คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Falling with you
“จินยอง ........... จินยองครับ” เสียงที่จินยองต้องได้ยินทุกเช้ามาพร้อมกับเสียงเคาะประตูเสมอ แต่ครั้งนี้จินยองไม่ได้ถูกปลุกด้วยเสียงนี้หรอกนะ
จินยองยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก
ร่างบางนั่งยิ้มหวานกอดหมอนและมองไปนอกหน้าต่าง ภาพเมืองใหญ่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้จินยองรู้สึกกวนใจจนลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปหรอกนะ
เจบี อิมแจบอม นักร้องคนนั้น นักร้องคนนั้นเป็นคนเดียวที่จินยองจำได้หลังตื่นมาในคืนนั้น
นอกจากคุณหมอท่าทางใจดีตรงหน้า จินยองก็รู้สึกดีกับคนแค่คนเดียวเท่านั้นเอง
“ทำไมหน้าซีดตาคล้ำแบบนี้ล่ะ ? ไม่สบายหรอครับ ?”
จินยองส่ายหัว เอนหัวลงพิงกับหมอนที่กอดไว้ หลับตาพริ้มและส่ายหัวอีกครั้ง
“ยังไม่ได้นอนหรอครับ ? ทำไมไม่นอนล่ะจินยองอ่า” มาร์คถามอย่างเอ็นดู จินยองยิ้มกว้างพลางชี้ไปที่โปสเตอร์รูปของเจบีที่ติดอย่างผนังปลายเตียง “คิดถึงเขาหรอครับ ?”
จินยองพยักหน้าพร้อมแก้มที่แดงปลั่ง
มันแดง ...... น่ารักเสียจนอยากฝังจมูกลงสูดดมความหอมหวานที่ราวกับมะเขือเทศนั่น
“ต่อไปจินยองต้องนอนนะครับ ถ้าป่วยไปก็ต้องโดนฉีดยานะครับ อยากโดนฉีดยาหรอ ?” มาร์คแกล้งจิ้มไปที่ต้นแขนเล็กประกอบด้วย จินยองทำตากลมคิดสักแป๊บก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วพร้อมทำปากหวอ
น่ารัก น่ารักจริงๆ
คุณหมอคนเก่งหัวเราะออกมาก่อนจะขยี้หัวที่ส่ายไปมานั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะเริ่มตรวจร่างกายให้คนไข้ของเขาตามปกติ
จินยองกำลังมีความสุขที่ได้เจอกับคนที่เขาจำได้เพียงคนเดียวตั้งแต่ฟื้นมาครั้งแรก แจบอมกำลังจะตายทั้งเป็นกับความเจ็บในหัวใจ
จินยองจำเขาได้เพียงในฐานะนักร้อง ไม่ใช่คนรัก
แต่สำหรับเขา จินยองเป็นคนสำคัญเสมอ
“แจบอม เป็นอะไรหรือเปล่า ?” ยองแจถามนักร้องในปกครองอย่างห่วงๆ
“เปล่าครับ งานมีอีกเยอะไหม ? วันนี้ผมมีธุระ”
“ธุระอะไร ?”
“ธุระส่วนตัวครับ” ยองแจหน้าชากับคำตอบ
คงไม่พ้นเรื่องของเด็กนั่นอีกตามเคย
“เดี๋ยวพี่พาไป”
“ผมไปเองได้ครับ คงไม่รบกวน”
ชเวยองแจจะเอาชนะเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นไม่ได้เชียวหรอ ?
“จินยองครับ ไม่ดื้อสิ” มาร์คดุคนไข้ตัวผอมที่เขี่ยผักออกจากจาน จินยองเงยหน้ามองอย่างงอแงและไม่ยอมตักผักเข้าปากสักคำ “จินยองครับ” มาร์คกดเสียงดุ
เสียงประตูที่เปิดออกทำเอามาร์คและจินยองหันไปมองพร้อมกัน และจินยองก็แก้มแดงอย่างช่วยไม่ได้
“ผมเข้าไปนะครับ” แจบอมพูดเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมขนมมากมายเท่าที่เขาจะนึกออกว่าจินยองชอบอะไรบ้าง
“ของชอบจินยองทั้งนั้นเลยนี่ครับ ? แล้วคุณมาได้หรอ ??” มาร์คถามอย่างแปลกใจ “ผมคิดว่าคุณจะติดงานซะอีก คุณดังมากจริงๆนะครับ คนไข้ผมนี่เป็นแฟนคลับคุณกันทั้งนั้น แต่ถ้าสุดๆก็คงเป็นคนนี้” มาร์คแกล้งชี้มาที่จินยอง คนไข้ตัวบางตาเบิกกว้างก่อนจะแกล้งมองไปทางอื่น แต่การกระทำนั้นมันซ่อนแก้มกับใบหูแดงก่ำนั่นไม่ได้สักนิด
เหมือนเวลาแฟนคลับทำอะไรไม่ถูกเวลาเจอศิลปินที่ชอบไม่มีผิด
ทั้งที่จินยองมีสิทธิ์จะครอบครอง ใกล้ชิด หึงหวงมากกว่านี้ตั้งเยอะด้วยซ้ำ
คนที่คอยปลุกเขาให้ตื่นมาซ้อม อยู่รอตอนเขาเต้น คอยเอาข้าวกลางวันมาให้ทุกวันก็คือจินยอง
ถ้าไม่มีจินยอง การเป็นนักร้องของเขาคงเป็นได้แค่ความเพ้อฝัน
และตอนนี้มันเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้สวยงามแต่มันก็หอมหวานเหลือเกิน
แจบอมอยากให้จินยองอยู่ข้างเขาในฐานะเดิม ไม่ใช่แฟนคลับขี้อายสุดห่างเหินแบบนี้
“ผมฝากจินยองไว้สักครู่นะครับ ผมต้องไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อ คุณจะพาจินยองไปเดินเล่นก็ได้นะ จินยองชอบวิ่งเล่น” มาร์คยิ้ม แจบอมโค้งให้คุณหมอที่อายุมากกว่าและเพิ่งเดินออกไป นักร้องดังหันกลับมาสนใจคนในห้องที่ไม่ยอมสบตาเขาตั้งแต่เมื่อกี๊
“ตัวเล็กครับ” แจบอมเรียกเสียงเบา จินยองยังคงไม่หันมา
มือขวายื่นตุ๊กตาตัวเล็กไปให้ ไม่ได้น่ารักมากมายแต่มันเป็นของชิ้นแรกที่เขาซื้อให้จินยอง
เจ้าของห้องหันมามองอย่างงงๆด้วยหน้าและหูที่ยังแดงก่ำ นิ้วเรียวชี้มาที่ตัวเองราวกับถามว่าให้เขาอย่างนั้นหรือ ?
“ครับ พี่ให้ตัวเล็ก” แจบอมยิ้มบางก่อนจะเอื้อมไปหมายจะจับให้มือบางนั่นมารับตุ๊กตาจากเขา จินยองดึงมือออกและขยับออกห่างเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมารับตุ๊กตาตัวนั้นโดยไม่สัมผัสมือของศิลปินคนโปรดตรงหน้า
กำแพงที่เรียกว่าแฟนคลับมันทำลายยากเหลือเกิน
“ตัวเล็กมีโปสเตอร์ของพี่ด้วยหรอครับ ?” แจบอมพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจไว้และมองสำรวจไปรอบห้อง จินยองยกตุ๊กตาขึ้นกอดแนบอกก่อนจะพยักหน้า “ตัวเล็กเหลือผักไว้อีกแล้วหรอ ?” แจบอมมองเลยมายังจานอาหารเที่ยงที่กั้นเขากับคนรักเอาไว้
จินยองส่ายหัวทำนองว่าเขาไม่ชอบ
“กินสิครับ เดี๋ยวถ้าตัวเล็กป่วยพี่จะทำยังไงล่ะหืม ?” แจบอมขยับมานั่งข้างเตียงก่อนจะค่อยๆตักผักสีเขียวที่เหลือในจานขึ้นทีละนิด จินยองมองอย่างชั่งใจ “กินนะครับตัวเล็ก นะ ?”
จินยองมองอย่างงอแง แต่สุดท้ายก็ยอมรับช้อนในมือแจบอมมาเข้าปาก
แจบอมมองคนตรงหน้าอย่างทรมาน
เขาเคยได้สิทธิ์ที่จะป้อน จะจูบ จะกอดร่างบางตรงหน้ายังไงก็ได้
และตอนนี้ก็เป็นเขาเองที่ปล่อยให้สิทธิ์นั้นถูกอุบัติเหตุพรากไป
“ไปเดินเล่นกันไหมครับ ?” แจบอมถามเมื่อจินยองกินผักที่เหลือในจานหมดแล้ว
จินยองมองอย่างชั่งใจ ทั้งเขินและอาย นักร้องคนโปรดมานั่งตรงหน้าขนาดนี้ เป็นใครเขาก็เขินนะ !
“ตัวเล็กครับ ไปเดินเล่นกัน”
จินยองอยากถามนักร้องคนโปรดของเขา ว่าทำไมถึงเรียกเขาว่าตัวเล็ก
เขาเคยรู้จักกับเจบีอย่างนั้นหรอ ?
จินยองลืมความสงสัยก่อนหน้าเมื่อเห็นสวนหย่อมกว้างของโรงพยาบาลตรงหน้า ร่างเล็กวิ่งเล่นวนไปวนมาตามที่ชอบอย่างร่าเริง
จินยองชอบผีเสื้อ ชอบดอกไม้ มันทำให้หัวใจของจินยองสงบ
อะไรบางอย่างที่เหมือนว่าจะถูกกดทับไว้ในความทรงจำทำให้จินยองมึนหัวและสับสนเป็นบางครั้ง แต่พอได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แม้จะใจกลางเมืองใหญ่แต่จินยองก็สบายใจ
แจบอมมองภาพคนตัวบางที่วิ่งซนจนเพลิน จินยองที่กระโดดเล่นไปมาแถวก้อนหินก้อนใหญ่ที่เรียงตัวกันลื่นล้มก่อนจะกลิ้งลงไปตามเนินเล็กๆ
แจบอมรีบวิ่งเข้าหาร่างบางนั้นที่กำลังลูบเอวป้อยๆ แต่ก็ช้ากว่าใครบางคนอยู่ดี
“จินยอง !! เจ็บมากหรือเปล่าครับ ?” คุณหมอผมแดงรีบวิ่งมาประคองคนไข้จอมซนที่เจ็บตัวอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ดูจะแรงกว่าครั้งไหนๆ “นิ่งๆนะครับ” เมื่อมองรอบนอกว่าไม่น่ามีกระดูกส่วนไหนหัก อย่างมากคงแค่ฟกช้ำ มาร์คช้อนตัวจินยองขึ้นในทันที
ชายเสื้อที่เปิดออกนิดหน่อยจากการอุ้มเผยให้เห็นผิวที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำช้าๆ แจบอมมองภาพตรงหน้าอย่างปวดหน่วงในใจ
ถ้าเขาไม่เผลอ จินยองคงไม่เจ็บ
ถ้าเขาเร็วกว่าคุณหมอคนนั้น จินยองคงได้อยู่ในอ้อมกอดเขา
เจ็บ เจ็บในหัวใจเหลือเกิน
6/12/2013
‘ วันนี้แข่งวิ่งแล้วล้ม พี่แจบอมอุ้มไปห้องพยาบาลด้วย เขินชะมัด ได้เหรียญเงิน ก็คุ้มนะ ’
ความคิดเห็น