harrypotterfanfic ฉันจะช่วยชีวิตทุกคนเอง

     ตอนถูกรถกระแทกเข้าที่กลางลำตัวก็รู้สึกได้ทันทีว่าต้องไม่รอดแล้วแน่ ๆ เลยหลับตายอมรับความตายแต่โดยดี

แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เจอหน้าผู้หญิงและผู้ชายคู่หนึ่ง ยืนยิ้มและมองมาที่เราอย่างเอ็นดู

   

     เมื่อรวบรวมสติอันน้อยนิดเอาไว้กับเนื้อกับตัวได้ ก็เหลือบไปเห็น ตัวอะไรสักอย่าง ดูผอมและเล็กจ้อย หูยาว ตาโต จมูกยื่น มันสวมเครื่องแบบซอมซ่อ ใบหน้ามันยิ้มแย้มอย่างปรีดี ปรีดา

    

     "แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"  เอ๊ะ!! มันควรจะเป็นเสียงกรี๊ดไม่ใช่หรือไง

เทส ๆ     "อุแงงงงงงงง"  บ้าจริงนี่เสียงเด็ก นี่ฉันกลับมาเป็นเด็กหรือนี่ ?

     "เอลล่านังเอลฟ์โง่ แกทำลูกฉันตกใจ" หญิงสาวท่าทางใจดีที่มองฉันด้วยความเอ็นดูเมื่อครู่หายไปชั่วพริบตา เธอคว้าไม้อะไรสักอย่างออกมาแล้วเหวี่ยวไม้ไปทางเอลฟ์ตัวนั้น ลำแสงสีแดงพุ่งออกจากปลายไม้ไปโดนเอลฟ์ตัวนั้นอย่างจัง

เอลฟ์ตัวจ้อยกระเด็นโดนกำแพงและกระแทกลงที่พื้นพรมอย่างดี มันขดตัวอย่างเจ็บปวด น้ำตาคลอ ร่างกายสั่นระริก

      "นา..นาย..หญิง อะ..เอลล่าขอประทานโทษเจ้าค่ะ"  เมื่อมันฝืนตัวนั่งได้ ปากเล็กจ้อยก็ขอโทษเสียงสั่นเทาด้วยความกลัว

     "เอลล่า สะ..สมควรโดนเช่นนี้"

ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในห้องนี้ก็นิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเกิดว่านี่เป็นเรื่องจริงล่ะก็ ฉันคงจะเกิดมาในครอบครัวพ่อมดแม่มดเลือดบริสุทธิ์อย่างแน่นอน เดี๋ยวก่อนนะ... นี่ฉันเกิดใหม่ในโลกเวทย์มนต์เหรอ ?