คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ร้กร้ายๆ ChanYeol&BaekHyun Ft.Suho ตอนที่ 3
อาราบรรแ่ัวสวยเป็นพิเศษ...
ในอในใอเธอเ็มื้นไป้วยมวลวามรู้สึอันหลาหลาย
ลื่นอารม์ที่ผุพรายมามายในะเวลานี้บันาลให้เรือนายอเธอล้ายะสั่นระริไปหม
หิสาวใ้เวลาหลายั่วโมในารเลือเฟ้นเสื้อผ้าที่ิว่าะทำให้นเอูสวยที่สุ และแ่หน้าอย่าประีที่สุ ระทั่มั่นใว่านเอะแลูสวยโเ่น สะุาในวินาทีแรที่านยอลแลเห็น
วันนี้...ูโฮับาบินไปรับานยอลที่สนามบินอินอน
พวเาไปั้แ่ีห้าเพราะเที่ยวบินอานยอละแลน์ิ้อนเ็โมเ้า
และอีไม่ี่นาทีนี้เอ...อารา็ะไ้เอับานยอลแล้ว
วามสัมพันธ์ในืนวันเ่า่อนเหมือนะผุพลุ่ึ้นมาอีรา...ทั้ๆที่เรื่อราวในราวนั้น ล่วผ่านมานานหลาย ปีแล้ว็าม...หามัน็สใหม่ึ้นมาอีรั้เหมือนเพิ่ผ่านมาแ่วันสอวันเท่านั้นเอ
อาราำวามหวานล้ำเพียั่วระยะเวลาสั้นๆระหว่าที่บหาับานยอลไ้แม่นมั่น เธอไม่เยลืมเลือนเาไปาใเลย ่าที่านยอลเป็นผู้ายที่เปี่ยมไป้วยมน์เสน่ห์...เหมือนเาร่ายมน์สะให้นทุนที่ผลัหลเ้าไปเี่ยวพัน้วย้อลุ่มหล แ่เา็ไม่เยริัับใรนไหนเลย เพียแ่วผ่านๆและเห็นเป็นอไม้ริมทาที่เาะเ็มมเยแล้วโยนทิ้ไ้ามอำเภอใ
ึ่อารา็เป็นอไม้อหนึ่ในบรราหลาย ๆ อที่เาเ็มแล้วโยนทิ้อย่าไม่แยแส
หาวันนี้...เหมือนสวรร์สั่ฤๅนรสาป็ไม่อารู้ไ้ เธอับเาเวียนมาบรรบันอีรั้ และเธอิที่ะเรียร้อรรมสิทธิ์ในารเป็นู่รัับเาืนมา
แม้นว่าะอยู่ในานะแม่เลี้ยับลูเลี้ย็าม ...แ่เธอ็ะรอบรอเาทิ้ัวและหัวใ
อาราิว่านเอสามารถทำไ้ เพราะอนนี้เธอสวยึ้น เนัึ้น และล้าไ้ล้าเสียมาึ้น
ะที่วามิออาราำลัล่อลอยไปับวามมาหมายในใ หู็ไ้ยินเสียรถแล่นเ้ามาอภายในบ้าน
หิสาวรีบสำรวเาสะท้อนอนเอในระอีรั้ ่อนยิ้มพึพอใับรูปลัษ์อนเอในอนนี้
สวย ร้อนแร และเย้ายวน
อารามั่นใเหลือเินว่า...พอานยอลเห็นเธอแล้ว ...เา้อะลึแน่ๆ และ็ริ..
เมื่ออารา้าวเท้าลไปสมทบับะนใ้ที่ยืนออันอยู่หน้าึเพื่อ้อนรับานยอล สายาอเาที่มอมายัเธอปราแววใระนประหลาใ
ระทัู่โฮแนะนำสถานะอเธอให้านยอลรับรู้ เา็ยิ่หน้าถอสี
"ยอล...นี่ือุอารา...แม่เลี้ยอเราสอน"
"แม่เลี้ย..."
เสียห้าวทุ้มอานยอลบ่บออารม์ใอย่าัเน
"สวัสี่ะ...ุานยอล" อาราเน้นเสีย แววาที่้อประสานับายหนุ่มทอประายวาบวับ
านยอลเอื้อมมือไปปิฝับัวแล้วว้าผ้าเ็ัวผืนให่มาพันร่าลวๆ
ะที่้าวผ่านประูห้อน้ำออมาวินาทีนั้นเา้อใวาบ
"อารา..."
ร่าระหออารานั่ไว่ห้าอยู่บนเียนอนอเา
ใบหน้าอเธอแ้มประับไป้วยรอยยิ้มหวานหย วาเธอวามวับ...ะไล้มอแผอลัแร่ที่หมาื้นไป้วยหยานํ้าเาะพราว
"ุเ้ามาในห้อผมทำไม?" เสียถามิแววหวน
หาอาราลับยิ้มเยพร้อมลุึ้นและ้าวไป ยืนประันหน้าับเานเือบแนบิ
"ทำไมอาราะเ้ามาไม่ไ้ล่ะะ?" เธอถามเสียอ้อล้อหยอเย้า นิ้วเรียวยื่นไปไล้้าแ้ม เรื่อยลมายัลำอระทั่ถึแผอ
านยอลรีบปัมือเธอแล้วถอยออห่า
อาราหัวเราะเสียพลิ้ว
"ลัวเหรอะ...?"
"ออไปาห้อผม...ผมะพัผ่อน" านยอลบอเสียเ้ม
"แหม...ะไม่ทัทายอาราสัหน่อยเหรอะ มีโอาสไ้มาเอันทั่ที นี่็หลายปีแล้วนะะที่เราไม่ไ้เอัน เอ..." เธอบริมฝีปาทำท่านึ "ประมาเ็ปีไ้มั้"
"ออไปาห้ออผมเถอะอารามันไม่เหมาะสมนะ"
"แหม..." อาราหัวเราะอี "อารา็แ่อยาเ้ามาทัทายุ...ามประสานเยรััน็เท่านั้นเอ ไม่เห็นว่ามันะเป็นารไม่เหมาะสมรไหนเลย"
"ุเป็นแม่เลี้ยอผมนะ"
"พ่ออุายไปแล้วนี่ะ"
"อารา...ออไปะ"
"ุโรธอาราเหรอะ"
"ทำไมผม้อโรธุ้วยล่ะ?"
"็อาราแ่านับพ่ออุ"
"เปล่า..." เาส่ายหน้า แววาหมาเมิน "ผมไม่ไ้โรธอะไรเลย มันเป็นสิทธิอุ ุอยาแ่านับใรมัน็เรื่ออุ"
วามโรธผุวาบึ้นในแววาออารา เาไม่แยแสเธอริๆ้วย มือบาำแน่นอยู่้าัว หาใหนึ่็ปลอบนเอให้่มใไว้...เธอรัเามา...และเธออยา่อยๆะล่อมเาทีละนิ
ันั้น...เธอึพยายามละวามโรธและพูอธิบาย้วยเสียหวานเียบเป็นเิอออ้อนว่า
"ุ้อเ้าใอารานะะเพราะอาราเป็นผู้หิัวนเียว อนทีุ่เียบหายไปเยๆไมิ่ออารา อนนั้นอาราเสียใมา พยายามทำใอยู่นานเลยล่ะ่ะ นระทั่เวลาผ่านไปนาน และุูุน็้าวเ้ามา อาราึเหมือนเอที่พึ่ทาใ และยอมลปลใแ่านับเา"
"ผมไม่ไ้ิใอะไรนี่ ็อย่าที่บอ...ุะทำอะไรมัน็เรื่ออุ"
"ุไม่แร์อาราเลยหรือะ?" น้ำาใสเอ่อึ้นมาลอรอบาออาราทันที
"ใ่..." ายหนุ่มเน้นเสียอบ
"ใร้าย..." หิสาวเสียสั่นพร่า ้อามอเาอย่าเว้าวอนแมิิ "ุเป็นนใร้ายใำมาเลยรู้ัวไหมะ ุทำับอาราเหมือนอาราไม่มีหัวใ"
"ุะมาโอรวทำไม เรื่อมันผ่านมาหลายปีแล้ว และอนนั้นผม็บอุแล้วไม่ใ่เหรอว่าเราแ่สนุัน ไม่ไ้ริัอะไร้วยันทั้สอฝ่าย"
"แ่อาราเป็นผู้หินะะ อาราเป็นฝ่ายเสียหาย ิะเลิ็เลิันไป่ายๆ เหมือนไม่มีอะไรเิึ้นสัอย่าั้นเหรอ?"
"ในเมื่อมันเริ่ม่ายๆ เลิันมัน็้อ่าย"
"นบ้า" อาราสั่นเยือ
"ุะมาเรียร้ออะไรอนนี้ไม่ไ้แล้วนะอารา โยเพาะอย่ายิ่...ุเป็นแม่เลี้ยอผมแล้ว้วย านะอุับผมไม่ไ้อยู่ในุที่ะมาเี่ยวพันันันู้สาวไ้อี่อไป"
อาราเ็บในนํ้าาไหลพรา ร่าายสั่นเยือ
"ออไปาห้อผมะ" านยอลออปาไล่อย่าสิ้นเยื่อใย "ผมอยาพัผ่อน นั่เรื่อมาั้หลายั่วโม ปวหลัไปหมแล้ว"
"็ไ้" หิสาว้อหน้าเาแน่วนิ่ "แ่เรื่อ ระหว่าเราไม่บ่ายๆหรอนะะานยอล"
านั้น...ร่าระหออารา้าวผ่านประูออไป้วยลัษะอาารระแทเท้าปึปั
านยอลมอามแล้วระบายลมหายใยาว เารู้สึเหนื่อยหน่ายใไปหม
ไม่ิเลยว่าอีที่เาลืมเลือนไปแล้ว ะผุพรายึ้น่อวามหุหิใในาลปัุบันเ่นนี้
เย็นวันเียวันนั้น ทุนนั่พร้อมหน้าอยู่ที่โ๊ะอาหาร
อาราลอบมอานยอล...หาายหนุ่มลับเมินเย ไม่เหลือบแลมามอเธอเลยสันิ
...นบ้า นผีทะเล...
หิสาวแ่นเสียฮึ่มฮั่มในอ รู้สึร้อนรุ่มไป้วยวามัเือใ
"อาหารไม่อร่อยหรือะ" เสียหวานใสอาบินเอ่ยถามึ้น
อาราสะุ้วาบ หันไปปั้นหน้ายิ้มรับ
"อร่อย่ะ"
"าบินเห็นุอารานั่เี่ย้าวเล่นอยู่ั้นานแล้ว ไม่เห็นินสัำ"
"ไม่่อยหิวน่ะ่ะ" อาราออัว
"ไม่สบายหรือเปล่ารับ?" ูโฮรีบถามึ้นบ้า น้ำเสียอเาเือแววห่วใยัเน
อารายิ้มรับเนือยๆ
"่ะ ปวหัวนิหน่อย"
"ั้นเอายาไหมะ เี๋ยวาบินะไปหยิบมาให้"
าบินเสนอ หาอาราปิเสธวามประส์ี
"ไม่เป็นไร่ะ เี๋ยวันไปหยิบเอ"
"ั้น็ามใ่ะ ยาอยู่ในู้นะะ ถ้าหาไม่เอ็บอให้ฮโยู่วยหา็ไ้"
"่ะ" อาราอบรับแล้วรวบ้อน
"ถ้าอย่านั้น... อัว่อนนะะ"
่อนที่หิสาวะลุึ้นาเ้าอี้ เธอลอบมอท่าทีอานยอล หาเา็ไม่มอเธอเลยสันิ
อาราสะบัหน้าพรึ รู้สึเ็บร้าวในใไปหมนแทบลั้นนํ้าาไม่ไหว
"ยอล...พรุ่นี้ันะพาแไปสู่อุแพฮยอนและัารหาฤษ์มลสำหรับัานแ่ให้เรียบร้อยเลย็แล้วัน"
ำพูอูโฮที่ล่าวึ้นมาในะที่อารายัไม่ทัน้าวพ้นประูห้อออไป็รีร้าววามรู้สึอเธอให้ร้อนเร่าเหมือนถูยิ้วยธนูไฟ
อาราร้อนวาบและเ็บแปลบ เธอรีบหันลับไปมออย่าไม่อยาะเื่อหู
"ีรับ..." านยอลแย้มรอยยิ้มให้ับผู้เป็นพี่าย วาู่มอเาายแววปลาบปลื้มยินีมามาย "ผมเอ็อยาะัารแ่านให้เรียบร้อยเร็วๆเหมือนัน แล้วานั้นะย้ายออไปอยู่้านอันามลำพัับฮยอน"
"อุ๊ย...ะย้ายออไปทำไมะ บ้านนี้็ออให่โ อยู่้วยันเสียที่นี่สิะะไ้ไม่เหา" าบินท้ว
"ไม่ล่ะรับ...ผมอยาเป็นส่วนัว" ะที่พูประโยนั้น านยอลปรายาไปมอสบาับอารา
เาไม่อยาอยู่ร่วมายาับผู้หินนี้..วามหมายนั้นฟ้ออยู่ในประายามริบุาเหยี่ยว
อาราเอ็รูุ้ประส์อเาอย่าแ่มั ว่าสาเหุที่เาอยาแยออไปใ้ีวิับเมียอเาามลำพัสอนนั้นเป็นเพราะว่า...มีเธออยู่ภายใ้ร่มเาอบ้านระูลปาร์้วยนั่นเอ
าินี้เาไม่ิที่หวนลับมาบหาับเธออี แ่สำหรับเธอแล้ว เธอลับโหยหาเานแทบทนไม่ไหวและเธอบอนเออย่าหนัแน่นว่า...เธอะไม่ยอมปล่อยเาให้หลุมือไปอีเ็า!
เาเยเป็นผู้ายอเธอ...เป็นสมบัิอเธอที่เธอหวแหนนัหนา...
ะนั้นเป็นายร้ายียัไ เธอ็ะหาทาึเาลับมาเป็นอเธออีรั้ให้ไ้
"พี่ไม่ยอมให้แยายออไปหรอนะยอล แับุแพฮยอน้ออยู่ที่นี่" ูโฮล่าวั้านเสียเ้ม ยัผลให้อาราพึพอใ ยิ่าบินพูเสริมึ้นมาอีหนึ่เสีย็เหมือนว่าานยอละเริ่มลัเล
"นั่นสิะ อย่าย้ายออไปเลยอยู่้วยันเป็นรอบรัว'ให่อบอุ่นีออะายไป"
"แวรอยู่ที่นี่เพื่อ่วยพีู่แลบ้าน ลำพัพี่นเียวไม่ไหวแน่ๆ เพราะไหนะานในบริษัท ไหนะ้อูแลบ้านและบริวารอี พี่ยุ่ะายัอยู่แล้วนะยอล แไม่เห็นใพี่หรือไัน"
"เออ….."
"นะะุยอล...อย่าย้ายออไปเลย" าบินล่าวอ้อน
ผลที่สุ...านยอลำ้อลามนั้น
"็ไ้รับ...ผมะอยู่ที่นี่่อไป แ่ในอนา...ผม้อย้ายออไปสร้ารอบรัวอผมเอ"
"็ให้เป็นเรื่อออนา็แล้วัน แ่ระหว่านี้แ้ออยู่บ้านนี้ับพี่่อน" ูโฮสรุป
ความคิดเห็น