[GraNorth] #เฉิงจัส [#GNฉจ]

ตอนที่ 1 : I

    

 

               อเล็กซานเดรีย หรือเมืองที่ถูกเรียกว่าเมืองเทพ เมืองที่รักความสงบมากกว่าสิ่งใด เมื่อไม่นานมานี้ องค์ราชินีทรงให้กำเนิดองค์รัชทายาท ที่ต่างเป็นที่ปราถนาของชาวเมืองรวมถึงใครหลายๆคน ที่เฝ้ารอคอยจะได้เห็นองค์รัชทายาทแห่งอเล็กซานเดรีย ผู้ที่จะสืบทอดความสงบสุขของอเล็กซานเดรียสืบไป แต่ความน่าปิติยินดีนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคน แม้กระทั่งน้องชายของราชินีก็ไม่ได้ยินดีกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะการที่ราชินีทรงมีรัชทายาท นั่นหมายความว่า บัลลังก์แห่งอเล็กซานเดรียจะไม่ตกเป็นของเขา แต่จะตกเป็นของผู้สืบทอด หากเอวานนั้นสิ้นพระชนม์

"เจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้ แซฟไฟร์ท"ฟีโอน่า ราชินีแห่งอเล็กซานเดรีย เอ่ยถามน้องชาย เพราะตอนนี้เป็นฤดูเหมันต์ ไม่มีใครอยากจะออกมายืนนอกระเบียงเช่นนี้

"ไม่มีอะไรหรอกท่านพี่ ช้าแค่อยากออกมารับลมหนาวเท่านั้น"

"หรือจัสตินทำเจ้ารำคาญหรือ"ที่เธอต้องถามเช่นนั้นเป็นเพราะ สองสามวันมานี้ จัสติน ลูกชายชองเขานั้นเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลย

"ไม่หรอกท่านพี่ ข้าจะรำคาญหลานได้อย่างไรกัน"แซฟไฟร์ทเอ่ยตอบ เขาไม่ได้รำคาญเสียงร้องไห้ของหลานแม้แต่นิด แต่เขารำคาญที่เด็กนั่นเกิดมาต่างหาก

"งั้นข้าจะกลับเข้าไปดูจัสตินแล้ว เจ้าก็อย่าอยู่ข้างนอกนานเกินไปล่ะ"

"ขอรับ ท่านพี่"แซฟไฟร์ทมองหลังของผู้เป็นพี่สาวลับไปในวัง เขาหันกลับไปมองเมืองที่อยู่ห่างไกลออกไปเกือบร้อยไมล์ เขามีคนรู้จักที่นั่น และเขาก็คิดว่าคนที่นั่นขะช่วยเขายึดอำนาจบัลลังก์แห่งอเล็กซานเดรียมาได้

"หยุดความคิดของเจ้าเสีย แซฟไฟร์ท"ออกัส คนสนิทของฟีโอน่าเดินมาจับไหล่เขา พลังของออกัสคืออ่านความคิดเทพตนอื่นได้ ซึ่งไม่แปลกที่ออกัสจะรู้ความคิดของเขาตอนนี้

"สิ่งที่เจ้าคิดมันไม่ถูกต้องหรอกนะแซฟไฟร์ท ล้มเลิกความคิดของเจ้าเสีย"

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ออกัส บังอาจมาสั่งข้างั้นหรือ"แซฟไฟร์ทหันไปประจันหน้ากับคนสนิทของพี่สาว เจ้านี่ช่างเหิมเกริมนัก เป็นแค่คนใช้ คิดจะมาสั่งเขางั้นหรือ

"ข้าก็แค่อยากให้ท่านคิดดีๆเท่านั้นเองแซฟไฟร์ท เจ้ามีทุกวันนี้เพราะฟีโอน่าไม่ใช่หรือ ทำแบบนั้นเท่ากับว่าท่านเป็นกบฏนะ"

"ไม่ต้องมาสอนข้า ข้ารู้ตัวข้าเองดี"แซฟฟร์ทไม่ฟังที่ออกัสพูดแม้แต่นิด พอพูดจบแซฟไฟร์ทก็เดินหายเข้าไปในวังทันที

"ท่านแม่ เมื่อไหร่ข้าจะรู้เสียที ว่าพลังของข้าคืออะไร"เด็กน้อยวัย หกขวบเดินเข้ามาหาฟีโอน่าที่กำลังเก็บลูกแก้ววิเศษลงกล่องอย่างประณีต หลังจากมันถูกใช้งานในพิธีสถาปนา ความจริงแล้วเธอไม่ต้องทำอะไรพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่เพราะลูกแก้ววิเศษเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก เธอจึงต้องทำด้วยตัวเอง

"เจ้ายังไม่โตเลยนะจัสติน ตั้งใจเล่าเรียนหนังสือกับออกัสให้หลักแหลมเถิด แล้ววันหนึ่ง เจ้าจะรู้เอง"ออกัสเป็นคนฉลาดมากที่สุดที่ฟีโอน่ารู้จักในบรรดาคนสนิท เธอจึงได้ให้จัสตินอยู่กับออกัส 

"ออกัสบอกว่าไม่มีอะไรจะสอนข้าแล้ว ข้าเรียนรู้ไปหมดแล้ว"เนื่องจากเป็นเทพ ชีวิตในวัยเด็กถึงได้สั้นนัก จัสตินสามารถเดินได้ตั้งแต่ อายุครบ 1 เดือน ละวิ่งใน 2 เดือนถัดมา เขาโตเร็วมากๆเมื่อเทียบกับมนุษย์บนโลก จนตอนนี้เขาอายุ 6 ขวบ เขาสามารถเรียนรู้วิชาต่างๆจากออกัสได้จนหมด

"งั้นเจ้าจะไปขี่ม้านอกเมืองกับน้าไหม หลานรัก"แซฟไฟร์ทเดินมาหาพี่สาวและหลานชายที่ท้องพระโรง เขาจะออกไปขี่ม้าชมป่าเสียหน่อย เด็กน้อยคงจะสนใจไปด้วยไม่น้อยเลยล่ะ

"ท่านน้าาาา แต่ข้ายังขี่ม้าไม่เป็นน่ะสิ ยังไม่ได้เรียนอะไรแบบนี้เลย"

"ไม่ใช่ปัญหา ข้าจะถือโอกาสนี้สอนเจ้าขี่ม้าไปด้วยเลยเป็นไง"เด็กน้อยยิ้มร่า ก่อนจะหันหน้าไปหาผู้เป็นแม่ เชิงขออนุญาต ฟีโอน่าพยักหน้ายิ้มๆ 

"ออกัส เจ้าอยู่แถวนี้รึเปล่า"

"ว่าไงขอรับ นายหญิง"

"แซฟไฟร์ทจะพาจัสตินขี่ม้า เจ้าไปกับพวกเขาเถิด"

"ขอรับ"ออกัสรับปากผู้เป็นนายแล้วเดินตามองค์รัชทายาทออกไปทันที ถึงนายหญิงไม่สั่ง เขาก็จะแอบตามไปอยู่ดี เขาไม่อยากให้องค์รัชทายาทออกไปกับแซฟไฟร์ทสองคนเท่าไหร่ เขาไม่ไว้ใจเลย

"เจ้าไม่ต้องกังวลข้าขนาดนั้นหรอกน่า นี่มัน 5 ปีมาแล้วนะ ข้าล้มเลิกความคิดนั้นไปนานแล้ว"แซฟไฟร์ทพูดขึ้นขณะที่เดินอยู่ข้างๆออกัส ใช่ นี่ 5 ปีมาแล้ว แต่เขาก็ยังอ่านความคิดของแซฟไฟร์ทได้อยุ่ดี เจ้าคนนี้โกหกเขาไม่ได้หรอกนะ

"องค์รัชทายาทวิ่งไปแล้ว ข้าคงต้องตามไปก่อน"ออกัสไม่ได้หันไปมองหน้าแซฟไฟร์ทแต่อย่างใด เขารีบวิ่งตามองค์รัชทายาทออกไปทันที

ฟึบ!!!

เสียงหอกที่พุ่งมาทางเขาอย่างเร็วจนต้องเหวี่ยงตัวหลบเกิดขึ้นทันทีที่เขาเดินผ่านแซฟไฟร์ทออกมา หึ นี่ถึงขนาดจะฆ่าแกงกันเลยงั้นหรืออย่างไรนะ ออกัสรู้ว่าที่มาของหอกคือแซฟไฟร์ทแน่นอน พลังของแซฟไฟร์ทน่ะคือใช้ตาบังคับอาวุธได้ ต่างจากของราชา ตรงที่พลังของราชา คือใช้ความคิดทำลายศัตรูได้ น่ากลัวใช่เล่นเลยแฮะ นี่แค่คิดว่าอยากให้ใครตายก็ฆ่าได้สบายเลยงั้นสินะ 

"องค์รัชทายาท ระวังตัวด้วยนะขอรับ"

"ไม่ต้องห่วงเรา ออกัส"จัสตินยิ้มให้พี่เลี้ยง ตอนนี้เขาอยู่บนหลังม้า หลังจากที่แซฟไฟร์ทสอนจัสตินขี่ม้าจนคล่องแล้ว จึงได้ปล่อยให้จัสตินนั้นขี่เอง ออกัสได้แต่คิด ว่าหรือพลังของจัสตินคือการเรียนรู้อะไรได้อย่างรวดเร็วกันนะ แต่พอจะคิดแบบนั้นมันกลับขัดกับสิ่งที่เห็น จัสตินสามารถบังคับม้าได้แทบจะทันทีที่ขึ้นไปบนหลังม้า ดูม้าตัวนั้นก็เชื่อฟังจัสตินดีเหลือเกิน จนทำให้ออกัสคิดว่าพลังของจัสตินน่าจะเป็นการควบคุมสัตว์เสียมากกว่า แต่บทสรุปเรื่องนี้ก็คงต้องเป็นจัสตินเป็นคนจัดการ เพราะเมื่ออายุครบ 16 เมื่อใด องค์รัชทายาทก็ต้องไปสู้กับเทพอีกมากมายเพื่อแย่งชิงอาวุธประจำกาย สิ่งที่ทุกคนน่าทำได้ตอนนี้คือการฝึกให้องค์รัชทายาทมีความสามารถไม่แพ้ผู้ใดเท่านั้น

-Granorth-

         

                 ห่างจากอเล็กซานเดรียไปอีก เกือบร้อยไมล์ ยังมีอีกเมืองที่ราชินีได้ให้กำเนิดองค์ชาย แต่เป็นองค์ชายที่หาได้มีบิดาไม่ มิทริน ยังคิดไม่ตกกับเรื่องนี้ เขาไม่รู้จะบอกลูกชายของเขาว่าอย่างไรเมื่อตอนที่ลูกชายถามว่าท่านพ่อของเขาไปไหน มันเกิดจาก เอวาน! มันเป็นเพราะอเล็กซานเดรีย ที่ทำให้ลูกของเขาไม่มีพ่อ ถ้าหากพวกเทพนั่นไม่จับตัวโอนิกซ์ไป เฉิงเฉิงก็คงมีพ่อ ลูกของเขาคงเติบโตมาเป็นแวมไพร์ที่เพรียบพร้อม ลูกของเขาคงได้ถูกสถาปนาเป็นองค์รัชทายาทไปแล้ว แต่พอวันเวลาผ่านไปเฉิงเฉิงก็เริ่มโตขึ้นแม้จะผ่านไปแค่ 6 ปี เขาคิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่เขาต้องบอกเรื่องนี้กับลูกชายของเขา

"ท่านแม่ กริชเล่มนี้คมไม่เบาเลย ข้าขอได้ไหม"มิทรินนั่งมองลูกชายที่กำลังนั่งเลือกอาวุธประจำตัวอยู่ในท้องพระโรง มีพี่เลี้ยงนับสิบคอยหาอาวุธมาถวาย

"เจ้าประสงค์อยากได้สิ่งใด ก็เอาไปเถิด"

"ข้าประสงค์อยากเจอท่านพ่อ ต่างหาก ท่านแม่"

"พ่อของเจ้าน่ะ ถูกอเล็กซานเดรียจับตัวไปก่อนที่เจ้าจะเกิด ลุงไปพบเขาที่ถูกผนึกลงบนแผ่นน้ำแข็งแล้วเทพพวกนั้นก็นำตัวเขาไป"ดีออน ลุงของเฉิงเฉิงเดินมานั่งลงข้างๆหลานชายก่อนจะเล่าเรื่องราวของโอนิกซ์ให้เฉิงเฉิงฟัง

"อเล็กซานเดรียงั้นหรือ"เฉิงเฉิงเคยได้ยินท่านราชครูเล่าเรื่องราวของอเล็กซานเดรียให้ฟัง ที่นั่นน่ะ เป็นเมืองเทพ พวกเขาไม่จำเป็นต้องกินอะไรก็ได้ แต่เราต้องกินเลือดเพื่อใช้ชีวิต แต่ชาวอเล็กซานเดรียมีเลือด มีเนื้อเหมือนกับเรา พวกเขาสามารถฆ่าตายได้ แต่เราไม่ตาย เพียงแต่จะสลายร่างจากแวมไพร์เป็นมนุษย์เท่านั้น

"พวกมันทำให้เจ้าไม่มีพ่อ เฉิงเฉิง จงอย่าปล่อยเอวานไว้"

"เอวาน คือราชาแห่งเมืองเทพใช่หรือไม่ ข้าเคยได้ยินท่านราชครูเล่าให้ฟัง"

"ใช่แล้วล่ะหลานรัก สิ่งที่เจ้าต้องทำเมื่อเจ้าครบ 16 คือการไปช่วยพ่อของเจ้ากลับมาเสีย"

"และฆ่าเอวานซะ เฉิงเฉิง"มิทรินเดินมานั่งลงข้างๆลูกชายสุดที่รัก การฆ่าเอวานคือเป้าหมายสูงสุดของเธอ แต่เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เพราะที่อเล็กซานเดรียมีแสงสว่าวงมากเกินกว่าที่แวมไพร์จะรับไหว แต่กับเฉิงเฉิง เขายังไม่ได้เข้าพิธีสาบานตน เขายังคงไม่ได้เป็นแวมไพร์อย่างเต็มตัว

"จำไว้หลานลุง สิ่งที่เจ้าต้องทำ คือการฆ่าเอวาน และช่วยพ่อของเจ้าออกมา"เฉิงเฉิงพยักหน้าเข้าใจ เขามีเป้าหมายในชีวิตที่ต้องทำแล้วสิ แค่การช่วยท่านพ่อออกมา มันคงไม่เพียงพอสินะ เป้าหมายอีกอย่างคือการฆ่าเอวาน ราชาแห่งอเล็กซานเดรีย ตามพระประสงค์ของท่านแม่

"แล้วข้าต้องทำอย่างไรท่านแม่ ท่านลุง"

"เมื่อเจ้าอายุครบ 16 ข้าจะส่งเจ้าไปยังอเล็กซานเดรีย ไม่ต้องห่วงหรอก ลูกรัก"

"จำไว้ก็พอว่าเป้าหมายของเราคือเอวาน"

"ข้าจะจำไม่ลืมเลยล่ะ  ท่านแม่"

----------------------------

-เรื่องนี้ก็คือเกิดจากการอยากแต่งแฟนตาซีที่มันแฟนตาซีมากๆ

-เกิดจากการดูหนัง ดูการ์ตูน และเอามารวมกันจนเป็นอะไรก็ไม่รู้

-คำเตือนเรื่องนี้คือ อย่าไว้ใจใครทั้งนั้นแม้กระทั่งเรา

-ฝากเอ็นดูน้องด้วยนะคะ 

คอมเม้นให้กำลังใจด้วยน๊าาา