ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ง้อ....ข้อตกลง...มีปัญหา
The Friends Ship =O_O=
………….
………………………
ทางด้านพีระนันท์ที่โดนคิมหันต์ลากออกมาก็โดนจับโยนเข้าไปในห้องพักของนักกีฬาที่นภกานต์ทำแผลอยู่ แล้วขู่กรรโชกผิดกับรูปลักษณ์ที่แสนน่ารัก เสียงที่กดต่ำอย่างเอาจริง
“ ไปคุยกับคุณกานต์เขาให้เคลียร์ซะ…. ไม่อย่างนั้น เราจะออกโรงเองนะ !! “
เป็นที่รู้กันว่า ถ้าคิมหันต์ออกโรงเองนั้นน่ากลัวกว่ามรกต 100 เท่า ทำให้เธอทำตามอย่างเสียไม่ได้เช่นเดียวกับที่นภกานต์กำลังโดนพี่แอ้มขู่อย่างจริงจัง
“ ไปขอโทษ หรือจะทำอะไรก็ไป ที่ทำให้ชมรมกลับมาอยู่ในสภาพปกติ สภาพก่อนหน้านี่น่ะ….ข้าขอล่ะตอนนี้แต่ละคนในชมรมกำลังจะแย่เพราะเอ็งแล้วรู้มั้ย…..ข้ารู้ว่าเอ็งมีเรื่องไม่สบายจะ..และจะให้ทาย ก็คงจะเป็นเพราะเรื่องของนันท์ใช่มั้ยล่ะ ? “ นภกานต์เงยหน้าขึ้นมองอย่างทึ้งจัด
“เออ….ข้ารู้ว่ะ….ไม่ต้องมองแบบนั้น ก็บอกแล้วไง แค่ไปขอโทษน่ะ มันไม่ได้ทำให้เอ็งเสียผู้เสียคนสักหน่อย แถมวันนี้เอ็งยังไปฟัดกับเพื่อนเขามาแบบนี้อีก ไปพูดๆเถอะมันจะได้สบายใจ “ นภกานต์ก้มหน้านิ่ง พี่แอ้มตบไหล่อย่างให้กำลังใจ “มันไม่ยากหรอกแค่ไม่กี่คำเอง ข้าเชื่อว่าเอ็งทำได้ “
พีระนันท์เดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น เข้าไปแล้วจะให้พูดอะไรเล่า…ยัยคิมนะยัยคิม ฉันไม่มีอะไรจะพูดสักหน่อย แง่ง!! ถ้าออกไปมีหวังโดนยัยคิมงับหูหลุดแน่ๆ โอ้ย!! อยากบ้าตาย โว้ย!!
พลั้ก ~!!!!!
ประตูประแทกหน้าพีระนันท์เข้าอย่างจัง “อูย..เจ็บจัง” พีระนันท์เอามือลูบหน้าผากด้วยความเจ็บแสนสาหัส
“เป็นอะไรมากมั้ย นันท์ “ น้ำเสียงทุ้มที่เคยยียวนบัดนี้กับเต็มไปด้วยความร้อนรน มือใหญ่ๆจับต้นแขนดึงเธอขึ้นจากพื้น “ ไหนเอามือออกหน่อยสิ… โอ้ย..แดงเลยอ่า…มานี่ “ นภกานต์ลากพีระนันท์ที่ยังคงเอามือกุมหน้าผากตัวเอง เข้าไปในห้องพักนักกีฬาแล้วกดไหล่ให้เธอนั่งลง แล้วหันไปคว้าถุงเจลออกจากตู้เย็นมาประคบให้ที่หน้าผาก
“อูย…เบาๆหน่อยเด้….เจ็บน้า “ พีระนันท์ทำปากยื่นเหมือนเด็กๆทำให้นภกานต์แอบอมยิ้มไม่ได้….ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาเนี้ย….ไม่ได้เข้ากับรูปลักษณ์ภาพนอกเลยจริงๆ…..แต่นะ…ก็น่ารักดี…..
“ โทษๆ ว่าแต่ไปทำอะไรอยู่หลังประตูนั่นล่ะ…” พีระนันท์ยักไหล่ จะบอกได้ยังไงล่ะ…ว่าโดนคำสั่งให้มาเคลียร์น่ะ….เสียฟอร์มหมด….อยากรู้จริงๆหมอนี่….จะขอโทษเธอตามที่ยัยคิมบอกมั้ยน้า….
”เปล่าสักหน่อย…แล้วนายน่ะทำไมเปิดประตูไม่ดูหา!! “ พีระนันท์รวน นภกานต์มองหน้าแม่ตัวดี….อย่างหมั่นไส้
”อ้าว…ก็จะไปเห็นได้ไงล่ะ…ประตูไม้นะไม่ใช่ประตูกระจก….แล้วปกติมีใครเขาไปทำอะไรลับๆล่อๆอยู่หลังประตูเสียที่ไหนล่ะ ก็เลยไม่ทันได้ระวัง “ เมื่อเห็นพีระนันท์ตาชักจะวาวขึ้นมาแบบว่าจะเอาเรื่อง นภกานต์ก็รีบชิงเปลี่ยนเรื่องทันที “ ว่าแต่…เพื่อนน่ะ….เป็นไงมั่ง”
พีระนันท์เลิกคิ้วขึ้น
“ยัยกตน่ะเหรอ….โห้ย! หายห่วง ถึกจะตายแม่คนนั้นน่ะ ไม่เป็นไรหรอก…ว่าแต่นายเถอะ เป็นไงมั่ง “ พีระนันท์เหมือนจะลืมความขุ่นเคืองเมื่อกี้ไปเสียสนิท เมื่อมองไปเห็นที่หน้าของนภกานต์ที่ตอนนี้แปะพลาสเตอร์ยาหลายแห่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะคลายยิ้ม แบบที่ปกติไม่เคยจะได้เห็นเลย “ ไม่เท่าไหร่หรอก…แต่เพื่อนเธอนี่ใช้ได้เลยนะ ….แรงเยอะพอๆกับพวกผู้ชายเลยนะนั่น “ พีระนันท์อมยิ้ม..เมื่อพูดถึงแม่เพื่อนซี้ “นั่นแหละ บุคลิกของเขาแหละ ยัยกตน่ะมือเท้าหนักมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ป่าเถื่อน เสียงก็ดัง ปากก็…หือ..จัดอย่างกะอะไร… “
“เหรอ….ดูสนิทกันดีนะ “ นภกานต์ชวนคุยต่อ…เขาไม่อยากจะให้บรรยากาศแบบนี้หายไป อยากหยุดมันไว้อย่างนี้เลยด้วยซ้ำ….เห็นแก่ตัวจริงๆเลยน้าเรานี่…. “ก็…นะ…นานมากแล้วล่ะ…ตั้งแต่ประถมปลายได้ “ คำพูดของพี่แอ้มเมื่อกี้ค่อยๆไหลเวียนเข้ามาในความคิด…..
“เอ่อ…นันท์..เรื่องงานน่ะ..ฉันขอโทษนะ “ นภกานต์เอ่ยเสียงเบาพีระนันท์เบิกตาโต ขณะที่นภกานต์เบนสายตามองไปทางอื่น
“หืม..นายว่าไงนะ…ฉันไม่ทันได้ฟังน่ะ “
“เอ่อ…..ขอโทษ…เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน….ไม่ได้ตั้งใจ… “ พีระนันท์แอบอมยิ้มเงียบๆ เมื่อแอบเห็นอีกฝ่ายเสยผมอย่างเก้อๆ น้ำเสียง สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเก้อเขิน……น่ารัก อิอิ….อย่างนี้ต้องแกล้ง
“นี่…นายงึมงำๆอะไรอ่ะ…พูดดังๆหน่อยเด้…ไม่ได้ยินอ่า “ นภกานต์เม้มปากอย่างขัดใจ นี่แค่ขอโทษ….ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้…..แล้วดูแม่เข้าประคุณทำเข้าสิ…กอดอกเอียงคอมองหน้าแบบ ‘ชักฉุนแล้วนะ จะพูดอะไรก็ว่ามาเด้’ เป็นน้องเป็นนุ่งหน่อยไม่ได้…..จะตีให้!!
“ฉันขอโทษ!! ที่ทำงานของเธอเสียเมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ !! “
นภกานต์ตะโกนออกมา แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง พีระนันท์ยิ้มออกมา…..แต่แกล้งเก๊กหน้าขรึมใส่และเอ่ยเสียงเรียบ
“ นายคิดว่า…ขอโทษแล้วมันทำให้อะไรๆดีขึ้นหรือไง ขอโทษแล้วงานฉันกลับมาดีเหมือนเดิม..หรือก็เปล่า “ นภกานต์หันหน้ากลับมาทันที….ซวยแล้วดิ่….โอ้ย…. พีระนันท์แอบยิ้มในใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายดูกังวลและเครียดฉายออกมาชัด แล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเย็นชา ทำเอานภกานต์ใจหล่นวูบ
“ เพราะฉะนั้น นายต้องแลกเปลี่ยน “ นภกานต์มองอย่างไม่เข้าใจ “หลังจากนี้ เราจะต้องเป็นเพื่อนกัน….นายจะต้องไม่แกล้งฉัน …ไม่ทำอย่างที่ผ่านมา…..แล้วฉันจะยกโทษให้ “ พีระนันท์หันมายิ้มให้เขา…...ในความรู้สึกเขาตอนนี้….มันเหมือนได้รับการเติมในช่องที่โหวงๆเมื่อสักครูจนเต็ม….จนเหมือนจะล้นทะลักออกมา……เขาต้องยอมรับขึ้นมาแล้วล่ะ….ว่าเรื่องแบบนี้ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาแบบสุดๆ!!
พีระนันท์ยืนพิงประตูด้วยท่าทีสบายๆ “ว่าไง…จะรับข้อเสนอมั้ย ? “ นภกานต์ตีหน้าขรึมบ้าง “ ไม่ อย่างนี้มันเสียเปรียบนี่ เธอต้องรับข้อเสนอด้วย “ พีระนันท์เอียงคออย่างสงสัย อะไรของหมอนี่ ตามไม่ทันอ่า
“ ข้อเสนอของฉันก็คือ….เธอจะต้องกลับมาเป็นผู้จัดการเหมือนเดิม….แล้วฉันจะรับข้อเสนอของเธอ…พีระนันท์” นัยน์ตาสีน้ำตาลดำเปล่งประกายขึ้นมา ทำให้พีระนันท์อดยิ้มไม่ได้….. รู้สึกดีจัง….การที่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดเนี้ย รู้งี้เชื่อแม่ 2 สาวนั่นไปตั้งนานแล้ว เสียงโทรศัพท์ของพีระนันท์ขัดจังหวะขึ้นมา แต่เสียงที่กรอกมาตามสายก็เรียกรอยแดงๆบนใบหน้าเธอได้ไม่ยากเลย
“ นี่….เลิกจู๋จี๋ กันสักทีสิ….เพื่อนเค้ารอกลับบ้านกันจะแย่อยู่แล้วนะ….ว้ายๆๆ หน้าแดงเลย ฮิฮิ “ เสียงมรกตมีแววล้อเลียนอย่างสุดๆ พีระนันท์มองหาเพื่อนรอบๆอย่างพาล
”แหม….หาใหญ่เลย….เนี้ยมีผู้ร่วมอุดมการณ์อย่างเยอะเลยอ่ะ…เกือบทั้งชมรมเลยล่ะมั่งนี่….โฮะๆๆๆ “ มรกตหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ พีระนันท์กัดฟันกรอด
“แกอยู่ไหนไอ้เพื่อนตัวดี ออกมาเดี๋ยวนี้นะ “
“ได้เลยจ้า มองดีๆน้า วู้วๆๆ เห็นมั้ยเอ่ย “ พีระนันท์มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นคนเกือบทั้งชมรมค่อยๆโผล่ออกมาจากที่ซ้อนแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยกันหมด ทำเอาทั้ง 2 คนหน้าร้อนวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มรกตโบกมือให้อย่างล้อเลียน แล้วยิ้มให้ พีระนันท์ชี้หน้านัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหแต่ไอ้รอยแดงๆนี่สิ ที่มันจำลังค้านว่าจริงๆแล้วน่ะ เจ้าตัวเขามีอารมณ์ยังไงกันแน่
เย็นนั้น 3 สาวกลับบ้านด้วยอารมณ์เบิกบาน ถึงมรกตจะได้แผลตามตัวเต็มไปหมดแต่กับคู่กรณีซึ่งตอนนี้แอบคาดการณ์ในใจเองว่า อาจจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นเพื่อนเขย ก็ปรองดองกันดีไม่มีที่ติ ส่วนคิมหันต์เองก็มีความสุข เพราะเธอเป็นต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนๆได้ยิ้มกันแก้มปริบแบบนี้ ส่วนพีระนันท์เองนั่งหน้าขรึมเพราะโดนเพื่อนหักหลังซะมันไป…..แย่….. แต่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่ามีเรื่องที่แย่กว่านั้น ตรงที่ยังไม่รู้ว่า งานนี้มีตากล้องด้วย!!! มรกตกับคิมหันต์แอบยิ้มอยู่ในใจแล้วส่งสายตาให้กัน ขืนมันรู้มีหวังป่าช้าแตกแหง่มๆ เก็บไว้เล่นดีก่า เหอๆ (ช่างเป็นเพื่อนที่ชั่วร้ายอะไรอย่างนี้เนี้ย )
“เออ. … ว่าแต่กตคุยอะไรเหรอ….. “ คิมหันต์เกริ่นนำเรื่องขึ้นมา…. แต่ยาก….ที่จะจับแม่ปลาไหลอย่างมรกตได้โดยง่าย มรกตตีหน้าเฉย แต่ในใจกลับหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อนี้ น่าโมโห…..น่าโมโหที่สุด….น่าหงุดหงิด….มันน่า…..
“ก็ไม่มีไรนี่….เถียงกันนิดหน่อย “ คิมหันต์เลื่อนตัวขึ้นมานั่งตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับคนนั่งข้าง แล้วเอามือสะกิดที่ไหล่เพื่อนเบาๆ
“มีอะไรก็บอกนะ…. ไม่สบายใจอะไรก็อย่าลืมว่ายังมีพวกเราอยู่….. “
“พูดตามตรงนะ….เราน่ะไม่ถูกชะตากับหมอนั่นเลย…ให้ตายดิ่….เห็นมันแล้วรู้สึกขวางหูขวางตายีงไงพิกล “ พีระนันท์ ว่า คิมหันต์เอียงคอมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“ คิมว่าเขาก็ดูดีนะ….อุตส่าห์มาช่วยห้ามกตด้วยงันนี้ ไม่แน่นะถ้าเขาไม่มาห้าม อะไรๆอาจจะเลวร้ายกว่านี้ก็ได้ “ มรกตมองเพื่อนผ่านกระจกมองหลัง แล้วถอนหายใจ
“ รูปลักษณ์ภายนอกไม่สามารถระบุสัณดานที่อยู่ข้างในได้หรอกนะคิม ภายนอกหรือท่าทีที่แสดงออกน่ะ มันสามารถปรุงแต่งให้เป็นยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้นอย่าสรุปว่าคนๆนั้นดีไม่ดีเพียงแค่ภายนอก ขนาดคบกันมานานหลายๆเดือนบางทีเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาไม่ได้เป็นแบบที่เรารู้จักเลยซักนิดเดียว จำคำเราไว้เลยนะ แล้วเธอน่ะยิ่งเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆน่ารัก น่าหลอกอยู่ด้วย “
บรรยากาศเงียบลงทันที นานเพื่อนๆจะเห็นมรกตเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงและท่าทีนิ่งๆ แบบนี้ ทั้งพีระนันท์และคิมหันต์รู้ทันทีว่าเพื่อนต้องไปเจออะไรมาแน่ๆ และต้องเป็นเรื่องที่หนักพอตัวเลยด้วยและที่แน่ๆ…ต้องไม่พ้นเรื่องของหมอนั่น….นายรวิกร……. พีระนันท์คิดอย่างขวางๆ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย….อย่างนี้ต้องแอบแวบไปหาข้อมูลเสียหน่อย….
ทันทีที่ถึงบ้านมรกตก็ปฏิบัติกิจวัตรยามเย็นของเธออย่างปกติ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ‘คุณครู ‘ ตามที่เธอและเพื่อนๆจะแอบเรียกแม่ของตัวเองเวลาลับหลังไปหาพ่อที่ต่างจังหวัด ช่างสบายใจอะไรอย่างนี้ มรกตรดน้ำต้นไม้อย่างสบายอารมณ์ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นทำให้เธอต้องหยุดงานที่ทำตรงหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปรับด้วยน้ำเสียงปกติ
“สวัสดีค่ะ “
“กต…นี่ซันนะ “ ท่าทีเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินเลย ในตอนนี้
“มีธุระอะไร “ เขารู้สึกได้ถึงความเย็นชาและห่างเหินส่งผ่านมาตามสายโทรศัพท์
“ ก็…. “
“ ไม่มีอะไรสำคัญใช่มั้ย?….พอดีมีเรื่องต้องไปทำน่ะช่วยรีบพูดหน่อยได้มั้ย “
“ เราโทรเข้ามือถือหลายครั้งแล้วเห็นไม่รับก็เลยโทรเข้าบ้านน่ะ “
“ก็ขับรถอยู่ เห็นแล้วล่ะ มีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย สวัสดี “ มรกตว่างสายลงทันที ราวกับว่าถ้าเธอว่างช้ากว่านี้เพียงเสี้ยววินาที
เธอจะต้องใจอ่อนยอมฟังแน่ๆ……คำแก้ตัวนั่น….คำแก้ตัว….และเสียง…ที่เธอไม่อยากฟัง….พอสักที…..
………….
………………………
ทางด้านพีระนันท์ที่โดนคิมหันต์ลากออกมาก็โดนจับโยนเข้าไปในห้องพักของนักกีฬาที่นภกานต์ทำแผลอยู่ แล้วขู่กรรโชกผิดกับรูปลักษณ์ที่แสนน่ารัก เสียงที่กดต่ำอย่างเอาจริง
“ ไปคุยกับคุณกานต์เขาให้เคลียร์ซะ…. ไม่อย่างนั้น เราจะออกโรงเองนะ !! “
เป็นที่รู้กันว่า ถ้าคิมหันต์ออกโรงเองนั้นน่ากลัวกว่ามรกต 100 เท่า ทำให้เธอทำตามอย่างเสียไม่ได้เช่นเดียวกับที่นภกานต์กำลังโดนพี่แอ้มขู่อย่างจริงจัง
“ ไปขอโทษ หรือจะทำอะไรก็ไป ที่ทำให้ชมรมกลับมาอยู่ในสภาพปกติ สภาพก่อนหน้านี่น่ะ….ข้าขอล่ะตอนนี้แต่ละคนในชมรมกำลังจะแย่เพราะเอ็งแล้วรู้มั้ย…..ข้ารู้ว่าเอ็งมีเรื่องไม่สบายจะ..และจะให้ทาย ก็คงจะเป็นเพราะเรื่องของนันท์ใช่มั้ยล่ะ ? “ นภกานต์เงยหน้าขึ้นมองอย่างทึ้งจัด
“เออ….ข้ารู้ว่ะ….ไม่ต้องมองแบบนั้น ก็บอกแล้วไง แค่ไปขอโทษน่ะ มันไม่ได้ทำให้เอ็งเสียผู้เสียคนสักหน่อย แถมวันนี้เอ็งยังไปฟัดกับเพื่อนเขามาแบบนี้อีก ไปพูดๆเถอะมันจะได้สบายใจ “ นภกานต์ก้มหน้านิ่ง พี่แอ้มตบไหล่อย่างให้กำลังใจ “มันไม่ยากหรอกแค่ไม่กี่คำเอง ข้าเชื่อว่าเอ็งทำได้ “
พีระนันท์เดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น เข้าไปแล้วจะให้พูดอะไรเล่า…ยัยคิมนะยัยคิม ฉันไม่มีอะไรจะพูดสักหน่อย แง่ง!! ถ้าออกไปมีหวังโดนยัยคิมงับหูหลุดแน่ๆ โอ้ย!! อยากบ้าตาย โว้ย!!
พลั้ก ~!!!!!
ประตูประแทกหน้าพีระนันท์เข้าอย่างจัง “อูย..เจ็บจัง” พีระนันท์เอามือลูบหน้าผากด้วยความเจ็บแสนสาหัส
“เป็นอะไรมากมั้ย นันท์ “ น้ำเสียงทุ้มที่เคยยียวนบัดนี้กับเต็มไปด้วยความร้อนรน มือใหญ่ๆจับต้นแขนดึงเธอขึ้นจากพื้น “ ไหนเอามือออกหน่อยสิ… โอ้ย..แดงเลยอ่า…มานี่ “ นภกานต์ลากพีระนันท์ที่ยังคงเอามือกุมหน้าผากตัวเอง เข้าไปในห้องพักนักกีฬาแล้วกดไหล่ให้เธอนั่งลง แล้วหันไปคว้าถุงเจลออกจากตู้เย็นมาประคบให้ที่หน้าผาก
“อูย…เบาๆหน่อยเด้….เจ็บน้า “ พีระนันท์ทำปากยื่นเหมือนเด็กๆทำให้นภกานต์แอบอมยิ้มไม่ได้….ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาเนี้ย….ไม่ได้เข้ากับรูปลักษณ์ภาพนอกเลยจริงๆ…..แต่นะ…ก็น่ารักดี…..
“ โทษๆ ว่าแต่ไปทำอะไรอยู่หลังประตูนั่นล่ะ…” พีระนันท์ยักไหล่ จะบอกได้ยังไงล่ะ…ว่าโดนคำสั่งให้มาเคลียร์น่ะ….เสียฟอร์มหมด….อยากรู้จริงๆหมอนี่….จะขอโทษเธอตามที่ยัยคิมบอกมั้ยน้า….
”เปล่าสักหน่อย…แล้วนายน่ะทำไมเปิดประตูไม่ดูหา!! “ พีระนันท์รวน นภกานต์มองหน้าแม่ตัวดี….อย่างหมั่นไส้
”อ้าว…ก็จะไปเห็นได้ไงล่ะ…ประตูไม้นะไม่ใช่ประตูกระจก….แล้วปกติมีใครเขาไปทำอะไรลับๆล่อๆอยู่หลังประตูเสียที่ไหนล่ะ ก็เลยไม่ทันได้ระวัง “ เมื่อเห็นพีระนันท์ตาชักจะวาวขึ้นมาแบบว่าจะเอาเรื่อง นภกานต์ก็รีบชิงเปลี่ยนเรื่องทันที “ ว่าแต่…เพื่อนน่ะ….เป็นไงมั่ง”
พีระนันท์เลิกคิ้วขึ้น
“ยัยกตน่ะเหรอ….โห้ย! หายห่วง ถึกจะตายแม่คนนั้นน่ะ ไม่เป็นไรหรอก…ว่าแต่นายเถอะ เป็นไงมั่ง “ พีระนันท์เหมือนจะลืมความขุ่นเคืองเมื่อกี้ไปเสียสนิท เมื่อมองไปเห็นที่หน้าของนภกานต์ที่ตอนนี้แปะพลาสเตอร์ยาหลายแห่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะคลายยิ้ม แบบที่ปกติไม่เคยจะได้เห็นเลย “ ไม่เท่าไหร่หรอก…แต่เพื่อนเธอนี่ใช้ได้เลยนะ ….แรงเยอะพอๆกับพวกผู้ชายเลยนะนั่น “ พีระนันท์อมยิ้ม..เมื่อพูดถึงแม่เพื่อนซี้ “นั่นแหละ บุคลิกของเขาแหละ ยัยกตน่ะมือเท้าหนักมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ป่าเถื่อน เสียงก็ดัง ปากก็…หือ..จัดอย่างกะอะไร… “
“เหรอ….ดูสนิทกันดีนะ “ นภกานต์ชวนคุยต่อ…เขาไม่อยากจะให้บรรยากาศแบบนี้หายไป อยากหยุดมันไว้อย่างนี้เลยด้วยซ้ำ….เห็นแก่ตัวจริงๆเลยน้าเรานี่…. “ก็…นะ…นานมากแล้วล่ะ…ตั้งแต่ประถมปลายได้ “ คำพูดของพี่แอ้มเมื่อกี้ค่อยๆไหลเวียนเข้ามาในความคิด…..
“เอ่อ…นันท์..เรื่องงานน่ะ..ฉันขอโทษนะ “ นภกานต์เอ่ยเสียงเบาพีระนันท์เบิกตาโต ขณะที่นภกานต์เบนสายตามองไปทางอื่น
“หืม..นายว่าไงนะ…ฉันไม่ทันได้ฟังน่ะ “
“เอ่อ…..ขอโทษ…เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน….ไม่ได้ตั้งใจ… “ พีระนันท์แอบอมยิ้มเงียบๆ เมื่อแอบเห็นอีกฝ่ายเสยผมอย่างเก้อๆ น้ำเสียง สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเก้อเขิน……น่ารัก อิอิ….อย่างนี้ต้องแกล้ง
“นี่…นายงึมงำๆอะไรอ่ะ…พูดดังๆหน่อยเด้…ไม่ได้ยินอ่า “ นภกานต์เม้มปากอย่างขัดใจ นี่แค่ขอโทษ….ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้…..แล้วดูแม่เข้าประคุณทำเข้าสิ…กอดอกเอียงคอมองหน้าแบบ ‘ชักฉุนแล้วนะ จะพูดอะไรก็ว่ามาเด้’ เป็นน้องเป็นนุ่งหน่อยไม่ได้…..จะตีให้!!
“ฉันขอโทษ!! ที่ทำงานของเธอเสียเมื่ออาทิตย์ก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ !! “
นภกานต์ตะโกนออกมา แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง พีระนันท์ยิ้มออกมา…..แต่แกล้งเก๊กหน้าขรึมใส่และเอ่ยเสียงเรียบ
“ นายคิดว่า…ขอโทษแล้วมันทำให้อะไรๆดีขึ้นหรือไง ขอโทษแล้วงานฉันกลับมาดีเหมือนเดิม..หรือก็เปล่า “ นภกานต์หันหน้ากลับมาทันที….ซวยแล้วดิ่….โอ้ย…. พีระนันท์แอบยิ้มในใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายดูกังวลและเครียดฉายออกมาชัด แล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีเย็นชา ทำเอานภกานต์ใจหล่นวูบ
“ เพราะฉะนั้น นายต้องแลกเปลี่ยน “ นภกานต์มองอย่างไม่เข้าใจ “หลังจากนี้ เราจะต้องเป็นเพื่อนกัน….นายจะต้องไม่แกล้งฉัน …ไม่ทำอย่างที่ผ่านมา…..แล้วฉันจะยกโทษให้ “ พีระนันท์หันมายิ้มให้เขา…...ในความรู้สึกเขาตอนนี้….มันเหมือนได้รับการเติมในช่องที่โหวงๆเมื่อสักครูจนเต็ม….จนเหมือนจะล้นทะลักออกมา……เขาต้องยอมรับขึ้นมาแล้วล่ะ….ว่าเรื่องแบบนี้ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาแบบสุดๆ!!
พีระนันท์ยืนพิงประตูด้วยท่าทีสบายๆ “ว่าไง…จะรับข้อเสนอมั้ย ? “ นภกานต์ตีหน้าขรึมบ้าง “ ไม่ อย่างนี้มันเสียเปรียบนี่ เธอต้องรับข้อเสนอด้วย “ พีระนันท์เอียงคออย่างสงสัย อะไรของหมอนี่ ตามไม่ทันอ่า
“ ข้อเสนอของฉันก็คือ….เธอจะต้องกลับมาเป็นผู้จัดการเหมือนเดิม….แล้วฉันจะรับข้อเสนอของเธอ…พีระนันท์” นัยน์ตาสีน้ำตาลดำเปล่งประกายขึ้นมา ทำให้พีระนันท์อดยิ้มไม่ได้….. รู้สึกดีจัง….การที่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดเนี้ย รู้งี้เชื่อแม่ 2 สาวนั่นไปตั้งนานแล้ว เสียงโทรศัพท์ของพีระนันท์ขัดจังหวะขึ้นมา แต่เสียงที่กรอกมาตามสายก็เรียกรอยแดงๆบนใบหน้าเธอได้ไม่ยากเลย
“ นี่….เลิกจู๋จี๋ กันสักทีสิ….เพื่อนเค้ารอกลับบ้านกันจะแย่อยู่แล้วนะ….ว้ายๆๆ หน้าแดงเลย ฮิฮิ “ เสียงมรกตมีแววล้อเลียนอย่างสุดๆ พีระนันท์มองหาเพื่อนรอบๆอย่างพาล
”แหม….หาใหญ่เลย….เนี้ยมีผู้ร่วมอุดมการณ์อย่างเยอะเลยอ่ะ…เกือบทั้งชมรมเลยล่ะมั่งนี่….โฮะๆๆๆ “ มรกตหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ พีระนันท์กัดฟันกรอด
“แกอยู่ไหนไอ้เพื่อนตัวดี ออกมาเดี๋ยวนี้นะ “
“ได้เลยจ้า มองดีๆน้า วู้วๆๆ เห็นมั้ยเอ่ย “ พีระนันท์มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นคนเกือบทั้งชมรมค่อยๆโผล่ออกมาจากที่ซ้อนแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยกันหมด ทำเอาทั้ง 2 คนหน้าร้อนวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มรกตโบกมือให้อย่างล้อเลียน แล้วยิ้มให้ พีระนันท์ชี้หน้านัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหแต่ไอ้รอยแดงๆนี่สิ ที่มันจำลังค้านว่าจริงๆแล้วน่ะ เจ้าตัวเขามีอารมณ์ยังไงกันแน่
เย็นนั้น 3 สาวกลับบ้านด้วยอารมณ์เบิกบาน ถึงมรกตจะได้แผลตามตัวเต็มไปหมดแต่กับคู่กรณีซึ่งตอนนี้แอบคาดการณ์ในใจเองว่า อาจจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นเพื่อนเขย ก็ปรองดองกันดีไม่มีที่ติ ส่วนคิมหันต์เองก็มีความสุข เพราะเธอเป็นต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนๆได้ยิ้มกันแก้มปริบแบบนี้ ส่วนพีระนันท์เองนั่งหน้าขรึมเพราะโดนเพื่อนหักหลังซะมันไป…..แย่….. แต่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่ามีเรื่องที่แย่กว่านั้น ตรงที่ยังไม่รู้ว่า งานนี้มีตากล้องด้วย!!! มรกตกับคิมหันต์แอบยิ้มอยู่ในใจแล้วส่งสายตาให้กัน ขืนมันรู้มีหวังป่าช้าแตกแหง่มๆ เก็บไว้เล่นดีก่า เหอๆ (ช่างเป็นเพื่อนที่ชั่วร้ายอะไรอย่างนี้เนี้ย )
“เออ. … ว่าแต่กตคุยอะไรเหรอ….. “ คิมหันต์เกริ่นนำเรื่องขึ้นมา…. แต่ยาก….ที่จะจับแม่ปลาไหลอย่างมรกตได้โดยง่าย มรกตตีหน้าเฉย แต่ในใจกลับหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อนี้ น่าโมโห…..น่าโมโหที่สุด….น่าหงุดหงิด….มันน่า…..
“ก็ไม่มีไรนี่….เถียงกันนิดหน่อย “ คิมหันต์เลื่อนตัวขึ้นมานั่งตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับคนนั่งข้าง แล้วเอามือสะกิดที่ไหล่เพื่อนเบาๆ
“มีอะไรก็บอกนะ…. ไม่สบายใจอะไรก็อย่าลืมว่ายังมีพวกเราอยู่….. “
“พูดตามตรงนะ….เราน่ะไม่ถูกชะตากับหมอนั่นเลย…ให้ตายดิ่….เห็นมันแล้วรู้สึกขวางหูขวางตายีงไงพิกล “ พีระนันท์ ว่า คิมหันต์เอียงคอมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“ คิมว่าเขาก็ดูดีนะ….อุตส่าห์มาช่วยห้ามกตด้วยงันนี้ ไม่แน่นะถ้าเขาไม่มาห้าม อะไรๆอาจจะเลวร้ายกว่านี้ก็ได้ “ มรกตมองเพื่อนผ่านกระจกมองหลัง แล้วถอนหายใจ
“ รูปลักษณ์ภายนอกไม่สามารถระบุสัณดานที่อยู่ข้างในได้หรอกนะคิม ภายนอกหรือท่าทีที่แสดงออกน่ะ มันสามารถปรุงแต่งให้เป็นยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้นอย่าสรุปว่าคนๆนั้นดีไม่ดีเพียงแค่ภายนอก ขนาดคบกันมานานหลายๆเดือนบางทีเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาไม่ได้เป็นแบบที่เรารู้จักเลยซักนิดเดียว จำคำเราไว้เลยนะ แล้วเธอน่ะยิ่งเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆน่ารัก น่าหลอกอยู่ด้วย “
บรรยากาศเงียบลงทันที นานเพื่อนๆจะเห็นมรกตเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงและท่าทีนิ่งๆ แบบนี้ ทั้งพีระนันท์และคิมหันต์รู้ทันทีว่าเพื่อนต้องไปเจออะไรมาแน่ๆ และต้องเป็นเรื่องที่หนักพอตัวเลยด้วยและที่แน่ๆ…ต้องไม่พ้นเรื่องของหมอนั่น….นายรวิกร……. พีระนันท์คิดอย่างขวางๆ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย….อย่างนี้ต้องแอบแวบไปหาข้อมูลเสียหน่อย….
ทันทีที่ถึงบ้านมรกตก็ปฏิบัติกิจวัตรยามเย็นของเธออย่างปกติ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ‘คุณครู ‘ ตามที่เธอและเพื่อนๆจะแอบเรียกแม่ของตัวเองเวลาลับหลังไปหาพ่อที่ต่างจังหวัด ช่างสบายใจอะไรอย่างนี้ มรกตรดน้ำต้นไม้อย่างสบายอารมณ์ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นทำให้เธอต้องหยุดงานที่ทำตรงหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปรับด้วยน้ำเสียงปกติ
“สวัสดีค่ะ “
“กต…นี่ซันนะ “ ท่าทีเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินเลย ในตอนนี้
“มีธุระอะไร “ เขารู้สึกได้ถึงความเย็นชาและห่างเหินส่งผ่านมาตามสายโทรศัพท์
“ ก็…. “
“ ไม่มีอะไรสำคัญใช่มั้ย?….พอดีมีเรื่องต้องไปทำน่ะช่วยรีบพูดหน่อยได้มั้ย “
“ เราโทรเข้ามือถือหลายครั้งแล้วเห็นไม่รับก็เลยโทรเข้าบ้านน่ะ “
“ก็ขับรถอยู่ เห็นแล้วล่ะ มีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย สวัสดี “ มรกตว่างสายลงทันที ราวกับว่าถ้าเธอว่างช้ากว่านี้เพียงเสี้ยววินาที
เธอจะต้องใจอ่อนยอมฟังแน่ๆ……คำแก้ตัวนั่น….คำแก้ตัว….และเสียง…ที่เธอไม่อยากฟัง….พอสักที…..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น