ยัยแม่สื่อตัวร้ายกับนายเสือผู้หญิง

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

 “ยูซ่า>_< นะๆๆๆ เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้ฉันกลับบอยหน่อยนะ”

“ไม่เอาอ่ะ”

ฉันส่ายหัวให้กับยัยหมูตุ๋นเป็นครั้งที่ 100 แล้วนะ ถ้าฉันจำไม่ผิด ทำไมน่ะหรอ-_- ก็ฉันรำคาญยัยนี่เต็มทนแล้วน่ะสิ จะให้ฉันไปเป็นแม่สื่อให้เธอกับนายบอยน่ะหรอ ไม่มีทางหรอก ฉันเกลียดนายนี่ที่สุดเลย ไอ้เพย์บอยเสือผู้หญิง กินไม่เลือกหน้า ฉันล่ะเกลียดมันที่สุดเลย นายนี่ทำให้ผู้หญิงต้องร้องไห้มากี่คนแล้วล่ะ เมื่อก่อนฉันเคยโง่ไปเป็นแม่สื่อให้นายบอยกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วเป็นไง ยัยนั่นต้องนอนจมคราบน้ำตาไปกี่วันแล้วฉันก็เคยเป็นแม่สื่อให้ผู้หญิงอีกคนแล้วเขาก็ต้องจมกับสภาพไม่แพ้กัน เรื่องอะไรที่ฉันจะยอมให้ผู้หญิงที่เหลือต้องไปจมอยู่กับไอ้บ้านี่ด้วยล่ะ

“ทำไมอ่ะ-O-นะๆๆๆ ยูซ่า ฉันขอร้อง”

ยัยหมูตุ๋นที่ไม่ได้อ้วนสมชื่ออ้อนวอนฉันสุดชีวิต แต่อ้อนไปก็เท่านั้นล่ะเพราะฉันไม่แนะนำเธอไปสู่ทางแห่งความมืดหรอกย่ะ

“ขอร้องก็ร้องไปสิยะ>_< ที่ฉันไม่เป็นแม่สื่อให้เธอกับนายบอยนี่นะเพราะว่าฉันไม่อยากให้เธอมานั่งเสียใจทีหลังนะ เธอลองคิดดูสิหมูตุ๋น ไอ้บ้านั่นมันไม่มีอะไรดีเลยนะ ก็แค่มัน สูง ขาว คิ้วเข้ม หุ่นดี รูปหล่อพ่อรวย เท่านั้นเอง”

“แต่ที่เธอพูดมาเขาก็ดีทุกอย่างเลยนะ”

-_- เออว่ะ  จริงด้วยที่ฉันพูดมามันก็ดีหมดทุกอย่างเลย เฮ้ย! มันมีไม่ดีไง ก็ตรงที่มันเป็นเสือผู้หญิง

“แล้วเธอคิดว่าเสือผู้หญิงดีรึไง”

“บอยเขาไม่ได้เป็นขนาดนั้นสักหน่อยเธออย่าคิดมากไปเองสิ”

“ฉันไม่ได้คิดมากไปเองนะ แต่ฉันพูดความจริง หมูตุ๋น*O* เธอฟังฉันนะ ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะเป็นแม่สื่อให้ แต่คนนี้ฉันขอปฏิเสธ ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้หรอก เชื่อฉันสิ”

“แต่ว่า..ยูซ่า”

หมูตุ๋นจับข้อมือฉันไว้แน่แล้วก็เขย่าเป็นการอ้อนวอน-_- บอกแล้วไง อ้อนไปก็เท่านั้น

“ปล่อยฉันเถอะหมูตุ๋น หน้าตาสวยๆอย่างเธอเหมาะกับคนดีๆมากกว่าคนอย่างนายบอย”

ฉันค่อยๆแกะข้อมือหมูตุ๋นออกแล้วก็เก็บสัมภาระเดินออกมาจากห้องเรียน เดินไปจุดมุ่งหมายคือห้องชมรมหนังสือพิมพ์ เมื่อกี้ยัยปอมบอกว่าให้รีบไปเพราะพี่เดซี่เรียก พี่เดซี่เป็นประธานชมรม เมือ่ก่อนชื่อ เดย์ ตอนนี้เป็นเดซี่ ทำไมถึงเปลี่ยนน่ะหรอ ลองคิดกันดูเองสิ ผู้ชายดีๆที่ชื่อเดย์ทำไมถึงอยู่ๆ กลายมาเป็นเดซี่

“อ้าวOoO ว่าไงคุณแม่สื่อจะไปไหนหรอ”

อุ้ย! นายบอยนี่น่า ยืนขวางทางฉันพอดีเลย เบื่อนายนี่จริงๆเลย~ ทำไมฉันต้องมาเจอนายด้วยนะ

“ฉันจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับนายถอยไปได้แล้ว”

ฉันเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่นายนั่นก็มายืนขวางอีกจนได้ อะไรนักหนานะ-_- ขวางอยู่ได้ คนยิ่งรีบๆอยู่ ไปช้าเดี๋ยวพี่เดซี่ก็บ่นอีก

“จะรีบไปไหนล่ะ”

นายนั่นพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท-*- น่าเบื่อจังทำไมฉันต้องมาเจอนายนี่ด้วยนะ

“แล้วจะทำไมล่ะ นายไม่เกี่ยวถอยไปได้แล้ว”

“(-- )( --)ไม่ถอย ฉันได้ข่าวว่าคุณแม่สื่อสามารถทำให้เด็กเรียนที่ชื่อต้นหญ้าเป็นแฟนกับลูกครึ่งที่บิลลี่ได้หรอ เก่งนี่น่า ฉันจ้างเธอมาเป็นแม่สื่อให้ฉันบ้างสิ กับคนที่ชื่อซูซานนะ สวยๆอึ๋มๆ ฉันชอบ”

นายนั่นทำเสียงทะเล้นใส่ฉัน โอ๊ย~ น่าโมโหจริงๆเลย คนเขาเกลียดขี้หน้ายังมาให้เจออีก ฉันอยากจะเอาหนังสือที่แบกอยู่นี่ขว้างให้หัวแบะเลย”

“หน้าอย่างนายไม่จำเป็นต้องมีแม่สื่อก็ได้ รีบๆถอยฉันไปได้แล้วเกะกะจริงๆเลย”

ฉันเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่นายบ้านั่นก็มาขวางทางไว้อีก โอ๊ย~ บ้านนายเป็นนักปิดถนนรึไงนะ ถึงได้ขวางทางคนเขาจะเดินจัง

“นายจะขวางทางฉันอีกทำไมล่ะ ฉันรีบนะ เดี๋ยวพี่เดซี่ก็ด่าฉันอีกหรอก”

“พี่เดซี่ ที่อยู่ชมรมหนังสือพิมพ์น่ะหรอ เดี๋ยวฉันเคลียให้ เรื่องแค่นี้เอง แต่ฉันอยากได้เธอมาเป็นแม่สื่อให้ฉันจังเลยได้ไหมล่ะ ค่าจ้างฉันแพงนะ น่าสนจะตาย”

“น่าสนยังไงไม่ทราบ ถอยไปได้แล้ว”

ฉันพยายามผลักนายนั่นให้หลบไป แต่ไอ้นี่มันแรงมหาศาลจริงๆฉันดันๆๆๆ แล้วก็ไม่ไป

“สรุปนายจะไปหลีกทางให้ฉันใช่ไหม”

“ใช่”

นายนั่นตอบหน้ายิ้มๆ

“นายจะไม่ให้ฉันไปหาพี่เดซี่ใช่ไหม”

“ใช่”

“สรุปว่านายจะขวางทางฉันอย่างนี้ใช่ไหม”

“ใช่^_^ เธอนี่เก่งนี่น่า”

ใช่ฉันเก่ง ฉันยกเท้าขึ้นมาเหยียบเท้านายนั่นไปแรงๆ 1 ที ทำเอานายนั่นร้องเอ๋งๆออกมา(เอ๋งๆอ่ะหมา=_= มั่วแล้วไอ้ยูซ่า) แล้วฉันก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องชมรมทันที ไปช้าโดนพี่เดซี่บ่นแน่เลย เพราะนายคนเดียวเลยนายบอย

                ฉันค่อยๆเลื่อนประตูห้องหนังสือพิมพ์แล้วก็เดินเข้าไป เห็นพี่เดซี่นั่งทำหน้านิ่งบอกได้คำเดียวว่าพี่แกกำลังอารมย์ไม่ดีอยู่ แล้วฉันก็เห็นยัยปอมยัยเพื่อนตัวดีนั่งอยู่ตรงข้ามฉันค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆยัยปอมแล้วก็ถามพี่เดซี่ว่า

“พี่เดซี่มีอะไรกับยูหรอคะ”

“มาช้าจังเลยนะ ไปไหนมาล่ะ”

พี่เดซี่พูดเสียงนิ่งๆ แค่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจ ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ มันมีไอ้ตัวบ้ามาขวางอยู่

“เปล่าค่ะ-_-ยูมาหาพี่เดซี่เลย”

“หรอจ๊ะ^_^ พี่มีงานจะให้ยูทำนะ”

พี่เดซี่เปลี่ยนเสียงทันที งานนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย ทำไมพี่เดซี่ถึงได้อยู่ๆ ต้องมาเปลี่ยนน้ำเสียง

“งานอะไรคะ”

ฉันถามเสียงนิ่งๆหน้างงๆ แล้วหันไปสบตากับยัยปอมพอดี

“พี่อยากจะให้เธอไปสัมภาษน์น้องบอยหน่อยได้ไหมล่ะ”

“เฮ้ย! ไม่เอาอ่ะค่ะ พี่เดซี่ก็รู้ไม่ใช่หรอคะว่ายูเกลียดไอ้หมอนี่เข้าใส้ยังจะมาให้ไปสัมภาษน์อีก”

“ก็พี่อยากอ่านนี่น่า”

“ก็ให้คนอื่นไปสัมภาษน์สิคะ”

“ให้ใครล่ะจ๊ะ^_^ ยัยปอมก็ไม่ไปเพราะไม่กล้าไป”

“อ้าวO-O ทำไมไม่ไปอ่ะปอม”

ฉันหันไปมองหน้ายัยปอมแบบงงๆ ยัยนี่มันเป็นอะไรอ่ะเห็นคลั่งไอ้บอยซะอย่างนั้นทำไมไม่ไป

“ฉันเขินอ่ะ>_< ไม่กล้าสบตากับเขา”

ยัยปอมพูดแล้วก็บิดไปบิดมา

“น้อยๆหน่อยย่ะ>_< นั่นมันของฉัน”

พี่เดซี่หันไปตวาดยัยปอมแล้วยัยปอมก็นั่งเงียบๆ

“ยูไม่ไปนะคะ”

ฉันพยายามปฏิเสธ

“ทำไมล่ะ>_< แต่ฉันอยากอ่านบทสัมภาษน์ของน้องบอยนะ รับรองได้เลยว่าถ้าเธอไปทำข่าวน้องบอยหนังสือพิมพ์เราต้องกังแน่ๆเลย”

“งั้นพี่เดซี่ก็ไปเองสิคะ>_<”

ฉันตบโต๊ะอย่างอารมณ์เสียงฉันเกลียดนายนี่เข้าไส้เลยจริงๆนี่น่า เรื่องอะไรฉันต้องไปด้วยล่ะ ไม่มีทางซะหรอก

“ยูขอตัวค่ะ”

ฉันพูดเสียงอ่อยๆแล้วก้มหน้าให้พี่เดซี่เล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องชมรม ต้องรีบออกมาล่ะสิ เมื่อกี้ฉันทำเรื่องเลวร้ายลงไปแล้วเผื่อพี่เดซี่โกรธแล้วไล่ฉันออกจากชมรม แล้วฉันจะทำไงล่ะ