในหัวสมองผมเลยบอกตรงๆ"

"พ่อจะไปรู้เหรอก็เห็นลูกถามหาหนูปีเขา" สงกรานต์ขำ

"ผมก็ถามไปงั้นแหละ พอแม่นั่นไม่อยู่ข้าวต้มอร่อยขึ้นเยอะเลย ผมขอตัวไปทำงานที่บริษัทก่อนนะครับพ่อ" เสือลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป

"เอ่อ คุณพ่อครับผมจะเข้าไปโรงงานด้วย คงไม่ได้กลับบ้านสองสามวันนะครับ"

"ที่โรงงานมีปัญหาเหรอ"

"เอ่อ นิดหน่อยครับ ผมเลยต้องไปดูให้เห็นกับตา ไปก่อนนะครับ" เขาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กใส่รถก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว สายตาเหลือบมองนาฬิกาอย่างร้อนรนใกล้จะถึงเวลานัดหมายแล้วด้วย จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ส่งเสียงกรีดร้องดังไม่หยุดจนเขาต้องกดรับสาย

"คุณเวทิศครับ ถึงไหนแล้วครับเพื่อน รถเขาจะออกกันแล้วนะรอคุณอยู่คนเดียวเลยเนี่ย"

"เอ่อๆ ขออีกสิบนาทีถึงแน่เพื่อน รอแป๊บหนึ่ง" พอกดวางสายเสร็จเขารีบบึ่งรถขับปาดซ้ายปาดขวาเพื่อจะไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว

รถมินิบัสปรับอากาศจอดอยู่หน้าคณะนิเทศศาสตร์ นิสิตนักศึกษาราวๆสามสิบคนต่างจับจองที่นั่งเกือบจะเต็มหมดแล้ว เว้นว่างอยู่แค่ไม่กี่ที่เท่านั้นเอง

"ป่านนี้แล้วทำไมรถยังไม่ออกอีกนะ เลยมาสิบนาทีแล้ว" พอลหันมาพูดกับเพื่อน

"รอใครอยู่แหละมั้ง ใจเย็นๆสิพอลล่า เดี๋ยวเธอได้ไปเจอหนุ่มเหนือแน่ไม่ต้องกลัวหรอก" รวิตาหัวเราะ

"โอ๊ย พอลล่าอยากออกไปเจอโลกกว้างแล้วอะ นั่งอยู่ตรงนี้นานเกินไปแล้ว พอลล่าเซ็ง" พอลชายหนุ่มตุ้งติ้งบอก

"ใจเย็นน่าพอลล่า ทำหน้าบึ้งมากๆเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก"

"อร๊าย!! นังปีพูดให้มันดีๆนะยะ พอลล่าต้องสวย สวยที่สุดในสามโลก"

"จ้า คนสวย" รวิตาพูดแซวเพื่อนรัก จังหวะนั้นพอลหันไปมองนอกกระจกตาสองข้างแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตกใจสุดขีดเลยหันไปสะกิดเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ปีๆ แกลืมของเหรอ"

"ไม่นะ ทำไมเหรอ"

"ก็นั่นไงคุณพี่เสือสุดหล่อยืนอยู่กับอาจารย์ตรงนั้น" พอได้ยินอย่างนั้นรวิตาก็ชะเง้อหน้าไปมองที่กระจกเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่แสนจะคุ้นเคยกำลังคุยกับอาจารย์ของเธอและเขาก็เงยหน้าหันมาสบตาเธอเข้าพอดิบพอดี

"คุณเสือ!" เธอรีบรูดผ้าม่านมาปิดอย่างไว เขามาทำอะไรที่นี่ เวลานี้เขาควรจะอยู่ที่บ้านหรือไม่ก็บริษัทไม่ใช่รึไงกัน จะอยู่ที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่

"มาแล้วๆเขาขึ้นรถมาแล้วนังปี" พอลเอ่ยบอกเสร็จรถบัสก็ปิดประตูแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ สองหนุ่มที่มาใหม่มายืนอยู่ด้านหน้าของรถบัส

"สวัสดีทุกคน วันนี้อาจารย์ขอแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักหนุ่มหล่อใจดีที่สนับสนุนน้ำดื่มตราเสือกับทุนทรัพย์ให้กับโครงการช่วยน้องบนดอยสูงของเรานะครับ นั่นก็คือคุณเวทิศ ระวีวรรณสกุล และทริปนี้คุณเสือจะไปเป็นจิตอาสาร่วมกับพวกเราด้วย ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณเสือหน่อย" ทุกคนตื่นตาตื่นใจพากันปรบมือเสียงดัง ยิ่งสาวๆแอบกรี๊ดกันยกใหญ่

"หล่อมาก โอ๊ย! ใจฉันจะละลายแล้วอะแก"

"หล่อจิง ทั้งหล่อทั้งรวย ฉันพร้อมถวายตัว เอ้ย! พร้อมยกหัวใจให้เขาคนเดียวเลย" เสียงกระซิบกระซาบของสองสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังของรวิตาเอ่ยชมไม่หยุด

"หึ หล่อตายแหละ จะอ้วก!" รวิตาเบนหน้าไปมองวิวถนนข้างทาง ในใจก่นด่าเขาไม่รู้จะมาทำไม แค่เห็นหน้าเธอก็หมดอารมณ์แล้ว

"อาจารย์เก่งเป็นเพื่อนกับคุณพี่เสือสุดหล่อเหรอนังปี"

"ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง" เธอตอบแบบไม่ประสบอารมณ์ อุตส่าห์หนีมาเที่ยวยังจะมาเจอเขาอีก ให้ตายเถอะยายปีใหม่

"ฉันว่านะอีตาพี่เสือสุดหล่อกับแกนังปี สงสัยจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันแน่ๆ หรือไม่นะก็ดวงชงกัน ดูสิขนาดจะไปออกทริปพี่เขายังตามแกมาด้วยเลย"

"พอๆฉันไม่อยากฟัง นอนดีกว่า เซ็ง!" รวิตาหยิบหูฟังมาฟังเพลงหันหน้าไปชื่นชมกับบรรยากาศข้างทางพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เวลาผ่านไปห้าชั่วโมงแล้วคนในรถนั่งหลับกันเกือบหมดทั้งคัน มีแต่เขาที่นั่งคนเดียวอยู่ที่เบาะหลังสุดและยังไม่หลับทำหน้าเสมือนอาจารย์ฝ่ายปกครองคอยจับผิดใครบางคนที่กำลังนั่งคุยอยู่กับผู้ชาย ซึ่งมันเป็นคนๆเดียวกันที่ขับรถมาบ้านเขาเมื่อตอนเช้ามืด

"คุยไรกันนักหนา คนอื่นขาจะหลับจะนอน" เขาบ่นพึมพำเบาๆ

"เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้ระริกระรี้" สายตาคมเข้มยังจ้องมองอยู่ที่รวิตาไม่เลิก

บอลขอสลับที่นั่งกับพอลเพื่อจะได้คุยกับรวิตา นานๆทีจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้สาวที่เขาแอบหลงรักเธอมาตลอดสี่ปี

"น้องปีใหม่เคยมาเที่ยวเชียงใหม่บางมั๊ยครับ"

"เคยค่ะ แต่ก็นานมากแล้ว จริงสิพี่บอลเป็นคนเชียงใหม่ใช่มั๊ยคะ"

"ครับ ไว้พี่จะพาไปเที่ยวที่บ้านนะ อากาศดีมาก" บอลเอ่ยชวน

"อะแฮ่ม! ขอโทษทีนะน้อง ช่วยคุยกันเสียงเบาๆหน่อยได้มั๊ย เสียงมันดังไปถึงข้างหลังรถเลย" เสือมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางบริเวณทางเดิน

"อ่อ ผมขอโทษครับพี่เสือ" บอลมองเขาอีกครั้งด้วยความสงสัยเห็นเขายังยืนนิ่งไม่กลับไปนั่งที่

"เอ่อ น้องอาจารย์เก่งเรียกให้ไปหานั่น รีบไปสิ"

"ครับๆ เดี๋ยวพี่มานะน้องปีใหม่" รวิตาพยักหน้าตอบ ทันทีที่บอลลุกขึ้นเวทิศทรุดตัวนั่งแทนที่อย่างสบายใจ

"นี่คุณลุกขึ้นเลยนะ กลับไปนั่งที่คุณสิ"

"ฉันจะนั่งตรงนี้มีปัญหามั๊ย"

"แต่นี่มันที่พี่บอล" คนฟังเริ่มฉุนเรียกมันพี่งั้นเหรอ แล้วทีกับเขาโตกว่าตั้งเยอะไม่เห็นจะเคยเรียกพี่เลย

"ไหนล่ะ มีป้ายชื่อติดอยู่รึไงเธอถึงได้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของที่นั่งนี้ เบาๆฉันจะนอน"

"แล้วคุณตามฉันมาทำไม"

"โอ๊ยแม่คุณ! ใครเขาอยากจะตามเธอกัน คุณพ่อสั่งให้ฉันมาดูพฤติกรรมเธอต่างหาก เกิดไปทำเรื่องเสื่อมเสียขึ้นมาตระกูลฉันก็จะดูไม่ดีไปด้วย รู้มั๊ยฉันต้องยกเลิกประชุมก็เพราะเธอเลยยายกาฝาก วุ่นวายชะมัด"

"ใครขอล่ะ กลับไปสิ ลงรถไปเลย"

"ไม่อะ ฉันเป็นลูกที่ดีเชื่อฟังคำสั่งคุณพ่อ และฉันก็จะคอยตามจับผิดเธอทุกฝีก้าวเลย"

"โรคจิต! ฉันถามคุณจริงๆคุณเป็นบ้ารึเปล่าเอาแต่ชวนคนอื่นเขาทะเลาะ เหงามากเหรอ"

"ถ้าบ้าก็น้อยกว่าเธอละกันยายกาฝาก" เสือแสยะยิ้มมุมปาก รวิตารู้สึกหงุดหงิดจากที่ฟังเพลงอยู่ดีๆก็กดเปลี่ยนมาฟังธรรมะแทน เหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆอย่างไม่พอใจ

"มองอะไร"

"มองหมามั่ง" รวิตาตอบเสร็จก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เวทิศจับหมับเข้าที่ปลายคางแหลมของคนหน้าหวานให้หันหน้ากลับมา

"อุ๊ย! นี่คุณจะทำอะไรอะ"

"เธอว่าใครเป็นหมา ระวังเถอะหมามันจะกัดปากเธอเอา อย่ามาปากดี" เสือพูดเสียงดุลอบมองริมฝีปากบางอมชมพูตรงหน้า

"ปล่อยนะ" รวิตาเบี่ยงหน้าหนี ทำไมฉันต้องมาเจออีตาเสืออันธพาลคนนี้ด้วย

"เบาๆสิ แหกปากรบกวนคนอื่นเขา เธอนี่นะไม่มีมารยาทเอาซะเลย" รวิตาหันมาเตรียมจะด่าแต่เขากลับทำเป็นนั่งหลับ ไม่ไหวแล้วๆเธอได้แต่บอกตัวเองอยู่ในใจ ก่อนที่จะถึงเชียงใหม่เธอต้องอกแตกตายแน่ๆ คุณลุงไม่ไหวใจเธอรึไงกันถึงสั่งให้อีตานี่มาคอยจับตาดูกันแบบนี้

รถบัสขับมาจอดนิ่งสนิทอยู่ในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งในจังหวัดลำพูน นิสิตนักศึกษาพากันลงมาเข้าห้องน้ำ บางคนก็เดินลงมายืดเส้นยืดสายแก้อาการเมื่อยขบจากการนั่งรถนานๆ

"นี่คุณขยับไปหน่อยได้มั๊ย ฉันจะลุก" รวิตาเห็นว่าเขาขยับขาออกไปเธอก็ลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นเขากลับคว้าเอวบางไว้เลยทำให้เธอล้มไปนั่งเกยอยู่บนตักของเขา

"อร๊าย!! ปล่อยฉันนะคนบ้า" เสียงโวยวายนั้นทำให้เขาขำ

"เธอมานั่งตักฉันเองนะ ยังจะมาว่าฉันอีก"

"อุ๊ย! คุณพี่เสือสุดหล่อจะทำอะไรเพื่อนพอลล่าคะ" พอลที่พึ่งลืมตาขึ้นมาร้องตกใจหลังเห็นภาพเพื่อนรักกำลังนั่งอยู่บนตักเวทิศแล้วมือหนาโอบรัดเอวบางอยู่ โอ้มายก๊อด! ถ้าเป็นฉันนะได้นั่งอยู่บนตักของพี่เสือสุดหล่อก็นับว่าได้ขึ้นสวรรค์แล้ว แค่ได้คิดพอลล่าก็รู้สึกสยิวกริ้ว

"เปล่านะพี่ไม่ได้ทำอะไรเลย" เวทิศยิ้มบอกพลางปล่อยมือออกอย่างน่าเสียดาย รวิตาลุกขึ้นเด้งสุดตัวรีบเอาตัวเองออกมาให้พ้นจากตัวเขา

"ลงไปข้างล่างกันเถอะพอลล่า"

"ไปค่ะเพื่อนสาว" พอลเดินตามรวิตาไปติดๆ

"ยังไงกันยะ ทำไมพี่เสือสุดหล่อถึงมานั่งกับแกได้ แล้วพี่บอลของฉันหายไปไหน"

"อาจารย์เรียก นี่พอลล่าเดี๋ยวฉันขอนั่งสลับที่กับแกนะ แกจะได้นั่งกับคนหล่อของแกไง"

"ยินดีค่ะเพื่อนสาว" พอลจูงมือเพื่อนรักเข้าไปในร้านกาแฟ

"สวัสดีปีใหม่คนสวย เอาอะไรดีเราเลี้ยงเอง พอลล่าด้วยนะสั่งได้เต็มที่เลย" หนุ่มตี๋เอ่ยบอก

"ขอบคุณนะก้อง งั้นพอลล่าไม่เกรงใจแล้วนะ แหม่ เสน่ห์แรงจริงๆเลยนะนังปี ฉันเลยลาภปากได้กินฟรีไปด้วยเลย ฮ่าๆดีจริงๆ" พอลกระซิบบอกอย่างชอบใจ

"ไม่เป็นหรอกก้องเราเกรงใจ"

"ไม่ต้องเกรงใจเข้าไปในร้านกันเถอะ" ก้องถือโอกาสจับมือรวิตาเข้าไปในร้านกาแฟ พอลยืนนิ่ง

"เอ้า พอลล่าคนสวยถูกทิ้งซะงั้น" สิบห้านาทีผ่านไปนิสิตนักศึกษาขยอยขึ้นรถเพื่อเดินทางต่อ รวิตาย้ายไปนั่งที่ของพอลอีกฝั่งหนึ่ง ทันใดนั้นชายหนุ่มอีกคนลุกขึ้นแล้วมานั่งอยู่ข้างๆเธอ

"นี่คุณลุกออกไปเลยนะ"

"ทำไมต้องลุก เสน่ห์แรงจริงนะมีผู้ชายมายืนล้อมหน้าล้อมหลัง นางวันทองหลายใจ" นั่น! จู่ๆเธอก็ได้ชื่อใหม่อีกแล้ว

"ถ้าคุณไม่จิกกัดฉันสักวันจะลงแดงตายรึยังไง" เธอนั่งถอนหายใจ

"ใช่ ชีวิตฉันคงจะขาดสีสันน่าดูเลย แล้วไอ้คนไหนล่ะที่เป็นแฟนเธอ"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ"

"เกี่ยวสิ อย่าลืมนะที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ตรงนี้ก็เพราะเป็นคำสั่งของคุณพ่อ" รวิตานั่งหน้ามุ่ยได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่กำลังนั่งมองตาปริบๆ

"ดูเธอมีความสุขนะที่ฉันมาด้วย" หึ คอยดูเถอะเขาจะตามเธอเป็นเงาเลย

"สุขม๊าก!" เธอประชดเสียงสูงจนคนข้างๆแอบขำ ผ่านไปสองชั่วโมงรถบัสวิ่งเข้าสู่จังหวัดเชียงใหม่แล้วหญิงสาวที่เคยนั่งเชิดหน้าเผลอหลับเอนตัวนอนซบไหล่กว้างของอีกคนหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

"หึ หมดฤทธิ์แล้วสินะ" เขาจ้องมองคนหน้าหวานแบบใกล้ๆอีกครั้ง ดูๆไปยายกาฝากก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เขายิ้มกรุ้มกริ่มแต่อีกใจกลับคัดค้านสงสัยสมองเขาจะมีปัญหาถึงได้มองว่ายายนี่น่ารัก

.

.

มี E-book นะคะ หากคุณรี๊ดสนใจอยากอ่านต่อแบบยาวๆกดลิงค์นี้ได้เลยน๊า

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=189666