คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไปโดนเค้าหลอกอีกแล้ว ~ ~
2.
เชอะ เซ็งชะมัดหลังจากที่โดนไอ้บ้านัตนั่นหลอกเอาได้อย่าให้จับได้เชียวนะแม่จะจับมันไปขายก๋วยเตี๋ยว -__-
"คีย์ วันนี้ไปเดินตลาดนัดกันมั้ยยะ" เฮอะ ยัยบีมแกจะเดินอ่อยเหยื่อน่ะสิ >.<
"ไปก็ไปสิ เลี้ยงขนมด้วยนะ" ความงกไม่เคยเข้าใครออกใคร
"ยัยขี้งก" ก็ช่วยไม่ได้แกอยากมาเป็นเพื่อนฉันเอง โอ่โฮ่โฮ่
กลางวันนี้จะกินอะไรดีน้า....ล้าลาล้าลา
"ไอ้คีย์ ข้าวจานด้วย" ไอ้เม้ง...ไม่เคยตาย
"ซื้อเองดี๊ โถ่เว๊ยค่าจ้างสามร้อย" ไม่ต้องบอกหรอกว่ามันกระโดดตัวปลิวเลย ถึงมันจะรวยก็เถอะนะแต่เงินสามร้อยนี่เอาไปทำอะไรได้อีกเยอะ
"เชอะ ไอ้ขี้งก" ทำเป็นบ่นไปไอ้ตุ้มเม้ง
"ไอ้คีย์ แล้วตกลงไอ้นัตมันรู้เรื่องของพวกเราได้ไง" ธานแอบถามหลังจากไอ้พวกนั้นไปซื้อข้าวกินกันหมด เอาวะข้าวก็ข้าวเดี๋ยวไม่มีคนเก็บจาน....โฮ่โฮ่โฮ่
"ไม่รู้สิ ไม่สนใจด้วย" ต้องเดินไปต่อแถวซื้อข้าวยาวเลยนะเนี่ย...เฮ้อ
"แล้วแกไม่กลัวมันเอาไปพูดกันในแกงค์ดอกไม้วิหคของมันเหรอ" ธานบอกเสียงเรียบจะไปกลัวทำไมไม่มีหลักฐานซะหน่อย...แต่เมื่อกี๊แกงค์อะไรนะ
"เมื่อกี๊แกว่าอะไรนะ แกงค์อะไรนะไอ้ธาน" ฉันถามมัน แต่ดูมันทำหน้าสิ...
"ก็ดอกไม้วิหคไง แกไม่รู้เหรอว่าไอ้นัตมันอยู่แกงค์นี้แกเป็นหัวหน้าประสาหมารึไง" โหย โดนไอ้ธานสวดยับเลย
"เออเดี๋ยวค่อยคุย ป้าเหมือนเดิมสอง" ฉันสั่งข้าวร้านป้าเฉิ่ม หน้าป้าแกก็ไม่ต่างจากชื่อแกเท่าไหร่หรอก
"ไอ้ธานรับเซ่" สั่งซื้อแล้วยังช้าอีก
แล้วฉันก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะประจำของเราใต้ต้นหูกวางน่ะมันร่มชะมัดเลย
"อืมม จะเอาไงต่อไอ้คีย์มีคนรู้เรื่องเราแล้วพวกข้าไม่ลำบากหรอกแต่เอ็งอ่ะดิ่ ประธานนักเรียนเชียวนะโว๊ยแค่เอ็งได้มิสเพลย์บอยติดกันสามปีซ้อนอาจารย์ยังเพ่งเล็งแล้วเพ่งเล็งอีก ถ้างานนี้รู้ว่าแกเป็นถึงหัวหน้าแกงค์ทูตแห่งนรกที่โด่งดังด้านความชั่วแล้วนะโว๊ยมีหวังไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแหง ๆ" ไอ้นี่ปากหมาชะมัด...จะมีใครล่ะไอ้ชินน่ะสิ
"ไม่รู้สิ ต้องไปเจรจากับมันดู ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร" ว่าแล้วไงว่ามันต้องมีเรื่องจนได้
"แล้วตกลงมันรู้ได้ไง" มันก็คือประเด็นที่จะต้องโต้เถียงกันต่อไป
"ฉันเองแหละ เพิ่งรู้ว่ามันอยู่ไอ้แกงค์ดอกไม้วิหคอะไรนั่น" เชอะ...มิน่าล่ะ
"แล้วแกไปหาเรื่องแกงค์นั้นได้ไงอ่ะ" ถามโง่จังนะ ไอ้นิว
"ก็วันนั้นฉันไปกับอีกกลุ่มนึงกลุ่มของกดน่ะแล้วทีนี้ไอ้พวกนั้นมันก็มาหาเรื่องพวกฉันน่ะ" แต่ทำไมไม่ยักจำหน้าไอ้นัตได้นะ
"เออ ๆ ช่างมันเถอะ" ใช่เอ็มพูดถูก
"แกไปจู๋จี๋กะไอ้กดมาเหรอ" ยัยบีมพูดเหมือนรู้ทัน -__-
"เชอะไปเก็บจานดีกว่าเฮ้ยเร็ว ๆ นะมีนัดเว๊ย" นัดของพวกเราก็คือการเล่นบาสเก็ตบอล เอาข้างละห้าคนมันจะได้พอดีกัน เยี่ยมยกนิ้วให้เลย ^^
"เออ โธ่อายดิ๊" ไอ้นี่เดี๋ยวตาย
"ใครแพ้ต้อง...บอกรักน้องเฟิร์นหยันประจำห้องนะโว๊ย" หาเรื่องแกล้งเพื่อนได้อีกแล้ว โย่วดีใจ ^O<
"โอน้อยออก" ปัญญาอ่อนชะมัด
"เอาล่ะ เฮ้ย กรรมการให้ดีนะถ้าโกงมีเตะ" ขู่ไอ้กรรมการไว้ก่อนเลย ข้างฉันมีไอ้เอ็ม ไอ้เม้ง ไอ้ธาน สุดท้ายมือเต็งไอ้ปอนด์ ข้างยัยบีมมีเก่ง ๆ ตั้งหลายคนแพ้แหง ๆ เลย
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก...
"น้องเฟิร์นครับ...ผมรักคุณ" พวกมันทำหน้าเหมือนปวดขี้เลย ="=
ผลของรอบที่ผ่านมา...
"เย้ ไอ้คีย์ขอบใจเว๊ยพวกที่ไม่ต้องบอกรักน้องเฟิร์นแล้ว เย้ ๆ ๆ ๆ" ใช่สิก็ข้างยัยบีมมีตัวเต็งก็จริงแต่ยัยบีมเล่นไม่เป็นก็เท่ากับว่า แข่งขันกัน 5:4 ไงล่ะ
ผลของการบอกรัก...
"เฮ้ย ยัยเฟริ์นเลือดกำเดากระฉูดแล้ว" ก็ใช่น่ะสิ ยัยนี่คลั่งไอ้พวกนี้จะตายไปเฮอะไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย
"ขำชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า" หัวเราะก็ต้องเสียงดัง ๆ ^O^
"เงียบไปเลยไอ้คีย์" ไอ้นิวพูด เหอเหอ
เลิกเรียนแล้ว...เย้
"หนึ่งวันช่างผ่านไปเร็วนักหนา" เมื่อกี๊เพิ่งเรียนภาษาไทยมาน่ะ
"ไปเดินตลาดนัดกัน" เอ...สงสัยจะไม่ได้ไป...ก็ไอ้นัตมันอยู่หน้าโรงเรียนน่ะสิ
"ไอ้คีย์ วันนี้แกต้องไปเจรจากับนัตให้จบปัญหานี้ไปนี่คือคำสั่ง" ยัยบีมมันสั่งฉันง่า
"ทำไมต้องไป" ถามไปงั้น...ยังไงก็ต้องไปก็ยัยนี่เคยสั่งใครที่ไหนล่ะ
"เพื่อแกงค์ย่ะ" เชอะ ฉันสะบัดก้นแล้วก็เดินไปหาไอ้นัตที่หน้าโรงเรียน มันมารอแฟนมันแหง ๆ
"ไอ้นัต วันนี้มีเรื่องจะคุยด้วย" ดูมันทำหน้าเข้าสิเหมือนเจอผีเลย -o-
"วันนี้ฉันไปกับเธอไม่ได้หรอก น้องเจนรออยู่" เชอะคิดว่าฉันเป็นใครยะขอแกเดทรึไง
"ยังไงแกก็ต้องไป เจนไหน ม.ต้นใช่มะอ้อมาพอดี" พวกเผด็จการนี่ต้องยกให้ฉันเลยล่ะ
"พี่นัตรอน้องเจนนานมั้ยคะเนี่ย" ยัยนี่ไปเรียนรึไปทำอะไรเนี่ยช่างเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเช็คคะแนนความประพฤติ ยัยนี่มองไม่เห็นฉันสินะ และแล้วยัยนี่ก็หันมองมาทำหน้าเหมือนปวดขี้อย่างแรง แล้วก็เดินหายไปเลย ใช่สิฉันมันน่ากลัวกว่าเทเลทับบี้อีก
O.o หน้านายนั่น
^O^ หน้าฉันนี่
"แล้วทีนี้นายจะไปกับฉันได้หรือยัง" สะใจ ๆ
"อืม ไปกับเธอคงไม่เสียหายหรอกนะ" ฮะอะไรนะนั่นปากหรือกระโถนที่พูดน่ะ
"ฉันต่างหากที่สมควรจะเป็นคนพูด เอาเถอะจะไปรึยัง" พูดจบฉันก็เดินไปยังลานจอดรถ
"ให้ผมไปรถคีย์เหรอ" นายนี่ทำหน้าเหรอหราชะมัดหน้าอาย -//////-
"ทำไมเล่า" ฉันเริ่มหงุดหงิดอารมณ์เสีย โอ๊ะไม่ได้นะเสียพิกเจอร์ ( ภาพพจน์ ) หมด
"ไปรถผมดีกว่า เดี๋ยวรถคีย์ให้คนขับรถของผมขับไปไว้ให้ที่บ้านละกัน" ฟังพูดเหมือนง่ายนะ แต่มันทำไปแล้ว ยี้ยี้ ฉันนั่งรถมันแล้วจะเสียบริสุทธิ์มั้ยนี่ OO
"ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้ฉันออกความคิดเห็นเลยใช่มั้ย" หน้าไอ้นี่กวน...ชะมัดเลย
"ก็ใช่นะเพราะคีย์เองทำให้คืนนี้ของผมเหงาเป็นบ้าเลย ฉะนั้นคีย์ก็ต้องรับผิดชอบ" เอาไงดีล่ะ จะหนีก็เสียฟอร์มไอ้นี่น่ากลัวเป็นบ้าเลยแล้วคืนนี้ฉันจะได้กลับบ้านมั้ยเนี่ย
"เชอะ ฉันกลัวนายตายแหละ" พูดไปก็เท่านั้น...ToT
"ตกลงคีย์จะเรียกผมว่าแกหรือว่านาย" ถาม...เดี๋ยวตอบ --
"แล้วแต่อารมณ์" มันเรื่องของฉันนี่นาใช่มะ ๆ
"เอางี้ ถ้าคีย์เรียกผมว่านัต ผมจะยกโทษให้แต่ถ้าคีย์หลุดปากพูดไม่เพราะละก็ คีย์บ้านิยายไม่ใช่เหรออืม ผมก็คนหนึ่งที่บ้านิยายเอาเป็นว่าถ้าคีย์หลุดมาล่ะก็ปากคีย์ไม่ได้มีไว้กินข้าวอย่างเดียวแน่นอน" ไอ้นี่มันกล้าขู่ฉันง่ะ Y^Y ฉันจะไปฟ้องกด
อะฮ่า....เดี๋ยวจะเล่าเรื่องคนชื่อกดให้ฟัง
กดเป็นหัวหน้าใหญ่สุดของ"แกงค์ทูตแห่งนรก"มีอำนาจใหญ่ที่สุดที่ทุกคนสมควรกลัว ยกเว้นฉันเพราะฉันป็นแฟนกด เราเจอกันได้ยังไงน่ะเหรอ ก็คงจะประมาณว่า ฉันไปกับไอ้เอ็มไปช่วยกดตีกับคู่อริน่ะ แล้วพอดีว่าไม่มีใครเห็นฉันเป็นผู้หญิงซักคนเพราะถ้ารู้ว่าเป็นผู้หญิงนะมันจะ...เอ้อ มันจะข่มขืนตรงนั้นเลยดิ่ ทีนี้ก็ตีไปตีมาฉันก็ไปตีหัวกดเข้าให้ ก็ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักหัวหน้านี่นา พอฝ่ายเราชนะกดก็มาด่าฉันใหญ่เลย ฉันก็แว๊ดกลับน่ะสิมาช่วยแล้วยังปากดีอีก ( ถึงจะช่วยผิดก็เถอะ ) ยังงี้กดมันก็เลยรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงมันก็เลยจูบฉันโชว์เพื่อน ๆ หลังจากนั้นมาเราก็เป็นแฟนกัน ( ได้ไงหว่า ) และ "แกงค์ทูตแห่งนรก" ก็มีหัวหน้าสองคนและก็มีผู้หญิงสองคนอยู่ด้วย ซึ่งนั่นก็คือ ฉันกับยัยบีมไงล่ะ ผ่านมานี่ก็สองปีแล้วนี่นา โอ้...โฮะโฮะ >O^
"คีย์ ข้อตกลงของเรารับรู้ไว้ซะด้วย" ไอ้นี่ดีดหัวฉันทีนึง ฮึ่มมันน่าต่อยนักเชอะคิดว่าฉันกลัวรึยังไงเล่า แค่เกรงจายส์ O.<
"รอฉันด้วยเซ่ (ไอ้นี่ขายาวเป็นบ้าเลย----ก็แค่คิด ) นัตสูงเท่าไหร่อ่ะ" ต้องถามเพราะมันเงียบเกินบรรยาย -___-
"หืมมม" ไอ้นี่ไม่ได้ฟังฉันเลยรึไง ("__ ) ( __") ไปไหนแล้วล่ะ ไอ้บ้าเอ๊ยยยย
"นัต ไปไหนเนี่ย" ไอ้นี่มันพาฉันมางานวัดแล้วมันก็สลายโต๋ไปไหนก็ไม่รู้ ฉันกลับไม่ถูกนะโว๊ย แต่งานวัดนี่น่าสนุกไปเดินเล่นดีฟ่า
"คีย์ ไปไหนแล้วนะ"
สวัสดีครับ...
ผมชื่อ นายนัต เกียตริเจริญสิน เป็นหัวหน้า "แกงค์ดอกไม้วิหค" คู่แข่งแกงค์ของนายกด "แกงค์ทูตแห่งนรก" บังเอิญวันนั้นผมไปเจอยัยคีย์เดินกับหัวหน้าแกงค์คู่อริผมก็เลยรู้ว่าที่ไอ้กดมันประกาศถึงราชินี"แกงค์ทูตแห่งนรก" คือใคร??? และปัญหามันก็อยู่ที่ว่าผมหลงรักยัยคีย์มานานแล้ว แต่ดันมีไอ้กดซึ่งไม่ค่อยอยากไปยุ่งกับมันซักเท่าไหร่มาเป็นศัตรูหัวใจ และดูเหมือนว่ามันจะรู้ ตอนแรกมันก็บอกว่าห้ามยุ่งกับคนของมัน พอตอนหลังมันก็บอกว่าให้โชว์สปิริตให้ยัยคีย์ดู แล้วก็ท้าให้ผมหาราชินีประจำแกงค์ให้ได้ ไอ้กดมันเชื่อรักแท้ ส่วนยัยคีย์ก็มั่นใจว่ารักซะเหลือเกิน แล้วผมจะทำไงดี...
เฮอะ...ฉันเดินรอบงานแล้วนะ นายนั่นไปไหนของเค้านะ
"คีย์ ไปไหนมาน่ะ"
"ก็นา...เอ๊ย ก็นัตไปไหนมาล่ะฉันหันกลับมาก็ไม่เจอใครแล้วฉันก็เลยไปเดินเล่นน่ะสิ" เชอะ...เกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะ
"ผมไปซื้อนี่มาไง" นายนี่เด็กชะมัด
"นัตไปซื้อตั๋วชิงช้าสวรรค์มา...งั้นเหรอ" ถามไปงั้นแหละ..ก็เห็นอยู่
"อืมม..ไปกันเถอะ" หวาย...ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไป แต่ก็ลองดู
"สวยใช่มั้ยล่ะ" ถาม...ก็ต้องตอบสิ
"อืมมม...มันสวยมาก ๆ เลยล่ะ แต่ดูแล้วมันก็เหงานะ และที่สำคัญฉันกลัวความสูง" ก็ตอบไปตามความคิดเห็นอ่ะนะ
"ว่าแต่คีย์ ที่มากับผมรอบนี้คงไม่ได้มานั่งชิงช้าสวรรค์อย่างเดียวหรอกนะ" อืมม...ใช่ต้องเข้าเรื่องซะที
"ใช่...ฉันจะมาเจรจา" ต้องเป็นการเป็นงาน
"เจรจา...เจรจาอะไร" นายนี่ทำหน้างง เหมือนไอ้ตูบข้างบ้านเลย OoO
"ก็เรื่องของ "แกงค์ทูตแห่งนรก" มีฉันเป็นหัวหน้าไง" เฮ้อ...มันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
"อ๋อ...นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้นี่เองถึงทำให้เจ้าหญิงลดตัวมาคุยด้วย" ทำหน้าน่าสงสารชะมัดเลย
"ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนะ ที่สำคัญฉันก็เดินดินเหมือนกัน ไม่ได้ลอยฟ้านี่นา" พูดตามหลัก
"อืมม...แต่คีย์มาของ่าย ๆ อย่างนี้โดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนนี่มันจะดูสมศักดิ์ศรีของท่านหัวหน้าเร้อ" ของฟรีไม่มีในโลกจริง ๆ ด้วย
"แล้วนายจะเอาอะไรล่ะฉันไม่มีอะไรให้หรอกนะ " พูดก็พูดนะฉันมาของ่ายไป แต่ถ้ามันจะมารีดไถเงินน่ะ บอกได้ว่าม่ายมีน้า
"เอางี้...คีย์มาเป็นแฟนกับผมสามสิบวันยอมทำตามที่ผมสั่งสามสิบวัน หรือว่าไม่กล้า" พูดง่าย ๆ แล้วจะทำไงดี...เพื่อแกงค์ของเรางั้นเหรอ แล้วกดล่ะจะว่าไง ไอ้นี่มันบ้าบอเกินเหตุนะเนี่ย
"เอ้อ..." มันพูดไม่ออก
"อืมม...ถ้าพูดไม่ออกเอางี้ละกัน ถ้าคีย์ตกลงคีย์ก็ไปหาผมที่บ้านนะ แต่ถ้าไม่ตกลงก็คนละทางเดิน" นายนี่พูดเหมือนฉันเป็นตุ๊กตางั้นแหละ...เพื่อแกงค์ใช่มะ ??? ไอ้นี่เดี๋ยวปั๊ดเตะเลย
"ทำไมฉันจะไม่กล้า" เชอะ ปากเสีย
"ไปกันเถอะหมดเวลาแล้ว อีกสองวันจะเป็นวันหยุด ขอคำตอบวันนั้นละกันนะคีย์" ฉันหนักใจเป็นบ้าเลย ถึงบ้านแล้วโทรหายัยบีมดีกว่า
"ฮาโหลลลลล" ทำไมเสียงมันยานอย่างงี้เล่า
"ตื่น ไม่ตื่นบ้านบึ้มมมมมมมมม" ต้องขู่งี้ประจำแหละ เหอเหอ
"มีไร" ถามฉันสั้นจังนะ
"เพื่อแกงค์ของเราไง ฉันต้องไปเป็นแฟนมัน เชื่อฟังมันเหมือนลูกหมาแสนเชื่องให้มันสามสิบวัน" พูดไปน้ำตาจะร่วง มันแค้นนี่นา ToT
"เฮ้ย...แล้วเอาไงดี" ฉันโทรมาถามแกนะยะ
"ไม่รู้สิ โทรมาหาแกนะเว้ยเฮ้ย" ไม่มีสมองแล้ว
"เอางี้มีสองทางให้เลือก ทางเลือกที่หนึ่งแกก็ไปเป็นแฟนนัตแล้วก็พยายามทำตัวให้แย่ที่สุด ทางเลือกที่สองทางใครทางมัน" เชอะนี่เหรอทางเลือกที่แกมีให้มันก็เหมือนไม่มีทางเลือกแล้วย่ะ
"ฉันเลือกแล้วล่ะ เพื่อแกงค์ของเรา ขอบใจนะที่อุตส่าห์หาทางเลือกให้" ฉันจะไปเป็นแฟนมัน
สองวันผ่านไปไวเหมือนโกหก...หวายต้องไปหานายนั่น
"คีย์ แม่ไปสัมมนาสามเดือนกับพ่อนะลูก เอ้านี่บัตรเอทีเอ็ม มีเงินทั้งหมดสามหมื่น ไม่พอก็โทรไปนะ" สามหมื่น...พอค่ะแม่ ว้าว สวรรค์เชอะหาเรื่องหนีเที่ยวล่ะสิ
"แล้วอย่าหนีเที่ยวล่ะ แม่จะให้ป้าแม่บ้านมาคอยดูแลนะ" ง่ะ แม่ขาแม่รู้ได้ไงล่ะ
"ค่ะ โชคดีคะแม่" คอนโดนี้จะเงียบเหงาอีกแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้ยัยบีมมานอนเป็นเพื่อน แต่เดือนนี้ต้องไปหานายนัตก่อน ไปดีฟ่า
เอ...ชั้นที่ยี่สิบห้า อยู่สูงกว่าฉันอีก ปิ๊งป่อง ใช่แล้วฉันอยู่คอนโดเดียวกับนายนัตก็เพิ่งรู้นี่ล่ะ ทำไมไม่บอกตั้งแต่ฉันอยู่ม.ต้นนะ ฉันจะได้ขอดดยสารไปด้วย รณรงค์ลดโลกร้อน (ยี้ยัยขี้ก
ติ๊งต่อง ๆๆๆๆๆๆ กดรัวกระจายส์
"อ้าวคีย์ มาให้คำตอบเหรอ" นายนี่ทำหน้าตกอกตกใจ แต่ฉันไม่สนใจหรอกนะ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาแล้วก็เปิดโทรทัศน์ดู ทำเหมือนบ้านตัวเอง นายนัตก็เลยมานั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วย
"เป็นไรอ่ะคีย์ ผมไม่ได้บังคับนะ ถ้าคีย์ไม่อยากทำผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา" นายพูดเหมือนเรื่องมันจะจบ (-_____-)
"ป๊าว ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะแค่เป็นแฟนนายมันจะยากตรงไหนกัน เพียงแต่ว่ามันร้อนชะมัด" ใช่อยู่เข้าไปได้ไงนะ ร้อนเป็นบ้าเลย นายนัตเดินไปเปิดแอร์ให้ วู้เย็นขึ้นมาหน่อยและ
ฉันเดินดูรอบ ๆ ของบ้านนายนี่ ก็ไม่ต่างอะไรจากบ้านฉันหรอก" แต่ดูดีกว่าตรงที่มีดอกไม้ ต้นไม้ เยอะก็เท่านั้น ซุกซนเหมือนลิง ฉันเปิดห้องโน้นดูห้องนี้ ว้าว ห้องนอนนายนี่สวยจังเลย
"ชอบเหรอ" เชอะใครจะไปชอบ ไม่ตอบหรอก
"ไม่ตอบเหรอ" ว๊ายยยย นายนั่นผลักฉันทำไมหน้าทิ่มหมด
"จะบ้ารึไง หน้าฉันเสียศูนย์หมด"ตวาดแว๊ด ๆๆๆๆๆ นี่คือนิสัยหลักของฉันเลยล่ะ
"ก็ผมรอคำตอบของคีย์อยู่ คีย์ก็ไม่ตอบผมมาซักที" เชอะใครจะไปกล้าตอบนายก็ดูนายทำสิ ผลักจนหน้าฉันจะทิ่มแล้วเนี่ย ถ้าเกิดจมูกฉันพังจะเอาอะไหล่ที่ไหน ฮึ
"ไปแล้วนะ ฉันตอบคำถามนายไปแล้ว ฉันจะยอมเป็นแฟนนายสามสิบวัน ย้ำเพื่อแกงค์ย่ะ" ใช่เพื่อแกงค์
"คีย์ต้องอยู่กับผมที่นี่" ม่ายน้า
"จะบ้าเหรอ นายหลอกฉันนี่ก็ตอนนั้นนายไม่ได้พูดซักหน่อยว่าฉันต้องมาอยู่กับนายน่ะ" เชอะพูดไปก็เท่านั้น นายนี่น่ะบ้าจะตาย
"ก็ตามใจ...ที่สำคัญคีย์เรียกผมว่านาย จะสำเร็จโทษอย่างไรดี" หวายตาเถร ไม่น่าเลย ซีแหงแก๋ เฮ้อ...อยู่ก็อยู่
"ขอโทษ ฉันขอโทษ" เป็นไงเสียงหวานซาบซ่าส์รสโซดาสิงห์ ( เอ๋...รู้สึกจะไม่เกี่ยวนา )
"ไม่เป็นไรคืนนี้จะคิดบัญชี" เฮอะ...เดี๋ยวก่อน เมื้อกี๊ว่าไรนะ ตายแน่นอนเลยฉัน
"เมื่อไหร่ฉันจะตามนายทันซักที" เพิ่งรู้ตัวว่าโดนหลอกง่า T_________T เศร้าชะมัดเลย
ฉ้านโดนหลอกง่า ฝากไว้ก่อนเถอะ
นายนัตตตตตตตตตต >O<
ความคิดเห็น