ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กระติกน้ำ....ลูกบอล....เปียก.และ...แตกหัก
The Friends Ship =O_O=
………………..
……………………………
หลังจากที่ฟังเพื่อนรักระบายอารมณ์จนหมดแล้ว มรกตที่พยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ขณะที่คิมหันต์ต้องนั่งอมยิ้มจนแก้ม
ป่อง เจ้าของเรื่องได้แต่มองเพื่อนตาขวาง
“ ขำอะไรกันมิทราบย่ะ!! “
ในที่สุดตบะของมรกตก็กระจาย.....หัวเราะออกมาลั่นรถ หน้าที่งออยู่แล้วยิ่งง้ำลงไปอีก คิมหันต์ก็ทำเป็นหันออกไปดูวิวนอกรถ
แต่ก็นะ.....แอบหัวเราะ ....แบบรักษาน้ำใจเพื่อน......
หัวเราะอะไรกันนักกันหนาวะ !!!
พีระนันท์ได้แต่นั่งหน้างอด้วยความไม่พอใจ นั่นเลยทำให้คิมหันต์สะกอดแม่ตัวดี อย่างมรกต ให้หยุดการหัวเราะแบบ
nonstop มรกตเอามือเช็ดน้ำออกกก่อนจะพยายามเรียกสติของตัวเองที่หลุดออกไปด้วยวิธีการแก้เผ็ดที่แสนน่ารักของเพื่อนซี้ให้กลับสู่
สภาพปกติอย่างยากลำบาก
“พูดจริงๆนะความนี้โมโหแบบสุดๆ ยังไงๆก็ไม่ไปทำอีกแล้วด้วย “ พีระนันท์กอดอกทำหน้าขึงขังอย่างดื้อรั้น นานๆทีที่เพื่อนจะ
ได้เห็นโหมดนี้
“ เฮ้ยๆ!! ใจเย็นๆ อย่าพึ่งแปลงร่างนะแก เดี๋ยวรถชั้นพัง !! “ (ว่าไปนั่น ) มรกตว่าพลางเอามือตบไหล่เพื่อน ซึ่งตอนนี้มีภาวะ
อยากจะแปลงร่างขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
“ยายกต!!! อย่าขับรถมือเดียว !!! “
คิมหันต์หยิกหมับเข้าที่ต้นแขนให้พอรู้สึกเจ็บๆคันๆในความรู้สึกของเจ๊แก แต่เจ็บจี๊ดใวนความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ มรกต
พยายามจะเอาแขนตัวเอวออกจากการถูกคีบ....แต่ไม่ว่ายังไงแม่คุณก็ไม่ยอมปล่อยซ้ากกาที
“อ้ากๆๆๆ ปล่อยเค้าน้า เค้าเจ็บบบบ~…… “ คิมหันต์หันขวับไปพูดพีระนันท์ ทั้งๆที่มือก็ยังคีบเนื้อของแม่ตัวดีอยู่
“นันก็เหมือนกัน...ใจเย็นๆอย่าใจร้อนไป ถ้านันออกตอนนี้ก็เหมือนกับว่ายอมแพ้เขานะ สู้นันอยู่ต่อไปสู้กับเขาอีกสักตั้ง 2 ตั้ง
พิสูจน์ไปเลยว่า นันอ่ะสามารถอยู่ได้นาน...กว่าที่เขาคิดไม่ดีกว่าเหรอ “
คิมหันต์หยอดท้ายให้เพื่อนผู้ไม่ค่อยจะยอมเรื่องโดนท้าทายความสามารถ พีระนันท์ยังคงนั่งกอดอกนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้
อะไรออกมา แต่เพื่อนกันก็ย่อมรู้ดีว่าตอนนี้ในใจของแม่คุณกำลังตรองคำพูดที่พึ่งจะผ่านเข้าหูไปอย่างหนัก มรกต มองคิมหันต์ที่ตอนนี้นั่ง
อมยิ้มอยู่ที่เบาะหลังอย่างเป็นต่อ และจึงชำเลืองมองอีกคนที่นั่งข้างเธอ แล้วก็อมยิ้ม
หึหึ.....!!! งานนี้มีอะไรสนุกให้ดูแน่ๆ !!!
พีระนันท์ถอนหายใจหนักๆ อย่างคนทำใจ ยังไงๆ เธอก็ทนการออดอ้อนของเพื่อนๆ พี่ๆ ไม่ไหวใช่มั้ยเนี้ย...!!!
ก่อนหน้านี้พี่แอ้มก็เดินมาหาเธอถึงห้อง แถมใช้ความสามารถในการชักแม่น้ำทั้ง 5 มาหว่านล้อมเธออย่างสุดความสามารถ
แถมด้วยตอนเช้า แม่คุณคิมหันต์ พูดกรอกหูตั้งแต่เธอขึ้นรถเลยว่า ให้มานะวันนี้นะ ไม่มาไม่ได้นะมันจะเสียคำพูด และอื่นๆอีกมากมายที่
แม่เจ้าประคุณจะสามารถคิดออกในนาทีนั้น ขนาดมรกตก็ยังเอากับเขาด้วย รับปากเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรีบพาคิมหันต์ตามเธอมาที่
คอร์ดเย็นนี้ทันทีที่อาจารย์ปล่อย
จนแล้วจนรอดเธอก็ทนไม่ไหว เลยต้องมายืนถอนหายใจอยู่หน้าประตูคอร์ดอย่างตอนนี้ แต่ข้อแม้ที่เธอยื่นไปเรียบร้อยแล้ว
ว่า ถ้าเธอยังโดนอีตาบ้านั่นแกล้งอยู่อีกล่ะก็......เธอจะไม่มาเหยียบคอร์ดอีก !!!!
พีระนันท์เดินเข้าคอร์ดด้วยอารมณ์ที่พยายามทำใจเรียบร้อยแล้ว ส่งเสียงทักทายอย่างร่าเริงเหมือนเคย โดยไม่ได้นัด
หมาย....สายตาเอก็ไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้าให้ นภกานต์พยักหน้าให้เป็นเชิงทักทาย สร้างความแปลกใจให้พีระนันท์อย่างยิ่งยวด
“ นี่.... แม่คุณคนเค้าอุตส่าห์ทัก ไม่ทักตอบก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ดันมาทำหน้าเอ๋อใส่อีก.... เฮ้อ...คนเรานะคนเรา .. “
พีระนันท์เควี้ยงค้อนให้เป็นรางวัลในความปากดี แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วน หันกลับไปวอมร่างกายต่อปล่อยให้เธอกระฟัด
กระเฟียดวางกระเป๋าใบเก่งอย่างเคืองๆและปฏิบัติหน้าที่ของตนเองต่อไป
ช่วงพักพีระนันท์ยังคงทำหน้าที่ของเธออย่างปกติจนผ่านคอร์ดของนภกานต์ที่กำลังซ้อมให้เพื่อนในคอร์ดอยู่ เป็นคอร์ดที่
เสียงดังที่สุด เพราะพี่แกตีไปก้อตะโกนด่าไป ด้วยความที่คู่ของตนนั้นไม่ได้ดั่งใจ พีระนันท์มองภาพนั้นอย่างขำๆ และตะโกนบอกว่าเอาน้ำ
วางไว้ แล้วหมุนตัวเดินออกมาจะเอาถาดไปเก็บ แต่แล้วก็เหมือนเห็นภาพสโลโมชั่น…
ลูกบอลกลมๆสีเขียวๆ พุ่งตรงดิ่งเหมือนอย่างกะว่ากะเกินจุดหมายไว้แล้วอย่างแน่นอน จุดหมาย…..สายตาเธอก็ไปหยุด
ที่กระติกน้ำ….
ปั้ก….โครม…. ซ่า…..
น้ำชนิดเย็นพิเศษเทหกลงไปทั้งกระติก…..กระเป๋าเธอวางที่พื้น…..งาน..มือถือ…กระเป๋าตังค์…งาน!!! จุดสี……….
กรี๊ด………………..
พีระนันท์รีบวิ่งไปที่ระเป๋าด้วยความเร็วชนิดที่น่าทึ้ง ควานหาแฟ้มงานทันที กระดาษในนั้นทั้งหมดเปียกไม่เหลือชิ้นดี เธอไม่
สนใจเท่างานจุดสีเมจิกทั้ง 3 ชิ้น ที่ตอนนี้ไม่เหลือเค้าของเดิมเลยแม้แต่น้อย สีทุกสีที่บรรจงทำตอนนี้ไหลมารวมกันหมด เวลาหลายวันที่
ผ่านมาแลกกับกระดาษเปียกๆ 3 ใบ ยังไม่นับงานร่างแบบอีกหลายชิ้น
ทั้งสนามเงียบกริบชนิดที่ว่าถ้าเข็มหล่นลงมาสักอันคงได้ยินกันทั้งสนาม พีระนันท์ตวัดสายตาไปที่ลูกบอลสีเขียวตัวต้นเหตุที่กลิ้ง
ไปกลิ้งมาเบาๆ เหมือนกำลังเยอะเย้ยอยู่ก็ไม่ปาน พีระนันท์หยิบขึ้นมาพลิกเลขที่เขียนไว้ เพื่อดูว่าไอ้บ้าหน้าไหนที่เป็นคนส่งเจ้าซาตาน
น้อยๆสีเขียวลูกนี้มาให้เธอ…
เลขที่ออก……
….
……
4……..
พีระนันท์ (ตอนนี้กลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว ) ก็หันขวับตาขวาง (แบบหมาบ้า ) ไปที่คอร์ดสุดท้าย ซึ่งได้แต่ยืนทำหน้าเจื่อนๆ
เสียงที่มักจะร่าเริงอยู่เสมอ บัดนี้กลับเรียบสนิท
“ ใครเป็นคนตีมา…” ทั้ง 2 คนได้แต่ยืนมาหน้ากันไปมา แต่ดูจากทิศแล้วคงไม่พ้น….
“นายใช่มั้ย…นภกานต์ “
แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ…ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปาก ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือคำแก้ตัวใดๆ พีระนันท์ ยิ้มมุม
ปากเหมือนกำลังสะใจอะไรสักอย่าง
“นายรู้มั้ย ว่าฉันใช้เวลาขนาดไหนกว่า 3 รูปนี้จะเสร็จเรียบร้อย……..รู้มั้ย..ว่าฉันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ที่คิดออกแบบ นั่งวาด แบบร่างพวกนี้ “
พีระนันท์จ้องหน้าอย่างไม่ลดละ เหมือนต้องการคำตอบจากคำถามที่เธอถามเขาไปเมื่อครู่ และเป็นนภกานต์เองที่ต้องหลุบสาย
ตาไปก่อน
“นายรู้มั้ย…ว่านายใช้เวลาเท่าไหร่กับความไม่ระวัง กับความเผลอ ที่นายตบไปไอ้ลูกบ้าๆนี่มา “ พีระนันท์คว้างลูกบอลสีเขียว
อัดเข้าที่อกของนภกานต์อย่างแรงเหือนเป็นการระบายออกมา นภกานต์เอง…ก็ไม่คิดที่จะหลบ แม้ใจจริงเขาแค่เบี่ยงตัวนิดเดียวก็พ้นแล้ว “
ทำงานของฉันที่ใช้เวลาไปตั้งหลายวันพินาศย่อยยับ ไม่เหลืออะไรเลยแบบนี้ !! “ พีระนันท์เควี้ยงกระดาษทั้งรีมใส่หน้าเขา มองเขาด้วย
สายตาตัดพ้อรุนแรง ความโกรธความโมโห ก่อนจะหันหลังเดินจากไปปล่อยให้เขายืนคว้างอยู่แบบนี้……กระดาษเมื่อกี้ปลิวแผ่วเบาตามสาย
ลมอ่อนๆ เหมือนเป็นการส่ง ที่เจ้าของของมันกำลังเดินออกไปจากคอร์ดอย่างไร้เยื่อใย
เจ็บ…..เจ็บจนชา……เมื่อรู้ว่าเธอใช้เวลาและความตั้งใจลงไปมากมายแค่ไหน…กับกระดาษที่เธอโยนอัดใส่เขา…..ถ้าเพียงแต่
ว่า…..เขาจะบอก…..บอกว่า….เขาไม่ได้ตั้งใจสักนิดเดียว….เธอจะเชื่อเขามั้ย?….หึ…..คงยาก….เพราะในสายตาของเธอ…..เขามันก็แค่อีตา
บ้า….นายกวนประสาท….คู่แข่ง….ศัตรู…….เขา….คงเป็นได้แค่นั้นจริงๆ……………………
………………..
……………………………
หลังจากที่ฟังเพื่อนรักระบายอารมณ์จนหมดแล้ว มรกตที่พยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ขณะที่คิมหันต์ต้องนั่งอมยิ้มจนแก้ม
ป่อง เจ้าของเรื่องได้แต่มองเพื่อนตาขวาง
“ ขำอะไรกันมิทราบย่ะ!! “
ในที่สุดตบะของมรกตก็กระจาย.....หัวเราะออกมาลั่นรถ หน้าที่งออยู่แล้วยิ่งง้ำลงไปอีก คิมหันต์ก็ทำเป็นหันออกไปดูวิวนอกรถ
แต่ก็นะ.....แอบหัวเราะ ....แบบรักษาน้ำใจเพื่อน......
หัวเราะอะไรกันนักกันหนาวะ !!!
พีระนันท์ได้แต่นั่งหน้างอด้วยความไม่พอใจ นั่นเลยทำให้คิมหันต์สะกอดแม่ตัวดี อย่างมรกต ให้หยุดการหัวเราะแบบ
nonstop มรกตเอามือเช็ดน้ำออกกก่อนจะพยายามเรียกสติของตัวเองที่หลุดออกไปด้วยวิธีการแก้เผ็ดที่แสนน่ารักของเพื่อนซี้ให้กลับสู่
สภาพปกติอย่างยากลำบาก
“พูดจริงๆนะความนี้โมโหแบบสุดๆ ยังไงๆก็ไม่ไปทำอีกแล้วด้วย “ พีระนันท์กอดอกทำหน้าขึงขังอย่างดื้อรั้น นานๆทีที่เพื่อนจะ
ได้เห็นโหมดนี้
“ เฮ้ยๆ!! ใจเย็นๆ อย่าพึ่งแปลงร่างนะแก เดี๋ยวรถชั้นพัง !! “ (ว่าไปนั่น ) มรกตว่าพลางเอามือตบไหล่เพื่อน ซึ่งตอนนี้มีภาวะ
อยากจะแปลงร่างขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
“ยายกต!!! อย่าขับรถมือเดียว !!! “
คิมหันต์หยิกหมับเข้าที่ต้นแขนให้พอรู้สึกเจ็บๆคันๆในความรู้สึกของเจ๊แก แต่เจ็บจี๊ดใวนความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ มรกต
พยายามจะเอาแขนตัวเอวออกจากการถูกคีบ....แต่ไม่ว่ายังไงแม่คุณก็ไม่ยอมปล่อยซ้ากกาที
“อ้ากๆๆๆ ปล่อยเค้าน้า เค้าเจ็บบบบ~…… “ คิมหันต์หันขวับไปพูดพีระนันท์ ทั้งๆที่มือก็ยังคีบเนื้อของแม่ตัวดีอยู่
“นันก็เหมือนกัน...ใจเย็นๆอย่าใจร้อนไป ถ้านันออกตอนนี้ก็เหมือนกับว่ายอมแพ้เขานะ สู้นันอยู่ต่อไปสู้กับเขาอีกสักตั้ง 2 ตั้ง
พิสูจน์ไปเลยว่า นันอ่ะสามารถอยู่ได้นาน...กว่าที่เขาคิดไม่ดีกว่าเหรอ “
คิมหันต์หยอดท้ายให้เพื่อนผู้ไม่ค่อยจะยอมเรื่องโดนท้าทายความสามารถ พีระนันท์ยังคงนั่งกอดอกนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้
อะไรออกมา แต่เพื่อนกันก็ย่อมรู้ดีว่าตอนนี้ในใจของแม่คุณกำลังตรองคำพูดที่พึ่งจะผ่านเข้าหูไปอย่างหนัก มรกต มองคิมหันต์ที่ตอนนี้นั่ง
อมยิ้มอยู่ที่เบาะหลังอย่างเป็นต่อ และจึงชำเลืองมองอีกคนที่นั่งข้างเธอ แล้วก็อมยิ้ม
หึหึ.....!!! งานนี้มีอะไรสนุกให้ดูแน่ๆ !!!
พีระนันท์ถอนหายใจหนักๆ อย่างคนทำใจ ยังไงๆ เธอก็ทนการออดอ้อนของเพื่อนๆ พี่ๆ ไม่ไหวใช่มั้ยเนี้ย...!!!
ก่อนหน้านี้พี่แอ้มก็เดินมาหาเธอถึงห้อง แถมใช้ความสามารถในการชักแม่น้ำทั้ง 5 มาหว่านล้อมเธออย่างสุดความสามารถ
แถมด้วยตอนเช้า แม่คุณคิมหันต์ พูดกรอกหูตั้งแต่เธอขึ้นรถเลยว่า ให้มานะวันนี้นะ ไม่มาไม่ได้นะมันจะเสียคำพูด และอื่นๆอีกมากมายที่
แม่เจ้าประคุณจะสามารถคิดออกในนาทีนั้น ขนาดมรกตก็ยังเอากับเขาด้วย รับปากเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรีบพาคิมหันต์ตามเธอมาที่
คอร์ดเย็นนี้ทันทีที่อาจารย์ปล่อย
จนแล้วจนรอดเธอก็ทนไม่ไหว เลยต้องมายืนถอนหายใจอยู่หน้าประตูคอร์ดอย่างตอนนี้ แต่ข้อแม้ที่เธอยื่นไปเรียบร้อยแล้ว
ว่า ถ้าเธอยังโดนอีตาบ้านั่นแกล้งอยู่อีกล่ะก็......เธอจะไม่มาเหยียบคอร์ดอีก !!!!
พีระนันท์เดินเข้าคอร์ดด้วยอารมณ์ที่พยายามทำใจเรียบร้อยแล้ว ส่งเสียงทักทายอย่างร่าเริงเหมือนเคย โดยไม่ได้นัด
หมาย....สายตาเอก็ไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้าให้ นภกานต์พยักหน้าให้เป็นเชิงทักทาย สร้างความแปลกใจให้พีระนันท์อย่างยิ่งยวด
“ นี่.... แม่คุณคนเค้าอุตส่าห์ทัก ไม่ทักตอบก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ดันมาทำหน้าเอ๋อใส่อีก.... เฮ้อ...คนเรานะคนเรา .. “
พีระนันท์เควี้ยงค้อนให้เป็นรางวัลในความปากดี แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วน หันกลับไปวอมร่างกายต่อปล่อยให้เธอกระฟัด
กระเฟียดวางกระเป๋าใบเก่งอย่างเคืองๆและปฏิบัติหน้าที่ของตนเองต่อไป
ช่วงพักพีระนันท์ยังคงทำหน้าที่ของเธออย่างปกติจนผ่านคอร์ดของนภกานต์ที่กำลังซ้อมให้เพื่อนในคอร์ดอยู่ เป็นคอร์ดที่
เสียงดังที่สุด เพราะพี่แกตีไปก้อตะโกนด่าไป ด้วยความที่คู่ของตนนั้นไม่ได้ดั่งใจ พีระนันท์มองภาพนั้นอย่างขำๆ และตะโกนบอกว่าเอาน้ำ
วางไว้ แล้วหมุนตัวเดินออกมาจะเอาถาดไปเก็บ แต่แล้วก็เหมือนเห็นภาพสโลโมชั่น…
ลูกบอลกลมๆสีเขียวๆ พุ่งตรงดิ่งเหมือนอย่างกะว่ากะเกินจุดหมายไว้แล้วอย่างแน่นอน จุดหมาย…..สายตาเธอก็ไปหยุด
ที่กระติกน้ำ….
ปั้ก….โครม…. ซ่า…..
น้ำชนิดเย็นพิเศษเทหกลงไปทั้งกระติก…..กระเป๋าเธอวางที่พื้น…..งาน..มือถือ…กระเป๋าตังค์…งาน!!! จุดสี……….
กรี๊ด………………..
พีระนันท์รีบวิ่งไปที่ระเป๋าด้วยความเร็วชนิดที่น่าทึ้ง ควานหาแฟ้มงานทันที กระดาษในนั้นทั้งหมดเปียกไม่เหลือชิ้นดี เธอไม่
สนใจเท่างานจุดสีเมจิกทั้ง 3 ชิ้น ที่ตอนนี้ไม่เหลือเค้าของเดิมเลยแม้แต่น้อย สีทุกสีที่บรรจงทำตอนนี้ไหลมารวมกันหมด เวลาหลายวันที่
ผ่านมาแลกกับกระดาษเปียกๆ 3 ใบ ยังไม่นับงานร่างแบบอีกหลายชิ้น
ทั้งสนามเงียบกริบชนิดที่ว่าถ้าเข็มหล่นลงมาสักอันคงได้ยินกันทั้งสนาม พีระนันท์ตวัดสายตาไปที่ลูกบอลสีเขียวตัวต้นเหตุที่กลิ้ง
ไปกลิ้งมาเบาๆ เหมือนกำลังเยอะเย้ยอยู่ก็ไม่ปาน พีระนันท์หยิบขึ้นมาพลิกเลขที่เขียนไว้ เพื่อดูว่าไอ้บ้าหน้าไหนที่เป็นคนส่งเจ้าซาตาน
น้อยๆสีเขียวลูกนี้มาให้เธอ…
เลขที่ออก……
….
……
4……..
พีระนันท์ (ตอนนี้กลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว ) ก็หันขวับตาขวาง (แบบหมาบ้า ) ไปที่คอร์ดสุดท้าย ซึ่งได้แต่ยืนทำหน้าเจื่อนๆ
เสียงที่มักจะร่าเริงอยู่เสมอ บัดนี้กลับเรียบสนิท
“ ใครเป็นคนตีมา…” ทั้ง 2 คนได้แต่ยืนมาหน้ากันไปมา แต่ดูจากทิศแล้วคงไม่พ้น….
“นายใช่มั้ย…นภกานต์ “
แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ…ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปาก ไม่มีแม้แต่คำขอโทษหรือคำแก้ตัวใดๆ พีระนันท์ ยิ้มมุม
ปากเหมือนกำลังสะใจอะไรสักอย่าง
“นายรู้มั้ย ว่าฉันใช้เวลาขนาดไหนกว่า 3 รูปนี้จะเสร็จเรียบร้อย……..รู้มั้ย..ว่าฉันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ที่คิดออกแบบ นั่งวาด แบบร่างพวกนี้ “
พีระนันท์จ้องหน้าอย่างไม่ลดละ เหมือนต้องการคำตอบจากคำถามที่เธอถามเขาไปเมื่อครู่ และเป็นนภกานต์เองที่ต้องหลุบสาย
ตาไปก่อน
“นายรู้มั้ย…ว่านายใช้เวลาเท่าไหร่กับความไม่ระวัง กับความเผลอ ที่นายตบไปไอ้ลูกบ้าๆนี่มา “ พีระนันท์คว้างลูกบอลสีเขียว
อัดเข้าที่อกของนภกานต์อย่างแรงเหือนเป็นการระบายออกมา นภกานต์เอง…ก็ไม่คิดที่จะหลบ แม้ใจจริงเขาแค่เบี่ยงตัวนิดเดียวก็พ้นแล้ว “
ทำงานของฉันที่ใช้เวลาไปตั้งหลายวันพินาศย่อยยับ ไม่เหลืออะไรเลยแบบนี้ !! “ พีระนันท์เควี้ยงกระดาษทั้งรีมใส่หน้าเขา มองเขาด้วย
สายตาตัดพ้อรุนแรง ความโกรธความโมโห ก่อนจะหันหลังเดินจากไปปล่อยให้เขายืนคว้างอยู่แบบนี้……กระดาษเมื่อกี้ปลิวแผ่วเบาตามสาย
ลมอ่อนๆ เหมือนเป็นการส่ง ที่เจ้าของของมันกำลังเดินออกไปจากคอร์ดอย่างไร้เยื่อใย
เจ็บ…..เจ็บจนชา……เมื่อรู้ว่าเธอใช้เวลาและความตั้งใจลงไปมากมายแค่ไหน…กับกระดาษที่เธอโยนอัดใส่เขา…..ถ้าเพียงแต่
ว่า…..เขาจะบอก…..บอกว่า….เขาไม่ได้ตั้งใจสักนิดเดียว….เธอจะเชื่อเขามั้ย?….หึ…..คงยาก….เพราะในสายตาของเธอ…..เขามันก็แค่อีตา
บ้า….นายกวนประสาท….คู่แข่ง….ศัตรู…….เขา….คงเป็นได้แค่นั้นจริงๆ……………………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น