คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : น้องคิ้วท์ : เล่นเกมกับพี่เซฮุน REWRITE
บทที่ 3
เล่นกับพี่เซฮุน REWRITE
22.40
“โอ๊ยยยง่วงงง” ลู่หานป้องปากหาววอดก่อนจะเอาหน้านอนลงบนการบ้านกองโตที่ยังไม่ได้ทำ เป็นเพราะเขามัวแต่เล่นกับเพื่อนในชั่วโมงเรียนนั่นแหละ ถึงได้ทำการบ้านไม่ถึงไหนสักที สุดท้ายก็กลายเป็นดินพอกหางหมู โชคดีที่คนอื่นเอามาให้ลอกบ้างแล้ว ไม่งั้นทำไม่ทันแน่ๆ “นี่มันดึกแล้วนะ ไอ้เราจะทำต่อดีมั้ยหรือว่าไงดี”
ลู่หานกึ่งนั่งกึ่งนอนควงปากกาในมือไปมาอย่างเซ็งๆ โดยไม่รู้เลยว่าประตูห้องที่อยู่ด้านหลังได้เปิดออกมาแล้วโดยใครบางคน
“ว่าไง จะทำการบ้านอยู่เหรอ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นในห้องทำให้ลู่หานสะดุ้งโหยง ร่างเล็กหมุนเก้าอี้กลับไปมองก็เห็นเซฮุนในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงนอนล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาอย่างสบายๆ ทรงผมสีน้ำตาลเข้มที่ออกจะดูยุ่งเหยิงไปสักนิดแต่ก็ดูดีเมื่อมีหยาดน้ำเกาะที่เส้นผมเล็กน้อย
เพิ่งอาบน้ำเสร็จสินะ กลิ่นแชมพูฟุ้งเชียว
“ว่าไง พี่ถามว่าการบ้านเสร็จรึยัง หรือคืนนี้จะทำการบ้าน?” เซฮุนถามย้ำอีกรอบเมื่อเห็นว่าลู่หานเอาแต่มองเขาไม่ยอมปริปากอะไรออกมา ร่างเล็กที่ได้ยินดังนั้นก็เหลอหลาจนเซฮุนหลุดขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทางเงอะๆ งะๆ แบบนั้น
“กะ....ก็กะว่าจะไม่ทำแล้วนั่นแหละ ดึกแล้ว อยากนอนแล้วด้วย” ลู่หานบอกกันไว้ก่อน เพราะเซฮุนเข้ามาทีไรก็มีแต่ปัญหาทุกที นอกจากว่าจะชอบเข้ามาจับั่นนี่เขาตั้งแต่เด็กๆ แล้วยังจะชอบมาป่วนเขาอยู่เรื่อยอีกด้วย แต่ดูเหมือนว่าเดี๋ยวนี้เมนพอยท์ของเซฮุนจะเป็นที่ร่างกายของเขามากกว่า เท่าที่รู้สึกน่ะนะ แล้วถ้าใช่จริงๆ เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จะตะโกนเรียกให้ใครมาเอาเซฮุนออกไปก็เกรงใจ เพราะดึกดื่นค่ำคืนใครๆ ก็อยากมีเวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น แต่จะให้ไล่พี่ชายตรงหน้าออกไปก็ไม่เคยทำ ลู่หานกลัวว่ามันจะไปทำร้ายจิตใจคนตรงหน้าเข้า
ปล.สักนิด มาถึงตรงนี้อยากจะพอยท์ให้คนอ่านได้รู้ว่า จากการที่ลู่หานโตมาแบบไข่ในหินและเป็นที่หนึ่งของทุกคนเสมอ ปะป๊ากับมาม๊าก็สอนลูกดีจนเกินไปเกี่ยวกับเรื่องมารยาทผู้ดีที่พึงมีจนลู่หานเป็นคนไม่ทันคนซะแล้ว (ประมาณว่าเห็นแค่ด้านสีขาวของคน) (น้องอาจจะเป็นคนดีไปหน่อยในฟิคเรื่องนี้นะคะ T^T เป็นความมโนและชอบส่วนตัวของคนเขียนมากๆ ก็มันเขียนว่าโชตะคอนที่หน้าบทความนี่นา) ยิ่งอยู่กับเซฮุนด้วยก็...... Continue reading
“เดี๋ยวสิ” ทันทีที่ลู่หานหยิบผ้าห่มคู่ใจมาคลุมตัวเอาไว้แล้วเตรียมจะล้มตัวลงนอนก็ถูกมือหนาของพี่ชายตรงหน้าคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
อย่างที่คิดเลย เข้ามาป่วนเราอีกแน่ๆ
“มาเล่นเกมกันก่อนสิ” เซฮุนว่าพลางหยิบกระดาษขนาดที่เล็กกว่ามือตนหลายใบออกมาเรียงไว้ตรงหน้าลู่หาน ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่านี่คือไพ่ แต่เขาไม่รู้ว่าเล่นยังไงต่างหาก “เล่นเป็นป่ะ จะให้พี่สอนมั้ย”
“แต่.....แต่ผมง่วงแล้วครับ อยากนอนจริงๆ” ลู่หานค้าน เซฮุนทำหน้างออยู่ตรงปลายเตียงจนลู่หานใจเสีย “ผมยังไม่อยากเล่นตอนนี้จริงๆ ฮะ มันดึกแล้วด้วย ง่วงจริงๆ”
“เสี่ยวลู่ ทำไมยังไม่นอนอีก แล้วนี่คุยกับใครในห้องน่ะ? หา? ดึกแล้วนะ รู้มั้ยนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” เสียงเลย์ที่ดังลอดเข้ามาทางประตูทำให้ลู่หานรีบหุบปากลง แม้กระทั่งเซฮุนก็ต้องค่อยๆ ย่องเบาไปที่สวิตช์ไฟห้องเตรียมจะปิดไฟ “นอนได้แล้วลูก นี่มะม๊าไม่อยากบังคับลูกหรอกนะ แต่เดือนนี้เงินเดือนปะป๊าลดลงมาเยอะมาก น้อยเท่าจิ๋มหมูเลย ยังไงก็ช่วยๆ กันประหยัดไปก่อนนะลูก แค่เดือนนี้แหละ”
เซฮุนที่อยู่ใกล้ประตูกว่าก็ไม่ได้ยินเสียงเลย์ยับตัวไปไหนจึงรีบส่งสัญญาณให้ลู่หานบอกราตรีสวัสดิ์มาม๊าเสียที
“ฮะหม่าม๊า ราตรีสวัสดิ์ฮะ” ลู่หานร้องบอกคนนอกห้องอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งพอได้รับคำตอบกลับมาแล้วเซฮุนก็ปิดไฟทันที เสียงเลย์เดินเข้าห้องแล้วปิดประตูไปทำให้เซฮุนโล่งใจขึ้นมาอีกเป็นกอง “พี่ครับ ผมอยากนอนแล้ว ไม่เล่นเกมแล้วนะ มาม๊าบอกให้นอนแล้วไง”
“ชี่ เบาๆ สิ เดี๋ยวก็โดนดุเอาหรอก” เซฮุนบอกน้องชายก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน ลู่หานยอมเงียบลงตามคำสั่งของพี่ชาย แสงจากดวงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาส่งผลให้เซฮุนดูหล่อแบบเถื่อนๆ เข้าไปอีกหลายเท่าเมื่อเทียบกับปกติที่ดูดีอยู่แล้ว ให้ตายสิ อย่างกับนายแบบเลย
พอเซฮุนอธิบายวิธีการเล่นไพ่เสร็จ เขาก็แจกไพ่ให้ลู่หานทันที เล่นกันไปเล่นกันมาสุดท้ายคนที่ชนะก็คือเซฮุนอยู่ดี เพราะลู่หานเสียเปรียบเรื่องประสบการณ์ตั้งแต่เริ่มต้น บวกกับอยากให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆ จะได้นอนเสียที
“คนแพ้ต้องทำตามที่คนชนะสั่งสิ”
“อะไรนะ”
“ก็ตามนั้น หรือนี่ไม่ได้อ่านกติกาที่พี่เขียนไว้ในใบนั่นเลยเหรอ” เซฮุนอ้าง ลู่หานเหลอหลา ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ลู่หานที่อยู่ตรงหัวเตียงก่อนจะลวนลามด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ลู่หานรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงบอกไม่ถูก ร่างเล็กปล่อยให้ตัวเองถูกจ้องมองอยู่อย่างนั้น ป่านนี้เซฮุนคงแทะโลมเขาด้วยสายตาไปเยอะแล้ว
ซึ่งนั่นก็จริงอย่างที่ว่า เซฮุนมองลู่หานตั้งแต่เข้ามาแล้วด้วยซ้ำ แต่อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศหรืออะไรสักอย่างทำให้ลู่หานดูน่ารักขึ้นไปอีกเป็นกอง เขารู้ดีว่าลู่หานเป็นเด็กที่ขี้เกียจหวีผมและชอบปล่อยให้ผมฟู แต่นั่นก็ทำให้ลู่หานน่ารักมากขึ้นไปอีก ผิวเนียนๆ ที่เซฮุนอยากจะจับนักหนาตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“จูบพี่หน่อยสิ” เซฮุนสั่ง ลู่หานทำหน้าเหวอ “คนแพ้ทำตามที่คนชนะบอกไง”
“อะ....ไม่เอาฮะ” ลู่หานปฏิเสธ แต่เซฮุนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ลู่หานลังเล
ในที่สุดร่างเล็กก็ออกมาจากผ้าห่มแล้วคลานมาหาคนตัวโตที่อยู่ตรงหน้า เซฮุนยิ้มถูกใจราวกับได้ของเล่นที่ต้องการ ลู่หานมองหน้าเซฮุนหวั่นๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากบางของพี่ชายตรงหน้า เวลานี้สำหรับลู่หานนั้นเซฮุนดูเหมือนหมาป่าที่จ้องจะกินเหยื่อเหลือเกิน
“....ผม..ผมจูบไม่เป็น” ลู่หานที่นิ่งอยู่อย่างนั้นสารภาพออกมา เซฮุนเงียบ เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้นจนลู่หานแปลกใจ แต่รู้ว่าสถาณการณ์อย่างนี้เขาไม่ควรผิดกติกาอยู่ดี ลู่หานเงยหน้ามองเซฮุนอีกครั้ง สายตาแหลมคมจากคนตัวโตที่อยู่ตรงหน้ามองลู่หานอย่างท้าทาย แล้วก็ช่วยไม่ได้ ลู่หานยืนเข่าแล้วค่อยๆ โน้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากที่อยู่ต่ำกว่านิดหน่อยทันที
แต่เพราะการสอนของปะป๊ากับมาม๊าอาจจะต่างกันด้วยเล็กน้อย น้องชายคนเล็กตอนนี้จึงเสียเปรียบหลังจากสิบวินาทีที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่ประกบจูบกัน เซฮุนใช้ลิ้นหยอกล้อลิ้นเล็กไม่ประสานั้นอย่างเย้าหยอกก่อนจะเริ่มเป็นผู้คุมเกม
ฉากเล่นเกมนะค้า ฮุฮุ =,,= ไปหาอ่านกันเอาเองเด้อ
เงียบไปสักพัก จู่ๆ ก็มีเสียงคนเปิดประตูห้องออกมา ลู่หานหมดสติไปแล้ว เหลือแต่เซฮุนที่ยังนอนหอบอยู่ข้างๆ ร่างเล็กอยู่ เหงื่อของคนทั้งคู่ชุ่มผสมปนเปกันไปหมด ลู่หานที่นอนหงายอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของคนตัวโตเริ่มหายใจสม่ำเสมออีกครั้ง เซฮุนยิ้มบางๆ พลางใช้นิ้วเกลี่ยผมหน้าม้าลู่หานออกพลางสำรวจใบหน้ามน
“เซฮุน...หาววว....” เซฮุนชะงักเมื่อไดเยืนเสียงใครบางคนที่อยู่นอกห้องเรียกชื่อเขา ก่อนจะเงียบไปสักพัก “อืมม....มึงนอนยังอะ เปิดประตูโว้ย”
“เหี้ยจงอิน” เซฮุนสบถเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ลู่หานออกมาแล้วรีบกดโทรเข้าเครื่องตัวเอง สงสัยพี่ชายผิวสีของเขาคงจะได้ยินเสียงครางของลู่หานแน่ๆ
‘คนจะหลับจะนอน รบกวนโว้ย’
ติ๊ด!
“เออ เหี้ยนี่มึงนอนแล้วเหรอ รอดตัวไปนะมึง” เซฮุนเงี่ยหูฟังก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงจงอินปิดประตูห้องนอนดังปัง เขายิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง คิดอยู่แล้วว่าถ้ามีเสียงครางของลู่หานดังเล็ดลอดออกไปจะต้องมีคนสงสัย คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เขาอุตส่าห์ตะโกนใส่มือถือแล้วตั้งเป็นริงโทนเอาไว้ นอกจากนี้ก็ต้องกะระยะเวลาการโทรให้ถูกอีกต่างหาก เพราะไม่อย่างนั้นมันจะดังติดต่อกันไปเรื่อยๆ
ไอ้หน้าโง่เอ๊ย
เซฮุนยิ้มอย่างผู้มีชัย ในที่สุด ความบริสุทธิ์นี้เขาก็ได้มา ความบริสุทธิ์ที่จงอินหวงนักหวงหนาและไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ลู่หานมาหลายปี ตอนนี้เขาเป็นมากกว่านั้นแล้ว
เซฮุนยิ้มอย่างพอใจ ลำแขนแกร่งโอบรอบลำตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา
เพราะมา REWRITE อีกครั้ง จากที่เคยลบบทนี้ไปก็กลับมาอีกครั้ง เย้เฮท! กลับมาพร้อมกับเอ็นซีที่ยาวกว่าเดิมบวกกับเนื้อหาที่อาจจะเปลี่ยนแปลงไปถึงปานกลาง ก็มาให้ทุกคนได้อ่านกันอีกรอบให้ปวดหัวเล่น5555555555555 เพราะรู้สึกว่าพล็อตที่แต่งไว้มันปัญญาอ่อนและเลี่ยนมากเกินไป มาปรับครั้งนี้ก็พยายามให้เลี่ยนน้อยลงค่ะ ยังไงก็ไปอ่านแล้วฝากมาคอมเม้นท์ด้วยนะคะ จะติอะไรก็ได้ไม่ว่าค่ะ เป็นกำลังใจสำคัญในการอัพฟิคนะคะ T__T อุตส่าห์แปะลิ้งค์ไว้ให้แล้วหาให้เจอละกันนะคะ ขอให้เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตที่ได้อ่านเนื้อหาต่อไปน้า บ๊ายบายจุ๊บจุ๊บ
ความคิดเห็น