คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คำสัญญา
ณ ห้องนอนของบิ๊คสโล
= กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ =
“โอ๊ย~ พอได้แล้ววุ้ยไอ้นาฬิกาบ้า ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว” หลังจากผมพูดจบก็ตบไปที่ปุ่มบนนาฬิกาปลุกของผม จากนั้นผมก็ขยี้ตาแล้ว พยายามร่างอันหนักอึ้งของผมเข้าห้องน้ำไป
= หลังจากนั้น สักพัก =
“อ้าว ว่าไง เมื่อวานไปไหนหรอ ทำไมไม่มากินโจ๊กร้านป้าละ” ป้าร้านโจ๊กหน้าหอถามผม เนื่องจากผมเป็นลูกค้าประจำตอนเช้า แกคงเป็นห่วงละมั้ง
“อยู่ในห้องทั้ง วันครับป้า” ผมตอบป้าแบบเซ็งๆ
“กินแต่ข้าวเย็น อีกแล้วละสิ เฮ้อ! ฉันละไม่เข้าใจอารมณ์วัยรุ่นสมัยนี้เลย ไปโดนอะไรมาละทำไมไม่ไปโรงเรียน” ป้าครับอย่าถาม T^T
“นิดหน่อย น่ะครับป้า” ผมตอบป้าอย่างเซ็งๆแล้วไปนั่งที่โต๊ะในร้าน
“เอาเหมือนเดิมใช่มั้ย” ป้าพูดพร้อมหันมาทางผมทั้งๆที่มือกำลังถือถุงโจ๊กของลูกค้าคนอื่นอยู่
“คร้าบบบบบ” ผมพูดกับผงกหัว
= และแล้ว =
“มาแล้วจ้า~ โจ๊กใส่ไข่สองฟอง” ป้าพูดพร้อมเดินยกโจ๊ก มาที่โต๊ะที่ผมนั่ง
“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมหยิบซ้อนขึ้น
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จก็ ก็เดินไปโรงเรียนทันที
ณ หน้าโรงเรียนแฟรี่เทล
ผมเดินเข้าไปในโรงเรียน ผมเหลือบไปเห็นนัตสึเข้า เออ ผมสีชมพูหาง่ายจังว่ามั้ย
ผมเห็นนัตสึเดินเข้าไปใน ห้องชมรมฟุตบอล แล้วเหมือนถือถุงอะไรสึกอย่างในมือ ผมเลยเดินตามไปดู เอิ่ม ทำไมว่ะนี้มันไม่ใช่เรื่องของเรานิ เออน่ะ ขอนิดนึงแล้วกันเรื่องของนัตสึ เอิ่มไหนว่าเราจะไม่ยุ่งแล้วไง ช่างมัน หลังจากผมคุยกับตัวเองเสร็จแล้ว ผมเห็นนัตสึเคาะ ประตูชมรมแล้วผลักประตูเข้าไปในชมรม แล้วไม่นานก็เดินออกมาจากห้องชมรมฟุตบอล หลังจากนั้นนัตสึก็เดินขึ้นห้องไป ผมก็เดินขึ้นห้องตามปกติของเรียนของผม ตามปกติ
ณ ห้องเรียน
“บิ๊คสโล เมื่อวานไปไหนมา” ลูซี่ถามผมตอนที่เก้าแรกของผมเหยียบพื้นห้อง
“ไม่จำเป็นต้องบอกเธอนิ” ผมพูดแบบเฉยๆ
“แหม่! แสดงว่าหายดีแล้วนะเนี่ย ไม่บอกก็ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็เป็น อีหรอบเดิมนั้นละ พูดมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง” ลูซี่พูดแล้วทำหน้ายิ้มแบบเยาะเย้ยมาที่ผม
“เหอะ ! รู้แล้วจะถามทำไมละ” ผมพูดพร้อมทำหน้า ไม่พอใจใส่ลูซี่ แต่ยัยนั้น สายหัวแล้วหยักไหล่ให้ผม ผมเห็นนัตสึที่กำลังตรงไปที่นั้งของโลกิแล้ววางกระเป๋าลงทำให้ผมแทบอึ้งเลย
นั้งด้วยกันเลยหรอสองคนนี้ เห้อ! อิจฉาเจ้าเกรย์จัง แต่เอ่ทำไมมันยังไม่มาละปกติมันมาเช้าอยู่นะ
“แล้วเกรย์ละนัตสึ” ลูซี่ถามนัตสึด้วยน้ำเสียงแซวๆ
“ตอนนี้ คงอยู่ในห้องน้ำโรงเรียน” นัตสึพูดพร้อมหยิบหนังสือที่จะเรียนวิชาต่อไปขึ้นมาบนโต๊ะ
“อ้าวมันไป ฉี่หรอ” ลูซี่ถามด้วยความสงสัย แต่ผมว่ายัยนี้ จะเสือกไปรึปล่าวถามอยู่นั้นละ
“มันอาบน้ำนะ” นัตสึพูดพร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย
“ห๊า!!! ชมรมฟุตบอลซ้อมใหญ่แล้วหรอ”ลูซี่ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ใช่” นัตสึตอบแบบขอไปที
“คงเป็นเหมือนเดิมสินะ นัตสึ เกรย์ลืมวันซ้อมใหญ่ แล้วลืมเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนายเลยเอามาให้นะ” ลูซี่พูดพร้อมอธิบายนิสัยส่วนตัวของเกรย์
“อืม ใช่แล้วมันก็เป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ตั้งแต่ฉันเป็นเพื่อนกับมัน จนฉันเป็น” ก่อนที่นัตสึจะหลุดพูดคำว่าแฟนออกมา เพื่อนทุกคนก็พากันแซว นั่นนัตสึด้วยเสียงที่ดังรบกวนห้องด้านข้าง แต่ก็มีแต่ผมตามเคยที่ไม่ได้ดีใจอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะผมควรจะเสียใจมากกว่า แต่เสียงแซวพวกนั้นก็ทำให้ นัตสึหน้าแดงจนเกือบจนเป็นมะเขือเทศเลยทีเดียว
หลังที่จากที่เริ่มเรียนคาบแรกได้ไม่นาน เกรย์ก็ได้เข้ามาในห้อง แล้วถูกอาจารย์ตักเตือนไปชุดใหญ่ ผมที่มองอยู่ด้านหลังสองคนนั้น มีความรู้สึกว่าวันนี้จะมาทำไมวะ เนี่ยมาดูภาพ บาดตาบาดใจอย่างนี้ โอ๊ย!! อยากจะร้องไห้ แต่หลังจากหมดคาบแรกแล้ว ช่วงเวลาที่รอครูเข้า ไอ้เกรย์ก็เดินมาทางผม แล้ววางเศษกระดาษใบหนึ่งไว้ บนโต๊ะของผม
ผมหยิบมันขึ้นมา แล้วเปิดออกมาอ่าน ข้างในเขียนว่า “ตอนเที่ยง เจอกันที่ดาดฟ้า”
เหอะ! เจ้านี้คงรู้เรื่องหมดแล้วสินะ ช่างเหอะ แล้วผมก็เกะเศษกระดาษเข้ากระเป๋าเสื้อไป
= พักเที่ยงแล้วจ้า =
ณ ดาดฟ้า
“มาเร็วดีนิ” เกรย์พูดกับผมพร้อมกอดอกและพิงตัวกับกำแพงบนดาดฟ้าข้างๆประตูทางขึ้นดาดฟ้า หลังจากนั้นมันก็ไม่พูดพล่ำทำเพลงอะไร มันก็ง้างหมัดต่อยที่แก้มด้านซ้ายผมอย่างจัง
= พลัก!!!!! =
“ไง แกเป็นไงบ้างหมัดฉัน คงรู้ตัวอยู่สินะว่าทำอะไรผิด” เกรย์พูดพร้อมยกคอเสื้อผมขึ้นมา แต่ผมก็ไม่โต้ตอบอะไรเกรย์ทั้งนั้น เพราะผมรู้ว่าผมทำผิดจริงๆ
“ไม่ตอบโต้หน่อยหรอ ไม่เหมือนแกคนเดิมเลยนะบิ๊คสโล” เกรย์พูดขึ้นพร้อมปล่อยมือออกจากคอเสื้อของ แล้วมันก็มานั่งข้างๆ ผมแทน
“แกชอบนัตสึใช่มั้ย” เกรย์ถามผมด้วยสีหน้าที่ข้องใจ
“อืม ใช่” ผมตอบแบบเบาๆ แต่ที่พอเกรย์จะได้ยิน
“…”
“…”
จะเงียบกันทำไมละ หลังจากเราสองคนเงียบไปสักพัก ผมเลยลุกขึ้นแล้ว เปิดประตูเพื่อจะลงจากดาดฟ้า
“เห้ย เกรย์ ถึงฉันจะชอบนัตสึ แต่ฉันคงไม่ทำอะไรอย่างนั้นอีกแล้วไว้ใจได้เลย แต่นายต้องดูแลนัตสึให้ดีๆ นะ เว้ย ถ้าแกทำให้นัตสึเสียใจ แกเตรียมใจไว้ได้เลย แต่ถ้านัตสึเลิกกับแกเมื่อไหร่ ฉันคนนี้ จะเป้นแฟนคนต่อไปของนัตสึเอง” พอผมพูดเสร็จผมก็ได้เดินลงบันได
“อย่าหวัง เลย ฉันนะเว้ย ไม่ใช่แกที่จะทำให้นัตสึร้องไห้” เกรย์ตะโกนไล่หลังผมมา
หลังจากนั้น ผมก็ไปกินข้าว แล้วเข้าห้องเรียนเพื่อเรียนภาคบ่าย
= เลิกเรียนแล้วจ้า =
“เห้อ เหนื่อยจังไปหาอะไรกินมั้ย บิ๊คสโล” เอเวอร์กรีนถามด้วยเสียงเบื่อๆ
“ไม่ละ จะรีบกลับหอ” ผมตอบพร้อมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวออกจากห้อง
“ชิ ~ ไม่มีใครสนใจฉันเลย สองคนนั้นก็หายไปด้วยกันสองคนอีกแล้ว” เอเวอร์กรีนบ่นแบบเบื่อๆ
“ก็ไป กับ เอฟแมนสิ” ผมพูดพร้อมยิ้มให้เอเวอร์กรีน
“ฉันไม่ไปกับคนน่ารำคาญแบบนั้นหรอก พูดแล้วอารมณ์เสียกลับบ้านแล้ว ชิ”เอเวอร์กรีนพูดพร้อมถือกระเป๋าออกจากห้องอย่างรวดเร็ว คงเขินละสิ 5555
ผมเดินกลับบ้านอย่างสบายใจดูเหมือนวันนี้จะเคลีย ปัญหาไปได้อีกอย่าง
“ช่วยยย ด้วยยยย” เอ๊ะ เสียงนี้มันคุ้นๆ
เสียงนัตสึ นี้!!!!!
====================================================================
เย้ๆๆๆๆ มาถึงตอนที่ 7 จนได้ ต้องรีบอัพต่อไป ตอนนี้สมองกำลังตันๆ
คิดเรื่องไม่ค่อย ออก แต่ยังไงก็มีคนอ่านให้กำลังใจอยู่แล้ว ผมจะสู้
ขอบคุณมากๆนะครับที่อ่าน รักคนอ่านเว่อร์ (จากใจนักเขียน)
ความคิดเห็น