คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ย่างเข้าสู่วันที่สอง...สงครามเย็น
4.
หาวววว....ง่วงชะมัดเลยง่ะ =O=
วันนี้วันหยุด...อีกหนึ่งวัน เย้ (^O^) /
เชอะ...นายนี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ( _ _ )
"ตื่นเถิดชาวไทย.............." เสียงร้องของฉันมันคงพราะพิลึก =_=
"นี่ตื่นได้แล้วววววว" ฉันตะโกนอย่างไม่หยุดยั้ง เอ รึมันจะไม่ดังพอ ฉันเลยเดินไปใกล้ ๆ นายนั่น แล้วก็ตะโกนให้สุดเสียง จนขี้หูออกมาแอโรบิคแดนซ์ไปเลย -__-
"ตื่นนนนนนนนนน ฉันหิวข้าวแล้วน้า" เชอะ ไม่ตื่นง่าย ๆ ใช่มั้ย
ตึก ๆ ๆ ๆ ปั่ก โครม...
ฉันถอยหลังไปหลายก้าว แล้วก็วิ่งมา กระโดดทับซะเลย เยี่ยม ^^b ได้ผลนายนี่พลิกตัวแล้ว
"อืมมม...เดี๋ยวขอนอนแป๊บนึงนะ" เฮอะ นายจะนอนอีกแล้วเหรอ นอนไปเลยนะอย่าตื่นขึ้นมาให้เห็นล่ะ (-__-) ////////
"ไปทำกับข้าวกินดีกว่า เอ๋ มีโจ๊กก็ต้มโจ๊ก ละกัน" อร่อย โจ๊กฝีมือคนอร์ ไม่ใช่ฝีมือหนูคีย์ ="=
ขอโทรหากดแป๊บบบบบ...
'ก็ไม่เป็นอะไร ฉันเข้าใจเธอดี ที่เธอเลือกเขา เพราะเธอคงมีเหตุผล'
"เสียงเพลงรอสายเห่ย ชะมัด" ฉันบ่นพึมพำ
"ฮัลโหล..." นี่ไม่ใช่เสียงกดนี่นา T^T
"กดล่ะ" ฉันถามเสียงสั่นๆ (_ _)
"เอ่อ..กดไม่ว่าง ขะ ขอโทษนะ" ยัยนี่เสียงสั่นพอกะฉันเลย
"อึ้ง ฉันจะคุยกับกด ไม่ใช่เธอ" ฉันเริ่มมีน้ำโห ยัยนี่รู้จักฉันดี ="=
"ไม่ เธอจะแย่งกดไปจากฉัน ฮือออ เธอไม่ให้กดมาหาฉัน เธอผิดสัญญา" ยัยนี่ตะโกนได้แสบแก้วหูชะมัด O_<
"จะบ้าเหรอ ฉันไปพูดตอนไหน ถ้าเธอไม่ให้ฉันคุยกับกด เราได้เห็นดีกันแน่" ขู่เลย ๆ ยัยนี่กลัวฉันมาก ๆ เลยแหละ
"คีย์ ฉันกำลังจะตาย" เสียงกดนี่นา
"ไม่นะฉันไม่ให้นายไป โฮ...ไม่" โอ๋ย เสียงยัยนี่ช่างน่ารำคาญ
"กรี๊ดดดดดดดด" อะไรน่ะเสียงพวกนี้ กดเป็นอะไรไป
"อึ้ง กดล่ะ กดเป็นอะไร" ยัยนี่ทำอะไรกด
"เธออย่ามานะ ห้ามมานะ" เสียงของยัยนี่บาดลึกแทงใจฉันจริง ๆ
"ฉันจะไป" ฉันตอบเธอเท่านี้ก็พอ
"ไม่นะ เธอห้ามมานะ กรี๊ดดดดดดดดดด" เสียงยัยนี่โหยหวนชะมัด
ฉันใช้เวลาสิบนาที จากเดิมประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อมาให้ถึงบ้านของกด ฉันถีบประตูเข้าไป (โหดชะมัดยัยนี่) เดินเข้าไป...
"กด กดอยู่ไหนน่ะ กด" ฉันตะโกนเรียกกดอยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ในห้องของกด
พลั่ก ตึง ๆๆๆๆ ( เสียงถีบประตู )
"ออกไปนะ ออกไป" ยัยอึ้งนี่กะจะไล่ฉันอย่างเดียวเลยใช่มั้ยเนี่ย ="=
"กดอยู่ไหน" ฉันถามยัยนี่
"อย่ามาเอากดของฉันไปนะ ขอร้องฉันขาดเขาไม่ได้ ฮืออ" ยัยนี่กอดขาฉันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
"มองปากฉันให้ดี ฉันถามเธอว่า กด-อยู่-ที่-ไหน ห๊า" ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับยัยนี่แล้วนะ
"ไม่ฉันไม่บอก กดเป็นของฉันเธออย่าเอาเขาไปเลยนะ ขอร้องล่ะ กดเป็นชีวิตของฉัน ฉันไม่มีใครเหลืออยู่อีกแล้ว คีย์ฉันขอกดไว้เถอะนะ ขอร้อง " ยัยนี่น้ำหูน้ำตาเลอะเทอะไปหมด...
รอยเลือดที่แขนยัยนี่...ทำไมเพิ่งเห็นนะ
"เธอทำอะไรกด แล้วเลือดนี่" =__-- ฉันเหล่มองยัยนี่แล้วถามเสียงเบา
รอยเลือดหยดเป็นทางเลย...
"ไม่ อย่าไปตรงนั้น" ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
"ฉันจะไป" ฉันตอบยัยนั่นโดยไม่หันกลับมามอง
ตรงนั้น...เตียงนอนของกดมีร่าง ๆ หนึ่งใกล้แล้วเขาใกล้ตาย ลมหายใจถี่ ๆ ของเขาบ่งบอกได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่...กด
ฉันเข้าไปประคองร่างกดขึ้นมา...
"เรียกรถพยาบาล" ฉันตะคอกยัยนั่นที่ยืนร้องไห้อยู่
"นี่เป็นคำสั่ง...เร็วเซ่" ฉันก็ไม่ได้สนใจอีกเลย
"คีย์ ยะ...ยัง...หมะ...เหมือน..เดิม...ล่ะ...เลย" เชอะทำเป็นพูดมาก ใช่สิเวลาฉันโมโห จะต้องมีคำว่า นี่เป็นคำสั่ง... -.,-
"กด อย่าพูดอะไรเลยนะ ตอนนี้นายเสียเลือดไปเยอะ แถมมีมีดปักอยู่ที่ท้องด้วย อดทนนะ จำได้มะตอนนั้นนายโดนยิง แถมยังโดนรุมกระทืบด้วย มีเศษแก้วทิ่มตามตัวนายไปหมด แล้วนายก็ยังบอกกับฉันว่า ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างเธอ ทั้ง ๆ ที่นายจะยืนอยู่ไม่ไหวแล้ว แล้วพวกมันก็มาอีกเป็นขโยงเลย ฉันกะจะไม่ให้นายรู้แล้วเชียวว่าฉันก็สู้คนเดียวไหว เพราะความที่อยากเป็นผู้หญิงของนาย ตอนนั้นที่คิดได้อย่างเดียวก็คือช่วยนาย" ฉันมองกด แล้วยิ้มให้
"อะ...อืมม" กดพูดลำบากยากเย็น
"ฉันรักกดนะ" แล้วฉันก็ก้มลงจูบกด อย่างที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน เพราะปกติแล้ว กดมากกว่าที่จะจูบฉัน
"ฉะ..ฉัน..ก็..ระ..รัก...คีย์" ขอบคุณ กด ที่รักฉัน
"อย่าเอากดไปเลยนะ ฮึก ๆ ฉันขอร้อง" ยัยนี่มาอีกแล้ว
"อย่ามายุ่งนะ อึ้ง ที่เธอทำมาทั้งหมด เพื่ออะไรกัน อย่ามาเข้าใกล้นะ" รถพยาบาลมาแล้ว
"ฮือ ๆ ขอร้องเถอะ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว..." เหอ ยัยนี่เป็นลมไปแล้ว
"เอ่อ มีคนเจ็บทางนี้ด้วยค่ะ" ฉันตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ แล้วฉันก็กระโดดขึ้นไปบนรถด้วยเลย
ระหว่างทางฉันก็คิดมาตลอดเลย...ทำไมฉันถึงไม่ปล่อยเขาไป
อึ้ง...หญิงสาวที่มีเสน่ห์ วันนั้นถ้าฉันไม่ช่วยเธอ เธอก็จะไม่มาก่อนฉัน เธอก็จะไม่เป็นมารความรักของฉัน รึฉันเองที่เป็นมารความรักของเธอ...
'ทุกอย่าง ฉันทำ ฉันคิด ฉันผิด ฉันเลว โดยตั้งใจ เป็นคนมาทีหลัง ไม่ยับยั้งชั่งใจ...อยากเป็นเจ้าของหัวใจเธอ'
'เขาเจ็บเท่าไรไม่รู้ คิดอยู่อย่างเดียวต้องได้เธอ จนวันที่เขามา...ร้องไห้น้ำตาเอ่อ อ้อนวอนให้คืนเธอให้ได้ไหม'
ไม่นะ...บทเพลงที่เหลือมันยังไม่อยู่ในสำนึกของฉัน...
ตอนนี้กดปลอดภัยแล้ว...อึ้งก็ด้วย
"ฮัลโหล นัตเหรอ" ฉันโทรหานัต หลังจากที่รู้ว่ากดเองปลอดภัยแล้ว
"อืมม...คีย์อยู่ไหนน่ะ" นายนี่ถามฉัน เหมือนจะเป็นห่วง...O.<
"โรงพยาบาล กดโดนทำร้ายน่ะ นายช่วยให้คนขับรถของนายไปเอารถฉันที่หน้าบ้านของกดที ไม่รู้ว่ามันหายไปรึยัง ส่วนนายมารับฉันที่โรงพยาบาล xxx " ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
"มาไวดีจัง" ฉันยิ้มให้นายนั่นหนึ่งที ^^
"อืมม...เลือดเต็มตัวคีย์เลย ไม่กลัวเหรอ" เฮ้อ ช่างมันเถอะ
"ชินแล้ว ฉันเห็นเลือดบ่อยมาก ๆ เลย" แล้วฉันก็นั่งเงียบ ไม่หรอกมันยังไม่ถึงเวลาแห่งการสำนึกผิด
"ผมเข้าใจนะ แต่คีย์ไม่ลองถอยหลังมาซักก้าวล่ะ ทบทวนสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป" นายนี่สอนฉันอย่างนั้นเหรอ T______T
"ขอเวลาให้ฉันอีกซักพัก 'แกงค์ทูตแห่งนรก' ใกล้จะปิดตัวแล้ว" ฉันพูดเรื่องจริง เมื่อใดที่สิ้นสุดการศึกษา เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเพียงแค่ตำนานที่มีผู้หญิงคนหนึ่งกล้าทำร้ายเหล่าศัตรูด้วยสายตาที่ไม่มีวันให้อภัย 'สายตาสีเลือด'
"ไม่หรอกคีย์ ถ้าคีย์ไม่ตัดสินใจวันนี้ คีย์อาจจะไม่มีวันได้ถอยหลังแล้วนะ" นายนี่พูดเหมือนรู้ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้อะไร
"นายไม่รู้อะไรหรอก ใจฉันมันแหลกสลายไปแล้ว วันที่เพื่อนฉันตาย วันที่เพื่อนรักของฉันยอมรับกระสุนปืน แล้วเอ่ยคำว่าเขาให้อภัยที่ฉันทำร้ายจิตใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่เคยรับรักเขา ฉันทำร้ายเขาสารพัด แต่เขาก็ยังรักฉันเสมอ...ไม่มีอีกแล้วการให้อภัยไอ้เลวพวกนั้น ฉันจะฆ่าพวกมัน เพื่อชดเชยความผิดทั้งหมดให้กับเพื่อนรักของฉัน...บวรณ์" ฉันไม่อยากจะนึกถึงภาพเหล่านั้นอีก ไม่นึกอีกแล้ว
"แต่ไอ้นั่นมันก็ตายไปด้วยฝีมือคีย์ไม่ใช่หรอ" นายนี่พูดออกมาทำให้ฉันรู้สึกว่า..กลัว
"นายอย่ามายุ่งเรื่องของฉันนะ ฉันไม่รู้หรอกว่านายจะรู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับฉันบ้าง แต่นายก็เงียบเอาไว้บ้างก็น่าจะดีนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่แสนเลิศเลอที่นายจะมาหลงรักหรอกนะ และฉันก็ไม่ได้ดีพอให้คนอย่างนายมายุ่งด้วย" ฉันทั้งโมโห และสับสน นายนั่นรู้เรื่องฉันไปซะหมดทุกเรื่องเลย
"ขอโทษ" นายนั่นพูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปเลย
เชอะ ฉันพูดอะไรผิด
เหลือเวลาอีกตั้งหลายวันที่ฉันจะต้องอยู่กับนายนี่...เบื่อชะมัด
พรุ่งนี้...ต้องไปโรงเรียนแล้วนี่นา...เย้ ๆ -_____-
ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนของนัต ฉันเห็นนายนั่นนอนอยู่ ฉันก็เลยเดินออกไปนอนที่โซฟาเปิดทีวีดู
หาวววว.....สามทุ่มแล้ว นายนั่นไม่ได้ออกมาเลย ช่างเถอะไปนอนดีกว่า
ฉันเปิดประตูเข้าไป...แล้วก็ค่อย ๆ ย่อง ( แกเป็นโจรรึยังไง ) ฉันเห็นนายนั่นหลับเป็นตายเลย ก็เลยไม่กล้าปลุก พอฉันล้มตัวลงนอน นายนั่นก็หันมาพอดี O.<
"คีย์..." เรียกฉันทำไมหว่า
"นัต หลับเหรอ" ฉันดึงหูนายนั่นหนึ่งที เงียบไม่มีเสียงตอบรับ...
"ขอโทษนะ...นายนัตฉันยังถอยหลังไม่ได้ ศักดิ์ศรีของหัวหน้ามันยังค้ำคอฉันอยู่ ไม่สิศักดิ์ศรีของความเป็นคน จุดจบของฉันมันยังไม่ถึงเวลานั้นหรอก ฉันรู้ว่าวันนี้นายโกรธฉัน นายเลยเงียบไม่พูด ไม่กินข้าว ช่างเถอะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงนาย แต่ฉันยังติดคำสัญญาที่ให้ไว้กับนายอยู่ ราตรีสวัสดิ์"
ฉัน...ไม่อยากทำสงครามเย็นกับนายนี่เลยให้ตายเถอะ
ความคิดเห็น