คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หัวใจของกระทายชาย นายเทม(ปุระ) 100% Yes!
อนที่ 10 (by เทมรับ)
ลับไปเมื่อสี่วัน่อน(วันพฤหัสบี ศรีสะเ)
“เอ่อ....เป้ นายรู้ไหมว่าเนศไปไหนทำไมยัไม่มาเรียนอีละ” หลัาที่อรนทนไม่ไหว เมื่อเห็นว่าเ้าาบสามแล้วแ่เนศ็ยัไม่มาเรียนัที ผมเลยรวบรวมวามล้าถามเป้ที่นั่อยู่้าหน้า
“มึไม่รู้แล้วูะรู้ไหม อนนี้มึสนิทับมันมาที่สุนิ”ำอบอเป้ทำเอาผมัวลอยเลยรับ สนิทที่สุหรอ ีใั
“อาไปโรบาล็ไ้นะ ูอย่าวันแรที่เนศมาเรียนสิ มาอนใล้เที่ยเลย”อ้นั้้อสันนิษาน
ผมพยัหน้าเออออเห็น้วย แ่นแล้วนรอทั้วันนั้นเนศ็ไม่มาเรียน ผมเลยเ้าไปถามารูอิ๋ม รูบอว่าเนศไปรวร่าายอยู่ที่รพ.ริๆ อลาหยุสอวัน
ผมเป็นห่วเนศมาเลยรับ โทรไปถาม็ไม่ิสสัยแบหม รายนั้นเาไม่อบใ้มือถือรับ มี็เหมือนไม่มี
อนเย็นเลยไปหาที่บ้าน บ้านเนศเียบริบไม่มีนอยู่เลย รออยู่นถึประมาสี่ทุ่ม พ่อเนศ็ลับมาบ้าน ผมีใมารีบเ้าไปถามแุ่พ่อทำท่าทาน่าลัว เหมือนโมโหใรมาสัสิบาิ บอว่าไปรพ.ไม่รู้ว่าะลับมาอนไหน
ริสิ ไปหาที่รพ.็ไ้นี่นา วามหวัเรือรอทำให้เายิ้มหน้าบานระทั่ไปถึรพ.็เหี่ยวแฟบเหมือนลูโป่ถูเาะลม เพราะนาพยาบาลบอว่าไม่มีนไ้ื่อนี้
วันรุ่ึ้น อาารบาเ็บที่ใบหน้า็ีึ้นนไม่้อิผ้า๊อแล้ว ยัเหลือรอยแผลอยู่บ้าประปราย ผมไม่ไ้สัเถึวามเปลี่ยนแปลบนหน้าัวเอเพราะยัหอยๆ รู้สึห่วเนศั
ผนเริ่มรู้ัวว่าอบเนศ ็หลัาที่เอาัวเ้าไปบัเนศไว้อนมีับเ็เทนิ ผมไม่ใ่นล้าแ่อะไรันที่ลใให้เาพุ่เ้าไปแบบไม่ิ
พอเห็นว่าเนศไม่เป็นไร็รู้สึีใมาๆ เป็นวามสำเร็อันยิ่ให่อเาถึเนศะไม่อบใเท่าไหร่แถมทำท่าะบหัวเาเา้วย แ่สุท้ายเนศ็ไม่ทำ เนศใีริๆนั่นแหละ
และอนที่เห็นนอื่นเอาอมาให้เนศ ผมะรู้สึไม่อบใเอามาๆ ยิ่อนหลัๆเนศมีแ่นเ้ามาุย้วยเยอะแยะเลย ผมหุหิเลยบอให้เนศไปเป็นเพื่อนที่ห้อพยาบาล
เนศถามผมว่าทำแบบนี้ทำไม ผมไม่ล้าบอลัวเนศรัเียผม หน้าา็ไม่ีเหมือนนอื่นๆแถมยัเป็นเพศเียวันอี
อนที่เนศบอให้เลิยึิใผมหล่นไปอยู่ที่าุ่มเลย วามัวลเ้ามารุมเร้านเผลอถามไปว่าเนศรัเียผมไหม ำอบที่ไ้ึใผมให้ึ้นมาเ้นัหวะแทโ้
ไม่เลีย็แปลว่าอบริไหมรับ
ผมมาโรเรียนในเวลาเ้ารู่เหมือนทุวัน แวะไปที่ห้อสมุ่อนเพื่อยืมืนหนัสือ แล้วึเินไปห้อเรียนที่ยัไม่มีนมา ผมหยิบหนัสือึ้นมาอ่าน แ่อ่านไปไ้ไม่นานิใ็ล่อลอยไปหาเ้าอโ๊ะว่า้าเีย
ไม่รู้ว่าผมเหม่อไปนานเท่าไหร่ อ้นึเย่าไหล่และเรียผมเสียั
“เทมเป็นไรไป”
“ปะ...เปล่า....เอ่อ มาันนานแล้วหรอ” ผมสะุ้เล็น้อยหันไปมออ้นับเป้ที่ทำหน้าสสัย
“็เพิ่มานี่แหละ เห็นมึนั่เหม่อเลยเรีย”เป้เินเนียนเ้ามาเาะไหล่อ้น ถ้าเป็นทุทีอ้นะหยิไม่็สะบัแ่ราวนี้ลับยืนหรี่ามอมาที่ผมอย่าพินิพิารา ่อนะาลุวาวเหมือนิอะไรไ้
“หน้าไม่่อยมีสิวแล้วนิ ไหนๆลอนั่รๆิ” อ้นสั่่อนะึแว่นออไปาใบหน้า
“ว้าว สุยอหยั่ะนิยายแน่ะ เปู้สิๆ”
“เออริ้วยว่ะ”
“นี่ถ้าัผมสั้นอีหน่อยไม่ให้ปรหน้า แบบนี้”ว่าแล้วอ้น็ยุ้มหัวผมทำเหมือนเ็ไปมา
ผมไม่เ้าใว่าสอนนี้ทำอะไรัน ภาพที่ไม่มีแว่น่วย่าเลือนราเพราะสายาผมสั้นมา เห็นเป้ยืนเท้าา่อนะเ้ามาเล่นหัวผมบ้า
“แบบนี้ีว่า”
“เ๋ไปเลย อนบ่ายไม่มีเรียนเี๋ยวเราไปห้าxxxัน”ูเหมือนำว่าเราออ้นะรวมผมไว้้วย ผมทำหน้าสสัยสุๆนอ้นำพรื
“555 ็พานายไปแปลโมนะสิ รับรอหล่อเฟี้ยวนไอ้เนศะลึ”
ประโยสุท้ายทำเอาผมเพ้อฝันไปไล แปลโมแล้วเนศะอบหรอ เอาไ็เอาันสิ
ผมื่นเ้นมานเรียนาบเ้าแทบไม่รู้เรื่อ เที่ยปุ๊บอ้นับเป้็รีบพาผมไป’แปลโม’
มัน็ไม่มีอะไรมาแ่ื้อยาทาสิวับรีมบำรุอีหลายัวที่เาไม่เยิะใ้ อนแทเลนส์ สุท้าย็พาผมไปัผม
ผลที่ออมาทำให้ผมอะลึไป้วยไม่ไ้ นี่ผมริๆหรอ หน้าาูสว่าสใสไม่มืมนเหมือนเมื่อ่อน เห็นพี่เามว่าหล่อึ้นเป็นอเลยแ่ไม่่อยมั่นใเท่าไหร่เลย
อ้นับเป้แทมือัน่อนะเ้ามาย้ำให้ำลัใผมอีรอบ
ปิิริยาานรอบ้า ไม่ว่าะเป็นป้าวนแม่บ้าน ลุลอยนสวน อาเป้านับรถหรือพวเ็ๆรับใ้ในบ้าน สร้าวามมั่นใให้ับผมมามาย
วันเสาร์และอาทิย์ ผมแอบไปเมียมอหน้าบ้านเนศแ่เนศ็ยัไม่ลับมา
วันันทร์ผมิว่าเนศ้อลับมาแล้วแน่ๆึรีบไปรอที่โรเรียน ไม่น่าเื่อว่าะมีนเ้ามาทัมามายถึารเปลี่ยนแปลที่เิับผม
มีหลายนอบว่าผมหล่อึ้นผมีใและยิ้มรับำมนั้นแ่พลาิไปว่าถ้าเนศเห็นแล้วะมบ้าหรือเปล่า ถ้าเนศมผมีใหลายร้อยเท่าเป็นแน่
ผมุยับเพื่อนผู้หิเรื่อหนัสือที่ามอ่านอยู่อย่าถูอแบบที่ไม่เยมา่อน ุยเพลินนเห็นว่านที่รออยลับมาแล้ว
เนศูอิโรยแถมยัหอบเหนื่อย ผมีใมารีบระโเ้าไปหาแ่เนศันไ้ะ่อน
เหมือนเนศยัไมู่ไม่ออว่าเป็นผม แ่ไม่นานเนศ็าโ น่ารัมาเลย ผมำลัรอำมอยู่อนที่พวอ้นเ้ามา
แ่่าวที่มาพร้อมอ้นทำให้ผมร้อนใมา มีนมาส่เนศ้วยแล้วยัหล่ออีะหา ถามเนศ็ไม่ยอมอบแถมพูไล่ให้ผมไปไลๆอี ห้ามเ้าใล้เินหนึ่เมร
อะไรัน เิอะไรึ้น่วที่เนศไม่อยู่หรอ เนศไปับนๆนั้นใ่ไหม ไปทำอะไรันถึูเนศเหนื่อยๆเพลียๆอย่านี้ ถามเนศ็ไม่ไ้เพราะหลับไปแล้ว ะปลุ็ไม่ล้า
ผมิไปร้อยแป ถึเหุผลที่ะเป็นไปไ้
ิมานปวหัวและไม่ไ้สนใว่าอ้นทะเลาะอะไรับเป้
อ้นโมโหมาและลาเนศไปห้อพยาบาล
ส่วนเป้เอ็ัฟันรอๆะิน้าวูน่าลัว เหมือนภาวะอาาศ่ำ่อนพายุให่ะมา
ไม่นานเป้็ลุามอ้นไปทำให้ผม้อามไป้วย
หลัาที่สอนนั้นเลียร์ันไ้แล้ว ผม็อยาเลียร์ับเนศบ้าแ่เนศไม่สนใเลย เอาแ่ไล่ผมท่าเียว
และเหุาร์่อานั้น
มันเิึ้นะที่ผมรู้ัวเอี แ่มันลั้นไว้ไม่อยู่ เหมือนมีอะไรมาบัาให้เห็นแ่เนศนเียว วาม้อารที่เอ่อล้น พัโหมระหน่ำอย่าบ้าลั่
อยาไ้เนศเป็นอัวเอ อยาะน............
แ่เนศ็หลุไปนไ้ ว่าามไปหานเอเนศ็อยู่ในสภาพนั้นแล้ว
เหมือนไ้ยินเสียัเปรี้ยะในหัว
ผม้าวเ้าไปหวัะัารนที่ทำให้เนศ้อเป็นแบบนี้
และ่อานั้นผม็อยู่ในภวั์ลืมวามรู้สึ่าๆไปนหมสิ้น ลืมแม้ระทั่เนศที่นอนเ็บอยู่
นเสียสะอื้นเล็ๆ ุผมให้รู้สึัว ภาพนนอนอาบเลือแานรอบายเหมือนในอนนั้น
นี่ผมทำอะไรลไป
อย่าไร็ามเสียเนศที่ัอยู่ทำให้ผมรีบเ้าไปหา แ่ท่าทารัเียที่แสออมามันสะเทือนใผมยิ่ว่าอะไรทั้นั้น
เนศที่หนีไปไหนไม่ไ้ยอมให้ผมอุ้มในที่สุ แ่เมื่อมีนที่ื่อมเ้ามาเนศ็ะเียะายโผไปหานๆนั้น
ผมทำอะไรไม่ไ้เลย
ไ้แ่มอูภาพเนศถูพาาไป
**********************************
อนนี้นายเทมเป็นนพูรับ
ถ้าใรอ่านแล้วๆ
ลับไปอ่านใหม่อีรอบ
แล้วลมาเม้น อิอิ
555+
อบุมิรรัแฟนฟิทั้หลายมามายรับ
เม้นันเยอะๆเน้อ รออ่านอยู่เลย
(มันลับันยัไอบล ว่าเปล่า555+)
ความคิดเห็น