คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: Valentines Day with Yamamoto & Gokudera
Chapter 1: Valentine’s Day with Yamamoto & Gokudera
ในขณะที่บรรยากาศทั่วเมืองนามิโมริกำลังครึกครื้นไปด้วยเหล่าบรรดาคู่รักมากมายที่ต่างพากันมาเดินเที่ยวเพื่อฉลองเนื่องในวันวาเลนไทน์ซึ่งเป็นวันแห่งความรัก และการประดับประดาอันงดงามชวนฝันกลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดูแปลกแยกจากคนอื่นอย่างเห็นได้ชัดกำลังเดินอยู่เพียงลำพังไร้ซึ่งสาวน้อยคนใดเดินเคียงข้างเช่นดั่งคนอื่นๆ
หากสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มคนนี้ดูโดดเด่นกว่าคนอื่นมิใช่การที่เค้าเดินอยู่คนเดียวในวันพิเศษเช่นนี้หรอก แต่เป็นเพราะสิ่งที่สองแขนเรียวบางโอบกอดเอาไว้เต็มสองแขนต่างหากที่ทำให้คนที่เดินสัญจรผ่านไปมาต้องเหลือบมองด้วยความสนใจ หรือบางคนก็ถึงกับเหลียวหลังมองตามหลังจากแค่เพียงสวนกันเพียงครู่
สิ่งที่อยู่เต็มอ้อมแขนของเด็กชายนั้นคือเหล่าดอกจัสมินสีขาวงดงามและดอกแดนดีไลออนสีเหลืองสดใสที่ถูกจัดเป็นช่อเล็กๆดูน่ารักจำนวนหลายช่อซึ่งกำลังแข่งกันเบ่งบานสะพรั่งอวดความงามให้ปรากฏสู่สายตาผู้พบเห็นราวพยายามจะดึงดูดความสนใจของผู้ผ่านทางให้สนใจในความงามของเจ้าของพวกตน
น่าแปลกที่ดอกไม้งามที่โดยปกติแล้วควรจะดูไม่เข้ากันนักกับเด็กหนุ่มวัยรุ่นโดยส่วนใหญ่กลับดูเข้ากันอย่างเหลือเชื่อกับเจ้าของดวงตากลมโตสีเปลือกไม้และเรือนผมนุ่มที่ระเรี่ยคอสีเดียวกันจนผู้ที่ยามแรกเพียงเหลือบมองด้วยความสนใจกลับต้องใจเต้นไหวแปลกๆไม่ว่าชายหรือหญิง
เมื่อยิ่งเดินนานไปเท่าไรผู้ถูกสายตาให้มองตามก็ยิ่งมีมากขึ้นตามไปด้วยจนดวงหน้าหวานราวเด็กสาวต้องขึ้นสีจัดด้วยความอายที่เพิ่มมากขึ้นขับเน้นแก้มนวลขาวเนียนให้น่าสัมผัสยิ่งขึ้นไปอีก ปากอิ่มสีแดงสดใสทำได้เพียงบ่นพึมพำไม่หยุดเมื่อรู้สึกว่าตนตัดสินใจผิดพลาดมากเพียงใดที่หอบช่อดอกไม้ช่อโตมาเดินอยู่กลางเมืองเช่นนี้
“โธ่เอ๊ย~~ทุกคนไปอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย~~”
หากเมื่อลากขาเดินต่อไปอีกหน่อยดวงตากลมโตก็ได้พบกันสองหนุ่มซึ่งอยู่ในกลุ่มเป้าหมายที่ตามหาอยู่ในวันนี้กำลังยืนคุยกันอย่างสนิทสนม....ซะเมื่อไร...น่าจะเรียกว่าทะเลาะกันใหญ่โตเสียมากกว่านะจากเท่าที่เห็น
ที่ๆทั้งสองยืนอยู่นั้นคือหน้าร้านขายชอคโกแลตยี่ห้อดังที่ภายในร้านเต็มไปด้วยสาวน้อยสาวใหญ่ที่มองหาของขวัญไปให้ชายหนุ่มในดวงใจที่มองมาที่ชายทั้งสองด้วยความประหลาดใจพลางหัวเราะคิกคักแล้วชี้ให้คนอื่นๆพากันมองตาม
“ฉันเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะเฟ้ยจะเข้าไปร้านหวานแหววพรรค์นั้นได้ไงกันเล่า!แกก็เข้าไปเองสิฟะเจ้าบ้าเบสบอล!!”
“ฮะฮะฮะ...โกคุเดระ นายนี่ตลกจัง ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ เข้าไปไม่ได้หรอก นายนั่นแหละเข้าไปซื้อมาซะดีๆดีกว่าน่า”
ชายหนุ่มอารมณ์ดีตลอดกาลนามยามาโมโตะ ทาเคชิว่าพลางก็ใช้สองแขนที่ผ่านการออกกำลังมาอย่างดีดันหลังของอีกฝ่ายให้ต้องเดินหน้าไปแบบกึ่งบังคับ แถมถ้าไม่ไช่ว่ารู้สึกไปเองเบื้องหลังของเจ้าของใบหน้าที่ยังยิ้มอยู่กลับมีบรรยากาศมาคุๆที่ทำให้รู้สึกกดดันแบบแปลกๆลอยมาให้เจ้าหนุ่มสโมคกิ้ง บอมบ์ต้องอึ้งไปราวๆ 0.59 วิฯได้ก่อนจะได้สติมาประท้วงต่อ
“ในเมื่อเป็นผู้ชายทั้งคู่เลยเข้าไม่ได้ ก็แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะฟะที่ต้องเข้าไป!?”
“น่าน่า คิดซะว่าทำเพื่อสึนะไง นายเป็นมือขวาของเค้านิ”
(O.O)!! ตึง!!
มือขวา...มือขวา...มือขวา...มือขวา...อ๋า...อ๋า...อ๋า...อ๋า~~~
ความรู้สึกในตอนนี้ของโกคุเดระ ฮายาโตะ ประหนึ่งเหมือนมีก้อนหินหนาหนักสลักเป็นคำว่า “มือขวา” ตกลงมาทับใส่หัวทันทีที่ได้ยินคำๆนั้นพร้อมๆกับเสียงเอฟเฟคสะท้อนมาแต่ไกลให้ได้ยิน….
“นะ!เพราะงั้นนายเป็นคนเข้าไปซื้อแหละดีแล้ว”
“ได้!เพื่อรุ่นที่สิบ!!ฉันยอม!!!”
“...ฉันทำไมเหรอ?”
โดยไม่ทันคาดคิดเสียงใสของบุคคลที่สามก็แทรกเข้ามาทำให้โกคุเดระและยามาโมโตะต้องหันไปมองทางต้นเสียงทันทีด้วยความประหลาดใจก่อนจะต้องหลุดอุทานพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“สึนะ/รุ่นที่สิบ!!”
“ทั้งสองคนทำอะไรกันอยู่น่ะ? ท่าทางสนุกกันใหญ่เชียว”
......สนุก...ตรงไหน?
สองหนุ่มอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนั้น หากเมื่อได้เห็นร่างเล็กเต็มตาความสงสัยอย่างอื่นที่สำคัญกว่าก็เข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว จนร่างสูงเจ้าของสมญานามเจ้าบ้าเบสบอลต้องเอ่ยถามออกไป
“สึนะ ได้ดอกไม้นั่นมาจากไหนน่ะ? ฮะๆๆๆๆ นายนี่เนื้อหอมเหมือนกันนะ”
แม้จะถามด้วยน้ำเสียงรื่นเริงดั่งเช่นปกติหากความจริงในความคิดของพ่อหนุ่มเบสบอลควบบทนักดาบกลับกำลังนึกอยากคว้าชิงุเระ โซเอ็นออกมาแล้วตะโกนกู่ร้องให้ดังๆเสียเหลือเกินว่า ‘ไอ้หน้าไหนมันกล้ามายุ่งกับสึนะห๊า~~~~!!!’
ตรงกันข้ามกับอีกหนึ่งหนุ่มที่สะกดคำว่าเก็บอารมณ์ไม่เป็นที่รีบคว้าตัวนายเหนือหัวที่นึกเทิดทูน(เอาเองตามใจชอบ)มาเขย่าหงึกๆเสียจนหัวโยกหัวคลอนแล้วตะโกนไม่หยุดปากว่า
“รุ่นที่สิบ ใครมันกล้ามาทำรุ่มร่ามกับคุณอย่างนี้กันค้าบบบบบบบบบบบบ!!?”
“กะ…โกคุเดระคุง ใจเย็นๆหน่อย…นะ…นายหมายถึงอะไรน่ะ? ช่วยอธิบายช้าๆให้ฉันฟังก่อนสิ”
“จะอะไรล่ะครับ!ก็ไอ้ดอกไม้ช่อโตนี่ไงล่ะคร้าบบบบบ!”
“ดะ…เดี๋ย..อุ๊บ!!โอ๊ย!!”
“ระ..รุ่นที่สิ๊บ!!”
สึนะที่อยู่ๆก็โดนจับเขย่าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่พยายามที่จะอธิบายแก้ไขความเข้าใจผิดหากแต่แค่เพียงอ้าปากยังไม่ทันจะพูดอะไรได้เลยสักคำก็กัดลิ้นตัวเองเสียแล้วจนโกคุเดระที่เป็นต้นเหตุต้องรีบปล่อยมือจากไหล่เล็กบางของสึนะอย่างตื่นตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วรีบคุกเข่าขอขมาพร้อมโขกหัวลงกับพื้นพลางขอโทษขอโพยไม่หยุดปาก
เมื่อโกคุเดระยอมลุกขึ้นมาจากพื้นหลังจากที่สึนะขู่บอกว่าถ้าไม่เลิกโขกหัวเขาจะให้ยามาโมโตะเป็นมือขวาแทนแล้วสึนะจึงค่อยได้อธิบายให้เพื่อนทั้งสองได้ฟังแก้ไขความเข้าใจเสียใหม่
“ยามาโมโตะ โกคุเดระคุง พวกนายเข้าใจผิดแล้วล่ะ ดอกไม้พวกนี้ฉันซื้อมาเองต่างหาก ไม่ใช่ได้มาจากใครที่ไหนสักหน่อย ลองคิดดูดีๆซิ สาวหน้าไหนเขาจะหลงผิดมาให้ดอกไม้กับเจ้าห่วย…อย่างฉัน”
เมื่อได้คำตอบที่พอทำให้โล่งใจได้ชายหนุ่มทั้งสองก็ลอบถอนหายใจโดยไม่ให้ใครบางคนที่ค่าHPเริ่มติดลบจากคำพูดทำร้ายจิตใจตัวเองที่กล่าวออกมาเองรู้สึกตัว หากก็อดคิดไม่ได้ว่า…ถึงไม่มีสาวหลงผิดคนไหนมาให้ดอกไม้นาย แต่ไอ้บรรดาหนุ่มหลงถูกทั้งหลายน่ะ พร้อมที่จะถวายหัวแทบเท้านายกันอยู่แล้วนะจ๊ะ ซาวาดะ สึนะโยชิเอ๋ย…
ความคิดเพ้อเจ้อยังไม่ทันจบลงดีสองหนุ่มก็ถูกดึงความสนใจกลับมาเมื่อดอกไม้ต้นเหตุปัญหาเมื่อครู่ถูกยื่นส่งมาให้ตรงหน้าพร้อมกับเสียงหวานๆของเจ้าของที่กล่าวว่า
“เอ้า!ฉันให้!สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะยามาโมโตะ โกคุเดระคุง!!”
“เอ๋!หะ…ให้ผมเหรอครับ!!?”
“อื้อ ตอบแทนที่พวกนายช่วยฉันเสมอมาไง”
“ฮะฮะฮะ ขอบใจนะสึนะ!”
“ไม่เป็นไรหรอก ยามาโมโตะ”
พอได้เห็นอาการดีใจอย่างสุดแสนของโกคุเดระที่มองหน้าเขาที มองช่อดอกไม้ในมือทีแล้วน้ำตาไหลพรากๆเป็นก๊อกแตก กับยามาโมโตะที่ดูจะยิ้มกว้างกว่าปกติแล้วไม่เลิกขยี้หัวเขาเล่นง่ายๆแล้ว คนให้ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจตามไปด้วยจนเผยรอยยิ้มสดใสกระชากใจพ่อสองหนุ่มอีกครา ก่อนจะบอกลาเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ)พร้อมกับโบกมือลา
“ไปนะ โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ เดี๋ยวฉันต้องไปหาคนอื่นต่ออีกน่ะ แล้วเจอกันนะ”
“อื้อ โชคดีนะสึนะ”
“เดินระวังๆนะครับ รุ่นที่สิบ”
……..
…
“เฮ้อ~~”
ต่อเมื่อร่างเล็กได้วิ่งไปจนลับตาแล้วนั่นแหละสองหนุ่มจึงได้หุบยิ้มก่อนจะถอนหายใจเมื่อได้รู้ว่าไม่ใช่แค่พวกตนเท่านั้นที่ได้ดอกไม้จากเจ้าของใบหน้าหวานนั่น ดอกไม้ที่เหลืออยู่ช่อโตนั้นคงถูกมอบให้กับบรรดาคู่แข่งความรักคนอื่นๆอย่างแน่นอน
….เฮ้อ~~ต่อจากนี้พวกนั้นคงยิ่งฮึดกว่าที่เป็นอยู่แน่ๆ….ท่าจะลำบากแล้วสิเรา……
หากเมื่อก้มหน้าลงมองช่อดอกจัสมินและแดนดีไลออนที่อยู่ในมือแล้วสองหนุ่มก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างปลาบปลื้มก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เรื่องสงครามความรักที่กำลังจะดุเดือดขึ้นเป็นเรื่องของอนาคตต่อไป แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านของหวานที่ประดับอย่างหวานแหววทั้งคู่ทั้งที่เมื่อครู่ยังเกี่ยงกันอยู่ว่าใครจะเป็นคนเข้าไปซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้กับคนที่เพิ่งลับตาไป
…………..
……..
..
……หารู้ไม่ถึงความหมายที่ดอกไม้ในมือได้แอบซ่อนไว้……
ดอกจัสมิน (ดอกมะลิ) หมายถึง ขอเป็นเพื่อนเท่านั้นนะ
กับ
ดอกแดนดีไลออนสีเหลือง หมายถึง เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น