คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : น้องคิ้วท์ : เขาว่า REWRITE
บทที่ 2
เขาว่า REWRITE
ปัจจุบัน
สิบโมงครึ่ง ห้องนอนลู่หาน
ลู่หานพลิกตัวไปมาบนที่นอนด้วยความสบายก่อนจะไปชนเข้ากับกำแพงอุ่นๆ บนเตียงนอน
“อือออ....” ลู่หานลูบกำแพงอุ่นๆ นั้นก่อนจะลืมตาขึ้นมาไล่สำรวจดู
“อรุณสวัสดิ์” เสียงทุ้มว่า ลู่หานลืมตาขึ้นด้วยความตื่นเต็มตาก่อนจะสำรวจร่างกายตัวเอง ด้วยความที่ว่าพอเห็นหน้าเซฮุนทีไรก็จะนึกถึงเรื่องไม่ดีตลอดเวลา กล้ามแขนที่ดูเป็นชายชาตรีพยุงหัวตัวเองไม่ให้นอนลงบนหมอนใบนุ่ม เสื้อกล้ามสีขาวที่เผยผิวขาวๆ ของพี่ชายตรงหน้าทำให้เขาดูดีขึ้นอีกมากเมื่อบวกกับแสงแดดที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างและทรงผมยุ่งๆ สีน้ำตาลนั้น รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ลู่หานรู้สึกราวกับตัวเองเป็นแกะน้อยผู้ถูกล่า “หลับซะนานเชียว น่ารักจริงๆ นะตอนหลับน่ะ”
“พี่เข้ามาได้ไง?” ลู่หานวางตุ๊กตาตัวโปรดลงข้างๆ เตียงก่อนจะล้มตัวงลงนอนข้างๆ เซฮุนดังเดิม เพราะโดยปกติแล้วจะมีไคมาคอยกั้นไม่ให้เซฮุนเข้ามายุ่งวุ่นวายกับตนเสมอ เซฮุนยิ้มเผล่อออกมา
“ก็แอบเข้ามาน่ะสิ” เซฮุนตอบหน้าตาย ลู่หานมองหน้าพี่ชายอย่าหงวั่นๆ เซฮุนขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วกอดเอาไว้ จากนั้นก็เลื่อนมือไปจับตรงโน้นทีตรงนี้ทีจนลู่หานครางห้ามออกมา
“อ๊า....พี่เซฮุน....อย่าจับ.....ผมเจ็บ” ลู่หานใช้สองมือผลักอกกว้างของเซฮุนออก แต่แรงของคนออกกำลังน้อยอย่างเขา
“อ่อนไหวจังนะ ตอนนี้พี่หิวนมแล้วอะ กินได้รึเปล่า” เซฮุนบีบตุ่มไตสีสวยจนคนด้านข้างครางหวานออกมา
ผัวะ!
ทันทีที่ประตูถูกถีบออกจากเจ้าเก่าเจ้าเดิม เซฮุนก็หยุดกิจกรรมทุกอย่างไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มลงไม้ลงมือหนักขึ้นเหมือนต้องการแกล้งให้คนที่มาเห็นโกรธยิ่งกว่าเดิม
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ออกมานะ” ไคตรงเข้ามาดึงเสื้อเซฮุนออกจากด้านหลังจนคนตัวโตล้มลงไปอยู่ข้างเตียง “มันทำอะไรนายหรือเปล่า?!”
“อ๋อ เปล่าฮะ อันที่จริงพี่เค้ามะ...”
“จับนู่นนี่นั่นนิดหน่อยเอง แล้วน้องก็ครางซะอื้อหือเลย ทำเอาของผมตั้งเลย ทำไมเหรอ”
“เห้ย!!!” ไคร้องเสียงดังพร้อมกันหันไปที่คนที่ล้มลงไปข้างเตียงเตรียมจะง้างหมัดใส่ แต่เพราะเสียงลู่หานหยุดเขาไว้เซฮุนจึงไม่เจ็บตัว
“วันนี้ผมต้องไปเรียนนี่นา! มีเรียนภาคบ่ายด้วย สายแล้วๆ”
“วันนี้วันหยุด........นายหยุดเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ” แบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องหลังได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก่อนจะหาเสื้อมาใส่ให้ลู่หานแล้วพาออกนอกห้องไป การได้เห็นสองพี่น้องทะเลาะกันในห้องน้องเล็กกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วในตอนนี้
“ฮยอง......พี่พูดอะไรกับชานยอลฮยองเหรอ” ลู่หานถามพลางเดินตามแบคฮยอนที่เดินนำมา
“บอกให้ไปจัดการสองคนนั้นน่ะนะ ไม่มีอะไรหรอกนะครับคนดี” แบคฮยอนทำหน้าที่พี่ที่ดีโดยการพาลู่หานไปนั่งบนโซฟาแล้วยกจานอาหารมาให้กินพร้อมดูทีวีไปด้วย เป็นแบบนี้แทบจะทุกวันที่ชานยอลจะต้องทำหน้าที่เข้าไปไกล่เกลี่ยไม่ให้สองพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันแต่เช้า พอก้นถึงโซฟาไม่ทันไรก็มีแขกไม่ได้รับเชิญก็พุ่งเข้ามาร่วมวงด้วย
“นี่ๆๆ การ์ตูนช่องนั้นนะสนุกมาก เดี๋ยวพี่จะเปิดให้ลู่หานดูนะ” ซิ่วหมินหยิบรีโมตออกมาเปิดการ์ตูนตำนานโบราณพื้นบ้านให้ลู่หานดู จากนั้นเทาก็แย่งไป
“จะบ้ารึไงพี่หมิน น้องอายุเท่าไหร่แล้ว ม.6 แล้วนะ ดูอะไรที่มันเพิ่มรอยหยักในสมองบ้างสิ”
“พี่เทาเพิ่งด่าผมโง่” ลู่หานบอกพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
“เปล่านะเสี่ยวลู่ พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น...” เทาแก้ตัว ลู่หานจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง “ก็แค่...เอ้อ พี่อยากให้ดูรายการที่พี่แนะนำเฉยๆ”
“พี่อยากได้หน้าก็ว่ามาเถอะครับ” ลู่หานตอบ แบคฮยอนเหล่มองเทาอย่างรู้ทันก่อนที่เจ้าของใบหน้าที่มีถุงใต้ตาจะหลบสายตา ไม่แปลกหรอกที่ใครๆ ในบ้านจะคิดว่าลู่หานโง่และไม่ค่อยทันคนกัน เป็นเพราะเขาถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่ในหินและได้รับการเอาใจใส่จากพี่ๆ มากจนแทบจะกลายเป็นเด็กโลกสวยไปอีกคน
“อย่าเถียงกันๆ เปิดไอ้นี้ดูดีกว่า” ซิ่วหมินบอกทั้งคู่ก่อนจะเลื่อนไปที่ช่องทีวีได้เร็คแล้วเรียกไคออกมา เด็กๆ ที่ยังไม่เข้าใจความคิดของพี่ชายคนนี้ก็ได้แต่นั่งงงไปก่อน
“ทำไม?” ไคเดินมาหาพวกเขาที่โซฟาพร้อมบิสกิตในมือ เขาป้อนลู่หานกับมือเองด้วย ลู่หานก็ไม่ปฏิเสธมัน “เรียกมามีอะไรฮึ?”
“นี่จงอิน คราวหน้าก็ไปซื้อมาใช้นะ” ซิ่วหมินชี้นิ้วไปที่ทีวีซึ่งมีรายการขายของอยู่
‘มาถึงช่วงการ recommend สินค้าสำหรับท่านผู้ชมจากคนที่ส่งเมสเสจเข้ามานะคะ! เจ้าของหมายเลข 02XXXXXXX จากคุณแบมบี้ขี้ระเบิดเปิดกระป๋องเข้าซ่องแล้วเอาจู๋ยัดตูดนะคะ อู๊ยย ก็ไม่รู้ทำไมชื่อผู้ส่งยาวจังเลยนะคะ คุณเธอแนะนำให้พวกเราใช้กลูต้ายี่ห้อผงเหม็นศรีหะมอยของแม่หญิงวิไลศรีหมอยค่ะ สำหรับคนที่สนใจนะคะ โทร.ภายในสิบนาทีนี้รับไปเลยค่ะ กลูต้าพร้อมกับแปรงขัดผิว เอ้ย ขอโทษค่ะๆ พอดีหยิบผิดเป็นแปรงขัดส้วมมา วิธีใช้ก็ง่ายๆ เลยนะคะ เอาน้ำยาล้างห้องน้ำทาที่ผิวแล้วเอาผงเหม็นโรยทับ จากนั้นก็เอาแปรงนี้ล่ะค่ะกระซวกๆ ผิวเราแรงๆ เลย ถ้าใครทำแปรงหายก็ไม่ต้องกลัวนะคะ ท่านสามารถหยิบอุปกรณ์ใกล้มือท่านได้เช่นแปรงขัดส้วมแบบนี้ล่ะค่ะ วันนี้ ดิชั้นอีบ้าจังกับรายการ ทีวีไดเร็กเพื่อคุณ! ขอลาไปก่อนนะคะ พบกันใหม่เมื่อตำรวจปล่อยตัวกูออกมาจากคุกนะคะ สวัสดีค่ะ’
“โอ๊ยๆๆๆ จะมาตีทำไมเนี่ย! ไม่เห็นรึไงว่าพี่ชายคนนี้กำลังแนะนำทางสว่างให้กับน้องชายอยู่!” ซิ่วหมินก้มตัวลงกับโซฟาหลบมือไคที่ตีรัวๆ ลงบนหลังเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ทางสว่างงั้นเหรอ....ฮึ่ย!” ไคหัวเสียเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ทิ้งให้สามพี่น้องนั่งหัวเราะกันอยู่หน้าทีวีอย่างนั้น
“จงอินนา อารมณ์เสียเหรอ ทำไมหน้าบูดแบบนั้น?” เลย์ที่เห็นไคเดินมาด้วยท่าทางโมโหโทโสก็ทักขึ้น ไคเลยทำปากเบ้แล้วเดินปึงปังไปนั่งข้างๆ เลย์กับดีโอที่กำลังถักนิตติ้งอยู่ อันที่จริงจะบอกว่าสองคนนี้เป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนก็ไม่ถูกหรอกนะ เพราะที่กำลังทำน่ะ เขาจ้างมาต่างหาก
“มาม๊า! ทำไมมีแค่ผมคนเดียวที่ดำล่ะ?! ทำไมเค้าขาวกันหมด?! ผมเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงใช่มั้ย....” ไคพูดขึ้นอย่างโกรธๆ ดีโอหยุดถักนิตติ้งก่อนจะเอามือไปวางบนหลังไคและปลอบเบาๆ ความจริงดีโอก็แอบขำกับความจริงข้อนี้เหมือนกัน แต่เขาพยายามไม่หัวเราะมันออกมาต่างหาก ไคก็เลยคิดว่าเขาเป็นคนเพียงคนเดียวที่ไม่ตลกกับเรื่องนี้
“ไม่ใช่หรอกลูก....กรรมพันธุ์ของคุณปู่อาจจะมีเมลานินมากที่มันส่งตรงมายังละ...”
“เพราะนายระเบิดออกมาจากก้อนหินน่ะสิ” ยังไม่ทันขาดคำ เซฮุนที่เพิ่งลงมาจากด้านล่างก็ตรงรี่มากระซิบข้อความบาดใจนั้นใส่โสตประสาทของไคทันที ไคน้ำตาคลอนิดหน่อยก่อนจะออกอาละวาดไล่ฟาดไปทีละคนๆ ที่อยู่แถวๆ นั้น
“ไม่ตลกเลยนะ เลือกได้ใครจะอยากเกิดมาแบบนี้กัน” ไคพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เซฮุนที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังจนน่าหมั่นไส้ ต่างกับดีโอที่ไม่ค่อยจะตลกกับเรื่องนี้เท่าไหร่นัก
“ทำไม แทงใจดำเรอะ? ไม่รู้รึไงว่ามันเป็นยีนด้อย เจ้าโง่!” เซฮุนพูดถากถางจนเลย์ต้องส่งสัญญาณให้น้องคนนี้หยุด “อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักเมนเดลน่ะ มิน่าถึงได้ติดเอฟ”
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะผิวอย่างนี้แต่ก็เซ็กซี่นะ มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เก๋ดี” ดีโอพยายามพูดปลอบกลบเกลื่อนข้อความร้ายกาจจากเซฮุน ไคที่กำลังเสียใจอยู่เบาๆ กับปมด้อยของตัวเองก็ยิ้มออกมาได้นิดหนึ่ง ตั้งแต่เกิดมาการโดนล้อเรื่องสีผิวเป็นอะไรที่เขาไม่ชอบสุดๆ อย่างหนึ่ง เรียกได้ว่าอยู่ในท็อปแบล็คลิสต์เลยก็ว่าได้
“ชิ อย่าไปปลอบมันแบบนั้นนะพี่ดีโอ ดำๆ อย่างนี้ไงล่ะสาวๆ เชียร์ลีดเดอร์ถึงไม่ยอมเชียร์กัน เฮอะ” ในที่สุดเซฮุนก็หลุดปากพูดเรื่องที่เป็นปมด้อยของไคมาอีกจนได้ ดีโอที่ได้ยินอย่างนั้นก็โบกมือไล่เซฮุนไปไกลๆ ทันที ตั้งแต่เรื่องที่เขาลงเล่นฟุตบอลแทนเพื่อนสุดหล่อในทีมที่บาดเจ็บตอนมัธยมปลาย ถึงจะยิงเข้ากี่ลูกๆ หรือเรียกเสียงเชียร์จากแสตนด์ได้มากแค่ไหน เหล่าสาวๆ เชียร์ลีดเดอร์ก็ไม่ยอมเต้นให้กำลังใจทีมตัวเองอีกด้วย ถึงจะมีตอนพักบ้างแต่ก็ไม่มีใครยื่นชวดน้ำหรือผ้ามาให้เขาเลย ต้องได้ลุกไปเอาเองตลอด ตอนไปญี่ปุ่นก็เหมือนกัน เพราะญี่ปุ่นนิยมแต่ของน่ารักๆ ชายหนุ่มหญิงสาวหน้าตาดีผิวขาวตาบิ๊กอาย เขาเลยไม่มีความสุขกับการไปเที่ยวครั้งนั้นเลยสักนิด ไปไหนใครๆ ก็เอาแต่มองเขาอย่างกับของแปลก เป็นใครก็ต้องเข้าใจว่าการโดนมองแบบนั้นไม่ได้รู้สึกดีเลย
จงอินเกลียดการเป็นจุดเด่นแบบนี้สุดๆ
“ถึงจะโดนล้อมาเยอะแล้วก็เถอะนะ แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้สักหน่อย ใครบ้างจะอยากเกิดมาดำ แล้วมาล้อเรื่องสีผิวกันแบบนี้มันไม่ตลกนะ มันไม่เคยตลก” ไคพรั่งพรูคำต่างๆ มากมายว่าเขาเสียใจแค่ไหนที่โดนล้อแบบนี้ กับเรื่องอื่นเขาไม่แคร์อะไรหรอก แต่กับเรื่องนี้ต้องขอบายจริงๆ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ดีกว่าตอนเด็กๆ แค่ไหนแล้วที่พอพูดถึงสีดำเขาก็ดันร้อนตัวร้องไห้จ้าละหวั่นไปทั่ว
ดีโอมองไคที่ทำหน้าเป็นไก่ป่วยขันไม่ขึ้นแล้วก็เอามือลูบหลังไปเบาๆ เหมือนที่เคยทำเสมอๆ ตั้งแต่ตอนเด็กๆ แต่ไหนแต่ไรเวลาที่จงอินจะร้องไห้ส่วนใหญ่ก็มีแต่ดีโอนี่แหละที่อยู่ในตารางชีวิตของเขา
“ดำแบบนี้ไม่เห็นดีสักนิด เป็นแกะดำอย่างนี้มันไม่สนุกเลยที่จะต้องเป็นตัวตลกให้คนอื่นๆ เล่น”
“ไม่เป็นไร เราชอบ” ดีโอยิ้มบางๆ ให้อย่างเป็นกำลังใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่า รอยยิ้มบางๆ ของผู้ชายตรงหน้า ทำให้หัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อคิมจงอินเต้นไม่เป็นจังหวะไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
“นี่แก” เทาที่เดินลงมาจากห้องนอนชั้นบนเตะถุงขนมที่ซูโฮกำลังกินออกไปไกลก่อนจะล้มตัวลงมานอนข้างๆ เฉิน ซิ่วหมิน ซูโฮ และเซฮุน
“ไปเก็บมาเลยนะ” ซูโฮบอกก่อนจะเปิดนิยายเล่มโปรดเพื่ออ่านต่อ เขามีนิสัยรักความสะอาด เจ้าระเบียบ จู้จี้จุกจิกเวลาเห็นอะไรกระจัดกระจาย เทาจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“แบคฮยอนกับชานยอลหายไปไหนอะ”
“เห็นว่าสองคนนั้นเข้าห้องไปด้วยกันแล้วได้ยินว่าจะลองๆ อะไรสักอย่าง” ซิ่วหมินตั้งข้อสังเกต แต่ยังไม่ละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ที่มีรายการเรื่องรถแข่งออกไปไหน
“ลองมีอะไรกันแน่ๆ เลย” เซฮุนตั้งข้อสังเกตขึ้นบ้าง แต่คราวนี้มันทำให้ทุกอย่างนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับหยุดเวลาไว้จริงๆ
“ทำไมลามกแบบนี้วะ!” เทาพูดก่อนจะเอาตุ๊กตาที่ติดมากฟาดหัวเซฮุนเบาๆ
“สงสัยเชื้อปะป๊าจะแรง” เฉินพูดขึ้น ก่อนจะยิ้ม เซฮุนไม่ได้ปฏิเสธ แต่ยังคงยิ้มรับ
“เออนี่ ลองมานึกๆ ดูแล้ว” เซฮุนพูดต่อ ทุกคนเปลี่ยนมาล้อมวงกันคุย “มาม๊าท้องได้ไงอะ มาม๊าก็เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“เออนั่นดิ ทำได้ไงวะ สงสัยปะป๊าจะเก่งจริงๆ” เทา
“มาม๊าอาจจะมีมดลูกแฝงตัวมาอยู่ในตัวก็ได้ อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น” เฉิน
“ไม่รู้รึไงว่าพวกเราเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงกันน่ะ เลิกมโนอะไรไร้สาระเกินความเป็นจริงได้แล้ว ผู้ชายที่ไหนจะท้อง บ้ารึเปล่า” ซิ่วหมินอธิบาย “แล้วจู่ๆ ป่านนี้แล้วจะมาพูดเรื่องแบบนี้กันอีกทำไม”
“ก็แค่จะหาเรื่องคุยด้วยเท่านั้นเองอะ โด่” เซฮุนบอกอย่างไม่ชอบใจ “ก็ผมอะไปอ่านเจอในเน็ตมา ว่าคนที่รักกันอะ จะแสดงความรักให้อีกฝ่ายรู้ได้หลายทาง แต่ที่ดีที่สุดคือเรื่องบนเตียงอะ พี่ว่าไง”
“อืม....มันก็จริงนะ เคยได้ยินมาอย่างงั้นเหมือนกัน” ซูโฮตอบ “แล้วทำไม จะไปทำเรื่องงั้นกับใครล่ะเนี่ย”
“ก็ทำกับลู่หานไง” เซฮุนตอบหน้าตาย พวกพี่ๆ มองหน้ากันเหวอ
“จะบ้าเหรอ?!” เทาเอาหมอนฟาดเซฮุนแรงๆ หนึ่งที “ทำแบบนั้นปะป๊ากับมาม๊าจะเสียใจนะ อีกอย่าง น้องจะชอบแกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”
“ผมก็แค่พูดเอาไว้ก่อน ไว้รอน้องพร้อมเมื่อไหร่ค่อยจัดการก็ได้”
“แม่เจ้าโว้ย เดี๋ยวนี้มีพลงมีแพลน.....ข้ามศพไอ้ดำไปก่อนเท้ออออพ่อคุณ มันจะขัดขวางนายทุกวิถีทางเลยนี่” เฉินหัวเราะร่วน เซฮุนยักไหล่ก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพื่อดูลาดเลา
“ก็จริง แต่เพราะไอ้นี่....” เซฮุนชูกุญแจขึ้นมา “ลู่หานให้ผม และผมก็ไปปั๊มมันมาเป็นสองดอก เพราะตอนนั้นลู่หานเล่นเกมแพ้ ตอนนั้นเด็กนั่นเกือบต้องได้ถอดเสื้อออกแล้วนะ.....อย่าจ้องมากสิ นั่นมันเรื่องส่วนตัวของเรานะ จากนั้นเรากะ....”
“ฮะฮ้า.... ‘เรา’ เหรอ?” เทาหันไปหาทุกคนในวง ต่างก็ยิ้มเผล่กันทั้งนั้น เซฮุนกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายกับนิสัยชอบจับผิดของพี่ชายคนนี้ “ขี้มโนจังเลยอ่า”
“ช่างมันเถอะน่ะ ลู่หานก็เลยขอเปลี่ยนใจแลกกับกุญแจแทน ซึ่งมันก็น่าพอใจที่มันทำให้ผมได้แอบมานอนกับเค้าทุกๆ คืน......เกือบทุกคืนดีกว่า เออ ประมาณนี้แหละ”
“นายต้องการจะสื่ออะไร -*- จะมาอวดเรอะ เราๆ ก็ยังโสดๆ กันอยู่ทั้งนั้น” เฉิน
“ต้องการจะสื่อว่า ‘ถ้าผมจะเป็นแฟนเสี่ยวลู่ ทุกคนต้องสนับสนุนผม’ ไงล่ะ” เซฮุนยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แล้วทำไมเราต้องสนับสนุน นั่นมันเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้” ซิ่วหมินถามก่อนจะเอามือป้องปากหาววอด
“หนึ่ง ผมมีดีอยู่ในตัว ผมสูง ผมหล่อ ผมขาว ผมมีกล้าม หัวดี มีเสน่ห์ มีกล้าม จบป้ะ” เซฮุนตอบพร้อมกับโปรยยิ้มหวานไปทั่วจนพี่ๆ รู้สึกเลี่ยน “เพราะอย่างนั้น ทุกคนถึงต้องสนับสนุนผม”
“เออๆๆ เราจะเป็นสปอนเวอร์ให้ก็ได้ในเมื่อนายใจเด็ดขนาดนี้ แต่ถ้าเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่นายหวังเอาไว้ก็อย่ามาร้องห่มร้องไห้แล้วกันนะ”
“เออน่า ผมรู้หรอก” เซฮุนตอบก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เดิมอย่างอารมณ์ดี พี่ๆ ที่นั่งล้อมวงอยู่ตรงนั้นต่างก็รู้สึกถึงเรื่องที่ไม่ชอบมาพากลที่กำลังจะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้
_____________________________
ฟู่!!! เหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยมากจริงๆ เพราะกลับจากที่เรียนมาก็รีบแว๊นมาแต่งฟิคเลย อยากจะบอกว่าตอนที่แว๊นมานั้นร้อนมากค่ะ จะละลายตายกลางถนนให้ได้เลยจริงๆ -_____-;; ยังไงก็ฝากเม้นหน่อยละกันนะคะ ต้องขอบคุณทุกคนมากจริงๆ เพราะลงไปแค่ตอนเดียว ไม่นึกว่าจะสนใจกัน (ตอนแรกกะว่าจะลบทิ้งค่ะ เหมือนฟิคอื่นๆ) ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะค่อยมีกำลังใจแว๊นมาแต่งให้อ่านหน่อย อิอิ มาเดากันต่อไปเถอะว่าน้องฮุนจะทำอะไรเพื่อความชัวร์กันแน่?
Rewrite ตอนนี้นั่งรีไรท์ค่ะ เหนื่อยมากเลยขอบอก ไม่ใช่ใช้เวลาแค่แปบๆ จะเสร็จนะเออ ยังไงก็ขอบคุณทุกเม้นมากนะคะที่ไม่หายไปไหน หรืออาจจะหายไปบ้างก็ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกคนเลยนะคะที่เข้ามาอ่านแล้วชอบ เม้นเป็นกำลังใจสำคัญมากกกกกกสำหรับเราในการอัพ เหมือนแบบ เออ มีคนสนใจเรื่องของเราอยู่นะ อะไรอย่างงี้ คุณใช้เวลาเม้นไม่กี่นาทีแต่เราแต่งเป็นชั่วโมงเลย มันมีกำลังใจอะ ขอบคุณมากนะคะ
ความคิดเห็น