harry potter/We're all alone in the world.

แสงแดดยามเช้าที่ลอดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่างทำให้ภายในห้องสว่างและอบอวนไปด้วยความอบอุ่น แต่ร่างเล็ก ๆ ที่ขดตัวอยู่บนเตียงไม่รู้สึกแบบนั้น โอลีแอนเดอร์ คลอริส เธอยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมใบหน้าเพื่อหลบแสงสว่างแล้วหลับไปอีกครั้ง 

“ฉันไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น ฉันทนไม่ได้หรอกที่ต้องเห็นเธอไปมีความสุขกับคนอื่น”

“แม้แต่เส้นผมเส้นเดียวของเธอ ฉันก็ไม่สามารถอาจแบ่งมันให้ใครได้”

“ความสุขของฉันคือการได้มาเจอหน้าเธอ เพราะงั้นอย่าไล่ฉันไปไหนอีกเลย”

“ถ้าเธอยังรู้สึกว่าโดดเดี่ยวในตอนที่ฉันยังยืนอยู่ข้าง ๆ มันคงแย่มาก แต่ว่าฉันไม่มีทางทิ้งเธอไปไหนหรอกวางใจเถอะ”

“จริงอย่างที่รอนบอก คนแบบเธอ ก็สมควรแล้วที่จะโดดเดี่ยวอยู่แบบนี้”

“ให้ฉันลองเดาดูนะ เธอคงคิดว่าฉันจะญาติดีกับเธอได้ หลังจากที่เธอทำดีกับพวกเราแค่ครั้งสองครั้งล่ะสิ”