[SF_HunHan] หนุ่มหน้าใส กับ นายสุดหล่อ

ข้อมูลเบื้องต้น

[ SF_HunHan ] หนุ่มหน้าใส กับ นายสุดหล่อ

ผมที่แสนจะจืดชืด

‘มีคนที่ชอบอยู่แล้วฮะ’

 

เนื้อเรื่อง

นิสัยหงิมๆไม่สดใส ตัวเล็กไม่โดดเด่น ไม่ถนัดอยู่หน้าผู้คนและชอบทำงานเรียบๆ ผมที่แสนจืดชืดครบ 3 ประการ ‘มีคนที่ใฝ่ฝันถึงอยู่ฮะ’

“เซฮุน...เอ่อ...อาจารย์ฝากมา...สมุด”

“ขอบคุณนะ ลู่หาน”

ปิ๊ง ฉึก ฉึก ~ ถูกพูดขอบคุณด้วยรอยยิ้มล่ะ /////// จะจดไว้ในสมุดบันทึกดีกว่า //// ดีที่ถูกไหว้วานให้ทำงานจิปาถะ..

ทั้งตัวสูงดูเป็นผู้ใหญ่ เท่และอ่อนโยน..โอเซฮุน ผู้ใจกว้างที่บางครั้งก็เข้ามาคุย กับสิ่งมีชีวิตคนละประเภทอย่างผมด้วย

วะ...วิเศษเกินไปแล้ว...

“นี่ จากนี้จะทำการเปลี่ยนที่นั่งนะ”

ปะ...เปลี่ยนที่นั่ง! จะกำหนดโชคชะตา 2 อาทิตย์นี้..ก่อนอื่นขอให้อย่าได้แถวหน้าสุด               
อันนี้แหละ! เบอร์ 31 ดีจังไม่ใช่แถวหน้า ><

คนข้างหน้าคือใครนะ ถ้าเป็นเซฮุนก็ดีสิถึงจะคิดแบบนั้นตลอดแต่ก็ได้นั่งไกลสุดทุกทีนี่นะ

ยังไงเราก็มีโชคชะตาแบบนั้น

“อ๊ะ ข้างหลังคือลู่หานเหรอ? ฝากตัวด้วยนะ ^ ^ ”

“อ๊ะ~~~อืม”

โกหกน่า!ไม่จริง! เซฮุนนั่งข้างหน้า !!?

กะ..ใกล้จัง... ////// พระเจ้า!!!! จะได้รับเอกสารจากเซฮุน /// ดะ..ได้ดูท้ายทอยไม่อั้น ///

ผมอาจะใช้โชคของทั้งชีวิตไปหมดแล้วก็ได้


“ลู่หานได้นั่งข้างหลังเซฮุนด้วยยอดเลยนะ”

“จริงด้วย จริงด้วยคงจะตื่นเต้นสินะ”

“แหะๆ ตกใจจริงๆน่ะแหละ”

หยุดยิ้มไม่ได้...!! ทำใจให้เป็นปกติ ทำใจให้เป็นปกติ!!

“แต่ก็มองไม่เห็นกระดานดำเลยนะ”

อ๊ะ...ไม่จริงน่ะ ดะ...ได้ยิน ทำไงดีต้องรีบแก้ตัว!! ‘เซฮุนเมื่อกี่ไม่ใช่ใจจริงนะ!!’ แต่ถ้าแก้ตัวแบบนั้นก็จะถูกคิดว่าสำคัญตัวผิด T^T จะถูกคิดว่าเป็นคนที่น่ารังเกียจมั้ยนะ...

“มองเห็นมั้ย?” เซฮุนเอียงคอหลบกระดาน

“อะ...อื้ม!! ไม่เป็นไรฮะ //// ”

“เดี๋ยวเถอะ!!เสียงดังนะตรงนั้น!!”

“ขอโทษฮะ T^T ”

“ขอโทษนะที่ชวนคุย ^ ^ ”

ทำไมรอยยิ้มถึงอ่อนโยนอย่างนี้นะ ช่างเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน ดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงดี

“ลู่หาน นี่ต้องรวบยอดแบบสอบถามน่ะแต่ฉันต้องโผล่หน้าไปที่ชมรม”

“อ๊ะไม่เป็นไรฉันทำให้ก็ได้”

“จริงเหรอ!? ช่วยได้มากเลยนายเป็นคนดีจัง นับโดยขีดเส้นที่สมุดเล่มนั้นนะ ฝากด้วย”

“อื้ม”

“คริสไหว้วานอะไรเหรอ?ลู่หาน พักเที่ยงอยู่แท้ๆ”

“เอ๋...ระ...รวบยอดแบบสอบถาม...เอ่อ...” เซฮุน!!!!!!

“ถ้าไม่ชอบก็ปฏิเสธได้นะ ให้ฉันพูดกับคริสมั้ย?”

“มะ...ไม่เป็นไรหรอก คริสดูยุ่งๆแล้วฉันก็ชอบทำงานเรียบๆแบบนี้ด้วย ไม่ได้รังเกียจเลยนะ”

“....”

“ถ้าเป็นประโยชน์ฉันก็ดีใจ”

“โห...ยอดเลยนะ 0.0 ”

“สมัยนี้ไม่มีคนที่พูดเรื่องอย่างนั้นได้ง่ายๆหรอก”

“...!!?”

“ก็ผู้หญิงน่ะมีแต่คนที่ถึงจะหัวเราะแต่ในใจคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ทั้งนั้นเลยนี่นา บางทีฉันก็กลัวนะ”

“...”

“อ๊ะ แย่ละเผลอพูดใจจริงออกไป”

“...”

“แต่ลู่หานต่างจากพวกนั้นเลยนะ จะเรียกว่าไม่มีเบื้องหลัง”

“...”

“หรือปล่อยออร่าเยียวยาออกมาดี”

“ระ...เรื่องแบบนั้น...ไม่เคยมีใครพูดเลย...นะ” ยะ...เยียวยาอะไรกันพูดเกินไปแล้ว..//////

“เซฮุนทำอะไรอยู่น่ะ ฉันหาตั้งนาน” เอ๋...ซูจองนี่นา

“อ๋อเปล่านี่”

“ไปหาชานยอลกันกำลังคุยเรื่องที่จะนัดทุกคนคราวหน้าน่ะ”

“หืม เธอไปก่อนเถอะเพราะฉันทำนี่อยู่”

“เอ๋ นั่นอะไรน่ะ”

“อืมรวมยอดแบบสอบถาม”

“เอ๋ดูน่ารำคาญสุดๆ งั้นไปก่อนนะ”

“ใช่มั้ยล่ะ?ปกติเป็นอย่างนี้แหล่ะ” เซฮุนหันมากระซิบกับผม แล้วเราสองคนก็หัวเราะกัน

“ฉันช่วยนะ”

“อ๊ะ...ขอบคุณนะ...!!”

“...”

“เอ่อ...ระ...เรื่องกระดานดำน่ะ!!ฉันมองเห็นไม่เป็นไรจริงๆ...ละ...หลบอาจารย์ได้ด้วย..ชะ...ช่วยได้มากเลย...เพราะฉะนั้น...”

“งั้นหรอ ฉันก็ดีใจที่เป็นประโยชน์นะ ^ ^ ”

...นี่คือความฝัน ความฝันจำกัดเวลาที่พระเจ้ามอบให้กับผมผู้จืดชืด ความฝันที่จำกัดเวลาแค่               2 อาทิตย์ ความรู้สึกนี้ที่เขียนอธิบายในบันทึกให้ดีไม่ได้...

“ลู่หาน ฉันจะไปซื้อน้ำผลไม้อยากได้อะไรมั้ย? จะได้ซื้อมาให้ด้วย”

“เอ๋!!!ขอบคุณ...แต่ไม่เป็นไร ///// ”

“เหรอ? งั้นไปก่อนนะ”

อ๊ะ!! ฝากไปก็ดีแท้ๆ...!! แล้วก็เก็บเป็นสมบัติตลอดชีวิตโดยไม่ดื่ม!!! ผมนี่บ๊องอะไรอย่างนี้ T^T

“เซฮุน จะไปไหนเหรอ? ” ซูจอง....

“ไปซื้อน้ำผลไม้ ให้ซื้อมาให้มั้ย? ”

“ฉันไปด้วย”

“กระเป๋าสตางค์ล่ะ? ”

“เอ๋? ไม่ได้เอามา”

“เฮ้ๆๆ ไม่เลี้ยงนะ 5555”

เซฮุนกับซูจองเนี่ยสนิทกันจริงๆนะ...คุยเล่นกันแบบเมื่อกี้...ผมคงทำไม่ได้ไปตลอดชีวิตสินะ    
ซูจองทั้งสวยและน่ารักมาก ตัวก็สูง มีสไตล์ โดดเด่น และทำอะไรก็ผ่าเผยตรงกันข้ามกับผม

“ลู่หาน ฉันโดนไหว้วานมาอีกแล้ว...ทำมั้ย? ”

“คริส...แน่นอนได้สิ ^ ^ ”

“ที่ห้องเก็บเอกสารมีงานมหาศาลเลย ตามมาสิ”

“อ้าว ลู่หานกับคริสจะไปไหนกันสองคนเหรอ” เซฮุนกับซูจอง!!!มะ..ไม่อยากเจอในตอนนี้เลย!

“เพราะมีงานที่ห้องเก็บเอกสารเลยขอให้ลู่หานไปช่วยน่ะ”

“เอ๋ พวกนายสนิทกันดีนะ อยู่กันสองต่อสองที่ห้องเก็บเอกสาร ^ ^ ”

“จะบ้าเรอะ!!พูดอะไรน่ะซูจอง เธอ!!!!”

“นั่นไงคริสทำฉุนแล้วยิ่งน่าสงสัย 5555”

“หยุดเลยนะ!!!”

ไม่เอาแล้ว!! เรื่องแบบนี้ต่อหน้าเซฮุน…!!!

“เข้าใจแล้ว ขอโทษไปดีมาดีนะ!!”

“ลู่หานขอเวลาหน่อยได้มั้ย? ขอโทษที่มารบกวนตอนกินข้าวนะ”

“อ๊ะ...อื้มอะไรเหรอ? ” ซูจอง???

“มีเรื่องขอร้องน่ะ ช่วยแลกที่นั่งกับฉันได้มั้ย? ”

“...?”

“ฉันนั่งหลังสุดข้างระเบียงน่ะ หนาวมากๆเลยมันทรมานจริงๆนะ”

“...”

“ลู่หานก็บอกว่ามองไม่เห็นกระดานดำเพราะเซฮุนด้วย เลยคิดว่าจะขอเปลี่ยนด้วยได้มั้ย”

“...”

“ไม่ได้เหรอ? ”

ทำไมล่ะ...? แบบนั้น แบบนั้นน่ะ...ไม่เอานะ...

“อื้ม ได้สิ”

“จริงเหรอ!? ช่วยได้มากเลย ขอบคุณนะ!!ไว้กินข้าวเร็จแล้วจะย้ายที่นั่งน่ะ”

“อื้ม” ไม่มีความกล้าที่จะพูดว่า ‘ไม่เอา’ ไม่ไหวหรอก...

“ทำอะไรน่ะ”

“อ๊ะ...คือฉันเปลี่ยนที่นั่งกับซูจองน่ะ...เธอบอกว่าอยู่ข้างระเบียงแล้วหนาว...”

“เอ๋!?”

“ฉะ...ฉันค่อนข้างแข็งแรง...”

“งั้นเหรอ...ใจดีจังนะ”

ไม่เอานะ ถ้าแยกจากกันโดยที่รู้สึกไม่ดีแบบนี้อาจจะไม่ได้คุยกันอีกก็ได้...แบบนั้นไม่ชอบเลย...แบบนั้นน่ะ...เราทนไม่ไหวหรอก...

“...ฮึก...ฮึก...”

ทำไงดี...แบบนี้ก็กลับห้องเรียนไม่ได้สิ ถือของมาด้วย...หะ...ห้องพยาบาล...ไปห้องพยาบาล

“ทำอะไรอยู่น่ะ!!” เซฮุน!!!

“ทำไม ถึงร้องไห้ล่ะ...ไม่เข้าใจความหมายเลย...”

“ฉัน...ไม่ใช่คนแบบที่เซฮุนคิดหรอกนะ...เป็นคนที่...น่ารังเกียจมากๆ...”

“....”
“ความจริงแล้ว...ไม่ชอบมากๆที่ซูจองมาขอ...แต่ก็หัวเราะแล้วพูดว่าก็ได้...แค่เซฮุนอยู่กับซูจอง แค่คุยเรื่องของซูจอง...ฉันก็...ไม่ชอบ...”

“...”

“ไม่ชอบจนทนไม่ไหว” ช่างมันแล้ว ถึงจะถูกเกลียด...

“คิดเรื่องนี้อยู่หรอกเหรอ...”

ให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วกลายเป็นไม่เคยมี...ก็คงจะตื่นจากฝันแน่ๆ..ตื่น..ไม่จริง!!เซฮุนกอดผม

“อะไรกัน งั้นก็บอกมาตั้งแต่แรกสิ”

“...”

“คิดจะทำให้ฉันกังวลขนาดไหนถึงจะพอใจเหรอ? ”

“...”

“ที่นั่งนั่นก็ไม่ไดบังเอิญหรอกนะ ฉันดูเบอร์ที่ลู่หานนั่งแล้วรีบหาคนที่ได้นั่งใกล้ๆ แล้วก็ขอแลกมา”

“...”

“ฉันคิดว่าเธอมองฉันอยู่แท้ๆ...แต่ก็ดูสนิทกับคริสมากๆแถมยังเปลี่ยนที่นั่งอีก”

“/////////////”

“ถ้าบอกว่า รัก ตั้งแต่แรกก็คงดี /////// ”

“นะ...นี่...ไม่ใช่ความฝันซินะ...? ”

“อื้ม เป็นความจริงที่เหมือนฝันเลยล่ะ จุ๊บบบ~~~~~~”

E N D