คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องมีอยู่ว่า
ณ ชมรมฟุตบอลโรงเรียนแฟรี่เทล
“วันนี้ให้เค้าไปส่งมั้ย” เกรย์ถามผมพร้อมจับมือผม
“ไม่ล่ะ วันนี้จะขึ้นรถสองแถวกลับ แล้วก็จะลองไปทางใหม่ด้วย” ผมตอบเกรย์ด้วยท่าที สนุกสนาน เพราะวันนี้ได้ยินว่ามีวิธีเดินทางไปที่ ขึ้นรถสองแถว อีกทางเกิดอยากลองไปดู
“เฮ้อ!!! ระวังตัวด้วยละ” เกรย์ตอบด้วยท่าทีหง่อยๆ
“อ่า จ้าเดี่ยวถึงบ้านแล้วจะโทรมานะ อ่ะ!!เกือบลืม นี่ที่ชาร์ตแบต เห็นว่าแบตเมื่อวานหมด เดี๋ยว
จะโทรหาไม่ติด” ผมพูดพร้อมยื่น ที่ชาร์ตแบตให้เกรย์ ดีนะเนี่ยที่ไม่ลืม
“นัตสึ นายมีที่ชาร์ตแบตรุ่นนี้ด้วยหรอ”
“เอาเป็นว่า มีแล้วก็ใช้ๆ ไปเหอะ” ก็อยากใช่รุ่นที่ฉันเพิ่งทิ้งไปเมื่อ อาทิตย์ก่อนทำไมละ
“ขอบคุณมาก ก๊าบบบ” เกรย์พูดพร้อมพนมมือไหว้ผม เอิ่มทำยังกะว่าฉันเป็นแม่แกงั้นเละ
“ไปละน่ะ เดี๋ยวไม่ทันรถ” ผมพูดพร้อมวิ่งออกจากชมรมฟุตบอล
“เอาล่ะได้ เวลาลองทางใหม่แล้ว” ผมเดินไปตามทางใหม่ที่ได้ยินมา แต่ว่าทางนั้นรู้สึกว่าผ่านหอเจ้า บิ๊คสโลด้วย เอิ่มช่างเหอะ คงไม่เจอมันหรอกเราออกมาเร็วอยู่
ผมเดินทางมาได้สักพักผมก็เห็นกลุ่มพวกผู้ชายโรงเรียนแฟนท่อมนั้งอยู่ขอบถนนด้านซ้าย ทำตัวเป็นเจ้าของถิ่นหรอ พอผมเห็นแล้วผมรู้สึกท่าจะไม่ดี เลยกะจะเดินกลับไปทางเดิม
เห้อ ทำไมต้องขัดขวางกันด้วยนะ ไอ้พวกนักเลงเนี่ย
“จะไปไหนหรอ น้องชาย” ใครเป็นน้องชายแกฟร่ะ ถึงพวกมันจะพูดผมก็เดินต่อไปเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ต้องกลับไปทางเดิมให้ได้ก่อนละ
“หยิ่ง หรอแกนะ” พอผมได้ยินทำนี้ก็มีมาวางบน ไหล่ผมเรียบร้อยแล้ว
“พี่ๆ นักเรียนแฟรี่เทล” ผู้ชายอีกคนที่เดินตามคนจับไหล่ผมพูด พอมันพูดว่าผมเป็นนักเรียนแฟรี่เทล ปุ๊บ ที่เหลือที่นั้งอยู่ 8 คนก็ลุกขึ้นเดินตามมาดูทันที ฉันไม่ใช่ของแปลกหายากหรอว่ะ
“คนนี้ หรึปล่าวที่ ต่อยพวกแกน่ะ” คนที่จับไหล่ผมพูดพร้อมมองหน้าไปทางผู้ชายอีกสามคนนั้น
“ไม่ใช่ครับรุ่นพี่” ผู้ชายสามคนนั้น พูดพร้อมกัน
“อ่อ หรอ พอดีเลยไอ้หนูเด็กโรงเรียนแฟรี่เทล คนนี้คงแก้ขัดให้พวกนายหายแค้นได้รึ ปล่าว ละ” ไอ้คนที่จับไหล่ผมอยู่ หันกลับมาแล้วทางผมพร้อมกับพูด
“ได้ ครับรุ่นพี่ไหนๆ เราก็ต้องไปบุก โรงเรียนมันอยู่แล้วงั้นซ้อมมือหน่อยละกัน” หนึ่งในสาม คนที่ไอ้ที่กำลังจับไหล่ผมพูดด้วยพูด เอิ่มคือฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะเออ แล้วถ้าจะเอาเรื่องไปเอากับคนที่ ต่อยพวกนายนู้น ไม่ใช่ฉัน
“งั้นหรอ งั้นพวกเรารุมมัน” ม่ายยยน้า~
“ช่วยยยยยยยยยย ด้วยยยยยยยยยย” ผมร้องดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับหลับตาปี๋เพราะรู้ว่ายังไงตัวเองก็ต้องโดน อะไรสักอย่างแน่
/////////////////////////////////////////////////////////////////
ณ สนามฟุตบอลโรงเรียนแฟรี่เทล
“เห้ย!! เกรย์นัตสึบอกว่าจะไปอีกทางใช่มั้ย” เจตถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อืม ใช่แล้วทำไมหรอ” ผมตอบงงๆ เพราะว่าไม่รู้ว่ามันจะถามทำไม
“ก็ทางนั้นมัน ทางที่ไอ้พวกนักเลงหัวไม้ รวมตัวกันนินาแล้วจะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ไง”เออเพิ่งนึกได้ วะถ้าไม่ไปทางเดิมก็ เหลือทางที่พวกนังเลงสุงสิงกันอยู่ พอผมนึกได้ผมรีบวิ่งไปที่โรงรถ
“เกรย์ แล้วเรื่องซ้อมละ!!!” เจตตะโกนไล่หลังผมมา
“เออ เดี๋ยวฉันกลับมา!!!”ผมพูดพร้อมวิ่งไปที่โรงรถอย่างรวดเร็ว นัตสึฉันขอโทษรอฉันก่อนนะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////
= ผลัก!!!! =
ในขณะที่ผมหลับตาอยู่ ผมได้ยินเสียงหมัดหนึ่งทีเข้า แต่ทำไมตัวเองไม่รู้สึกเจ็บผม เลยลืมตาขึ้นมา
“บะ บิ๊คสโล” ผมพูดชื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม
“เป็นอะไรมากมั้ยนักสึ แล้วทำไมเดินทางมาทางนี้รู้มั้ยมันอันตราย!!!” บิ๊คสโลพูดตะคอกใส่ผม ง่ะใครจะไปรู้ละว่ามันอันตราย น่ะแล้วทำไมต้องตะคอกด้วย
“เห้ย ลูกพี่คนนี้ ละที่ต่อยพวกผมวันนั้น” เอ่อ บิ๊คสโลแกมันทำให้ฉันซวยไม่ใช่หรอ
“แหม นี้หรอลูกพี่จะแกบอกว่าจะมาเอาคือ โดนต่อยจนถอยไปด้านหลังซะไกลเลยนิ” ในที่สุดฉันก็ถูกตัดจากระบบการสนทนาของอันธพาล เรียบร้อยแล้ว
“นัตสึหนีไป” บิ๊คสโลพูดกลับผมทั้งที่ข้างหน้ายังจ้องไอ้กลุ่มนังเลงหมาหมู่อยู่
“ละ ละ แล้วบิ๊คสโลล่ะ” ผมพูดไม่ทันขาดคำบิ๊คสโลก็พลักผมออกไปจากด้านหลังของเขาแล้ว
“ก็บอกให้หนีไปไงเล่า!!!” ง่ะหนีก็หนี รู้มั้ยว่าตอนนี้แกน่ากลัวกว่าพวกนังเลงนั่นอีก ผมวิ่งออกจากกลุ่มนังเลงและบิ๊คสโล อย่างไม่คิดชีวิต
= เอี๊ยดดดดดดด =
“เกรย์!!! เกรย์!!!” ผมพูดพร้อมโบกมือให้เกรย์รู้ว่าผมอยู่ที่นี่ แต่รู้สึกว่าเกรย์จะเห็นผมก่อนที่ผมจะโบกมืออีก เกรย์จอดรถแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาผม
“นัตสึ เป็นอะไรมากรึปล่าว” เกรย์พูดพร้อมกอดผม
“มะ ไม่ ได้บิ๊คสโลมาช่วยไว้น่ะ เอ๊ะ เกรย์ๆๆ ไปช่วยบิ๊คสโลหน่อยหมอนั้น กำลังจะโดนรุ่มแบบ 10 ต่อ 1 น่ะ” ผมพูดพร้อมชี้ทางที่บิ๊คสโลอยู่
“ได้ๆ นัตสึโทรแจ้งตำรวจด้วยนะ แล้วค่อยตามมา” เกรย์พูดพร้อมวิ่งไปตามทางที่ผมชี้ ผมเลยรีบหยิบโทรศัพท์ โทรหาคุณตำรวจทันที แต่แอ๊ะ!! ถ้าเรียกตำรวจมาเกรย์จะลำบากเอาไงดีนัตสึคิดสิคิด อะ ร้านเครื่องเสียง
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“เห้ย พวกเราเล่นมัน” ไอ้หัวหน้านังเลงพูด แล้วลูกน้องทุกคนก็อยู่รอบตัวผมหมดแล้ว ถึงผมจะต่อยลูกน้องมันคว่ำ ไปแล้วหนึ่งคนก็เถอะ แต่มันเหลือตั้ง 9 คน พวกมันล้อมตัวผมไว้
“หมา หมู่นิหว่า” ผมพูดพร้อมมองไปที่หัวหน้ามัน
“แล้วไง มันไม่มีกฎนิหว่า ว่าให้นังเลงต้องเดี่ยว 1 ต่อ 1” ไอ้หัวหน้ามันพูดพร้อมชูนิ้วกลางใส่ผม แมร่ง 9 ต่อ 1 จะสู้ไงละเนี่ย
“เอ้า พวกเราลุย จะได้แก้แค้นแล้ว” ไอ้หัวหน้ามันพูด แล้วทำให้ลูกน้องทุกวิ่งเข้ามาทางผม เออจะหมาหมู่จริงๆ ใช่มั้ยได้ เดี๋ยวจะชนะให้ดู เตะลูกน้องสองคนที่พยายามจับไหล่ผม แต่พอแตะ พวกมันลงไปนอน็พื้นแล้ว มีได้พวกก๊อกสองมาล๊อคแขนผมจันได้ ตอนนี้ผมอยู่ในสถาณะที่เสียเปรียบ
“แหม เก่งนะเนี่ย ตอนนี้ไม่ใช่ 9 ต่อ 1 แต่ เหลือ 7 ต่อ 1 แทน เก่งๆ แต่แกก็มาได้แค่นี้ละ”ได้หัวหน้าผมพูดพร้อม กับง้าหมัดต่อยเข้าที่ท้องของผม ทำให้ผมเสียการทรงตัวแล้วล่มลงไป
“มันล้มแล้วพวกเรา รุมมัน”ไอ้หัวหน้ามันพูดพร้อมับแตะที่ท้องของผมอีกครั้ง แล้วพวกลูกน้องก็มา รุมผมเหมือนกัน แต่ในขณะที่ผมอยู่ในดงเท้านั้น
= ผลัก =
“เห้ย หัวหน้า!!!” พวกลูกน้องทุกคนหยุดเตะ ผมพร้อมมองไอ้หัวหน้าที่ โดนแตะและล้มลงไป และพวกลูกน้องทั้ง 6 คน ก็ช่วยกันพยุงหัวหน้าที่ล้ม ขึ้นมา
“ปล่อย ฉันลุกเองได้ แก!! แกเป็นใคร” ผมลืมตาขึ้นจากการถูกระดมแตะ
“เหอะ หมาหมู่นิหว่า พวกเกรียน”คนที่ผมช่วยผมพูดขึ้น
“กะ เกรย์” ผมพูดชื่อของคนที่ช่วยผม
“เหอะ!! สภาพแกดูไม่ได้เลยนะ บิ๊คสโล” เกรย์พูดพร้อมพยุงผมขึ้นมา
“ขอโทษ วะไม่เคยโดนหมาหมู่ขนาดนี้”ผมพูดเกรย์ด้วยสภาพที่ยัง เบลอๆอยู่
= วี๊ หว่อ วี๊ หว่อๆๆๆๆๆๆ =
เสียงไซเรน ของตำรวจ
“เห้ย พวกเราเผ่นก่อน ตำรวจมา” นัตสึสินะเรียกตำรวจมาแล้วหรอ
“พวกแกจำชื่อฉันไว้นะ ฉันชื่อ กาจิล ไว้วันหลังจะมาอัดใหม่นะไอ้พวกแฟรี่เทล” ไอ้หัวหน้าของพวกมันพูดพร้อมวิ่งหนีก่อนที่จะเจอตำรวจ
“พวกนายเป็นอะไรมากมั้ย” นัตสึพูดพร้อมกับวิ่งมาหาพวกผม
“แล้วตำรวจละ” เกรย์ถามนัตสึ
“ไม่มีหรอก แค่เสียงหลอกนะ ไปขอยืมลำโพงร้านขายเครื่องเสียงแปปนึง ไม่อยากแจ้งตำรวจถ้าแจ้งแล้วนายจะยุ่งยากนะ เกรย์” นัตสึพูดพร้อมหันมาทางเกรย์
“มันไม่เป็นไรหรอกน่า” เกรย์พูดพร้อมทำหน้าเขินๆ
“ไม่เป็นไรได้ไง ถ้าเขาจดบันทึกไว้จะได้ลงแข่งมั้ย ระดับจังหวัดน่ะ” นัตสึพูดออกแนวตำหนิใส่เกรย์
“ขอโทษ”เกรย์พูดทำหน้าสำนึกผิดอย่างรุนแรง
“ไม่ต้องมา ขอโทษ แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แอ๊ะ!! บิคสโล โดนหนักเลยนิ” เพิ่งมาสนใจเรางั้นหรอ TAT
“ไม่เป็นอะไรมาหรอก ฉันกลับก่อนนะ” ผมพูดกลับนัตสึพร้อมเกินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ที่พื้น แล้วเดินกลับหอ
“เดี๋ยว!!! นายเดินไปผิดทางแลวนั้นจะกลับโรงเรียนหรอ” นัตสึพูด
“เอิ่ม เอ่อใช่”พูดผมได้ยินทำให้สติผมกลับคือมา แล้วก็เดินไปอีกทาง
ระหว่างผมเดินกลับผมก็เห็นพวกนั่น คุยอะไรกันบางอย่างแต่ผมหันไปดูแปปเดียวแล้วรีบเดินเข้าหอไป พอผมถึงห้องผมก็เอนตัวลงที่เตียง
“อะ อะ อู๊ยยยย” เห้อ เจ็บโว้ยยยยยย แล้วดันมาช้ำที่หลังอีก พูดผมนอนได้สักพักผมก็ลุกจาก
เตียงแล้วไปหยิบ ผ้าขนหนูแล้วเข้าไปที่ห้องน้ำ
= ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า =
= ก๊อกกๆๆๆๆๆๆๆ ก๊อกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ =
ใครมาเคาะอะไรตอนนี้วะ คนจะอาบน้ำ ผมเช็ดตัวแบบลวกๆ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำพันผ้าขนหนูปิด ท่อนล่างแล้วเดินไปเปิดประตู
“มาแล้ว มาแล้วเคาะ อยู่นั่นละเดี๋ยวถีบเลยนิ” ผมพูดพร้อมดึงประตูออกมา
“ไหน ว่าไงจะถีบใครนะ” คนที่อยู่ตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสียนิดหน่อยแต่คนที่อยู่ตรงหน้าผมทำให้ผมตกใจมาก
“นะ นะ นัตสึ!!” ผมพูดชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าผมขึ้นมาผมไม่รู้ว่าเขามาทำอะไร และมาทำไม แล้วต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
=============================================================
ขอโทษนะครับที่หายหน้าไปนานเนื่องจากเล่นเกมส์ เล่นน้ำสงกราณเอิ๊กๆๆๆ สนุกมาก#โดนถีบ
สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับนักอ่านทุกท่าน รักเวอร์
เม้นให้เค้าหน่อยน้าาาาาาาา
ความคิดเห็น