คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เริ่มต้นการท้าดวล [ 30% ]
บทที่ 5
เริ่มต้นการท้าดวล
เอี๊ยดดด
ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดในโรงรถอย่างที่เคยทำเป็นประจำเวลากลับมาบ้านแต่มันแปลกตรงที่ผมพาคนเข้าบ้านผู้หญิงไม่เท่าไรแต่นี่มัน...............ผู้ชาย
และคนคนนี้ก็เป็นน้องของเพื่อนซึ่งมันรักมากกกกจนผมคิดว่ามันมีซัมติงกันที่สำคัญเมื่อไรมันจะตื่นรู้มั้ยว่าฉันขี้เกียจแบกนายเข้าบ้านนะเว้ยยยยยย
“เฮ้...” ผมเรียกคนที่กำลังหลับอยู่ที่เบาะนั่งข้างคนขับหล่อๆอย่างผมให้ตื่นจากการที่ยังเมาไม่สร่าง
“…” ไม่มีการตอบสนอง
“นี่นายตื่นได้แล้ว”
ผมเขย่าไหล่คนข้างๆจนเขารู้สึกตัว
“หืมม” หมอนี่หันมาหาผมด้วยหน้าที่ง่วงงุน + อึน ปนกัน
“มองอะไร” ผมขมวดคิ้วเขาหากันเมื่ออีกคนมองผมเหมือนคิดอะไรสักอย่าง
“ฮะๆปลาดุกล่ะทำไมปลาดุกถึงมาอยู่ตรงงนี้ล้าาาาาาาาา” ไม่พูดเปล่าเอามือมาตบๆแก้มผมอีก
“ปลาดุก?”
“ฮะๆปลาาาาาดุกกกกกก...คร่อก”
“อ้าวเฮ้ยอย่าเพิ่งมาหลับตื่นสิว่ะ!!”
“…”
“ต้องแบกสินะโอเคแบกก็แบก”
ผมลงจากรถปิดประตูทางผมเรียบร้อยก็เดินมาทางคนเมาที่หลับอย่างสบายในรถเพื่อพาเข้าบ้านผมเปิดประตูรถแล้วจ้องมองสักพัก
“นี่....กูต้องแบกจริงๆหรอว่ะ”มองอย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดหาง(?)ก่อนจัดท่าจัดทางอีกคนเพื่อให้ง่ายต่อการอุ้มออกจากรถ
“หนักเหมือนกันนะนายเนี่ย…”
มองอีกคนที่กำลังหลับอย่างไม่ได้สติในอ้อมกอดที่ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อเล็กน้อยจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่ดื่มไปไม่รู้ว่าเพราะว่าอะไรทำให้ผมรู้สึกว่าคนที่ผมอุ้มอยู่ตอนนี้นั้นดูดีผิดปกติ
ทำไม…หยุดมองไม่ได้เลย
มองมาเรื่อยๆจากใบหน้าจนลงมาถึงบริเวณซอกคอที่มีความขาวเนียนเลยลงมาจากซอกคอก็เห็นไปถึงเนินแผงอกของคนที่ตัวเล็กกว่าโผล่ขึ้นมาเล็กน้อยจากเสื้อคอกลมกำลังขยับขึ้นลงตามการหายใจอย่างเป็นจังหวะซึ่งเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเล็กน้อยมันตัดกับผิวขาวเนียนนั่นสุดๆ…..
“อึก…เฮ้ย!ไม่ได้ๆมันเป็นผู้ชายแค่หน้าสวยเฉยๆจบ!”
ความคิดแปลกๆต้องจบลงด้วยการที่ผมดึงสติและสายตาออกมาจากคนในอ้อมกอดแล้วพาเข้าบ้านทันที
“กลับมาแล้วหรอค่ะนายน้อย”เสียงของแม่บ้านที่อายุราวๆเท่ากับผมเอ่ยขึ้นอยู่ตรงทางเข้าบ้านใหญ่พร้อมก้มหัวคำนับตามปกติ
“อืม…ไปเอากะละมังเล็กใส่น้ำกับผ้าเช็ดหน้าผืนนึงมาด้วยนะ”
ว่าจบผมก็เดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องของตัวเองแล้วจัดการวางคนที่หลับอยู่ลงบนเตียงอย่างเบาๆ
“คนอะไรหนักเป็นบ้า”
ติ๊ง~~!!
“หืม?” ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาอย่างเซ็งๆคงเป็นพวกผู้หญิงที่เคยคบกับผมส่งไลน์มาชวนเที่ยวอีกตามเคยแต่มันไม่ใช่เป็นไลน์ของเพื่อนเก่าที่นั่งคุยกันในผับกันก่อนหน้านี้ต่างหากอะไรของมัน
Dewwz :
ว่าไงครับคุณเพื่อนตกลงที่จะดวลมั้ย?
หลังจากอ่านข้อความผมคิดไปมาอยู่สองอย่างคือตกลงกับปฏิเสธไป
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงมองไปที่เตียงที่มีคนตัวเล็กนอนอยู่อย่างครุ่นคิดก่อนตัดสินใจตอบกลับไป
Porsche: ตกลง
สนามบิน R
“อยู่ไหนนะ”ตอนนี้ผมมาที่สนามบินตามคำสั่งบัญชาพี่สาวถ้าไม่มาก็โดนบ่น =_=; เวลาก็ผ่านมาได้เกือบๆชั่วโมงแล้วแต่ผมก็ยังไม่เห็นพี่สาวผมเลยสักนิดไปไหนของเขากันนะ
จุ้บ!
“เฮ้ยอะไรว่ะ!!??”ผมร้องออกมาทันทีมีคนมาเกาะไหล่จากด้านหลังแล้วขโมยจุ้บแก้มผมไปหนึ่งที
“หืมมมแค่นี้ขึ้นว่ะกับพี่หรออาหมิง?”
เสียงหวานใสแต่ปนไปด้วยความขี้งอนที่คุ้นหูเอ่ยขึ้น
ทำให้ผมหันกลับไปมอง
( ‘ ‘ )(
. .
) ( ‘ ‘ )( .
. ) ( ‘ ‘ )
“อะไรทำไมมองพี่แบบนั้นแปลกหรอ?”
“อืม...แปลกแปลกที่พี่ใส่ชุดแบบคนธรรมดาๆก็เป็น”
แน่ล่ะครับพี่ผมปกติเป็นคนไม่ค่อยแต่งตัวแบบทั่วๆไปที่เราเห็นคนเขาแต่งกันนะครับง่ายๆก็คือแต่งโอเวอร์จนจะเทียบเท่ามาดามมดได้แล้วล่ะครับ
“นี่!กล้าว่าพี่หรอ” แล้วก็โดนพี่สาวตีแขนไปหนึ่งที
“เจ็บนะพี่ครีม”
“ดีจะได้จำว่าแต่หมิง...”
“ว่า?”
“เรย์จังเป็นไงบ้าง?”
“.......”
“หืม?เงียบทำไมตอบสิย่ะ”
“ก็...โตขึ้นสูงใกล้เท่าผมแล้วดูเป็นผู้ใหญ่นิดหน่อยแล้วก็....ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“…”
“(^w^**)”
“หมิง”
“ครับ”
“แกยังชอบน้องอยู่ใช่มั้ย?”
“...” เมื่อเจอคำถามนี้ไปผมสะอึกพูดไม่ออกแต่สุดท้ายก็ต้องตอบไป
“ครับพี่”
20%
จิ้บ จิ้บ
“อืมมม…” เสียงของนกตัวน้อยและแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านม่านสีเขียวมิ้นท์อ่อนๆลงมากระทบกับเปลือกตาของคนที่กำลังหลับอย่างดีนั้นถือเป็นการปลุกให้ตื่นจากภวังค์อันหอมหวานได้เป็นอย่างดี
“อา...ปวดหัวชิบ”
เมื่อตื่นจากภวังค์ได้ไม่เท่าไรความมึนกับอาการเจ็บจี๊ดก็แล่นเข้ามาที่หัวทันทีจนลุกไม่ขึ้นอา...ให้ตายเถอะ
แกร๊ก!
ผมหันไปตามเสียงทันทีแต่ก็ไม่วายที่อาการปวดหัวนั่นก็ไม่หายไปสักทีจนต้องเอามือขวามากุมขมับเรี่ยวแรงก็เหมือนไม่มีอยู่เลยนี่ผมดื่มแค่คอกเทลล์เองนะทำไมมันออกฤทธิ์แรงจัง
“ตื่นแล้วหรอหลับสบายเชียวนะเตียงฉันมันสบายมากมั้ย?”
เสียงคุ้นหูทำให้ต้องดันตัวขึ้นมาพิงหัวเตียงแล้วมองไปทางคนพูดจากที่มองไปตอนแรกเบลอๆก็เริ่มปรับโฟกัสได้ถึงได้รู้ว่าเป็นใคร
“ทำไมไม่พาฉันกลับบ้าน…” ถามกลับไปทั้งๆที่แทบไม่มีแรง
“ก็...ไม่รู้สิคงอยากฉุดนายมั้งได้ไอดอลมาเป็นเมียน่าจะรุ่ง”
คนถูกถามตอบกลับอย่างกวนๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆเตียงพร้อมกับแก้วในมือสองใบ
“อะไร?!”ผมมองแก้วสองใบในมือของคนตัวสูงอย่างสงสัยเพราะกลัวว่ามันจะแกล้งอะไรผมอีก
“นมอุ่นๆเพื่อจะดีขึ้น”คนตัวสูงยื่นแก้วนมอุ่นให้ผม
ผมมองแก้วนมนั้นแล้วกะพริบตาปริบๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองมันทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอว่ะ
“…”ผมรับแก้วนมอุ่นมาแล้วดมกลิ่นช้าๆ(เป็นหมาเรอะ?:ไรท์)ก่อนจะค่อยๆให้นมอุ่นมาแตะที่ลิ้นเบาๆแล้วค่อยยกแก้วขึ้นดื่มทีละนิดโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครกำลังมองอยู่
- - Porche part –
ซูดด
ผมมองคนตัวเล็กร่างบาง(บางมากจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นผู้ชาย)ที่กำลังดื่มนมอุ่นที่ผมทำอย่างช้าๆเหมือนระแวงว่าผมจะใส่อะไรลงไป
ผมก็ไม่ได้เลวขนาดนั้นนะ
“เสื้อผ้านายฉันเอาไปซักอยู่เพราะงั้นตอนนี้นายเหลือแค่บ๊อกเซอร์”
ผมพูดเสร็จก็เดินออกมาห่างๆจากเตียงทันที
“ว่าไงนะ!!!!” คนตัวเล็กโวยวายวางแก้วนมอุ่นไว้ตรงโต๊ะไม้ข้างหัวเตียงแล้วสำรวจตัวเองก็พบว่าเป็นแบบที่ผมพูดจึงโยนหมอนตามหลังมาแต่ไม่โดนผม
เพราะรู้ไงเลยเดินออกมา
“จะโยนทำไมมาเก็บด้วยเลยไอ้เตี้ย”
ผมบอกคนตัวเล็กด้วยท่าทางนิ่งๆแต่ในใจกลับไม่นิ่งเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ไม่!!ของใครก็เก็บเอา!!”แล้วมันก็ทำจริงไม่ลงมาเก็บแถมยังนั่งนิ่งเชิดหน้าไปทางประตูกระจกติดระเบียงแหมๆนี่ห้องมึงเหรอครับคุณเตี้ย
“เหอะถ้ามึงไม่เก็บกูก็จะไม่ไปส่งมึงที่บ้าน”
พอผมพูดออกไปก็เหมือนจะไปกระตุ้นนิดนึงให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะต่อรองอะไรได้แต่ก็นิ่งไม่มาเก็บหมอน
“เก็บเองสิของนายไม่ใช่ของฉัน”
มันน่าจับโยนออกจากเตียงจริงๆไอ้เตี้ยนี่
“ถ้าให้ฉันเก็บฉันจะเอาเสื้อนายไปทิ้งถังขยะถ้าแม่บ้านเอามา” เมื่อผมพูดจบผมก็เดินเข้ามาเก็บ
ฟึ่บ!!
แต่ก็ไม่ทันจะหยิบขึ้นมาไอ้เตี้ยดันรีบลงจากเตียงมาชิงหยิบขึ้นไปกอดไว้ก่อน
เฮอะ!ป๊อดนี่หว่า ผมยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะแล้วเดินออกมาเพื่อไปจัดการอาบน้ำให้สบายตัว
โดยปล่อยให้ไอ้เตี้ยบนเตียงนั่งกอดหมอนอิงคนเดียวในห้องด้วยใบหน้าที่เหมือนปลาทองแก้มป่องๆในอ่างที่ไม่ได้กินอาหารมาหลายวัน
“เชอะ!ฉันยอมแค่ครั้งนี้หรอก”คนร่างเล็กบ่นไปพร้อมกับมองออกไปข้างนอกด้วยความรู้สึกมากมายที่อยากจะระเบิดออกมาให้หมดตอนนี้เลยยิ่งดี
“วันนี้ลางานดีมั้ยนะ”
ร่างเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองสักพักแล้วทิ้งตัวลงที่เตียงมองเพดานจนกระทั่งเพลอหลับไป......
…
…
…
“เฮ้...”
“…”ใครเรียกเนี่ย...?
“เฮ้ย! ตื่นดิเตี้ยตื่นๆ!” ไม่มีเพียงแค่เรียกเขย่าตัวอีกสั่นแรงอย่างกะแผ่นดินไหว
“งื้ออ...”
กวนจริงคนจะนอน - _ -
“คนอะไรตอนนอนครางงิ้งๆเหมือนลูกหมา”
ขณะที่ใครสักคนกำลังพูดพึมพำผมก็พลิกตัวไปทางขวาสักพักก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจิ้มที่คอและมาจิ้มที่เอวต่อจนรู้สึกขนลุกและมัน....
“อืมม...คิก...ฮะๆฮ่าๆๆๆๆโอ๊ยพอๆๆฮ่าๆๆๆๆ”
ผมลุกพรวดเลยครับไม่ไหวๆมันจี้เอวโพ้มมมมม (≧m≦)
“จะตื่นมั้ยครับไอ้เตี้ยยยนี่ๆๆจี้เอวแม่งบ้าจี้ก็ไม่บอกหึๆๆ”ไม่หยุดพูดและก็ยังไม่หยุดจี้เอวอีกโอ๊ยไอ้เชี่ยยย
“โอ๊ยพอๆๆฮะ...ฮ่าๆๆๆฮะๆๆเออๆฮะๆตื่นแล้วๆ”
ผมตอบไปหัวเราะไปหัวเราะจนท้องแข็งไปหมดแล้ว
“หรอแต่ก็ยังสนุกอยู่เลยว่ะขอเล่นอีกสักหน่อยดินี่แหน่ะๆๆ” อีกคนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมือได้เลยสักนิดโอ๊ยยยจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วครับท่านผู้อ่านนนน!!!
ผลั่ก!!
“โอ๊ย!!”
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
ผมหอบเสียงดังแล้วสูดอากาศกลับเข้าปอดอย่างเหน็ดเหนื่อยเพราะเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายหายไปด้วยแรงถีบจากการหมดความอดทนกับไอ้คนตัวสูงที่จี้เอวผมไม่หยุดให้ลงไปนอนหงายหลังกองที่พื้นอย่างแรง
“เชี่ย...กูเจ็บเป็นนะไอ้เตี้ยถีบมาได้”
คนตัวสูงบ่นโอดพลางเลื่อนมือไปลูบเบาๆที่ก้น
“แฮ่ก...ใครใช้ให้นายมาจี้เอวฉันล่ะ...แฮ่ก...ปลุกทำไม?”
“ถ้าไม่ปลุกกูคงไม่ได้นอนเตียงอีกแน่ๆคืนนี้เสื้อผ้ามึงอยู่ตรงนั้นข้างเตียงอูย...เชี่ยเอ้ยก้นกู”
ผมมองไปข้างเตียงตามที่อีกคนบอกก็เจอกับเสื้อผ้าของผมผมรีบคว้ามากอดไว้แล้วจ้องเขม็งไปที่อีกคน
“จ้องกูอยู่ได้ทำไมมีไร”
คนถูกจ้องตอบกลับ
“ออกไปฉันจะใส่เสื้อผ้า”
ผมบอกเชิงสั่งอีกคนให้ออกไปเพราะไม่ชอบให้ใครมาอยู่ในห้องเวลาจะเปลี่ยนหรือใส่เสื้อผ้า
“ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ”
อีกคนพูดพร้อมกับยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่กวนTeenสุดๆ
“ฉันจะโทรฟ้องพี่หมิงว่านายลวนลามฉัน” ผมพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียงมาถือไว้
“เฮ้ย...นั่นมันโทรศัพท์กูอย่าเชียวนะมึง”
คนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้กำลังลนลานอย่างชัดเจนหึๆๆผมรู้ดีว่าคนๆนี้สนิทกับพี่หมิงมากและเป็นเพื่อนรักกันแต่ถึงอย่างนั้นถ้าเป็นเรื่องของผมแล้วล่ะก็เพื่อนก็เพื่อนเถอะครับตายลูกเดียว
“งั้นก็ออกไปเดี๊ยวนี้”
“เออๆกูให้เวลา 20
นาที” คนตัวสูงที่มีนามว่าปอร์เช่กำลังเดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้าที่ดูโกรธๆเหมือนตูดหมึก
ปัง!!!
ปิดประตูใส่อีก (-_-メ )
30%
ความคิดเห็น