คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 เพื่อนเก่าและการท้าดวล
ตัวละคร(ขอไม่ทำแผนผังนะ)
........
........
........
........
บทที่ 4
เพื่อนเก่าและการท้าดวล
-Thriller Club -
ตึง ตือ ตึง ตึง ตึง
“เสียงดังได้โล่จริงๆ”ผมบ่นขึ้นทันที่เข้ามาใน Thriller Club กับหมิงคนก็ไม่รู้จะเยอะไปไหน
“รีบๆเดินได้มั้ยกูรู้สึกว่าแถวที่ยืนอยู่เนี่ยมันอันตรายว่ะ”
“เออจริงงั้นไปกัน”ผมลากไอ้หมิงออกมาที่นั่ง VIP ก็เจอกับกลุ่มคนที่มีผู้ชายสี่คนผู้หญิงอีกเพียบมึงจะเก็บไว้ดองรึไงว่ะ(ˇ︿ˇ﹀
“โอ๊ะมาแล้วหรอเพื่อนรอตั้งนานนั่งสิ”เสียงของชายคนหนึ่งอายุเท่าผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นหน้าผม
“กูรีบแล้วนะมึงมีอะไรก็ว่ามาไอ้ดิว”ผมนั่งลงตามที่มันบอกแล้วเปิดประเด็นทันที
“แกอย่าใจร้อนสิฉันว่าให้เพื่อนแกได้ดื่มอะไรสักหน่อยก่อนจะดีกว่านะ”ชายคนนั้นพูดพร้อมกับสั่งให้ผู้หญิงสองคนเดินมารินเหล้าให้ผมกับหมิง
“อ่า...ผมไม่ดื่มครับขอโทษด้วย”หมิงรีบปฏิเสธทันทีที่แก้วอยู่ตรงหน้า
“เอ๋~ทำไมล่ะออกจะหวานนะอันนี้~” ไอ้หมิงโดนอ้อนให้ดื่มใหญ่เลยล่ะครับตอนนี้กลับมาทางผมดีกว่า
“แกมีอะไรถึงได้นัดฉันมาร้อยวันพันปีถ้าไม่มีเรื่องก็คงจะไม่นัดใช่ม่ะ”
“มีแน่เพราะฉันต้องการที่จะดวลอีกครั้ง”
“ฮะ! ดวลอีกผลมันก็ออกมาว่าฉันชนะใสๆนี่หว่า”
“ฉันยอมรับว่าครั้งก่อนแกชนะคราวนี้ฉันอยากดวลอีกเพื่อเป็นการสังสรรค์ไง”
“แล้วทำไมฉันต้องดวลด้วย”
“เพราะฉันอยากดวลไงจบม่ะ”
“-____-” ไอ้นี่วอนแหล่ะถึงมันจะเป็นเพื่อนก็เถอะนะถ้าได้เตะมันสักหน่อยคงดีแน่ๆ
“อีกอย่างดวลทั้งทีต้องมีของรางวัลจริงไหม”
“รางวัล?” ผมพูดแล้วทำท่างงเต็กแบบเด็กๆ
“ใช่หาจากในนี้ก็น่าจะได้นะ” มันว่าแล้วมองไปรอบๆคลับ
“เล่นง่ายจังนะมึงหาของรางวัลในนี้เนี่ยน่ะ” ผมนั่งเท้าค้างคุยกับมันด้วยความเบื่อ
“โอ๊ะ!!เจอของดีแล้วใช้ได้ๆสวยดี”
“อะไรของมึงหาได้แล้วหรอ”
“ใช่คนนั้นนะที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหัวมุมทางที่จะออกไประเบียงน่ะ” มันชี้ให้ผมดูตามมือของมัน
“ไหนว่ะ” ผมหันไปก็เจอกับคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีนั่นก็คือเอกเพื่อนของเรย์นั่งอยู่กับเพื่อนอีกประมาณ7-8คนชายหญิงคละกัน
“ใครว่ะกูเห็นแค่เด็กนั่งดื่มกันเมาท์ก็แค่นั้น”
“ดูใหม่นะมองหาคนหน้าสวยที่สุดตัวออกจะเล็กนิดหน่อยในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาว”
“เออๆ” ผมหันกลับไปตามที่มันบอกมองหาดีๆก็เจอจริงครับคนที่มันบอกกำลังนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับเพื่อนข้างๆมีเพื่อนผู้หญิงยื่นแก้วให้แต่ถูกปฏิเสธคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะว่าเขา...
“นั่นเรย์นี่ทำไมมาอยู่ที่นี่กันล่ะ” ได้ยินได้ไม่ผิดหรอกครับ เรย์ น้องไอ้หมิงคือคนที่ถูกเพื่อนของผมตั้งเป็นรางวัลการท้าดวลเขาจะรู้ตัวมั้ยน่ะ [เป็นห่วงน้องเขาเหรอปอร์~~]
“ฮะ!!นั่นมันเด็กผู้ชายน่ะไอ้ดิว!!มึงได้ทั้งชายทั้งหญิงเหรอ” (~o￣▽￣)
“วอนแล้วมึงแต่ถึงจะเป็นเด็กผู้ชายก็น่าลองนี่นาสวยออกขนาดนั้น” ╮(╯▽╰)╭
“สวย?”
“ใช่แต่ที่มึงพูดมาว่าเด็กคนนั้นเป็นผู้ชายมึงรู้จักรึไง”
“ใช่รู้จักดีเลยและอีกอย่างหมอนั่นกูจองแล้ว”
“ว้าว~แต่ฉันก็เริ่มที่จะสนเด็กคนนั้นแล้วสิ” ไอ้ดิวทำหน้าท้าทายผมในขณะที่ผมก็จ้องมันคืนนั้นหมิงได้ลุกออกจากที่พวกผมนั่งไป
“มึงจะไปไหนว่ะหมิง?”
“กูจะไปหาเรย์”
“เพื่อ?”
“เรย์มันเป็นพวกคออ่อนถ้าเผลอดื่มอะไรที่มันแรงๆมันจะ......”
“จะอะไร?”
ช่วงนั้นเองที่โต๊ะของเรย์กับเพื่อนๆก็มีเสียงเอะอะโวยวายแต่ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจสักเท่าไร
“ขวางทางชะมัดเลยไอ้พวกนี้หลบไป!!!” ชายวัยรุ่นกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งเหมือนกำลังมีเรื่องกับกลุ่มโต๊ะของเรย์และเพื่อนๆ
“อะไรกันพวกนายน่ะเดินมาทางนี้แล้วมากันตั้งหลายคนแยกย้ายกันเดินก็ได้นี่ทำไมต้องดินรวมกันมาเยอะแยะด้วยล่ะถ้ามันขวางก็ไปทางอื่นสิ!!!” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มของเรย์เริ่มทะเลาะกับชายวัยรุ่นกลุ่มดังกล่าวแบบที่เธอไม่คิดจะยั้งไว้เลย
“นังนี่ปากดีพาไปร่วมโต๊ะก็คงดี” ชายคนหนึ่งในกลุ่มเอามือมาจับแขนของเพื่อนเรย์แล้วพยายามดึงเธอไปนั่งด้วยแต่เธอไม่ยอม
“ปล่อยฉันนะไอ้หมีควาย!!!!”
“ว่าไงนะนังนี่!!” ชายคนนั้นจะตบเพื่อนของเรย์แต่ว่า
“ถ้าจะทำแบบนั้นนะพวกนายก็เป็นพวกหน้าตัวเมีย”
- Yangming Talk -
“ถ้าจะทำแบบนั้นนะพวกนายก็เป็นพวกหน้าตัวเมีย” ผมเดินมาที่โต๊ะของเรย์แล้วห้ามพวกอันธพาลพวกนั้นทันที
“มึงด่ากูเหรอไอ้ตี๋”
“ถูกต้องครับถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยออกจากโต๊ะนั้นเดี๋ยวนี้เลย”
“มึงรู้ไหมกูเป็นใครถึงกล้ามาสั่งกู”
“ถ้าคุณยังไม่รู้จักตัวเองดีพอผมก็ไม่รู้จักคุณเหมือนกันนะ”
“มึงอยากโดนใช่มั้ย!!!!!!!!” ชายคนนั้นตั้งท่าจะต่อยผมแต่ก็ชะงักทันทีที่ผมขยับปากพูด
“真是个白痴*” ผมพูดภาษาจีนที่ออกจะหยาบรึไม่หยาบก็ไม่แน่ใจออกมา (ทั้งๆที่ตัวเองพูดออกมาเนี่ยนะ) เลยทำให้พวกนั้นเริ่มทำท่าแปลกๆ
“มึงป็นใครว่ะ” ชายคนนนั้นถามและเริ่มแสดงท่าทีกล้าๆกลัวๆ
“พวกนายน่าจะรู้จักฉันนะ”
“แก...คนตระกูลจื่องั้นหรอ” คนที่เป็นหัวหน้าพูดออกมา
“ถูกต้องก็รู้จักดีนี่นา” ผมเดินเข้าไปใกล้พวกนั้นแล้วทำท่าทางเหมือนมาเฟียเพื่อไล่พวกนั้นไป
“...” พวกนั้นถึงกับเงียบไปเลยทีเดียว
“รีบไปจะดีกว่านะเพราะว่า... 你真让我恶心 **” แล้วพวกนั้นก็รีบวิ่งไปทันทีเอิ่ม.....บทจะไปก็ไปเนอะไอ้พวกนี้@(一-一)
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ” ≧▽≦
“(^_^)”
“พี่หมิง?” เสียงที่คุ้นเคยทักทายผมด้วยอาการที่ตกใจเหมือนกับเด็กที่อายุไม่ถึงเข้าผับมาแล้วเจอผู้ปกครองตัวเองงั้นแหล่ะน่ารักจริงๆ {{{(>_<)}}}
“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง”ผมนั่งลงข้างๆเรย์แล้วจับทั้งสองข้างของเขาเล่น
“งื้อ~~อังเอ็บ!อี๊อิ๊งอ่อยอือออกอากอ้าอ๋มเอี๊ยวอี๋อ๊ะ!!(มันเจ็บพี่หมิงปล่อยมือออกจากหน้าผมเดี๋ยวนี้น่ะ)” เรย์พยายามพูดให้เป็นคำเพื่อให้ผมปล่อยมืออกจากหน้าของเขา
“อ่าๆปล่อยก็ได้”
“บูๆ~มีผู้ใหญ่ร่วมโต๊ะด้วยมันไม่สนุกเลยน่ะ”
“แหมๆก็แค่จะมานั่งสังเกตว่าจะดื่มรึไม่ดื่ม”
“ (¯▽¯;) ”
“เรย์นี่ใครอ่ะแนะนำหน่อยๆ”
“โธ่ๆเห็นพี่เขาหล่อดูดีใจดีช่วยเหลือแกแล้วสนใจเลยนะยัยไหม”
“ใจร้ายอ่ะมีพี่หล่อๆก็ไม่แนะนำเลย”
“เหอะอย่าหวังเลยว่าฉันจะแนะนำ” ˇ0ˇ
“ฮะๆๆไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวพี่บอกเองนะ” =^_^=
“พี่อ่ะ” หว๋า~~งอนยังน่ารักเลยยยยย
“พี่ชื่อหยางหมิงครับเป็นพี่ชายทีรู้จักกันของเรย์น่ะไม่ใช่พี่แท้ๆหรอก”
“ว้าย~~~พี่ที่รู้จักเข้ากันกับน้องได้ดีเลยน่ะค่ะเนี่ย”
“ขอบคุณครับ”
[ขอจบช่วงพูดของท่านหมิงก่อนไปที่ฉากรวมกันดีกว่า]
“หมิงมึงมาทำอะไรตรงนี้ว่ะกลับโต๊ะเหอะกูยังต้องคุยธุระต่อ” ปอร์เช่เดินมาที่โต๊ะของเรย์ด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดหน่อยๆ
“มึงก็คุยไปสิกูจะอยู่กับน้องกูเป็นห่วงน้อง”หมิงมองหน้าของเพื่อนอย่างไม่วางตา
“งั้น”
“!!!”
“กูจะนั่งตรงนี้แหล่ะธุระกูเสร็จไปตั้งนานแหล่ะ”ปอร์เช่มานั่งลงตรงข้ามหมิงกับเรย์แล้วยังทำหน้าแบบไม่พอใจนิดๆ
“ไปนั่งที่อื่นไม่เป็นรึไงคนโรคจิต”เรย์เริ่มแขวะคนตรงข้ามทันที
“ก็ฉันอยากนั่งตรงนี้มีปัญหามั้ยเจ้าเตี้ยหน้าสวย”
“ว่าใครเตี้ยฮะฉันไม่ได้เตี้ยก็แค่มีสัดส่วนที่น่าเอ็นดูก็แค่นั้น”
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะฟัดกันแหล่มิฟัดกันแหล่ะนั้นพวกเขาได้ถูกเพื่อนของเรย์ที่เป็นหญิงสาวจับจิ้นเป็นที่เรียบร้อย[ก็เพื่อนของน้องเรย์เป็นสาววายอยู่แล้วหล่ะนะ╮(╯3╰)╭]
“พอเลยๆทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันสักทีจะได้มั้ยสักวันก็ยังดี”หมิงออกตัวห้ามก่อนที่จะเกิดเรื่อง
“ไม่!!!!” ทั้งคู่ประสานเสียงตอบปฏิเสธทันทีจนต้องทำให้คนห้ามถึงกับกุมหัวเลยทีเดียว
“แล้วจะให้ทำยังไงพวกนายสองคนถึงจะเข้ากันได้เนี่ย”
“ฉันมีความคิดดีๆนะหมิง”
“อะไร”
“ให้เจ้าเตี้ยนี่มาดื่มค็อกเทลแอลกอฮอล์แข่งกับฉันถ้าฉันแพ้จะยอมสมานฉันท์ด้วย”
“ฮะ!!!แกก็รู้นี่ว่า...”
“เอาสิถ้าฉันแพ้น่ะฉันยอมให้นายเข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันตลอดเวลาเลยเป็นไง”
“ข้อเสนอดีจัดไป”
“เอาแล้วไง”
~5 นาทีจากนั้น~
“หมิงมึงต้องเป็นพยานนะว่าใครแพ้ใครชนะ” ปอร์เช่พูดพลางเตรียมยกแก้วค็อกเทลดื่ม
“ใช่พี่หมิงต้องดูน่ะ”
“เรย์ไหวหรอเราไม่...เป็นไรแน่หรอ”
“ไม่เป็นไรมาเริ่มเลยดีกว่า” ทั้งสองต่างจ้องหน้ากันอย่างจะกลืนกินท่ามกลางเพื่อนๆและพี่ชายที่เป็นห่วงว่าจะรอดไหมเพราะแอลกอฮอล์ที่ผสมนั้นมีฤทธิ์แรงเลยทีเดียว
“พร้อมนะ...เริ่ม!!!”
เมื่อสัญญาณเริ่มถูกกล่าวขึ้นทั้งสองคนต่างยกแก้วค็อกเทลเทรวดเข้าปากแล้วกลืนลงคอพร้อมๆกันเมื่อหมดแล้วจึงเติมใหม่เรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้กันจนกว่าจะตายไปข้างส่วนคนรอบข้างก็ได้คอยเชียร์แต่มีคนหนึ่งที่ทำหน้าเป็นห่วงเรย์อย่างเห็นได้ชัดเพราะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง
~ 30 นาทีถัดมา ~
“ไอ้ปอร์มึงซัดไปเท่าไร” (￣.￣) หมิงถามปอร์เช่ที่ยังคงนั่งนิ่งๆหน้าตาปกติเหมือนคนปกติที่ไม่ได้ดื่มเลยสักแอะแตกต่างกับ...
“@_@”เรย์ที่เริ่มจะมีอาการมึนหนักขึ้นเรื่อยๆ
“15 แก้วได้”
“15 แล้ว...เรย์ล่ะ”
“เท่ากันครับ”เพื่อนสนิทของเรย์ตอบแทน
“ว่าแล้วเชียวพอเถอะแกชนะล่ะกันปอร์ฉันจะพาน้องกลับ”หยางหมิงพูดแล้วมาพยุงเรย์ให้ลุกขึ้นเพื่อพากลับ
“อื้อ~ไม่เอา!!ผมต้องชนะ...มันให้ด้ายยยก่อนนน~~~” คนตัวเล็กพยายามพูดแล้วยืนด้วยตัวเองก่อนที่จะเซเข้าไปหาหยางหมิงที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง
“ระ...เรย์ยืนดีๆสิ” หยางหมิงพยายามพยุงให้เรย์ยืนได้แต่การกระทำนี้ดันทำให้คนที่อยู่ตรงข้ามเห็นออกอาการหงุดหงิดกว่าเดิม
“หมิงเดี๋ยวกูไปส่งน้องมึงเองส่วนมึงก็ไปซื้อของที่จะใช้พรุ่งนี้เพิ่มด้วย”คนตัวสูงสั่งเพื่อนตัวเองเสร็จก็เดินมาจับแขนของคนตัวเล็กออกจากมือเพื่อนตัวเองแล้วเดินออกไปจากผับทันที
“เรย์....” คนเป็นเพื่อนได้แต่มองคนที่ถูกดึงตัวไปด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงแต่ทำได้เพียงแค่กำมือของตัวเองให้แน่นขึ้นเพื่อระบายอารมณ์เพียงเท่านั้น
“ปล่อยฉันนะ~คนโรคจิต!!!” คนตัวเล็กพูดแล้วสะบัดแขนตัวเองออกจากการพันธนาการของคนตัวสูงแต่ก็ไม่สำเร็จ
“…” คนตัวสูงเดินต่อไปและยังทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด
“บอกให้ปล่อยไง!!!” สุดท้ายคนตัวเล็กก็สะบัดจนหลุด
“เหอะอย่าดื้อน่ะกลับได้แล้วฉันจะไปส่งนายเอง” คนตัวสูงเดินเข้ามาแล้วจับแขนของคนตัวเล็กอีกรอบหวังที่จะพากลับบ้าน
“งื้อ~!!ไม่เอา!!ถ้าจะให้ฉันไปกับนายฉันยอมเดินกลับเองดีกว่า...อึก…” คนตัวเล็กพูดแล้วทำท่าเหมือนจะอ้วกเต็มทน
“เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่าจะอ้วกนะ”
“อื้อ...อึก!!”
“เดี๋ยวๆๆมาทางนี้ๆ”คนตัวสูงพยุงคนตัวเล็กมาที่ทางต้นไม้เยอะๆคล้ายๆป่าแล้วคนตัวเล็กเลยปล่อยออกมาจนแทบหมดไส้หมดพุงเลยได้มั้ง
“เฮ้อ~ยุ่งยากจริงๆนายนี่มันตัวปัญหาแท้ๆ” -____-"
“...”
“เฮ้~ทำไมเงียบไปล่ะ” คนตัวเล็กที่ถูกพยุงไว้ไม่มีการตอบกลับมา
“...”
“นี่!!” คนตัวสูงพลิกคนตัวเล็กให้หันมาแต่ดูเหมือนจะไม่มีแรงและทำท่าจะล้มเขาเลยคว้าตัวของคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้
“…”
“นี่...หลับงั้นหรอ”
“อืม...ร้อนจัง~” คนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะหลับนั้นพึมพำออกมาเลยทำให้คนที่กอดเขาอยู่นั้นอดยิ้มไม่ได้
“ให้ตายสิเฮ้ย! เดี๋ยวนะเป็นผู้ชายหมอนี่เป็นผู้ชายเราก็ผู้ชาย”คนตัวสูงว่าพลางเอามือมาตบหน้าตัวเองแรงๆ
“ยังไงก็พาไปที่บ้านเราดีกว่าแฮะแต่....จะแบกไปยังไงล่ะเนี่ย” (￣.￣)
- Yangming Talk -
“...” ผมมองเพื่อนของผมที่กำลังกอดกับน้องของผมด้วยความหงุดหงิดผมอยากจะไปพาเขาออกมาจากตรงนั้นแล้วไปส่งเขาด้วยตัวเองแต่ก็กลัวที่จะเสียเพื่อนดีๆแบบนี้ไป ผมอยู่ดูจนพวกเขาขึ้นรถไปด้วยกันแล้วค่อยเดินออกมาจากพุ่มไม้ข้างลานจอดรถ ผมมองรถของเพื่อนผมด้วยความหงุดหงิดๆๆๆๆๆจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้วสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยที่จะดูแลเขาได้เลยสักนิด สักครั้ง....และคงไม่มีทาง
“ แค่เพียงสักคำที่อยากพูดไป~อยากจะระบายความจริงในใจที่ทนเก็บไว้~ก็อยากให้เธอแค่เปิดหัวใจ~แค่เพียงสักครั้งสักครั้งได้ไหม~ ***”
ผมหยิบI Phone สีขาวขึ้นมาเพราะมีคนโทรเข้าปกติแล้วถ้าไม่ใช่คนรูจักหรือเพื่อนกับครอบครัวจะไม่โทรตอนประมาณนี้นี่ใครว่ะ
“หืม?”
~ พี่ครีม ~
“ครับพี่ครีม” ผมกดรับโทรศัพท์พี่สาวของผมทันที
[หมิงอยู่ไหนเหรอ?] เธอถามผมท่ามกลางเสียงที่ดังแทรกตลอดเวลา
“ผมอยู่ข้างนอกครับกำลังจะไปซื้อของเข้าร้าน” ผมตอบเธอแล้วเดินมาที่รถ
[พอดีเลยมารับพี่ทีตอนนี้พี่อยู่สนามบินR]
“เอ๋!พี่กลับมาตอนไหนอ่ะไม่บอกกันเลย” ผมตกใจจนกุญแจหลุดมือเลยครับท่าน
[อย่าเพิ่งถามรีบมารับหน่อยเร็วๆเลยถ้าช้าพี่จะบ่นเราให้หูชาเลยคอยดูแค่นี้แหล่ะ!!]
“เดี๋ยวสิครับพี่พี่...” ไม่ทันนางเลยสักครั้ง(ˇ︿ˇ﹀
แต่ยังไงก็ยังเป็นห่วงรายนั้นอยู่ดีหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเรย์นะ รีบไปดีกว่าเดี๋ยวโดนบ่นอีกว่าไปช้า
*真是个白痴 เจิน ซื่อ เก้อ ป๋าย ชือ เป็นคนปัญญาอ่อนจริง ๆ
**你真让我恶心 หนี่ เจิน ย่าง หว่อ เอ่อ ซิน คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง
***เพลง: โปรดถามสักคำ / ศิลปิน: แพรว คณิตกุล
- END 4 –
ความคิดเห็น