คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Cutest Brother] บทที่ 10 : สิบปีก่อนเห็นจะได้
บทที่ 10
สิบปีก่อนเห็นจะได้...
ย้อนกลับไปอดีตเมื่อประมาณสิบปีก่อน
“อ๊า อาเทา อาเทา” เซฮุนวิ่งปรี่เข้ามาหาเทาที่กำลังนอนเล่นบนเตียงของตัวเอง (ที่สมัยนั้นยังมีห้องนอนสำหรับเด็กๆ แค่ห้องเดียวไว้นอนรวมกัน) อย่างเร่งรีบก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ แล้วมองภาพวาดในมือที่เทาใช้มือเล็กๆ บรรจงถือสีเทียนแล้วละเลงลงในรูปที่วาดเองด้วยความสนใจ “ทำอะไรอะ”
“วาดรูปไง” เทาตอบสั้นๆ
“รูปอะไรเหรอ”
“รูปปู” เทาตอบ เขาเหล่มองน้องชายอยู่แปบหนึ่งก่อนจะยื่นให้เมื่อระบายสีเสร็จ “เค้าให้”
“ว้าว สวยจังๆ” เซฮุนดีใจกับมันได้ครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนใจ “สอนเค้าวาดรูปกวางหน่อยสิ”
“ตัวเองจะเอาไปทำอะไรล่ะ” เทาถามอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็พยายามวาดรูปกวางแบบง่ายๆ ให้ดูเป็นตัวอย่าง
“เค้าจะเอาไปให้แฟน” เซฮุนตอบอย่างเคลิ้มฝัน
“ไม่มีใครเค้าเอาตัวเองหรอก ตัวเองไม่หล่อเลย”
“มีสิ เทาเทาพูดแบบนี้ได้ไง เค้าหล่อจะตาย หล่อกว่าเทาเทาอีก เพราะมีอะไรดำๆ ใต้ตาไงถึงไม่มีใครชอบ” เซฮุนโมโหที่โดนดูถูก เทาแอบหมั่นไส้เล็กๆ
“มันเรียกว่าถุงใต้ตา” เทาตอบเนือยๆ ก่อนจะยื่นแบบให้เซฮุนดู “เอ้า แย่หน่อยนะ แต่พยายามวาดให้ดีๆ ละกัน บอกเค้าหน่อยสิว่าแฟนตัวเองชื่ออะไร” เทาถามด้วยความอยากรู้ เซฮุนเหล่ตามองแล้วยิ้มมีความสุขแบบแปลกๆ
“ถ้าเค้าระบายสีเสร็จเดี๋ยวเค้าจะพาตัวเองไปดู”
“ชานยอลอา ชานยอล” แบคฮยอนถือหมีในอ้อมกอดที่ตัวโตกว่าตัวเองแล้วเดินไปทั่วทางเดินชั้นสองของบ้าน เด็กน้อยร้องหาพี่ใหญ่ที่ไหนก็ไม่เจอจนตัวเองแอบน้ำตาคลอ “....ชานยอล ชานยอล ฮึก”
“หาอะไรอยู่เหรอแบคฮยอน ทำหน้ายังกะโลกจะแตก” เฉินกับซิ่วหมินเดินมาพร้อมของกินในมือ อันที่จริงเฉินไม่ใช่คนที่จะกินหรอก แต่ซิ่วหมินต่างหาก เขาขอมาจากมาม๊าเยอะเกินไป เฉินจึงจำต้องมาช่วยถือ
“ฮึก....ชานยอลหาย ชานยอลทิ้งเค้า.....”
“ใครว่าชานยอลทิ้งนายล่ะ โอ๋ๆ” ซิ่วหมินจูบมือตัวเองที่เปื้อนขนมก่อนจะเดินมาโอบแบคฮยอนตัวน้อยเอาไว้แล้วเอาพุงไขมันถูหน้าแบคฮยอน “ชานยอลก็อยู่ที่ห้องนอนไง ทำไมนายไม่ไปหาล่ะ”
แบคฮยอนส่ายหัวดุกดิก
“ชานยอลไม่อยู่ ฮึก....ยอลยอลบอกว่าถ้าตื่นแล้วจะพามาเล่นด้วย แต่ยอลยอลหายไป”
“แบคแบค แบคฮยอน” ชานยอลที่โผล่มาพร้อมกับของเล่นในมือยื่นมือนุ่มๆ มาแตะหลังแบคฮยอนที่ตอนนี้แทบจะร้องไห้น้ำตานองหน้าอยู่แล้ว แบคฮยอนหันมามองอย่างแปลกใจ แต่ก็อดดีใจไม่ได้เหมือนกันที่ตอนนี้พี่ชายอยู่ตรงหน้าแล้ว “เค้าออกไปกับปะป๊า ไปซื้อลูกโป่งมาให้ สีชมพู ชอบมั้ย” ชานยอลยื่นลูกโป่งอันเล็กๆ ที่ถูกตัดสายให้ถือสะดวกขึ้นโดยคริส แบคฮยอนยิ้มแล้วหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้า ความโกรธพร้อมทั้งหงุดหงิดเมื่อกี้หายไปจนหมดสิ้น
“แล้วสีส้มนั่นของใคร” แบคฮยอนถามด้วยความสงสัย
“ของลู่หาน ปะป๊าซื้อมาให้น้องด้วย เอาไปให้น้องดีกว่า” ชานยอลชวน แบคฮยอนเดินตามพลางถือหมีในอ้อมกอด อีกข้างก็ถือลูกโป่งของตัวเอง
“ไหนแฟนของตัวเองล่ะ” เทาถามเซฮุนที่ตรงไปยังห้องนอนรวมเพื่อจะเอารูปให้ลู่หาน มันเป็นรูปกวางตัวเล็กๆ ระบายสีสีชมพูทั้งตัว เขาตั้งใจทำมันขึ้นมาให้ลู่หานจริงๆ
“คนที่เค้าจะให้รูปนี้ไง”
“แล้วตัวเองจะเอาให้ใคร”
“ลู่หานไง เค้าว่าเค้าบอกไปแล้วนะ” เซฮุนว่าก่อนจะจูงมือเทาให้เดินตามมาเร็วๆ เท่าที่ขาสั้นๆ ของเขาจะทำได้
“ห๊ะ ลู่หานเนี่ยนะ บ้ารึเปล่า ถ้าปะป๊ากับมาม๊ารู้เรื่อง พวกเค้าต้องโกรธแน่ๆ เลย นายมันลามก ไม่เหมาะกับน้องหรอก” ถึงเทาจะว่าอย่างนั้น แต่เซฮุนก็ไม่สนใจ
เซฮุนไปถึงห้องนอนก็เห็นลู่หานนอนเล่นอยู่ในเตียงสำหรับเด็กเล็ก วันนี้ลู่หานไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงแค่ผ้ากันเปื้อนกับกางเกงเล็กๆ สีเขียวไลม์เท่านั้นเพราะเลย์เอาเสื้อของลู่หานไปซักจนหมดเพราะไม่ทันได้เอะใจว่าไม่มีเสื้อให้ลู่หานใส่แล้ว เซฮุนไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับภาพนั้นเท่าไหร่เพราะเขายังเด็ก แต่ก็แอบหวั่นใจน้อยๆ
“อ๊า อ๊า!” ลู่หานยืนขึ้นเกาะขอบเตียงเมื่อเซฮุนยื่นภาพวาดมาให้ลู่หานที่ยังอยู่ในเตียง เซฮุนเอามือลอดช่องเล็กๆ ที่ดูไปดูมาอาจจะเหมือนคุก แต่นี่มันเป็นเตียงนอนสำหรับเด็ก ดูหวานแหววใช้ได้เลย
“สวยรึเปล่าลู่หาน ตัวเองชอบมันมั้ย” เซฮุนถาม ลู่หานมองภาพนนั้นในมืออย่างสงสัย เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“อื๋อออ?” ลู่หานร้องออกมาอย่างสงสัย อันที่จริงเขาตั้งใจจถามเซฮุน แต่เพราะจุกนมที่ติดอยู่ที่ปากเลยพูดได้แค่นั้น
“ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะชอบนะ” ชานยอลที่เดินตามมาต้อยๆ กับแบคฮยอนพูดขึ้นก่อนจะยื่นลูกโป่งไปให้ลู่หาน เด็กน้อยดีใจรีบเอามันมากอด แบคฮยอนยิ้มอย่างน่ารัก “พี่ชานยอลซื้อมาให้ เธอชอบรึเปล่า”
“นี่ นายต้องเรียกลู่หานว่านายสิ ไม่ใช่เธอ” แบคฮยอนท้วงโดยที่ยังแอบงอนนิดๆ
“เพราะฉันอยากเรียกไง น้องน่ารักมาก ว่ามั้ย” ชานยอลหันไปถามความเห็นจากเทา เขาพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ลู่หานที่นั่งเล่นบนเตียง แต่ก็ถูกเซฮุนขวางเอาไว้ก่อน
“นายถอยไปนะ เค้าจะอยู่กับน้อง”
“ได้ทีล่ะขี่แพะไล่เค้าเลยนะ ตัวเองก็พูดอย่างนี้อะ” เทางอนก่อนจะเดินลากตุ๊กตาออกจากห้องนอนไป
“ทำไมนายไม่ออกไปล่ะ ชานยอลกับแบคฮยอนน่ะ ออกไปสิ” เซฮุนทำตาขวางใส่พี่ชายทั้งคู่
“นายจะไล่เราทำไม” แบคฮยอนถาม “พวกเราก็จะมาเล่นกับน้องเหมือนกันนะ ดูสิ เธอเหงาจะตาย นอนเล่นอยู่ในเตียงคนเดียวแบบนี้”
“ไม่ต้อง เค้าจะเล่นกับลู่หานเอง เราเป็นแฟนกันนะ”
“ฟะ....แฟน?!” ชานยอลตกใจก่อนจะหัวเราะ “นายไม่มีใครคบหรอก ลู่หานจะเจอกับผู้หญิงดีๆ ไม่ใช่ผู้ชายแบบนาย”
“หมายความว่าไง” เซฮุนถาม “ต้องให้เค้าเป็นผู้หญิงก่อนเหรอ ไม่เอาหรอกนะแบบนั้น ลู่หานจะเป็นเจ้าสาวของเรา ไม่วันใดก็วันหนึ่งนี่แหละ ออกไปได้แล้ว” เซฮุนไล่ตะเพิดพี่ๆ ออกไปก่อนจะได้เล่นกับลู่หานสองคนสมใจ เขาดึงจุกนมออกจากปากเล็กก่อนจะคุยด้วย ซึ่งลู่หานก็ให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการขยับมาใกล้ๆ
“นายจะเป็นเจ้าสาวของพี่หรือเปล่า”
“เจ้าสาว?” ลู่หานสงสัย เขาไม่รู้จักคำนี้ดีเหมือนคนอื่นๆ หรอก ก็แหงละ เขามันน้องเล้กไร้เดียงสานี่ “ไม่เอาหรอก ฮะๆๆ” ลู่หานหัวเราะคิกคักจนเซฮุนขมวดคิ้ว “ต้องคู่กับผู้หญิง....มาม๊าบอก”
“มาม๊าบอกเหรอ” เวฮุนขมวดคิ้วด้วยความฉงน
ผัวะ!
“โอ๊ยมันเจ็บนะ!!!” เซฮุนหันไปโวยวายหาคนที่โยนตุ๊กตามาโดนหัวเขาก่อนจะเจอพี่ชายตัวดีคนเดิม แต่ก็พบหนทางเป็นต่อเมื่อเห็นเลย์เดินมาข้างหลัง “ฮึก....ฮืออ เจ็บ...”
“อุ๊ย เป็นอะไรรึเปล่าลูก” เลย์รีบวิ่งเข้ามาดูอาหารเจ้าตัวน้อยทันที ในขณะที่ไคยังงงๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น “ใครทำอะไรหนู”
“ฮึก...ฮึก...ไค...” เซฮุนเจ้าน้ำตาชี้ไปที่ไคซึ่งเป็นพี่ใหญ่ที่ยืนเหลอหลาอยู่ตรงนั้น “ขว้างตุ๊กตาใส่.....ฮึก...ขว้างตุ๊กตา....ฮึก.....ไค....แง...”
“เค้าเปล่านะ!” ไครีบปฏิเสธ “เค้าเห็นตัวเองจะลวนลามน้องต่างหาก” ไครีบแก้ต่าง ซึ่งนั่นเป็นความจริงแค่ครึ่งเดียว เลย์หันมาอุ้มเซฮุนในอ้อมกอดแล้วส่งสายตาตำหนิไปให้ เซฮุนยิ้มร้ายในอ้อมกอดนั้น
“ตัวเองเป็นพี่ทำไมทำแบบนี้ล่ะห๊ะ”
“ผมเปล่านะ ผมแค่....”
“พอเลย เป็นพี่ที่ไม่ดีเลยนะเรา ไปหาปะป๊าไป” เลย์สั่ง ไคหน้าจ๋อยก่อนจะเดินไปลากตุ๊กตากระต่ายไปด้วยเพื่อไปรับโทษนั้นจากคริส แต่ในใจก็ยังไม่ลืมที่จะเกลียดชังกับความร้ายลึกของน้องชายคนนี้
“โอ๊ะ ได้เวลากินนมแล้ว” เลย์นึกขึ้นได้เมื่อเห็นลู่หาน เขาวางเซฮุนไว้บนเตียงของเจ้าตัวเล็กเองก่อนจะเดินไปเอาขวดนมมาให้ จากนั้นไม่นานลู่หานก็ผล็อยหลับไป
“หนูไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย”
“ครับ พี่ไคนิสัยไม่ดีจังเลย” เซฮุนแกล้งเสแสร้งแล้วก็ล้มตัวนอนกลางวันเพราะถึงเวลานอนแล้ว “พี่ไคชอบแกล้งผมตลอดเลย แถมขู่ว่ายังไม่ให้ฟ้องมาม๊าด้วยละ”
“จริงเหรอ ไคทำแบบนั้นเหรอ” เลย์หูเบาหลงกลเด็กน้อยซะแล้ว เซฮุนพยักหน้า “ถ้าไคแกล้งหนูอีกก็มาบอกมาม๊านะครับ มาม๊าจะได้จัดการให้”
“จะดีเหรอฮะ” เซฮุนแกล้งลังเล “แต่ก็ดีเหมือนกัน พี่ไคน่ะนิสัยไม่ดีสุดๆ เลย” เซฮุนฟ้องเลย์จนหมดเปลือก (แน่นอนว่าแต่งเองทั้งหมด) ก่อนจะใช้เวลาในการนอนกลางวันต่อไป ส่วนไคก็ได้รับโทษ ซึ่งนั่นเป็นความแค้นฝังใจของเขามาตั้งแต่เด็กๆ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรเซฮุนก็จะฟ้องเลย์ แล้วเลย์ก็จะตีเขาเอง แถมคริสก็อาจจะตีด้วย
_______________________________________
ตอนนี้มันแปร่งๆ เนอะ เพราะไรเตอร์ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ จะคิดยังไงก็คิดไม่ออก 555555555555 คาดว่าถ้าจบเรื่องนี้แล้ว ก็จะเจียดเวลาเอาไปแต่ง Baby bully ของคริสลู่ต่อ เพราะไม่ได้อัพซะที ถ้าเบื่อๆ อาจจะมีความรักเวอร์ชั่นเอ็กโซตอนเด็กๆ มาให้อ่านด้วยทั้งเรื่องเลย (ถ้าอารมณ์ดีนะคะ)
ความคิดเห็น