ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความปั่นป่วนเริ่มตั้งเค้า
The Friends Ship =O_O=
วันนี้นับเป็นวันที่ 4 แล้วที่มรกตและคิมหันต์วนรถมารับพีระนันท์ บริเวณคอร์ดเทนนิสของมหาวิทยาลัย ที่พี่รหัสของ
เจ้าตัวขอร้องให้มาช่วยกันหน่อย แต่วันนี้แม่คุณนายเธอเดินมาดักที่หน้าหอสมุดแทน แถมหน้าเงี้ยหงิกจนจะตักแกงได้อยู่แล้ว
ตาแม่คุณก็….เอ่อ..หือ….ไม่กล้าอยู่ใกล้เดี๋ยวโดนโดดกัดแล้วจะติดโรคพิษสุนัขบ้า ( ! )
[I]ปึง !!!
เสียปิดประตูเลื่อนลัน เล่นเอาคนในรถสะดุ้งโหยง โดยเฉพาะเจ้าของรถ
“นี่ๆๆ แม่คู้ณ ประตูรถน่ะปิดให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง จะให้มันติดมือมาตามมาเลยมั้ยจ๊ะ จะโกรธอะไรใครมาก็อย่า
มาลงกับข้าวกับของสิจ๊ะ โดยเฉพาะไอ้ของที่ว่าน่ะมันไม่ใช่ของตัวเอง “
มรกตพูดแบบที่เล่นทีจริง แม่เพื่อนตัวดีนั่งพิงเบาะกอดอกทำหน้ามุ่ย ชัดเลยทีนี้ว่าคงมีใครไปเอารังแตมายัดใส่ปากเจ้า
หน่อยเป็นแน่แท้ คิมหันต์เลยโผล่หน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคู่หน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“นัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า เล่าให้พวกเราฟังได้มั้ย ? “
“นั่นสิ….เผื่อจะลดการแปลงร่างเป็นยักษิณีลงมั้งไง “ มรกตยังไม่วายกัดเพื่อนเข้าอีกหนึ่งงับ
พีระนันท์ถอนหายใจยาว แล้วเริ่มเล่าเรื่องโดยตลอดให้เพื่อนๆฟังอย่างใจเย็น “ก้อ คือ….วันนนั้นน่ะ……” พลางนึก
ย้อนถึงเหตุการณ์ที่สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะขอจดจำและเจ็บแค้นไปตลอดชีวิต!!
เมื่อ 4 วันก่อนที่พี่แอ้ม พี่รหัสที่สุดแสนจะน่ารักของเธอมาขอร้องให้ไปช่วยงาน…..ซึ่งงานนี้ก็คือ ช่วยว่าเป็นผู้จัดการ
ชมรมให้หน่อย เนื่องด้วยเพราะว่า คนก่อนออกไปกระทันหันและยังหาคนมาแทนมาตอนนี้ไม่ได้เลยให้เธอมาเป็นผู้รักษาการแทน
ไปก่อนในตอนนี้
ทันทีที่เท้าแตะสนาม พี่แอ้มก็แนะนำให้เธอรู้จักกับสมาชิกทุกคนในชมรม ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยิ้มแย้ม
ทักทายอย่างเป็นกันเอง
“ เอ๋ แล้วไอ้กานต์ล่ะ ยังไม่มาเหรอ ? “ พี่แอ้มทักขึ้น
“โน้นๆๆ เดินมาโน้นแล้ว “
นภกานต์ หรื่อไอ้กานต์ (ตามที่พี่แอ้มเรียก ) บอกได้คำเดียวเลยว่า ถ้าเธอไปเจอหรือเดินสวนกันข้างนอก เธอคงไม่เชื่อ
แน่ๆว่า หมอนี่จะเป็นนักศึกษาธรรมดา เพราะท่าทางพี่แกเหมือนพวกจิ๊กโจ๋หน้าปากซอยมากกว่า ผมค่อนข้างยาวสีดำสนิท
แบกเป้ใบโต กระดานวาดรูป แร็กเก็ต กางเกงยีนขาดๆ ไม่ต้องมีใครบอกก็สามารถรู้ด้วยตนเองได้เลยว่า หมอนี่เรียนคณะอะไร
“เห้ยๆๆ มานี่หน่อยดิ “ พี่แอ้มกวักมือเรียก “ จิ๊กโก๋ “ ให้เดินเข้ามา “นี่ เจ้ากานต์นะนัน ไอ้กานต์นี่นัน ผู้จัดการคนใหม่
เป็นน้องรหัสข้า “
ในระยะนี้ เธอจึงมีโอกาสได้สังเกตอะไรๆมากขึ้น คิ้วเข้มๆ ผิวคล้ำแดด ผู้ชายคนนี้คงจัดว่าดูดี น่ามองคนนึงถ้าตัด…
ท่ายืนที่แสนยียวนในสายตาของเธอ และนัยน์ตาสีน้ำตาลดำที่มองมาพร้อมกับยกมุมปากขึ้นข้างนึง นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่แอ้มยืนอยู่
และเธอต้องการจะสร้างความประทับใจและล่ะก็ เธอคงจะเดินไปกระชากคอเสื้อมาเขย่าๆให้มันรู้แล้วรู้รอด ก็สายตาของไอ้หมอ
นี่มันกำลังเยอะเย้ยดูถูกเธออยู่!!!!
น้ำเสียงเรื่อยๆหน้าฟังเอ่ยออกมาก่อนที่เธอจะเดือดเป็นไฟและควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่คำพูดมันก็….หืม….น่าจับไปกด
น้ำตาย หรือ ไม่ก็ฆ่าหมกป่าให้รู้แล้วรู้รอด
“ จะไหวเหรอพี่.....เดี๋ยวก็เหมือนคนก่อนอีกหรอก....ผมว่าไม่ไหวหรอก....” สายตาที่มองหัวจรดเท้าเท้าจรดหัวยิ่ง
ทำให้เธอรู้สึกอยากจับมันไปโขกกันพื้นสนามมากขึ้น
“ เห้ย...เอ็งๆ ให้เขาลองทำดูก่อนดิ่ อย่าพึ่งไปประเมินใครจากภาพภายนอกสิ “ คนฟังยิ้มมุมปาก
“ หึ..... ผมพนันเลย อยู่ไม่เกิน 3 วันแน่นอน !! “
อารมณ์ในตอนนั้นเหมือนมีใครเอาฉาบมาตีแบบสุดแรงเกิดที่ข้างหู นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววเรืองรองด้วยความโมโหออก
มาอย่างไม่เกรงใจ มือทั้ง 2 ข้างกำหมัดแน่นเพื่อสะกดอารมณ์ไว้ ขณะที่อีกฝ่ายยืนล้วงกระเป๋า ยักคิ้วให้อย่างกวนอารมณ์
ในที่สุดฟิวส์อารมณ์เธอก็ละลายและขาด...
“ก็เอาสิ.....ฉันจะอยู่ให้เกิน 3 วันให้ได้...คอยดู...ฉันจะอยู่!!! จะลบคำพูดของนายให้ดู !!! “
พีระนันท์พยายามศึกษางานของผู้จัดการ ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไรมากมายจนเกินความสามารถที่เธอมีถึงแม้ว่าจะต้อง
อาศัยการควบคุมอารมณ์ขั้นสูงสุด เพื่อป้องกันภาวะกวนประสาทของอีตานั่น ระหว่างพักเธอต้องเดินเสริฟน้ำบริการสมาชิก
ดูเหมือนมันจะไม่มีอะไรมากมาย....แน่นอนมันย่อมจะง่ายถ้าไม่มีไอ้ลูกกลมๆสีเขียวสดใสกระแทกใส่เหมือนมันอยากจะบอกว่า
‘ มาเล่นกันๆ ‘
ซึ่งอีตาบ้านั่นส่งมาหยอกอยู่ตลอดเวลา และที่มันน่าโมโหก็คือ.... ไอ้บ้านั่นมันดันตบแม่น!!!อาจจะไม่ได้ใส่แรงอะไรมากมายนัก...
แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เธอเกิดความหงุดหงิดและอยากจะร่อนถาดน้ำใส่หัวคนก่อเรื่องสักที พอหันไปมองก็ดันเดาะลูกเล่นทำท่า
สบายอารมณ์เสียเหลือเกิน..... ไอ้เราจะไปทำอะไรได้ก็ได้แต่กัดฟันด้วยความโมโห สมองของเธอหมุมด้วยความรวดเร็ว......
แค้นนี้ต้องชำระ
พีระนันท์เดินมาเสิร์ฟจนถึงคนสุดท้าย.....นภกานต์...ด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง....แต่ถ้าคนที่สนิทสนมใกล้ชิดจะรู้ทันทีว่าตอนนี้
ปรอทของเจ้าหล่อนกำลังจะแตกเต็มทน พีระนันท์หยิบแก้วน้ำส่งให้ด้วยท่าทีปกติ ปฏิบัติเหมือนกับคนอื่นๆเพื่อไม่เป็นการแหวก
หญ้าให้งู (อย่าหมอนั่น) ตื่น ซึ่งก็เป็นไปตามความคาดหมาย.....งูไม่ตื่น... อีกฝ่ายกำลังเอื้อมมือออกมารับ (อย่างไม่ตื่น )
แต่ด้วยความไวที่เมื่อเวลาโกรธจะเพิ่มขึ้น พีระนันท์ชักมือออกและเทน้ำทั้งแก้วบวกกับน้ำแข็งชนิดเย็นได้ใจลงบนหัวอีก
ฝ่ายทันที !!!!
“ เป็นไง....หัวเย็นขึ้นมั้ย ? “
พีระนันท์เดินผ่านเขาพร้อมๆกับร้อยยิ้มเย็นเป็นของแถมทิ้งให้นภกานต์ยืนอึ้งกับความเย็นที่หัว (! ) ไม่ใช่แค่เขา
เท่านั้นแต่ต้องเรียกว่าคนทั้งชมรมที่มองเห็นเหตุการณ์ทีเดียว...รู้สึกเย็นที่สันหลัง...
พีระนันท์วางถาดกระแทกเสียงดังเป็นการระบายอารมณ์ที่ยังระบายออกไปไม่หมด...แล้วหันไปคว้ากระเป๋าเดินปึงปัง
ออกมา
“เฮ้ย!!นันจะไปไหนอ่ะ“ พี่แอ้มรีบกระโจนออกมาถามเมื่อเห็นน้องรหัสที่ตนรับผิดชอบอยู่สะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องชมรม
“กลับบ้านอ่ะพี่.. ขืนอยู่ต่อนะ เดี๋ยวได้ประทุษร้ายร่างกายใครในชมรมของพี่แน่ๆ “
“ง่า.....อย่าไปถือมันเลยนะ...คิดซะว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาก็แล้วกัน “
“ โฮ้ !! พี่!! คนเมาเมืองไหนกันล่ะคะที่เที่ยวมาตบลูกเทนนิสใส่ชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้ แถมแม่นด้วย…ที่แน่ๆไม่ใช่แถว
บ้านนันล่ะ!! ยังไม่นับการขัดขวางการทำงานของนันสาระพัดวิธีที่งัดออกมาใช้ งานคราวก่อนที่ทำน้ำหกใส่นันก็พึ่งนั่งทำตาแฉะ
ไปนะคะ “ พีระนันท์กอดอกอย่างดื้อดึง
“ มันอาจจะไม่ตั้งใจก็ได้ “ พี่แอ้มพยายามที่จะแก้ต่างแทนรุ่นน้องในชมรม ถ้าไม่มียาดำมาแทรกเสียก่อน
“ ใครว่าล่ะ….ผมตั้งใจจะตายไป “
ทั้ง 2 คนหันไปมองต้นตอของเสียงด้วยอารมณ์ที่ต่างกันโดยสิ้นชิง คนหนึ่งนึกอยากจะไปจับคอซึ่งเป็นที่ตั้งของ
หน้าหยิ่งๆนั่นกับลูกตากวนประสาทจับมันควักออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด ส่วนอีกคนนึกเหมือนกัน แต่นึกอยากจะเดินไปเขย่าๆ
เรียกสติความคิดความอ่านของมันให้กลับมาเข้ารูปเข้ารอยหรือไม่ก็เอาไม้เทนนิสที่มันเดาะ ‘ เจ้าตัวต้นเหตุ’ สีเขียวๆนั่นมาฟาดๆๆ
มัน ให้หายเครียดที่บังอาจมาขัดจังหวะการอธิบายและแก้ต่างให้มันอยู่
พีระนันท์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากต่อสู้กับความรู้สึกอยากฆ่าคน (! ) และได้รับชัยชนะในที่สุด แล้ว
ปรับน้ำเสียงให้เข้าที่เข้าทาง
“เอาเถอะค่ะ….ยังไงๆวันนี้นันก็ขอกลับก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนข้อหาพยายามฆ่า “ ว่าแล้วจึงเดินออกไปอย่าง
รวดเร็ว ปล่อยให้อีก 2 คนยืนตีความหมายของประโยคสุดท้ายที่เป็นตลกหน้าตายไว้ให้คิดเล่นๆ ทันทีที่คล่อยหลังพีระนันท์ไปแล้ว
นภกานต์ที่ยืนกระพริบตาอีก 2 วินาที ก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา พี่แอ้มเท้าเอวหมับ
“ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะพ่อตัวดี!! “ พี่แอ้มจ้องด้วยสายตาขุ่นเขียวด้วยความไม่พอใจ ผิดจับคนโดนดุที่ยังหัวเราะระรื่น
อยู่เลย…
“น้องรหัสพี่นี่แปลกดีนะ…ท่าทางเขาจะไม่ชอบขี้หน้าผมน่าดู “ พลางยิ้มหยันๆให้กับประโยคนั้น
“ ก็สมควรว่ะ เป็นฉันๆก็เกลียดแก ใครไม่โมโหว่ะ งานที่นั่งทำจนเกือบหมดลมต้องมาโดนแกแกล้งเล่น เป็นฉันนะ ฆ่าให้ตาย !! “
นัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างฉับพลัน ให้อีกฝ่ายหัวเราะเล่นด้วยรู้นิสัยกันดี ผู้อาวุโสกว่าได้แต่ส่ายหน้าในอาการนี้
“ขอเตือนนะโว้ย !! คนเราน่ะมีความอดทนที่กำจัด เมื่อถึงขีดสุดอะไรก็ขว้างหน้าไม่ได้ และคนที่ถือคตินี้ก็คือ เจ้านัน
ถ้ารู้ตัวว่าผิดตอนนี้ยังแก้ลำทัน ไปขอโทษเขาซะ…. ลางสังหรณ์ข้ามันบอกว่าฝนห่าใหญ่กำลังจะมา…และที่ชัวร์ๆก็คือ มันจะลง
ที่กบาลแก เจ้ากานต์ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน !! “
นภกานต์กลับหยักไหล่ให้กับคำเตือนนั้น ยืนล้วงกระเป๋าอย่างสบายอารมณ์ นัยน์ตาสีน้ำตาลดำฉายแววขี้เล่นออกมา
อย่างชัดเจน ทำให้พี่แอ้มได้แต่ถอนใจ ( เป็นคนแก่ ) และตบท้ายด้วยคำพูดโดนใจที่ใครจะไปรู้ว่าอนาคตมันจะมาถึงและดันเป็น
จริงเสียด้วย
“ถ้าเขาโกรธเอ็งชนิดไม่เผาผี…แล้วอย่ามาขอให้ข้าช่วยนะไอ้เวร !! “
...............................
....
................
.........................................................................
วันนี้นับเป็นวันที่ 4 แล้วที่มรกตและคิมหันต์วนรถมารับพีระนันท์ บริเวณคอร์ดเทนนิสของมหาวิทยาลัย ที่พี่รหัสของ
เจ้าตัวขอร้องให้มาช่วยกันหน่อย แต่วันนี้แม่คุณนายเธอเดินมาดักที่หน้าหอสมุดแทน แถมหน้าเงี้ยหงิกจนจะตักแกงได้อยู่แล้ว
ตาแม่คุณก็….เอ่อ..หือ….ไม่กล้าอยู่ใกล้เดี๋ยวโดนโดดกัดแล้วจะติดโรคพิษสุนัขบ้า ( ! )
[I]ปึง !!!
เสียปิดประตูเลื่อนลัน เล่นเอาคนในรถสะดุ้งโหยง โดยเฉพาะเจ้าของรถ
“นี่ๆๆ แม่คู้ณ ประตูรถน่ะปิดให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง จะให้มันติดมือมาตามมาเลยมั้ยจ๊ะ จะโกรธอะไรใครมาก็อย่า
มาลงกับข้าวกับของสิจ๊ะ โดยเฉพาะไอ้ของที่ว่าน่ะมันไม่ใช่ของตัวเอง “
มรกตพูดแบบที่เล่นทีจริง แม่เพื่อนตัวดีนั่งพิงเบาะกอดอกทำหน้ามุ่ย ชัดเลยทีนี้ว่าคงมีใครไปเอารังแตมายัดใส่ปากเจ้า
หน่อยเป็นแน่แท้ คิมหันต์เลยโผล่หน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคู่หน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“นัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า เล่าให้พวกเราฟังได้มั้ย ? “
“นั่นสิ….เผื่อจะลดการแปลงร่างเป็นยักษิณีลงมั้งไง “ มรกตยังไม่วายกัดเพื่อนเข้าอีกหนึ่งงับ
พีระนันท์ถอนหายใจยาว แล้วเริ่มเล่าเรื่องโดยตลอดให้เพื่อนๆฟังอย่างใจเย็น “ก้อ คือ….วันนนั้นน่ะ……” พลางนึก
ย้อนถึงเหตุการณ์ที่สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะขอจดจำและเจ็บแค้นไปตลอดชีวิต!!
เมื่อ 4 วันก่อนที่พี่แอ้ม พี่รหัสที่สุดแสนจะน่ารักของเธอมาขอร้องให้ไปช่วยงาน…..ซึ่งงานนี้ก็คือ ช่วยว่าเป็นผู้จัดการ
ชมรมให้หน่อย เนื่องด้วยเพราะว่า คนก่อนออกไปกระทันหันและยังหาคนมาแทนมาตอนนี้ไม่ได้เลยให้เธอมาเป็นผู้รักษาการแทน
ไปก่อนในตอนนี้
ทันทีที่เท้าแตะสนาม พี่แอ้มก็แนะนำให้เธอรู้จักกับสมาชิกทุกคนในชมรม ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยิ้มแย้ม
ทักทายอย่างเป็นกันเอง
“ เอ๋ แล้วไอ้กานต์ล่ะ ยังไม่มาเหรอ ? “ พี่แอ้มทักขึ้น
“โน้นๆๆ เดินมาโน้นแล้ว “
นภกานต์ หรื่อไอ้กานต์ (ตามที่พี่แอ้มเรียก ) บอกได้คำเดียวเลยว่า ถ้าเธอไปเจอหรือเดินสวนกันข้างนอก เธอคงไม่เชื่อ
แน่ๆว่า หมอนี่จะเป็นนักศึกษาธรรมดา เพราะท่าทางพี่แกเหมือนพวกจิ๊กโจ๋หน้าปากซอยมากกว่า ผมค่อนข้างยาวสีดำสนิท
แบกเป้ใบโต กระดานวาดรูป แร็กเก็ต กางเกงยีนขาดๆ ไม่ต้องมีใครบอกก็สามารถรู้ด้วยตนเองได้เลยว่า หมอนี่เรียนคณะอะไร
“เห้ยๆๆ มานี่หน่อยดิ “ พี่แอ้มกวักมือเรียก “ จิ๊กโก๋ “ ให้เดินเข้ามา “นี่ เจ้ากานต์นะนัน ไอ้กานต์นี่นัน ผู้จัดการคนใหม่
เป็นน้องรหัสข้า “
ในระยะนี้ เธอจึงมีโอกาสได้สังเกตอะไรๆมากขึ้น คิ้วเข้มๆ ผิวคล้ำแดด ผู้ชายคนนี้คงจัดว่าดูดี น่ามองคนนึงถ้าตัด…
ท่ายืนที่แสนยียวนในสายตาของเธอ และนัยน์ตาสีน้ำตาลดำที่มองมาพร้อมกับยกมุมปากขึ้นข้างนึง นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่แอ้มยืนอยู่
และเธอต้องการจะสร้างความประทับใจและล่ะก็ เธอคงจะเดินไปกระชากคอเสื้อมาเขย่าๆให้มันรู้แล้วรู้รอด ก็สายตาของไอ้หมอ
นี่มันกำลังเยอะเย้ยดูถูกเธออยู่!!!!
น้ำเสียงเรื่อยๆหน้าฟังเอ่ยออกมาก่อนที่เธอจะเดือดเป็นไฟและควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่คำพูดมันก็….หืม….น่าจับไปกด
น้ำตาย หรือ ไม่ก็ฆ่าหมกป่าให้รู้แล้วรู้รอด
“ จะไหวเหรอพี่.....เดี๋ยวก็เหมือนคนก่อนอีกหรอก....ผมว่าไม่ไหวหรอก....” สายตาที่มองหัวจรดเท้าเท้าจรดหัวยิ่ง
ทำให้เธอรู้สึกอยากจับมันไปโขกกันพื้นสนามมากขึ้น
“ เห้ย...เอ็งๆ ให้เขาลองทำดูก่อนดิ่ อย่าพึ่งไปประเมินใครจากภาพภายนอกสิ “ คนฟังยิ้มมุมปาก
“ หึ..... ผมพนันเลย อยู่ไม่เกิน 3 วันแน่นอน !! “
อารมณ์ในตอนนั้นเหมือนมีใครเอาฉาบมาตีแบบสุดแรงเกิดที่ข้างหู นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววเรืองรองด้วยความโมโหออก
มาอย่างไม่เกรงใจ มือทั้ง 2 ข้างกำหมัดแน่นเพื่อสะกดอารมณ์ไว้ ขณะที่อีกฝ่ายยืนล้วงกระเป๋า ยักคิ้วให้อย่างกวนอารมณ์
ในที่สุดฟิวส์อารมณ์เธอก็ละลายและขาด...
“ก็เอาสิ.....ฉันจะอยู่ให้เกิน 3 วันให้ได้...คอยดู...ฉันจะอยู่!!! จะลบคำพูดของนายให้ดู !!! “
พีระนันท์พยายามศึกษางานของผู้จัดการ ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไรมากมายจนเกินความสามารถที่เธอมีถึงแม้ว่าจะต้อง
อาศัยการควบคุมอารมณ์ขั้นสูงสุด เพื่อป้องกันภาวะกวนประสาทของอีตานั่น ระหว่างพักเธอต้องเดินเสริฟน้ำบริการสมาชิก
ดูเหมือนมันจะไม่มีอะไรมากมาย....แน่นอนมันย่อมจะง่ายถ้าไม่มีไอ้ลูกกลมๆสีเขียวสดใสกระแทกใส่เหมือนมันอยากจะบอกว่า
‘ มาเล่นกันๆ ‘
ซึ่งอีตาบ้านั่นส่งมาหยอกอยู่ตลอดเวลา และที่มันน่าโมโหก็คือ.... ไอ้บ้านั่นมันดันตบแม่น!!!อาจจะไม่ได้ใส่แรงอะไรมากมายนัก...
แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เธอเกิดความหงุดหงิดและอยากจะร่อนถาดน้ำใส่หัวคนก่อเรื่องสักที พอหันไปมองก็ดันเดาะลูกเล่นทำท่า
สบายอารมณ์เสียเหลือเกิน..... ไอ้เราจะไปทำอะไรได้ก็ได้แต่กัดฟันด้วยความโมโห สมองของเธอหมุมด้วยความรวดเร็ว......
แค้นนี้ต้องชำระ
พีระนันท์เดินมาเสิร์ฟจนถึงคนสุดท้าย.....นภกานต์...ด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง....แต่ถ้าคนที่สนิทสนมใกล้ชิดจะรู้ทันทีว่าตอนนี้
ปรอทของเจ้าหล่อนกำลังจะแตกเต็มทน พีระนันท์หยิบแก้วน้ำส่งให้ด้วยท่าทีปกติ ปฏิบัติเหมือนกับคนอื่นๆเพื่อไม่เป็นการแหวก
หญ้าให้งู (อย่าหมอนั่น) ตื่น ซึ่งก็เป็นไปตามความคาดหมาย.....งูไม่ตื่น... อีกฝ่ายกำลังเอื้อมมือออกมารับ (อย่างไม่ตื่น )
แต่ด้วยความไวที่เมื่อเวลาโกรธจะเพิ่มขึ้น พีระนันท์ชักมือออกและเทน้ำทั้งแก้วบวกกับน้ำแข็งชนิดเย็นได้ใจลงบนหัวอีก
ฝ่ายทันที !!!!
“ เป็นไง....หัวเย็นขึ้นมั้ย ? “
พีระนันท์เดินผ่านเขาพร้อมๆกับร้อยยิ้มเย็นเป็นของแถมทิ้งให้นภกานต์ยืนอึ้งกับความเย็นที่หัว (! ) ไม่ใช่แค่เขา
เท่านั้นแต่ต้องเรียกว่าคนทั้งชมรมที่มองเห็นเหตุการณ์ทีเดียว...รู้สึกเย็นที่สันหลัง...
พีระนันท์วางถาดกระแทกเสียงดังเป็นการระบายอารมณ์ที่ยังระบายออกไปไม่หมด...แล้วหันไปคว้ากระเป๋าเดินปึงปัง
ออกมา
“เฮ้ย!!นันจะไปไหนอ่ะ“ พี่แอ้มรีบกระโจนออกมาถามเมื่อเห็นน้องรหัสที่ตนรับผิดชอบอยู่สะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องชมรม
“กลับบ้านอ่ะพี่.. ขืนอยู่ต่อนะ เดี๋ยวได้ประทุษร้ายร่างกายใครในชมรมของพี่แน่ๆ “
“ง่า.....อย่าไปถือมันเลยนะ...คิดซะว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมาก็แล้วกัน “
“ โฮ้ !! พี่!! คนเมาเมืองไหนกันล่ะคะที่เที่ยวมาตบลูกเทนนิสใส่ชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้ แถมแม่นด้วย…ที่แน่ๆไม่ใช่แถว
บ้านนันล่ะ!! ยังไม่นับการขัดขวางการทำงานของนันสาระพัดวิธีที่งัดออกมาใช้ งานคราวก่อนที่ทำน้ำหกใส่นันก็พึ่งนั่งทำตาแฉะ
ไปนะคะ “ พีระนันท์กอดอกอย่างดื้อดึง
“ มันอาจจะไม่ตั้งใจก็ได้ “ พี่แอ้มพยายามที่จะแก้ต่างแทนรุ่นน้องในชมรม ถ้าไม่มียาดำมาแทรกเสียก่อน
“ ใครว่าล่ะ….ผมตั้งใจจะตายไป “
ทั้ง 2 คนหันไปมองต้นตอของเสียงด้วยอารมณ์ที่ต่างกันโดยสิ้นชิง คนหนึ่งนึกอยากจะไปจับคอซึ่งเป็นที่ตั้งของ
หน้าหยิ่งๆนั่นกับลูกตากวนประสาทจับมันควักออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด ส่วนอีกคนนึกเหมือนกัน แต่นึกอยากจะเดินไปเขย่าๆ
เรียกสติความคิดความอ่านของมันให้กลับมาเข้ารูปเข้ารอยหรือไม่ก็เอาไม้เทนนิสที่มันเดาะ ‘ เจ้าตัวต้นเหตุ’ สีเขียวๆนั่นมาฟาดๆๆ
มัน ให้หายเครียดที่บังอาจมาขัดจังหวะการอธิบายและแก้ต่างให้มันอยู่
พีระนันท์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากต่อสู้กับความรู้สึกอยากฆ่าคน (! ) และได้รับชัยชนะในที่สุด แล้ว
ปรับน้ำเสียงให้เข้าที่เข้าทาง
“เอาเถอะค่ะ….ยังไงๆวันนี้นันก็ขอกลับก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนข้อหาพยายามฆ่า “ ว่าแล้วจึงเดินออกไปอย่าง
รวดเร็ว ปล่อยให้อีก 2 คนยืนตีความหมายของประโยคสุดท้ายที่เป็นตลกหน้าตายไว้ให้คิดเล่นๆ ทันทีที่คล่อยหลังพีระนันท์ไปแล้ว
นภกานต์ที่ยืนกระพริบตาอีก 2 วินาที ก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา พี่แอ้มเท้าเอวหมับ
“ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะพ่อตัวดี!! “ พี่แอ้มจ้องด้วยสายตาขุ่นเขียวด้วยความไม่พอใจ ผิดจับคนโดนดุที่ยังหัวเราะระรื่น
อยู่เลย…
“น้องรหัสพี่นี่แปลกดีนะ…ท่าทางเขาจะไม่ชอบขี้หน้าผมน่าดู “ พลางยิ้มหยันๆให้กับประโยคนั้น
“ ก็สมควรว่ะ เป็นฉันๆก็เกลียดแก ใครไม่โมโหว่ะ งานที่นั่งทำจนเกือบหมดลมต้องมาโดนแกแกล้งเล่น เป็นฉันนะ ฆ่าให้ตาย !! “
นัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างฉับพลัน ให้อีกฝ่ายหัวเราะเล่นด้วยรู้นิสัยกันดี ผู้อาวุโสกว่าได้แต่ส่ายหน้าในอาการนี้
“ขอเตือนนะโว้ย !! คนเราน่ะมีความอดทนที่กำจัด เมื่อถึงขีดสุดอะไรก็ขว้างหน้าไม่ได้ และคนที่ถือคตินี้ก็คือ เจ้านัน
ถ้ารู้ตัวว่าผิดตอนนี้ยังแก้ลำทัน ไปขอโทษเขาซะ…. ลางสังหรณ์ข้ามันบอกว่าฝนห่าใหญ่กำลังจะมา…และที่ชัวร์ๆก็คือ มันจะลง
ที่กบาลแก เจ้ากานต์ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน !! “
นภกานต์กลับหยักไหล่ให้กับคำเตือนนั้น ยืนล้วงกระเป๋าอย่างสบายอารมณ์ นัยน์ตาสีน้ำตาลดำฉายแววขี้เล่นออกมา
อย่างชัดเจน ทำให้พี่แอ้มได้แต่ถอนใจ ( เป็นคนแก่ ) และตบท้ายด้วยคำพูดโดนใจที่ใครจะไปรู้ว่าอนาคตมันจะมาถึงและดันเป็น
จริงเสียด้วย
“ถ้าเขาโกรธเอ็งชนิดไม่เผาผี…แล้วอย่ามาขอให้ข้าช่วยนะไอ้เวร !! “
...............................
....
................
.........................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น