คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 พี่ชาย
บทที่ 3
พี่ชาย
- สตูดิโอ M -
แชะ!
“เรย์คุงวันนี้ในสตูครบแล้วพักสักแปปจะออกไปข้างนอกกันนะ” พี่ตากล้องสุดสวยบอกกับผมแล้วหันไปบอกคนอื่นๆในสตู
“เหลือแค่นอกสถานที่สินะไปเปลี่ยนชุดเลยดีกว่า” ผมเดินออกจากบริเวณถ่ายแบบแล้วไปที่ห้องแต่งตัวของผมมันเป็นอะไรที่สนุกนะเวลาถ่ายแบบ ^^
แอ๊ด~~
“หืม! พวกคุณเขาผิดห้องรึเปล่าครับนี่ห้องแต่งตัวผมนะ” @(一-一)
มีพวกผู้หญิงราวๆ17-18ปีนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวของผม 5 คนเข้ามาผิดห้องแล้วแม่คุณนี่มันห้องส่วนตัวนะเออ
“เป็นเจ้าของสตูนี่รึไงถึงได้เข้ามาน่ะก็บอกแล้วไงว่าพวกฉันจะเอาห้องนี้เป็นห้องส่วนตัว” ผู้หญิงเหมือนทอมคนนึงหันมาคุยกับผม
“ห้องนี้?”
“พวกฉันเป็นเจ้าของห้องนี้ย่ะ”ผู้หญิงตัวสูงตามมาตรฐานผู้หญิงไทยที่ชายไทยต้องการพูดขึ้นคล้ายๆจะขึ้นเสียงใส่ผม
“.....” ผมเลยเดินออกไปหน้าห้องเพื่อดูป้ายชื่อของคนที่ต้องได้ใช้ห้องนี้มันก็ชื่อกูนี่หว่าผมเลยเดินกลับเข้ามาพวกเธอก็ทำท่าเคืองสุดขีดใส่ผม
“อะไรอีกล่ะเจ้าเตี้ยเด็กใหม่ก็ไปข้างนอกสิอันนี้มันของรุ่นพี่อย่างพวกฉันย่ะ” ยัยผู้หญิงทอมเดินเข้ามาผลักไหล่ผมให้ออกไป
“นี่มันห้องของผมเข้ามาแบบนี้ไม่ได้น่ะผมจะเปลี่ยนชุดพวกคุณนั่นแหล่ะที่ต้องออกไป”ผมผลักเธอคืนแล้วเข้าไปที่ราวแขวนเสื้อเพื่อเอาเสื้อมาใส่แต่ก็โดนยัยทอมคนเมื่อกี๊จับไหล่ให้ถอยออก
“บอกให้ออกไปไงฟังไม่รู้เรื่องเหรอเจ้าเตี้ย!!!”
“คำก็เตี้ยสองตำก็เตี้ยอย่างกับตัวเองดีนักแหล่ะมาเข้าห้องที่มีป้ายติดเป็นชื่อของคนอื่นแล้วมาว่าเป็นของตัวเองนี่มันเสียมารยาทพวกเธอมีมารยาทกันบ้างมั้ย!!!”พวกนั้นถึงกับเงียบแข็งทื่อผมเลยเดินไปที่ราวแขวนเสื้ออีกครั้งและพี่สตาร์ฟก็เข้ามา
“นี่พวกเธอเด็กฝึกมาทำอะไรกันในห้องของเรย์กันกลับไปที่ฝั่งทางนั้นเลยนะ!!!”
“...” พวกเธอเงียบแล้วเดินออกไป
“เด็กฝึกทำวางก้างน่าเบื่อจริง” ~ ˋ_ˊ*
“เด็กพวกนั้นทำอะไรเธอรึเปล่าเรย์พวกนั้นยิ่งก้าวร้าวอยู่” พี่สตาร์ฟตัวเล็กถามผมอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับแค่นี้เองแล้วที่จะใช่ถ่ายลงนิตยสารนี่ที่ไหนหรอครับ?”
ร้าน
“ร้านกาแฟหรองั้นหรอ” ผมมองป้ายร้านกาแฟที่อยู่ตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปกับพวกพี่คนอื่นๆ
กริ๊ง~กริ๊ง~
“ยินดีต้อนรับครับ”เสียงของพนักงานต้อนรับดังขึ้นหลังจากที่พวกเราเข้าไปร้านถูกออกแบบให้มีสไตล์ที่ดูดีเรียบง่ายแต่ไม่ทำให้ดูรกเกินไปมีทั้งมุมที่น่ารักๆหรูบ้างและเท่อยู่ในที่เดียวกันสุดยอดคนแต่งร้านนี่แต่งได้เจ๋งชิบ*x*
“พวกคุณสินะครับที่จะมาใช้สถานที่ร้านของเราถ่ายแบบลงนิตยสาร”ผู้ชายในชุดบาริสต้าเดินเข้ามาหาพวกเราเอ๋!!!นั่นมัน!!
“(⊙o⊙)” ผมตกใจที่เห็นคนในชุดบาริสต้านั่นคือคนที่เอากุญแจรถมาให้ผมที่มหา’ลัย ว้าว~ดูดีจัง
“อ๊ะ! น้องคนที่เจอกันที่มหา’ลัยนี่นา” พี่คนจีนหันมาคุยกับผมหลังจากที่คุยกับคนอื่นๆในกองเสร็จ (พอดีกำลังจะเดินตามคนอื่นไปที่จะใช้ถ่าย)
“ครับเจอกันอีกที่นี้นี่มันบังเอิญจังนะครับ” ผมคุยกับเขาอย่างปกติ
“ไม่หรอกว่าแต่ทำไมเราถึง...” เขาถามสาเหตุที่ผมมาที่นี่
“อ่อ...ผมเป็นคนที่จะมาถ่ายแบบลงนิตยสารนั่นแหล่ะครับ”ผมบอกเขาแล้วเราก็เดินไปหาพี่ๆคนอื่นด้วยกัน
“เราเป็นเน็ตไอดอลสิน่ะเห็นพวกสาวๆในร้านบอกว่ากำลังดังเลยนี่” เขาชมผมแหล่ะๆๆๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับจริงสิผมยังไม่รู้จักพี่เลย” ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่พี่ทีมงานเอามาให้เพื่อเตรียมตัวแต่งหน้าเพิ่มนิดหน่อย
“พี่ชื่อหยางหมิงอยู่ปี3ตึกตรงข้ามคณะเรานั่นแหล่ะ”พี่เขานั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆผม
“หยางหมิง.....”เหมือนเคยได้ยินแฮะ
“มีอะไรรึเปล่า?”
“ปะ...เปล่าครับแค่เหมือนเคยรู้จักพี่มาก่อนนะครับแต่นึกไม่ออก”
“ช่างเถอะๆเดี๋ยวพี่ไปดูแลลูกค้าก่อนนะจะเอาอะไรมั้ยเดี๋ยวเลี้ยง”
“เอ๋? ได้หรอครับ”
“ใช่ว่ามาสิ”
“งั้นขอโกโก้มูสท็อปปิ้งไข่มุกครับ”
“ชอบไข่มุกจังนะเรา”
“ครับ” หืม? เขาพูดอย่างกับรู้จักเราดีอย่างนั้นแหล่ะ
“งั้นถ่ายเสร็จเดี๋ยวเอามาให้นะ” เขาพูดแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อทำงานต่อ
เอาล่ะได้เวลาทำงานแล้วเย็นนี้จะได้มีเวลาว่างทำอย่างอื่นสักที
“น้องเรย์คะนี่ชุดค่ะเปลี่ยนแล้วมาทันทีเลยนะคะเดี๋ยวจะมืดก่อน”
“ครับ” ผมรับชุดมาจากพี่ทีมงานแล้วรีบไปเปลี่ยนทันที
- - Porsche Talk -
กริ๊ง~กริ๊ง~
“ยินดีต้อนรับค่ะ/ครับคุณปอร์เช่”
“อืมหมิงล่ะ” ผมถามพนักงานของผมแล้วพวกเขาก็ชี้ไปทางเคาท์เตอร์
“ขอบใจดูแลตรงส่วนที่เขามาขอใช้สถานที่ด้วยล่ะ” ผมบอกพนักงานแล้วเดินไปหาไอ้หมิงเพื่อนร่วมคณะของผมแต่มันอยู่คนล่ะห้องและมันก็เป็นหุ้นส่วนร่วมร้านนี้กับผมสรุปคือผมเป็นเจ้าของมันเป็นผู้จัดการครับ(*∩_∩*)
กึก!
“วางเบาๆสิว่ะเดี๋ยวกระปุกกาแฟแตกหมด” ไอ้หมิงบ่นขึ้นทันทีที่เห็นผมวางของลงบนเคาท์เตอร์แบบกระแทกแต่ไม่ได้แรงมาก
“คร้าบๆๆกูขอโทษเออแล้วไอ้พวกกองถ่ายอะไรนั่นมาแล้วหรอ” ผมถามมันทั้งๆที่ตอนนี้มันยุ่งอยู่กับการชงเครื่องดื่ม
“มาแล้วเขาถ่ายกันอยู่เดี๋ยวเขาจะมาถ่ายตรงมุมนี้อีกกูจะทำเองมึงก็ดูแลลูกค้าไปล่ะกันนะ”มันพูดแล้วเอาแก้วกาแฟร้อนที่ตกแต่งเรียบร้อยมาให้ผมไปเสิร์ฟแหม่~พอกูมาก็ใช้ทันทีเพื่อนคนนี้
“แล้วทำไมมึงถึงอยากดูแลทางนั้นว่ะคนที่มาถ่ายเป็นนางแบบสางสุดเซ็กซี่หรอว่ะ” ╮(╯3╰)╭ ผมพูดแล้วทำท่าเซ็กซี่เบาๆล้อมัน (ลูกค้าไม่เห็นนะครับ)
โป๊ก!!
“โอ๊ย!!” มันเอาช้อนเหล็กตีหัวผมอ่ะ T^T
“เซ็กซี่พ่องดิไปทำงานไปไอ้หื่น”
“เออไอ้ผู้ดี” ผมเอาถาดมารองแก้วไปเสิร์ฟแต่หางตาของผมดันเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กในชุดบาริสต้าของร้านกำลังเดินมาทางไอ้หมิงแล้วคุยกันอย่างสนุกถูกคอนั่นมันไอ้ไอดอลหน้าสวยพลังถึกนี่!!! มาทำอะไรที่นี่ว่ะ
- - Rey Talk -
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”ผมบอกกับพี่หมิงที่ต้องสอนผมในเรื่องต่างๆของบาริสต้าเพื่อให้การถ่ายแบบเป็นไปอย่างเรียบร้อย
“ฉันเองก็ด้วยถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็บอกนะ”
“ครับ”
“เริ่มเลยไหม?”
“ได้เลยครับ!!!”
หลังจากนั้นผมได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นจากบทบาทบาริสต้าผิดบ้างถูกบ้างก็สนุกดีการถ่ายแบบก็จบลงด้วยดีพี่หมิงเองก็คอยเอาใจใส่ผมมากเขาเหมือนกับ.....พี่ชายคนนั้นเลยเหมือนมากจริงๆ
“เรย์...เรย์!!”
“ครับ”
“เป็นอะไรเหม่อเชียวไม่สบายเหรอ” พี่หมิงเอามือมาจับหน้าผากผมเบาๆเพื่อวัดไข้
“เอ่อ....มะ....ไม่เป็นไรครับคะ...แค่คิดอะไรเพลินนิดหน่อย” ≧▂≦
“ก็ดีแล้วมีสัมภาษณ์ต่อไม่ใช่หรอไปสิเดี๋ยวเอาน้ำไปให้”
“ครับขอบคุณครับ”
ผมเดินออกมาจากพี่หมิงมาหาพวกพี่ๆทีมงานนิตยสารเพื่อให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องต่างๆของผม
“ในครอบครัวน้องเรย์มีกี่คนหรอคะ”
“มี 3 ถ้ารวมผมด้วยก็ 4 คนครับ”
“ได้ยินมาว่าน้องเรย์มีพี่ชายสองคนไม่ใช่หรอคะ”
“เรื่องนั้นอีกคนเป็นพี่ชายข้างบ้านนะครับเขาน่าจะอยู่ปี3ล่ะมั้งครับตอนนี้”
“อ่อคะ...แล้วตอนนี้เขาไปอยู่ไหนแล้วล่ะคะ”
“อืม...ตอนผมขึ้นม.ต้นเข้าก็ย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วครับตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ากลับมารึยังเพราะไม่ค่อยติดต่อกันเลย”
“แล้วถ้าสมมติว่าเขากลับมาแล้วมาเจอน้องเรย์ในบทสัมภาษณ์นี้มีอะไรจะบอกพี่คนนั้นไหมคะ”
“ครับ...พี่ครับผมคิดถึงพี่มากถ้ากลับมาเราไปเที่ยวด้วยกันและไปกินข้าวกันนะครับแต่พี่ต้องเลี้ยงผมน่ะ5555”
“5555ถ้ามาอ่านจริงๆคงจะรีบมาเลยนะคะเนี่ย”
“ผมก็คิดอย่างนั้นครับ”
- - จบการสัมภาษณ์ -
“เหนื่อยจังวันนี้กลับไปก็ต้องอ่านหนังสืออีกตายๆๆๆ”
“เอ้าที่สั่งไว้ได้แล้ว” พี่หมิงมาพร้อมกับสิ่งที่ผมรอคอยยยยยยยยยยยย{{{(>_<)}}}
“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มกลับแล้วเอาโกโก้มูสที่โรยด้วยท็อปปิงไข่มุกสุดอร่อยมาดื่มอย่างกระหายสุดๆ
“เฮ้ๆค่อยๆกินก็ได้มันไม่ได้จะหายไปสักหน่อย” (= 0 =)y
“ฮ๊า~~~สวดยอดอาหร่อยสวดๆ”
“5555ดีแล้วๆยังเป็นเด็กเหมือนเดิมเลย” หืม!? ผมได้ยินคำหลังเบาไปรึเปล่านะเหมือนเขารู้จักผมมาก่อนอีกแล้วอ่ะ
“พี่หยางหมิงรู้จักผมมาก่อนรึเปล่าครับ” ผมวางแก้วลงแล้วถามพี่เขาทันที
“หืม!!?? ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ”
“พี่พูดกับผมแต่ล่ะครั้งเหมือนกับพี่รู้จักผมยังไงยังงั้นนะครับ”
“ก็ใช่พี่เคยรู้จักเรามาก่อนไงล่ะเรย์จัง” (*^‧^*)
“o_O???” ระ...เรย์จังมีแค่สองคนที่เราให้เรียกได้นี่
“ดีใจที่ได้เจอกันนะเรย์จังเดี๋ยวพี่ชายจะเลี้ยงข้าวนะ”
“ดะ...เดี๋ยวนะพี่หมายความว่าพี่คือ....พี่ชายข้างบ้านผม”
“(^__^)”
“ที่ชื่อ...จื่อ...”
“จื่อ หยางหมิง ชื่อเต็มฉันจำได้ยัง”
“และไอ้หมิงก็เป็นเพื่อนฉันด้วยครับคุณเตี้ย”
“เหวอ!!!”
ครืด!!
ตึง!!
“เจ็บๆๆๆๆ”
“ฮึสมน้ำหน้า”
“ไอ้โรคจิต....” ไอ้โรคจิตที่ลวนลามผมที่มหาลัยมันตามมาหลอกหลอนผมถึงนี่เลยครับแถมมาแบบไม่ให้รู้ตัวอีก (เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมหงายหลังตกเก้าอี้ครับ)
“ว่าใครนะ” คนตัวสูงทำท่าจะมีเรื่องกับผมอย่างสุดทน
“นายไงไอ้โรคจิตวิปริตลวนลามเพศเดียวกัน”
“ลวนลามบ้าอะไรพูดมาได้” คนตัวสูงทำท่าเก๊กไม่ยอมรับความจริง
“พี่หมิงไอ้เนี่ยมันเป็นโรคจิตมันลวนลามผมที่มหา’ลัยอ่ะ” ผมเข้าไปหลบด้านพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วฟ้องเรื่องที่เจอมาˇωˇ
“ไอ้ปอร์มึงลวนลามน้องน้องกูหรอ??!!” รู้สึกว่าเวอร์ไปแฮะพี่คนนี้
“ฮะ!! กูคิดว่ามึงพูดเล่นซะอีกที่มึงคุยกับเด็กนี่ว่าเป็นน้องเรื่องจริงเรอะ??” ไอ้นี่ก็เป็นไปอีกคน
“นี่น้องที่กูเคยเล่าให้ฟังตอนที่เรียนอยู่จีนไง”
“อย่าบอกนะว่า...เด็กนี่คือเรย์จัง?!”
“ถูกนี่แหล่ะเรย์จังผู้น่ารักของฉัน” \(≧3≦)/ พี่เขาเข้ามากอดผมแบบจะไม่ให้หายใจเลยทีเดียว
“ฉันคิดว่าเรย์จังต้องเป็นเด็กผู้หญิงสวยๆแบ๊วๆใสๆตัวเล็กๆแต่ดันเป็น...”
“แกคิดแบบนั้นจริงเหรอเนี่ยแหงล่ะก็เรย์เป็นชื่อผู้หญิงนี่จะห้ามไม่ให้คิดก็ไม่ได้”
“พี่หมิงอย่ากลั้นหัวเราะสิผมอายเป็นนะ” o(≧o≦)o
“อ่าๆขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจจะล้อเราสักหน่อยแค่หยอกเล่น~~”พี่เขาพูดปลอบผมแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“<(‵^′)>” ผมทำแก้มป่องเหมือนปลาทองทันทีที่ถูกพูดแบบนี้ใส่
“เอ่อ...มึงจะเล่นบทเกย์กันอีกนานไหมว่ะกูเลียนว่ะหมิง”
“มากงมาเกย์อะไรกูชายแท้เว้ยน้องกูก็ด้วยไม่งั้นสาวไม่ติดตรึมขนาดนี้หรอก”
“กูเริ่มจะหมั่นไส้น้องมึงก็วันนี้แหล่ะ”
“~(￣▽￣)~” คนโรคจิตอิจฉาผมแหล่ะฮ่าๆๆๆๆ
“แต่ยังไงสักวันน้องมึงก็ต้องมีแฟนอยู่ดีแล้วมึงจะหวงไว้ทำไมว่ะ”
“ก็เรื่องของกูดิ”
“ยังไงก็เป็นไปไม่ได้หรอก”
“หืม!!/ฮะ!!” ทั้งสองคนทันมาประสานเสียงกันทันทีที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นออกไป
“ก็เป็นไปไม่ได้หรอกที่ผมจะมีแฟนเพราะถ้ามีความนิยมก็ตกต่ำกันพอดี”
“จะว่าไปก็จริงนะ”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอไร้สาระชะมัดเลย” คนตัวสูงพูดออกมาด้วยท่าทางที่เบื่อหน่าย
“ถ้าบอกว่าไร้สาระก็อย่ามายุ่งกับฉันเชียวเจ้าโรคจิต” ผมเผชิญหน้ากับเขาแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
“ก็เอาสิฉันจะป่วนนายไม่หยุดเลยคอยดู”
“ทำได้ก็เอาสิ”
“แยกๆสองคนนี้ช่วยแยกกันสักพักนะครับ” พี่หมิงเข้ามาผลักเราสองคนออกจากกันเบาๆ
“พี่หมิงผมกลับเลยดีกว่าเพราะผมต้องอ่านหนังสือทำรายงานส่งอาจารย์” ผมเก็บของส่วนตัวเสร็จก็ลุกทันที
“เอางั้นหรอพี่ไปส่งมั้ย”
“ผมเอารถมาครับกลับล่ะครับ” ผมตอบพี่หมิงแล้วไหว้พี่เขาก่อนออกจากร้านไป
- - Yangming Talk -
ผมมองคนที่ผมเรียกว่าน้องชายเดินออกไปจากร้านหลังจากที่คุยกับเขาเพียงแค่แปปเดียวเขาดูโตขึ้นมากแต่ผมก็ยังไม่ลืมความรู้สึกตอนนั้นของผมหรอกนะไม่มีทางลืมเด็ดขาดถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตามทีเพราะผม....
“หมิงวันนี้มึงกลับยังไง”
“ฮะ!! อ่อวันนี้หรอกูว่าจะกลับรถเมล์เอานะประหยัดดี”
“เดี๋ยวกูไปส่งวันนี้มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยล่ะกัน”
“ไปไหนว่ะ”
“Thriller Club”
“ไปทำไมช่วงนี้กูไม่อยากดื่มเท่าไรนะ”
“ไปเจอคนๆนึงกูไม่อยากไปคนเดียว”
“ใครว่ะ”
“ไปถึงเดี๋ยวมึงก็รู้บอกได้เลยว่ามันไม่น่าไว้ใจถึงต้องพามึงไปด้วยนี่ไง”
“ก็ได้ๆเก็บร้านเร็วหน่อยก็ดีอยากพักเต็มทนแต่ไปแปปเดียวนะ”
“เออรู้แล้วๆมึงเป็นแม่กูรึไงว่ะจู้จี้จริง”
“สงสัยชาติก่อนกูคงเคยเป็นแม่มึงมาก่อนจริงๆแหล่ะ555555555”
“อ้าวไอ้นี่fightกับกูมั้ย”
“กูล้อเล่น~~”
วันนี้ผมอยากจะคุยกับเรย์ให้มากกว่านี้นะแต่คงจะห้ามไม่ได้เพราะเขาทั้งเรียนและทำงานไว้คราวหน้าคงต้องเลี้ยงข้าวเขาจริงๆจังสักครั้งสินะแต่ตอนนี้ต้องไปกับไอ้ปอร์เพราะธุระของมันก่อนนะครับ แล้วเจอกัน (^_^)/
- END 3 –
หายไปนานเลยตอนนี้ก็มาแล้วนะกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ตอนต่อไปอยู่นะครับคราวนี้ก็โหวตให้ด้วยล่ะคนอ่านกระเตื้องทีละนิดT^Tช่วยอ่าน และเม้นเป็นกำลังใจและโหวตให้คะแนนผมด้วยนะครับ ≧▽≦
SP. แก้รูปความสัมพันธ์แล้วนะจ๊ะ^^
ความคิดเห็น