คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
ฉันว่าจะเก็บภาพแสงสีทองแสดของท้องฟ้ายามเย็นที่ปะทะกับผิวน้ำสักสองสามภาพ(แบบว่าอารมณ์ศิลปินอ่ะ)แล้วจะกลับ คิดได้อย่างนั้นเลยคว้ากล้อง มาจับภาพไปที่ธารน้ำ ปรับโฟกัสให้ลงตัว เอาล่ะ เริดค่ะ จะถ่ายละนะ
1..2…3… แชะ แชะ แชะ
ฉันกดถ่ายสองสามภาพก่อนจะกดย้อนมาดูผลงาน แต่.....
ในภาพภาพหนึ่งมีรูปของผู้ชายปริศนา ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว กางเกงขายาวสีขาว ผมของเขาเป็นสีดำสนิท เขาหันเสี้ยวหน้าหนึ่งมาทางกล้อง ทำให้ใจฉันเต้นแรงด้วยความกลัวเพราะแน่ใจว่าก่อนหน้านี้ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น...ไม่มีแม้แต่ลิงซักตัว
ฉันรีบเอารูปให้ยัยลูกหว้าดู ยัยนั่นหน้าเหวอไปเลย และนางยังยืนยันว่านางก็ไม่เห็นใครยืนอยู่ตรงนั่นก่อนหน้านี้..
เอ่อ..ช๊อกคะ ช๊อกเลยงานนี้ฉันกับยัยลูกหว้ามองตากันก็รู้ใจ รีบพากันกลับบ้านทันที ไม่ถ่งไม่ถ่ายแล้ว ใครจะไปอยู่เล่า บรื๋อออ...น่ากลัวชะมัด ToT
หลังจากแยกย้ายกับยัยลูกหว้าและลงรถที่ปากซอยก่อนจะเดินเข้าบ้าน ในสมองก็คิดวกวนกับภาพชายปริศนาที่ถ่ายติดมาได้ เขาเป็นใครกันนะ ผีสาง เทวดาหรือนางไม้ จะอย่างไหนก็ไม่ต้องใจดีมาเป็นนายแบบให้ฉันก็ได้ ฉันกลัวเป็นนะ.... L
ระหว่างที่กำลังเดินเข้าสู่อาณาเขตรั้วบ้านฉัน ก็เหลือบไปเห็นรถส่งพัสดุคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน มีอาป๊ากำลังเซ็นรับพัสดุอยู่ แถมยังยิ้มจนแก้มแทบปริ ฉันแอบยืนสังเกตุการณ์อยู่จนรถคันนั้นวิ่งออกไป จึงรีบวิ่งไปล๊อกตัวป๊าทันที
“ป๊านั่นอะไรอ่ะ”
“ไอ้หยา ซี้เลี้ยว ซี้เลี้ยว!!”
ป๊าอุทานเสียงดังแต่พอเห็นว่าเป็นฉันก็รีบทำท่าจุ๊ปาก
“ป๊ากำลังทำอะไรอยู่อ่ะ ดูมีลับลมคมในแปลกๆ เอ๊ะ หรือป๊ามีกิ๊ก !”
ฉันพูดพลางทำตาโต เล่นเอาป๊าทำหน้าเหวอ
“ไอ้หยา!ลื้อเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะอาหมวย”
ป๊าพูดพลางกอดกล่องพัสดุสีสวยนั่นไว้แน่น ฉันหรี่ตามองมันก่อนจะรีบแย่งมาดู
“งั้นเกมส์ขอแกะดูนะว่าในกล่องนี้มีอะไร”
ฉันว่าพลางตั้งท่าจะแกะกล่องพัสดุ แต่ถูกป๊าห้ามไว้
“อาหมวยลื้อห้ามแกะนะ ในนั้นมันมีชุดผ้าไหมที่มาม๊าลื้ออีอยากได้อยู่อ่ะ อั้วซื้อมาเซอร์ไพรอี”
“เนื่องในโอกาสอะไรอะป๊า”
ฉันถามเมื่อนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเป็นวันสำคัญอะไร
“คืออย่างงี้ อั้วส่งห่อขนมไหว้พระจันทร์ไปชิงโชคในทริปคู่รักเตลิดทัวร์ แล้วอั๊วก็ได้เป็นผู้โชคดี ได้ไปเที่ยวเกาะมัลดีฟเป็นคู่รักกับม๊าลื้ออ่ะ...แต่ลื้ออย่าเพิ่งไปบอกอีนะ อั้วว่าจะรอบอกอีเย็นนี้เองนะอาหมวย”
อานิสงจากการที่ป๊าฉันเปิดร้านมินิมาร์ทไว้สองสาขา ทำให้มีห่อขนมมากมายหลายยี่ห้อ ป๊าฉันดันเป็นพวกชอบเสี่ยงโชคซะด้วยก็เลยโชคดีจากการส่งห่อขนมไหว้พระจันทร์ไปชิงโชค แต่ทำม้ายทำไมถึงไม่มีลูกสาวผู้น่ารักคนนี้พ่วงไปด้วยล่ะ
"ป๊า อั๊วอยากไปด้วยง่า"
"ไม่ได้หรอกอาหมวย ทริปนี้ไปได้แค่สองคนเท่านั้น และต้องเป็นคู่รักกันด้วย เห็นมั๊ยว่าอั๊วซื้อของมาให้ม๊าลื้อตั้งเยอะแยะ อีจะได้สวยสง่ายามเดินเคียงข้างอั๊วฮุฮุ"
รับทราบแล้วค้า....อดไปเที่ยวแน่ๆ แต่เพื่อความสุขของป๊าม๊าซีเกมส์คนนี้ขอน้อมรับแต่โดยดี T^T
“แสดงว่ากระเป๋าที่อั๊วเห็นป๊าซื้อวันนี้ ก็ของมาม๊าด้วยสิ ใช่มั๊ยป๊า...”
“ถูกต้องนะค๊าบ คืออั้วหลอกถามอีอ่ะว่าอีอยากได้แบบไหน....ตะแต่ลื้อเห็นตอนไหนว่ะ”
ป๊าทำหน้างงๆ ฉันเลยเล่าให้ฟังว่าฉันไปดูหนังกับยัยลูกหว้ามา ป๊าเลยหายสงสัยในทันทีทันใด
เย็นวันนั่น
อาม๊าทำกับข้าวกลิ่นหอมฟุ้งเหมือนทุกวัน ฉันกับป๊าตกลงกันไว้แล้วไม่แสดงพิรุธออกมา จนกินข้าวเสร็จนั่นแหละ ฉันจึงยกจานไปเก็บเพราะไม่อยากเป็น ก.ข.ค. (ผู้สูงอายุ) แต่ฉันก็ยังแอบดูนะยะ ทำไมอ่ะ ก็น่าร๊ากดีออก ^^
พอม๊าแกะกล่องออกมาเห็นชุดผ้าไหมเนื้อดีสั่งตัดพิเศษ สีชมพูม่วงดูสง่างาม เหมาะกับผิวขาวๆของม๊า อาม๊าก็ยิ้มอย่างกับถูกล๊อตเตอรี่ ยิ่งได้เห็นกระเป๋าหนังอย่างดีของหลุยส์ วิสตองที่สีเข้าชุดกันแล้วก็ยิ่งปลื้ม ที่นี้แหละ ฉันไม่ต้องแอบดูแล้ว ออกมาแสดงความดีใจกับม๊า ส่วนม๊าฉันตอนนี้ก็ลองทั้งชุด บวกกับสะพายกระเป๋า (เรียกว่าเต็มยศ) ยืนหันซ้ายทีหันขวาทีอยู่หน้ากระจก เอิ่ม....ฉันชักหายสงสัยแล้ว ว่านิสัยบ้าเห่อในตัวฉันมันได้มาจากคราย..>..<
แต่อะไรก็ไม่เซอร์ไพรสำหรับฉันเท่ากับรู้ว่า อาม๊ากับอาป๊าเดินทางพรุ่งนี้ และฉันต้องอยู่บ้านคนเดียวสามอาทิตย์กว่า
โอ้.... ม่ายนะ T-T
cupid (กามเทพ) !!
สนามบินYYY
อาป๊าในชุดสมาร์ทหล่อเท่ อาม๊าในชุดสง่าผ่าเผย และฉันในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้น กับผมยุ่งๆที่ไม่ได้ตั้งใจเซตทรง @_@ กำลังร่ำลากันอยู่ในสนามบิน
“อาหมวยป๊ากับม๊าไม่อยู่หลายวัน ลื้อดูแลตัวเอง ดูแลบ้าน ล๊อกประตูหน้าต่าง เก็บของในบ้านให้เรียบร้อย แล้วอย่าลืมกวาดบ้านทุกวัน อย่าเปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้และ....บลา..บลา”
อาม๊าสั่งความฉันยาวยืด ฉันทำได้แค่พยักหน้าหงึกหงัก และไม่รอให้ท่านพูดจบ(เพราะจะยาวไปมากกว่านี้)รีบยิ้มกว้างและกอดอาม๊าไว้แน่น
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเกมส์จะดูแลบ้าน ดูแลตัวเองดีๆ ลูกสาวป๊ากับม๊าเก่งอยู่แล้ว ^^”
“อั๊วไม่อยู่หลายวัน ก็อดเป็นห่วงลื้อไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นอั๊วให้ของขลังไว้คุ้มครองลื้อดีกว่า”
ป๊าว่าพลางล้วงกระเป๋า หยิบบางสิ่งออกมาสวมให้ฉัน
ลูกประคำ
เอิ่ม........นี่ป๊าฉันเล่นของตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...=.,=
ป๊ายิ้มให้ฉันก่อนจะดึงฉันไปกอด ฉันจึงกอดตอบท่านแน่นๆสักพัก หลังจากนั้นป๊ากับม๊าก็ได้เวลาขึ้นเครื่อง ท่านจึงลากกระเป๋าสัมภาระเดินออกไป และหันมายิ้มอย่างนางสาวไทย โบกมือบ๊ายบายให้ฉัน
และแล้วก็เหลือแต่ฉันที่ใส่สร้อยลูกประคำยืนทำหน้าเด๋อด๋าอยู่.........กลับบ้านดีฝ่า
ที่บ้าน
ฉันแวะหาอะไรกินนอกบ้านเพราะที่บ้านมีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป พอถึงบ้านก็มุ่งตรงไปที่ที่กระจกโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของฉัน เพราะฉันมักจะจดงานที่ต้องสะสางเป็นรายวิชาใส่กระดาษโพสต์อิทติดไว้ เพื่อเตือนความจำ และตอนนี้หน้ากระจกฉันก็เต็มไปด้วยกระดาษโพสต์อิท(จะส่องไม่ได้แล้วเนี่ย)
นั่นหมายความว่าฉันมีงานที่จะต้องสะสางมากมาย=ฉันจะยุ่งมากๆในวันนี้ ไอ้หยา… L
ฉันเริ่มติดกาวตัวเองไว้กับโต๊ะทำงาน ไม่เสร็จก็จะไม่ลุกขึ้นไปไหน ฮูเล่ ฮูเล่
18.47 น.
ฟู่ว........ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดก็เสร็จจนได้หิวชะมัดเลย ฉันเลยรีบเก็บของบนโต๊ะแบบลวกๆ เพราะเสียงท้องร้อง มันเรียกร้อง T^T
พรึบ.......
ทันใดนั้นรูปถ่ายรูปหนึ่งก็หล่นลงมา ฉันเก็บขึ้นมาดู ฉันเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเชียว แต่พอเห็นผู้ชายชุดขาวในรูปนี้ มันก็ทำให้ฉันนึกกลัวอยู่เหมือนกัน ฉันยิ่งต้องอยู่บ้านคนเดียวอยู่ด้วย T-T
ลงไปต้มบะมงบะหมี่กินดีกว่า หิวจะตายอยู่แล้ว ฉันเก็บรูปเอาไว้ในลิ้นชัก ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไปแต่....
ขวับ.!!!.
ฉันหันขวับไปมองเมื่อหางตาฉันเหลือบไปเห็นเหมือนมีใครใส่ชุดสีขาวนั่งอยู่บนเตียงฉัน แต่พอหันไปมองกลับไม่เจอใคร
เอ่อ...สงสัยฉันจะฟุ้งซ่านเรื่องผู้ชายในภาพคนนั้นเกินไปแล้วละมั้ง ฉันรีบสะบัดหัวไล่ความคิดมากออกไป ไม่มีอะไรหรอกน่า แต่ฉันขอใส่สร้อยลูกประคำลงมาด้วยแล้วกันนะ เพื่อความอุ่นใจไม่เป็นไรหรอกมั้ง ใช่มั๊ย -.,-
ซู๊ด.....
ฉันเขมือบเส้นบะหมี่ในชามอย่างคนหิวโหยบนโต๊ะกินข้าวในครัว อาหย่อยๆๆ
พรึบ....!!!!
จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นดื้อๆมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามฉัน ต่อหน้าฉันค่าพี่น้อง O_o
ม่ายๆ ไม่จริ๊ง....ช้านแค่ตาฝาด ฮือๆ แค่กๆ...
ฉันสำลักเส้นบะหมี่ ขยี้ตามองกี่ครั้งเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้น ได้โปรดเถิด ฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั๊ย พลีส..ส..!!
พอได้สติ ฉันรีบผุดลุกขึ้นยืน คว้าไม้กวาดที่อยู่ไกล้มือขึ้นมา
“แกเป็นใคร! แกตามฉันมาจากแองเจิ้ลปาร์คใช่มั๊ย แกเป็นผี ไม่ๆแกต้องไม่ใช่ผี(พยายามปลอบตัวเองสุดๆT^T ) แกเป็นโจรปล้นสวาทเหรอแถมยังมีวิชาล่องหนด้วยใช่มั๊ย อยากได้อะไรเอาไปเลย แต่อย่าทำอะไรฉันน้า ฮือๆๆ”
ฉันยืนตั้งท่าจะสู้ โดยเอาไม้กวาดชี้หน้ามัน มันส่งยิ้มยียวนให้ฉัน ให้ตายเหอะ ไอ้โจรบ้ามันไม่พูดอะไรสักคำ แกเป็นไบ้หรือไงฮะ L
“ฉันไม่ได้เป็นไบ้ แล้วก็ไม่ได้เป็นโจรด้วย..ยัยต๊อง”
หา! มันพูดได้ค่ะพี่น้อง แถมมันยังรู้ด้วยว่าฉันกำลังคิดอะไร นอกจากจะล่องหน หายตัวได้ แกยังอ่านใจฉันได้ แกคงไม่ใช่ผ.ผ...ผีหรอกนะ T^T
“ฉันว่าเธอนั่งลง แล้วมาคุยกันดีๆ ดีกว่า”
ไอ้โจรหน้าหล่อนั่นมันเสนอความคิด ฉันชั่งใจสักพักก่อนจะนั่งลงช้าๆ แต่ยังกำไม้กวาดไว้แน่น
“นายเป็นใคร”
“ถ้าฉันบอกแล้วเธอจะเชื่อไหม”
ไอ้โจรนั่นมันถามฉัน โอ้ย.. >..<แกเป็นใครก็บอกมาเถอะน่า ทำไมฉันต้องไม่เชื่อด้วย แกจะบอกว่าแกเป็นซูเปอร์สตาร์ หรือเจ้าชายรัชทายาทหรือไงฮะ (-..-)
“ฉันไม่ได้เป็นซูเปอร์สตาร์อะไรนั่น แล้วก็ไม่ใช่เจ้าชงเจ้าชายด้วย แต่ฉันคือกามเทพ”
“ฮะอะไรนะ!แกเป็นกามโรคเหรอนี่นอกจากจะเป็นโจรแล้ว แกยังเป็นกามโรคอีกเหรอ ไอ้ซกมก”
ฉันที่ไม่มีสติสตังจะฟังให้ได้ศัพท์อยู่แล้ว ได้ยินไอ้โจรบ้านี่มันบอกว่าเป็นอะไรกามกาม ชัดเลย! ฉันแน่ใจว่ามันบอกว่าเป็นกามโรค แกอย่ามายุ่งกับฉันน้าไอ้โจรบ้า ไปรักษาสิไป๊..ฮือๆ T^T
“ไม่ใช่เว้ยยัยต๊อง ฉันบอกว่าฉันเป็น กาม-มะ-เทพ ได้ยินชัดหรือยังฮะ”
กามเทพ -.,- แกจะต้มตุ๋นฉันเหรอ ฉ..ฉันจะเชื่อดีไหมอ่า...
“ว่าแล้วว่าเธอคงไม่เชื่อ ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องพิสูจน์”
ไอ้กามโรคพูดจบมันก็หลับตานิ่งสักพัก สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
พรึบ!!!
ปีกค่ะปีก ฉันเห็นปีกสีขาวสะอาดกางพรึบออกมาจากด้านหลังของมัน!! ที่สำคัญตอนนี้มันกำลังบิน บินสูงขึ้นเรื่อยๆส่งยิ้มให้ฉัน ฮือๆ (O_o)
ฉันเงยหน้ามองตามกามเทพ ใช่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่ามันเอ๊ย!เขาเป็นกามเทพ ไอ้ที่คิดปลอบใจตัวเองไปร้อยแปดพันเก้าเมื่อตะกี้มันไม่จริงเลยใช้ม้าย...ToT
ตอนนี้ฉันรู้สึกวิงเวียนคล้ายจาเปนลม..ไอ้ลูกประคำของป๊า ไม่ช่วยอะไรฉันเล้ย T^T
ภาพที่เห็นตรงหน้าเริ่มเลือนลางลงเรื่อยๆและทุกอย่างก็ดับวูบไปเลย....................คร๊อก ZZ…ZZ…ZZZZZ
ความคิดเห็น