คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Fanboy
เพราะความมืดทำให้มองไม่ชัดถึงทำให้จินยองหวาดกลัวคนในเงามืดเหลือเกิน
มาร์คจับมือน้อยที่สั่นสะท้านก่อนจะเดินไปที่ที่มีแสงสว่าง จินยองไม่ชอบที่มืด ยกเว้นก็แต่ม้านั่งตัวนั้นที่จินยองเดินไปเมื่อกี๊ หนึ่งในไม่กี่สถานที่ที่จินยองยอมเพียงแค่จะไปยืนเฉยๆโดยไม่มีเหตุผลและไม่หวาดกลัวแม้มันจะมืดแค่ไหน
มาร์คพอเดาได้รางๆแล้วว่าทำไมจินยองถึงชอบที่แห่งนั้นมากเหลือเกิน
เมื่อเดินมาจนถึงลานจอดรถที่มีแสงมากพอ มาร์คเพ่งมองใบน้าของแจบอมอย่างไม่แน่ใจ “คุณ .......... คุณคือเจบีหรอ ?” จิตแพทย์หนุ่มถามอย่างไม่แน่ใจ
คนถูกถามพยักหน้าเพียงเล็กน้อย จินยองที่เดินหลบหน้าหลบตามาตลอดค่อยๆโผล่หน้าออกมาดูก่อนจะทำตาโตเหมือนเด็กน้อยยามเห็นของเล่น สองขาผอมก้าวอย่างกล้าๆกลัวๆไปหยุดตรงหน้าแจบอม
ยิ่งมองดวงตาใสซื่อนั่นก็ยิ่งเจ็บ เจ็บที่มันมีเพียงประกายลิงโลด ไม่มีความรักล้นใจอย่างก่อน
ราวกับเขาเป็นของเล่นจริงๆนั่นแหละ
“จินยองเขาเป็นแฟนคลับคุณนะครับ คนแรกที่เขาจำได้ตอนตื่นมาวันแรกคือคุณ” มาร์คอธิบาย แต่จินยองทำตัวเป็นแฟนคลับที่ดี
สนับสนุนอยู่ห่างๆและไม่ยอมเข้าใกล้จนมากเกินไป
หัวใจแจบอมราวจะฉีกขาด
“ตัวเล็ก .........” แจบอมครางเรียกเสียงแผ่วด้วยใจที่แหลกสลายยับเยิน พอจะขยับเข้าใกล้คนตัวบางก็ก้าวออกห่าง
ระยะห่างถูกกำหนดไว้ชัดเจน
“ตัวเล็กจำพี่ไม่ได้หรอ ?” แจบอมยังคงพยายาม จินยองเอียงคอก่อนจะส่ายหัวและเดินกลับไปอยู่หลังมาร์ค
ถึงอย่างนั้นใบหน้าที่โผล่ออกมาในตำแหน่งเดิมก็มีรอยยิ้ม ไม่ใช่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างเมื่อครู่
เหมือนแฟนคลับของเขาหลายๆคนที่มีระยะห่างพอจะให้ความเป็นส่วนตัวของเขา
“คุณมาเยี่ยมจินยองได้นะครับ” มาร์คส่งนามบัตรตัวเองให้แจบอม “แล้วผมก็จะไม่บอกใครหรอกนะ” นักร้องดังมีแฟนอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนเดบิวท์มันไม่ใช่เรื่องดีนัก “วันนี้ผมต้องพาจินยองกลับก่อน เดี๋ยวจินยองจะไม่สบาย”
จินยองยังคงหันมายิ้มแป้นโบกมือลาแจบอมก่อนที่รถของมาร์คจะค่อยๆจางหายไปกับความมืด
แจบอมเพิ่งเคยเรียนรู้ว่าเจ็บจนไม่มีน้ำตามันเป็นแบบนี้เอง
แจบอมกลับมาที่หอพัก ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆจนเช้า
5/12/2013
‘ พี่แจบอมหนีไปงานเลี้ยงกับเพื่อนแต่ไม่ยอมให้เราไป คงจะไปส่องสาวกันล่ะสิ ..... หวงนะ ’
ความคิดเห็น