คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เจอกัน...อีกครั้ง
ผังความสัมพันธ์ The idol my boyfriend
สถานะ: ตอนนี้
บทที่ 2
เจอกัน...อีกครั้ง
ณ IA University คณะ นิเทศศาสตร์ // ที่โรงอาหาร
แซ่ดๆๆ
เสียงจอแจกันที่หน้าร้านขายข้าวต่างๆในโรงอาหารของมันมักทำให้ผมแทบจะบ้าคลั่งออกมาเลยทีเดียวเพราะเสียงมันอาจเกิดกว่าเดซิเบลที่เขากำหนดไว้แล้วล่ะ
“มึงเป็นไรว่ะเรย์ทำหน้าบูดหยั่งกะตูดลิง” เอกพูดแล้วมันก็วางจานข้าวลงตรงข้ามที่นั่งกับผม
“ลิงบ้านป้ามึงดิไอ้เอกกูแค่รำคาญเสียงที่มันดังตลอดเวลาที่โรงอาหารน่ะสิ”ผมพูดไปเขี่ยข้าวไปกินไป
“แรงนะมึงเออนี่กูเห็นพวกปี 1 ว่ามึงไปมีเรื่องกับแก็งค์เด็กซิ่วมาหรอว่ะ”เอกทำผมแทบสำลักเลยครับพวกนั้นเด็กซิ่วเรอะ
“ฮะ? ใครว่ากูมีเรื่องกับมันล่ะมันมากวนกูก่อนนี่แถมพูดไม่ให้เกียรติกันเลย”
“อ้าวแล้วมึงทำไงว่ะมันถึงไป”
“ก็แค่ถีบส่งตกสระบำบัดแล้วไล่พวกที่เหลือลงไปด้วยแค่นั้น”
“แม่ง....มึงนี่น่ากลัวว่ะเวลาโกรธ”
“ช่างเถอะๆรีบๆกินจะได้รีบๆไป”
“เออๆ”
พวกผมนั่งกินไปได้สักพักก็มีมารมาขัดอีกแหล่ะ(ˇ︿ˇ﹀
“ขอโทษนะช่วยเขยิบไปได้ม่ะเด็กปี 2 ตรงนี้มันที่พวกฉัน” พวกผู้หญิงปี 3 เข้ามาพูดแล้วกระแทกจานลงบนโต๊ะ (แบบพอสะดุ้ง) แต่ผมไม่ตอบเธอไอ้เอกก็เขี่ยขาอยู่นั่นแหล่ะรู้แล้วว่ามีแขกเยี่ยมให้กูคิดหน่อยได้มั้ยว่าจะออกไปยังไงโดยต้องกินข้าวให้หมดก่อน (ก็คนมันหิวอ่ะ)
“ไม่ตอบแบบนี้อยากมีเรื่องรึไงย่ะ!!!” ยัยป้าทำท่าจะตบผมผมเลยหันไปสบตายัยป้านั่นตรงๆถึงกับชะงักเลยครับ
“ไม่ได้อยากมีเรื่องหรอกครับก็แค่ผมกำลังกินอยู่รุ่นพี่ไม่เห็นหรอครับ”
“...” อึ้งกินครับ
“ถ้าเห็นก็ขอบคุณครับที่ยังกรุณาเห็นหัวผมแต่ถ้าพวกพี่บอกว่าตรงนี้เป็นที่ของพวกพี่ก็ขอโทษด้วยครับแต่ว่าใครมาก่อนนั่งก่อนเป็นธรรมดานะครับรุ่นพี่” ผมพูดเสร็จก็นั่งลงกินข้าวต่อพวกป้าๆนั่นถึงกับสตั๊นค้างไม่ขยับผมเลยสกิดให้เอกมันรีบกินรีบไป
ครืด!~
“อยากจะนั่งก็นั่งนะครับพวกผมอิ่มแล้ว” ผมพูดเสร็จแล้วแอบยิ้มที่มุมปากก่อนเดินจากพวกป้าปี 3ไปพร้อมกับไอ้เอก
จากนั้นผมกับไอ้เอกก็มานั่งศาลาริมแถวด้านหลังตึกเรียน
“แม่งมึงทำกูเกือบขาดใจตายนะเมื่อกี้” บ่นๆอีกแหล่ะเพื่อนตู
“มึงก็อย่าบ่นเป็นคนแก่ได้ม่ะดีแค่ไหนแล้วที่ได้กินข้าวอิ่มนะ”
“จริงของมึง”
“เข้าใจก็ดี”
ตึก!
สวบ!
“ขอนั่งด้วยได้มั้ย? พอดีจะวาดวิวเก็บไว้ดูนะ” เสียงทุ้มนุ่มนวลคุ้นหูทำให้ผมหันไปมองแล้วกระพริบตาปริบๆกับคนตรงหน้า
“⊙︿⊙ ”
“เอ่อ...ได้ครับ” แม่งไอ้เอกก็ตอบเร็วชิบ
“ขอบคุณ” เขาพูดเสร็จแล้วเดินเข้ามานั่งข้างผม
“…” แล้วมานั่งข้างกูทำไมไปข้างไอ้เอกดิว่ะ~~ T^T
“เราคนที่ล้มหน้าห้องเรียนเมื่อเช้าใช่มั้ย?”
“ชะ...ใช่”
“ฉันชื่อ ปอร์เช่ อยู่ปี 3 คณะบริหารธุรกิจตรงข้ามนี่นายคงรู้จักนะ”
“รู้สิ” ออกจะดังนึกว่าใครก็หมอนี่เป็นถึงเดือนคณะที่ดังแบบสุดๆรองจากผม
“อ้อแล้วนายชื่ออะไรหรอ?” เขาพูดไปวาดไป
“ผมหรอครับ?”ไอ้เอกมันมึนอึนมากเลยครับตอนนี้
“ใช่”
“ผมเอกครับยินดีที่ได้รู้จัก”
“เหมือนกันนายด้วยนะ” เขาพูดแล้วมองมาหาผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“...” เขยิบ เขยิบ
“หึ!” มันเขยิบตาม!!
“...” เขยิบๆๆๆ
“…”มันก็ยังจะตาม 一 一+
ผมเลยมองไปหาไอ้เอกแต่มัน.....แม่งหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเวรมากเลยเพื่อน ทำไงดีๆเนี่ย
“นี่!!จะตามทำไมนั่งที่ตัวเองไปสิหรือไม่ก็ไปตรงอื่นก็ได้มันมีตั้งเยอะตั้งแยะ” ผมเริ่มหงุดหงิดกับคนตัวสูงขึ้นมาทุกวินาที
“ก็อยากตามไงต้องมีเหตุผลด้วยงั้นหรอ”
“ไอ้....”
“จะด่าอะไรงั้นหรอฮะ?”เขาพูดแล้วเขยิบเข้ามาใกล้มากจนหลังของผมติดกับเสาของศาลาแล้วเขาเอาหน้าเข้ามาใกล้จนเหลือที่ให้หายใจแค่เพียงฝ่ามือ
ตึกๆ ตึกๆ
“...” เฮ้ย!ทำไมใจมันแปลกมันเต้นไม่เป็นจังหวะไม่สบายสินะๆๆๆ[แน่ใจเหรอว่าไม่สบาย~~]
“หึ!แค่เข้าใกล้แค่นี้จะหน้าแดงทำไมกันก็แค่จะเอาเศษใบไม้ออกให้” เขาพูดแล้วหยิบใบไม้ออกจากหัวของผมและถอยออกไปทิ้งให้ผมหัวใจที่หล่นไปอยู่ตาตุ่มนั่งอยู่มุมตรงนั้นไม่ขยับไปไหนได้แต่มองคนตัวสูงอย่างเงียบๆ เอ๊ะ!เดี๋ยวนะมันบอกว่าผมหน้าแดง!!!!! O__O" บ้าแล้วผมเนี่ยนะจะหน้าแดงเพราะผู้ชายด้วยกันไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
- Porsche Talk –
ผมมองคนตัวเล็กที่อยู่ห่างจากผมไปอยู่ตรงเสาของศาลา(ชิดเลยล่ะ)ด้วยหางตาเขาเป็นผู้ชายแน่หรอทำไมตัวเล็ก หน้าสวย และที่สำคัญกลิ่นตัวหอมมากเหมือนผู้หญิงจริงๆและถ้าหมอนี่แต่งเป็นผู้หญิงล่ะก็ผมคงเชื่อว่าหญิงจริงแน่ๆ
“นี่นายชื่ออะไรงั้นหรอ”
“…” เงียบ
“นี่นาย...”
“...” ตายยังว่ะ ˇ﹏ˇ
“นี่นาย!!!!!”
“อะฮะ!!!อะไร!!” สติกลับมาสักที
“เป็นอะไรสติหลุดรึไงฉันถามว่านายชื่ออะไร”
“ทำไมต้องบอกรู้จักกันรึไง” ไอ้นี่ทำหน้าวอนบาทา (￣﹏￣)
“ฉันถามดีๆอุตสาห์บอกชื่อไปแล้วก็บอกกลับหน่อยสิมันเป็นมารยาทนะ”
“เผอิญฉันมันคนไม่มีมารยาทนะขอตัวมีสอบ” ∪︿∪
“…” ไอ้นี่แม่งวอนแล้วจัดให้สักหน่อยก็แล้วกัน
ผมลุกแล้วเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินแบบนั้น(ก็คนมันโกรธนิ)จากนั้นก็จับตัวเขาเข้ามานั่งที่เดิมด้วยแรงที่ผมมี
“โอ๊ย!!อะไรว่ะมึงจะเล่นเชี้ยอะ...อื้อ!!!”
ผมจัดการคนตัวเล็กด้วยการประกบปากของผมกับเขาเข้าด้วยกันแต่คนตัวเล็กพยายามดิ้นและเอาแขนมาทุบตีผมเพื่อให้ผมปล่อยเขาผมเลยรวบแขนเขาด้วยมือซ้ายข้างเดียวแล้วเอามือข้างขวาก็เอาไปจับหน้าของคนตัวเล็กให้เงยขึ้นเพื่อที่ให้ง่ายขึ้นเพราะผมกับเขาอยู่ต่างระดับกัน(สรุปมันเตี้ยผมสูง) คนตัวเล็กเริ่มทำท่าเหมือนจะหมดแรงผมเลยปล่อยให้เขาหายใจน่าแปลกที่รสจูบเมื่อกี้มันหวานมากหวานกว่าพวกผู้หญิงที่เคยจูบมาอีก ˙ω˙
“=@~@=” คนตัวเล็กนั่งอึ้งตาโตแล้วจู่ๆก็เป็นลมล้มตึ้งหัวฟาดพื้นเฉยเลยทำไงดีเนี่ยเล่นแรงไปมั้งแค่แกล้งเฉยๆแต่มันดันเป็นแบบนี้ไปแล้วอ่ะเดี๋ยวนะเขาบอกว่ามีสอบนี่!!!ซวยแล้วไงเฮ้อไม่น่าเล่นแบบนี้เลยเรา ผมมองไปที่คนตัวเล็กที่นอนสลบอยู่บนพื้นเขาดูเหมือนเจ้าหญิงนิทราเลยล่ะ เฮ้ยไม่ได้ๆๆๆๆต้องพาไปห้องพยาบาลสิว่ะปัดโธ่ปอร์เช่มีสติหน่อย เพี๊ยะๆๆๆ//ตบหน้าตัวเอง ‵(*>﹏<*)′
- ห้องพยาบาล -
“...”ผมค่อยๆลืมตาแล้วมองไปรอบๆเพื่อดูว่าที่นี่ที่ไหนตาก็ไปเจ๊อะกับไอ้คนตัวสูงที่นั่งหลับอยู่ตรงเก้าอี้ห่างจากผมแค่สามก้าวพอเห็นหน้ามันเท่านั้นแหล่ะทำให้ผมจำไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นได้แม่นเลยล่ะ OH NO~~!!!!!!!!! มันจูบโผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมแม่งจูบแรกกูไปกับผู้ชาย T^T //(ㄒoㄒ)//
“ตื่นแล้วหรอเรย์?ปวดหัวรึเปล่า?”อาจารย์ห้องพยาบาลหันมาถามผมขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นนั่ง เจ็บหัวชะมัดไปโดนไรมาว่ะ?
“เจ็บหัวมากกว่าครับมันเจ็บจี๊ดเหมือนโดนอะไรโขก” ผมเอามือขึ้นมาลูบหัวตรงที่เจ็บเหมือนโดนโขกมันปูดเลยอ่า 〒_〒
“ไหนดูสิ” อาจารย์ห้องพยาบาลเดินเข้ามาผมมองหน้าอาจารย์ชัดๆแล้วก็เป็นผู้ชายตัวสูงกว่าไอ้สูงโรคจิต(ชีวิตกูไม่เคยพ้นผู้ชาย ฮือๆๆ)และหล่อกว่ามันด้วย
“เอ่อ...อาจารย์ครับไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมพูดปฏิเสธไปแต่ก็ไม่ทันอาจารย์เขาเอายามาทาให้เสร็จเรียบร้อยเลย ก็เป็นคนดีนี่หว่า
“ไม่เป็นไรได้ไงกันปูดขนาดนี้ไปทำอะไรมาฮะ” อาจารย์พูดพร้อมเขกหัวผมเบาๆ
“ผมทำให้เขาหัวโขกเสาครับ” มันตื่นตอนไหนกันว่ะ แต่ไอ้คำพูดนั่นมัน ตอแหลชิบ = =
“ (￣.￣) ” ย้ำเลยว่าแม่งตอแหลสดเก่งชิบหายเลยครับคุณ
“ระวังหน่อยก็ดีนะอย่าทำให้น้องเขาเจ็บตัวมากกว่าเด็ดขาดเลยนะปอร์” อาจารย์ทำหน้าเป็นห่วงมันมากกว่าผมที่เป็นคนเจ็บอีก เอ๊ะ!!เป็นห่วงหืม!!!อย่าบอกนะว่าอาจารย์คนนี้....เป็น.....อย่างว่าไม่มั้ง
“ขอโทษครับพี่ผมจะระวัง” คนตัวสูงก้มหัวขอโทษกับอาจารย์ห้องพยาบาลอย่างสำนึกแต่มันแอบมองมาหาผมแล้วทำปากขมุบขมิบว่า ‘อย่าพูดเรื่องเมื่อกี๊กับคนอื่นเข้าใจมั้ย’ เล่นงี้หรอได้
‘ไม่ ╮(╯_╰)╭ ’ ไอ้ที่เล่นกันอยู่ตอนนี้อาจารย์ไม่เห็นอีกเฮอะแต่เมื่อกี๊เขาเรียกอาจารย์ว่าพี่หรอo_O!
โป๊ก!!!!
“โอ๊ย!!!!มันเจ็บนะพี่” คนตัวสูงที่พึ่งเล่นลิ้นปลิ้นตากับผมเมื่อกี๊โดนคนที่เขาเรียกว่าพี่เขกหัวอย่างแรง เขาเปลี่ยนจากชุดหมอเป็นชุดไปรเวทธรรมดาแล้วเอาชานมไข่มุกรสโกโก้มาให้ผม(แบบที่เขย่าแล้วเจาะกินอ่ะ)
“เอ้าฉันให้พอดีแฟนซื้อมาให้แล้วฉันยังไม่ได้กิน” (^_^)/
“ให้ผมหรอ?” ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำหน้าแบบไหนตอนที่ได้ชานมไข่มุกนั่นมารู้แค่ว่ามันดีสุดๆพอเอาหลอดมาเจาะแล้วดูดขึ้นมากินมันก็ทำให้เหมือนกับขึ้นสวรรค์เลยล่ะ ≧ω≦
- Porsche Talk –
“พี่ทำอะไร” ผมถามพี่ชายของผมทันทีเพราะพี่เขาเอาอะไรให้หมอนั่นก็ไม่รู้
“ก็แค่ให้ของกินกับลูกแมวนะ” พี่ตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นพี่ไม่เคยยิ้มให้คนอื่นเลยนอกจากผม แม่ และพี่ไหม(แฟนพี่เขานะครับ)
“ลูกแมว?” ผมหันไปมองทางคนตัวเล็กแบบงงๆลูกแมว?หมอนั่นนะหรอลูกแมว
“(*≧▽≦)☆>>> o(≧ω≦)o” เย้ย!!ทำไมมีออร่าวิ้งๆออกมาจากเขากันล่ะแถมยังทำหน้าเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆดีใจที่ได้เล่นของเล่นอีก แต่มันก็.........[ก็ไรเหยอ?><] นะ....น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย~~~
“เฮ้ยๆไอ้ปอร์แกคงไม่คิดอกุศลกับเรย์หรอกใช่มั้ย (¯▽¯;)” พี่ถามผมด้วยความกังวล
“ไม่มีทางหรอกพี่ผมเนี่ยนะคิดอะไรกับไอ้เตี้ยนี่!!” ผมพูดแล้วชี้ไปที่คนตัวเล็กที่นั่งกินชานมไข่มุกอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“หืม!!!” คนตัวเล็กหันหน้ามาผมอย่างเอาเรื่อง
“…” รู้สึกได้ถึงความหายนะอันใกล้
“ฉันไม่ช่วยแกนะเพราะมันอันตรายเกินกว่าฉันจะเข้าใกล้อ่ะนะ^^” ฮะ!!อันตราย...เรอะ
“พะ...พี่เดี๋ยว...” ปะ...ไป...แล้ว...T T
“แกว่าใครเตี้ยนะไอ้โรคจิต” นะ...น่ากลัวแฮะหน้าอย่างกะซอมบี้เลยตายแน่กู Σ(⊙▽⊙"
“อะ...เอ่อ...”
20 นาทีถัดมา (¯▽¯;) [เกิดอะไรขึ้นกันหว่า =w=]
ครืด!!!
“เคลียร์รึยังเรย์” พี่หมอ(ขอเรียกแบบนี้ล่ะกัน)ถามผมหลังจากที่ผมจัดการเขาไปเมื่อสักครู่
“ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่หายแค้นหรอกครับขนลุกชะมัด”
“นายมีสอบนะอย่าลืมเหลือเวลาอีก 10นาทีเข้าสอบนะ”
“ตายล่ะเกือบลืมขอบคุณครับที่เตือนและก็ขอบคุณสำหรับชานมไข่มุกนะครับอาจารย์....”
“แดนฉันชื่อแดนเรียกพี่ดีกว่านะยังไงฉันก็เป็นรุ่นพี่นาย”
“ครับขอบคุณครับพี่แดน” ผมยิ้มตอบกลับแล้ววิ่งไปที่ห้องสอบทันที
-ด้านทางห้องพยาบาล-
“เป็นไงล่ะว่าเขาดีนัก”
“ไอ้เตี้ยนั่นแม่งแรงเยอะไม่เหมาะกับตัวมันเลยอูย...”ผมเอามือมาแตะที่มุมปากทางซ้ายแสบ><ไอ้เตี้ยฉันจะเอาคืนให้หนักเลยคอยดู
“สมน้ำหน้าลุกได้มั้ยล่ะ”
“ได้ผมไม่ตายง่ายๆหรอก”
“แล้วเรย์เขาทำอะไรบ้างล่ะสภาพถึงดูไม่จืดอย่างนี้”
“ก็........ต่อยที่หน้าสองทีพอผมล้มก็กระทืบผมอีกและสุดท้าย.....ไอ้เตี้ยนั่นแม่งจับผมทุ่มลงเตียงนั่นอ่ะ”
“ก็ดีแล้วที่เขาไม่โยนออกหน้าต่างหมอนั่นแรงเยอะจะตาย” ~(￣▽￣)~*
“จะเอาคืนให้หนักกว่าเดิมเลยคอยดูอ๊ากกกก!!”ที่ร้องออกมาเนี่ยไม่ใช่อะไรนะก็พี่เขาดันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลสะชุ่มมาจิ้มตรงมุมปากอย่างแรงนะสิ T^T
“โอ๊ะโทษทีๆมือหนักไปหน่อย (/≧▽≦/)”
“มันเจ็บนะไอ้พี่คนนี้ทำเป็นมั้ยนิแผลถ้าไม่เป็นเดี๋ยวทำเอง!!” ผมเอาอุปกรณ์ทำแผลจากมือพี่แดนมาแล้วมองหากระจกเพื่อทำแผล ผมมองดูกระจกเห็นแผลตัวเองต้องจิ้มตรงนี้เขยิบมือเข้าใกล้อีกนิด~
“จ๊ากกกกกกกกกกก!!!!”
“55555ขอโทษพี่แค่จะเข้าไปดูว่าทำเป็นรึเปล่าไม่ได้ตั้งใจจะเอามือไปโดนแขนแกเลยนะ” (^_^)/
“ไอ้เชี้ยแดนนนนนนนนนนน!!!!”
- -- Rey Talk -
ในที่สุดก็สอบเสร็จตอนสอบนี่แทบไม่มีกะจิตกะใจจะสอบเลยสักนิดเพราะ...........เรื่อง........จะ....จูบนั่น>"<|||| ผมเอามือที่สั่นไปด้วยความกังวลมาจับที่ปากตัวเองแล้วทรุดตัวลงตรงข้างประตูรถของผมเองที่โรงจอดรถ แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำเมื่อกี้มันอะไรเรื่องที่เกิดขึ้นมามันใช่เรื่องจริงรึเปล่าและยังใจเต้นเวลาเขาเข้าใกล้แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องทำงานอีกเลิกคิดเรื่องนี้แล้วรีบไปดีกว่าทิ้งให้ไอ้เพื่อนนิสัยเสียอย่างไอ้เอกนั่งแท็กซี่กลับหอเอาล่ะกันเหอะ ผมลุกขึ้นและเอากุญแจรถออกจากกระเป๋าตังค์แต่มันไม่มี!!มันหายไปไหน!!!!?? เวรเอ้ยวันนี้มันวันซวยอะไรกันว่ะเป็นวันซวยเฉพาะนายเรย์แห่งปีรึไงให้ตายสิ ผมหารอบโรงรถก็ไม่เจอที่อื่นๆที่น่าจะเก็บไว้ก็ไม่มี แล้วมันจะหายไปไหนกันคลานหาก็แล้วเดินหาก็แล้วเลยต้องมายืนนึกอีกพระเจ้าไม่เข้าข้างผมอ่ะ(ˇˍˇ)
“เอ่อ....ขอโทษนะใช่ของน้องรึเปล่าครับ” ผมหันไปตามเสียงที่เรียกผมก็เจอกับผู้ชาย (อีกแหล่ะ) ตัวสูงประมาณ 176 ได้มั้ง หน้าออกจีนหน่อยๆขาวๆและที่สำคัญมองดีก็คล้ายซาลาเปาน่ากินอ่ะ
(ซาลาเปาน่ะ 一 一+)
“ของ?”ผมมองที่มือเขาเขาถือกุญแจรถผมอยู่!! เย่เฮท!!!!พระเจ้าเห็นใจผมแล้ว
“พี่คิดว่าเป็นของน้องน่ะเพราะเห็นมันหล่นอยู่ตรงทางเดินออกจากตึกนิเทศน่ะ”เขายื่นกุญแจรถคืนให้กับผมอ่า~~เขาใจดีจัง
“ขอบคุณครับ” ผมบอกขอบคุณเขาและยิ้มให้เขาเท่านั้นแหล่ะเขายิ้มกลับแม่งทำให้ละลายสิทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังอายเลย ได้มองหน้าเขาชัดๆด้วยเฮ้อ~~ดูดีเหมือนกันนะเนี่ยแต่ก็เหมือนคุ้นอย่างกับว่าเคยเจอกันแหน่ะ
“งั้นพี่ขอตัวนะครับถ้าได้เจอกันอีกก็คงดีนะครับ” ยิ้มอีกแล้ว~~~~~~
“คะ...ครับ?” เจอกันอีกก็คงจะดีงั้นเหรอ? โฮ่!!ถ้าผมเจอพี่อีกผมคงให้ลายเซ็นพี่แน่ๆครับ!!!
แล้วพี่คนนั้นเขาก็เดินเข้าตึกคณะเราไปมาหาเพื่อนหรอ ช่างเถอะๆไปทำงานดีกว่าก่อนไอ้เอกจะตามมาเจอ⊙ω⊙ แล้วผมก็ขับรถออกมาจากมหา’ลัยมาที่สตูดิโอที่ผมต้องทำงานวันนี้และต้องไปถ่ายแบบข้างนอกอีกอยากรู้จังว่าจะเป็นที่ไหน\(≧▽≦)/~
- END 2 -
จบไปแว้ว~อีกตอนเหนื่อยอย่างมากเลยกว่าจะพิมพ์ฉากความประทับใจ(?)แรกเจอกับพระเอกได้แบบนั้นเล่นเอาคอแห้งเลยทีเดียวครับ ยังไงก็ฝากติดตามผมต่อไปด้วยนะครับ \(‵▽′)/.เจอกันในตอนหน้าครับผม [Dookie~~~~]
ความคิดเห็น