คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บ้านนี้มี...ผี
ผม พยอน แบคฮยอน ครับ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ปี2 สาขาคอมพิวเตอร์เทคโนโลยี หล่ะ และที่สำคัญ ผมเป็นเศรษฐีตกอับ ผมเลยจำต้องย้ายจากบ้านหลังใหญ่โตมาอยู่บ้านหลังเล็ก กึ่งไม้กึ่งปูนนี่ ที่ผมเลือกบ้านหลังนี้เพราะว่าเจ้าของเขาให้ผมเช่าถูกมากเลยหล่ะ แล้วตัวเลือกของผมก็มีไม่มากซะด้วยและวันนี้ก็เป็นวันที่ผมจะเข้าไปอยู่อย่างเป็นทางการ
ของส่วนใหญ่ผมย้ายเข้าไปบ้างแล้วเหลือก็แค่เสื้อผ้าบางส่วนเท่านั้น โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์หล่ะ ^^ ผมเดินเข้าบ้านไปด้วยความชิลว์ แต่พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ
“เฮ้ย!!! ใครมารือของวะเนี่ย” ทั้งๆที่ผมจัดเรียบร้อยไปแล้วนะ ให้มันได้ยังงี้สิ!
สภาพของบ้านตอนนี้ข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด แต่เท่าที่ผมเช็คดูก้อไม่มีอะไรหายไปเลยสักอย่าง เอ๊ะ! รึว่าลมจะแรง ช่างเถอะๆ คิดไปก็ปวดหัว ก้มหน้าก้มตาเก็บต่อไปดีกว่า
กว่าผมจะจัดบ้านเสร็จก็ปาไปพระอาทิตย์ตก ท้องของผมมันก็หิวพอดี ผมเลยเดินเข้าครัวไปหาของกิน แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ ผมเป็นคนจนแล้วนิ ในตู้เย็นตอนนี้ก็มีแต่ไข่นั่นหล่ะ ผมเลยเลือกจะทำไข่เจียวกินซะเลย ผมเริ่มต้นด้วยการหุ่งข้าว เอ่อ... ว่าแต่ ข้าวเขาหุงกันยังไงเนี่ย คงเอาน้ำใส่แค่นั้นมั๊ง
ฟิ้วววว...
อยู่ๆก็มีลมพัดมา ลม...ที่ไม่น่าจะมีให้องเครัวเนี่ยนะ หน้าต่างก็ไม่มี มีแต่ประตูบานเดียว แล้วลม...มันมาจากไหนเนี่ย ==? ช่างเถอะๆ คิดไปก็เหนื่อยปล่าว
“อ๊ะ!!!” ผมกำลังจะเดินเอาข้าวไปใส่หม้อหุง กระดาษจากไหนไม่รู้ก็ลอยปลิวมาเข้าหน้าผมเต็มๆ
“ล้างข้าว 2 น้ำ แล้วใส่น้ำที่3 หนึ่งข้อนิ้วมือ... ”
ใครเป็นคนเขียน อย่าบอกนะว่า... .. ...
ป้าเจ้าของบ้านอีกแล้วสินะ!!! อะไรวะเนี่ย นี่ผมดูเป็นคนไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ ==!
เมื่อผมหุงข้าวเสร็จ ก็เดินไปหยิบไข่ที่ตอกไว้เรียบร้อยมาทอดต่อ แต่ว่าดูท่าทางผมจะได้กินไข่ไหม้แล้วหล่ะ
“เฮ้ยยยย!!!!!!! มันจะไหม้แล้วววววว” ผมทำอะไรไม่ถูกควันมันลอยขึ้นมาพร้อมกลิ่นไหม้ มันจะไหม้บ้านมั๊ยเนี่ย โถ่เว้ยยยยย
แกร็ก...
อะ...อ้าว อยู่ๆเตาแก๊สก็ปิดไปซะงั้น สงสัยแกนมันจะไม่ค่อยดี เฮ้อ ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะไหม้ซะแล้ว แล้วดูสภาพไข่เจียวผมสิ ดำเชียว ท่าจะกรอบนะนั่น ==!
“โถ่เว้ยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ย ชีวิตกู มีอะไรเลวกว่านี้อีกมั๊ยเนี่ย” ผมสบถกับตัวเองพร้อมๆกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ก้มหน้าลงกอดเข่า
“หิวก็หิว... เหนื่อยก็เหนื่อย... ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ลำบากชะมัดการอยู่คนเดียวเนี่ย” ผมก้มหน้าพูดกับตัวเอง ก็คนมันท้อนิ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ เรียนทำอาหารมาก็ดีหรอก
“...ลองทำอีกครั้งสิ...”
“เฮ้ยยย!!! สะ สะ เสียงใครวะ!” อยู่ๆก็มีเสียงเหมือนคนกระซิบอยู่ข้างหูผม ทั้งๆที่ผมก็อยู่คนเดียวแท้ๆ
โครกกกก....
ช่างเถอะๆ ลองทำอีกทีก็ได้วะ ผมเริ่มตอกไข่แล้วทอดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ อยู่ๆเตาแก๊สก็ปิดเองอีกแล้ว รึว่าแก๊สหมด? แต่ก็ไม่น่าหมดนะเพราะผมเพิ่งซื้อมาใช้เอง เตาแก๊สปิกนิกเนี่ย แต่ก็นะ...ไข่มันก็ดูท่าจะสุกพอดีเลยหล่ะ ไม่สนละ กินเลยดีกว่า พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปอาบน้ำ ขณะที่ผมกำลังอาบน้ำก็คิดขึ้นมาได้ว่า
“ลืมปิดไฟห้องครัวรึปล่าววะ...==?”
เมื่อผมอาบน้ำเสร็จผมก็เดินลงมาที่ห้องครัวอีกครั้งเพราะลืมปิดไฟ แต่พอมาถึง ไฟมันดันปิดอยู่อ่ะ เอ๊ะ...รึว่าเราปิดไปแล้ววะ? ไม่สนละ ไปนอนดีกว่า
ผมมามหาวิทยาลัยด้วยอาการงวงเงีย เพราะต้องตื่นเช้าไหนจะต้องขึ้นรถเมล์มาเองอีก ลำบากชะมัด
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้แบคฮยอน ทำไมมาเดินอยู่แถวนี้วะเนี่ย ไม่ได้เอารถมาเหรอวะ” ไอ้ลู่หานเพื่อนร่วมห้องของผมตั้งแต่สมัยประถม มันยังไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“อ๋อ เออๆ รถเสียหว่ะ”
“เอ่อ...งั้นเหรอวะ งั้นกูไปจอดรถก่อนแล้วกันแล้วเดี๋ยวเจอกัน” ...เกือบไปแล้วมั๊ยหล่ะ
“ไอ้แบคฮยอน วันนี้กูไปนอนบ้านมึงนะ กูเบื่อหว่ะ” ในขณะที่ผมเรียนเสร็จกำลังเก็บของใส่กระเป๋า ไอ้ลู่หานก็พูดกับผม แย่ละ! รีบชิ่งดีกว่า
“เอ่อ...ไม่ได้หว่ะ วันนี้กูมีแขก งั้นกูไปแล้วนะ”
“เฮ้ย เดี๋ยวพวกกูไปส่ง มึงไม่ได้เอารถมานิ” ไอ้เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น ไอ้เซฮุนมันเจ้าเล่ห์ ผมว่ามันต้องรู้แล้วแน่ๆเลย
“ไม่เป็นไรว่ะ กูรีบเดี๋ยวกูไปเอง ต้องแวะหลายที่ด้วย ไปละ” ลี้ละครับ เฮ้อ ไอ้พวกนี้เซ้าซี้จัง
หลังจากจรลี้จากคู่หูเจ้าเล่ห์นั่นได้ ผมก็กลับบ้านทันที ทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อยไปนอนสักงีบดีกว่า ผมตรงดึงขึ้นห้องนอนและกระโดดขึ้นเตียงอย่างเมื่อยล้า
พลัก!!! ตุบ!!!
“โอ๊ย!!! ใครวะ!!!” ผมนอนอยู่บนเตียงดีๆ ก็มีคนมาถีบผมตกเตียงซะงั้น แต่พอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครนี่หว่า รึว่าเราละเมอ??? ==?
ผมปีนกลับขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนเดิมมีคนถีบผมตกเตียงอีกแล้ว ไม่ได้คิดไปเองด้วย
“ใครวะ!!! ออกมาเซ่!”
“เป็นห่าอะไรแบคฮยอน”
“มึงละเมอนอนตกเตียงเหรอ”
“ไอ้ลู่ ไอ้ฮุน พวกมึง...”
“มึงมาทำอะไรอยู่ที่นี่ กูไปหามึงที่บ้านเขาบอกไม่รู้จักมึง” จะไปรู้จักได้ไงเล่า ก็กูขายบ้านนั่นไปแล้วอ่ะ
“ทำไมมึงไม่บอกพวกกูวะ” ไอ้ลู่หานทำหน้าเสียใจ กูจะบอกมึงได้ยังไง ว่ากูกำลังตกอับพร้อมกับหนี้ก้อนโตอ่ะ
“มึงเล่าให้พวกกูฟังเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้เซฮุนพูด ผมชั่งใจคิดสักพักแต่ดูเหมือนว่าไอ้ลู่หานทำท่าจะร้องไห้ออกมา ผมเลยเริ่มเราเรื่องราวทั้งหมดให้มันทั้งคู่ฟัง
“หา!!! ครอบครัวมึงเขาทิ้งมึงไว้พร้อมกับหนี้เนี่ยนะ!!!”
“แล้วมึงก็ขายบ้านไปใช้หนี้ ก็ยังใช้ไม่หมดอีกเนี่ยนะ!!!” แล้วทำไมมึงทั้งคู่ต้องตะโกนด้วยเนี่ยยยยย ==!
“เอ้ออออ ตามนั้น”
“แล้วมึงจะทำไงต่อ มีอะไรให้พวกกูช่วยมั๊ย” ไอ้ลู่หานพูดแล้วตบไหล่ผมเป็นเชิงปลอบ
“ไม่เป็นไรหว่ะ กูสมัครงานร้านกาแฟไว้แล้ว คิดว่าสักพักคงได้ทำอ่ะ”
“มึงจะเอางั้นเหรอ งั้นก็แล้วแต่มึงละกัน แต่มีอะไรต้องบอกพวกกูนะ”
“งั้นวันนี้พวกกูจะนอนกับมึง เป็นการทำโทษที่ปิดบังเพื่อน ไปพวกกูหิวแล้วไปหาอะไรมาให้กินหน่อยสิ” แหมมม ได้ทีเอาใหญ่ไอ้เซฮุนเนี่ย ผมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าครัวไป
“บ้านกูไม่ค่อยมีของกินนะเว้ย เอาข้าวไข่เจียวแล้วกันนะพวกมึง” ผมตะโกนบอกพวกมัน และแทบจะทันทีที่พวกมันวิ่งมาหาผม
“มึงทำอาหารเป็นด้วยเหรอวะ”
“ดูถูกกูเกินไปละไอ้เซฮุน เมื่อวานกูก็ทำกินเอง โถ่...” ผมพูดไปทอดไข่ไป แล้วก็แน่นอน เหมือนเมื่อวานเป๊ะ เตาแก๊สปิดเองเมื่อไข่สุกพอดี ทำเอาไอ้ลู่หานกับไอ้เซฮุน ตาโตกันเลยทีเดียว
“มัน...ปิดเองได้ไงอ่ะ” ไอ้ลู่หานชี้ไม้ชี้มือไปที่เตาแก๊ส เพราะมันเห็นกับตาว่าเตาแก๊สปิดเอง
“อะ เออใช่ๆ มึงเดินไปหยิบจานไม่ใช่เหรอ แล้วพวกกูก็ไม่ได้อยู่ใกล้เตา แล้วมัน...ปิดเองได้ไง” ไอ้เซฮุนวิ่งมาหาผมด้วยความตกใจ แต่ว่านะ ไม่เห็นจะแปลกเลยนิ มันก็เป็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วอ่ะ ==!
ผมไม่สนใจรีบจัดการกับไข่แล้วเดินนำออกไปที่โต๊ะ พวกมันก็เดินตามหลังผมมาติดๆ แล้วพวกเราก็นั่งกินข้าวกัน พวกมันสองคนก็เอาแต่ถามว่า เวลาอยู่คนเดียวเจอเรื่องแปลกๆบ้างมั๊ย ผมเลยเล่าเรื่องตอนทำกับข้าวให้มันฟัง เรื่องไฟในห้องครัวที่ปิดเอง แล้วก็เรื่องโดนถีบตกเตียงอีก ทำเอาพวกมันนิ่งไปเลย
“อะ ไอ้แบค มึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่าบ้านนี้จะมี... ผะ ผี”
.........................................................................
ไรท์เตอร์เม้า
หลายคนอาจจะงงว่า Intro หายไปไหน
ขอบอกตามตรงเลยละกัน ไรท์เขียนไม่เป็น TT
อ่านเเล้วติชมกันได้นะคร้า
ความคิดเห็น