คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ในหนึ่งสำนึก...ของลูกผู้หญิง
เหอ กี่โมงแล้วเนี่ย หวาย ต้องรีบไปโรงเรียน
"นัต นัต ลุกเซ่" ทำไมฉันต้องมาคอยปลุกนายนี่ด้วยนะ -_____- ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงนายนะ
"อืมม...คีย์ไปก่อนเถอะ" เชอะ คิดว่าฉันอยากไปพร้อมนายตายแหละ >.<
"งั้นเจอกันที่โรงเรียน" ฉันบอกนายนั่นแค่นั้นแล้วก็รีบออกมาเลย
ถึงโรงเรียนแล้ว เย้...
ตึกตั่ก ๆ ๆ ๆ... เสียงวิ่งอันทรงพลัง
"แกไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้ท่าวิ่งที่เหมือนคิงคองเนี่ย" ปากเหรอนั่นที่พูดน่ะ ไอ้เอ็ม
"แกก็ไม่เคยเปลี่ยนหัวถั่วอันทรงพลังของแกเหมือนกันนะ" เวลาด่าเพื่อนเนี่ยสะใจชะมัด เฮ้ยยัยบีมหัวเราะจนเหงือกหลุดแว้ว
"อรุณสวัสดิ์ ฉันไม่เคยมาก่อนพวกแกเลยซักครั้งนะเนี่ย" ฉันทักไอ้เพื่อน ๆ อย่างเคย
"คีย์ แกทำอะไร ทำไมไม่ปรึกษาเลยวะ" ไอ้ธานถามฉัน
"เหอ อะไร" ฉันละงงกับคำถามของมัน
"แกไปอยู่กะไอ้นัตมาเหรอ" ไอ้ธานถามฉันหลังจากที่เงียบมาหลายวินาที...="=
"เพื่อแกงค์ของเราไงล่ะ เดี๋ยวไว้จะเล่าให้ฟัง" เพราะพวกแกนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องเป็นอย่างนี้ T^T แล้วยัยบีมก็แยกเขี้ยวใส้ฉัน เพราะฉันขโมยหนมมันก็มันมัวแต่หัวเราะ แว้กกกกกกกกกกกก ยัยบีมจะกินหัวฉ้าน
"เออว่าแต่ว่า แล้วไปดูไอ้กดมามั่งยัง" กะแล้วเชียวว่ามันต้องถามถึงกด
"ก็ว่าจะไปดูเย็นนี้น่ะ คงไม่เป็นไรมากหรอก เขามีอึ้งอยู่ทั้งคน" ฉันตอบมันไป ไม่อยากไปเจอยัยอึ้งเลยให้ตายสิ ยัยนี่ง๊องแง๊งชะมัด >.O
"ไปโรงอาหารกันดีกว่า" นี่แค่เจ็ดโมงเอง อีกตั้งนานกว่าจะเข้าแถว
"เออ ก็ดีแต่วันนี้เวรท่านประธานเช็คคะแนนความประพฤติไม่ใช่เหรอครับ" เฮอะ เดี๋ยวแกคนแรกเลยไอ้ตุ้มเม้ง ^^
"ใช่ แล้วพวกแกคะแนนไม่เหลือแน่ ๆ ฮ่า ๆ ๆ" แล้วฉันก็วิ่งหนีพวกมันมา เป็นอย่างนี้ทุกครั้งแหละที่เวลาถึงการลงคะแนนความประพฤติ พวกมันต้องหน้าซีดเป็นแถว ^^ ถึงพวกมันจะเป็นคณะกรรมการนักเรียนก็ไม่ได้หมายความว่าจะผิดระเบียบได้นะ มีฉันคนเดียวที่ผิดได้ อิอิ
"ป้าเหมือนเดิม" ฉันก็สั่งไปงั้นแหละ เพราะว่าป้าแกส่งมาให้ฉันแล้วน่ะสิ -_____- ป้าเฉิ่ม เปลี่ยนชื่อเถอะนะ อะก๊ากกกกกกกกกกก
"เฮ้ย นัตมานี่หว่า" ยัยบีมตะโกนเข้ามาได้ในหูของฉัน ขี้หูเกือบกระโดดออกมาเต้นระบำ -____- ฮาวายฮัลเล
เชอะ ช่างสิมาก็มาไม่เห็นเกี่ยวอะไรกันเลย ฉันเมินหน้าไม่หันไปมอง ทำไมต้องไปแคร์ด้วยล่ะ...ไม่จำเป็น ของกินสำคัญซาเหมอ งั่ม งั่ม
"เฮ้ย พวกแกจะมานอนอย่างนี้ไม่ได้นะ" ดูสิพอพวกมันกินเสร็จแล้วก็หงายท้องตึงทันทีทันใด เชอะ -__-
"ขอเวลา ยัดเยอะไปหน่อย" เฮอะ ทีเงี้ยมาขอเวลา ยังไงเนี่ยพวกมันเนี่ย
"แลกเอา สิบคะแนน" เป็นอย่างนี้ประจำแหละพอถึงเวลาฉันลงคะแนนทีไร มันก็อีหรอบเนี้ย ทุกที
"ไปเข้าแถวกันดีกว่าพวก" ไอ้ชิน ไล่เตะไอ้พวกนั้นแล้วก็วิ่งหายต๋อมไปเลย -_____- แหมพอพูดถึงคะแนนนะ เด็กดีทู้กคน
ส่วนฉันก็ต้องเดินถือสมุดเช็คคะแนนไปด้วย แล้วก็เดินตรวจว่ามีใครแอบไม่ไปเข้าแถวบ้าง พวกนี้จะจำวันที่ฉันเดินตรวจได้ดีเยี่ยมเชียวล่ะ ไม่ต้องห่วง...>.< ไม่ว่าใต้ตึก ในห้อง ในหลืบ ได้หมดแหละ (ทำไรวะ)
ตึ่ก ๆ ๆ ๆ...แกร็ก ๆๆๆ
เอ๋ นั่นเสียงอะไร ( ไม่ไช่มาม่ารสหมูสับ ) ฉันเปิดประตูเข้าไป โหยนี่หรือคือห้องเกียรติยศของโรงเรียนน่ะ ยังกะห้องร้างในโรงแรมผี O.o มีคนอยู่ด้วย กี่คนนะ อืมม เท่าที่สังเกต มีคนเดียว
"มาทำอะไรเหรอท่านประธาน" เสียงนี้...คุ้น ๆ หู
"นนท์" ซวยแล้ว...ตัวมันยังกับช้างก็มันเป็นนักบาสโรงเรียนสูงยังกับเปรต ฉันสู้มันไม่ไหวแน่ ๆ เลย ก็ไอ้เนี่ยมันไม่ถูกกับฉ้านนะเซ่
"ไม่เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจัง" นายนี่บอกว่าคิดถึง เหอ ต้องเป็นบุญคุณด้วยรึป่าว
"ทำไมนายไม่ไปเข้าแถว ฉันจะเช็คความประพฤตินาย แล้วก็ขอบคุณนะสำหรับความคิดถึง" เอาแล้วสิ ทำไงดีหนีไม่ได้ด้วย กดก็ไม่อยู่ T___T จะกลัวไปทำไมเล่า อย่าปอดเซ่
"เหรอ งั้นเหรอ ไม่สงสารฉันบ้างเหรอ เหตุการณ์เหมือนวันนั้นเลยนะแต่วันนั้นมีไอ้กดสินะ วันนี้ไอ้กดไม่อยู่ล่ะสิ เธอก็พึ่งแต่มันไอ้กดมันมีดีตรงไหนเหรอ" พูดมาก ดีกว่าแกละกัน
"ดีตรงที่ว่า เค้าไม่เคยทำร้ายผู้หญิงไง" ฉันตอบนนท์ไปอีกใจก็คิดว่าไม่รอดแน่
"อ้าวเพิ่งรู้นะเนี่ย แล้วน้องอึ้งเล่า ท่านประธานลืมไปแล้วเหรอว่าไอ้กดมันจับปลาสองมือน่ะ น่าเสียดายตอนนั้นฉันไม่น่าปล่อยยัยนั่นไปให้ไอ้กดเลย" ไอ้บ้านี่พูดจาไม่น่าให้อภัยเลยซักกะติ๊ด
"อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉันนะ" ฉันตวาดตามที่นิสัยฉันเป็น
"เธอสั่งฉันไม่ได้หรอก ถึงฉันจะเป็นหนึ่งในแกงค์และเธอก็เป็นหัวหน้าแกงค์ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ รวมไปถึงไอ้กดด้วย" เฮอะ ไอ้นี่มันเลวได้ที่เลยนะ
"สารเลว กดเค้าดีกับแกมากขนาดไหน แต่แกก็ไม่สำนึก" ฉันแค้นมัน กดทำดีกับมันมากขนาดไหนแต่มัน เนรคุณ >.<
"ดีกับพวกฉันงั้นเหรอเธอกลับไปคิดดูใหม่ดีกว่ามั้งแต่เมื่อกี๊เธอว่าฉันสารเลว งั้นก็ขอสารเลวอีกครั้งจะได้มั้ย" ไอ้นนท์ ยิ้มแล้วเดินเข้ามา ไม่นะ ใครก็ได้ช่วยฉันที แต่วินาทีนี้ใครก็มาช่วยฉันไม่ทันหรอก
กด...ฉันจะช่วยตัวเอง จริง ๆ นะฉันจะไม่ให้คนอื่นมาว่าฉัน ฉันจะสู้ด้วยตัวเอง
"นนท์ แกจะทำอะไรน่ะ" ฉันถามมันเพื่อยื้อเวลา
"เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันชอบเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธฉันอย่างไม่ใยดี จำบวรณ์ได้มะ เธอจำมันได้มั้ย มันโง่ที่สุดที่เสียสละเพื่อเธอ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงยอมตาย ฉันก็จะสละเพื่อเธอ ยอมเหนื่อยปล้ำเธอซักตั้งยังไงเล่า" ไอ้บ้านี่มันพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ จะทำอย่างไรดี ฉันสู้ไม่ไหวหรอกตอนนี้ สภาพใจฉันมันย่ำแย่ซะเหลือเกิน และมันก็จะปล้ำฉ้านโอ้ม่ายนะ เวอร์จิ้นสุดรัก โปรดอย่าพรากมันไปจากฉัน
"กรี๊ดดดดดดด" มีแต่เสียงนี้เท่านั้นแหละ ที่ยังเป็นทางเลือกที่ไม่สุดท้ายของฉัน
"เสียงดีเหมือนกันนี่" ไอ้นนท์พูดข้าง ๆ หูฉัน
"ฉันจะฆ่าแก" ฉันจะฆ่ามัน แต่ตอนนี้ฉันไม่เหลือสภาพความเป็นคนแล้วใช่มั้ย อย่าให้ฉันรอดไปได้เชียว แม่จะจับมันไปตุ๋นเซ่นซีอุย
"งั้นเหรอ คีย์จะฆ่าคนที่คีย์มีความลึกซึ้งแบบลึกมากได้ลงคอเชียวเหรอ ต้องลองดู" ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่า อ้ากกกกกกกกกกกกกก (เหอเหอ ) ไม่ใช่ต้องจริงจังสิ
ทำไงดี...คิดสิคีย์ คิดเร็ว ๆ ที่ผ่านมาเธอคิดอะไร เธอเรียนอะไรมาบ้าง กดสอนอะไรให้เธอบ้าง คิดเซ่ยัยโง่
"โอ๊ย เธอทำอะไรน่ะ" ฉันเอามือทุบไปที่ท้ายทอยไอ้นนท์แล้วก็กลิ้งตัวหลบมันออกมาเพื่อตั้งหลัก ฉันจะสู้ด้วยตัวเอง...กด ไม่ต้องมีนายมาปกป้องฉันก็ยืนหยัดด้วยตัวเองได้ ฉันจะไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนนางเอกนิยาย แต่ฉันจะต้องฆ่ามัน คนที่ทำให้ฉันมีความรู้สึกคับแค้นจนอกแทบระเบิด ความลับที่ไม่ต้องการเปิดเผยของ "นางพญาสีเลือด" ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
'เมื่อใด...ที่เธอโกรธ ตาเธอจะเป็นสีแดงเหมือนเลือดเลย แล้วเวลาที่เธอโกรธใครก็ไม่อาจยับยั้งเธอได้ ขนาดฉันเป็นคนรักของเธอยังหยุดเธอไม่ได้เลย จนกว่าเธอจะเห็นเลือด เธอสวย สวยเหมือนนางพญา ฉันขอตั้งฉายาให้เธอว่า ~นางพญาสีเลือด~' นี่คือคำพูดที่กดพูดออกมา...ฉันนึกได้แค่นี้
"เฮอะ น่าสนุกนะตาเธอเป็นสีแดงจริง ๆ ด้วย" ฉันไม่ได้ยินอะไรที่ไอ้นนท์พูดอีกแล้ว มือฉันถือดาบอยู่ เมื่อกี๊ฉันคว้ามันขึ้นมา จากแท่นวางที่เขียนไว้ว่า "ตำนานแห่งเกียรติยศ" ตำนานของเหล่าผู้กล้า...ที่โรงเรียนได้จารึกไว้เป็นตำนาน และเป็นที่สักการะของเหล่าบรรดาอาจารย์และนักเรียนในโรงเรียน
ฉันจะฆ่ามันทุกคนที่ขัดขวางฉัน...
"คีย์หยุดนะ" เสียงนี้...ใครวะ (แอบโหด)
"กด นั่นกดใช่มั้ย" ฉันวิ่งเข้าไปหากด แล้วก็กอดกดอย่างแรง แต่ว่า...
"นายไม่ใช่กดนี่นา" เสียงฉันแผ่วลง...ผิดหวัง ๆ เหลือเกิน
"เรื่องของฉัน ฉันจะใช่กดรึไม่ มันไม่เกี่ยวกับเธอ" ไม่นะ นายคนนี้กำลังทำให้ฉันผิดหวัง ฉันอยากจะฆ่ามันให้หมดทุกคน
"หยุดนะคีย์ ไม่เอาแล้ว พอแล้วฉันบอกให้เธอยุติเรื่องนี้ไง บอกว่าให้พอแต่เธอไม่เคยเชื่อฉันเลย" นายคนนี้คือ...
"นัต" มาทำไมว้า เซ็ง
"ไปเรียนเถอะนะ" นายนี่ดึงฉันลุกขึ้นมา แล้วก็ให้ฉันแต่งตัวให้เรียบร้อย จากนั้นฉันก็เดินเข้าห้องเรียนไป ส่วนนายนนท์นั่นน่ะเหรอมันก็โดนอัดจนเละไปแล้วล่ะมั้ง
...เป็นไปได้ยังไงกัน...คีย์ เธอเองเหรอที่เป็นหนึ่งในตำนานที่เขาว่ากันว่า "ต้องคำสาบน่ะ" ไม่หรอก เธอผู้มีสายตาสีเลือด มันคงเป็นเรื่องบังเอิญ ผมสบัดความคิดเหล่านั้นให้ออกไปจากใจ มันจะเป็นไปได้ยังไงนี่มันยุคไหนแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อีกไม่นานเธอจะจบชีวิตด้วยเลือดของเธอ ไม่นะ คีย์ อย่าทิ้งกันไป
เลิกเรียนแล้วไปหากดดีกว่า... O.<
"กด คีย์มาแล้ววววว" ฉันทำเสียงหวานซาบซ่าส์ -_-
"อ้าว คีย์คิดถึงจัง" ปากหวานชะมัดเลย แฟนใครเนี่ย >.<
"ฉันก็คิดถึงมาก ๆ เลย" ฉันยิ้มให้กด
"แล้วอึ้งล่ะ" ฉันก็ถามไปงั้นแหละ
"ไม่รู้สิ" กดตอบฉัน แล้วก็ยิ้มอย่างดีใจ
ฉันเดินเข้าไปกอดกดที่นั่งยิ้มอยู่...
"หืมม...เป็นอะไรไปคีย์" กดก็ยังเหมือนเดิม ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่พูดว่ากดจะเลือกใคร ฉันจะอดทนนะกด จะอดทนจนกว่ากดจะเลือกใครซักคนหนึ่ง
"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แต่วันนี้ไอ้นนท์มันจะปล้ำฉัน" กดทำสีหน้าตกใจมากเลย o.O
"แล้วคีย์เป็นอะไรบ้างหรือป่าว" กดถามฉันแล้วก็ตรวจสภาพตัวฉัน กดเป็นห่วงฉันเหมือนที่เคยเป็นห่วง ดีใจจัง >.<
"ไม่ฉันไม่เป็นอะไร รวมถึงไอ้นนท์ด้วย" ฉันก็ไม่ได้อยากให้กดเป็นห่วงฉันมากมายนักหรอกนะ
"คีย์ อยากให้คีย์รู้สึกตัวซักทีนะผมไม่อยากเสียคีย์ไป" อืมม...ฉันก็ไม่อยากเสียเธอไป เช่นกัน
กด...กอดฉันแน่นมาก ๆ เลย เขาลูบผมฉัน แล้วเราก็จูบกันเนิ่นนาน ฉันรักผู้ชายคนนี้มาก ๆ เลย ฉันจะไม่ปล่อยเขาไป
"คีย์..." กดดึงตัวฉันออกไป
"มีอะไรเหรอกด" ฉันถามอย่างสงสัย
"อีกไม่นานเราก็เรียนจบแล้ว เอ้อ...ช่างมันเถอะนะ" กดอยากจะพูดอะไร อยากจะพูดอะไร บอกมานะ รึว่าจะขอฉันแต่งงาน โอ้ละหนอแต่งงาน
"อืมม.." ฉันไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว ดีใจโอ้ละเฮ
"ฉันกลับก่อนนะกด" ฉันบอกกดไปอย่างนั้น ฉันอยากพักผ่อน
"กลับบ้านดี ๆ ละกันนะ" กดบอกฉันแล้วก็หอมแก้มฉันอีกหนึ่งที
ฉันเดินออกมาจากห้อง...เห็นยัยอึ้งยืนร้องไห้อยู่ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเลย ให้ตายสิ T______T
"เป็นไรไปอีล่ะ ฮะ" ฉันเดินเข้าไปถามอึ้ง
"เธอ ฮึก ๆ เข้าไปคะ คุยกับกดมาเหรอ ฮึก ๆ" ยัยนี่พูดไปร้องไห้ไปหญ่เลย O.,o
"ฉันขี้เกียจพูดแล้ว แล้วแผลเธอเป็นไงบ้าง" ฉันตัดบทแล้วถามเรื่องแผลของเธอ
"ฉะ..ฉันขอโทษนะคีย์ ที่ฉันทำลงไป ฉันรักกดจริง ๆ นะ ก็เมื่อวานฉันถามกดว่าไปหาเธอได้แต่มาหาฉันไม่ได้รึไง..กด กดก็ ฮือ ๆ ๆ กดเค้าบอกว่าเค้าจะไม่มาหาฉันอีกแล้ว ฮือ ๆ ๆ คีย์เธอเข้าใจฉันนะฉันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ขอร้องล่ะอย่าเอาเค้าไปจากฉันเลยนะคีย์นะ ฉันมีเค้าเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ อย่าเอาเค้าไปได้ไหม คีย์ ฮือ ๆๆๆ" ยัยนี่พูดไป ร้องไห้ไป ตอนแรกเธอก็เข้ามากอดฉันแต่ตอนนี้เธอแทบจะกราบเท้าฉันเลย
"ฟังนะ อึ้ง... ฉันไม่เคยบอกให้กดมาหา ฉันไม่เคยบอกให้กดอยู่กับฉันคนเดียว และฉันก็ไม่เคยเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็รักกดเหมือนกัน" ฉันพูดเท่านั้นแล้วก็เดินหนีผู้หญิงที่อ่อนแอเหลือเกิน...ตรงนั้น
"ไม่นะ คีย์ขอร้อง ฮือ ๆ ๆ กลับมาก่อน อย่าเอาเค้าไป ฮือ ๆ ๆ" ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอคร่ำครวญอีกต่อไปแล้ว
ฉันกลับบ้านอย่างใจลอย..เหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอ อยากร้องไห้แต่ฉันไม่มีน้ำตา ตั้งแต่จำความได้ฉันเคยแหกปากร้องอยู่ครั้งหนึ่ง แล้วฉันก็สงสัยว่าทำไมน้ำแฉะ ๆ นั้นมันไม่มีบนใบหน้าฉัน...และคำตอบมันก็ยังไม่ปรากฎ
"คีย์ ไปไหนมาน่ะ" นายนัตถามฉันหลังจากที่ฉันทุบออดหน้าห้อง เกือบพังทั้งกำแพง -______-
"ไปเยี่ยมกด" ฉันตอบนัตตามนั้นแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนทางเดิน ฉันไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังหาต่อมความสำนึกอยู่ มันไปอยู่ไหนกันนะ
"คีย์ แล้วเธอมานอนอะไรตรงนี้น่ะ มันไม่ใช่ที่ ๆ เธอจะนอนนะ" นัตตะคอกฉันไล่ให้ฉันไปนอนที่อื่น
"ขอเวลาฉันซักพักเถอะนะ ฉันกำลังหาต่อมความสำนึกผิดอยู่" ฉันหลับตาลงแล้วพยายามจะไม่สนใจสิ่งที่อึ้งพูดมาในวันนี้
คีย์ เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งเหลือเกิน ผมรู้นะว่าวันนี้เธอหนักใจเรื่องอะไร อึ้ง...ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นคนรักของกด เธอสองคนมาพร้อม ๆ กันแต่อึ้งเป็นคนที่กดเจอก่อนทั้งสองเลยตกลงคบกันแล้วก็ได้กัน ก่อนที่กดจะมาเจอคีย์ที่กดเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เจออึ้งเท่านั้นเอง วันนี้ผมแอบตามเธอไปที่โรงพยาบาล ผมได้ยินที่อึ้งขอเธอ อึ้งร้องไห้จะเป็นจะตาย แต่สายตาที่คีย์มอง ไม่ ไม่มีเลย สายตาแห่งความสงสาร มีแต่สายตาของความเฉยชา เธอไม่รู้ตัวเองเลยรึไงว่ายิ่งเธอเป็นอย่างนี้มากเท่าไหร่เธอก็ทำร้ายตัวเองไปมากเท่านั้น...
ดึกแล้ว...ฉันเผลอหลับไปรึเนี่ย เอ๋ นายนัตอุ้มฉันมานอนที่นี่เหรอเนี่ย แล้วนายนัตล่ะ ("__) (__") ไปไหนนะ สงสัยจะไปนอนข้างนอก เฮอะ ช่างสิ ฉันไม่ใส่ใจหรอกนะ ฉันนอนแล้วก็หลับตาลง...
"คีย์ ตื่นได้แล้ว" หาวววว กี่โมงแล้วเนี่ย ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า จะได้ไปโรงเรียน
"ทำไร คีย" ดูนายนัตทำหน้าสิ O.O
"ไปโรงเรียนไง ตาบ๊อง" อ้าว นายนี่ไม่ไปโรงเรียนรึไงนะ
"จะบ้ารึไง วันนี้วันหยุด" หวา หน้าแตกเพล้งเชียว ="=
"เชอะ" แล้วฉันก็เดินไปเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน
"วันนี้ไปเที่ยวกันดีกว่าคีย์" นายนัตนึกยังไงชวนฉันเที่ยวนะ =__=
"งั้น ไปชะอำ" ฉันชอบจริง ๆ นะทะเลเนี่ย ^^
"เตรียมตัวสิ" ไม่รอให้ไล่รอบสองหรอก ฮ่าฮ่า ไปทะเล ทะเล ^^
ฉันชอบทะเลมาก ๆ เลย...
ว้าวววววว....ทะเล น้ำขึ้นด้วยล่ะ ทะเลสวยมาก ๆ เลย ฉันอยากเล่นน้ำทะเล วู้ ๆ ( ท่าจะบ้า ) -____- !!!
"คีย์ ชอบทะเลเหรอ" นัตถามฉัน หลังจากที่ฉันเลิกวู้ ๆ ๆ O.<
"ใช่ ฉันชอบน้ำทะเล นายรู้มั้ยตาของกดมีสีของน้ำทะเล" ฉันเคยมาเที่ยวกับกดครั้งนึง กดดูมีความสุขมาก ๆ เลย ตาของกดมีสีครามเหมือนน้ำทะเล ^^
"อืมม...งั้นเดี๋ยวเราไปหาที่นั่งกันดีกว่านะเดี๋ยวแดดจะแรง คนเยอะแล้วไม่มีที่นั่ง" นายนัตชวนฉันไปเช่าเต้นท์นั่ง ฉันเลยเลือกที่ติดกับทะเลเลย
ฉันไปเช่าห่วงยางมา แล้วนัตกับฉันก็ลอยไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวเข้าฝั่งเมื่อไหร่ฉันจะไปเล่นเรือกล้วย >.<
โว้วววววว...เรือกล้วยยยยยยย สนุกกกกก
ตูมมม...หวายยย ฉันตกเรือกล้วย เชอะกะจะสบัดฉันลง ยังมีหน้ามามองอีก...หมดรอบแล้วด้วย ขึ้นไปที่เต้นท์ดีกว่า =_____=
"สนุกมั้ยคีย์" นายนัตถามฉัน
"สนุกสิ สนุกมาก ๆ เลย" ฉันยิ้มแล้วก็ตอบคำถามนายนัต ^^เล่นคนเดียวสนุกมาก ๆ เลยง่ะ
"กลับกันรึยัง" ยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ แต่ดูหน้าคนถามสิ เหมือนอยากให้ฉันกลับอย่างแรงเลย -.,-
"ก็ฉันยังไม่อยากกลับเลย อย่าเพิ่งกลับเลยนะ" ฉันอ้อนนายนี่ ฉันยังไม่อยากกลับจริง ๆ นี่นา
"แต่ฝนมันจะตกแล้วนะ ดูเมฆสิมืดเลยนะ" เหอ O.O จริงอย่างที่นายนี่บอกด้วยสิ
"ฉันก็ชอบฝนนี่ เอางี้ฉันนั่งอยู่ในเต้นท์นี่ก็ได้ไม่ลงไปในทะเล นายพอใจมะ" ฉันทำความตกลงกับนายนี่เพื่อที่ฉันจะได้ไม่กลับบ้าน ดูเหมือนจะได้ผล (^^) /
"สัญญามาก่อนเลย" เชอะฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ
"อืมม..." ฉันรับปากไปแล้ว
ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่รับปากหรอก...ชิ
หวายยย...ฟ้าร้องดังมาก ๆ เลย ฉันนั่งสดุ้งอยู่ตรงนั้น นัตไปไหนของเค้านะ ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันเชอะ ไม่ง้อหรอก แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงกับผู้ชาย เดินจับมืออยู่ด้วยกัน ทำไมมันช่างเหมือน..กดเหลือเกิน ฉันเลยวิ่งตามไป...
ถ้าหากฟ้าร่วงลงมาได้..เพชรกลายเป็นก้อนหิน..ทรายกลายเป็นน้ำได้..มันคงจะไม่เกิดขึ้น
"คีย์" กดเห็นฉันแล้ว
"หายดีแล้วเหรอ ไม่เห็นโทรบอกฉันเลยนะ" ฉันทำเป็นมองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้ฉันไม่มีค่า ทำให้ฉันเหมือนโดนตีหัวแล้วเลือดคลั่งอยู่ในหัว...อึ้ง
"อืมม...ขอโทษนะ พอดีว่ายัยอึ้งเขาอยากมาทะเลน่ะ" งั้นเหรอ กดแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากกว่าฉัน...งั้นเหรอ
"ช่างเถอะ งั้นกดเดินเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันก็เหงาเหมือนกัน" ฉันบอกกดไปอย่างนั้น
"ไม่นะ กดเค้ามากับฉัน กดไหนบอกว่าวันนี้จะอยู่กับเราไง กดสัญญากับเราแล้วนะ" ยัยนี่ทำท่าจะบีบน้ำตาอีกรอบ
"อืมม..อึ้งเดี๋ยวเรากลับมานะ" กดบอกยัยนั่นเบา ๆ ฉันไม่ให้กดกลับมาหรอก
"ไม่นะกด" ยัยนั่นตะโกนซะฟ้าแทบผ่า
"ไปกันเถอะกด ฉันอยากกินข้าวมาก ๆ เลย ไปกินด้วยกันนะ" ฉันเอามือไปจับมือกด แล้วกดก็เดินมากับฉัน ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ
"กด...กลับมา ฮือ ๆ ๆ"...
"อ้าว..อึ้งมาทำอะไรที่นี่คนเดียวน่ะ" ใครกันที่มาคุยกับฉัน...
ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น...
ฉันคืออึ้ง ฉันชื่ออึ้ง ฉันไม่มีใครอีกแล้ว ครอบครัวของฉัน...พ่อฉันเค้าตรอมใจตายไปหลายปีหลังจากที่แม่ทิ้งพ่อไปสร้างครอบครัวใหม่ ฉันไม่เคยโทษแม่เลยที่ทิ้งพ่อไป ถึงพ่อจะเป็นคนดีมากก็เถอะ ส่วนแม่หลังจากที่ทิ้งฉันกับพ่อไปสร้างครอบครัวใหม่ แม่ก็เสมือนว่าหายสาปสูญไปจากฉันเลย พอพ่อฉันตายลงฉันก็ย้ายตัวเองมาอยู่ในบ้านเช่าเล็ก ๆ ถูก ๆ จากเงินที่พ่อได้ทิ้งไว้ให้ มีอยู่วันนึงฉันกลับมาจากโรงเรียน มันก็เย็นมากแล้ว...ฉันเจอแกงค์อันธพาลมีผู้ชายเต็มไปหมด มันเข้ามาจะปล้ำฉัน ฉันคิดว่าคงหนีไม่รอดแล้ว แต่ก็มีใครก็ไม่รู้มากันสองสามคน มาช่วยฉัน เห็นคน ๆ นึงเรียกผู้ชายอีกคนว่า ...กด เค้าช่วยฉันแล้วกดก็มาถามฉันว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หลังจากนั้นมาฉันก็คบกับกด จะว่าฉันง่ายก็ได้นะแต่ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว ฉันก็เลยย้ายไปอยู่กับกด จนวันนึงเราสองคนได้มาเจอกับ..คีย์ ผู้หญิงที่แย่งความรักของฉันไป แต่ฉันก็ไม่อาจทำอะไรได้เพราะเธอเป็นคนช่วยฉัน เมื่อตอนนั้น เธอสัญญากับฉันว่ากดจะมาหาฉันตลอด แต่หลัง ๆ นี้ไม่มีเลย กดไม่มาหาฉันเลย กดอยู่กับเธอคนนั้นตลอด
"อึ้ง...ว่าไงเธอมากับใคร เธอเจอคีย์แล้วใช่มั้ย" ...
"นัต เธอเป็นคนพาคีย์มาใช่มั้ย กดไปกับเธอแล้ว กดทิ้งเราแล้ว โฮโฮ.." ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะตอบคำถามนัตอีกแล้ว นัตก็เป็นอีกคนที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด แต่เราสองคนไม่ได้รักกันแบบหนุ่ม-สาว นัตเหมือนพี่ชายของฉันที่ฉันยังพอพึ่งพาได้
"ใจเย็น ๆ นะ" นัตปลอบใจฉัน เขาเป็นคนดีมาก ๆ เลยล่ะ
"อึ้ง...เป็นอะไรน่ะไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ย" ถึงเวลาที่ฉันต้องบอกแล้วสินะ
"นัต สัญญากับเราก่อนว่านัตจะไม่บอกใคร" พอฉันเห็นนัตพยักหน้าว่าตกลงฉันก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้นัตฟัง
"ฉันเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาวน่ะ ฮือ ๆ" ฉันร้องไห้อย่างหนักหลังจากที่ฉันรู้ว่าฉันจะอยู่ได้เพียงอีกไม่กี่เดือนเท่านั้น
"ไม่เป็นไรหรอก มันมีทางรักษาน่า ไม่ต้องกลัว" นัตขยี้หัวฉันเพื่อไม่ให้ฉันคิดมาก
"ไม่หรอกนัต ระยะสุดท้ายแล้ว" ฉันนั่งลงอย่างหมดความหวัง
"จริงเหรอ แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะ" นัตตวาดฉัน
"เพิ่งรู้เมื่อวาน" ฉันมันโง่จริง ๆ
นัตพาฉันไปนั่งที่เต้นท์ แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวมา
"กด...ขอคุยด้วยหน่อยสิ" ผมวิ่งตามหานายกดนานมาก แล้วผมก็มาเจอกดกับคีย์นั่งกินข้าวด้วยกัน ผมจำเป็นต้องบอกเรื่องนี้ให้กดรู้ ผมยอมผิดสัญญากับเธอเพราะผมก็อยากให้น้องสาวที่ผมรักมีความสุขก่อนจากไป ถึงยัยคีย์จะมีสีหน้าไม่ดีก็เถอะ
"อืมม..คีย์เดี๋ยวมานะ" กดบอกยัยคีย์
"มีอะไรเหรอ" กดถามผมหลังจากที่เดินมาเข้าห้องน้ำ
"ยัยนั่ยกำลังจะตาย..." ผมบอกกดได้แค่นี้
"ใคร อึ้งให้นายมาพูดใช่มั้ย" กดตวาดผม หัวมันก็คิดได้แค่นี้แหละ O_O
"คิดได้แค่นี้เหรอ หน้าอย่างยัยนั่นน่ะเหรอ" หน้าอย่างอึ้งเหรอ จะบอกอะไรใครยังต้องคิดแล้วคิดอีก ถูกแล้วล่ะที่ชื่ออึ้ง =.,=
"จะ จริงเหรอ นายพูดจริงเหรอ" แล้วไอ้กดก็วิ่งไปหายัยอึ้ง
"คีย์..." ผมเรียกคีย์หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
"ละ แล้วกดล่ะ" ยัยคีย์มองหากด แล้วก็ถามผม
"ไปหาอึ้ง" ผมตอบไปตามความจริง
"ไม่ได้นะ" ยัยคีย์ตบโต๊ะ แล้วตะคอกผม
"เธอเป็นอะไรไปคีย์ แต่ก่อนเธอไม่ร้ายขนาดนี้นี่" ผมอดทนกับความร้ายกาจของเธอมามากพอแล้ว
"ก็นั่นมันแฟนฉันนะ ฉันไม่ร้ายมากไปกว่านี้ก็ดีขนาดไหน" ดูสิ เธอกำลังจะร้องไห้โดยที่ไม่มีน้ำตา ไม่สิถ้าเป็นยัยอึ้งหรือผู้หญิงคนอื่นน้ำตาก็จะไหลออกมาแล้ว แต่เธอไม่มี
"กลับกันเถอะ" ผมลากคีย์ให้กลับบ้าน
"ไม่ฉันจะไปหากด" ยัยนี่ยังดื้อดึงเหมือนเดิม
"หยุดนะคีย์ บอกให้รู้ไว้ว่าอึ้งเป็นลูคีเมีย" ผมบอกคีย์เพื่อที่เธอจะได้ปล่อยเวลาสุดท้ายนี้ให้เขาสองคนได้อยู่ด้วยกัน
"เธอกำลังจะตายเหรอ" ฉันถามนัต ฉันรู้สึกว่าโลกกำลังจะหยุดหมุน
"อืมม.." นัตตอบคำถามของฉัน ฉันอยากร้องไห้เหลือเกิน ผู้หญิงคนหนึ่งมีอิทธิพลกับฉันขนาดนี้เชียวเหรอ
"กลับกันเถอะ" ฉันไม่อยากอยู่อีกต่อไป อยากกลับบ้านแล้วก็นอน ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
ผิดเหลือเกินที่ทำเธอเจ็บ...
แต่ฉันก็มีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ...
ฉันก็เป็นแฟนเขา...
ไม่ใช่ว่าเธอมีหัวใจคนเดียวซะเมื่อไหร่
ฉันรักกด...
ความคิดเห็น